Διακρίσεις μαθητών μας -Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός και Διαγωνισμός Φιλαναγνωσίας!

Το σχολείο μας συμμετέχει και σε διαγωνισμούς και οι μαθητές του φέρνουν διακρίσεις! Η μαθήτρια μας Χριστιάννα Χανοπούλου της Γ Γυμνασίου πήρε το 3ο Βραβείο στον 2ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος που διοργάνωσε το Πειραματικό Γυμνάσιο Πανεπιστημίου Πατρών με θέμα: «Στη γειτονιά μου ή σε τόπους μακρινούς: ένα ταξίδι όπου υπάρχουν άνθρωποι».  Ο διαγωνισμός αυτός στόχευε στην καλλιέργεια και την ανάδειξη της αισθητικής έκφρασης και της ανθρωπιστικής οπτικής των μαθητών. Το θέμα του διαγωνισμού επέτρεπε την ελεύθερη αντιμετώπισή του και ο κάθε διαγωνιζόμενος μπορούσε να το προσεγγίσει είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά. Η Χριστιάννα μας έγραψε ένα λυρικό ποίημα που συγκινεί ……

Το ποίημα της είχε τον τίτλο «Ανθρώπινη Οδύνη».

Στη μακρόστενη λωρίδα γης μας έλαχε

αυτό το μερτικό της μοίρας,

ανθρώπους ξεριζωμένους να φυλάει,

στις άκρες μιας Ευρώπης που παραπατάει.

Πόσοι θα γράψουν….., θα μιλήσουν για τα παιδιά…

που κουβαλούν τη φρίκη του πολέμου

βαθιά μες στην ψυχή τους,

μα κάποτε θα τα βολέψουν

στις δικές τους μηχανές αξιοποίησης.

Κι οι μανάδες τους θα ρίχνουν

τα ζεστά δάκρυα της αναζήτησης τους,

στις αμμουδιές που έπαιζα μικρή,

ξένοιαστη κι ανέμελη.

Και οι αλιείς θα σέρνουν με τα δίχτυα τους ,

το χρώμα του υγρού θανάτου,

κάνοντας άδεια την ψαριά και την ψυχή τους.

Μα μακριά από τη στενόμακρη τη γη μου,

οι κάπηλοι ανθρώπων και ιδεών

θα μετράνε το χρυσάφι τους

στους ναούς του κέρδους τους,

πλένοντας τα χέρια τους

με άρωμα ανθρώπινης οδύνης.

Στον ίδιο διαγωνισμό συμμετείχε και η μαθήτρια της Ιωάννα Ακριτίδου. Το ποίημα της είχε τον τίτλο  «Το μικρό μπαλκόνι της πραγματικότητας». Το ποίημα της μπορεί να μην διακρίθηκε αλλά είναι εξαιρετικό!

Έξω… στο μικρό αυτό μπαλκόνι ακούω τον θόρυβο που κάνουν οι μηχανές των φαντασμένων ανθρώπων…

 Αναπνέω με δυσκολία καθώς τα καυσαέρια και ο καπνός ενός τσιγάρου τρυπώνουν μες στα ρουθούνια μου…

Βλέπω μεγάλους να βιάζονται στον δρόμο, ανθρώπους να βρίζουν για ένα κόκκινο φανάρι…

 Βλέπω την γειτόνισσα να απλώνει μουγκά και καταθλιπτικά τα γκρίζα ρούχα του άντρα της…

Οι καλημέρες τώρα πια χάθηκαν στην βιασύνη των ανθρώπων…

Η παιδική χαρά δεν είναι παρά μόνο λίγα μέταλλα που έχουν απομείνει…

Το κλάμα ενός μωρού ακούγεται σαν μια κραυγή βοήθειας…

 Να! Ένας παππούς μόλις πέρασε με τον σκύλο του αγκαλιά…

Κάτι μελαμψά παιδάκια ανοίγουν τον πράσινο κάδο μήπως υπάρχει κάτι και για αυτά

Κι όμως… μέσα σ’ αυτήν την άχαρη πόλη, έξω στο μικρό αυτό μπαλκόνι ακούω την καμπάνα από την κοντινότερη εκκλησία να χτυπάει μελωδικά…

Πίσω από τα καυσαέρια διακρίνω ένα αεράκι, τι ωραίο αεράκι!... μυρίζει ελευθερία… Βλέπω φίλους να πειράζονται και να γελάνε με την καρδιά τους για τους πιο ανόητους και ανέμελους λόγους…

Κάπου κάπου  μικρά παιδιά με πολύ φαντασία παίζουν στην παιδική χαρά δικά τους παιχνίδια και συλλογιέμαι πως θα τις θυμούνται για πάντα αυτές τις αναμνήσεις…

Ένα πουλί που δεν έχει σημασία το είδος του πετάει με ανοιγμένες τις φτερούγες του ψηλά στον ουρανό, κι εγώ του ψιθυρίζω να μην φοβάται να φύγει, να μην φοβάται το άγνωστο, έχει ακόμα να δει γειτονιές και γειτονιές…

Συγχαρητήρια και στις δύο μαθήτριες μας!Και εις ανώτερα!!!

Εκτός από τους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, έχουμε διάκριση και στη Φιλαναγνωσία! Ο μαθητής της Γ Γυμνασίου Κωνσταντίνος Ζιάννης πήρε το τρίτο βραβείο στο διαγωνισμό Φιλαναγνωσίας , που οργάνωσε το Πρότυπο Γυμνάσιο της Ευαγγελικής Σχολής Νέας Σμύρνης, συμμετέχοντας με 18 βιβλία!!

Τριήμερη εκπαιδευτική εκδρομή στην Αθήνα -Κινηματογραφική Λέσχη και Λέσχη Ανάγνωσης (20-22 Απριλίου 2016)

             

Οδός Αθηνάς!

 Η εκδρομή στην Αθήνα ήταν εξαιρετική εμπειρία!!!Περάσαμε υπέροχα, φανταστικά!!! Δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ την πρώτη (για να λέμε την αλήθεια ) και τελευταία πραγματική εκδρομή του σχολείου μας. Μάθαμε, είδαμε, κάναμε τόσα πράγματα μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα (δυστυχώς )που απορώ πως χώρεσαν μέσα σε 3 μέρες και που θα μου μείνουν αξέχαστα. Ας μην γελιόμαστε. Πολλοί από αυτήν την εκδρομή μάλλον δεν θα επισκεπτόταν πότε κάποιο μέρος από όλα αυτά που πήγαμε.              Από που να αρχίσω, και που να τελειώσω! Τι ταινίες, τι βραδινές μουσικές έξοδοι, τι θεατρικές παραστάσεις, τι εκπαιδευτικά προγράμματα, τι μαγειρέματα, τι εκπαιδευτικά προγράμματα, τι περιηγήσεις, μα πάνω από όλα τι υπέροχη συνολική εμπειρία!!! Όλα μαγευτικά και επιλεγμένα ένα, ένα από τις φανταστικές καθηγήτριες: κυρία Κεφαλα, κυρία Μπουσμπουλα, κυρία Παμπου και κύρια Καζακη!

          

Με την κ.Κάλμπαρη στο ίδρυμα Λασκαρίδη!Μαθήματα ορθοφωνίας!

