Στο μάθημα της Νεοελληνικής
Λογοτεχνίας έχουμε μια εργασία στην οποία πρέπει να γράψουμε πως γνωρίστηκαν
και πως παντρεύτηκαν ο παππούς και η γιαγιά μου. Επειδή όμως η γιαγιά μου μένει
πολύ μακριά, την πήρα τηλέφωνο και την ρώτησα. Με πέρασε βέβαια για λίγο τρελή
και με το δίκιο της η γυναίκα, αφού μόλις σήκωσε το τηλέφωνο το πρώτο πράγμα
που την ρώτησα είναι το πως παντρεύτηκε με τον παππού.
Θα σας γυρίσω λοιπόν 61 χρόνια πίσω,
όταν η γιαγιά μου ήταν 20χρονών. Ζούσε σε ένα μικρό χωριό της Αλβανίας και
εργαζόταν από μικρή ηλικία. Πριν από καιρό, μου είχαν πει πως η γιαγιά μου ήταν
μια πανέμορφη γυναίκα, αρκετά ψηλή και καλόκαρδη. Πάντα βοηθούσε τους πάντες! Ο
παππούς μου ήταν 21 χρονών. Ζούσε σε ένα άλλο μικρό χωριό κοντά στο χωριό της
γιαγιάς μου αλλά κανείς δεν πήγαινε στο χωριό του άλλου, διότι είχαν πολλές
δουλειές και δεν είχαν χρόνο και για αυτό δεν γνωρίζονταν. Μου έχουν πει, πως
και ο παππούς μου ήταν πολύ όμορφος. Ήταν πολύ ψηλός, σχεδόν δύο μέτρα, με
γυμνασμένο σώμα, ήταν πολύ αυστηρός βέβαια, αλλά όλοι έλεγαν πως ήταν
αξιοζήλευτος άντρας.
Μια μέρα λοιπόν, η οικογένειά του παππού μου
αποφάσισε πως έπρεπε να παντρέψει το παιδί της. Έτσι πήγαν στο σπίτι της
γιαγιάς μου , γιατί είχαν ακούσει πως ήταν άξια κοπέλα, και την ζήτησαν σε γάμο
από τους γονείς της και αυτοί δέχτηκαν. Ο παππούς μου και η γιαγιά μου δεν
γνωρίστηκαν εκείνη τη μέρα, αφού κανείς τους δεν ήξερε τίποτα για το προξενιό.
Τους το ανακοίνωσαν μετά και αυτοί δέχτηκαν, αφού έτσι γινόταν τότε στα χωριά
και σε πολλά άλλα μέρη.
Οι συγγενείς οργάνωσαν τον γάμο και
σε 2-3 μέρες παντρεύτηκαν. Η γιαγιά μου φορούσε μια παραδοσιακή στολή με βράκα
και όχι φόρεμα ή έστω φούστα. Το πρόσωπό της ήταν καλυμμένο με ένα παχύ κόκκινο
ύφασμα και έτσι ούτε μπορούσε να δει τίποτα, ούτε μπορούσαν να την δουν. Την
συνόδευαν, ή μάλλον, την οδηγούσαν δύο συγγενείς της. Ο παππούς μου φορούσε την
αντρική στολή αλλά αυτός μπορούσε να παρακολουθήσει τον γάμο, αφού δεν του
είχαν καλύψει το πρόσωπο. Όλοι οι συγγενείς χόρευαν επί ώρες, ενώ το ζευγάρι
καθόταν όρθιο και δεν έκανε τίποτα.
Όταν τελείωσε ο γάμος, οι καλεσμένοι
πήγαν στα σπίτια τους και το ζευγάρι στην κάμαρά του, η οποία δεν βρισκόταν και
σε πολύ καλή κατάσταση. Πλέον είχε φτάσει η στιγμή το ζευγάρι να γνωριστεί.
Ναι, ναι δεν κάνω πλάκα! Ο παππούς μου και η γιαγιά μου είδαν ο ένας τον άλλον
για πρώτη φορά, αφού είχαν ήδη παντρευτεί. Όταν λοιπόν είδε ο ένας τον άλλον
ερωτεύτηκαν και ήταν ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι. Είχαν μια όμορφη ζωή, αν και
ήταν δύσκολη. Έκαναν 11 παιδιά, τα 3 όμως πέθαναν όταν ήταν ακόμη μωρά.
Τώρα, σήμερα 81 χρόνια μετά, ο
παππούς μου και η γιαγιά μου είναι ακόμη μαζί. Η γιαγιά μου είναι 81 χρονών και
ο παππούς μου 82. Είναι και οι δύο τους πολύ κουρασμένοι από την ζωή. Ο παππούς
μου, που μέχρι πριν από κάτι μήνες έβγαινε μόνος του έξω στην αγορά, αυτή τη
στιγμή, λόγω ενός εγκεφαλικού, βρίσκεται καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι. Δεν
βλέπει, δεν ακούει, δεν περπατάει και έχει χάσει τη μνήμη του. Η γιαγιά μου,
είναι και αυτή σε άσχημη κατάσταση, όμως προσπαθεί να μην το δείχνει για να την
αφήνουν να βοηθάει τον παππού μου, γιατί όπως λέει, ακόμα και σήμερα, όταν τον
βλέπει θυμάται αυτά τα 81 υπέροχα χρόνια που έχουν περάσει μαζί. Όταν μιλήσαμε
στο τηλέφωνο, μου είπε πως της λείπουν οι παλιές εποχές που ήταν και οι δυό
τους νέοι και ευτυχισμένοι χωρίς προβλήματα, και που λέτε, με αυτό μου το
τηλεφώνημα έκανα την γιαγιά μου να θυμηθεί τα παλιά και να συγκινηθεί.
Σέια Ντρέου, Γ4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου