Γράμμα ναυτικού(2)

Κόρη μου, πως είσαι;

 Πρέπει να έχεις μάθει να διαβάζεις τώρα...Έτσι δεν είναι; Θα έχεις μεγαλώσει πια. Πόσο θέλω να σε δω! Αλλά δεν προφταίνω. Πιο συγκεκριμένα δεν με αφήνει η θάλασσα.

Κόρη μου η θάλασσα είναι...Πως να στο πω; Από τη μια τόσο όμορφη κι από την άλλη τόσο άγρια.
Σήμερα ας πούμε, δόξα το θεό όλα είναι καλά. Λάδι η θάλασσα. Έχουμε αράξει σε ένα λιμάνι της συμφοράς, που και να στο πω το όνομα του σιγά μην το ξέρεις, εδώ οι ντόπιοι δεν το ξέρουν! Οι καημένοι μας βοήθησαν με τα φορτία μας. Τι ρύζια, τι μπαχαρικά απ 'όλα φέραμε! Αυτοί τουλάχιστον θα τρώνε και κάνα φαί της προκοπής. Εμείς ούτε που ξέρουμε τι τρώμε. Κάτι σε κονσέρβες. Εννοείται κοιμόμαστε 500 άτομα μέσα σε μια κουκέτα...Και κάθε μέρα φτου κι από την αρχή. Είναι δύσκολη αυτή η δουλειά.
Αλλά κόρη μου είναι τόσα πολλά τα καλά της θάλασσας. Δεν έχεις ιδέα πόσο μου λείπεις αλλά εμείς οι ναυτικοί είμαστε φυγάδες, φοβόμαστε τον εαυτό μας, ιδιόμορφοι άνθρωποι, στην ουσία δεν αράζουμε πουθενά δεν είμαστε για στεριά εμείς. Ελπίζω να με καταλάβεις μια μέρα.
Με αγάπη, ο πατέρας σου,

Αχιλλέας

 

(για την αντιγραφή Δανάη Αμαλβύ Τσιάμη, Γ1)