Κυριακή απόγευμα η λέσχη ανάγνωσης της Γ Γυμνασίου
πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη συνάντηση της για φέτος. Ήδη η λέσχη ανάγνωσης
της Α Γυμνασίου έχει συναντηθεί δύο φορές και τα παιδάκια μας οδεύουν στο τρίτο
τους βιβλίο. Οι μεγάλοι της Γ Γυμνασίου, καθότι πολυάσχολοι ,μόλις την Κυριακή κατόρθωσαν να
συναντηθούν για να συζητήσουν το βιβλίο του Βασίλη Ραϊση «Το μυστικό της Δούκισσας».
Η μόνη που δεν τέλειωσε το βιβλίο ήταν η Σοφία, η
οποία μας δήλωσε πως δεν της κίνησε το ενδιαφέρον. Η Θεοδοσία πάλι το διάβασε
μεν, αλλά βρήκε πολύ αργούς τους ρυθμούς του και κρίνει ότι απευθύνεται σε
μικρότερες ηλικίες. Ωστόσο της άρεσε πολύ το τέλος. Ο Αριστοτέλης βρήκε πολύ ενδιαφέρουσα
την ιστορία και τους ήρωες ξεχωριστούς. Όλοι ήταν ιδιαίτεροι χαρακτήρες (με
αποκορύφωμα τον Μπας).Ο Θεολόγος το διάβασε πολύ γρήγορα και μας δήλωσε ότι του
άρεσε, αν και θεώρησε πολύ προβλέψιμο το τέλος και την εξέλιξη της ιστορίας αγάπης.
Η Ευγενία αρχικά βρήκε βαρετή την υπόθεση, αλλά το διάβασε ολόκληρο. Η Κατερίνα,
η Σέια και η Ελένη δήλωσαν πως τους άρεσε, αν και δεν ενθουσιάστηκαν με την
ιστορία. Η Μαρία πάλι θα το ήθελε πιο περιπετειώδες.
Στη συζήτηση που ακολούθησε μιλήσαμε για τα θέματα
που αναδεικνύει το βιβλίο ξεκινώντας από το θέμα του ρατσισμού. Οι κάτοικοι του
νησιού είναι προκατειλημμένοι απέναντι στη Δούκισσα λόγω του υδροκεφαλισμού της.
Γι αυτούς είναι κάτι ανεξήγητο και ξένο ως εικόνα γι αυτό και την περιθωριοποιούν.
Άλλωστε ο ρατσισμός έχει τη βάση του πάντα στο φόβο για το ξένο, το
διαφορετικό.
Παράλληλα αναφερθήκαμε στην προσπάθεια των
παραγόντων του τόπου(δήμαρχος, δημοσιογράφος)να εκμεταλλευτούν οικονομικά το
θέμα του κρανίου, παραβλέποντας οτιδήποτε άλλο.
Κυρίως όμως η συζήτηση μας περιστράφηκε γύρω από
την ομάδα που είχε δημιουργήσει ο Ιξίωνας και τον τρόπο που αυτή λειτουργούσε. Παρατηρήσαμε
την είσοδο σε αυτή των πιο αδύναμων χαρακτήρων και των πιο περιθωριοποιημένων
παιδιών .Ο Ιξίωνας ως ο πιο ισχυρός και με τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση
κουμάνταρε τους υπόλοιπους. Στην ομάδα του δεν είχαν θέση δυναμικές
προσωπικότητες αλλά άτομα με έλλειμμα αυτοπεποίθησης. Ωστόσο και στο πρόσωπο
του Ιξίωνα αναγνωρίσαμε ένα δυστυχισμένο παιδί, ένα παιδί που διψούσε για την
πατρική αναγνώριση. Η οργάνωση της ομάδας του και ο τρόπος στελέχωσης της μας θύμισε
το σήμερα και τη δημιουργία τέτοιων ρατσιστικών ομάδων – κυρίως ανάμεσα σε
νέους ανθρώπους.
Συνοψίζοντας αυτό που μας άρεσε στο βιβλίο ήταν η
κινηματογραφική πλοκή του και οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες του. Θεωρήσαμε δε αριστουργηματικές
τις τελευταίες σελίδες , οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν την αρχή για ένα
μάθημα δημιουργικής γραφής!