Η δική μου ιστορία, Χουάν Χοσέ Μιγιάς

 

Η δική μου ιστορία,

Χουάν Χοσέ Μιγιάς

Εκδόσεις Ψυχογιός, Ιούνιος 2018

Σελίδες : 136,

Ηλικία : 16+,

Μεταφραστής: Θεοδώρα Δαρβίρη

 

« Εγώ γράφω γιατί ο μπαμπάς μου διάβαζε».

Έτσι αρχίζει η ιστορία του νεαρού ήρωα του Χουάν Χοσέ Μιγιας. Ο οποίος στην ηλικία των δώδεκα ετών βρέχει ακόμη το κρεβάτι του, δεν έχει φίλους, ίνδαλμα του είναι ο πατέρας του και αποφασίζει να αυτοκτονήσει για να του τραβήξει την προσοχή . Ακόμη και τα λίγα λεπτά πριν πέσει από τη γέφυρα σκέπτεται πώς θα αντιδράσει ο πατέρας του μπροστά στο νεκρό σώμα του. Όμως η απόφαση του αυτή δε θα στεφθεί με επιτυχία. Τουναντίον, θα αποτελέσει την αρχή ενός εφιάλτη για αυτόν. Πριν πέσει από τη γέφυρα όπως σχεδίαζε, ρίχνει μια γυάλινη μπίλια και αυτή οδηγεί σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Μια οικογένεια θα ξεκληριστεί. Το μόνο μέλος που θα επιζήσει είναι η συνομήλικη του Ιρένε.

Το νεαρό αγόρι μεγαλώνει έχοντας διαρκώς στο μυαλό του αυτό το έγκλημα που διέπραξε. Και τότε στην ηλικία των 14 αποφασίζει ότι θα γίνει συγγραφέας και θα γράψει ένα βιβλίο στο οποίο θα ομολογεί το έγκλημα του και ο πατέρας του θα το εκθειάζει . Βέβαια, το βιβλίο θα το υπογράφει με ψευδώνυμο.

Παράλληλα, κάτι υπέροχο, όπως το χαρακτηρίζει ο ήρωας συμβαίνει στη ζωή του. Γνωρίζει το κορίτσι που επέζησε από το ατύχημα και το οποίο είναι κουτσό και άσχημο, καθώς το πρόσωπο του αυλακώνεται από μια ουλή. Οι γονείς του έχουν χωρίσει στο μεταξύ και η μητέρα του συνεχίζει να μένει μαζί του από οίκτο. «Ο οίκτος είναι υποκατάστατο της αγάπης, κάποιες φορές εξαιρετικό υποκατάστατο, γι αυτό κι ο διαχωρισμός τους είναι τόσο δύσκολος.»

Κάποιο βράδυ παρακολουθώντας την εκπομπή που συνέχιζε να παρουσιάζει ο πατέρας του τον ακούει να μιλάει για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και τότε παίρνει την απόφαση να γράψει την αυτοβιογραφία του, την ιστορία ενός εγκληματία, σε ένα τετράδιο που κρύβει κάτω από το στρώμα του. Είναι το βράδυ που θα πάψει να κατουριέται στον ύπνο του. Την ιστορία αυτή θα γράφει και θα σκίζει συνεχώς καθώς μεγαλώνει, έχοντας άγχος για την ανακάλυψη της, ενώ παράλληλα η σχέση του με την Ιρένε μένει κρυφή από την οικογένεια του.

Η σχέση αυτή θα ανακαλυφθεί απότομα ένα βράδυ από τη μητέρα του, θα μετακομίσει στο σπίτι του πατέρα του και θα χωρίσει με την Ιρένε, αποφασίζοντας να γίνει ο αληθινός γιος του πατέρα του και να μην παραμείνει ένα πλάσμα της φαντασίας του.

Ο συγγραφέας γράφει για ένα ανώνυμο ήρωα. Δεν είναι τυχαίο που στο βιβλίο τα μοναδικά ονόματα που αναφέρονται είναι της Ιρένε , της κοπέλας του ήρωα, και της Σάρας, της πολύ νεώτερης συντρόφου του πατέρα του. Ο νεαρός ήρωας βιώνει την απόρριψη του πατέρα και την καταναγκαστική αποδοχή του από τη μητέρα του, η οποία γνωρίζει το μυστικό του και θεωρεί ότι ο γιος της είναι ψυχικά άρρωστος. Διαφυλάσσει όμως το μυστικό του, ακόμη και από τον ίδιο του τον πατέρα-προφανώς εξαιτίας του φόβου της ότι θα αποδειχτεί μια ανεπαρκής μητέρα.

Ο Μιγιας παρουσιάζει ένα ήρωα με δύσκολη ζωή και ακόμη δυσκολότερη εφηβεία. Ένα αγόρι που δεν έχει νιώσει την αποδοχή της οικογένειας, μεγαλωμένο σε ένα περιβάλλον με έντονη την παρουσία της μάνας, αλλά φασματική την παρουσία του πατέρα. Το αγόρι έμαθε να κάνει ησυχία γιατί ο πατέρας διάβαζε, έμαθε να είναι ανύπαρκτος, ζούσε στη σκιά του πατέρα του. Η λογική μετεξέλιξη του ήταν ένα πλάσμα που φτάνει στην απόλυτη υποτίμηση του εαυτού του. Ήμουν ένα παιδί γεμάτο τρύπες, όχι όπως έχουν όλοι εδώ κι εκεί, στο σώμα τους, αλλά μαύρες τρύπες, όπως αυτές που λένε ότι έχει το σύμπαν και καταβροχθίζουν όποιον πλησιάζει, ακόμη και το ίδιο το φως. Το μόνο που θα τον σώσει είναι η αποδοχή άνευ όρων από την οικογένεια του- μια αποδοχή που μοιάζει να μην έρχεται ποτέ. Ο ήρωας δεν στοχεύσει στη διαμόρφωση της δικής του ταυτότητας . Αντίθετα, μεγαλώνοντας προσπαθεί μάταια να κερδίσει την αγάπη και το σεβασμό του πατέρα του-που στο μεταξύ έχει απορρίψει την πρώτη συγγραφική του προσπάθεια.

Το μυθιστόρημα διαβάζεται απνευστί. Η κοφτή , δυνατή, ρεαλιστική γραφή σε συνδυασμό με την άμεση καταβύθιση στην υπόθεση κρατά τον αναγνώστη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Από το βιβλίο δε λείπει το χιούμορ, που προσιδιάζει στην ηλικία του αφηγητή. Το μυθιστόρημα κλείνει με την παραδοχή του ήρωα ότι δεν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει: να μείνει έξω από αυτή την ιστορία και να βρει την προσωπική του αλήθεια ή να αποδεχτεί την εμπλοκή του σε αυτό το φαύλο κύκλο και να παραμείνει ένα πλασματικό πρόσωπο;

Μια ιστορία για έφηβους και όχι μόνο.