Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Ο παππούς μου





Ο παππούς μου μπορεί να μοιάζει με όλους τους  άλλους παππούδες αλλά για μένα είναι μοναδικός. Ο παππούς μου είναι κοντός και έχει μια μικρή κοιλίτσα. Είναι πολύ όμορφος και δεν το λέω επειδή είναι δικός μου .Άλλωστε γι αυτόν τον λόγο τον παντρεύτηκε και η γιαγιά μου!
Έχει άσπρα μαλλιά και άσπρα γένια. Το κορμί του , παρά την ηλικία του, κρατιέται ακόμη , κυρίως επειδή είναι συνέχεια στο χωράφι του και σκάβει. Αλλά αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει απ τους παππούδες των άλλων παιδιών είναι τα μάτια του. Αχ, αυτά τα μάτια! Αυτά τα κατάμαυρα , γυαλιστερά μάτια που είναι πιο μαύρα και από την πίσσα. Αυτά τα μάτια που όταν χαίρονται και όταν συγκινούνται γίνονται εκατό φορές πιο μεγάλα. Αυτά τα μάτια τα λατρεύεις ..
Ο παππούς μου δεν είναι κακός άνθρωπος. Του αρέσει να βλέπει τους γύρω του να χαίρονται .Έτσι χαίρεται και κείνος .Το μόνο του ελάττωμα , αν λέγεται ελάττωμα, είναι ότι παραφέρεται λιγάκι όταν βλέπεις τους γύρω του να αδικούνται. Μας το έχει εξηγήσει. Δεν μπορεί , λέει, σπαράζει η καρδιά του γιατί έχει και ο ίδιος περάσει δύσκολα. Το πρώτο πράγμα πάντως που μου έρχεται στο μυαλό  όταν το σκέφτομαι είναι το πόσο πολύ ευσυγκίνητος είναι. Όταν μας βλέπει και μας αγκαλιάζει κλαίει πάντα. Τον καταλαβαίνω απόλυτα. Μα ς αγαπάει πραγματικά. Όπως λέει μάλιστα όταν πεθάνει δε θα μπορεί να μας βλέπει. Οπότε μάλλον αυτός είναι ακόμη ένας λόγος που συγκινείται τόσο πολύ. Ακόμη είναι πολύ τίμιος και ειλικρινής. Ποτέ δεν έχει κλέψει  κάτι και λέει πάντα την αλήθεια γιατί δεν του αρέσει να κοροϊδεύει τους γύρω του. Το θεωρεί ντροπή όπως λέει. Και συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Αυτός είναι ο παππούς μου και όσο ζω θα τον αγαπώ και θα τον θυμάμαι γιατί μου έχει προσφέρει πολλά!
Νικολέτα Ανθούλη, Γ1

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Disconnect


Λίγα λόγια από τα όσα ωραία ειπώθηκαν μετά από την ταινία Disconnect

 


Αγαπημένη σκηνή της ταινίας…

 

για κάποιους η επίσκεψη του παιδιού στο νοσοκομείο για να δει τον συμμαθητή του, η αδερφή του πρωταγωνιστή που στο τέλος τον αγκαλιάζει στο κρεβάτι του νοσοκομείου, τα πλάνα από την βία στο τέλος της ταινίας σε αργή κίνηση…

 

Οι μαθητές δεν πιστεύουν ότι τα γεγονότα της ταινίας είναι εξωπραγματικά, αλλά μάλλον δεν έχουν όλοι καταλάβει με πόση ευκολία μπορεί κάποιος να αποκτήσει πρόσβαση σε λεπτομέρειες και στιγμές από τη ζωή μας… Δεν χρειάζεται να είσαι μεγάλος hacker για να κλέψεις και να αλλοιώσεις προσωπικά δεδομένα…

 


Στην ερώτηση: «Σας σόκαρε η σκηνή με την αυτοκτονία»;

Πήραμε την απάντηση: «Βασικά το περίμενα».

 

Έγινε συζήτηση για το πόσο σημαντικό είναι να προσέχουμε τι ανεβάζουμε στις σελίδες των κοινωνικών δικτύων (facebook, twitter κλπ) και αναφέρθηκε το περιστατικό κάποιου μαθητή που ανήρτησε βίντεο στο youtube  με φωτογραφίες από συμμαθήτριές του – τις φωτογραφίες τις είχε υποκλέψει από τους λογαριασμούς του facebook.