Όσον αφορά το κάθε πρόγραμμα, το πρόγραμμα για την Ελένη ήταν ωραίο αν και υπερβολικά αναλυτικό. Η ταινία «Στη αγκαλιά του φιδιού» ήταν κι αυτή πολύ ωραία, αν και δεν είχα καταλάβει ακριβώς το βαθύ νόημα και τους συμβολισμούς του, τα οποία όμως μου εξήγησε η καταπληκτική κυρία Κεφαλα. Όλες οι καθηγήτριες ήταν υπέροχες και συγγνωμη αν αδικήσω κάποια άλλα όπως και να το κάνουμε η κυρία Κεφαλά ήταν Η ΨΥΧΉ της παρέας ή μάλλον της εκδρομής! Ακόμα μου άρεσε πάρα πολύ η επίσκεψη στο 2ο γυμνάσιο Αλίμου καθώς η κυρία Λίλα Πατρόκλου ήταν πολύ διασκεδαστική και κρατούσε το ενδιαφέρον όλων μας. Επίσης η επίσκεψη στο Μετρό Μολ ήταν ωραία άλλα θα μπορούσε...ε να επιμηκυνθεί λιγάκι . Το «Ύπνος Πρότζεκτ» στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ήταν κι αυτό εξαιρετικό, καθώς μάθαμε πολλά για το πως λειτουργεί ο εγκέφαλος μας σε διάφορες εικόνες και καταστάσεις. Από τις δύο βραδινές εξόδους η καλύτερη ήταν φυσικά με διαφορά η δεύτερη,  αφού το διασκεδάσαμε όλοι, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο.

Ο κ.Στοφόρος μας ξεναγεί στις ομορφιές της Πλάκας!

 Όσο για την παράσταση «Με λένε Σάντρα» ,  μάθαμε μέσα από μια καταπληκτική παράσταση πόσο μεγάλο κακό μπορεί να προξενήσει το ίντερνετ. Η περιήγηση στην Πλάκα και στα στενά σοκάκια των Αναφιωτικων σπιτιών ήταν το κάτι άλλο! Και το καλύτερο από όλα δε θα μπορούσε παρά να είναι το πρόγραμμα του Μουσείου Γαστρονομίας! Ήταν και το πιο πολύωρο καθώς περιλάμβανε και την περιήγηση στην Βαρβάκειο αγορά και το μαγείρεμα των φαγητών και φυσικά...την κατανάλωση των φαγητών! Όμως άξιζε τον κόπο. Πιο πολύ μου άρεσε η όλη διαδικασία για την παρασκευή των φαγητών, πάρα η κατανάλωση τους (ε τι να κάνουμε ). Και που ξέρεις. Μπορεί από δω και πέρα να βοηθάω πιο πολύ στο μαγείρεμα του σπιτιού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι έμεινε στον καθένα μας. Ευχαριστούμε πάρα πολύ τις καθηγήτριες για αυτήν την υπέροχη και αξέχαστη εμπειρία!!!!!! 

Παναγιώτης Δικταπανίδης, Γ1

           Η εκδρομή που πραγματοποίησε η Κινηματογραφική Λέσχη μαζί με τη Λέσχη Ανάγνωσης στην Αθήνα, ήταν κατά την γνώμη μου εξαιρετική γιατί σε τρεις μέρες ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΑ, ΓΕΛΑΣΑ ΚΑΙ ΕΜΑΘΑ...και αφού τέσσερις καθηγήτριες κατάφεραν να το κάνουν αυτό τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια... 

   

Στο Δαναό, παρακολουθώντας την ταινία!

Την πρώτη μέρα επισκεφθήκαμε το ίδρυμα της  Αικατερίνης Λασκαρίδη όπου μια σκηνοθέτης, η κ.Κάλμπαρη μας μιλούσε ατελείωτα για το περιεχόμενο της Ελένης του Ευριπίδη και γενικότερα για αρχαίες παραστάσεις αλλά και για τωρινές... η ομιλία της ήταν αρκετά διευρυνμένη και στηριγμένη πάνω σε ένα αρκετά ενδιαφέρον θέμα... αλλά μετά από αρκετή ώρα άρχισε να φαίνεται κουραστική σε μεγάλο βαθμό. Στη συνέχεια πήγαμε στο ξενοδοχείο όπου τελικά,  αν και η είσοδος ήταν μεγαλοπρεπής και μαγευτική,  τα γεύματα δεν ταίριαζαν με αυτο το ξενοδοχείο. Μετά είδαμε την ταινία «ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ» όπου εκτός από τη μεγάλη της διάρκεια ήταν βαρετή και ακαταλαβίστικη. Η  βραδινή έξοδος που ακολούθησε στην αρχή μου φαινόταν μαρτύριο, αλλά στη συνέχεια άλλαξα γνώμη γιατί η μουσική ήταν ωραία και σε συνδυασμό με φίλους η βραδιά έδεσε άψογα.

Με τα εκαιρετικά παιδιά του 2ου Γυμνασίου Αλίμου και την κ.Μητσάκη.

    Την δεύτερη ημέρα επισκεφθήκαμε το 2ο γυμνάσιο Αλίμου στο οποίο - εκτός απ το ότι ήταν υπέροχο σχολείο-  όλοι οι μαθητές συμπεριφέρθηκαν φιλικά σε μας και τελικά περάσαμε φανταστικά. Επίσης εκεί βρισκόταν και μία συγγραφέας,  η οποία με τις κατάλληλες τεχνικές της κατάφερε να φτιάξει μία ενδιαφέρουσα συζήτηση περί βιβλίων και να κάνει την επίσκεψή μας στο σχολείο ακόμα ομορφότερη. Το  Metro Mall είναι ο χώρος όπου κάθε έφηβος ονειρεύεται!!! Έχω μόνο ένα παράπονο πως  χρόνος τελικά ήταν λίγος και δεν πρόλαβα να ψωνίσω όσα ήθελα, άλλα πέρασα σούπερ.

 Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε το  «ΥΠΝΟΣ PROJECT» , όπου παρακολουθήσαμε διάφορα έργα σε σχέση με τον ύπνο. Ήταν ωραία αυτή η εμπειρία,  αλλά εγώ την είχα σχηματίσει διαφορετικά στο μυαλό μου. Περίμενα να μάθω πολλά πράγματα για τον ύπνο, τα όνειρα και τα παιχνίδια του μυαλού. Μετά από αυτή την επίσκεψη θα πηγαίναμε και σε ένα άλλο ίδρυμα,  αλλά τελικά υπήρξαν κάποια προβλήματα και τελικα αυτη η επίσκεψη αναβλήθηκε. Όμως η κ. Μπούσμπουλα και η κ. Κάζάκη κατάφεραν να μας κάνουν να περάσουμε μοναδικά με μία βόλτα στο κέντρο της Αθηνάς με το ομορφότερο απόγευμα της χρονιάς. Αργότερα, αφού ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο πήγαμε σε μία μουσικη σκηνή. Η μπαντα που εμφανίστηκε στον χώρο με τη μουσική της ήταν καλή, αν και τα τραγούδια αυτά δεν ταυτίζονται με αυτά του γούστου μου.

Με λένε Σάντρα., Στο Θέταρο Τέχνης.

