Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Δράση ενάντια στη σιωπή


Δεν αγοράζω τίποτα, δεν πληρώνω κανέναν λογαριασμό την πρώτη Μαρτίου


Την Πρώτη Μαρτίου 2010, εκατομμύρια μετανάστες αλλά και γηγενείς δημοκρατικοί πολίτες της Ελλάδας, Ιταλίας, Γαλλίας, Ισπανίας, αλλά και στη Γερμανία και το Βέλγιο, αντιστέκονται στα μηνύματα ξενοφοβίας και ρατσισμού και αντιδρούν στον αποκλεισμό μεταναστών που ειρηνικά ζουν και εργάζονται, καλώντας μας σε αποχή από κάθε οικονομική συναλλαγή.
Κεντρικό σύνθημα της ημέρας είναι: Δεν ξοδεύουμε ούτε ένα ευρώ για 24 ώρες, καμία αγορά την Πρώτη Μαρτίου !!!


Το 2006, οι μεταναστευτικές οργανώσεις στις ΗΠΑ κατάφεραν να κινητοποιήσουν πάρα πολλούς μετανάστες, αλλά και Αμερικανούς προοδευτικούς πολίτες, κηρύσσοντας την «ημέρα χωρίς τον Λατινοαμερικανό σας», παρέλυσαν την αγορά αρκετών μεγαλουπόλεων της υπερδύναμης. Από τότε, κάτι αντίστοιχο δεν έγινε πουθενά στον κόσμο.
Ώσπου φτάσαμε στον Σεπτέμβριο του 2009, που ο Μπρις Ορτεφέ, υπουργός Μετανάστευσης της Γαλλίας, είπε «αστειευόμενος» πως «ένας Άραβας είναι καλός αλλά πολλοί Άραβες μαζί δεν είναι», σε αλγερινής καταγωγής νεαρό, μέλος του κόμματός του, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με νεολαίους. Το βίντεο με την ομιλία του υπουργού αναρτήθηκε την ίδια ημέρα στο Διαδίκτυο και ο Τύπος το ανέδειξε ως μείζον σκάνδαλο με σοβαρές πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Ο θόρυβος που προκλήθηκε αναμενόμενος και αμέσως οι μεταναστευτικές οργανώσεις, μαζί με πολλούς Γάλλους δημοκρατικούς πολίτες, αντέδρασαν στην προσβολή του υπουργού.Αλλά δεν σταμάτησαν στις αντιδράσεις.Αποφάσισαν να οργανώσουν κάτι αντίστοιχο με εκείνο των Αμερικανών το 2006. Ομάδα ακτιβιστών ανέλαβε την υλοποίηση και την προώθηση της ιδέας μέσω του Διαδικτύου. Επέλεξαν την 1η Μαρτίου, την ημερομηνία που το 2005 τέθηκε σε εφαρμογή στη Γαλλία ο «κώδικας εισόδου», που καθορίζει ποιος μετανάστης θα παραμείνει και ποιος θα απελαθεί με βάση τις γνώσεις του, τις δεξιότητές του ή τη… σωματική του διάπλαση!
Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για τους μετανάστες.
Ζουν αναμεσά μας, δουλεύουν μαζί μας, τα παιδιά τους έρχονται στο σχολείο, μαθαίνουν τη γλώσσα και τα έθιμα μας και σέβονται - ίσως και λίγο περισσότερο από μας..- την χώρα που τους φιλοξενεί. Και επειδή όπως είχε πει και ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ."......Η γενιά μας θα πρέπει να απολογηθεί, όχι τόσο για τις κακές πράξεις των μοχθηρών ανθρώπων , όσο για την αποτρόπαιη σιωπή των καλών ανθρώπων....", μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε τη θέση μας και το ρόλο μας στην κοινωνία του σήμερα;......

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου ο σεβασμιότατος μητροπολίτης κ. Ναθαναήλ μας έκανε την τιμή να μας συναντήσει και να μας παραχωρήσει μια συνέντευξη στο χώρο της Πνευματικής Εστίας. Οι μαθήτριες του Γ4 Μαραγκού Κατερίνα και Καπέκα Δανάη και ο μαθητής του Γ2 Παικόπουλος Διονύσης ρώτησαν τον μητροπολίτη και κείνος απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που του έθεσαν τα παιδιά. Τη συζήτηση προσπαθήσαμε να την καταγράψουμε αλλά δυστυχώς μας πρόδωσαν τα τεχνικά μέσα που διαθέταμε και η συζήτηση θα μεταφερθεί όπως τη θυμόμαστε.

Στην ερώτηση για ποιο λόγο έγινε κληρικός ο μητροπολίτης μας απάντησε ότι ποτέ δεν αποτέλεσε όνειρο ζωής να γίνει ιερωμένος. Η ιεροσύνη αποτελεί λειτούργημα και προϋποθέτει την αφοσίωση στον άνθρωπο και την εκκλησία και αυτό είναι κάτι που ανακαλύπτεις στην πορεία. Η ιεροσύνη σημαίνει πως από αγάπη και πίστη αφοσιώνεσαι στο εκκλησιαστικό έργο και δεν αποτελεί εφαλτήριο για ανώτερες επιδιώξεις. Τα αξιώματα δεν είναι αυτοσκοπός αλλά σημαίνουν μεγαλύτερη ευθύνη και ενασχόληση με τα θέματα του σώματος της εκκλησίας και τον ίδιο τον άνθρωπο.



