Δέκα ξεχωριστά βιβλία του 2021 για νέους!

 

Αν έρθεις σαν τον άνεμο

Συγγραφέας: Jacqueline Woodson

Εκδόσεις: Εκδόσεις Πατάκη

Μεταφραστής: Αργυρώ Πιπίνη

Εικονογράφηση εξωφύλλου: Marcia Annor

Σελίδες: 192

Η ηρωίδα της Woodson, η Έλλι, είναι ένα 15χρονο κορίτσι της Νέας Υόρκης, κόρη γιατρού, τρίτο παιδί μιας ευκατάστατης εβραϊκής οικογένειας, που ζει σε ένα διαμέρισμα με θεά στο Σέντραλ παρκ και στο Λύκειο ξεκινά να φοιτά σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο-διαβατήριο για ένα καλό πανεπιστήμιο. Τα δίδυμα μεγαλύτερα αδέλφια της έχουν ήδη εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία. Ο Τζερεμάια είναι ένας επίσης 15χρονος που ξεκινά την φοίτησή του στο ίδιο σχολείο με στόχο κι αυτός να βελτιώσει και να αυξήσει τις πιθανότητές του για ένα καλό πανεπιστήμιο. Ο Μάια, όπως χαϊδευτικά τον φωνάζουν οι φίλοι του, είναι άσος στο μπάσκετ, ονειρεύεται καριέρα στο ΝΒΑ και είναι μαύρος που κατοικεί στο Μπρούκλιν. Δεν έχουμε εδώ όμως ένα στερεοτυπικό πορτρέτο παιδιού Αφροαμερικανικής οικογένειας που ταλανίζεται από τη φτώχεια, τις διακρίσεις και δυσκολεύεται να βρει διέξοδο από μια προβληματική κατάσταση ή μια δυσλειτουργική οικογένεια. Αντιθέτως, οι διαζευγμένοι γονείς του είναι καλλιεργημένοι και επιτυχημένοι: ο μπαμπάς καταξιωμένος σκηνοθέτης του κινηματογράφου και η μαμά συγγραφέας. Στη συνάντηση των δυο παιδιών υπάρχει εξαρχής μια σπίθα, η έλξη για το διαφορετικό, που γίνεται ο πρώτος έρωτας.

 (Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα.)

Τίτλος: Τα φαντάσματα του Ντέμιν

Συγγραφέας: Kessler, Verena

Μετάφραση: Δέσποινα κλεομβρότου

Εκδόσεις:  Καστανιώτης

Έτος κυκλοφορίας 2021

Σελίδες 250

H Λαρίσα, που θέλει να τη φωνάζουν Λάρι, ζει σε μια πόλη με ιδιαίτερη ιστορία – στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου έγινε στο Ντέμιν η μεγαλύτερη μαζική αυτοκτονία στην ιστορία της Γερμανίας. Για τη Λάρι όμως η πόλη που γεννήθηκε είναι ένα και μόνο πράγμα πάνω απ' όλα: Βαρετή! Θέλει να βγει στον έξω κόσμο το συντομότερο δυνατό και να γίνει πολεμική ανταποκρίτρια. Ενώ η Λάρι παλεύει με τον παραλογισμό της ενηλικίωσης, η ηλικιωμένη γειτόνισσά της ετοιμάζεται να μετακομίσει στο γηροκομείο. Ξεδιαλέγοντας τα πράγματα που βρίσκονταν μια ζωή στο σπιτικό της, θυμάται το τέλος του πολέμου στο Ντέμιν και παίρνει μια απόφαση με πολύ σοβαρές συνέπειες.

Με ελαφρότητα και ευστροφία η Βερένα Κέσλερ αφηγείται τη θλίψη και τη μοναξιά, τη φιλία και τον πρώτο έρωτα. Ένα μυθιστόρημα για την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στις γενιές και τη δυνατότητα υπέρβασής της.

 

 

 

Τίτλος: Ήμασταν ψεύτες

Συγγραφέας: Emily Lockhart

Μεταφραστής: Πολυχρόνης Κουτσάκης

Ημερομηνία έκδοσης: 22/09/2021

Αριθμός σελίδων: 312

 

Ξάπλωσα στο σκοτεινό δωμάτιο νιώθοντας απεγνωσμένη λύπη για τον εαυτό μου. Η επιλεκτική αμνησία μου δεν βοηθά τα φαντάσματα της μνήμης να συναρμολογήσουν τη μέρα του ατυχήματος.

 Από εκείνο το καλοκαίρι θυμάμαι…

Να ερωτεύομαι τον Γκατ.

Το τριαντάφυλλό του για τη Ρακέλ και τη νύχτα μου γεμάτη κρασί και θυμό.

Το νυχτερινό κολύμπι.

Να φιλάω τον Γκατ στη σοφίτα.

Την κούνια από λάστιχο αυτοκινήτου, το υπόγειο, το περιμετρικό μονοπάτι.

Τον Γκατ να με βλέπει να αιμορραγώ.

Το χέρι της Μίρεν να κρατάει ένα δοχείο με βενζίνη.

Τα πόδια του Τζόνι να τρέχουν κατεβαίνοντας προς το λεμβοστάσιο.

Και εμάς τους τέσσερις Ψεύτες να γελάμε.

Εγώ, ο Τζόνι, η Μίρεν και ο Γκατ.

 Ποιοι ήμασταν;

Πού ήμασταν;

Δεν ξέρω…

(Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα.)

 

 

Συγγραφέας: Αλεξία Κατσικογιάννη

Εκδόσεις: Καστανιώτης

Χρονολογία Έκδοσης: Οκτώβριος 2021

Αριθμός σελίδων:  200

 

Η Ειρήνη δε ζήλεψε ποτέ τ’ άστρα ούτε και μπήκε στον πειρασμό να τα μετρήσει. Της αρκεί η Γη, μια Γη στην οποία ο Αποστόλης φοβάται να πει όσα σκέφτεται κι εκείνη ψάχνει ένα κλειδί για το καινούριο της δωμάτιο. Σ’ αυτήν τη Γη, το Περιστέρι κι η Δράμα είναι γειτονιές της ίδιας πόλης και το σχολείο τελειώνει εκεί όπου σταματά το γέλιο του Σίμου. Τη μέρα που οι πορτοκαλάδες γλυκαίνουν, δυο παιδιά, στη στάση του λεωφορείου, αναρωτιούνται άμα θα βρέξει. Τα όνειρα είναι παράξενα, αλλά όχι πιο παράξενα από αυτούς που τα κάνουν.

Η Ξινή πορτοκαλάδα είναι ένα νεανικό μυθιστόρημα για εκείνους που σκέφτονται να ξεριζώσουν τον ήλιο.

 

 

Τίτλος: Ο γορίλλας του δολοφόνου

Συγγραφέας: Βεγκέλιους Γιάκομπ

Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου- Άγγελος Αγγελίδης

Εκδόσεις: Πατάκης

Σελίδες: 600

 

Είναι νύχτα στο λιμάνι της Λισαβόνας.

Το λιγοστό φως των φαναριών ίσα που καταφέρνει να διώχνει εδώ κι εκεί το σκοτάδι. Στις σκιές τρέχει ένας άντρας: αγωνίζεται για τη ζωή του.

Το όνομά του είναι Αλφόνς Μόρρο και κρύβει ένα μυστικό· ένα μυστικό που πανίσχυρες δυνάμεις θέλουν να κρατήσουν κρυφό με κάθε κόστος.

Ο διώκτης του τον πλησιάζει. Και το προλαβαίνει.

Όλα τελειώνουν πολύ γρήγορα.

Ο Μόρρο πέφτει απ' την προκυμαία και εξαφανίζεται στα σκοτεινά νερά του ποταμού Τάγου. Σύντομα το νέο μαθαίνεται· έγινε φόνος.

Αλλά μαζί κυκλοφορεί και μια φήμη τρομακτική: πως στα στενά και τα σοκάκια του λιμανιού κρύβεται κάποιος τρελός, διψασμένος για αίμα... ο γορίλλας του δολοφόνου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

(Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο.)

 

Τίτλος: Ο άρχοντας των μυγών

Συγγραφέας: William Golding

Ξενόγλωσσος Τίτλος: Lord of the flies

Μεταφραστής: Έφη Τσιρώνη

Ημερομηνία έκδοσης: 21/04/2021

Αριθμός σελίδων: 376

 

Ένα αεροπλάνο πέφτει σ’ ένα τροπικό νησί. Οι επιζήσαντες, μικροί μαθητές από την Αγγλία, διαπιστώνουν σύντομα ότι το νησί είναι ακατοίκητο. Δεν υπάρχουν πουθενά μεγάλοι. Οργανώνονται μόνοι τους, αποκτούν αρχηγό και κανόνες για να επιβιώσουν μέχρι να έρθουν να τους σώσουν.

Στην αρχή, μοιάζει με ονειρεμένη περιπέτεια. Αλλά τα παιχνίδια της μέρας τα διαδέχονται οι εφιάλτες της νύχτας. Κάποιοι αρχίζουν να πιστεύουν ότι ένα θηρίο στοιχειώνει το νησί. Λίγο λίγο, ο φόβος και η βία αποσαθρώνουν τη μικρή τους κοινωνία, τα αγόρια ορμούν χωρίς επιστροφή προς τη βαρβαρότητα…

 

Τίτλος: Δυο στόματα

Συγγραφέας: Κατερίνα Δημόκα

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Σελίδες: 176

Ημερομηνία Έκδοσης: 13/05/2021

Το ταξίδι στην Ελλάδα! Αυτό ονειρευόταν ο δεκαπεντάχρονος Στέφαν από τη Γερμανία, όταν το γυμνάσιό του εντάχθηκε στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών. Είχε λόγους να ελπίζει στην επιλογή του. Και αυτό γιατί ο Ούβε Χάρτμαν, ο τυφλός πια παππούς του, είχε επιμείνει να μάθει ο Στέφαν ελληνικά.

Ωστόσο, το ταξίδι στη χώρα του ήλιου και του μύθου θα αποδειχτεί μεγάλη περιπέτεια. Ο ανυποψίαστος Στέφαν κουβαλά μες στις αποσκευές του ένα τεκμήριο από τη ναζιστική Γερμανία. Έτσι, στο Δίστομο της Βοιωτίας το παρόν του εγγονού και το παρελθόν του παππού σμίγουν επικίνδυνα. Το σημειωματάριο με τις σκισμένες σελίδες, μαρτυρίες ανθρώπων που τους σημάδεψε η Ιστορία, ο πιο παράξενος αρχαίος μύθος και ένα διάφανο κορίτσι θα οδηγήσουν τον Στέφαν στην αποκάλυψη ένοχων μυστικών. (Από την έκδοση)

(Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα.)

 

 

Τίτλος: Χνότα στο τζάμι

Συγγραφέας: Βασίλης Παπαθεοδώρου

Εκδόσεις: Καστανιώτης

Σελίδες: 272

Έκδοση: Νοέμβριος 2021

Σε μια πανικόβλητη πόλη, που ζει και κινείται υπό την απειλή τρομοκρατικών χτυπημάτων, όπου όλοι και όλες παρακολουθούνται με κάμερες και όπου η πραγματικότητα αρκετά συχνά δεν είναι αυτή που δείχνει, ο δεκαεννιάχρονος φοιτητής Άλεκ βιντεοσκοπεί άθελά του τη δολοφονία ενός συμφοιτητή του από τις Αρχές. Η Σιμόν, η αινιγματική συμφοιτήτριά του που βρίσκεται μαζί του εκείνη τη στιγμή, εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνη.

Το βίντεο του Άλεκ εκθέτει τις Αρχές, οι οποίες αναζητούν αυτόν που το τράβηξε. Ο πατέρας του, που εργάζεται στην εταιρεία τηλεπικοινωνιών της πόλης, ανακαλύπτει συμπτωματικά τι συμβαίνει και για πρώτη φορά στη ζωή του αναρωτιέται για το τι πρέπει να κάνει.

Ποια είναι η αλήθεια; Ποιος είναι ο «εχθρός»; Ποιος βρίσκεται πίσω από όλες αυτές τις ενέργειες που σκορπούν τρόμο; Μήπως η στάση της Ρόζας, της μικρής αδερφής του Άλεκ, είναι η μόνη που γεννά μια ελπίδα;

Το νεανικό μυθιστόρημα Χνότα στο τζάμι, που βράβευτηκε με Κρατικό Βραβείο, είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Μέσα από σασπένς και συνεχείς ανατροπές, ο αναγνώστης προσπαθεί κι αυτός μαζί με τον ήρωα να αναζητήσει την αλήθεια. Και παρόλο που νιώθει να παρακολουθείται βιώνοντας διαρκώς μια ατμόσφαιρα φόβου, ίσως τελικά να τη βρει.

 

 

 Τίτλος: Μέρες Λατρείας

Συγγραφείς: Παναγιώτης Πανταζής- Γιώργος Γούσης

Σελίδες: 48 σελ.

Ημερομηνία κυκλοφορίας: Σεπτέμβριος 2021

Εκδόσεις: Polaris

 

Ο Τίτος, ένας έφηβος από την Αθήνα, ζει ακόμη ένα Πάσχα στο χωριό, ίδιο κι απαράλλαχτο όπως κάθε χρόνο. Αλλά τούτη τη φορά, με τους φίλους του, παίρνουν μια πολύ σοβαρή απόφαση: να μην γυρίσουνστην Αθήνα, αν δεν γίνει, επιτέλους, αυτό το κάτι. Βιώνουν τις δικές τους Μέρες Λατρείας, βουτώντας στα νερά των πρώτων εφηβικών ερώτων, αυτών που ζεις μόνο για μία φορά. Και οι ήρωές μας δεν βουτάνε απλά, σκάνε με πάθος επάνω τους κάνοντας πάταγο.

