Appelsinpiken (Το κορίτσι με τα πορτοκάλια)

Σήμερα το απόγευμα, πρώτη μεγάλη μέρα της Άνοιξης, η Λέσχη Ανάγνωσης συγκεντρώθηκε για να συζητήσει το Κορίτσι με τα Πορτοκάλια και παράλληλα να παρακολουθήσει την ομώνυμη ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο.

Το βιβλίο σε γενικές γραμμές άρεσε σε όλους όσους κατάφεραν να το διαβάσουν. Η Κατερίνα βρήκε πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο- και λόγω των φιλοσοφικών του προεκτάσεων ! – ενώ η Μαρία δήλωσε ότι της άρεσε πολύ, αν και βρήκε βαρετές τις λεπτομέρειες που σχετίζονταν με το τηλεσκόπιο Χαμπλ. Η Θεοδοσία βρήκε πολύ συγκινητικό το γεγονός της παλαιόθεν γνωριμίας , ενώ ξεχώρισε ιδιαίτερα και το εύρημα του να αφήσει ο πατέρας το γράμμα του μέσα στο παλιό αυτοκινητάκι (συμβολικό; παιδική αθωότητα;ηλικία των ονείρων αι της ανεμελιάς;)

Η Σέια συγκινήθηκε από την ιστορία αγάπης όπως και η Σοφία Σούλη , στην οποία άρεσε ιδιαίτερα και η πλοκή και η σύνδεση των γεγονότων. Η Ελένη Πατάκου βρήκε ότι το βιβλίο διέθετε σασπένς και αυτό την τράβηξε στην ανάγνωση του και η Σοφία Πανέρα -η οποία προσπαθούσε να μας πείσει εδώ και καιρό να το διαβάσουμε-, ήταν πολύ περήφανη, μιας και αγάπησε αυτό το βιβλίο!

Η Δανάη, κλασσικά βρήκε μέτριο και προβλέψιμο το βιβλίο .Στην αρχή δεν την τράβηξε καθόλου η γραφή. Στην πορεία και όταν ο πατέρας άρχισε να διηγείται την ιστορία άρχισε να της αρέσει, ενώ τη συγκίνησε το τέλος.Η Ελένη Σκουμπουρδή μας είπε ότι το διάβασε για δεύτερη φορά και συγκινήθηκε πολύ με το τέλος του βιβλίου.

Οι κυρίες πάλι με τη σειρά τους τόνισαν τα μηνύματα του βιβλίου: τη γενναία αντιμετώπιση του θανάτου, την αξία της ζωής , που ως λαχνός έρχεται στον καθένα, τη σχέση πατέρα γιου αλλά και τη μεγάλη αγάπη που αποτελεί κινητήρια δύναμη στη ζωή μας!

Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε την ταινία , την οποία βρήκαμε πολύ κατώτερη του βιβλίου , μιας και από την πλοκή της απουσίαζαν πολλά στοιχεία του βιβλίου! Σας προτείνουμε πάντως σίγουρα το βιβλίο!

Πολυκατοικία ή μονοκατοικία;

<<Μονοκατοικία το ιδανικό μέρος, για να ζήσεις>>

      Στην εποχή μας υπάρχει ένα μεγάλο δίλημμα. Πού είναι καλύτερα να ζείς σε μονοκατοικία ή σε διαμέρισμα; Οι περισσότεροι πιστεύουν πως το ιδανικό μέρος είναι η μονοκατοικία για πολλούς λόγους. Τους περισσότερους ανθρώπους η απαλλαγή του ενοικίου τους οδηγεί στο να ζήσουν σε μονοκατοικία. Αλλά υπάρχουν μόνο θετικά στο να ζείς εκεί;
      Αρχικά με μια πρώτη εκτίμηση η μονοκατοικία φαινεται πιο κατάλληλη, αφού ο χώρος είναι άφθονος. Υπάρχει μέρος για κήπο, παιχνίδι, μπάρμπεκιου, για το κατοικίδιό σου και φυσικά χώρο για στάθμευση. Οι μονοκατοικίες είναι κοντά στο καθαρό περιβάλλον. Οι γείτονες είναι σε απόσταση, οπότε δε θα ενοχλούνται από την υπερκατανάλωση πετρελαίου και τις φωνές.
      Σε μια μονοκατοικία ο ιδιοκτήτης μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μπορεί να διαμορφώσει τους χώρους του σπιτιού με το δικό του γούστο. Δε χρειάζεται να συμφωνήσει μαζί με άλλους για τις αλλαγές. Αν θέλει να κάνει ανακαίνηση, να χρωματίσει τους τοίχους, να φτιάξει έναν ωραίο κήπο ή ακόμη να φτιάξει και πισίνα, μπορεί. Επίσης, μια μονοκατοικία είναι πιο μεγάλη από ένα διαμέρισμα και έτσι κάθε μέλος της οικογένειας, που κατοικεί εκεί, μπορεί να έχει τον προσωπικό του χώρο.
      Ωστόσο, παρόλα τα καλά που προσφέρει μια μονοκατοικία, υπάρχουν και μερικά σημαντικά μειονεκτήματα. Κατ' αρχάς μια τέτοια κατοικία απαιτεί τεράστια έξοδα. Οι αγοραστές πρέπει να σκεφτούν τα επιπλέον χρήματα που θα δώσουν για την λειτουργία και την συντήρηση ενός τέτοιου σπιτιού. Κάθε ιδιοκτήτης θα πρέπει να έχει υπόψιν του τις επισκευές που θα χρειαστούν, επειδή το σπίτι θα επηρεάζεται απ' τα καιρικά φαινόμενα.
      Επιπρόσθετα, οι μονοκατοικίες είναι μακριά από τους θορύβους της πόλης και από πυκνοκατοικημένες περιοχές. Όλα αυτά είναι θετικά όχι όμως αν στερούν πράγματα που διευκολύνουν στη ζωή των ανθρώπων. Αντίθετα, από τα διαμερίσματα, οι μονοκατοικίες που χτίζονται στα προάστια λίγο πιο έξω από την πόλη, αντιμετωπίζουν προβλήματα. Για παράδειγμα βρίσκονται μακριά από νοσοκομεία, σχολεία, καταστήματα, γυμναστήρια, ενώ αυτοί που ζουν σε διαμέρισμα, κοντά στην πόλη, <<τα έχουν όλα μέσα στα πόδια τους>>. Κάποιος που μένει σε μονοκατοικία πρέπει να πάρει το αμάξι, για να πάει σε ένα κατάστημα, ενώ αυτοί που μένουν κοντά πηγαίνουν περπατώντας.
      Η ζωή σε μονοκατοικία είναι καλύτερη απ' αυτή του διαμερίσματος, γιατί προσφέρει γαλήνη, ηρεμία, ελευθερία. Τα μειονεκτήματα που έχει είναι λιγότερα από των διαμερισμάτων. Αρκεί κάποιος να σκεφτεί καλά, αν θέλει και μπορεί, κυρίως οικονομικά, να ζήσει σε ένα τέτοιο μέρος και να μην θαμπωθεί από την ομορφιά μιας μονοκατοικίας.


                                 Ανθούλη Νικολέτα, Β1

 (πηγή : http://www.buildnet.gr/default.asp?pid=207&catid=186&artid=827)

Διαμέρισμα πολυκατοικίας : H κατοικία που κερδίζει την εκτίμησή μας

 Κουρασμένος από το καθημερινό διάβασμα, ονειρεύομαι να έχω τη δική μου δουλειά, την οικονομική μου ανεξαρτησία και το δικό μου σπίτι.Μπροστά στο δίλημμα διαμέρισμα ή μονοκατοικία, χωρίς πολλή σκέψη, θα διάλεγα το πρώτο.

Καταρχήν, το διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας πολύ σπάνια βρίσκεται μακρία από το κέντρο μιας πόλης ή μιας μεγαλύτερης περιοχής.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρίσκονται όλα <<μέσα στα πόδια σου>>. Μπορείς να ικανοποιήσεις τις καθημερινές σου ανάγκες, όπως μετακινήσεις, ψώνια για τον εφοδιασμό του σπιτιού, εκπαίδευση και άλλες δραστηριότητες των παιδιών, αλλά ακόμα και αναψυχή και διασκέδαση της οικογένειας.Οι μικρές και, πολλές φορές, μηδαμινές αποστάσεις από όλα τα παραπάνω, προσφέρουν στους κατοίκους του διαμερίσματος περισσότερο ελέυθερο χρόνο, αλλά το σπουδαιότερο, οικονομικά ωφέλη.Άλλωστε στις μέρες μας <<ο χρόνος είναι χρήμα>>.