     Έφθασε η Παρασκευή και ακολούθησε μια ακόμα  καταπληκτική ημέρα. Στην αρχή παρακολουθήσαμε το θεατρικό αριστούργημα “Με λένε Σάντρα»  , που με έκανε να αναγνωρίσω τον διδακτικό ρόλο του θεάτρου και φυσικά να με δέσει με αυτόν τον τρόπο ψυχαγωγίας. Μέτα βρεθήκαμε σε μία πλατεία όπου ο κ. Κωνσταντίνος μας ξενάγησε στα κρεοπωλεία και στα  ιχθυοπωλεία στην Βαρβάκειο καθώς και στις λαχαναγορές. Αυτή η ξενάγηση ήταν πολύ κουραστική γιατί βρισκόμασταν 1 η ώρα το μεσημέρι μες τον καυτό ήλιο να βλέπουμε τα φρούτα και τα λαχανικά. Όμως η μαγειρική που ακολούθησε ηταν διασκεδαστική. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Μουσέίο Σχολικής ζωής και όχι μόνο! Περπατήσαμε τον αρχαιότερο δρόμο του κόσμου, είδαμε από ψηλά την Αθήνα και γνωρίσαμε τον τόπο που μοιράζεται το άγιο φως στην Ελλάδα. Ήταν μία σπουδαία βόλτα. Και τελικά φθάσαμε στο αεροδρόμιο...

     Ευχαριστώ όλες τις καθηγήτριες για αυτή την τόσο ξεχωριστή εκδρομή που σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ και βέβαια τον οδηγό που εκτελούσε πιστά κάθε μας επιθυμία..

Μάριος Αυγουλλάς, Γ1

          Η εκδρομή μας στην Αθήνα ξεκίνησε με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Ίδρυμα της Αικατερίνης Λασκαρίδη στον Πειραιά με θέμα την εισαγωγή στην αρχαία τραγωδία. Παρόλο τον πολλά υποσχόμενο του τίτλο, το περιεχόμενο του προγράμματος κατά την γνώμη μου ήταν εκτός θέματος και σχεδόν κουραστικό. Ακολούθησε η ταινία στον Δαναό Κηφισίας,  η οποία οφείλω να παραδεχτώ πως, παρόλο που δεν είχε γρήγορη πλοκή και δράση, μας είχε απορροφήσει σχεδόν όλους και νομίζω μάθαμε πολλά πράγματα για την εποχή που περίγραφε. Το Gaspar food and mood στο Ψυχικό νομίζω πως έδωσε ένα ευχάριστο τέλος στην πολύ κουραστική μέρα μας μέχρι τότε και μας χαλάρωσε.

Με την κ.Πατρόκλου στο 2ο Γυμνάσιο Αλίμου.

    Την δεύτερη μέρα, ξεκινήσαμε την μέρα μας πηγαίνοντας στο 2ο Γυμνάσιο Αλίμου,  όπου χωριστήκαμε σε δυο ομάδες εκ των οποίων η πρώτη παρακολούθησε την γενική πρόβα της παράστασης του σχολείου και η δεύτερη συναντήθηκε με την λέσχη ανάγνωσης του σχολείου, με την οποία είχαμε μια πολύ εποικοδομητική κουβέντα πάνω σε ένα βιβλίο που διαβάσαμε. Αργότερα     παρακολουθήσαμε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα 《Ύπνος project》 στη στέγη γραμμάτων και τεχνών, το οποίο κατά την γνώμη μου ήταν άκρως ενδιαφέρον για την ηλικία μας και μας εντυπωσίασε όλους. Η μέρα μας  έκλεισε με την βραδινή μας έξοδο στη μουσική σκηνή Holy Wood Live Stage στον Άγιο Δημήτριο, η οποία ήταν με διαφορά η καλύτερη έξοδος μας μέχρι τότε και τα συγκροτήματα που παρακολουθήσαμε μας μάγεψαν όλους.

Μουσείο Γαστρονομίας!

    Την τελευταία μέρα της διαμονής μας στην Αθήνα, την Παρασκευή, παρακολουθήσαμε την εφηβική παράσταση στο θέατρο Κάρολου Κουν «Με λένε Σάντρα», η οποία νομίζω πως ήταν αυτή που μας πέρασε τα περισσότερα μηνύματα μέχρι τότε, γιατί διαδραματιζόταν σε έναν κόσμο παράλληλο με τον δικό μας, των εφήβων. Αμέσως μετά, επισκεφτήκαμε την Βαρβάκειο αγορά, και αφού μάθαμε για τα προϊόντα της κληθήκαμε να μαγειρέψουμε ως ομάδα ένα ολόκληρο γεύμα! Παρόλο που στο τέλος ήμασταν όλοι κουρασμένοι πιστεύω πως η συγκεκριμένη εμπειρία θα μας μείνει χαραγμένη για πάντα. Το τελευταίο μας πρόγραμμα στην Αθήνα ήταν η επίσκεψή μας στο Μουσείο Σχολικής Ζωής στην Πλάκα όπου μάθαμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με την εκεί περιοχή.
   Τελικά, πιστεύω πως όλοι μας κρατήσαμε κάποια πράγματα από τα μέρη που επισκεφθήκαμε, ο καθένας διαφορετικά, και γνωρίσαμε πράγματα που χωρίς αυτήν την εκπαιδευτική δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία να τα δούμε.

Σταμάτης Χατζηπέτρος, Γ6

       Η εκδρομή στην Αθήνα της Κινηματογραφικής Λέσχης  της Γ’ γυμνασίου ήταν σίγουρα  μια αξέχαστη εμπειρία,  που αναμφίβολα θα μείνει στις μνήμες των μαθητών –μελών- της. Είχε επισκέψεις που ικανοποίησαν όλους όσους λάβανε μέρος σε αυτή.

 Σε όλους αρέσει να ταξιδεύουν με αεροπλάνο. Δεν ξέρω το αίσθημα της αιώρησης είναι, η θέα από τον ουρανό είναι, τα κρουασάν που μοιράζουν για γεύματα είναι… Ωστόσο το να πας στο αεροδρόμιο με τους φίλους σου νομίζω είναι κάτι το απίστευτο. Όταν φτάσαμε στην Αθήνα αυτό που μας περίμενε ήταν μια δίωρη εισαγωγή στην αρχαία τραγωδία, πράγμα που αν και βαρετό είχε και τα καλά του. Μετά μεταφερθήκαμε στο ξενοδοχείο που θα μέναμε, στο PRESIDENT. Ομολογουμένως ήταν πιο εντυπωσιακό από ότι περιμέναμε κυριλέ σαλόνια, χλιδή, καθώς πρέπει δωμάτια και πολλά άλλα.

Στο Ίδρυμα Λασκαρίδη

 Λόγω της έντασης πού είχαμε όλοι οι μαθητές την βραδιά πριν την εκδρομή στερηθήκαμε αρκετό ύπνο. Όμως οι καθηγήτριές φρόντισαν και για αυτό. Μας πήγανε σε προβολή μιας ταινίας ‘’ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ’’  η οποία αν και είχε καλή υπόθεση και πλοκή,  ήταν βαρετή.