Οι Παναγιώτης Πανταζής (Στα Μυστικά του Βάλτου, Ερωτόκριτος) και Γιώργος Γούσης (Ερωτόκριτος, Ληστές) δημιουργούν ένα υπέροχο graphic novel, μια γλυκόπικρη και χιουμοριστική ιστορία με αληθινούς, σύγχρονους, εφηβικούς χαρακτήρες.

(Εδώ θα δείτε πληροφορίες για το βιβλίο και ένα απόσπασμα.)

 

 

 Τίτλος: Λευκό πουλί, Η ιστορία ενός θαύματος

Συγγραφέας: PALACIO R. J.

Εκδόσεις: Παπαδόπουλος

Χρονολογία Έκδοσης: Σεπτέμβριος 2021

Αριθμός σελίδων:       220

Μετάφραση: Μαρίζα Ντεκάστρο

 

Για τους εκατομμύρια αναγνώστες που αγάπησαν το Θαύμα της R. J. Palacio ο Τζούλιαν ήταν ο μεγαλύτερος νταής στην τάξη του Όγκι Πούλμαν. Στο Λευκό Πουλί αποκαλύπτεται μια άλλη πλευρά του Τζούλιαν, καθώς μαθαίνει τη συγκινητική και δυνατή ιστορία της γιαγιάς του, η οποία ως νεαρή εβραιοπούλα κρυβόταν από τους Ναζί στην κατεχόμενη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως λέει η Γκρανμέρ στον Τζούλιαν, "Πάντα χρειάζεται θάρρος για να είσαι καλός. Εκείνες τις μέρες, όμως, μια τέτοια καλοσύνη μπορούσε να σου κοστίσει τα πάντα"

(Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο κεφάλαιο)

 

 

 

 

 

 

Μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη..(Ομιλίες για την Αγάπη)

Αγαπητό ακροατήριο,

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ με αφορμή την εκδήλωση που οργάνωσε ο δήμος μας, αφιερωμένη στην γιορτή της αγάπης, τα Χριστούγεννα. Εκπροσωπώντας το σχολείο μου, είμαι εδώ όχι για να σας μιλήσω για το εορταστικό πνεύμα και την έξαρση εκδήλωσης της αγάπης των ημερών, αλλά για την απουσία της από τις ζωές μας στις μέρες μας.

Αρχικά θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα. Τί ορίζεται ως αγάπη; Είναι κάτι που έχουμε και που δεν θέλουμε να χάσουμε; Κάτι που αναζητάμε, που περιμένουμε; Είναι η αγάπη κάτι σπάνιο; Κάτι δύσκολο; Κάτι απλό; Είναι δεδομένη η αγάπη; Ας πούμε η αγάπη του γονιού για το παιδί του θα έπρεπε να είναι. Ατέλειωτα ερωτήματα προκύπτουν προσπαθώντας να αναλογιστούμε τι είναι η αγάπη πώς μοιάζει και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της. Αγάπη για εμένα σημαίνει αποδοχή, ανεκτικότητα, ασφάλεια, μοίρασμα, ζεστασιά.

 Ως πρώτη αιτία απουσίας της αγάπης από τις ζωές μας θα βάλω τους ρυθμούς της ζωής μας. Όσο οι ρυθμοί της ζωής μας γίνονται όλο ένα και πιο γρήγοροι, τόσο οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους ρηχαίνουν. Λόγω υποχρεώσεων και πίεσης της καθημερινότητας δεν μας μένει χρόνος να αφιερώσουμε στους ανθρώπους μας, αλλά ούτε και για να κοινωνικοποιηθούμε.Έπειτα εδώ και δεκαετίες ο άνθρωπος εκπαιδεύεται να είναι καταναλωτής, να διαλέγει αυτό που τον συμφέρει περισσότερο "γιατί του αξίζει". Θεωρώ πως με τον καιρό μάθαμε να λειτουργούμε περισσότερο ως καταναλωτές και λιγότερο ως άνθρωποι, κοιτώντας το περιτύλιγμα στους γύρω μας, χάνοντας την αίσθηση της συντροφικότητας και της αγάπης. Επιπλέον στην εποχή μας έχει επικρατήσει η ανασφάλεια και ο φόβος για την αγάπη. Για την κακοποίηση στο όνομα της. Την εκμετάλλευση και την χειριστικότητα. Έχει ενισχυθεί το αίσθημα της μοναχικότητας και της καχυποψίας. Τέλος η πανδημία και εγκλεισμός έχουν μεγεθύνει αλλά και κανονικοποιήσει τις ήδη αποστασιοποιημένες σχέσεις των ανθρώπων.

 Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας πως η αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει με όρους συναλλαγής, δεν χρήζει ωραιοποίησης. Στην αγάπη δεν χωράνε εγκλήματα πάθους και βία.  Και με αφορμή την πανδημία η οποία είναι μια πρόκληση που όμως μας δίνει μια μεγάλη ευκαιρία για εξέλιξη - καθώς μας έφερε αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας- σας εύχομαι να καταφέρετε να βρείτε τον εαυτό σας και να τον αγαπήσετε γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα.

 Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε.

Κύριε Δήμαρχε, κυρίες και κύριοι,

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ με αφορμή τη γιορτή της Αγάπης, τα Χριστούγεννα. Εκπροσωπώντας το σχολείο μου θα ήθελα να μιλήσω για αυτό το συναίσθημα - την αγάπη - το οποίο δεν είναι πια τόσο αγνό και έχει αρχίσει να χάνεται στην σημερινή κοινωνία μας. Γιατί όμως σήμερα δεν είναι τόσο αληθινή και λείπει από την καθημερινότητά μας ;

 Η αγάπη είναι ένα βαθύ συναίσθημα ενδιαφέροντος, τρυφερότητας και αφοσίωσης σε πρόσωπα ή και πράγματα. Με άλλα λόγια είναι το ενδιαφέρον και ο ψυχικός δεσμός που ενώνει τους ανθρώπους. Παρά το γεγονός ότι στις ημέρες μας συχνά χρησιμοποιούμε τον όρο “αγάπη” για να δηλώσουμε το ερωτικό συναίσθημα, στην πραγματικότητα η αγάπη ως συναίσθημα διαφοροποιείται σημαντικά από τον έρωτα και δεν περιέχει το στοιχείο της ερωτικής έλξης. Η αγάπη διακρίνεται σε ποικίλες μορφές, όπως η γονική αγάπη, η ερωτική αγάπη, η αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, η αγάπη προς τον εαυτό μας και άλλες πολλές μορφές αγάπης. 