Η καθημερινή επαφή με τους συνοίκους της πολυκατοικίας είναι ένας αλλός παράγοντας, για να επιλέξει κανείς αυτό τον τύπο κατοικίας.Δεν είναι τυχαίο που οι κάτοικοι της πολυκατοικίας είναι πιο κοινωνικοί και πιο <<ανοιχτοί>> στις σχέσεις τους με τους άλλους.Και το πιο απλό, έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου σε μια ώρα ανάγκης.Με λίγα λόγια, αυτός ο τρόπος ζωής καταπολεμά την αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων, φαινόμενο που εμφανίζεται, όταν αυτοί ζουν μακριά ο ένας από τον άλλο και δεν μπορούν να αναπτυχθούν οι προσωπικές επαφές.

Μπορεί για κάποιους να είναι σημαντικό μειονέκτημα του διαμερίσματος ο θόρυβος, η κυκλοφοριακή συμφόρηση και η πολυκοσμία της περιοχής, όπου αυτό βρίσκεται.Μπορεί να μην αντέχουν τη φασαρία από το διπλανό διαμέρισμα και την ασυνεννοησία με τους γείτονές τους για τα θέματα οργάνωσης της ζωής μέσα σε μια πολυκατοικία.Όμως, για κάποιους άλλους είναι εξίσου σοβαρό μειονέκτημα, για το καθετί που χρειάζεσαι, να διανύσεις αρκετά χιλιόμετρα.Το ίδιο ισχύει και όταν θέλει κανείς να συναντήσει κάποιους φίλους και συγγενικά του πρόσωπα και σκέφτεται την απόσταση που τους χωρίζει.Δε θα είναι λίγες οι φορές που θα επιλέξει τους τέσσερις τοίχους της μονοκατοικίας του ή στην καλύτερη περίπτωση του κήπου του, επιλέγοντας, θέλοντας και μη, τη μοναξιά και το κλείσιμο στον εαυτό του.

Έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω νομίζω ότι η διαμονή σε ένα διαμέρισμα θα έκανε τη ζωή μου πιο ευχάριστη και πιο δημουργική.

Παναγιώτης Μουζάκης, Β4

"Μπορεί να ζω ως Κανένας αλλά δε θα πάψω να είμαι η Ελένη, η γυναίκα που τολμά, παλεύει και κατακτά το όνειρο της", Γράμματα από την Ελένη Μπούκουρα Αλταμούρα

Αγαπημένη μου φίλη, τι κάνεις;  Η οικογένεια σου είναι καλά;

Εγώ είμαι μια χαρά, είμαι ευτυχισμένη εδώ. Ζω ένα όνειρο..Μου είναι δύσκολο να φέρομαι, να ντύνομαι και να παρουσιάζομαι σαν άνδρας, όμως δεν το βάζω κάτω. Προσπαθώ, εφόσον μου αρέσει η ζωγραφική, κάνω τα πάντα γι αυτήν.

Ο καθημερινός μου φόβος είναι μήπως γίνει καμιά αναποδιά και τελειώσουν όλα. Ευτυχώς ο πατέρας μου μου αγόρασε σπίτι, ώστε να μην με κοιτούν όταν αλλάζω και με καταλάβουν.

Απ΄ ότι ξέρεις  η ζωγραφική για μένα είναι τα πάντα γι αυτό και στερούμαι τον γυναικείο μου εαυτό και εκπροσωπώ έναν ξένο, έναν διαφορετικό εαυτό, τον ανδρικό.

Θα ήθελα πάρα πολύ να υπάρχει σχολή και για γυναίκες. Αλλά αφού βρήκα κάποια λύση,  ώστε να μπορώ να ζωγραφίζω το μπλέ του ουρανού, το κατακίτρινο του ήλιου,  ελπίζω να πάνε όλα καλά και να γυρίσω σύντομα. Πολλούς χαιρετισμούς στην οικογένεια σου.

 Ευγενία Μήλα, Γ3

 

 

 

 

                                                           Αγαπημένη μου φίλη

Σου γράφω αυτό το γράμμα, προκειμένου να σου πω για μια μεγάλη απόφαση. Όπως γνωρίζεις βρίσκομαι στην Ιταλία και σπουδάζω στη σχολή Ναζαρηνών ζωγράφων. Αυτό που μπορεί να μην γνωρίζεις είναι πως η Σχολή αυτή δεν δέχεται γυναίκες αλλά μόνον άνδρες. Έτσι αποφάσισα να μεταμφιεστώ σε άντρα και να παρακολουθήσω μαθήματα σε αυτή τη Σχολή . Βέβαια ο πατέρας μου δεν γνωρίζει γι αυτή μου την απόφαση. Γι αυτό θα σε παρακαλούσα να μην πεις τίποτα.

Η απόφαση μου αυτή ήταν πολύ δύσκολη. Πιστεύω όμως πως κάθε άνθρωπος, αν ήταν στη θέση μου, θα έκανε κάτι παρόμοιο.  Η επιλογή μου να μεταμφιεστώ σε άνδρα δικαιολογείται από το γεγονός της αγάπης μου για τη ζωγραφική. Το ξέρω ότι αυτή η απόφαση μπορεί να είναι κάπως ακραία, αλλά όταν αγαπάς κάτι, πρέπει να κάνεις τα πάντα, ώστε να το αποκτήσεις. Δεν αξίζει να ζήσω μια ζωή στην οποία δεν θα έχω κάνει αυτό που πραγματικά θέλω. Πιστεύω πως και συ κατανοείς την επιλογή μου αυτή. Το μόνο πράγμα που με καθησυχάζει είναι πως κάνω αυτό που πάντα ήθελα.

Το μόνο κακό είναι πως δεν ξέρω ποια είμαι .Νιώθω σαν να έχω περικυκλωθεί από δυο κόσμους. Ο ένας είναι ο κόσμος της μεταμφίεσης μου σε άντρα και  ο άλλος είναι ο κόσμος της πραγματικής Ελένης , που θέλει να είναι ο εαυτός της. Δυστυχώς όμως η ταυτότητα μου παραμένει άγνωστη, αφού κανείς δεν γνωρίζει ποια είμαι πραγματικά. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις και να με συμπονάς. Δώσε χαιρετίσματα στους γονείς μου!
Κωνσταντίνος Ουρανός, Γ3

 

 

Αγαπημένη μου φίλη, σου γράφω αυτό το γράμμα από τη Ρώμη. Ήρθα εδώ να σπουδάσω ζωγραφική, την μεγάλη μου αγάπη. Όμως δυστυχώς για να το κάνω αυτό μεταμφιέστηκα σε άντρα με κοστούμι, μπότες, κοντά μαλλιά και ψεύτικο αντρικό όνομα. Μόνο έτσι θα μπορέσω να δώσω εξετάσεις και να περάσω στη σχολή των Ναζαρηνών ζωγράφων για να πραγματοποιήσω το όνειρο μου.

Όπως ξέρεις στην Αθήνα δεν μπορούσα να σπουδάσω ως γυναίκα. Οι γυναίκες είναι κατώτερες από τους άντρες. Όλοι πιστεύουν ότι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να είναι καλές σύζυγοι, μάνες και νοικοκυρές. Εγώ όμως δεν το δέχομαι αυτό. Θέλω να αλλάξω , να νιώσω ελεύθερη, να κάνω αυτό που θέλω.

Ο πατέρας μου δεν κατάλαβε όταν με έφερε εδώ  το κόλπο που θα χρησιμοποιήσω γι αυτό φεύγοντας επέμεινε να μην ξεχάσω ότι είμαι Ελληνίδα. Ξέρεις,  Ελισάβετ, δεν ξέχασα ότι είμαι Ελληνίδα, γιατί το πρότυπο μου είναι η Μεγάλη μας Κυρά, η Μπουμπουλίνα. Και όπως εκείνη ντυνόταν άντρας για τον μεγάλο της Έρωτα, την ελευθερία της πατρίδας, έτσι και γω ντύθηκα άντρας για να σπουδάσω το δικό μου έρωτα, τη ζωγραφική.
Ειρήνη Παρβέρη, Γ3

 

 

 

 

Αγαπημένη μου φίλη, ελπίζω το γράμμα μου να σε βρει υγιή και χαρούμενη. Εγώ ήδη έχω φτάσει στην Ιταλία μαζί με τον πολυαγαπημένο μου πατέρα. Η πόλη που βρίσκομαι ονομάζεται Νάπολη και από δω ήταν της μοίρας μου να ξεκινήσω τη μεγάλη μου περιπέτεια για την κατάκτηση του μεγάλου μου ονείρου.

Το ξέρεις πως το όνειρο μου είναι να σπουδάσω ζωγραφική και να αφιερώσω τη ζωή μου σε αυτή τη σπουδαία τέχνη. Όμως αν δεν ήταν ο πατέρας μου να με στηρίζει, δεν θα τα κατάφερνα. Τώρα εδώ στην Ιταλία ήταν απαραίτητο να μεταμφιεστώ σε άντρα για να μπορέσω να δώσω εξετάσεις στη Σχολή των Ναζαρηνών ζωγράφων. Αγόρασα λοιπόν αντρικά ρούχα και ντύθηκα όπως οι νέοι της πόλης. Έπρεπε να κρυφτώ πίσω από τους θάμνους για να πραγματοποιηθεί μεταμόρφωση μου. Έπρεπε να ξεχάσω τη γυναικεία μου εικόνα γιατί όπως και συ γνωρίζεις δεν γίνεται αποδεκτή από το σημερινό κόσμο που ελέγχεται από τους άντρες και υπάρχει μόνο γι αυτούς. Εμείς ως γυναίκες ζούμε στη σκιά τους χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να ονειρευτούμε και να επιλέξουμε τον τρόπο που θα ζούμε ή το επάγγελμα που θέλουμε να κάνουμε. Γι αυτούς δεν είμαστε ξεχωριστές οντότητες και για αυτό δεν πρέπει να επιζητούμε τη γνώση και την ελευθερία.

Παρόλα αυτά εγώ θα αγωνιστώ και θα επιμείνω και δε θα ξεχάσω πως είμαι γυναίκα., παρόλο που από τώρα προσπαθώ να σκέφτομαι και να συμπεριφέρομαι σαν άντρας. Θα τους αποδείξω πως έχω μεγάλη αξία και ότι και γω έχω δικαίωμα όπως και κάθε άλλη γυναίκα να έχω φιλοδοξίες, όνειρα και στόχους  στη ζωή μου. Μπορεί να ζω ως Κανένας αλλά δε θα πάψω να είμαι η Ελένη, η γυναίκα που τολμά, παλεύει και κατακτά το όνειρο της.

Εύχομαι να μη ξεχάσεις όσο θα ζω στην Ιταλία. Θα σου γράφω πολύ συχνά και θα σου εξιστορώ τις περιπέτειες μου ως άντρας. Μακάρι να γίνω το παράδειγμα και για άλλες γυναίκες του τόπου μας και στα μελλοντικά χρόνια να μπορούν οι γυναίκες να σταθούν μπροστά στους άντρες με το κεφάλι ψηλά διεκδικώντας τη δική τους ζωή ως γυναίκες.
Γιάννης Μυτιληνιός, Γ3

 

 

 

 

 

Την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις!

           

Παγκόσμια Ημέρα ποίησης η χτεσινή και  μαθητές της Γ τάξης του σχολείου μας στόλισαν τους διαδρόμους του ορόφου με ποιήματα Ελλήνων και ξένων ποιητών.Μαθήτριες και μαθητές του Γ1 και Γ3 ήρθαν την Τετάρτη το απόγευμα στο σχολείο φέρνοντας μαζί τους ποιήματα που είχαν διαλέξει και έγραψαν στίχους σε χαρτόνια, ζωγράφισαν και διακόσμησαν τους τοίχους του ορόφου με θραύσματα ποίησης.Και μαθητές του Γ2 και Γ4 έφεραν έτοιμα τα χαρτόνια τους και συνέχισαν τη δράση και χτες.Ένα μεγάλο ευχαριστώ όμως οφείλουμε στην μαθήτρια του Γ1 Ελισάβετ Διμπιζέβα, η οποία φιλοτέχνησε ένα υπέροχο πανό με τους στίχους του Ελύτη!Γιατί στο χέρι μας είναι να φτιάξουμε την Άνοιξη ή όπως λέει και ο Καζαντζάκης: "Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα"!

 

 

Εκδήλωση κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού στο Γυμνάσιο Ζιπαρίου

Απόψε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γυμνασίου Ζιπαρίου πραγματοποιήθηκε η τελετή βράβευσης του παγκωακού μαθητικού διαγωνισμού ποίησης και ζωγραφικής με θέμα "ξενοφοβία και ρατσισμός" που διοργάνωσε με επιτυχία το Σωματείο γονέων και κηδεμόνων και ο Σύλλογος διδασκόντων του Γυμνασίου - Λ.Τ. Ζηπαρίου.
Εκτός από τα βραβεία των τριών πρώτων (για ποίηση και ζωγραφική ξεχωριστά), βεβαίωση πήραν όλα τα παιδιά και παρουσιάστηκαν όλα τα έργα, με τη συνδρομή στην απαγγελία των παιδιών της Θεατρικής Σκηνής Β.
Στη ζωγραφική το πρώτο βραβείο το πήρε η Χιγκέρτα Ματάι, μαθήτρια του τμήματος Γ2 του Γυμνασίου μας,  ενώ το πρώτο και τρίτο βραβείο ποίησης το πήραν περσινοί , αποφοιτήσαντες μαθητές μας και νυν μαθητές του 1ου Λυκείου Κω και ΕΠΑΛ Κω αντίστοιχα, Έντι Ντρέου και Γιώργος  Ρουτζαμάνης.Αναδημοσιεύουμε το ποίημα του Έντι-το οποίο κλέψαμε από δω-!

 

 

Άνθρωποι και αγκάθια για έναν ξένο.

 

Φοβάμαι τα αγκάθια που συναντώ

στους δρόμους, τρυπώνουν στις γυμνές

μου πατούσες και δεν μπορώ να περπατήσω.

Σκίζουν τα χτυπημένα μου χέρια

και δεν μπορώ να δουλέψω στο χωράφι,

και δεν με δέχονται στην οικοδομή.

Και όμως τώρα ,γύρω μου ο φόβος μου,

άνθρωποι έτοιμοι να ξεσκίσουν την σάρκα μου.

Ο ξένος εδώ είναι κλέφτης και εχθρός

και ας δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί.

Η ξένη γη και τα αγκάθια της δεν τον αφήνουν

να στεριώσει. Και κάθε που βρίσκει

μια νέα ζωή και αρχίζει να χτίζει,

του θυμίζουν πως αυτή η ζωή δεν του αξίζει.

Του θυμίζουν πως στα χωριά τον φοβούνται,

του θυμίζουν πως στις πόλεις τον κυνηγούν.

Και όμως τώρα γύρω μου ο φόβος μου,

άνθρωποι έτοιμοι να ξεσκίσουν την σάρκα μου.

Δεν θα τρέξω δεν έχω πλέον το κουράγιο.

Ελπίζω μονάχα εκεί που θα πάω να μην παραμείνω ξένος.

Μια κοπέλα πλησιάζει, ξαπλώνει δίπλα μου.

Τα μάτια της φοβισμένα , είχαν δει

το χώμα να ματώνει απ' το αίμα μου.

Τα χείλη της τρέμουν ,δάκρυα κυλάνε

στα μάγουλα της και καίνε της πληγές μου.

Θέλει να με βοηθήσει μα δεν μπορεί

είναι μόνη της, οι νέοι δεν την ακούνε

οι γέροι την παίρνουν για τρελή.

Και όμως τώρα γύρω μου ο φόβος μου,

άνθρωποι έτοιμοι να ξεσκίσουν την σάρκα μου.

Και τι με νοιάζει και γιατί να φύγω;

Εγώ βρήκα τον παράδεισο εδώ ξαπλωμένος

με μια γλυκιά ψυχή να με νοιάζεται τα μάτια κλείνω.

 

 

 

 

 

Το τρίτο βραβείο έλαβε ο Γιώργος Ρουτζαμάνης από το  ΕΠΑΛ Κω.

 

Είδα τον Χριστό σε αγκυλωτό σταυρό,
σταυρωμένο στα αριστερά είχε έναν λευκό,
στα δεξιά έναν μαύρο που τον λέγανε κακό,
μα χιόνι η καλοσύνη του στο τοπίο το θαμπό.
Για λίγο νιώσε σαν panda που είναι ασπρόμαυρο,
και από Ασία για να νικήσεις τον Μινώταυρο,
ναι ίσο το πλευρό σου να ναι ισόπλευρο,
ενωμένο πιο δυνατό είναι από ένα μονόπλευρο.
Και με το ουράνιο τόξο,
ρίχνω βέλη την μοίρα πάνω τους να σπρώξω,
να πέσει ο ουρανός επάνω στο κεφάλι τους,
να δουν τον εαυτός έτσι μέσα στο χάλι τους.
Μετά την ανάσταση του Χριστού,
μετανάστης έγινε και πήγε για αλλού,
ακόμα καρφιά δαίμονες τον χτυπάνε παντού,
αμαρτίες αν πάρει θα πάρει και του ρατσισμού.




Συγχαρητήρια και στα δυο παιδιά μας αλλά και σε όλα τα παιδιά που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό είτε με τα έργα ζωγραφικής τους είτε με ποιήματα!

 

 

 

 



Ονειρεύομαι ένα σχολείο χωρίς ρατσισμό......

Ονειρεύομαι ένα σχολείο στο οποίο θα ρέει άφθονα η χαρά, η αγάπη και η ευτυχία και όχι το μίσος, η εχθρότητα και ο ρατισμός.Θα ήθελα όλοι οι μαθητές να είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά προκειμένου να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο.Θα πρέπει να είμαστε ίσοι ο ένας απέναντι στον άλλο, χωρίς να κάνουμε διακρίσεις.Θα πρέπει να μην μας νοιάζει τι φοράει ο άλλος, πως είναι εμφανισιακά, αλλά θα πρέπει να νοιαζόμαστε για τον εσωτερικό χαρακτήρα του ατόμου.Να μην κοροιδεύουμε τους συμμαθητές μας αλλά να νοιαζόμαστε γι αυτούς. Να μην ξεχωρίζουμε τα άτομα εξαιτίας της θρησκείας ή της εθνικότητας αλλά να εργαστούμε όλοι σκληρά για να φτιάξουμε μια αξιοπρεπή κοινωνία, χωρίς προβλήματα και κοινωνικές διακρίσεις.
Σεραφείμ Βογιατζόγλου, Γ1


Ονειρεύομαι ένα σχολείο που θα είναι ανοιχτό στον καθένα, ένα σχολείο χωρίς ρατσιστικά σχόλια, χωρίς ακκία και απέχθεια.Ένα σχολείο χωρίς βία, κοροιδία και μίσος.Ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά δεν θα είναι στόχος μόνο και μόνο επειδή έχουν απραπανίσια κιλά, λίγο ύψος, άλλο χρώμα, άλλη θρησκεία και διαφορετική εμφάνιση.Ένα σχολείο στο οποίο δεν θα χωρίζονται σε ομάδες. Ενα σχολείο στο οποίο θα είναι όλοι καλοδεχούμενοι, ένα σχολείο στο οποίο θα συνεργάζονται και θα βοηθιούνται όλα τα παιδιά.Ένα σχολείο στο οποίο θα υπάρχει αγάπη, συμπάθεια, κατανόηση , ελπιδα και θετική ενέργεια.Ένα σχολείο στο οποίο θα είμαστε όλοι ίσοι!



Χρύσα Παπαβασιλείου, Γ3

Ονειρεύομαι ένα σχολείο με ακαθαρές σκέψεις απέναντι στο διαφορετικό, με ουσιαστικές σχέσεις ανάμεσα στα παιδιά , χωρίς να έχει σημασία αν ο άλλος είναι μαύρος, άσπρος, κίτρινος, ονειρεύομαι ένα σχολείο με ευαισθησία απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες.Ένα τέτιοι σχολείο θέλω, όπου θα μπορώ να μιλώ και να κάνω παρέα με άτομα διαφορετικά από μένα, χωρίς να ντρέπομαι, χωρίς να φοβάμαι μήπως με κρίνουν οι άλλοι και να μπορώ να λέω ελεύθερα τη γνώμη μου αν νομίζω ότι κάποιος συμμαθητής μου αδικήθηκε. Να υπάρχει ισότητα και ίση μεταχείριση για όλους.
Άννα Γεωργαντή, Γ1

Ένα σχολείο χωρίς ρατσισμό
είναι αυτό που εγώ ποθώ.
Να μαστε όλοι ίσοι
και να περνούμε καλά.
Να είμαστε ενωμένοι
σαν μια σφιχτή γροθιά.
Να μην υπάρχουν διακρίσεις
για έθνη και φυλές,
να μην κοροιδεύουμε τους άλλους
και να φοράμε στολές.
Θα κάνουμε μια παρέα
με όλα τα παιδιά
και δεν θα μας ενδιαφέρει η διαφορετικότητα.
Θεολόγος Βρεττός, Γ1

Ημερολόγιο γαιδάρου (6)

Ημέρα 1η
Μας ξεφορτώσανε στη Θεσσαλονίκη σήμερα. Ήμασταν τόσο κουρασμένοι και τόσο στριμωγμένοι που δεν μπορούσαμε ούτε να ανασάνουμε!! Ήμασταν τρομαγμένοι και δεν ξέραμε γιατί μας κουβαλούσαν μαζί τους. Άνθρωποι… δεν τους καταλαβαίνεις ποτέ!! Μα ποτέ όμως! Α ναι… ξέχασα να συστηθώ. Με λένε Θανάση, δεν ξέρω γιατί, έτσι με φωνάζουν τα υπόλοιπα γαϊδούρια! Έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί που έχουμε δεθεί μεταξύ μας! Όμως ο καλύτερος μου φίλος είναι ο λες Κίτσος! Τέλος πάντων ξέφυγα πάλι… Μας ξεφορτώσανε που λες και μας στοίβαξαν λες και ήμασταν τσουβάλια. Περπατούσαμε ώρες ακούγοντας περίεργους θορύβους. Προς το τέλος της μέρας μας έδωσαν δυο τρία χορταράκια και δύο γουλιές νερό! Μα δεν είναι φοβερό; Αυτοί οι άνθρωποι δεν σε αφήνουν να κάνεις τίποτα! Θες να κουνηθείς, σε χτυπάνε, θες να μιλήσεις, σε χτυπάνε, θες να φωνάξεις, σε χτυπάνε, θες να ζήσεις…. Σε χτυπάνε και πάλι. Δεν ξέρω, αλλά φοβάμαι, νομίζω ότι από στιγμή σε στιγμή δεν θα υπάρχω, φώτα και ήχοι παντού και…..
Ημέρα 2η
…. Και οι σφαίρες έπεσαν βροχή πάνω του! Και αυτός να με κοιτάει με ένα βλέμμα… οι άνθρωποι, δεν έκαναν τίποτα. Κρύβονταν , φοβόντουσαν και αυτοί! Ο Θανάσης, o φίλος μου, είναι νεκρός και μακάρι να μπορούσα να το ανατρέψω! Βρήκα το μπλοκάκι λίγο πιο μακριά γεμάτο με κόκκινες σταγόνες… δεν ξέρω όμως τι άλλο να γράψω, δεν είμαι εκείνος , δεν θα είμαι ποτέ όσο και αν ήθελα να του μοιάσω… ο Θανάσης  έφυγε και αυτό μου προκαλεί περισσότερο πόνο από τον δικό μου θάνατο!

Θεοδοσία Διακογιάννη, Γ1

Ημερολόγιο ενός γαιδάρου (5)

1^η Μέρα

Τρώω ανέμελος το χορταράκι μου. Τι ωραίος που είναι ο κόσμος! Τα πουλιά κελαηδούν, οι σκύλοι παίζουν, εγώ και οι φίλοι μου τρώμε καθώς μια άγνωστη φιγούρα εμφανίζεται στο αγρόκτημα. Όπα; Ποιος είναι αυτός;  Το αφεντικό μου με καθησυχάζει και πάει να υποδεχτεί τον κύριο. Τον φέρνει σε εμάς και αρχίζει μία μεγάλη συζήτηση. Από αυτή ξεχωρίζω τις λέξεις ταξίδι, λεφτά και πόλεμος. Το πρώτο δεν με πολυενδιέφερε, γιατί ζαλίζομαι όταν ταξιδεύω και ως γαϊδούρι που είμαι ούτε τα λεφτά με νοιάζουν. Όμως, το τελευταίο μου τράβηξε την προσοχή. Πόλεμος. Ένδοξες μάχες, δραματικές σκηνές, αδρεναλίνη, ένταση, συγκίνηση! Από μικρός ήθελα να γίνω στρατιώτης!  Υπήρχε ένα θεματάκι με το πώς θα κρατούσα τα όπλα, αλλά δεν πειράζει. Η ιδέα του πολέμου φάνταζε μοναδική στο μυαλό μου! Έτσι μετά από ένα μισάωρο, προς μεγάλη μου έκπληξη, αλλά και ικανοποίηση, αναχωρήσαμε.

2^η Μέρα

Φτάνουμε σε ένα μεγάλο, σιδερένιο κτίριο που επέπλεε στη θάλασσα. Ο Μένιος μου είπε πως λεγόταν Καράβι και πως είχε ακούσει ότι με αυτό ταξίδευες στο νερό. Με τρόμαξε λίγο η ιδέα, αλλά μετά θυμήθηκα πως είμαι στρατιώτης και πως δεν φοβάμαι τίποτα! Εκεί υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι που μας περίμεναν. Μας στριμώχνουν στο καράβι και μετά από πέντε λεπτά αφού ξεκινήσαμε, κατάλαβα πως έπρεπε να μην είχα μπει. Η λέξη ζαλάδα μόλις έγινε συνώνυμη με τη λέξη βάσανο.

3^η Μέρα

Αποβιβαζόμαστε σε έναν ερειπωμένο τόπο. Εκτός από το γεγονός ότι δεν υπάρχει τίποτα όρθιο, υπάρχει πολλή φασαρία. Δεν πειράζει, για να πολεμήσω ήρθα.  Άκουσα τους ανθρώπους να λένε πως πηγαίνουμε στο στρατόπεδο. Επιτέλους! Ήρθε η ώρα να πολεμήσω, να δοξαστώ! Στο δρόμο υπήρχαν πολλοί νεκροί άνθρωποι. Κηλίδες αίματος παντού. Μάλλον δεν πολέμησαν καλά. Συνεχίσαμε για το στρατόπεδο. Ξαφνικά, ένα τεράστιο μαύρο πουλί περνάει από πάνω μας κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο.
«Μας βομβαρδίζουν» φώναξε ένας άνθρωπος. Μία μαύρη μπάλα έπεσε στο έδαφος και εξερράγη.  Ακολούθησαν και άλλες. Το τοπίο γέμισε με αίματα και ακρωτηριασμένα μέλη. Όμως δεν ήταν αυτό που με τρόμαξε. Ο πανικός των ανθρώπων, οι κραυγές απελπισίας, ο φόβος στα δακρυσμένα μάτια των στρατιωτών. Μα… μα νόμιζα ότι οι στρατιώτες δεν φοβούνται. Δεν γίνεται! Όχι! Γύρω μου, σκορπισμένο το χάος και εγώ ακίνητος, άναυδος στη μέση, να κοιτάω σαν χαμένος. Αφού χαμένος ήμουν! Πίστεψα πως ο πόλεμος είναι κάτι καλό. Πίστευα πως θα δοξαστώ. Αλλά όχι. Θα πεθάνω κι εγώ. Ξεχασμένος, δεν θα με θυμάται κανείς ούτε εμένα, ούτε κανέναν από τους εκατομμύρια νεκρούς. Με δακρυσμένα μάτια κάθομαι περιμένοντας τη βόμβα που θα δώσει τέλος σε αυτό το μαρτύριο των σκέψεων, σε αυτή την κόλαση που βρέθηκα άθελα μου. Ευτυχώς, αυτή η βόμβα δεν αργεί.

Γιάννος Μαστρομηνάς, Γ3

 

 

Ημερολόγιο ενός γαιδάρου(4)

Ημέρα πρώτη

 

Τρώω λίγο χορταράκι σε ένα λιβάδι, ώσπου το αφεντικό μου, ο μπάρμπα Μιχάλης, με δίνει σε σύο άντρες που δεν τους είχα ξαναδεί στο χωριό. Λέγανε πως θα με ξαναφέρουν πίσω κι ότι αν με δώσει σε αυτούς θα κάνει την πατρίδα περήφανη με αυτή τη δωρεά. Λέω και εγώ τίποτα αγριόχορτα θα θέλουν να φάω σε κανενός επίσημου το σπίτι.

 

Ημέρα δεύτερη

Έπειτα από πολλή προσπάθεια φτάνουμε σε ένα λιβάδι καταπράσινο. Ήταν σαν τον παράδεισο. Όμως το βράδυ πίσω από το βουνό φαινόντουσαν λάμψεις και ακούγονταν δυνατοί ήχοι. Νόμιζα πως ήταν μια παράξενη κακοκαιρία και έτσι κοιμήθηκα ανέμελος.

 

Ημέρα Τρίτη

Πλησιάζουμε όλο και πιο πολύ την παράξενη καταιγίδα και τα μπουμπουνητά δυνάμωσαν και ακουγόντουσαν φωνές ανθρώπων. Φοβήθηκα αλλά λέω δεν μπορεί σε λίγο θα αντικρύσω ένα ακόμα όμορφο καταπράσινο λιβάδι . Μόνο αυτό δεν είδα . Με φόρτωσαν με διάφορα ξύλινα και σιδερένια αντικείμενα και αρχίσαμε να τρέχουμε μέσα σε ένα λάκκο, όταν ξαφνικά με χτυπάει μια αδέσποτη στο δόξα πατρί. Θα θελα να ξέρω αν με τιμήσανε όπως και το αφεντικό μου που μ έδωσε για θυσία, που εμένα δεν με αφορούσε.

 

Γιώργος Μαυρολέων, Γ3

Ημερολόγιο ενός γαιδάρου(3)

Ημέρα πρώτη.

Σήμερα ήρθε το αφεντικό μου ντυμένος παράξενα. Φορούσε κάτι ρούχα ασορτί με χρώμα λάσπης και αρβύλες. Κρατούσε και ένα τουφέκι. Συνήθως αυτά τα φοράει όταν πάει για κυνήγι  αλλά σήμερα φαινόταν σοβαρός, πράγμα που ανησύχησε .  «Καημένε μου, σου ζητάω συγνώμη, αλλά μου ζήτησαν να σε φέρω και εσένα.» Κάτι τέτοιο είπε. Δεν μπόρεσα να καταλάβω, αλλά δεν με πολυενδιέφερε, αφού δεν φαινόταν να άλλαξε τίποτα. Τον ίδιο δρόμο για την πόλη πήραμε. Ως συνήθως θα πηγαίναμε στο λιμάνι, το οποίο είναι περίπου μία ώρα από το χωριό, για αγοροπωλησίες και μετά θα επιστρέφαμε. Όμως γιατί φορούσε τα ρούχα του κυνηγιού; Κάτι δεν μου καθόταν καλά από την όλη αυτή υπόθεση.

 

Ημέρα δεύτερη.

Συμφορές και βάσανα. Τι ήταν και αυτό πάλι μάνα μου! Καταφθάσαμε στο λιμάνι, αλλά αντί να κάνουμε εμπόριο, έγινα εγώ εμπόριο! Με πιάσανε μ’ ένα πράγμα σαν γερανό και με βάλανε σ’ ένα πλοίο. Σαν δεν ντρέπονται! Ήταν μία από τις πιο φρικτές στιγμές της ζωής μου. Τέτοιος πόνος. Τέτοια ζαλάδα. Και εγώ, να γκαρίζω σαν τρελός. Μακάρι να μην χρειαστεί να ξαναζήσω κάτι τέτοιο, ή μάλλον, κανένας γάιδαρος να μην ζήσει κάτι παρόμοιο.

