Η Ελλάδα είναι πλέον σαν το γιοφύρι της Άρτας. Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν. Έτσι
και μείς που λέτε ολημερίς τη χτίζουμε την Ελλάδα ,μπας και αποκτήσουμε μια
σωστή κοινωνία, και το βράδυ γκρεμίζεται. Στο γκρέμισμα βέβαια δέχεται βοήθεια
και από ένα ξεχωριστό κοινό.
Στης Άρτας το γεφύρι λένε πως χτίσανε ζωντανή τη
γυναίκα του πρωτομάστορα και τσούπ, νάτο το γεφύρι. ’Ετοιμο ! Το δικό μας πάλι
πολύ προβληματικό, βρε αδερφέ. Τόσους και τόσους έχουμε χτίσει ζωντανούς (αν
καταλαβαίνετε τι εννοώ) και πάλι αυτό εκεί να γκρεμίζεται. Τζάμπα κόπος!
Τώρα
που
γράφω είναι βράδυ. Νατο, πάλι
γκρεμίζεται! Ο βίος μου πλέον
μαρτύριο. Τι να κάνω η κακομοίρα που υποτίθεται ότι είμαι μια από αυτές που
κτίζουν. Δε στεριώνει αυτή χώρα. Δουλειά
χωρίς ελπίδα, πραγματικά. Ζητείται
ελπίς γρήγορα και απεγνωσμένα. Ούτε στα νυχτερινά κέντρα τέτοιος χαμός. Σιωπηλές φωνές παντού όπου και αν γυρίσεις. Σε διαπερνούν σαν δυνατός άνεμος
και σε κάνουν να ανατριχιάσεις. Τόσο που νιώθεις την καρδιά σου να βγαίνει έξω από
το σώμα σου, να ξεσκίζει τη σάρκα σου! Όλος αυτός ο άνεμος σου αφήνει μια απαίσια
γεύση την οποία προσπαθείς να διώξεις κάθε πρωί χτίζοντας, προσπαθώντας να το κάνεις
να στεριώσει. Και νάτο πάλι το βράδυ να καταστρέφονται τα όνειρα σου. Νιώθεις λες και
έχουμε πόλεμο. Τα τριαντάφυλλα στο
παράθυρο, αυτά που βλέπεις κάθε πρωί χαμογελαστά και περήφανα, το βράδυ
τρέμουν. Κρύβονται πίσω από τη σκιά που τους δημιουργεί το φως του φεγγαριού. Τι
ακριβώς συμβαίνει καλοί μου άνθρωποι;
Σέια Ντρέου, Γ4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου