"Εκπλήρωσε τα όνειρα σου! "Κ.Βολονάκης

Ξαπλώνοντας στον καναπέ και βλέποντας τηλεόραση ανακάλυψα πως την επόμενη μέρα έπρεπε να παραδώσω την εργασία της ιστορίας την οποία καν δεν είχα αγγίξει.
Έτρεξα στο δωμάτιο και ντύθηκα πρόχειρα. Βάζοντας γρήγορα τα παπούτσια άνοιξα την πόρτα σιγά σιγά για να μην με ακούσει κανείς ,πετάχτηκα έξω και άρχισα να τρέχω(προς την αποθήκη η οποία ήταν στην πίσω αυλή)ούτε να με κυνηγούσαν αλλά τι να έκανα αφού είχα ελάχιστο χρόνο. Τα κλειδιά ευτυχώς ήταν στην θέση τους μέσα στην γλάστρα με τα φυτά. Μπαίνοντας όμως στην αποθήκη ένιωσα μια απαίσια μπόχα να τρυπάει τα ρουθούνια μου μιας και είχαμε τουλάχιστον ένα χρόνο να την ανοίξουμε. Με την βοήθεια ενός φακού που βρήκα κάτω άρχισα να ψάχνω μέσα στις κούτες… μα δεν μπορεί κάπου εδώ το είχα βάλει ….Ουφ! Ευτυχώς ήταν εκεί που το είχα αφήσει… Το έπιασα και προσπαθούσα να βρω τρόπο να το ανοίξω. Ήταν ένα μικρό ρολογάκι… Όταν τελικά άνοιξε άρχισε να μου δείχνει διάφορες χρονολογίες 1945,1856,2018,1902(το πάτησα με δύναμη)!Δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν η σωστή χρονολογία αλλά το άγχος και η βιασύνη με είχε φάει και άσε που ήθελα να αποφύγω τον σπαστικό θόρυβο που έβγαζε.

Μόλις έφτασα στην Αθήνα ένιωσα πολύ περίεργα όλα ήταν τόσο διαφορετικά αλλά τι περίμενα η έξυπνη …111 χρόνια πίσω είχα πάει .Περπατώντας όλοι οι άνθρωποι με κοιτούσαν σαν να ήμουν εξωγήινος μιας και δεν είχαν ξαναδεί κάποιον να φοράει σκισμένο τζιν, σταράκια και ένα φούτερ με περίεργα σχέδια …Φτάνοντας λοιπόν έξω από το σπίτι του Κ.Βολονάκη ένιωσα περίεργα ,αμήχανα…. Ποια είμαι;Tι κάνω; Γιατί ήρθα εδώ;

Xωρις να το σκέφτομαι άλλο χτύπησα το λιονταράκι που υπήρχε σαν κουδούνι .Μετά από περίπου ένα λεπτό μου άνοιξε ένας γεράκος. Μου φάνηκε σαν να ήξερε πως θα πάω και με περίμενε επειδή ήταν ντυμένος καλά αλλά μάλλον μου φάνηκε… Με κοίταξε και αυτός περίεργα όχι όμως τόσο όσο οι άλλοι αλλά αρκετά περίεργα.

-Γεια σου, μου είπε.

-Γεια σας απάντησα, μήπως θα μπορούσα να σας πάρω μια συνέντευξη; - --Φυσικά, μπορείς να περάσεις.

Το σπίτι του μου φάνηκε πολύ μοντέρνο για την εποχή του είχε ξύλινα έπιπλα σκαλισμένα με πολύ ωραία σχέδια και παντού υπήρχαν πίνακες ζωγραφικής, που υπέθεσα πως θα ήταν δικοί του…

Στην αρχή για να πω την αλήθεια δεν τον συμπάθησα καθόλου! Αλλά αν ήθελα είκοσι έπρεπε να τον υποστώ. Μου έδειξε να καθίσω στον παμπάλαιο καναπέ και χωρίς να χάνω καιρό άρχισα αμέσως τις ερωτήσεις ενώ είχα βάλει το κινητό μου να ηχογραφεί κάτω από το μπουφάν μου, εκείνος άρχισε να απαντάει.

-Λοιπόν γεννήθηκα το 1837 στην Κρήτη και οι γονείς μου κατάγονταν από την Βολανάκη ένα μικρό χωριουδάκι στο Ρέθυμνο. Από μικρός λάτρευα την ζωγραφική, από τα πέντε μου χρόνια…

-Τι σας εμπνέει να ζωγραφίζετε;

-Από μικρό παιδί λάτρευα την θάλασσα, τα πλοία, τα λιμάνια γενικά ότι είχε να κάνει με θάλασσα και από εκεί εμπνεύστηκα.

-Όσο αφορά την εκπαίδευση σας και την καριέρα σας;

 -Σπούδασα στο Γυμνάσιο Σύρου από όπου και αποφοίτησα την ίδια χρονιά τα αδέρφια μου με έστειλαν στην Τεργέστη για να δουλέψω ως λογιστής. Παρόλα αυτά όμως δεν μπορούσα να σταματήσω να ζωγραφίζω- μέχρι και στα λογιστικά βιβλία ζωγράφιζα, αφού δεν μπορούσα, ποθούσα την ζωγραφική…

Μια μέρα όμως ο Κυρ Αφεντουλης (το αφεντικό μου)είδε όλες αυτές τις ζωγραφιές! Τον είδα πολύ σκεφτικό. Εγώ ήμουν σίγουρος ότι θα με απολύσει,  αλλά εκείνος με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε πως θα με στείλει στην Βαυαρία για να σπουδάσω ζωγραφική!

-Εσείς νιώσατε χαρούμενος;

- Φυσικά! Δεν ξέρεις τι είναι να εκπληρώνεις τα όνειρα σου! Για αυτό παιδί μου να καταφέρεις να εκπληρώσεις τα όνειρα σου! Μην τα αφήσεις ανεκπλήρωτα!

Ένιωσα μια βαθιά συγκίνηση και κατέβαλλα μεγάλη προσπάθεια να συνεχίσω…

-Λοιπόν πως βρεθήκατε εδώ;

- Mετά από την αποφοίτηση μου στο Μοναχό γύρισα πίσω και διδάσκω στην Σχολή Καλών τεχνών.

 –Αα μάλιστα… Διακριτικά την ώρα που μιλούσε έβγαλα το κινητό μου και είδα πως η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να γυρίσω .Έτσι σηκώθηκα και του είπα πως έπρεπε να φύγω, αυτός με ένα χαμόγελο μου άνοιξε την πόρτα και χαιρετώντας με μου φώναξε: <<Εκπλήρωσε τα όνειρα σου μην τα αφήσεις ανεκπλήρωτα>> την ώρα που πάτησα  στο ρολογάκι 2013!

 

Διονύσια Παπανικόλα, Γ3