 Ύστερα πήγαμε και φάγαμε στο ‘’Σουβλάκια και μπιφτεκάκια’’. Το οποίο είχε υπέροχο φαγητό. Το μόνο που με πείραξε είναι το γεγονός ότι οι σερβιτόροι θεώρησαν καλύτερο να μας δώσουν έναν λογαριασμό για όλους μαζί, αντί για τον κάθε ένα μας ξεχωριστά.

 Και στο τέλος της πρώτης μέρας πήγαμε σε ένα  <<μπαράκι>>  για να χαλαρώσουμε λίγο από την ατελείωτη ποσότητα κουλτούρας  που φάγαμε κατά την διάρκεια της ταινίας,  που ανέφερα πιο πάνω.

 Πρώτη στάση την δεύτερη μέρα της εκδρομής ήταν το 2ο Γυμνάσιο Αλίμου στο οποίο πέρα από το ότι με την λέσχη ανάγνωσης για δύο ώρες μιλούσαμε με μία σπουδαία συγγραφέα παιδικών βιβλίων , η οποία μου θύμιζε στον χαρακτήρα την κ. Κεφαλά, είχαμε την ευκαιρία να συναναστραφούμε με παιδιά της ηλικίας μας.

 Μετά αυτό πού όλοι οι μαθητές περιμέναμε. Το METROMALL,   o παράδεισος του υπέρτατου καταναλωτή. Τρεις ώρες και ναι για κάποιους δεν ήταν αρκετές ούτε για να αγοράσουν καφέ.

Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Μετά ακολούθησε το ‘’ΎΠΝΟΣ PROJECT’’ στο οποίο δεν κοιμηθήκαμε. Τουναντίον είδαμε πολλά έργα τέχνης που είχαν να κάνουν με τον ύπνο ναι τα όνειρα… ήταν και λίγο τρομακτικό τώρα που το ξανασκέφτομαι (αν πας θα καταλάβεις). Μια χαλαρωτική βόλτα στους δρόμους της Αθήνας είναι ότι πρέπει μετά από αυτό.

 Κλείνοντας αυτή την ημέρα πήγαμε σε ένα στέκι για εφήβους με τέλεια και πρωτότυπη,  μα πάνω από όλα διασκεδαστική μουσική και μετά πίσω στο ξενοδοχείο.

   Τελευταία μέρα και πρώτο στη σειρά του προγράμματος είναι ένα εφηβικό θέατρο το ‘’Με λένε Σάντρα’’ με ερμηνεία τόσο καλή,  πού ήθελα να πάρω βραβεία Oscar και να τα πετάω στην σκηνή για χάρη των ηθοποιών.

 Ύστερα μια περιήγηση στην κρεαταγορά, την ψαραγορά και την λαχαναγορά και στην συνέχεια το μουσείο γαστρονομίας στο οποίο, ναι μαγειρέψαμε γαλατόπιτα και κεφτεδάκια-σουτζουκάκια.

 Ακολούθησε μια ξενάγηση στους δρόμους της Πλάκας (τίποτα ιδιαίτερο) και η επιστροφή… Ετοιμαστήκαμε, πήραμε βαλίτσες, μπήκαμε στο αεροπλάνο και φτάσαμε στην Κω αφήνοντας πίσω μας τρεις αξέχαστες μέρες με τους φίλους μας και τις καθηγήτριές μας και πάνω από όλα ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ. 

Χάρης Αυγουλλάς, Γ1

  

«Είσαι ο καπετάνιος του πεπρωμένου σου και ο αφέντης της ψυχής σου», Invictus

«Είσαι ο καπετάνιος του πεπρωμένου σου και ο αφέντης της ψυχής σου»

Ένα πολύ όμορφο και αισιόδοξο μήνυμα για να κλείσει η χρονιά. Η ταινία που είδαμε χτες ήταν πολύ ωραία και μας έδειχνε τον χαρακτήρα και τη δράση ενός σημαντικού προσώπου , του Νέλσονα Μαντέλα. Ο Μαντέλα έχει καταφέρει πολλά πράγματα και έχει ωφελήσει τον κόσμο του σήμερα.

Η ταινία παρουσίασε τον χαρακτήρα του . Η φράση του «Για τον Μαντέλα κανείς δεν είναι αόρατος», ήταν φράση προς παραδειγματισμό.

Η ταινία μας πέρασε και πολλά αντιρατσιστικά μηνύματα , σημαντικά για τη ζωή μας και την κοινωνία. Πολλές και οι εικόνες της ταινίας που θα μπορούσαμ ένα απομονώσουμε και να συζητήσουμε. Ήταν πολύ καλή!

Εύα Αλευροφά, Γ1

Η ταινία που είδαμε χτες αν και αργή για τα γούστα μου, ήταν πολύ καλή. Αυτό που θα μου μείνει είναι τα τελευταία λόγια του Μαντέλα που είναι απόσπασμα του ποιήματος που σημάδεψε τη ζωή του. Γενικότερα θα ήθελα να έχει περισσότερη δράση και αγωνία για το τι θα συμβεί.

Μαρία Χόνδρου, Γ6

Ύστερα από 27 χρόνια εγκλεισμού σε ένα μικρό κελί, ο Nelson Mandela (Morgan Freeman) αποφυλακίζεται και εκλέγεται πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής, στην αρχή της μετα-apartheid εποχής. Η μεγαλύτερη του ανησυχία είναι το νέο καθεστώς να μην έχει κανένα απολύτως κοινό με το προηγούμενο. Οι λευκοί περιμένουν τον παραμερισμό τους και οι μαύροι ελπίζουν το ίδιο. Όμως ο Mandela θέλει και τους δυο να ζήσουν αρμονικά και να φτιάξουν ένα δυνατό και ειρηνικό κράτος. Το επικείμενο Παγκόσμιο Κύπελλο Rugby που θα λάβει χώρα στη Νότιο Αφρική τον εμπνέει. Οι Springboks, όπως λέγεται αλλιώς η εθνική ομάδα, είναι το καμάρι των λευκών και 'κόκκινο πανί' για τους μαύρους. Αν όμως, με το σωστό χειρισμό, η ομάδα πάει καλά, τότε, ίσως όλοι να την υποστηρίξουν. Με την συμβολή του αρχηγού Francois Pienaar (Matt Damon) και το μεράκι του Nelson Mandela τα πάντα είναι πιθανά...

Η ταινία που είδαμε χτες ήταν μια ταινία ενάντια στο ρατσισμό, ενώ συγχρόνως παρουσίαζε και την ελπίδα μιας καινούριας κοινωνίας, μιας κοινωνίας βασισμένης στη δικαιοσύνη και την συνύπαρξη λευκών και μαύρων. Ο Μαντέλα, σύμβολο του αγώνα ενάντια στην διαφορετικότητα, πίστεψε ότι ο αθλητισμός μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους και να καταργήσει τα σύνορα μεταξύ τους. Η ευστροφία του και οι ηγετικές του ικανότητες παρουσιάζονται εύστοχα και η ταινία εστιάζει στον τρόπο διαχείρισης δύσκολων θεμάτων από τον ηγέτη αυτό. Μάλλον αργή για τα γούστα των μαθητών μας, δεν ενθουσίασε το κοινό. Ωστόσο, τα λόγια του ποιήματος αποτελούν ένα ωραίο μήνυμα για κάθε αποδέκτη.