 

Τονίσαμε ότι οι γονείς πρέπει να είναι ενήμεροι εάν έχει συμβεί κάτι σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο και ειπώθηκε ότι τελικά οι γονείς της ταινίας άρχισαν να ενδιαφέρονται για το παιδί τους αφού «είχε συμβεί το κακό»… Επίσης είπαμε ότι οι υπολογιστές πρέπει να βρίσκονται στο σαλόνι του σπιτιού και όχι στα δωμάτια μας όπου μπορούμε να παρασυρθούμε να περάσουμε πολλές ώρες και με λάθος τρόπο… Άλλες ιδέες που ακούστηκαν ήταν ότι δεν πρέπει να φτιάχνουμε ψεύτικα προφίλ για να πληγώσουμε τους άλλους και να συνειδητοποιούμε ότι στον εικονικό κόσμο είναι πάρα πολλοί αυτοί που πολύ εύκολα θα μας πουν ψέματα…

 


Στην ερώτηση: «Μπορείτε να περιγράψετε τον ήρωα»;

Ειπώθηκε ότι το παιδί αυτό έμοιαζε σαν να μην είχε οικογένεια, δεν τον νοιαζόταν κανείς και το μοναδικό του στήριγμα ήταν η μουσική.

Στην ερώτηση: «Γιατί η ταινία λέγεται disconnect»;

 

Πήραμε την απάντηση: «Γιατί όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας, άμα σταματούσαν να είναι συνδεδεμένοι στο ίντερνετ τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει».

 

Μια άλλη ενδιαφέρουσα απάντηση ήταν ότι και η απόπειρα αυτοκτονίας ήταν μια απελπισμένη προσπάθεια για να κάνει ο ήρωας disconnect από όλα…

Σαν επόμενη σκηνή της ταινίας κάποιοι θα ήθελαν το παιδί να συνέλθει και να κάνει αληθινούς φίλους στον πραγματικό κόσμο…

Για τα παιδιά, τα οποία στην ουσία πουλούσαν το κορμί τους on-line για να βγάζουν χρήματα, ειπώθηκε ότι μάλλον δεν είχαν άλλη επιλογή…

Τελικές σκέψεις…

Προσέχουμε τι μοιραζόμαστε στα κοινωνικά δίκτυα γιατί, αν τα πράγματα πάνε πολύ άσχημα, μπορεί να συμβεί κάτι το οποίο να μην διορθώνεται…

Επειδή βάζουμε έναν κωδικό αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς και τα δεδομένα μας είμαστε ασφαλείς…

Θάνος Τσάπελης, ΠΕ06
 
 

 

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Καθώς πεθαίνουν οι ήρωες.


Κάποιοι άνθρωποι ξεσκίζουν την σάρκα τους

για να θρέψουν τις χιλιάδες των μαζών

με το θερμό- γεμάτο ενθουσιασμό

 και τόλμη- αίμα τους.

Γεννημένοι για να νικήσουν τον θάνατο

γεννημένοι για να παλέψουν την ζωή

ίσως όχι εντέλει γεννημένοι.


Φεύγουν πρώτοι καθώς αλλάζουν οι καιροί

καθώς γεννιούνται οι θεοί,

καθώς πεθαίνουν οι ήρωες.

Το φυσιολογικό για μας

για κείνους χάος,

το χάος για μας παλεύουν να το αλλάξουν.

Παρόλα αυτά ξεχνιούνται σε σκονισμένα ράφια,

κείμενα γεμάτα όνειρα,

εύχονται να διαβαστούν να ακουστούν.

Και εκείνοι πάλι ζουν μέσα σε άλλα

Όνειρα, μέσα σε άλλη σκέψη.

Γιατί την σκέψη δεν μπορούν

τα μαχαίρια να την βλάψουν,

δεν μπορεί το μίσος να την πλησιάσει

φωνάζει ελεύθερη και σαν μητέρα αποκτά χιλιάδες παιδιά.

 Και κάθε νέα εποχή ένα νέο παιδί

σκίζει την σάρκα του να θρέψει

τις χιλιάδες των μαζών.

Και κάθε νέα εποχή μια μάνα

 αποκτά χιλιάδες νέα παιδιά.

Έντι Ντρέου
(Είναι αφιερωμένο σε όλους όσους θυσιάστηκαν για ένα καλύτερο μέλλον,  στον Παύλο Φύσσα και στην μητέρα του)

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Καλός μαθητής, έννοια σχετική!