Σε σχετική ερώτηση ο μητροπολίτης τόνισε πως η εκκλησία αγαπάει όλο τον κόσμο και δέχεται τους ανθρώπους ανεξαιρέτως εμφάνισης, καθώς σε κάθε άνθρωπο διακρίνει την εικόνα του Θεού. Η εκκλησία δεν είναι χώρος κριτικής της εμφάνισης του καθενός, αλλά χώρος προσευχής και λατρείας. Επομένως δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αμφίεση για να πάει κανείς να προσευχηθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν οφείλουμε να σεβόμαστε το χώρο και τους υπόλοιπους εκκλησιαζόμενους, όπως σεβόμαστε και το χώρο του σπιτιού μας.


Στην ερώτηση του Διονύση για ποιους λόγους απομακρύνονται οι σημερινοί νέοι από την εκκλησία ο μητροπολίτης απάντησε πως αυτό που πιστεύει είναι πως οι νέοι σήμερα δεν εκκλησιάζονται και όχι πως είναι απόμακροι σε σχέση με την εκκλησία. Εξάλλου, πάντα οι άνθρωποι πίστευαν πως η εκκλησία κινδύνευε και πως μόνο οι γέροι και τα παιδιά πάνε στην εκκλησία. Σε αυτό το σημείο ανέφερε ένα άρθρο από τη "Διάπλαση των παίδων" που είχε γραφεί πριν από 120 χρόνια περίπου, όπου ο συντάκτης διατύπωνε την πρόβλεψη ότι μετά από λίγα χρόνια οι ναοί θα είναι άδειοι από νέους. Η ίδια κινδυνολογία υπάρχει και σήμερα αλλά η εκκλησία δεν αισθάνεται να κινδυνεύει από κάτι.
Επίσης σημαντική ήταν η αναφορά του στο θέμα της προσωπικής ευθύνης που έχουν όλοι οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι που οφείλουν να αλλάξουν τον κόσμο στον οποίο ζουν. Η μιζέρια που κυριαρχεί στη σημερινή εποχή δεν πρέπει να επηρεάζει τους νέους, αλλά αντίθετα να τους ενδυναμώνει και να τους οδηγεί στην αλλαγή. Παράλληλα, αναφέρθηκε στο θέμα της τεχνολογίας και της εξάρτησης των νέων από αυτή και διατύπωσε την άποψη πως όλα τα νέα τεχνικά μέσα πρέπει να αξιοποιούνται με μέτρο. Οι νέοι ας ζήσουν την πραγματική ζωή εγκαταλείποντας την εικονική πραγματικότητα των υπολογιστών.

Στην ερώτηση της Δανάης για το αν τα βιβλία των Θρησκευτικών ανταποκρίνονται στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας , η οποία είναι πολυπολιτισμική και φυσικά πολυθρησκευτική, απάντησε πως όντως τα σημερινά βιβλία δεν ανταποκρίνονται πάντα στις απαιτήσεις των καιρών. Καλό θα ήταν -όπως είπε- να γράφονται από ανθρώπους που έχουν θητεύσει στα σχολεία και γνωρίζουν εκ των ένδον την κατάσταση και όχι από θεολόγους που κατέχουν το θεολογικό κομμάτι, αλλά αγνοούν τις ανάγκες των νέων. Έτσι και τα ίδια τα παιδιά θα μπορέσουν να κατανοήσουν καλύτερα την πίστη μας και να επιλύσουν απορίες και προβληματισμούς των νέων.

Παράλληλα στην ερώτηση που αφορούσε τον αφορισμό από την εκκλησία γνωστών προσώπων (π.χ. ο Ελ. Βενιζέλος, ο Ν. Καζαντζάκης, η Μπουμπουλίνα), ο μητροπολίτης είπε πως αφορισμός σημαίνει ότι παύω να έχω τον έλεγχο πάνω σου και πως αφορισμένος σύμφωνα με πίστη μας είναι όποιος για τρίτη συνεχόμενη Κυριακή δεν πάει στην εκκλησία, με την έννοια ότι έχει αποκοπεί από το Σώμα του Χριστού. Ωστόσο, ο αφορισμός π.χ. στην περίπτωση της ελληνικής επανάστασης εξυπηρετούσε κάποια θέματα (τη διατήρηση του Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη και την προστασία των χριστιανών της Πόλης από πράξεις αντεκδίκησης των Τούρκων). Στην περίπτωση πάλι του Βενιζέλου δεν υπήρξε αφορισμός αλλά ανάθεμα το οποίο δεν υπέγραψε ποτέ η εκκλησία, αλλά εξυπηρέτησε τις πολιτικές επιδιώξεις του βασιλιά. Ωστόσο, η εκκλησία ακόμα και μέσα από αυτή την εχθρική πράξη έκανε μια πράξη αγάπης χτίζοντας με τους λίθους του αναθέματος ένα ναό στο Πεδίο του Άρεως, το ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.






Ευχαριστούμε πολύ τον σεβασμιότατο, που δέχτηκε να συναντηθεί μαζί μας - αν και το πρόγραμμα του είναι φορτωμένο με πολλές υποχρεώσεις- και να απαντήσει στα ερωτήματα μας .

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Στη διαπασών....