Η ζωή είναι ένα μυστήριο.Και τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο απ'ο αυτό; , "Κόλιν Φίσερ"

Προτελευταία συνάντηση της Λέσχης μας για φέτος και το βιβλίο που διαβάσαμε ήταν ο Κόλιν Φίσερ. Υπήρξε σχετική απαρτία, αφού κάποια μέλη μας απουσίαζαν. Παρόλα αυτά η συζήτηση ήταν ενδιαφέρουσα και ουσιαστική.

  Ο Χάρης πήρε πρώτος το λόγο και μίλησε για το βιβλίο. Αυτό που του άρεσε ήταν ότι το βιβλίο του θύμισε παλιότερες εποχές και ταινίες όπου τα παιδιά κατηγοριοποιούνται με βάση κάποιο κοινό τους στοιχείο (μαζορέτες, καλοί μαθητές, οι απόβλητοι, οι νταήδες). Ο Κόλιν ήταν ένας ήρωας ασυνήθιστος. Η συμπεριφορά του ήταν ιδιόρρυθμη, αλλά αυτό οφειλόταν στο σύνδρομο Άσπεργκερ. Εντυπωσιακά στοιχεία ήταν το σημειωματάριο που κρατούσε και σημείωνε όλα όσα έβλεπε και τον παραξένευαν καθώς και η τακτική αταξία του δωματίου του. Η συμπεριφορά των γονιών του επίσης ήταν ιδιαίτερη, αφού γνώριζαν το πρόβλημα του παιδιού τους και είχαν προσαρμοστεί σε αυτή.

Στο Σταμάτη άρεσε ο τρόπος σκέψης του Κόλιν , που ήταν μια περίπλοκη και επιστημονικά τεκμηριωμένη σκέψη . Παράλληλα, οι συγγραφείς φρόντισαν να εξισώσουν τα άτομα που υποφέρουν από το συγκεκριμένο σύνδρομο με εμάς και να αντιληφθούμε ότι ελάχιστα πράγματα μας χωρίζουν. Πρότυπο του Κόλιν ήταν οι ντέντεκτιβ των τηλεοπτικών σειρών και των ταινιών που έβλεπε, ενώ μεγάλη του αγάπη ήταν τα Μαθηματικά.

Ο Μάριος βρήκε συμπαθητικό το βιβλίο αν και η αλήθεια ήταν ότι δεν το τελέιωσε. Αυτό που του άρεσε ήταν η φροντίδα που έδειχναν οι γονείς στο παιδί τους καθώς και το ότι το βιβλίο εστίασε στη διαφορετικότητα αυτών των ατόμων. Ήταν μια πολύ ζωντανή παρουσίαση του πως ζουν, σκέφτονται και εξελίσσονται τα άτομα αυτά.

Η Στεργιάννα στάθηκε στο ότι οι συγγραφείς εισάγουν τον αναγνώστη στο θέμα με ένα πολύ όμορφο τρόπο. Αυτό που έκανε ενδιαφέρον το βιβλίο ήταν ο συνδυασμός του μυστηρίου και η εξιχνίαση του από τον Κόλιν. Πολύ ωραίο στοιχείο ήταν η φιλία που προέκυψε ανάμεσα στα δυο αγόρια , που πριν ήταν εχθροί – αν και εδώ διαφώνησαν κάποιοι γιατί  θεώρησαν μη αληθοφανή τη φιλία αυτή. Το βιβλίο ήταν υπεραναλυτικό και εντόπιζε την ιδιαιτερότητα των συναισθημάτων και των συμπεριφορών του παιδιού αυτού.

Στον Παναγιώτη άρεσε πολύ το βιβλίο αν και βρήκε πολύ ιδεαλιστική τη φιλία των δύο παιδιών-δε συνηθίζεται δυο εχθροί να γίνονται φίλοι. Η συμπεριφορά του Κόλιν ήταν ιδιόρρυθμη, αλλά εξηγούνταν από το σύνδρομο του.

Η Βάσια , αν και αρχικά βρήκε βαρετό το βιβλίο, στη συνέχεια της άρεσε και ο τρόπος που σκεφτόταν ο Κόλιν αλλά και το μυστήριο . Ωστόσο η αστυνομική πλοκή δεν της φάνηκε πιστευτή . Ιδιαίτερη σκηνή η οποία της έκανε εντύπωση ήταν το περιστατικό με τον αγώνα μπάσκετ στο σχολείο, όπου ο Κόλιν χρησιμοποιώντας το μυαλό του βάζει συνεχόμενα καλάθια και από κει που ήταν παρείσακτος γίνεται περιζήτητος.

Η γενική συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το θέμα της διαφορετικότητας και της ιδιόμορφης συμπεριφοράς των ατόμων που πάσχουν από το σύνδρομο αυτό καθώς και η εξαιρετική ευφυΐα τους. Παράλληλα, αναφερθήκαμε στο ρόλο και τη στάση των γονιών που η μόρφωση τους τους βοήθησε να σταθούν στο πλάι του παιδιού τους, να μην το απορρίψουν, να τον αποδεχτούν και να το στηρίξουν. Βέβαια, ξεχωρίσαμε και τον αδερφό του Κόλιν που αισθανόταν ότι ο αδερφός του ήταν «φρικιό» και ντρεπόταν γι αυτόν γιατί δεν κατανοούσε πάντα την συμπεριφορά του. Επίσης σκεφτήκαμε και το πόσο δύσκολο θα ήταν για τους γονείς των δυο παιδιών να κατανοούν τον έναν και να αναγνωρίζουν τις ανάγκες του άλλου.

Για την επόμενη συνάντηση μας ενόψει της επίσκεψης της κ.Πριοβόλου θα έχουμε να διαβάσουμε το βιβλίο της "Οι φύλακες των αστεριών" .Παράλληλα, αποφασίσαμε να διαβάσουμε και τον "Ερωτόκριτο" στην έκδοση του graphic novel από τις εκδόσεις Polaris.

Difret ή Κουράγιο.

Τρεις ώρες έξω από την Αντίς Αμπάμπα, ένα έξυπνο 14χρονο κορίτσι επιστρέφει σπίτι απ` το σχολείο, όταν έφιπποι άνδρες τής επιτίθενται και την απαγάγουν. Η γενναία Χιρούτ αρπάζει ένα ντουφέκι και προσπαθεί να δραπετεύσει, αλλά καταλήγει να σκοτώσει τον άνδρα που προοριζόταν για σύζυγός της. Στο χωριό της, η πρακτική της απαγωγής με σκοπό το γάμο είναι συνηθισμένη και μια από τις παλαιότερες παραδόσεις της Αιθιοπίας. Η Μεαζά Ασενάφι, μια χειραφετημένη και πεισματάρα νεαρή δικηγόρος έχει έρθει από την πόλη για να υπερασπιστεί τη Χιρούτ και να υποστηρίξει πως βρισκόταν σε αυτοάμυνα. Η Μεαζά μπαίνει άφοβα σε μια πορεία σύγκρουσης ανάμεσα στην εφαρμογή της εξουσίας των πολιτών και στην τήρηση του εθιμικού δικαίου, διακινδυνεύοντας το δικηγορικό της γραφείο, που προσφέρει αφιλοκερδώς νομική βοήθεια σε γυναίκες, για να σώσει τη ζωή της Χιρούτ. 

