Ημερολόγιο ενός γαιδάρου(3)

Ημέρα πρώτη.

Σήμερα ήρθε το αφεντικό μου ντυμένος παράξενα. Φορούσε κάτι ρούχα ασορτί με χρώμα λάσπης και αρβύλες. Κρατούσε και ένα τουφέκι. Συνήθως αυτά τα φοράει όταν πάει για κυνήγι  αλλά σήμερα φαινόταν σοβαρός, πράγμα που ανησύχησε .  «Καημένε μου, σου ζητάω συγνώμη, αλλά μου ζήτησαν να σε φέρω και εσένα.» Κάτι τέτοιο είπε. Δεν μπόρεσα να καταλάβω, αλλά δεν με πολυενδιέφερε, αφού δεν φαινόταν να άλλαξε τίποτα. Τον ίδιο δρόμο για την πόλη πήραμε. Ως συνήθως θα πηγαίναμε στο λιμάνι, το οποίο είναι περίπου μία ώρα από το χωριό, για αγοροπωλησίες και μετά θα επιστρέφαμε. Όμως γιατί φορούσε τα ρούχα του κυνηγιού; Κάτι δεν μου καθόταν καλά από την όλη αυτή υπόθεση.

 

Ημέρα δεύτερη.

Συμφορές και βάσανα. Τι ήταν και αυτό πάλι μάνα μου! Καταφθάσαμε στο λιμάνι, αλλά αντί να κάνουμε εμπόριο, έγινα εγώ εμπόριο! Με πιάσανε μ’ ένα πράγμα σαν γερανό και με βάλανε σ’ ένα πλοίο. Σαν δεν ντρέπονται! Ήταν μία από τις πιο φρικτές στιγμές της ζωής μου. Τέτοιος πόνος. Τέτοια ζαλάδα. Και εγώ, να γκαρίζω σαν τρελός. Μακάρι να μην χρειαστεί να ξαναζήσω κάτι τέτοιο, ή μάλλον, κανένας γάιδαρος να μην ζήσει κάτι παρόμοιο.

 

Ημέρα τρίτη.

Στο πλοίο γνώρισα κάτι παιδιά : Τον Μήτσο, τον Μένιο και την Ζέτα. Πολύ κουλ τύποι. Όλοι την ίδια ιστορία, από το πουθενά τα αφεντικά μας φέρανε στα πλοία. Παρόλο που είναι δύσκολο το ταξίδι, πιστεύω ότι με αυτά τα παιδιά παρέα θα τα πάω μια χαρά.

 

Ημέρα έκτη.

Τα έχω φτύσει. Τις τελευταίες τρεις μέρες περπατάμε ασταμάτητα πάνω στα βουνά φορτωμένοι σαν νταλίκες με λίγο μονάχα φαγητό! Αχ, αν τα ‘ξερε αυτά η Greenpeace θα τους έκλεινε όλους μέσα, έρανο θα κάνανε να μας πάρουν από δω μέσα. Και στο τέλος, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί τραβάμε όλα αυτά τα βάσανα. Τέλος πάντων, ελπίζω αυτό το μαρτύριο να τελειώσει επιτέλους.

 

Ημέρα όγδοη.

Οι προσευχές μου εισακούστηκαν! Δεν μετανιώνω τίποτα! Επιτέλους, μετά από πέντε ολόκληρες μέρες λυτρωθήκαμε, μας άφησαν σε μία πανέμορφη κοιλάδα. Ο καθαρός αέρας! Τα πουλιά κελαηδούν! Πιστεύω ότι, αν όντως συνέβηκε κάτι κακό, είχε πλέον τελειώσει. Βρήκαμε επιτέλους και το χρόνο να γνωριστούμε καλύτερα. Εγώ με την Ζέτα και ο Μήτσος με τον Μένιο. Εντάξει, δεν μπορούμε όλοι οι γάιδαροι να είμαστε και ίδιοι! Ακούγονται κάτι αεροπλάνα στο βάθος, αλλά εμένα τι με νοιάζει; Με τη Ζέτα περνάμε φίνα και δεν φοβάμαι τίποτα, και ας τα φοβούνται οι άνθρωποι…

 

Αριστοτέλης Δράκος, Γ1