Ο Θανάσης αγαπά το μίσος. Επίσης τρελαίνεται για τη μουσική, αλλά εκνευρίζεται με τους καθηγητές του, τους ξένους και τ’ αδέλφια του. Δέρνει τους συμμαθητές του, μαλώνει με τον πατριό του, εγκαταλείπει το σπίτι του, μπλέκεται σε ρατσιστικές οργανώσεις. Προτιμά τη βία, και ό,τι κάνει το βρίσκει σωστό. Βγάζει γλώσσα στη ζωή και τη μουντζώνει. Τι θα γίνει όμως όταν και η ζωή αποφασίσει να του βγάλει τη γλώσσα; Όταν ο ίδιος καταλάβει ότι εκείνο που μισεί περισσότερο είναι το είδωλό του στον καθρέφτη;
Το Στη διαπασών είναι ένα νεανικό μυθιστόρημα, μελωδικό όσο και η μουσική, σκληρό όσο και η εφηβεία. Μιλά γι’ αυτούς που αισθάνονται νικητές, ενώ οι άλλοι τούς θεωρούν χαμένους, ή γι’ αυτούς που βλέπουν τον εαυτό τους σαν λούζερ, αλλά θέλουν να γίνουν νικητές. Αφορά τελικά και όλους εκείνους που κάποια στιγμή καταλαβαίνουν ότι το ίδιο πράγμα που τους «αρρωσταίνει» είναι συγχρόνως η ίδια τους η γιατρειά. Κυρίως, όμως, είναι ένα βιβλίο για τους νέους που δεν αρκούνται μόνο στο να φαντάζονται τη ζωή τους μέσα από τα τραγούδια που ακούν, αλλά πατάνε το stop, βγάζουν τα ακουστικά και αποφασίζουν να τη ζήσουν.


Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ

Το Σάββατο 21 Φεβρουαρίου η Λέσχη Ανάγνωσης μας συναντήθηκε για να συζητήσει για το βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου «Στη διαπασών», το οποίο παρουσιάζουμε πιο πάνω. Το συγγραφέα τον περιμένουμε στο σχολείο μας στις 14 Απριλίου και ενόψει της συνάντησης μαζί του αποφασίσαμε να διαβάσουμε δύο τουλάχιστον βιβλία του. Όλα τα μέλη της λέσχης ήταν ενθουσιασμένα με το βιβλίο και αυτό φάνηκε και από τη συζήτηση που ακολούθησε.
(Τα μέλη αφοσιωμένα στη συζήτηση!Και τα αποδεικτικά στοιχεία των καταχρήσεων - βλ. χυμοί!- διακρίνονται ολοκάθαρα!)


Η Κατερίνα με τον Αποστόλη εντυπωσιάστηκαν από τον τρόπο γραφής του συγγραφέα και συγκεκριμένα τους άρεσε που έγραφε «σαν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί». Παράλληλα- όπως και σε αρκετούς άλλους - άρεσε το ότι οι τίτλοι των ενοτήτων ήταν τραγούδια και μάλιστα τα περισσότερα από αυτά δεν τα γνώριζαν και, αφού ανέτρεξαν στο διαδίκτυο, τα άκουσαν και τους άρεσαν πολύ – αν και τραγούδια μιας άλλης εποχής.
Η Δανάη και η Στέλλα πάλι είπαν πως τους άρεσε η ενότητα που αναφερόταν στο θάνατο της μητέρας και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε, καθώς και το επεισόδιο με τον ανάπηρο στην παρέλαση (πράγμα που έκανε πολλά παιδιά να ανατριχιάσουν..). Επίσης η Δανάη χάρηκε που το βιβλίο δεν είχε το κλασσικό happy end και επέτρεπε στον αναγνώστη να συνεχίσει την ιστορία , όπως ήθελε.
(Η κ. Κρικέλη σε χρέη γκαρσονιού δε δίνει σημασία στο φωτογράφο!)


Η Θωμαή με το Γιάννη εστίασαν στη σχέση με τη Λουίζα και στη στήριξη που πρόσφερε στον Θανάση. Η Άννα με τη σειρά της μίλησε για την ανύπαρκτη στήριξη από την οικογένεια και το γεγονός πως ο Θανάσης ακολουθεί με ευκολία τον Κλεομένη, ο οποίος του προσφέρει το αίσθημα του να ανήκει κάπου. Ωστόσο, η Ελένη με την Μαρία υποστήριξαν πως ο ήρωας είχε πολλά καλά στοιχεία και πως ο ίδιος είχε τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του. Η Μιράντα αναφέρθηκε στο γεγονός πως η μουσική κυριαρχούσε στη ζωή του παιδιού και στο εξώφυλλο του βιβλίου που της άρεσε πολύ. Η Ελένη, ωστόσο, είπε πως τα τραγούδια δεν την έπεισαν ,γιατί ήταν παλιά στο σύνολο τους και δεν αποτελούν πρώτη επιλογή ενός εφήβου.
(Έλα και μια ομαδική φωτό για το αρχείο! Η Θωμαή ντρέπεται!)


Όλοι συμφώνησαν πως η μητέρα ήταν το πρόσωπο που κρατούσε ενωμένη την οικογένεια, αλλά τα μέλη της οικογένειας το συνειδητοποιούν μετά το θάνατό της, όταν πια είναι πολύ αργά να επανορθώσουν. Οι σκηνές του ξυλοδαρμού της μητέρας και ο θάνατος της αποτέλεσαν τα πιο δυνατά και συγκινητικά σημεία του βιβλίου.
Συνολικά η βαθμολογία του βιβλίου ήταν 9! Ωστόσο περισσότερα θα σας πούμε μετά τη συνάντηση με τον ίδιο τον κ. Παπαθεοδώρου!
Και για να σας δώσουμε μια γεύση μουσικής από το βιβλίο, σας αφιερώνουμε το τραγούδι που "κόλλησε" σε όλους μας! "I don't like Mondays", Boomtown Rats και Bob Geldof.