(cine.gr)

Το ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας ήταν ότι δεν ήταν διδακτική, ούτε εκβίαζε το συναίσθημα του θεατή και προσέγγισε το θέμα με απλότητα και χωρίς προσπάθεια ωραιοποίησης των γεγονότων. Ίσως αυτή ήταν και η δυσκολία στην πρόσληψη της από τους μαθητές μας. Η ιστορία του κοριτσιού που βασιζόταν σε αληθινά γεγονότα, η δυναμική προσωπικότητα της ακτιβίστριας δικηγόρου, η συμπαράσταση μιας, κατά τα άλλα, αγράμματης οικογένειας στην κόρη που έχει παραβεί το εθιμικό δίκαιο. Εξαιρετική η φωτογραφία της ταινίας και η ελάχιστη μουσική που συνόδευε τη δράση,

Γιώτα Κεφαλά

Η ταινία που είδαμε μου άρεσε πολύ γιατί δείχνει έναν άλλο τρόπο ζωής. Έτσι λοιπόν μάθαμε πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η ζωή σε ένα άλλο μέρος του πλανήτη  μας. Ακόμα μας περιέγραφε  τον τρόπο με τον οποίο μερικοί άνθρωποι παλεύουν για τα δικαιώματα τους. Και πως αν πραγματικά θες, μπορείς να πετύχεις τον στόχο σου!

Η ταινία όμως ουσιαστικά μιλάει για τα δικαιώματα των γυναικών. Το κορίτσι της ταινίας κατάφερε να κερδίσει το δίκιο της σε μια κοινωνία στην οποία φανερά κυριαρχούσε το εθιμικό δίκαιο και οι παραδόσεις. Τέλος αυτή μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε πως ζουν άλλοι άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο. Δηλαδή τις συνθήκες ζωής τους(κοιμούνται στο πάτωμα, ζουν σε άθλια σπίτια, δεν έχουν τεχνολογικά αγαθά...)

Γιάννα Ψώμαλη, Γ6

Η ταινία που είδαμε μου άρεσε πάρα πολύ,  γιατί με άγγιξε και είχε βαθύ νόημα. Ακόμη μου άρεσε ο τρόπος που μας πέρασε το νόημα και η αγαπημένη σκηνή είναι αυτή που αποχωριζόταν η δικηγόρος με το κοριτσάκι, γιατί έδειχνε το δέσιμο που υπήρχε μεταξύ τους.

Μαρία Χόνδρου, Γ6

Επειδή πιστεύω ότι μπορεί να είναι η πρώτη αρνητική κριτική γι αυτή την ταινία, ελπίζω να μην θίξω κανέναν .Η ταινία με άφησε αδιάφορο, γιατί παρόλο που η ιστορία είναι αληθινή και πραγματικά απίστευτη , ήταν βαρετή γιατί μιλούσε σε κύρια βάση για τις δικαστικές αποφάσεις και τα έθιμα. Παρόλο που ήρθαν σε σύγκρουση το εθιμικό δίκαιο με το δίκαιο το θεσμοθετημένο,  πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης δεν χειρίστηκε σωστά το θέμα.

Χάρης Αυγουλλάς, Γ1

"Μην με ρωτήσεις ποιος κερδίζει. ..όλοι χαμένοι είναι.", Ημερολόγια γαιδάρων από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο

Αγαπητό ημερολόγιο,

Πολύ δύσκολη ημέρα σήμερα. Ήμασταν σε ένα μέρος με νερό που είναι πολύ αλμυρό(δεν πίνεται) και έχει ένα μεγάλο σιδερένιο πράγμα. Άκουσα τους ανθρώπους να το λένε καράβι. . Σήμερα με έβαλαν πάνω σε αυτό το πράγμα σηκώνοντας με με ένα γερανό. Τρομοκρατήθηκα.! Δεν είναι φυσιολογικό αυτό. Ήταν περίεργο. Νόμιζα ότι θα με πετάξουν στο μπλε νερό για να πεθάνω.

Αγαπητό ημερολόγιο,

Οι μέρες όλο και χειροτερεύουν. Σήμερα πέθανε ένας γάιδαρος και μια γριά γαϊδουρίνα. Οι άκαρδοι άνθρωποι πετάνε τα πτώματα στο μπλε νερό. Είναι δύσκολα. Πεινάω. Δεν έχω αρκετό σανό. Και δεν έχω και γάιδαρο να μου σταθεί. Μου λείπουν τα λιβάδια και τα βοσκοτόπια όπου τρώγαμε όλων των ειδών τα χόρτα και τα λουλούδια παρέα με το κοπάδι. Θυμάμαι τους γαιδουράκους που με φλερτάρανε. Τώρα πια…. Τίποτα! Πρέπει να ανεχθούμε την ανωριμότητα των ανθρώπων. Λένε ότι τα ζώα είναι βάρβαρα , αλλά άλλοι κάνουν τους πολέμους.

Αγαπητό ημερολόγιο,

Ξεκίνησαν τα δύο μέτωπα να συγκρούονται σε κάτι χαντάκια. Μην με ρωτήσεις ποιος κερδίζει. ..όλοι χαμένοι είναι. Ψυχές χάνονται μέσα στο ψυχρό κλίμα του πολέμου και την αδιαφορία των ανθρώπων. Οι ζωντανοί κάνουν παρέα με τους νεκρούς και συζητούν με τους σκοτωμένους. Είναι ένα παιχνίδι μάχης , όπου παίρνουν time out για να θάψουν τους νεκρούς και μετά continue για μια τυφλή μάχη. Εγώ βοσκούσα σήμερα και κάτι φασαριόζικα αντικείμενα πετούσαν βόμβες. Έτσι η παρέα των νεκρών συμπληρώθηκε με την παρέα των νεκρών γαϊδουριών. Ένα γαϊδουράκι γεννήθηκε μέσα σε ένα από τα χαντάκια. Έπεσε μια βόμβα και σκοτώθηκε η μαμά του. Μια άλλη γαϊδουρίτσα υπέκυψε στις πληγές της , ανήμπορη να κρατηθεί στη ζωή. Μας κοίταξε με τα θλιμμένα μεγάλα της μάτια χωρίς να καταλαβαίνει τι συμβαίνει και παρέδωσε.

Αγαπητό ημερολόγιο

Συγγνώμη που δε βάζω ημερομηνίες. , αλλά είμαι γάιδαρος. Δεν ξέρω πόσες έχουμε. Και να ήξερα… Αυτή τη στιγμή πεθαίνω και έτσι σου γράφω .’Άνθρωποι με έχουν περικυκλώσει για να με σώσουν .Δεν τους πιστεύω όμως .Φεύγω σιγά σιγά. Πάω να συναντήσω τους φίλους μου και τη γαϊδουρίνα με τα θλιμμένα μάτια. Αντίο ημερολόγιο. Αντίο κόσμε. Αφήνω τα σωθικά μου πάνω στο ξερό χορτάρι για να με θυμάσαι. Θέλω μόνο να ξέρεις ημερολόγιο πως εγώ για πάντα…………..

(Σε αυτό το σημείο έπεσε και η βόμβα που αποτελείωσε τη γαϊδουρίνα και τη θεράπευσε από τις πληγές της. Τα τελευταία της λόγια ήταν πως εγώ για πάντα ..