Η αγάπη είναι το κλειδί που ανοίγει διάφορες πόρτες, όπως της χαράς, του μίσους, της ζήλιας και του φόβου . Κάποια γνήσια χαρακτηριστικά της αγάπης, είναι η ανιδιοτέλεια και η αφοσίωση. Η έλλειψη προσωπικού κέρδους είναι που προσδίδει στην αγάπη τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Η αγάπη, θα έπρεπε να είναι αγνή, χωρίς την προσδοκία της ανταπόδοσης. Επιπλέον, η αγάπη δεν είναι κτητική. Εκείνος που αγαπά κάποιον, δε θα έπρεπε να νιώθει την ανάγκη να ελέγχει το πρόσωπο που αγαπά. Αντιθέτως θα έπρεπε να χαίρεται όταν βλέπει εκείνο το πρόσωπο να ζει ελεύθερο. Ακόμη, η αγάπη σημαίνει αποδοχή. Και μάλιστα απόλυτη αποδοχή. Όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο, τον αγαπάμε για αυτό που είναι και όπως είναι. Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό της αγάπης είναι η ανοχή. Οι ελλείψεις και τα ελαττώματα του άλλου δεν αποτελούν αιτία για να “διακοπεί” η σχέσης ανάμεσα σε δυο άτομα. Ο άνθρωπος που αγαπά αποδέχεται το άλλο πρόσωπο πλήρως με τα πιθανά ελαττώματά του. Παράλληλα, η αγάπη συγχωρά. Τα λάθη του άλλου ατόμου δεν θα έπρεπε να προκαλούν επιθυμία αντεκδίκησης. Άλλωστε, όποιος αγαπά έναν άνθρωπο είναι έτοιμος και να τον συγχωρέσει. Κατά συνέπεια η αγάπη αποτελεί ένα ισχυρό συναίσθημα που προσφέρει στήριξη στο άτομο και προσδίδει ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή του. Η αγάπη είναι σαν τα ναρκωτικά. Όταν δεν υπάρχει, το άτομο νιώθει ότι τη θέλει απελπισμένα κι όταν υπάρχει δεν μπορεί να την παρατήσει - γίνεται εθισμένο . Έτσι όταν δεν νιώθουμε αγάπη για κάποιον , την θέλουμε απεγνωσμένα κι όταν υπάρχει το συναίσθημα δε θέλουμε να εξαφανιστεί. Όταν το άτομο νιώθει ότι το αγαπούν, αποκτά αυτοπεποίθηση και αντιμετωπίζει τις διάφορες καταστάσεις με περισσότερο σθένος και το ίδιο προσφέρει ανιδιοτελή αγάπη στους γύρω του. Επιπλέον η αγάπη επιτρέπει τη δημιουργία σταθερών και ειλικρινών σχέσεων. Το άτομο μαθαίνει να εμπιστεύεται τους άλλους και ξεχνάει τον εγωισμό του και την καχυποψία. Συνεπώς, η αγάπη καλύπτει βασικές συναισθηματικές ανάγκες του ατόμου.

 Παρόλο που η αγάπη είναι μια “αναγκαιότητα” για το κάθε άτομο, στην σημερινή κοινωνία μας η έλλειψη της δεν περνά απαρατήρητη.  Ένας από τους λόγους για τον οποίο δεν υπάρχει η αγάπη στην κοινωνία μας είναι ότι οι ανθρώπινες σχέσεις πια είναι επιφανειακές και ψυχρές σε συνδυασμό με την αδιαφορία για τον συνάνθρωπό μας. Άλλος λόγος είναι ότι κυριαρχεί το συμφέρον του καθενός, επικρατεί το ατομικό “εγώ” δηλαδή. Έτσι τείνουμε να αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως μέσο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μας ή εμπόδιο για την πραγματοποίηση των στόχων μας. Ως ανθρώπινα όντα νοιαζόμαστε περισσότερο να δείχνουμε στους γύρω μας ότι είμαστε “ανώτεροι” δημιουργώντας ανταγωνιστές παρά φιλικές σχέσεις. Ακόμα άλλη μια αιτία είναι ο έντονος ρυθμός ζωής, ο οποίος δεν αφήνει χώρο στην αγάπη, περιορίζοντας τις διαπροσωπικές σχέσεις μας. Παράλληλα δεν έχουμε επαφή με τους συνανθρώπους μας και πολλοί επηρεαζόμαστε κι από τα ΜΜΕ - social media - και καταφεύγουμε πίσω από μια οθόνη καλλιεργώντας την πλασματική αγάπη. Ακόμη είναι η οικογένεια και το σχολείο που δεν συμβάλλουν στην καλλιέργεια των ανθρώπων όσο θα έπρεπε, αφού δημιουργούν εγωιστικά όντα.

Συνοψίζοντας, η αγάπη είναι ένα αναγκαίο συναίσθημα για όλους μας και σίγουρα συμβάλλει ψυχικά και ηθικά. Τελικά,  η αγάπη είναι ένα όπλο που μπορούμε να το χειριστούμε από μακριά ή από κοντά. Μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας σε αυτό. Είναι όμορφο... μέχρι να μας κάνει να αιμορραγήσουμε... 

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε

Κυρίες και κύριοι,

Με αφορμή τη σημερινή εκδήλωση για την Αγάπη βρισκόμαστε εδώ για να γιορτάσουμε το κοινό συναίσθημα που μας ενώνει. Εκπροσωπώντας λοιπόν  το σχολείο μου θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις , τα συναισθήματά και τις ανησυχίες των νέων ανθρώπων για την Αγάπη. Τι ορίζει την αληθινή αγάπη και ποιοι είναι οι λόγοι που απουσιάζει από την εποχή μας;

Η αγάπη έχει συγκεκριμένα γνωρίσματα που την κάνουν μοναδική. Ο καθένας μας μπορεί να αγαπά και να αγαπιέται. Πρόκειται για ένα συναίσθημα που αγνοεί κάθε είδους διάκριση, που αφήνουμε να μας περιορίσει μέσα στην κοινωνία. Γι αυτή δεν υπάρχει φύλο, ομορφιά, εθνικότητα, χρώμα. Ένας άνθρωπος που αγαπά πραγματικά, αφήνει τον εαυτό του πίσω και κάνει τα πάντα για αν δει το υποκείμενο της αγάπης του ευτυχισμένο, δεν υπολογίζει το συμφέρον και δεν απαιτεί καμιά ανταμοιβή. Η ανταπόδοση της αγάπης εί ναι το ίδιο το δικαίωμα του να μπορεί κανείς να την εκφράσει. Η αγάπη επίσης χαρακτηρίζεται και από την αποδοχή και τη συγχώρεση. Είναι αδύνατο κανείς να αγαπήσει χωρίς πρώτα να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί τις ιδιαιτερότητες και την ταυτότητά του ανθρώπου που αγαπά. Αν προσπαθήσει κανείς να υπερβεί τα όρια του άλλου και να αναγκάσει την αλλαγή αυτών των ιδιαιτεροτήτων, τότε οδηγείται στην καταπίεση και ξεκινά να μειώνει την ελευθερία του. Η αγνή αγάπη μας υποχρεώνει να δούμε πέρα από τον εαυτό αμς και τις προκαταλήψεις μας. Είναι το μέσο για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Παρόλο που η αγάπη ανοίγει το δρόμο για βελτίωση , η κοινωνία μας είναι έτσι δομημένη που δεν παρέχει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την καλλιέργειά της. Από πολύ μικροί καταλαβαίνουμε την αξία του ¨εγώ¨, ότι για να πάμε μπροστά θα χρειαστεί να σπρώξουμε κάποιον άλλον προς τα πίσω. Δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε και να προσφέρουμε βοήθεια , είμαστε επιφυλακτικοί και δεν αναπτύσσουμε στενές σχέσεις μεταξύ μας. Αντί να αγαπάμε τον συνάνθρωπο, τον φοβόμαστε και χαιρόμαστε με τη δυστυχία του. Σκεφτόμαστε πονηρά και ύπουλα. Θέλουμε να δείχνουμε πως γνωρίζουμε τι σημαίνει αγάπη μόνο και μόνο για να μας αγαπούν οι άλλοι, για το κέρδος, για το δικό μας συμφέρον. Τίποτε πλέον δε δίνεται ανιδιοτελώς.

