Ελλάδα, μια χώρα εγωιστών.

Η Ελλάδα είναι μία από τις καλύτερες χώρες του κόσμου! Τα πάντα είναι υπέροχα! Οι παραλίες και η θάλασσα είναι πεντακάθαρες, πουθενά δεν θα βρεις το παραμικρό σκουπίδι, όλοι σέβονται την φύση και κάνουν τα πάντα για να την προστατεύσουν. Και οι άνθρωποι; Αυτοί είναι πάντα χαμογελαστοί, δεν τους λείπει τίποτα και όλοι περνάνε μια χαρά!

Μα ποιον κοροϊδεύω; Υπάρχει άνθρωπος που θα πάει να πετάξει τα σκουπίδια του στον κάδο; Σιγά τώρα μην κάνουν 10 βήματα και χάσουν κανένα γραμμάριο! Ή να πας τα μπάζα στον σκουπιδότοπο; Γιατί βρε αδερφέ να κάψεις τόσα καύσιμα για να πας μέχρι εκεί πέρα όταν έχεις τόσο δάσος και τόσες παραλίες να τα πετάξεις; Λες και θα σου ζητήσει κανείς τον λόγο γιατί τα πέταξες εκεί. Σεβόμαστε την φύση; Ποιος; Όταν το 70% των πυρκαγιών είναι εμπρησμοί ενώ το άλλο 20% είναι επειδή βαριόσουν να ανοίξεις το τασάκι του αυτοκινήτου σου και πέταξες έξω το τσιγάρο; Στην τελική από πότε απαγορεύεται να καπνίζεις όταν οδηγάς;

Βγες τώρα έξω και μέτρα πόσους χαρούμενους θα δεις. Βαριέσαι εεε; Που να σηκωθείς τώρα από τον καναπέ, να βγεις έξω και να νοιαστείς για τους συνανθρώπους σου; Θα σου πω εγώ λοιπόν! Οι μόνοι που θα δεις να γελάνε θα είναι κάποιοι 20άρηδες οι οποίοι ζούνε με το επίδομα ανεργίας και εις βάρος των γονιών τους. Και αντί να πάνε να δουλέψουν σε κανένα χωράφι μπας και βγάλουν κανένα φράγκο κάθονται στις καφετέριες όλη μέρα. Και αυτός που πραγματικά έχει ανάγκη τα λεφτά της ανεργίας γιατί είναι κουτσός, τυφλός ή οτιδήποτε άλλο κάθεται και πεθαίνει από την πείνα και το κρύο επειδή εσείς οι 20άρηδες φοβάστε να δουλέψετε! Αλλά να μου πεις πώς να δουλέψεις όταν δεν έχεις αγγίξει στην ζωή σου εργαλείο και δεν ξέρεις ούτε μια βίδα να βιδώσεις;

Αλλά δεν φταίτε εσείς, οι γονείς φταίνε που σας μάθανε έτσι. «Μην γρατζουνιστεί το παιδί μου γιατί μπορεί να πάθει κάτι!» Και να ‘μαστε τώρα, με μία γενιά ανίκανη που όταν επιτέλους βρει δουλειά σε ένα γραφείο κάθετε όλη μέρα και παίζει στον υπολογιστή του γραφείου μέχρι να τον απολύσουν. Τότε βουτάει τα λεφτά της αποζημίωσης και πάει στο σπιτάκι του. Ένα σπίτι 500 τετραγωνικών για μια 3μελή οικογένεια. Ένα σπίτι φτιαγμένο με λεφτά άλλων τα οποία κάποτε δανείστηκαν, μα ποτέ δεν επιστράφηκαν.

Αλλά βέβαια δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν και αυτοί που είναι ακριβώς το αντίθετο. Αυτοί που δεν έχουν ούτε φαγητό να φάνε, χρωστάνε 4 μήνες ενοίκιο και άλλους τόσους το ρεύμα στην ΔΕΗ. Αυτοί που παίρνουν μισθό αρκετό μόνο για μία φρατζόλα ψωμί την μέρα, άντε και λίγο κανονικό φαγητό μία φορά τον μήνα.