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Συνέντευξη του Ε. Κριαρά



Ο Εμμανουήλ Κριαράς μιλά στη "ΜτΚ": Ο έρωτας με επηρέασε απόλυτα

Ο τελευταίος μεγάλος δημοτικιστής δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Αναγνωρισμένος από δεκαετίες, στα 104 χρόνια του ο καθηγητής Εμμανουήλ Κριαράς παραμένει αφοσιωμένος στη μελέτη της ελληνικής γλώσσας.
(Συνέντευξη στην Μαρία Τερζούδη terzoudi@makthes.gr )
Εμπλουτίζει το ογκωδέστατο ερευνητικό και συγγραφικό του έργο -με τελευταίο πόνημα το αυτοβιογραφικό “Μακράς ζωής αγωνίσματα”- και εξακολουθεί να εργάζεται καθημερινά. Άλλωστε, η πολυτιμότερη συμβουλή που του έχουν δώσει, και αυτή που προτιμά να δίνει ο ίδιος, είναι “αγάπη για την εργασία”. Τον συναντώ στο διαμέρισμά του στην οδό Αγγελάκη το πρώτο Σάββατο του 2010. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε για το οποίο δεν θα ήθελε κανείς να κουβεντιάσει με έναν διανοούμενο.
Ποιό είναι το σημαντικότερο δώρο που σας χάρισε το πάθος σας για τη γλώσσα;
Από τα μαθητικά μου χρόνια το ενδιαφέρον μου για τη γλώσσα δεν σταμάτησε ποτέ. Ευτύχησα να έχω και ορισμένους καλούς δασκάλους, προπαντός ο γυμνασιάρχης μου ήταν αξιόλογος φιλόλογος. Σʼ αυτόν οφείλω πολλά για τη γνωριμία μου με την αρχαία, κυρίως, γλώσσα. Κατόπιν, είδα τη γλώσσα από άλλη πλευρά, τη δημοτικιστική. Το ενδιαφέρον μου για τη γλώσσα με οδήγησε στη Φιλοσοφική Σχολή όπου έκανα φιλολογικές σπουδές. Η καθιέρωση της δημοτικής τι σήμαινε για εσάς; Από το γυμνάσιο υπήρξα δημοτικιστής και αγωνίστηκα, κατά καιρούς και κατά περιόδους, υπέρ του δημοτικισμού. Για την επικράτησή του, γενικότερα, χρειάστηκαν αγώνες επιστημόνων, λογοτεχνών και λογίων. Η δημοτική γλώσσα κατορθώθηκε, τελικώς, να αναγνωριστεί από την πολιτεία το 1976. Καθυστερημένα. Έπρεπε να γίνει αρκετές δεκαετίες νωρίτερα, αν όχι από τότε που συστήθηκε το ελληνικό κράτος. Αργήσαμε πολύ, αλλά έστω το γεγονός ότι έγινε το 1976, με την παλινόρθωση της δημοκρατίας, υπήρξε ιστορικό. Το κράτος, η πολιτεία, κατάλαβε ότι έπρεπε να αναγνωρίσει τη δημοτική γιατί αυτή ήταν η ζωντανή γλώσσα του ελληνικού λαού.
Επηρεάζεται η γλώσσα από “μόδες”;
Η γλώσσα είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Δεν νοείται άνθρωπος χωρίς αυτήν. Εκφράζει τον πολιτισμό του κάθε λαού, είναι κατʼ εξοχήν εκφραστής του πολιτισμού ενός λαού. Ο δε πολιτισμός έχει ανάγκη να εκφραστεί, να υπάρξει. Με την πάροδο των αιώνων συντελούνται μεταβολές. Η γλώσσα αλλάζει και παίρνει σιγά σιγά διαφορετική μορφή.
Ποια πιστεύετε ότι είναι τα χαρακτηριστικά του καλού δασκάλου; Είναι προφανή. Αγάπη προς την εκπαίδευση, το έργο του, τον μαθητή του, οι πρωταρχικές υποχρεώσεις. Αλλά, φυσικά, και η προπαρασκευή του για να ανταποκριθεί σʼ αυτό το υψηλό έργο. Σε τι υστερεί η παιδεία των νέων σήμερα; Δυστυχώς η παιδεία, ειδικότερα η εκπαίδευση των νέων σήμερα υστερεί κατά πολύ. Είναι ανάγκη οι αρμόδιοι να το προσέξουν ιδιαίτερα το θέμα αυτό. Σήμερα, βέβαια, όπως ξέρουμε όλοι, ο τόπος μας βρίσκεται σε μια δύσκολη περίσταση, οι αρμόδιοι έχουν να αντιμετωπίσουν μεγάλα προβλήματα που απαιτούν λύση. Αλλά είναι κι αυτό ένα από τα μεγάλα προβλήματα που απαιτούν λύση. Η εκπαίδευσή μας δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Βέβαια, σήμερα υπάρχει ένα γενικότερο εκπαιδευτικό πρόβλημα στην κοινωνία, αλλά το δικό μας πρόβλημα ζητά επιτακτικότερα λύση. Πρέπει να το προσέξουμε ιδιαίτερα, διότι από το ζήτημα της οργάνωσης της παιδείας εξαρτάται και η πρόοδος, από πολλές πλευρές, του τόπου.
Αν ήσασταν καθηγητής τι είναι αυτό στο οποίο θα δίνατε περισσότερη έμφαση;