                  Καλός και κακός :δυο λέξεις που ούτε ξέρω τι πραγματικά σημαίνουν ούτε μου αρέσει να τις χρησιμοποιώ. Τώρα όμως αναγκάζομαι λόγω αυτής της εργασίας …..

                     Λοιπόν, για κάποιους καθηγητές το πρότυπο του μαθητή είναι αυτός που ξέρει  από το πότε γιορτάζει ο προφήτης Ναούμ μέχρι το πότε ανεξαρτητοποιήθηκε το κράτος της Αγκόλα, δηλαδή ο ξερόλας που αποστήθισε ό,τι βρήκε μέσα σε οποιοδήποτε βιβλίο του σχολείου. Συνήθως ο μαθητής αυτός έχει διαβάσει μόνο το Ημερολόγιο ενός σπασίκλα-εκλεπτυσμένη λογοτεχνία!-και έχει δει τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης Χάρυ Πότερ και Άρχοντα των Δαχτυλιδιών πάνω από πενήντα φορές το καθένα. Συνήθως βγάζει πάνω από 19.Βέβαια αν κάτσεις σε συζητήσεις λίγο μαζί του θα σου πει δυο συγκεκριμένα πράγματα που του έχουν πει οι γονείς του και θεωρεί σοφίες. Είναι το σκυλάκι της καθηγήτριας που τον θεωρεί υπόδειγμα μαθητή, γιατί ποτέ δεν ήρθε χωρίς να έχει κάνει τις ασκήσεις του. Επιπλέον τα βάφει μαύρα αν δεν πάρει το απουσιολόγιο, το οποίο θεωρεί κατόρθωμα, που θα αφηγείται στα εγγόνια του. Τέλος είναι παιδί το οποίο δεν έχει πολλούς φίλους και προσπαθεί να μπει σε παρέες, αποτυχημένα βέβαια καθώς κανείς δεν τον συμπαθεί.
                         Υπάρχει μια άλλη κατηγορία καθηγητών με τους οποίους  έχω κοινές απόψεις .Είναι πολύ λίγοι και έχουν τελείως διαφορετική άποψη για το ποιος είναι καλός μαθητής ή όχι! Αυτοί οι καθηγητές εκνευρίζουν τον μαθητή που περιέγραψα νωρίτερα γιατί ρωτάνε ερωτήσεις που οι απαντήσεις τους δεν βρίσκονται μέσα στο βιβλίο. Αυτοί οι καθηγητές πιστεύουν πως ένας καλός  μαθητής κάποιες φορές ούτε ασκήσεις θα φέρει ούτε το μάθημα θα ξέρει απέξω, ούτε θα γράφει πάνω από 19 σε κάθε τεστ ή διαγώνισμα. Αυτόν τον μαθητή δεν τον νοιάζει καθόλου τι βαθμό θα πάρει σε αντίθεση με τον προηγούμενο. Επίσης δεν τον νοιάζει να τσαλακώσει την εικόνα του όπως και να τον βάλουν κάποιοι καθηγητές στο μάτι. Σκοπός του δεν είναι ούτε να γίνει απουσιολόγος ούτε να βγάλει μεγαλύτερο βαθμό στο τρίμηνο από το διπλανό του αλλά στο τέλος της χρονιάς να ξέρει κάτι παραπάνω από ό,τι ήξερε πριν. Αυτοί οι μαθητές έχουν σχεδόν πάντα πολλές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, έχουν δει ταινίες, έχουν διαβάσει βιβλία, ξέρουν από μουσική και γενικά μπορούν να μιλήσουν για άπειρα πράγματα εκτός βιβλίου. Οι περισσότεροι μαθητές που είναι έτσι, έχουν παρέες , κολλητούς, κοπέλες και συχνά είναι και αρκετά δημοφιλείς. Για κάποιους καθηγητές αυτός είναι ένας καλός μαθητής.
Κάνοντας αυτή την εργασία κατάλαβα πως δεν μπορώ να κρίνω εγώ έναν μαθητή. Δυστυχώς η ευτυχώς όλα είναι στο χέρι του καθηγητή. Το πόσο καλός η κακός είναι ένας μαθητής είναι τελείως υποκειμενικό.
Γιώργος Αραπόπουλος, Γ1

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Η Λέσχη των Αυτοκρατόρων



Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου η Κινηματογραφική Λέσχη του σχολείου παρακολούθησε την ταινία η Λέσχη των Αυτοκρατόρων με τον Κάλβιν Κλάιν.Η ταινία άρεσε στους περισσότερους και τη βρήκαν ενδιαφέρουσα.