Εν ολίγοις, αν και η αγάπη είναι ένα ισχυρό συναίσθημα, εμείς θεωρούμε τον άνθρωπο που αγαπά εύθραυστο και αδύναμο. Ελπίζω σήμερα όλοι αν κατανοήσαμε πως δεν αγαπάμε για εμάς , αλλά για όλους. Αγαπάμε για να μπορέσουμε να ενωθούμε, να νοιαστούμε ο καθένας για τα αισθήματα και τη θέση και του άλλου. Μακάρι αυτό αν το νιώσουμε όλοι!

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε!

 

 

 

 

(Ήταν τρεις από τις ομιλίες που έγραψαν μαθήτριες/ες της Α Λυκείου ου 2ου ΓΕΛ Κω για το νόημα της Αγάπης και τα αίτια της έλλειψής της από τη σημερινή εποχή ).

"Πατέρα σε ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήσουν αυτό που είσαι, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι" (Τα φύλα στη λογοτεχνία)

   Τα φύλα στη λογοτεχνία και συνεχίζουμε με την παρουσία του άντρα και δη του πατέρα στα λογοτεχνικά κείμενα. Αφού μελετήσαμε τη μορφή του δεσποτικού-αυταρχικού πατέρα, περάσαμε στην παρουσίαση του καλού , γεμάτου αγάπη μπαμπά. Για τον αυταρχικό πατέρα χρησιμοποιήσαμε τα κείμενα μιας παλιότερης ανάρτησης (μπορείτε να τη δείτε εδώ) και οι μαθητές δούλεψαν ομαδοσυνεργατικά μέσα στην τάξη. Τα συμπεράσματά τους παρουσιάστηκαν στην ολομέλεια και ακολούθησε συζήτηση.      

 

Σε επόμενο δίωρο είδαμε τη μορφή του πατέρα που προσφέρει απλόχερα την αγάπη του και έχει την απόλυτη πίστη ότι η αγάπη κάνει ευτυχισμένα τα παιδιά. Το κείμενο που δόθηκε είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Έκτορ Αμπάδ Φασιολίνσε «Η λήθη που θα γίνουμε» και θα το βρείτε στο τέλος της ανάρτησης .  Το συγκεκριμένο απόσπασμα μας έδωσε την αφορμή να επεκταθούμε και σε ορισμένα άλλα θέματα, που δε γνώριζαν οι μαθητές  – όπως τι σημαίνει αντισημιτισμός και κατά πόσο η συμμετοχή σε ομάδες ευνοεί την έκφραση συμπεριφορών αγέλης . Η εργασία που είχαν οι μαθητές για το σπίτι  ήταν ή να γράψουν ένα κείμενο παρουσιάζοντας τον δικό τους πατέρα ή ένα κείμενο για τον καλό /ιδανικό μπαμπά. Ακολουθούν κάποια από τα κείμενα των παιδιών – τα περισσότερα σε φωτογραφία.

(Ο τίτλος της ανάρτησης είναι από το κείμενο της Μαίρης Χρονιάρη "Για όλα αυτά πατέρα")

 

Πόσοι θα μπορούσαν να πούν πως είχαν τον πατέρα που θα ήθελα να έχουν αν ξαναγεννιόντουσαν; Λίγοι..

Γιατί εγώ θα έκανα τα πάντα για να έχω εσένα. Για να μπορούσα  να ξανά δω εκείνο το πράσινο πουλόβερ σου όταν πρώτο άνοιξα τα μάτια μου για πρώτη φορά. Ήθελες ,έλεγες, να φοράς φωτεινά χρώματα όταν γεννηθώ για να με υποδεχτείς με χρώματα.  Και τι δεν θα έδινα να ξανά νιώσω την πρώτη σου αγκαλιά ή την αίσθηση όταν σου τσιμπούσα το δέρμα στα δάχτυλα για να αποκοιμηθώ.

      Γιατί και  τον ιδανικό πατέρα  να είχα  εγώ θέλω εσένα. Γιατί εσύ στα πάντα με έβαζες προτεραιότητα, γιατί ακόμα και αν ξεχείλωσε το πράσινο πουλόβερ, εσύ δεν το πετάς γιατί σου θυμίζει την γέννηση μου. Γιατί εγώ θυμάμαι που ανέβαινα στην πλάτη σου πάνω στην μωβ μοκέτα και παίζαμε και θυμάμαι που στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό εσύ με γαργαλούσες και τραγουδούσες για να ξυπνήσω και με την εκκωφαντική φωνή σου σηκωνόμουν αμέσως.

      Γιατί κάθε Χριστούγεννα εσένα βάζαμε να μαγειρεύεις εκείνο το υπέροχο σνίτσελ με ρύζι και κάρι. Είμαι κράμα  ανάμεσα σε εσένα και την μαμά. Είμαι ένα κομμάτι σου και αυτό το κομμάτι μου εγώ δεν θα το άλλαζα όπως δεν θα άλλαζα και το βλέμμα σου με την μαμά στην φωτογραφία που είστε στην Βενετία και σας έχω στον τοίχο μου. Άρα δεν αλλάζω εσένα και δεν αλλάζω και εμένα. 

      Γιατί εμένα μου λείπει ο μπαμπάς μου και μακάρι να ήσουν εδώ να με πάρεις  αγκαλιά όπως την πρώτη φορά φορώντας το πράσινο πουλόβερ.