Τι ήθελε να πει; Θα είμαι εδώ; Θα σε αγαπάω; Θα μισώ τους ανθρώπους ; Θα ζω; Ή τίποτα από όλα αυτά ; Το τραγικό τέλος της ζωής της μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ήταν σύνηθες για τα γαϊδούρια. Τα τελευταία της λόγια μπορεί να τα μαντέψει κανείς, αφήνοντας τη φαντασία του να δουλέψει.

Αγγελική Αντωνοπούλου, Γ1

Για κάποιο λόγο εδώ και δέκα λεπτά το αφεντικό μου με τραβάει από το χαλινάρι και περπατάμε σχετικά βιαστικά. Σιγά σιγά νομίζω πως καταλαβαίνω που πάμε –από κει που παίρναμε ψάρια, με το πολύ νερό. Γιατί όμως πάμε σήμερα; Τέλος πάντων, δε θα ανησυχήσω. Φτάσαμε… Αλλά το λιμάνι δεν είναι όπως ήταν συνήθως .Πού είναι όλοι οι καλοί κύριοι με τους πάγκους και τα ψαράκια τους; Εδώ βλέπω καμιά εικοσαριά γαιδουράκους ακόμα με τα αφεντικά τους και ένα πολύ μεγάλο πλοίο. Ωπ, τι γίνεται εδώ; Πού πάνε τους υπόλοιπους; Μας  στρίμωξαν όλους μαζί σε μια περιφραγμένη περιοχή κοντά στο πλοίο και άρχισαν να μας βάζουν μέσα! Ήρθε η σειρά μου! Μου περνούν ένα πράγμα κάτω από την κοιλιά μου. Δεν το πιστεύω, πετάω….

Με έβαλαν μέσα στο τεράστιο αυτό πλοίο .Τουλάχιστον δεν είμαι μόνος μου! Ταξιδεύαμε για μέρες. Ήταν απαίσια. Πολλούς φίλους μου τους πέταξαν στη θάλασσα. Μακάρι να ξέρουν το δρόμο του γυρισμού. Ελπίζω να μην είμαστε πολύ ακόμα εδώ μέσα. Μου λείπει το πράσινο, το γρασίδι. …

Μετά από μια ημέρα φτάσαμε. Μας κατεβάζουν πάλι .Μακάρι αυτό το κουσούρι με το πέταγμα να το είχα ανακαλύψει πιο πριν. Ούτε δέκα λεπτά δεν μας αφήσαν να χαρούμε τη γη και το φαγητό μας. Μας φορτώνουν τώρα με κάτι σιδερικά. Ιδέα δεν έχω τι είναι. Όπλα τα φωνάζουν. Μάλλον κάποιο δώρο για τους φίλους τους θα είναι.

Ξαναξεκινήσαμε το περπάτημα .Περπατούσαμε μέρες. Φτάσαμε σε ένα μέρος γεμάτο χαράδρες. ‘Έχει πολλούς ανθρώπους εδώ. Τώρα πάμε να φάμε.

Έχει αρχίσει να βελτιώνεται ο καιρός. Περνάμε πολύ καλά με τους φίλους που έχουμε κάνει παρέα. Αχ, τι ωραία είναι η ζωή ! Ευχαριστώ πολύ το αφεντικό μου που με έστειλε διακοπές. Το ήξερα πως με αγαπάει. Πάντα με προστάτευε. Ποτέ δεν ήθελε το κακό μου. Τον ευχαριστώ!

Καθόμασταν δυο τρεις μερούλες ήσυχα…αλλά. Ξαφνικά αρχίσαμε να ακούμε θορύβους .Κάτι γιγάντια πουλιά πέταξαν από πάνω μας και άρχισαν να απελευθερώνουν κάτι ασημένια πράγματα. Μόλις ακούμπησαν το έδαφος ακούστηκε ένας απαίσιος και πολύ δυνατός ήχος  και γέμισε η περιοχή καπνό. Πονούσα πολύ αλλά δε μπορούσα να δω τι είχα πάθει. Μετά από δυο λεπτά η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει .Είδα όλους τους φίλους μου νεκρούς , γεμάτους αίμα…Κατάλαβα πως δε θα αργούσα να τους συναντήσω .Πονούσα πολύ .Το μόνο που σκέφτηκα ήταν : Γιατί; Δε φταίγαμε σε τίποτα…..

Εύα Αλευροφά, Γ1

 1^η μέρα

Το αφεντικό με πλησιάζει χωρίς το φορτίο μου. Γιατί, ποιος θα το κουβαλήσει το αλάτι σήμερα; Αφού χτες το βράδυ μου είπε: Άντε κυρ Μέντιο, κουράγιο, μας έμεινε κι άλλο αλάτι, κι αύριο μέρα είναι. Μα γιατί με κοιτάει έτσι; Δεν έχει κέφια; Μα που με πηγαίνει; Στο λιμάνι; Γιατί; Φοβάμαι τη θάλασσα. Θα μου δώσει άραγε δραμαμίνες; Αχ, ευτυχώς ταξιδεύω μαζί με τον Νιόνιο. Ευτυχώς έχω έναν γνωστό, θα τα λέμε μες στο πλοίο. Σιγά μη με χτυπάτε, θα μπω. Φοβάμαι τη θάλασσα, γι αυτό κάνω έτσι. Μη με νευριάζετε και σας ρίξω μια κλωτσιά.

2^η μέρα

 Τι ταξίδι ήταν αυτό! Όλη την ώρα κουνούσε αυτό το πλοίο. Μια έπεφτα στο διπλανό γαϊδούρι και μια στο άλλο. Έχασα και το Νιόνιο, δεν ήμουν κοντά του για να τα λέμε. Γνώρισα όμως έναν καινούριο φίλο, τον Πελεγκρίνο. Μου είπε ότι εδώ που φτάσαμε είναι η Θεσσαλονίκη. Αλλά δεν έχει γαιδουράγκαθα, γι αυτό θα μας πάνε στα χωράφια. Περπατούσαμε, περπατούσαμε μέχρι που μας πλησίασαν κάποιοι παράξενοι άνθρωποι. Φορούσαν καπέλα, αλλά όχι σαν αυτό του αφεντικού. Είχαν και στα χέρια τους αυτό που έχει  στα χέρια του ο βοηθός του αφεντικού, όταν πάει να σκοτώσει πουλιά. Δε θυμάμαι πώς το λένε. Αυτοί με φορτώσανε με κάτι βαριά πράγματα .Δεν μπορούσαν να περπατήσω από το βάρος.

3^η μέρα

Επιτέλους , σταματήσαμε για φαγητό. Εδώ τα χωράφια έχουν παντού χορτάρι και παντού λουλούδια. Εκεί στη Μυτιλήνη δεν είχαμε τόσο χορτάρι. Ωχ, ποια ωραία γαϊδουρίτσα είναι αυτή; Όχι Πελεγκρίνο, δεν κοιτάει εσένα, εμένα κοιτάει. Δικιά μου είναι, φύγε. Και ευτυχώς ο φίλος μου έφυγε. Την κέρασα μερικές κίτρινες μαργαρίτες και πήγαμε πίσω από το λόφο. Μα τι θόρυβος είναι αυτός που ακούγεται; Φωτιά παντού. Ένας γάιδαρος μόνος του, ο Πελεγκρίνο, ψάχνει να βρει το φίλο του τον Μένιο. Είχε πάει με μια γαϊδουρίτσα πίσω από το λόφο. Τρέχει να βρει το φίλο του πίσω από το λόφο, αλλά το μόνο που βρήκε ήταν κίτρινες ματωμένες μαργαρίτες…….