Ο William Hundert είναι ένας καθηγητής με πάθος και αγάπη για τους μαθητές του. Κατέχει την έδρα Κλασσικών Σπουδών στο σχολείο του St. Benedicts και πιστεύει ότι ο ρόλος του καθηγητή δεν είναι μόνο να μορφώσει τον μαθητή αλλά και να διαμορφώσει το χαρακτήρα του. Το φθινόπωρο του 1972 όμως, ο Hundert θα αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη εμπειρία όταν στο σχολείο θα φτάσει ένας νέος μαθητής. Ο Sedgewick Bell είναι γιος ενός γερουσιαστή από τη δυτική Βιρτζίνια. Η εκρηκτική προσωπικότητα του νεαρού μαθητή θα προκαλέσει αναταράξεις στο κατεστημένο του σχολείου. Αποφασισμένος να βρει έναν τρόπο να προσεγγίσει τον Bell, ο Hundert αιφνιδιάζει το νεαρό όταν του προτείνει ανακωχή.
Ακολούθησε συζήτηση με τους μαθητές σχετικά με θέματα που θίγει η ταινία και επικεντρωθήκαμε στο ρόλο του καθηγητή και στο πρότυπο του καλού καθηγητή και του καλού μαθητή. Τα παιδιά αναφερόμενα στον καλό καθηγητή  του απέδωσαν αρετές όπως: αλήθεια, δικαιοσύνη, ειλικρίνεια, επιείκεια, αγάπη για τη δουλειά του, ενδιαφέρον για τους μαθητές του .Παράλληλα να κάνει διασκεδαστικό το μάθημα του, να έχει καλή διάθεση, να χαμογελά, να μην προσβάλλει το μαθητή το μαθητή του και να εστιάζει στην προσπάθεια του μαθητή κι όχι στα λάθη του. Να μην είναι αδιάφορος και βαρετός και να μην απαιτεί την αποστήθιση του μαθήματος  και να τους εντυπώνεται η παρουσία του.
Αντίστοιχα αναφέρθηκαν στον καλό μαθητή και παρουσίασαν το πορτραίτο του : να είναι συνεπής, να σέβεται τον εαυτό του, τους συμμαθητές του και τους καθηγητές του, να μην παπαγαλίζει και γενικά η συμπεριφορά του να είναι σωστή μέσα και έξω από το σχολείο.
Τελειώνοντας  ζητήθηκε να βάλουν ένα άλλο τίτλο στην ταινία και προτάθηκαν τα ακόλουθα:
Από τα λάθη μαθαίνουμε
Η κακή εκτίμηση του καθηγητή
Η ζωή είναι άδικη
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν
Η σχέση μαθητή-καθηγητή
Η μάθηση δεν κατακτάται με την αντιγραφή

Ολυμπία Παμπού, ΠΕ07

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

"Κόλιν Φίσερ¨", :το πρώτο βιβλίο μας για φέτος!.


Πρώτη επίσημη συνάντηση της λέσχης ανάγνωσης για φέτος και πρώτο μας βιβλίο ήταν το Κόλιν Φίσερ, των Ζακ Στεντζ, Άσλεϊ Έντουαρντ Μίλερ.

Ο Κόλιν Φίσερ μόλις ξεκίνησε την πρώτη του χρονιά στο γυμνάσιο. Τα σημαντικότερα πράγματα που έχει είναι (1) μία συλλογή από χάρτινες κάρτες που απεικονίζουν εκφράσεις προσώπου και συνοδεύονται από χειρόγραφους χαρακτηρισμούς τους, (2) μία σχεδόν αλλόκοτη εξοικείωση με τις επιστήμες και το κλασικό σινεμά και (3) ένα κακοπαθημένο σημειωματάριο, το οποίο χρησιμοποιεί για να καταγράφει τις εμπειρίες του από τον «ιδιαίτερα ενδιαφέροντα» πληθυσμό των ανθρώπων που συναντά στον περίγυρό του. Όμως, όταν πέφτει ένας πυροβολισμός στην καφετέρια του σχολείου, διακόπτοντας απότομα το πάρτι γενεθλίων μιας συμμαθήτριάς του, ο Κόλιν αποδεικνύεται ο κατάλληλος άνθρωπος για τη διερεύνηση του συμβάντος. Διότι μόνο αυτός μπορεί να αποδείξει ότι ο Γουέιν Κόνελι, ο αδιαμφισβήτητος τραμπούκος του σχολείου και συχνός βασανιστής του ίδιου, δεν ευθύνεται γι’ αυτή την εγκληματική ενέργεια. Σε τελική ανάλυση, τα χέρια του Γουέιν βρέθηκαν απολύτως καθαρά, ενώ η λαβή του όπλου είχε ίχνη από το γλάσο της τούρτας…

 

Το βιβλίο σε άλλους άρεσε, άλλοι το βαρέθηκαν και άλλοι το βρήκαν μέτριο. Μάλλον όλα τελικά εξαρτώνται από τις προσδοκίες μας ως αναγνώστες!