 

 

 

 

"Ένας καλός πατέρας" by Γιώτα Κεφαλά

Περί έρωτος..(Έκθεση Α' Λυκείου)

Μία από τις θεματικές ενότητες της Νεοελληνικής Γλώσσας στην Α’ Λυκείου είναι ο Έρωτας . Με τους μαθητές του Α3 και Α4 μελετήσαμε το κείμενο που υπάρχει στο τέλος της ανάρτησης και οι μαθητές έγραψαν πολύ όμορφα κείμενα για τον Έρωτα στην περίοδο της εφηβείας. Όπως θα δείτε έχουμε και αρνητές του έρωτα (είναι φαινόμενο της εποχής ...) ! Και κλασσικά κάποιοι δεν έστειλαν τα κείμενα τους να δημοσιευτούν...

Όσο είμαι μόνος......

Όσο είμαι μόνος, θα είμαι ερωτευμένος με τον άνθρωπο χωρίς πρόσωπο. Δεν τον βλέπει κανένας, γιατί υπάρχει μόνο για εμένα και εγώ για εκείνον. Για να υπάρχω εγώ, πρέπει να τον κρατάω ζωντανό, και για να μένει ζωντανός, πρέπει να του ζωγραφίζω το πρόσωπο. Να του σχεδιάζω τα χείλη, τα μάτια, τη μύτη, το δέρμα, τις βλεφαρίδες. Κάθε φορά διαφορετικά – ή και όχι. Η ταυτότητα μας με ορίζει. Όσο δεν γνωρίζω το ποιος είμαι, θα καθησυχάζομαι γνωρίζοντας το ποιοι είμαστε.

Ονειροπολώ συνέχεια για αυτόν. Τον αφήνω να τριγυρνά ανεξέλεγκτα μεσα στις σκέψεις μου. Σκέφτομαι να τον αγκαλιάζω τόσο σφιχτά που να στάζω από τα χέρια του σαν νερό, να τον φιλάω ζωγραφίζοντας  τα χείλη του κάθε φορά και πιο όμορφα, να τον περιποιούμαι, να του χαϊδεύω τα μαλλιά, καθώς εκείνος κοιμάται, μετρώντας κάθε του πνοή, νιώθοντας τους χτύπους της καρδιάς του προσπαθώντας να τους μιμηθώ. Αποτελεί την αιτία για ό,τι και αν κάνω. Είναι ο λόγος για τον οποίο τα συναισθήματα μου έχουν αξία. Με αυτά που κάνει κλαίω, γελάω, αφήνω χιλιάδες κορδέλες να χορεύουν μες το στομάχι μου. Είναι δικός μου. Και εγώ δικός του.

Παρ’ όλο όμως που τον χρειάζομαι όσο και εκείνος εμένα, οι κύκλοι των προσώπων του κάποια στιγμή ξεκινούν και κάποια στιγμή τελειώνουν. Πάντα καταλήγει θυμωμένος να ξεριζώνει το πρόσωπο του με τόση δύναμη που γδέρνεται και τρέχει με αίμα. Γιατί δεν του ταιριάζει. Το πρόσωπο που με τόσο κόπο του έδωσα, το πρόσωπο με το οποίο έμαθα να τον αγαπώ, να τον φροντίζω, να τον σκέφτομαι.

 Έτσι, με κάθε τέλος σβήνουν ένα-ένα και τα χαρακτηριστικά του δικού μου προσώπου. Τι θα γίνει όταν γίνουμε όμοιοι; Όταν κανένας από τους δύο μας δεν θα έχει πια πρόσωπο; Θα βρεθεί κάποιος να έρθει να μας ζωγραφίσει;

 

 

 

 Έρωτας είναι θα περάσει...

Έρωτας! Όλοι μας έχουμε ακούσει για αυτόν, όλοι μας κάτι ξέρουμε για αυτόν, τι είναι όμως ο έρωτας και πως τον βιώνουν οι έφηβοι; Παρόλο που η διαδικασία περιγραφής του έρωτα φαντάζει δύσκολη έως ακατόρθωτη μπορούμε με ευκολία να διακρίνουμε τους ερωτευμένους και αυτό γιατί μπορεί να είναι δύσκολο να ορίσεις τον έρωτα αλλά τα έντονα αισθήματα που προκαλεί κάθε άλλο πέρα από απαραίτητα περνάνε. Ο έρωτας έχει την τάση να κυριεύει το μυαλό μη αφήνοντας περιθώρια αντίδρασης. Ξαφνικά όλες οι σκέψεις, όλη η προσοχή, όλα τα όνειρα περιστρέφονται γύρω από ένα πρόσωπο, ένα πρόσωπο το οποίο παρά την ξαφνική του εμφάνιση διακρίνεται από την ικανότητα του να διεισδύσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας και να γίνει κομμάτι της. Οι έφηβοι όντας ακόμη παιδιά παρασύρονται από το συναίσθημα, ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο, ένα συναίσθημα άγνωστο, ένα συναίσθημα που θέλοντας και μη επικρατεί των υπολοίπων. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από εκείνον, τίποτα δεν είναι άξιο να συγκριθεί μαζί του, τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει την απουσία του. Η παρουσία του ευχαριστεί τον έφηβο, η μορφή του μοιάζει ιδανική, κάθε στοιχείο του χαρακτήρα ή της εμφάνισης του φαντάζει υπέροχο. Η ανάγκη των εφήβων να γνωρίσουν επιτέλους την πραγματική αγάπη, που από μικρά παιδιά διαβάζουν στα παραμύθια τους οδηγεί πολλές φορές σε αδιέξοδο. Τελικά υπάρχει τέλειος άνθρωπος; Η απάντηση είναι "όχι" και η πεποίθηση αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ψευδαίσθηση, η οποία κάποια στιγμή θα εξαλειφθεί και τότε θα έρθει η προσγείωση στην πραγματικότητα.

 

 

Έρωτας είναι..

Ο όρος "έρωτας" τί είναι τελικά; Γιατί όταν τον βλέπω έχω ανάγκη για οξυγόνο, ενώ αναπνέω; Γιατί δεν μπορώ ούτε να στέκομαι πάνω στα πόδια μου, σαν να με ταρακουνάει η γη; Γιατί στην τάξη αντί να συγκεντρωθώ στο μάθημα δεν μπορώ να μην τον σκέφτομαι; Πλέον έχει γίνει μια σκέψη που δεν μου φεύγει ποτέ από το μυαλό. Σαν να έχω την ανάγκη να τον σκέφτομαι θέλω δεν θέλω. Σαν να έχεις πάει να κοιμηθείς, αλλά μετά από πέντε λεπτά θυμήθηκες ότι ξέχασες να κάνεις την άσκηση σου για αύριο να πρέπει να ξυπνήσεις για να την κάνεις. Έρωτας τελικά είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορείς απλά να μην το νιώσεις, επειδή κατά κάποιο τρόπο πάντα καταφέρνει να σε κάνει να τον σκέφτεσαι όσο και να μην το θέλεις. Είναι ένα συναίσθημα που μερικές φορές σε κάνει να τον φαντάζεσαι σαν ένα "τέλειο" άνθρωπο, χωρίς ελαττώματα και σαν να είναι τόσο "τέλειος" που τελικά να μην τον αξίζεις. Μερικές φορές είναι σαν ένα γλυκό όνειρο και άλλες φορές σαν εφιάλτης.  Διότι δεν υπάρχει πάντα ένα καλό τέλος σε κάθε παραμύθι. Διότι αυτή είναι η πραγματικότητα και εμείς είμαστε αναγκασμένοι να την αποδεχτούμε έτσι όπως είναι, όπως πρέπει να κάνουμε το ίδιο και με τον σύντροφο μας. Γιατί έρωτας είναι να αποδέχεσαι τον άλλο και να μην παραπονιέσαι για τα λάθη που κάνει επειδή όλοι προσπαθούμε να γίνουμε ο καλύτερος μας εαυτός και κανένας δεν είναι τέλειος. 

