Αν αγαπάς έναν άνθρωπο μην το λες με λόγια, απόδειξε το!(Pag mahal mo isang tao wag mong sabihin patunayan mo!)

Σήμερα έχω να κάνω μια άσκηση που να διηγείται πως γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν η γιαγιά και ο παππούς μου. Δε μου άρεσε και πολύ αυτή η άσκηση γιατί δεν έχω δει ποτέ τη γιαγιά και τον παππού μου. Τους έχω μιλήσει αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγαν, γιατί μένουν στην άλλη άκρη της γης, στις Φιλιππίνες. Οπότε ρώτησα τον πατέρα μου να μου πει την ιστορία τους.

Όλα άρχισαν σε ένα χωριό στις Φιλιππίνες, στο Σουριγκάου Ντελ Σουρ Κάρμεν, το 1955.Η γιαγιά μου (Νικολασίτα) ήταν 19 χρονών και ο παππούς μου (Φρέντι) 25.Επειδή το χωριό ήταν μικρό όλοι ήταν σαν μια οικογένεια και ο παππούς μου γνωριζόταν καλά με τη γιαγιά μου.

Η γιαγιά μου δεν ήταν τόσο όμορφη αλλά ήταν ψηλή και έμοιαζε σαν μοντέλο. Ο παππούς μου πάλι ήταν πολύ δημοφιλής γιατί ήταν μισός Αμερικάνος, ψηλός και άσπρος.

 

Η πρώτη κίνηση που έκανε ο παππούς μου ήταν να πάρει μια κιθάρα , να πάει κάτω από το παράθυρο της και να της τραγουδήσει. (Στις Φιλιππίνες τα αγόρια για να κερδίσουν την καρδιά της γυναίκας τους τραγουδούσαν κάτω από το παράθυρο της – Harana).Η γιαγιά μου ήταν ευτυχισμένη αλλά ο πατέρας της ήταν αυστηρός και δεν τους άφησε να είναι μαζί γιατί ήταν ακόμη νέοι. Ο παππούς μου όμως δεν σταμάτησε να την αγαπάει πολύ.Η γιαγιά μίλησε στον πατέρα της για το παππού, αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Τελικά αποφασίστηκε όταν η γιαγιά γίνει 23 να παντρευτούν.

Το 1959 παντρεύτηκαν και ήταν η πιο όμορφη μέρα της ζωής τους, αν και ήταν πολύ φτωχοί. Έκαναν 9 παιδιά και έμενα όλοι μαζί ευτυχισμένοι σε ένα σπίτι. Δεν μπόρεσαν να σπουδάσουν όλα τα παιδιά τους γι αυτό και τα μεγαλύτερα αδέρφια άρχισαν να δουλεύουν σε μικρή ηλικία.

Αλλά χωρίς αυτά τα προβλήματα δε θα ήμασταν στο σήμερα εγώ με τον αδερφό μου. Η γιαγιά μου τώρα πια είναι άρρωστη με νεφροπάθεια και ο παππούς μου είναι πνευμονοπαθής. Δεν μένουν πια στο ίδιο σπίτι γιατί κανείς δεν μπορεί να τους φροντίζει  και μένουν στο σπίτι των παιδιών τους για να τους φροντίζουν εκείνα. Ποτέ όμως δεν έπαψαν αν αγαπάνε ο ένας τον άλλον για 58 ολόκληρα χρόνια. Αυτο που μου είπαν και θα το θυμάμαι πάντα είναι το εξής:

Pag mahal mo isang tao wag mong sabihin patunayan mo

 

(Αν αγαπάς έναν άνθρωπο μην το λες με λόγια, απόδειξε το!)

 

Έλενα Μακάρθυ, Γ3