Αυτό που βλέπω να μην πηγαίνει καθόλου καλά είναι ένα γεγονός που διαπιστώνεται πολύ εύκολα: σήμερα στο γυμνάσιο γίνεται διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, ενώ το 1976, όταν έγινε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση επί Καραμανλή και Ράλλη, η διδασκαλία της καθαρεύουσας μεταφέρθηκε, πολύ σωστά, από το γυμνάσιο στο λύκειο. Και γιατί μεταφέρθηκε; Διότι οι τότε κρατούντες είχαν καταλάβει ότι τα παιδιά δεν πηγαίνουν από το δημοτικό στο γυμνάσιο τόσο καλά καταρτισμένα στη νέα τους γλώσσα. Έτσι αν θελήσουν στο γυμνάσιο να τους διδάξουν παράλληλα και την αρχαία γλώσσα, θα πέσουν έξω, τα παιδιά θα πάθουν σύγχυση - τουλάχιστον στην πλειονότητά τους. Αν εξαιρέσουμε μια μειονότητα που μπορεί κάπως να προσαρμοστεί, η πλειονότητα θα αποτύχει. Και, δυστυχώς, αποτυγχάνει. Είναι γεγονός που διαπιστώνουν όλοι, ότι η παιδεία μας υστερεί και για έναν άλλο λόγο: Ενώ η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1976 είχε απομακρύνει τη διδασκαλία της αρχαίας γλώσσας από το γυμνάσιο και την είχε περιορίσει στο λύκειο, ορισμένοι πολιτικοί θέλησαν αργότερα να την επαναφέρουν νομίζοντας ότι θα ωφελούσε. Έχουν πέσει πολύ έξω. Σήμερα, που θέλουμε να ανορθώσουμε το κράτος και την κοινωνία, πρέπει να δώσουμε πρωταρχική προσοχή σʼ αυτό το ζήτημα που βασανίζει την παιδεία μας. Δυστυχώς, δεν το καταλαβαίνουν πολλοί, ακόμα και λεγόμενοι και χαρακτηριζόμενοι λόγιοι. Δεν το καταλαβαίνουν και αγωνίζονται ώστε να διατηρηθεί η καθαρεύουσα, τάχα ότι ωφελεί.
Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, νομίζετε ότι πρέπει να αλλάξουμε κάτι στην καθημερινότητά μας;
Η οικονομική κρίση είναι τόσο εμφανής σε όλους μας. Το να την προσδιορίσει κανείς είναι πολύ εύκολο, αλλά να προτείνει λύσεις είναι δύσκολο. Μπορούν να το επιτύχουν ορισμένοι ειδικευμένοι στα οικονομικά. Εγώ δεν έχω να πω τίποτα γιʼ αυτήν. Σήμερα, όμως, όπως η πολιτική μας ζωή έτσι και η κοινωνία διέρχεται κρίση. Επομένως, καθένας από εμάς πρέπει να αντικρίσει τα προβλήματα, και τα ατομικά αλλά και τα γενικότερα, με άλλη νοοτροπία. Δυστυχώς ο λαός μας, αλλά και γενικότερα ο άνθρωπος γεννήθηκε εγωιστής. Στη ζωή του ο καθένας φροντίζει να ικανοποιήσει τον εαυτό του, αλλά για τον άνθρωπο ο οποίος βλέπει την ανθρώπινη ζωή με διαφορετικό μάτι υπάρχει μια υποχρέωση. Πρέπει να φροντίσει να ξεπεράσει τον αποκλειστικό εγωισμό του. Είναι, βέβαια, ελάττωμα του κάθε ανθρώπου αλλά παράλληλα είναι υποχρέωσή του να ξεπεράσει όσο γίνεται τον εαυτό του. Σήμερα φαίνεται ότι δεν μπορούμε. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε ως κοινωνία να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, ούτε ως άτομα, ούτε ως ομάδα, ούτε ως κοινωνία. Αυτό όμως, πρέπει να επιδιώξουμε, αν θέλουμε να δούμε βελτίωση του ατομικού και κοινωνικού μας βίου.
Είστε αισιόδοξος ως προς αυτό;
Το να πει κανείς ότι είναι αισιόδοξος είναι υπερβολή, βλέποντας ότι τα προβλήματα είναι μεγάλα και δύσκολα. Ωστόσο, λύνονται. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, διότι η αισιοδοξία και η ελπίδα μπορούν να μας οδηγήσουν στο καλύτερο. Η απογοήτευση και η παρέκκλιση από την προσπάθεια δεν οδηγεί σε τίποτα.
Ποιό είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα του Έλληνα;
Πολλοί υμνούν τον Έλληνα - και ο ελληνισμός έχει να επιδείξει σημαντικά επιτεύγματα στην ιστορία του. Αλλά ως λαός, επειδή ζήσαμε και αιώνες υπόδουλοι, έχουμε αποκτήσει ορισμένα χαρακτηριστικά που πρέπει να ξεπεράσουμε. Ένα από αυτά είναι ο εγωισμός. Δεν οδηγεί πουθενά, ούτε στην καλώς εννοούμενη ευτυχία του ανθρώπου δεν οδηγεί. Ο λαός μας, με το να είναι επί αιώνες υπόδουλος, απέκτησε ελαττώματα που θα έπρεπε να έχει ξεπεράσει, στον ελεύθερο βίο των αιώνων που έχουν περάσει. Δυστυχώς, δεν τα έχουμε ξεπεράσει και δεν μας βοήθησαν πάντοτε ούτε οι ηγέτες, οι ταγοί μας. Είναι όμως ανάγκη να το κάνουμε. Θα προχωρήσουμε μόνο εάν αλλάξουμε νοοτροπία.
Είστε αναγνωρισμένος από όλους ως διανοούμενος…
Δεν το ξέρω αυτό. Εγώ προσπάθησα όχι να αναγνωριστώ αλλά να προσφέρω στους γύρω μου εκείνο που θα μπορούσα. Κάποιος που εργάζεται μια ζωή δεν μπορεί παρά κάτι να προσφέρει.
Πώς ορίζετε εσείς έναν διανοούμενο;
Διανοούμενο θεωρώ εκείνον που έχει ολοκληρωμένη πνευματική συγκρότηση. Δεν μπορώ να εννοήσω έναν άνθρωπο ο οποίος δεν ενδιαφέρεται για την πνευματική ζωή. Η φύση έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ξεπερνά τον εαυτό του, πέρα από την ύλη από την οποία έχει δημιουργηθεί, να προχωρά σε κάτι ανώτερο. Ο άνθρωπος έχει προορισμό να σκέπτεται. Δεν γεννάται κανείς ούτε πάνσοφος ούτε ενάρετος, αλλά πρέπει να αυτοκαλλιεργηθεί. Και πέρα από αυτό, μέσα από την κοινωνική οργάνωση, να βοηθηθεί ώστε να αποκτήσει οντότητα. Αποκτώντας οντότητα και μάλιστα πνευματική, έχει κανείς και κάποια δυνατότητα να ξεπεράσει τον εαυτό του, δηλαδή να ξεπεράσει τις αδυναμίες του. Διότι ο άνθρωπος είναι γεμάτος αδυναμίες. Οφείλει να προστατέψει τον εαυτό του, πάντα πιστεύει ότι κινδυνεύει και πολλές φορές πράγματι κινδυνεύει. Μέσα σʼ αυτή την προσπάθεια για να προστατευθεί πρέπει παράλληλα να μπορέσει να ξεπεράσει τον εαυτό του, τις αδυναμίες του. Σήμερα το κράτος βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Προχωρεί σε μέτρα που δεν είναι δημοφιλή. Σε κανέναν, ας πούμε, δεν αρέσει να πληρώνει φόρους. Αλλά κάθε πολίτης πρέπει να καταλάβει το εξής: αν το κράτος βρίσκεται σε δύσκολη θέση, ποιος θα το βοηθήσει; Οι πολίτες θα βοηθήσουν.
Γράφοντας την αυτοβιογραφία σας, διαπιστώνετε πράγματα για τα οποία αναθεωρείτε;
Φυσικά. Κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου πολλά πράγματα αλλάζουν, στη ζωή και στην κοινωνία, και φυσικά πολλές φορές βλέπει τα πράγματα διαφορετικά απʼ ό,τι τα έβλεπε στο παρελθόν ή θα τα δει στο μέλλον. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Και πρέπει ο άνθρωπος να είναι διακείμενος έτσι ώστε κάθε τόσο, με σύνεση, να αντιπροσωπεύει τα κοινωνικά φαινόμενα αλλά και τα προσωπικά ζητήματα που κάθε τόσο του παρουσιάζονται.
Σήμερα τι σας συγκινεί περισσότερο;
Με ενδιαφέρει η διαμόρφωση μιας κοινωνίας δικαιότερης και αποτελεσματικότερης. Να οδηγεί σε μια πρόοδο, σε μια ζωή όσο γίνεται ανώτερη για τον άνθρωπο.
"Αν ξαναγεννιόμουν..."
Η συζήτηση με τον κ. Κριαρά είχε και άλλα ενδιαφέροντα. Μας μίλησε
για τον έρωτα
“Θεωρώ τον έρωτα σε ένα γενικότερο πλαίσιο, όχι με στενή έννοια. Έρωτας σημαίνει αφοσίωση σε ένα ιδανικό, σε έναν προορισμό υψηλό. Αυτός ο έρωτας οδηγεί βέβαια και στον οικογενειακό βίο και στον ατομικό, που καλλιεργεί κάθε άνθρωπος που έχει υψηλότερα ιδανικά. Διότι έρωτας θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η επιδίωξη ενός υψηλού ιδανικού, είναι η βαθύτερη αγάπη. Με επηρέασε απόλυτα στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου γιατί με οδήγησε και σε οικογενειακό βίο ικανοποιητικό και ευτυχή και παράλληλα μου έδωσε τη δυνατότητα να καλλιεργήσω την επιστήμη”.
για τον χρόνο
“Εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από εμάς το εάν ο χρόνος μας ωφελεί. Καθώς περνά ο χρόνος δίνει πείρα στον άνθρωπο. Αποκτά μεγαλύτερη σοφία, γνώση των πραγμάτων, ίσως αποκτήσει τη δυνατότητα να εμβαθύνει περισσότερο στα πράγματα, να τα κατανοήσει καλύτερα, γιατί τα πράγματα του κόσμου δεν είναι πάντα εύκολα και σωστά κατανοητά από τον καθένα. Η πείρα που αποκτά ο άνθρωπος στη ζωή του πολλές φορές τον βοηθά ώστε να κατανοήσει καλύτερα αυτά που τον ενδιαφέρουν άμεσα, αλλά και αυτά που ενδιαφέρουν ένα ευρύτερο σύνολο”.
για το επάγγελμα που θα επέλεγε εάν ήταν σήμερα 18 ετών
“Είναι τόσο δύσκολο να ξαναγυρίσει κανείς στη νοοτροπία του 18χρονου νέου… Εγώ, ξέρετε, από το γυμνάσιο, που τότε ήταν εξατάξιο, είχα έφεση, επιθυμία να σπουδάσω φιλολογία. Με ενδιέφερε η γλώσσα ως γλώσσα, με ενδιέφερε και εκείνο το οποίο εκφράζεται με τη γλώσσα, η κοινωνία, η μελέτη των γραμμάτων και της επιστήμης. Έτσι, είχα επιλέξει τη φιλολογία ως κλάδο που με ενδιέφερε από άποψη επιστημονική. Αυτό ευτυχώς το κατάφερα όταν τελείωσα το γυμνάσιο. Δεν ήταν εύκολο, αλλά οι συνθήκες βοήθησαν ώστε να πραγματοποιήσω τη νεανική μου έφεση. Νομίζω ότι αν θα μπορούσα να ξαναγεννηθώ, κατά κάποιον τρόπο, το ίδιο θα επέλεγα, γιατί αυτό με ικανοποίησε στη ζωή μου.
Ευχαριστούμε το συνάδελφο Θανάση Μουστάκη, Θεολόγο, ο οποίος μας έστειλε την εξαίρετη αυτή συνέντευξη του Ε. Κριαρά στην εφημερίδα Μακεδονία.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Τα 8 μυστικά της επιτυχίας

Αν αναρωτιέστε ποια είναι τα μυστικά της επιτυχίας, απλά παρακολουθήστε το παρακάτω βίντεο, το οποίο είναι κατατοπιστικότατο!


Καλές Απόκριες σε όλους!

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Safe internet




9 Φεβρουαρίου - Ημέρα Ασφαλούς Διαδικτύου 2010 (02/02/2010). Γιορτάζεται και φέτος σε περισσότερες από 60 χώρες στον κόσμο η Ημέρα Ασφαλούς Διαδικτύου. Η ημέρα αυτή αποτελεί σταθμό προβληματισμού σχετικά με τις νέες προκλήσεις σχετικά με την ασφάλεια των ανηλίκων κατά την πλοήγησή τους στους εικονικούς κόσμους.Ο φετινός εορτασμός επικεντρώνεται στο ζήτημα της προστασίας της ιδιωτικής μας ζωής στον κυβερνοχώρο με σύνθημα το "Πριν δημοσιεύσεις σκέψου / Think B4 U Post".
(πηγή http://www.saferinternet.gr/index.php )
Όσοι ασχολείστε με το διαδίκτυο λοιπόν ελέγξτε τι δημοσιεύετε , με ποιον μιλάτε στο Internet και σε ποιον αποκαλύπτετε προσωπικά σας στοιχεία. Το διαδίκτυο αποτελεί ένα εκπληκτικό εργαλείο αλλά κρύβει και πολλούς κινδύνους. Σερφάρετε λοιπόν με ασφάλεια!
Δείτε τα δύο ακόλουθα βιντεάκια και συνδεθείτε, αν θέλετε, και στο facebook για περισσότερες πληροφορίες (http://www.facebook.com/pages/Saferinternetgr/27157173658 )






Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Νίκος Καββαδίας, 35 χρόνια χωρίς τον ταξιδιώτη της λογοτεχνίας


Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 σε μιά μικρή πόλη της Μαντζουρίας κοντά στο Χαρμπίν, από γονείς Ελληνες (Κεφαλλονίτες). Οταν ήταν πολύ μικρός, η οικογένεια γύρισε στην Ελλάδα.

Μερικά χρόνια μείνανε στην Κεφαλλονιά και από το 1921 ως το 1932 στον Πειραιά, όπου ο Νίκος Καββαδίας τέλειωσε το Δημοτικό και μετά το Γυμνάσιο. Μαθητής του Δημοτικού, έγραψε τα πρώτα του ποιήματα. Το 1929, πήγε υπάλληλος σε ναυτικό γραφείο και λίγους μήνες αργότερα μπαρκάρησε ναύτης σε φορτηγό. Για μερικά χρόνια, συνέχισε να φεύγει με τα φορτηγά, να γυρίζει πίσω ταλαιπωρημένος και αδέκαρος, για να ξαναφύγει σε λίγο. Ωσπου αποφάσισε να πάρει το δίπλωμα του ασυρματιστή.



Αρχικά ήθελε να γίνει καπετάνιος, μα είχε ήδη χάσει αρκετά χρόνια στις περιπλανήσεις του και το δίπλωμα τού ασυρματιστή ήταν πιό σύντομη λύση. Το πήρε το 1939 -- έγινε όμως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, πήγε στρατιώτης στην Αλβανία κι έμεινε ξέμπαρκος στην Αθήνα, τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.

Ξαναμπαρκάρησε το 1944 και ταξίδεψε αδιάκοπα, ως ασυρματιστής, σε όλο τον κόσμο, ως τον Νοέμβρη του 1974 -- τρείς μήνες πριν απ' το εγκεφαλικό επεισόδιο, στις 10 του Φλεβάρη, 1975.

Η Βάρδια, το μοναδικό του μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1954. Η ποιητική συλλογή Μαραμπού κυκλοφόρησε το 1933, το Πούσι το 1947, και το Τραβέρσο το 1975. Τα μικρά πεζά Λι, και Του πολέμου/Στο άλογό μου κυκλοφόρησαν το 1987. Το "Λι" γυρίστηκε σε κινηματογραφική ταινία το 1995 με τίτλο "Between the Devil and the Deep Blue Sea".
Εμείς σήμερα ας ταξιδέψουμε με τον "ΙΔΑΝΙΚΟ ΚΙ ΑΝΑΞΙΟ ΕΡΑΣΤΗ" - (Mal du depart)






Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καράλης
Άλλες ερμηνείες: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας Φίλιππος Νικολάου

θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Τέχνη και άνθρωποι

Στο παρακάτω βίντεο απολαύστε 45 νέους τραγουδιστές από διαφορετικά μέρη της Τουρκίας να τραγουδούν για το περιβάλλον. Εξαιρετική προσπάθεια! Ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις τη γλώσσα, η μουσική σε ταξιδεύει...