Η Σέια μας είπε ότι ξαφνιάστηκε από το ξεκίνημα του βιβλίου (μια σκηνή bulling) , αργότερα βρήκε λίγο κουραστική την εξέλιξη αλλά πολύ συγκινητικό το τέλος μιας και ο ήρωας καταλήγει να αποκτήσει έναν φίλο!

Ο Στράτος μας είπε ότι δεν μπόρεσε να το τελειώσει, διότι βρήκε πολύ κουραστικό τον τρόπο που σκεπτόταν ο ήρωας.

 Η Ζινέτ σοκαρίστηκε από την αρχή του βιβλίου, θεώρησε βαρετές τις γκρι σελίδες του βιβλίου, στις οποίες ο ήρωας μας αποκαλύπτει αρκετές από τις ιδέες του και πολύ ενδιαφέρον το τέλος.

Το βιβλίο άρεσε στην Εμινέ, που το διάβασε με ενδιαφέρον μιας και ο ήρωας της φάνηκε αρκετά περίεργος.

Η Ηλέκτρα μας είπε ότι της φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και της τράβηξε το ενδιαφέρον και ο ήρωας και η πλοκή του βιβλίου.

Η Μαρία βρήκε πολύ ενδιαφέρον και ιδιαίτερο το θέμα του βιβλίου και το διάβασε αρκετά γρήγορα.

Στη Θάλεια άρεσαν πολύ οι γκρι σελίδες του βιβλίου και το βιβλίο γενικά της φάνηκε πολύ ξεχωριστό.

Η Νικολέτα αντίθετα βρήκε βαρετό το κομμάτι των σημειώσεων του ήρωα και πολύ ενδιαφέρον το υπόλοιπο κομμάτι του βιβλίου.

Ενώ η δεύτερη Μαρία της λέσχης μας , η οποία το διάβασε επίσης πολύ γρήγορα, μας είπε ότι δεν της άρεσαν οι γκρι σελίδες, αλλά δεν ξετρελλάθηκε ούτε και από το υπόλοιπο βιβλίο.

Ο Μιχάλης, το δεύτερο αγόρι μας, δεν είχε άποψη διότι ήρθε για πρώτη φορά στη λέσχη!

Στη συνέχεια συζητήσαμε γύρω από τα θέματα που θέτει το βιβλίο και ειδικά το θέμα του να είσαι διαφορετικός στο σχολείο, να ξεχωρίζεις από τα υπόλοιπα παιδιά, να κάνεις παρέα με ένα τόσο διαφορετικό παιδί όπως ήταν ο Κόλιν. Το ενδιαφέρον ήταν ότι σχεδόν όλα τα κορίτσια είπαν πως θα προσπαθούσαν να κάνουν παρέα με ένα τόσο ιδιαίτερο άτομο, αν και δεν ξέρουν αν θα είχαν την υπομονή να παραμείνουν φίλοι για πάντα, ενώ τα αγόρια ευθύς εξαρχής δήλωσαν πως δεν θα το επιχειρούσαν καν, μιας και στους δυο λείπει η υπομονή να δοκιμαστούν σε μια τέτοια σχέση.

Επιπλέον καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο Κόλιν μεγάλωνε σε ένα προνομιούχο περιβάλλον στο οποίο απολάμβανε την πλήρη στήριξη των γονιών του γι αυτό και είχε διαμορφώσει ένα τόσο ισχυρό χαρακτήρα. Ενώ τα πράγματα σίγουρα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά αν οι γονείς ήταν χαμηλού μορφωτικού επιπέδου  και δεν είχαν τις γνώσεις και τα χρήματα να στηρίξουν ένα τέτοιο ιδιαίτερο παιδί.