 

 

 

 

Πού χάσαμε τον Έρωτα;

 

Ο Έρως ήταν ο γιος της Αφροδίτης και γεννήθηκε ένα ωραίο βράδυ του καλοκαιριού. Ως γνήσιος γιος της θεάς της ομορφιάς, ο Έρως έγινε ο θεός του πόθου και του έρωτα. Ο  Έρωτας ήταν πανέμορφος, αλλά και μόνιμη πηγή μπελάδων. Σήμερα, ο έρωτας κυριαρχεί στο τραγούδι, στη μουσική, στους στίχους, στην λογοτεχνία παντού στη καθημερινή ζωή, και όσο πιο γνήσιος, πιο αγνός μπορεί να είναι, τόσο μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι δυνατόν  να δώσει φτερά στα ερώμενα πρόσωπα. Ωστόσο, νομίζω μικρή έμφαση έχει δοθεί από τους συγγραφείς και τους καλλιτέχνες στο γεγονός ότι ο έρωτας έχει όχι μόνο περιορισμένη διάρκεια,  αλλά συχνά α απογοητευτικά αποτελέσματα, γεγονός που το αγνοούν ή θέλουν να το αγνοούν, όλοι οι ερωτευμένοι που πιστεύουν ότι ο έρωτάς τους θα ζει αιώνια. Γι’ αυτό άλλωστε δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης που στην πραγματικότητα μοιάζουν με επιταγές χωρίς ισχύ…

Οι πρώτοι έρωτες ,όμως, ίσως ακριβώς επειδή είναι κι οι πρώτοι, είναι πιο δυνατοί. Όλα μέσα μας φωνάζουν «πάθος», το μυαλό κι η λογική σταματούν. Οι καρδιές χτυπούν σαν ταμπούρλο και τα ξενύχτια πάνω από ένα κινητό για να στέλνουμε μηνύματα  είναι μέρος της καθημερινότητας.  Πού πάνε όμως όλα αυτά όταν μεγαλώνουμε; Μήπως δεν ερωτεύεται πια ο κόσμος;  Μήπως  ξεμένουν οι άνθρωποι από απόθεμα στον έρωτα μέσα  τους;

  Σιγά μη  ξεμένουν. Δεν έχουμε μέσα μας ένα συγκεκριμένο ποσοστό έρωτα το οποίο ξοδεύουμε και μετά ξεμένουμε από απόθεμα. Απλά στην εφηβεία είμαστε ι όλοι πιο αυθόρμητοι. Δεν  σκεφτόμαστε πριν νιώσουμε, ούτε πριν πράξουμε. Αυτό βέβαια κάποτε μας φέρνει σε μπελάδες, αλλά αυτή είναι κι η ομορφιά που κουβαλά μαζί  της η εφηβεία. Γι αυτό λέμε πώς ο έρωτας στην εφηβεία δεν γνωρίζει από όρια, ούτε από τους γονείς ούτε από κανέναν και αυτό γιατί τα θέλω στην εφηβεία ηχούν πάντα πιο δυνατά από οτιδήποτε άλλο. Το χαμόγελο και των δυο όταν είναι μαζί, τα χέρια τους τόσο σφιχτά κρατημένα, οι αγκαλιές που μοιάζουν να είναι αιώνιες και αυτά τα φιλιά τόσο όμορφα, τόσο αληθινά με τόσο πάθος… Από τέτοιους έρωτες  είμαστε στερημένοι γιατί τους ζούμε μόνο τότε και αυτό αν είμαστε τυχεροί. Μετά αλλάζουν τα πράγματα. Στην πορεία κάπου χανόμαστε στους ρυθμούς της καθημερινότητας και κάπου η σοβαρότητα της δουλειά μας κι η ενήλικη πια ζωή μας δε μας επιτρέπουν να ζήσουμε έναν έρωτα στα άκρα με επιπολαιότητες και τρυφερότητες. Όλα αυτά που βιώνουμε μετά την εφηβεία δεν μας επιτρέπουν να ερωτευτούμε χωρίς λογική. Η ζωή από μόνη της μας πιέζει να βάλουμε όρια και γραμμές. Ίσως τελικά οι ενήλικες  να είναι τόσο συγκρατημένοι που να είναι ανίκανοι να ερωτευτούν όπως τότε στα 17. Δεν είναι όμως κρίμα   να χαραμίζουμε τις μέρες μας χωρίς πάθος κι έρωτα μόνο και μόνο γιατί μεγαλώσαμε λιγάκι;

Και αν ποτέ, κάποια στιγμή, μετά από χρόνια στέρησης για την προσοχή του συντρόφου σου και τις πεταλούδες στο στομάχι,  αντικρίσεις το ερωτευμένο έφηβο παιδί σου και σε πιάσει ένα σφίξιμό στην καρδιά με τις θύμησες από τις αγκαλιές, τα φιλιά, τα χτυποκάρδια και τις κομμένες ανάσες με τον πρώτο σου έρωτα, θα τολμήσεις να του πεις πως ο έρωτας είναι παιδί της ουτοπίας; Ή μήπως δεν είναι αλήθεια και πιστεύεις στον Θεό Έρωτα ως παντοτινό θύμα των βελών του; 

 

 