 

Ημέρα τρίτη.

Στο πλοίο γνώρισα κάτι παιδιά : Τον Μήτσο, τον Μένιο και την Ζέτα. Πολύ κουλ τύποι. Όλοι την ίδια ιστορία, από το πουθενά τα αφεντικά μας φέρανε στα πλοία. Παρόλο που είναι δύσκολο το ταξίδι, πιστεύω ότι με αυτά τα παιδιά παρέα θα τα πάω μια χαρά.

 

Ημέρα έκτη.

Τα έχω φτύσει. Τις τελευταίες τρεις μέρες περπατάμε ασταμάτητα πάνω στα βουνά φορτωμένοι σαν νταλίκες με λίγο μονάχα φαγητό! Αχ, αν τα ‘ξερε αυτά η Greenpeace θα τους έκλεινε όλους μέσα, έρανο θα κάνανε να μας πάρουν από δω μέσα. Και στο τέλος, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί τραβάμε όλα αυτά τα βάσανα. Τέλος πάντων, ελπίζω αυτό το μαρτύριο να τελειώσει επιτέλους.

 

Ημέρα όγδοη.

Οι προσευχές μου εισακούστηκαν! Δεν μετανιώνω τίποτα! Επιτέλους, μετά από πέντε ολόκληρες μέρες λυτρωθήκαμε, μας άφησαν σε μία πανέμορφη κοιλάδα. Ο καθαρός αέρας! Τα πουλιά κελαηδούν! Πιστεύω ότι, αν όντως συνέβηκε κάτι κακό, είχε πλέον τελειώσει. Βρήκαμε επιτέλους και το χρόνο να γνωριστούμε καλύτερα. Εγώ με την Ζέτα και ο Μήτσος με τον Μένιο. Εντάξει, δεν μπορούμε όλοι οι γάιδαροι να είμαστε και ίδιοι! Ακούγονται κάτι αεροπλάνα στο βάθος, αλλά εμένα τι με νοιάζει; Με τη Ζέτα περνάμε φίνα και δεν φοβάμαι τίποτα, και ας τα φοβούνται οι άνθρωποι…

 

Αριστοτέλης Δράκος, Γ1

Ημερολόγιο ενός γαιδάρου (2)

24.11.1917
Αδυνατώ να σκεφτώ το λόγο που γίνονται όλα αυτά.Πονάω,πονάω μόνο πονάω.Είχα συνηθίσει να βλέπω το καφέ χρώμα πάνω μου,μα τώρα βλέπω το κόκκινο.Είμαι με ανθρώπους,ανθρώπους αδίστακτους που δεν τους νοιάζει πως νιώθω.Το πρωί με κουβαλήσανε με σκοινιά,γερά σκοινιά.Με πήγαν ψηλά,δεν πατούσαν γη τα πόδια μου,μα δεν ξέρω το λόγο.Μα πριν από αυτό,δεν είχα κόκκινο πάνω μου.Φοβάμαι,δεν ξέρω τι είναι το κόκκινο.Μα σαν τη σκέφτομαι τα ξεχνάω όλα.Πόσο όμορφη ήταν.Είχε δύο χρώματα,καφέ και άσπρο.Τα μάτια της σπίθιζαν,η ουρίτσα της πήγαινε πέρα δώθε χαριτωμένα.Τουρτουρίζω και η σκέψη της δεν με κάνει να ξεχνιέμαι για πολύ.Πονάω και είμαι κόκκινος.

25.11.1917

Με πήγαν σε ένα πράσινο μέρος.Ένιωσα όμορφα.Έβλεπα γύρω πράσινο και το πράσινο ισούνταν με φαγητό μα δεν προορίζονταν για μένα.Αυτό το κόκκινο πάνω μου με σημαδεύει.Με πλησίασαν πολλοί άνθρωποι,με χτύπησαν,μιλούσαν,δεν καταλάβαινα τι έλεγαν.Δε με χρειάζονταν πια,γιατί ήμουν κόκκινος.Με πιάσανε και το κόκκινο το έκαναν άσπρο.Πονούσα πιο πολύ.Μου βάλαν κάτι άσπρο και σταμάτησε το κόκκινο.Ω!ναι,το βρήκα!πανί μου βάλανε.Με δέσαν από το λαιμό και με σύρανε σε ένα μαύρο μέρος.Πονάω και είμαι κόκκινος.



26.11.1917

Είδαν φως τα μάτια μου,γαλήνεψε η ψυχή μου.Την είδα μπροστά μου και έφυγαν όλοι οι συλλογισμοί μου.Έτρεχε εδώ και εκεί μα δεν ξέρω αν ήταν από φόβο ή από χαρά.Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν μπροστά μου.Δεν με χρειάζονταν πια,ήμουν ένα επιπλέον εμπόδιο.Πίσω από αυτούς καθόταν και έτρεχε όσο μπορούσε,γιατί ήταν δεμένη.Μπροστά μου είδα εικόνες,ανθρώπους με μαύρα πράγματα στα χέρια.Σκέψεις ήταν αυτό;Mα ναι,έτσι έγινα κόκκινος.Πολλοί άνθρωποι με μαύρα πράγματα στα χέρια που βγάζουν ήχους και πλημμύριζε ο τόπος κόκκινο.Φοβάμαι πως τώρα θα γίνω πιο πολύ.Μα ξάφνου,ξανά έγιναν όλα μαύρα γύρω μου.Με πήγαν εκεί που ήμουν πριν μαζί με την ζωή μου.Μετά από λίγο έφεραν και εκείνη.Ήμασταν μαζί σε ένα μαύρο μέρος.Μα το 'χα προαίσθημα πως αύριο θα γίνονταν όλα.Πονάω και είμαι κόκκινος.



27.11.1917
Κοιταζόμασταν και πρόσεξα πως και εκείνη ήταν κόκκινη.Μα δεν το ΄χα ξανά δει τόσο κόκκινο.Πήγα κοντά της.Εκείνη ήταν καθισμένη.Χλιμίντρισα και σήκωσε το κεφαλάκι της με την άσπρη γραμμή που είχε ανάμεσα στα μάτια.Ένιωσα δυνατός και ταυτόχρονα αδύναμος,ένιωσα την καρδιά μου να βγαίνει έξω μα και να ριζώνεται ξανά μέσα μου,ένιωσα τα πόδια μου έτοιμα να τρέξουν μαζί της χιλιόμετρα μα και να με εγκαταλείπουν.Ξάπλωσα δίπλα της.Τώρα είχα και εγώ πιο πολύ κόκκινο.Ήμουν μαζί της.Δεν μπορούσα να το διανοηθώ,δεν ξέρω πως νιώθω.Πρώτη φορά το νιώθω, μα ήταν καλό και δεν με ένοιαζε.Με πλησίασε,ήρθε πιο κοντά μου και ενώσαμε τις μύτες μας μα δεν ξέρω πως ένιωθε εκείνη.Καθήσαμε εκεί για λίγη ώρα.Πονάω και είμαι κόκκινος.

28.11.1917
Μπήκαν μέσα,με πήραν,με τράβηξαν.Γιατί με πήραν μόνο;Γιατί μόνο εμένα;Την ήθελα μαζί μου.Με έβαλαν και κουβάλησα τις τελευταίες βαριές σακούλες μα έπεσα και το πήραν απόφαση.Με σύρανε και άκουγα τους ήχους των μαύρων πραγμάτων που κρατούσαν γύρω μου.Αυτή τη φορά ήρθε ένας μπροστά μου.Κρατούσε και αυτός το μαύρο πράγμα πολύ κοντά μου.Μα έτρεξε,έτρεξε τότε εκείνη και ήρθε μπροστά μου.Που βρήκε τη δύναμη να τρέξει;Ήταν τόσο κόκκινη.Ακούστηκε ο ήχος μα εκείνη ήρθε μπροστά μου και μπήκε σε εκείνη ο ήχος και όλα έγιναν κόκκινα.Μα παρακάλεσα να έρθει και σε εμένα ο ήχος και τότε ήρθε και ένιωσα πιο ευτυχισμένος από ποτέ και έπεσα δίπλα της.Πόνεσα και έγινα κόκκινος.