Το άλλο βίντεο έρχεται από την Ισπανία και μας δείχνει τι μπορεί να συμβεί όταν ένα "δύσκολο" ΄και ιδιαίτερο είδος μουσικής κατέβει στο "δρόμο". Η συγκίνηση και το συναίσθημα εκφράζονται παντού το ίδιο.
Στην κεντρική αγορά της Βαλέντσια, τραγουδιστές της όπερας της πόλης είναι μεταμφιεσμένοι σε πωλητές.
Ξαφνικά από τα μεγάφωνα αρχίζει να ακούγεται μουσική από την όπερα Traviata του Verdi και...


Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Ταξίδι στο παρελθόν... Συνέντευξη από τον Φ. Νίτσε...




Γεια σας κ.Νίτσε. Ονομάζομαι Μιράντα Νόμπιλε και χαίρομαι πολύ που σας συναντώ με τη βοήθεια της χρονομηχανής! Θα ήθελα να σας υποβάλλω κάποιες ερωτήσεις. Πού γεννηθήκατε και πότε;

Γεννήθηκα στις 15 Οκτωβρίου του 1844 στην πόλη Ράϊκεν κοντά στη Λειψία.
Τι έχετε σπουδάσει;
Σπούδασα κλασσική φιλολογία στη Βόννη και τη Λειψία.
Πότε διοριστήκατε;
Στα 25 μου διορίστηκα καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας στην Ελβετία.
Και από κει ξεκίνησε ένα λαμπρό μέλλον για σας.
Ναι εκεί ξεκίνησε το συγγραφικό μου έργο.
Ακούγεται συνεχώς ότι είστε κατά του Χριστιανισμού. Γιατί στρέφεστε εναντίον του;
Παραδέχομαι πως είμαι επικριτής των κατεστημένων απόψεων, παρόλο που προέρχομαι από θρησκευόμενη οικογένεια.. Αυτό συμβαίνει, γιατί πιστεύω ότι δεν μας καθορίζει τη ζωή ο Θεός.
Γι’ αυτό σας χαρακτηρίζουν και υπαρξιστή;
Ναι, γιατί πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να δημιουργεί τη δική του ύπαρξη ανάλογα με τις συνθήκες και το περιβάλλον.
Αληθεύει το γεγονός ότι παραλίγο να γίνετε λοχαγός;
Ναι, αληθεύει. Αυτό συνέβη όταν κατατάχτηκα το 1867 στο πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ.
Και γιατί απορρίψατε αυτή τη θέση; Πολλοί κάνουν αρκετά χρόνια για να τους δοθεί αυτή η ευκαιρία!
Δεν την απέρριψα. Αλλά είχα ένα σοβαρό τραυματισμό, που δεν με καθιστούσε ικανό για τέτοιου είδους υπηρεσίες.
Λυπάμαι πολύ. Πείτε μου τι άλλες δουλειές κάνατε;
Δούλεψα στη γερμανική εφημερίδα Deutsche Allgemeine ως κριτικός όπερας και παράλληλα ως βιβλιοκρικός στο περιοδικό Literarisches Zentralblatt.
Ενδιαφέρουσες δουλειές.
Ναι, ήταν ενδιαφέρουσες εμπειρίες.
Επίσης, γνωρίσατε τον Ρίχαρντ Βάγκνερ όταν επιστρέψατε στη Λειψία, μετά το ατύχημα στο πυροβολικό σώμα. Φαντάζομαι πως η συνάντηση μαζί του θα ήταν συγκλονιστική εμπειρία.
Ναι, ο Βάγκνερ με επηρέασε σημαντικά καθώς θαύμαζα το έργο του και τον ίδιο και αποτέλεσε ένα είδος πατρικής φιγούρας για μένα.
Πριν μου αναφέρατε ότι διοριστήκατε στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Εκεί τι διδάξατε;
Δίδαξα Ιστορία της αρχαίας Ελληνικής Ποίησης, αλλά και τις Χοηφόρες του Αισχύλου, μέχρι που ξεκίνησε ο Γαλλοπρωσικός πόλεμος το 1870.
Σας κάλεσαν να υπηρετήσετε;
Όχι, ήθελα να το κάνω εθελοντικά, ήθελα να βοηθήσω την Πρωσία, αλλά δεν μου το επέτρεπε η διοίκηση του πανεπιστημίου και έτσι πρόσφερα τις υπηρεσίες μου ως βοηθός νοσοκόμου. Εκεί κατάλαβα την σκληρότητα του πολέμου, αφού επέλεξα να έρθω αντιμέτωπος μαζί της και προσβλήθηκα από πολλές αρρώστιες.
Θα ήθελα να μου πείτε μερικά βιβλία σας για να κλείσουμε την συνέντευξη.
Το «Πέρα από το καλό και το κακό», το οποίο κυκλοφόρησε το 1886, την «Χαρούμενη γνώση» το 1882, τη «Γέννηση της τραγωδίας» το 1872, και το «Λυκόφως των ειδώλων», το 1888.
κ. Νίτσε σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε και μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά ένα τόσο σπουδαίο φιλόσοφο!
Και εγώ σας ευχαριστώ μιας και είναι χαρά μου να γνωρίζω νέους ανθρώπους!

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Τα νέα της Ωγυγίας!

Οι μαθητές του Α1 με τη βοήθεια της φιλολόγου τους κ. Ελένης Κρικέλη έγιναν δημοσιογράφοι και μας παρουσιάζουν τα νέα του νησιού της Καλυψώς σε παγκόσμια αποκλειστικότητα! Απολαύστε την εξαιρετική δουλειά τους!



ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ2010-1 (2)