Έρωτας του σήμερα

Έρωτας είναι εκείνος. Εκείνος ο άνθρωπος που όσο και αν τον βλέπεις δεν είναι αρκετό. Εκείνο το άτομο που αν δεν σου πει καλημέρα , δεν είναι καλή μέρα. Έρωτας δεν είναι ένα πράγμα. Είναι πολλά και ταυτόχρονα λίγα. Έρωτας είναι συναισθήματα –χαρά, λύπη , αγάπη, μίσος ,περιέργεια. Είναι ζήλια ,φόβος, αρμονία. Αρμονία σε όλα αυτά. Έρωτας είναι πράξεις. Αμοιβαίες , ανανεώσιμες  και ταυτόχρονα μοναδικές και αξέχαστες. Πράξεις αυθόρμητες , γεμάτες καλοσύνη και αγάπη. Εκπλήξεις. Μικρές και μεγάλες. Καθημερινές ή και όχι. Αρκεί να είναι από αυτόν. Από εκείνο το άτομο που και μία λέξη του αρκεί για να χαμογελάσεις . Που ένα χαμόγελο αρκεί για να σε κάνει να αισθανθείς αυτή την ζεστασιά στην καρδιά. Που ένα βλέμμα του τα λέει όλα. Δίχως λόγια, δίχως λέξεις , δίχως πράξεις. Έρωτας είναι όταν νιώθεις ασφάλεια, ζεστασιά , τρυφερότητα ,ελευθερία και δέσμευση ,μαζί. Σε ένα συνδυασμό τόσο τέλειο ολοκληρωμένο , που τίποτα δεν το αγγίζει. Τον οποίο ότι και αν προσπαθεί να τον φτάσει αποτυγχάνει συνεχώς. Τη στιγμή που θα πάει να αγγίξει αυτή την απόμακρή κορυφή όλα ανατρέπονται και μαγικά έρχονται ξανά στην ζωή. Σαν ένας πίνακας που από το σχέδιο του μολυβιού γεμίζει με τα χρώματα και τις σκέψεις του καλλιτέχνη. Δημιουργώντας ένα πίνακα πολύχρωμο , πολυδιάστατο ακόμα ασταθή. Στην αρχή εύθραυστο έτοιμο να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή και όμως μένει ζωντανός   μέχρι να τελειοποιηθεί και να μείνει εκεί μια αιωνιότητα μέχρι την συντέλεια του κόσμου . Μαζί. Χρώματα , σκέψεις, απόψεις , που αν και μεμονωμένα δεν βγάζουν κάποιο νόημα, μαζί δημιουργούν τον τέλειο συνδυασμό.

   Ωστόσο, έρωτας μπορεί να είναι πολύ λίγα πράγματα. Είναι απλά αυτός, αυτή .Ένα πρόσωπο χίλιες λέξεις. Ένα πρόσωπο που και όλα τα επίθετα του κόσμου δεν αρκούν για να το περιγράψουν σωστά. Πάντα κάτι θα λείπει. Γιατί αυτό το κάτι είναι το ίδιο το πρόσωπο το οποίο χωρίς όλα τα επίθετα είναι αρκετό. Αρκετό όχι για όλους, αρκετό όχι για πολλούς. Όμως αρκετό για εσένα μονάχα εσένα. Και αυτό αρκεί. Έρωτας είναι όταν κοιτάς στα μάτια ενός ανθρώπου αγνώστου και παρόλα αυτά να βρίσκεις την αρμονία που σου έλειπε τόσο καιρό. Έρωτας είναι αυτός που δεν μπορείς να βγάλεις από το μυαλό σου, που τον σκέφτεσαι διαρκώς. Που όσο και αν προσπαθείς, δεν μπορείς να τον ξεχάσεις. Είναι το πρόσωπο που ότι και να κάνει το δικαιολογείς.

    Όμως ταυτόχρονα και όχι. Έρωτας είναι η ζήλια που προκαλεί φόβο και απογοήτευσή. Απογοήτευση και αμφιβολία για τον ίδιο σου τον εαυτό. Φόβος ότι δεν είσαι αρκετά καλή για τον άλλο. Φόβο και αγωνία αν τελικά θα σε προσέξει. Φόβο μήπως αγαπά κάποια άλλη καλύτερη, εξυπνότερη, ομορφότερη. Δημιουργώντας αλλεπάλληλες ανασφάλειες για τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι το άτομο που σε πληγώνει περισσότερο , ενώ σε κάνει πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Σε ξεχνά δεν το ξεχνάς. Μένεις σταθερός σε αυτό. Προσπαθείς για το καλύτερο. Φοβάσαι κάνεις σκέψεις δυσοίωνες, όταν είστε μακριά και όταν είστε μαζί το προστατεύεις σαν εύθραυστο διακοσμητικό , που αν σπάσει δεν ξανακολλά  δεν ξαναγίνεται το ίδιο.

   Για αυτό τον έρωτά σου τον προστατεύεις με κάθε κόστος. Και ακόμα και αν σε πληγώσει το συγχωρείς , προκυμμένου να μην το σπάσεις, να μην το  ραγίσεις, να μην το πληγώσεις ποτέ. Προτιμάς να πονάς εσύ παρά να χάσεις αυτό. Γιατί είναι αυτό που πάντα καταφέρνει να κλείνει τις πληγές σου. Απλά  με μία λέξη, με μία του ματιά. Κρυφή για τους άλλους φανερή για εσένα. Και αρκεί για να μένεις ζωντανός. Αυτό είναι έρωτας στην εφηβεία. Έρωτας για κάθε άτομο. Έρωτας για κάθε ηλικία.

 

 Ψεύτης έρωτας

Αν και σαν παιδί λάτρευα τον φανταστικό κόσμο των ιπποτών και των αρχοντισσών που μου ανοιγόταν μέσω των παραμυθιών και των θρύλων, νιώθω πως και αυτό το αιώνιο ψέμα πρέπει να τελειώσει. Ο έρωτας είναι μια απάτη διεθνούς μεγέθους και τάξης. Δεν μου αρέσει που θα το πω έτσι στεγνά. Φυσικά και θα προτιμούσα να ζω ήρεμα στη φούσκα που η κοινωνία και τα πρότυπά της έχτισαν γύρω μου, αλλά ο έρωτας είναι απλά μία χημική αντίδραση που ωθεί τα ζώα στην αναπαραγωγή. Τίποτε παραπάνω! Η φύση δυστυχώς ή ευτυχώς μας σχεδίασε με τέτοιο τρόπο, ώστε ο κύριος σκοπός της ζωής μας (βιολογικά) είναι να ζήσουμε όσο περισσότερο γίνεται προκειμένου να αφήσουμε απογόνους για να αναπαράξουμε το είδος μας. Λογικό; Λογικό. Με αυτό το τρόπο συμπεραίνουμε πως το ''αγνό'', κατά τα άλλα, αυτό συναίσθημα έχει ως κίνητρο τη τελική πράξη έρωτα (sex) και όχι τις αμερικανιές του Hollywood, λουλούδια, ραντεβού, βόλτες και λοιπές ανοησίες. Ο έρωτας και η αναπαραγωγή αποτελούν προνόμιο για κάθε θηρίο και δια αυτόν ακριβώς το λόγο ταυτίζεται συχνά με εκδηλώσεις εμμονής και ζήλιας. Δεν μπορώ να παρακάμψω το γεγονός πως ο έρωτας είναι το δυνατότερο συναίσθημα στην ιεραρχία μετά το φόβο. Αναγκάζει τους κύκνους να ''τραγουδούν'' από την απελπισία και τους ανθρώπους να κλαίνε μέχρι να μην μπορούν να ανασάνουν επειδή πνίγονται. Ο έρωτας μας χτυπά δυνατά και έπειτα χάνεται με τη πάροδο του καιρού αφήνοντας μία αίσθηση κενού και απώλειας.

ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΕΡΩΤΑΣ by Γιώτα Κεφαλά