Και η εύλογη ερώτηση είναι: Καλά τι κάνουμε γι’ αυτό; Εεε λοιπόν να τι κάνουμε: Βάζουμε ηλίθιους να μας κυβερνήσουν οι οποίοι δεν ξέρουν που πάν’ τα τέσσερα επειδή ποτέ δεν βρέθηκαν σε κατάσταση ανάγκης για χρήματα. Ποτέ δεν δούλεψαν για να ξέρουν. Και όταν πια πάρουν τον ίσιο δρόμο και αρχίσουν να αλλάζουν τα πράγματα έστω και λίγο, τσουπ, πεταγόμαστε εμείς γιατί δεν θέλουμε να χάσουμε τις πολυτέλειες που συνηθίσαμε. Εκεί που πάνε να δυσκολέψουν τα πράγματα στα σχολεία για να πάρει ο καθένας τον δρόμο που του αξίζει και όχι να πάει να τελειώσει ένα πανεπιστήμιο μετά από 10 χρόνια και στο τέλος να μην ξέρει τίποτα, βγαίνει ο καθένας και λέει ότι δεν είναι σωστό γιατί δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες! Φυσικά και δεν τις έχουν! Ακριβώς γι’αυτό δεν χρειαζόμαστε άλλους άχρηστους που βγαίνουν από ένα καλό πανεπιστήμιο, άλλα κάποιους χρήσιμους που μαθαίνουν αυτό που μπορούν.

Και για όλα αυτά ποιος ευθύνεται; «Ποιος ξέρει;» ή «Ποιος νοιάζεται;» θα απαντήσεις. Λοιπόν αυτό ακριβώς ευθύνεται. Το ότι το μόνο που σε νοιάζει είναι ο εαυτός σου και το χρήμα. Δεν σε νοιάζει ο συνάνθρωπος σου ή το κράτος σου. Σε νοιάζει να περάσεις καλά, να ζήσεις μέσα στην πολυτέλεια και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούνε. «Τι με νοιάζει εμένα που ο άλλος αυτοκτόνησε γιατί δεν ήθελε να πεθάνει ταπεινωμένος γιατί δεν είχε λεφτά να πάρει ψωμί να φάει;»  λες από την πολυθρόνα σου όταν αυτά τα 20€ που φυλάς καλύτερα από την ζωή σου θα μπορούσαν να σώσουν αυτόν τον άνθρωπο; Και γιατί να πάρεις καναπέ 1500€ όταν θα μπορούσες να πάρεις έναν με 200 ή έστω 500 και τα άλλα να τα δώσεις σε κάποιον που τα έχει ανάγκη;

Ναι είμαι σίγουρος ποια για το τι είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα εγωιστών. Είναι η χώρα στην οποία εύχομαι καμία άλλη χώρα να μην μοιάσει. Και όχι δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω. Είμαι και εγώ σαν όλους τους άλλους. Ίσως να μην ζω σε ένα σπίτι που το χρωστάνε ακόμα οι γονείς μου και να έχω σπαταλήσει χρήματα για πολυτέλεια αλλά τουλάχιστον το αποδέχομαι. Και ίσως να είμαι 15 χρονών αλλά έχω δουλέψει περισσότερο από τους περισσότερους 20άρηδες και έχω βγάλει πολύ περισσότερα χρήματα από αυτούς. Γιατί αν μου έμαθαν κάτι οι γονείς μου αυτά τα 15 χρόνια αυτό είναι πώς να είμαι δίκαιος και πώς να αναλύω πράγματα σε βάθος και να βλέπω την αλήθεια. Μα πάνω απ’ όλα μου έμαθαν να έχω δική μου άποψη και να μην ακολουθώ ότι είπε κάποιος άγνωστος, σε αντίθεση με τους περισσότερους.
Σ.Λ