Ελένη Ανννιτσάκη, Γ1

Το ημερολόγιο ενός γαιδάρου (1)

Ολοκληρώνοντας το κείμενο Τα ζα του Σ.Μυριβήλη οι μαθητές του Γ1 και του Γ3 έγραψαν μικρά ημερολόγια από τη ζωή των γαιδάρων που συμμετείχαν στις πολεμικές επιχειρήσεις του Α Παγκόσμιου Πολέμου - ωσάν να ήταν γάιδαροι! Πρώτο ημερολόγιο αυτό της Ευγενίας! Της κάνουμε δώρο την ανάρτηση γιατί έχει τα γενέθλια της!


25 Φεβρουαρίου 1917
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό της Θεσσαλίας, στο στάβλο ενός καλοκάγαθου βοσκού και από τότε νόμιζα πως η ζωή μου θα κυλήσει ήρεμα και γαλήνια κοντά στους συντρόφους μου. Εδώ και μερικούς μήνες το μικρό χωριό και ο καλός βοσκός είναι πια παρελθόν. Όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος, όλα εμάς τα γαϊδουράκια του Θεού, μας μάζεψαν κάτι φαντάροι και μας έφεραν πάνω στα βουνά. Επίταξη το είπαν. Αποστολή μας είναι να μεταφέρουμε στις ράχες μας πυρομαχικά, τον οπλισμό των φαντάρων και τραυματίες. Μπαίνουμε στη σειρά το ένα πίσω από το άλλο και βαδίζουμε ώρες ατελείωτες μέσα στο χιόνι. Ανασαίνουμε κι εμείς την ανάσα του θανάτου. Τη μάνα μου δε την σκέφτομαι πια. Νομίζω πως συνήθισα τις εκρήξεις και τις σφυριξιές των οβίδων . Είμαι κι εγώ στρατιώτης σ’αυτό τον πόλεμο σαν τους ανθρώπους.

3 Μαρτίου 1917
Ο πόλεμος συνεχίζεται πιο άγριος και πιο φονικός. Σήμερα σκοτώθηκαν δύο γενναίοι αξιωματικοί της μεραρχίας μας και έναν λοχία με κομμένο το ένα του πόδι τον μετέφερα στη ράχη μέχρι το πιο κοντινό χειρουργείο που έχει στηθεί πρόχειρα για τις έκτακτες περιπτώσεις. Μπήκε η άνοιξη αλλά ο αέρας δεν μυρίζει ζωή, μυρίζει θάνατο. Κάποιοι σύντροφοι μου έχουν σκοτωθεί και τους αφήσαμε πίσω μας να ενώσουν τα άσπρα κόκαλα τους με το παχύ λευκό χιόνι που δε λέει να λιώσει. Αύριο η μεραρχία μας θα ανασυνταχθεί για γενική επίθεση. Ήρθε, λένε, διαταγή. Αν βγω ζωντανός από αυτόν τον πόλεμο, θέλω να με πάρουν μακριά από αυτά τα βουνά. Μακριά από αυτές τις χαράδρες και τα λαγκάδια, όπου τόσους μήνες ακούω τα κροταλίσματα των πολυβόλων, τις εκρήξεις των οβίδων και τα αγκομαχητά των μισοπεθαμένων. Αν ζήσω . . .

Ευγενία Γιαννοπούλου, Γ1

Ο κακός μαθητής

Ο Κακός μαθητής. Άλλο και αυτό. Είναι κατά την γνώμη μου ένα θέμα καθαρά υποκειμενικό. Επικρατεί η κοινή γνώμη ότι ο κακός μαθητής είναι αυτός που δεν διαβάζει. Μπούρδες. Αυτός που δεν διαβάζει είναι είτε τεμπέλης, είτε απλά δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει. Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι και δεν είναι καθόλου κακό να μην ξέρεις να μελετήσεις μαθηματικά και φυσική, αφού, στις μέρες μας, και αυτοί που ξέρουν δεν κερδίζουν και τίποτα.

Πίσω στο θέμα μας : Κακός, κατά την γνώμη μου, είναι ο μαθητής που θα κάνει τα πάντα για το βαθμό. Από την πρώτη δημοτικού μας λέγανε : «Πάω στο σχολείο για να μάθω γράμματα.» Ας ξανακοιτάξουμε λίγο αυτήν την πρόταση: τι λέει; «Πάω στο σχολείο για να μάθω γράμματα.». «…να μάθω γράμματα.». «…να μάθω…». «…μάθω…». Α μπράβο! Στο σχολείο δεν πας για να πάρεις ένα χαρτί, ντε και καλά ότι είσαι καλύτερος από τον άλλον και ότι εσύ θα κουβαλήσεις μία σημαία σε μία – δυο παρελάσεις, αλλά πας για να μάθεις. Τι να μάθεις; Ότι θες! Έχει μεγάλο ρεπερτόριο! Δεκάξι ολόκληρα μαθήματα και βάλε. Αν διαβάζεις μόνο για να πάρεις μία σημαία, συγνώμη που σου το λέω, αλλά, μιλώντας από προσωπική εμπειρία, παρ’ όλο το διάβασμα που έριξες για τον βαθμό, την σημαία θα την πάρει ένας ψηλός μαλλιάς, ο οποίος δεν διάβαζε και πολύ, αλλά όταν διάβαζε, διάβαζε να μάθει και αυτό έκανε την διαφορά, γιατί όταν διαβάζεις για να μάθεις, μαθαίνεις και να διαβάζεις.

Είναι ένα γενικότερα πολύπλοκο θέμα, πάντως το διάβασμα κατά την γνώμη μου πρέπει να γίνεται για να αποκτηθεί γνώση, όχι για να αποκτηθούν μονάδες. Και μετά σε ρωτάει : «Σοβαρό διάβασμα για 16+ μαθήματα;». Εννοείται πως όχι ρε ούφο, ούτε και εγώ κοιτάζω να μάθω τα πάντα, αφού δεν με ενδιαφέρουν κιόλας. Διαβάζεις ότι σ’ αρέσει και δίνεις σημασία στο μάθημα. Πραγματική σημασία, όχι επειδή δεν μίλησες για 5 λεπτά, ξαφνικά σου δίνεται το δικαίωμα να κάνεις ότι γουστάρεις. Αν δεν μπορείς να συγκεντρωθείς με τον διπλανό σου, κάτσε μόνος σου, πίστεψέ με, δουλεύει και με το παραπάνω! Τέλος πάντων, επειδή νιώθω ότι βγήκα εκτός θέματος, θα επαναλάβω μία φράση που είπα και στην αρχή: Το τι εστί κακός μαθητής είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα.

Αριστοτέλης Δράκος, Γ1

«Ένα απόγευμα με έναν μεγάλο καλλιτέχνη»

Κως , 19 / 2 / 2013
Όνειρό μου ήταν, πάντα, να έχω μία χρονομηχανή και να βρεθώ σε όσα περισσότερα σημαντικά γεγονότα του παρελθόντος μπορούσα. Κάθε χρόνο αυτό ζητούσα από τον Άγιο Βασίλη, αλλά ….. τι να πρωτοπρολάβει κι αυτός; Φταιν και τα κιλά!! Ήρθε, όμως, η στιγμή που βρήκα μία. Η θεία μου εργάζεται σε ένα περιοδικό και μία μέρα, κρυφά βέβαια, χρησιμοποίησα τη χρονομηχανή αυτή και βρέθηκα στην Αθήνα του 1902. Δεν ήρθα γιατί βαριόμουν, αλλά γιατί πρέπει να κάνω και εγώ την εργασία στην Ιστορία (μετά από τόσες μέρες!!).
Αθήνα , Ιανουάριος 1902
Η ώρα είναι 5:00 και μετά από μία ώρα περιπλανόμενη στους δρόμους της Αθήνας βρήκα το σπίτι του Νικηφόρου Λύτρα. Αφού ‘έφαγα’ τη βροχή της ζωής μου και το βρίσιμο από μία γριούλα που νόμιζε ότι την έκλεβα (ΠΡΟΣΟΧΗ : Της είχε πάρει τα μυαλά ένας γερμανός που τον λένε Αλτσχάιμερ) χτύπησα –επιτέλους- το κουδούνι και ένας γεράκος άνοιξε την πόρτα.
-Γεια σας, είστε ο Νικηφόρος Λύτρας , έτσι ;;
-Ναι παιδί μου, εσύ ποια είσαι ;
-Ονομάζομαι Ελένη Κιαπόκα και θα ήθελα να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις για μία εργασία στην Ιστορία , είπα λαχανιασμένη!