Κων/νος Ζιάννης, Γ1

Η βία γεννάει τη βία, American History X

Είναι αναμφίβολα η καλύτερη ταινία που έχει προβληθεί στη λέσχη για να μην αναφερθώ σε προσωπικό επίπεδο που δε με συγκινούν πολύ οι κοινωνικές ταινίες. Ήταν βαθιά συγκινητική και το τέλος ήταν ανατρεπτικό σε σημείο που κάποιος μένει με ανοιχτό το στόμα. Επίσης αυτή η εναλλαγή του χρώματος μαρτυρώντας τη χρονική περίοδο κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου και να με κάνει να μη βαρεθώ. Τα μηνύματα ήταν τόσα πολλά. Καταιγισμός μηνυμάτων. Απορώ πως κάποιος πηγαίνει σπίτι του μετά από αυτή την ταινία. Αυτή η ταινία είχε το ρόλο ενός καθηγητή για μένα. Κατάφερε να με διδάξει πράγματα που το μυαλό μου δεν είχε φανταστεί ποτέ. Με δίδαξε ότι το μίσος είναι βαρύ. Ότι η βία τελικά μόνο βία φέρνει και το κυριότερο ότι η ζωή είναι μικρή για να είμαστε θυμωμένοι. Αναμφισβήτητα θα την πρότεινα στον οποιονδήποτε.

Μάριος Αυγουλλάς, Γ1

Θα μπορούσαμε ένα πούμε πολλά γι αυτή την  ταινία , αλλά πιστεύω ότι και μόνο το γεγονός ότι μετά το τέλος της ταινίας για να ξεκινήσει η καθιερωμένη συζήτηση σχετικά με την ταινία χρειάστηκε να περιμένουμε κάποια λεπτά. Αξιοθαύμαστο ήταν επίσης το γεγονός ότι η ταινία είχε αφήσει τα στίγματα της στα πρόσωπα μας με διαφορετικό τρόπο στον καθένα. Δάκρυα σε κάποιους, νευρικότητα σε άλλους, χαμόγελο σε μένα. Ήμουν και είμαι πολύ χαρούμενη που είδα αυτή την ταινία και ξέρω πως αυτά που άκουσα σήμερα δε θα τα ξεχάσω αλλά θα μείνουν στο υποσυνείδητο μου. Από την ταινία αυτή εγώ προσωπικά έμαθα πράγματα. Τα μηνύματα που πέρασε ήταν πολλά: μηνύματα για τη βία, το ρατσισμό αλλά ακόμη για τους ανθρώπους που θέτουμε ως παράδειγμα και παράλληλα τις ιδεολογίες  που πιστεύουμε. Η ταινία είναι μια εκπληκτική ταινία που δεν έπαψε να με συγκλονίζει ως το τελευταίο της λεπτό. Είναι η αγαπημένη μου ταινία ως τώρα και κάτι μου λέει πως αυτό θα αργήσει να αλλάξει.

Εύα Αλευροφά, Γ1

Η ταινία ήταν πολύ συγκινητική και από τις καλύτερες που έχουμε δει ,πράγμα που φάνηκε και από ότι ακολούθησε την ταινία. Ταινίες αντιρατσιστικού περιεχομένου έχουμε δει πολλές, άλλα σαν αυτή καμιά. Ειδικότερα το τέλος ήταν τόσο γρήγορο και καθηλωτικό μαζί! Η ταινία έθιγε με σαφώς βίαιο και ώμο τρόπο το θέμα των συμμοριών της Αμερικής και των ανταγωνισμό «άσπρων»-«μαύρων», ο οποίος έχει προκαλέσει πάρα πολλά θύματα. Μου έμεινε ιδιαίτερα η σκηνή της εισβολής της συμμορίας στο κατάστημα, καθώς είδαμε την ωμή βία που ασκούσαν οι " άσπροι" στους " ξένους",την οποία οι ίδιοι την θεωρούσαν ως το πιο φυσιολογικό στον κόσμο λόγω των αερολογιών τους, όπως πχ ότι τους κλέβουν τις δουλειές, ότι είναι λαθραίοι κ.λ.π. Στην πραγματικότητα οι πράξεις τους ήταν παράλογες και παράνομες και όχι οι πράξεις των " ξένων ". Ακόμα μου άρεσε πολύ η φράση της ταινίας :" Η ζωή είναι πολύ μικρή, για να σαι διαρκώς τσαντισμένος " , καθώς θα πρέπει να είσαι χαρούμενος κι όχι θυμωμένος με αυτά που σου προσφέρει η μικρή , αλλά όμορφη ζωή σου. Επιπλέον θα ήθελα να σταθώ στην τελευταία σκηνή ,η οποία έδειξε πως για κάποια επιπόλαια λάθη του παρελθόντος , για τα οποία μπορεί και να έχεις μετανιώσει ,μπορεί από την μία στιγμή στην άλλη να αλλάξουν όλα. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε βέβαια και την φράση :" το μίσος είναι βάρος ", βάρος που μπορεί και να σε σκοτώσει!

Παναγιώτης Δικταπανίδης, Γ1

Τη σημερινή ταινία κατά τη γνώμη μου πιστεύω πως πρέπει να την δουν όλοι , γιατί περνά πολλά μηνύματα σε όλους ..στον καθένα βέβαια κάτι το διαφορετικό ! Σε όλη την διάρκεια της ταινίας οι σκηνές ήταν σοκαριστικές ..ειδικά η τελευταία! Μέσα από αυτήν την ταινία πιστεύω πως όλοι μάθαμε κάτι. Πως η βία φέρνει βία , πως δεν πρέπει να μισούμε τον συνάνθρωπο μας και τον καθένα που βρίσκεται έξω σε αυτή την κοινωνία! Είναι άσχημο ο κάθε άνθρωπος να μην έχει την δίκη του κρίση και να κάνει ότι του λέει η "μάζα" . Ακόμη για να μην πέφτουμε εύκολα θυμάται προπαγάνδας όπως έκανε και ο πρωταγωνιστής θα πρέπει ναι μεν να είμαστε μορφωμένοι αλλά και να μην επηρεαζόμαστε από τα πάντα που βλέπουμε και ακούμε! Πιστεύω πως ήταν μια καλή ταινία -μια από τις καλύτερες που έχουμε δει!

Δημήτρα Κώστογλου, Γ3

Η ταινία ήταν μια δυνατή ταινία . Αυτό που θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι προκειμένου οι νέοι να γίνουν μέλη αυτών των ναζιστικών οργανώσεων χρησιμοποιήθηκε η έννοια της πατρίδας. Ο εθνικισμός αποτελούσε πάντα ένα αίτιο ρατσισμού στην κοινωνία και πάντα επιδρά στους ανθρώπους –καθότι συναισθηματικά φορτισμένη λέξη.

Γιώργος Χόνδρος,