-Βεβαίως, πέρνα μέσα!
Το σπίτι είναι παλιό , γεμάτο με πίνακες και εικόνες. Καθόμαστε στο σαλόνι, ένα σκοτεινό δωμάτιο με πράσινους καναπέδες. Μέχρι, τελικά , να καταφέρω να συναρμολογήσω το μαγνητόφωνό μου , ο κύριος Λύτρας είχε φέρει σπιτικά κουλουράκια, τσάι και νερό. Πατάω το ON και ξεκινάμε. Πατάω το OFF , γιατί έχει απορία τι είναι αυτό και του λέω ότι θα του εξηγήσω στο τέλος. Ξανά το ON …..
-Λοιπόν, κύριε Λύτρα, γεννηθήκατε στην Τήνο το 1832 σωστά ;
-Ναι. Ο πατέρας μου δεν βρήκε αλλού δουλειά και εγκαταστάθηκε στην Τήνο.
-Πώς γεννήθηκε το ενδιαφέρον σας για την τέχνη;
-Ο πατέρας μου ήταν μαρμαρογλύπτης και μου μετέδωσε την αγάπη που είχε για την τέχνη. Από μικρή ηλικία μου άρεσε να ζωγραφίζω και μου είχαν πει ότι είχα ταλέντο.
-Αν δεν κάνω λάθος σπουδάσατε το 1890 στη Σχολή των Τεχνών στην Αθήνα, έτσι;
-Χμμ… Ενημερωμένη…..
-Εεε… βοηθάει και και το internet. Θαα σας το εξηγήσω και αυτό αργότερα..
-Λοιπόν, ναι εκεί σπούδασα και γνώρισα μεγάλους καλλιτέχνες, όπως τον Λουδοβίκο Θείρσιο, ο οποίος με βοήθησε να χτίσω την καριέρα μου, τους αδελφούς Μαργαρίτη και τον Ραφφαέλο Τσεκκόλι.
-Αργότερα τί κάνατε;
-Όταν αποφοίτησα , δίδαξα στη Σχολή των Τεχνών το μάθημα της Στοιχειώδους Γραφής. Να ‘ναι καλά ο βασιλιάς Όθωνας το 1860 μου έδωσε μία υποτροφία και πήγα στο Μόναχο για σπουδές. Η επαφή μου με την τέχνη στην Ευρώπη σταμάτησε το ’62 με την έξωση του Όθωνα ,αλλά λίγο καιρό αργότερα , με χορηγία του Σιμών Σίνας , συνέχισα τις σπουδές μου.
-Όλα αυτά τα χρόνια συναναστρεφόσασταν με ανθρώπους της τέχνης. Ο πιο κοντινός σας άνθρωπος;
-Ο συνάδελφός και πολύ καλός φίλος μου, Νικόλαος Γύζης. Γνωριστήκαμε στο Μόναχο. Μαζί κάναμε ένα τρίμηνο ταξίδι στη Μικρά Ασία , επισκεφθήκαμε μουσεία και εκθέσεις και γενικώς περάσαμε αρκετό χρόνο οι δυο μας!!
Διάλειμμα (Τουαλέτα για το Λύτρα και κουλουράκια για εμένα)
-Επανέρχομαι λοιπόν …..Επιστρέψατε ποτέ στην Αθήνα μόνιμα;
-Στα γεράματα. Μέχρι τότε πηγαινοερχόμουν με το Γύζη απ’ το εξωτερικό. Ωστόσο, το 1879 , μετά από μία επίσκεψη στην Αίγυπτο, εεε ….. μειώθηκαν τα πολλά ταξιδάκια , γιατί …..
-Παντρευτήκατε!! (Επιτέλους και Love Story)
-Σωστά, ξέρεις ποια ;
-Αχά, την Ειρήνη Κυριακίδη, κόρη εμπόρου από τη Σμύρνη.
-Και πόσα παιδιά έκανα;
Αυτό ακούστηκε κάπως. Λες και είχε αμνησία (όπως τη γριούλα προηγουμένως) ,αλλά απάντησα :
-Έξι. Πέντε αγόρια και μία κόρη (η αδυναμία του- φαντάζομαι).
-Σωστά. Τα ονόματά τους τα θυμάσαι; Με τη σειρά παρακαλώ. Να σε δω τώρα…..
-Αντώνιος, Νικόλαος, Όθων, Περικλής, Λύσανδρος και Χρυσαυγή.
-Εξαιρετικά. Πρέπει να κάνει καλή δουλειά αυτό το …..ιρνέτο, ό τι κι αν είναι .
Προφανώς ενοούσε το internet.
-Ναι όντως, αλλά …..συγνώμη υποτίθεται ,όμως ,ότι εγώ είμαι η δημοσιογράφος…..!
-Ναι σωστά ,ρώτα!
-Τα παιδιά σας αγάπησαν την τέχνη;
-Αρκετά. Ο δεύτερος γιος μου έγινε ζωγράφος και πολλά έργα του είναι θαυμαστά.
-Κοντά σας δούλεψαν και ανερχόμενοι καλλιτέχνες;
-Ως καθηγητής , πλέον , στο Σχολείο Καλών Τεχνών είχα μαθητές τους : Γεώργιο Ιακωβίδη, Πολυχρόνη Λεμπέση, Περικλή Πανταζή, Γεώργιο ΡοΪλό και Νικόλαο Βώκο.
-Μάλιστα. Αλήθεια τί σας άρεσε να ζωγραφίζετε περισσότερο;
-Στην αρχή σκηνές από τη μυθολογία και την ελληνική ιστορία. Αργότερα προσωπογραφίες. Μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω θέματα απ’τη ζωή είτε σε χωριό είτε σε πόλη. Να δείχνω την ελληνική ζωή και το αγνό ελληνικό σπίτι.
-Τα τελευταία σας έργα τι απεικονίζουν κυρίως;
-Τονίζω τα μαύρα ρούχα δίνοντας μηνύματα θανάτου.
-Ξεχωρίζετε κάποιο από τα έργα σας;
-Κανένα απολύτως. Τα αγαπάω όλα με τον ίδιο , ξεχωριστό τρόπο. Κάθε πίνακάς μου εκφράζει αυτό που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή.
-Μάλιστα. Κύριε Λύτρα, αυτά είναι αρκετά. Νομίζω ότι κάτι θα δώσω τελικά στην κυρία μου. Είστε καλά; Φαίνεστε κάπως…..
-Πρέπει να πάρω το φάρμακό μου. Αναπνευστικό πρόβλημα βλέπεις.
-Πριν φύγω….. μαγνητόφωνο είναι αυτή η συσκευή που γράφει τη φωνή σας και δε χρειάζεται να γίνεται βαρετή η συνέντευξη….. (Τώρα που το θυμήθηκα, πατάω το OFF, γιατί τελειώνει και η μπαταρία-υπερσύγχρονο σου λέει μετά!) Internet , in-ter-net (Επειγόντως το φάρμακο, αρχίζει να χάνει την ακοή του…) είναι….. ξεχάστε το. Την επόμενη φορά που θα έρθω, γιατί θα ξανάρθω μέχρι το 1903 που εσείς θα π….. νααιιι…. τέλως πάντων , θα φέρω το laptop μου και θα αρχίσουμε εντατικά μαθήματα. Ααα και….. ωραία κουλουράκια.
-Είναι, βλέπεις, και η μαγειρική τέχνη.
-Αντίο ,για τώρα, κύριε Λύτρα. Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διαθέσατε .Δε θα χαθούμε !!
Αφού με έστειλε στην ευχή του Θεού και της Παναγίας , πάτησα το κουμπάκι στη χρονομηχανή και βρέθηκα πίσω στο σπίτι μου. Έκανα γρήγορα την εργασία μου και κάθισα να παρακολουθήσω “Master Chef”. Όσο για τη χρονομηχανή …..θα την επιστρέψω αύριο.




Ελένη Κιαπόκα , Γ2