Το βιβλίο ωστόσο θίγει αρκετά θέματα, όπως είναι ο σχολικός εκφοβισμός, η στάση των δασκάλων απέναντι σε ένα τέτοιο παιδί, η συνολική στάση και αντιμετώπιση του από τους συμμαθητές του και ο τρόπος με τον οποίο εισπράττει το παιδί αυτό την απόρριψη, την κοροϊδία ή τη φιλική αντιμετώπιση.

Η συνολική βαθμολογία του βιβλίου ήταν :8,5!

 

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Το όνομα μου είναι Σαμ.

Κυριακή απόγευμα και στο συνηθισμένο ραντεβού μας με την ομάδα της κινηματογραφικής λέσχης παρακολουθήσαμε την ταινία Το όνομα μου είναι Σαμ.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: Ο Sam Dawsons είναι διανοητικά καθυστερημένος κι έχει την αντίληψη ενός 7χρονου παιδιού. Έχει μια κόρη την οποία απέκτησε κατά την σύντομη σχέση του με μια άστεγη γυναίκα η οποία τους εγκατέλειψε μετά τη γέννα.
Η 7χρονη κόρη του, Lucy Diamond ζει υπό την κηδεμονία του Sam αλλά το πρόβλημα αρχίζει όταν κάποιος κοινωνικός λειτουργός αποφασίζει πως δεν είναι καλό για τη Lucy να μείνει μαζί του αφού μεγαλώνοντας θα γίνει πιο έξυπνη απ’ αυτόν και η σχέση τους βάζει σε κίνδυνο την ανάπτυξή της.
Ο Sam θα ξεκινήσει έναν δικαστικό αγώνα για να προσπαθήσει να κερδίσει την επιμέλεια της κόρης του.


Η ταινία θίγει ένα ένα πολύ σοβαρό ερώτημα:κατά πόσο ένας γονιός με νοητική ανεπάρκεια μπορεί να αναθρέψει ένα φυσιολογικό παιδί. Η ταινία προσπαθεί να βρει την ισορροπία ενός καλού γονιού μεταξύ λογικής και καρδιάς. Ο Σαμ δεν μπορεί να προσφέρει πολλά στην μικρή Λούσι παρά μόνο την ατέλειωτη βαθιά αγάπη του. Είναι αυτό όμως αρκετό; Έξυπνο δράμα με βαθιά ερωτήματα ως προς την ανατροφή του παιδιού καθώς πέρα από την κεντρική ιστορία βλέπουμε και την παράλληλη της πανέξυπνης δικηγόρου, η οποία όμως σαν μητέρα υστερεί, μιας και η δουλειά της μπαίνει συνέχεια μπροστά. Ένας μαγικός Sean Penn σε μια ιστορία που θα σας κάνει να δακρύσετε. Στα plus η μικρή, τότε, Fanning που στέκεται παραπάνω από επάξια δίπλα στα ονόματα Penn και Pfeiffer. (κριτική από την ιστοσελίδα http://www.tenia.gr/2013/05/i-am-sam.html)



  


Τα γενικά συμπεράσματα από την ταινία όπως αυτά αποτυπώθηκαν στη συζήτηση και τα φύλλα εργασίας που απάντησαν οι μαθητές ήταν τα ακόλουθα:
·        Ο κοινωνικός ρατσισμός είναι απαράδεκτος, αλλά αρκετοί παραδέχτηκαν ότι οι ίδιοι έχουν φερθεί κάποια στιγμή στη ζωή τους ρατσιστικά σε κάποιον ηθελημένα ή άθελα τους.
·         Στο ερώτημα αν θα έκαναν παρέα με κάποιο άτομο με αναπηρία κάποιοι απάντησαν ότι δε θα μπορούσαν να κάνουν γιατί θα ήταν δύσκολο να συνεννοηθούν. Η πλειοψηφία ωστόσο είπε ότι θα αποδεχόταν ως φίλο ένα άτομο με ειδικές ανάγκες.
·        Στο ερώτημα: “Πώς αντέδρασες στα πρώτα λεπτά της ταινίας όταν είδες το Sam, κάποιοι παραδέχτηκαν ότι γέλασαν ή ένιωσαν περίεργα αλλά μετά το μετάνιωσαν. Κάποιοι ένιωσαν και λύπηση για το Sam, ενώ άλλοι παραξενεύτηκαν επειδή δεν βλέπουν καθημερινά άτομα με αναπηρία.
·        Στην εξέλιξη της ιστορίας κατέκτησαν την αυτογνωσία και ο Sam και η δικηγόρος του, γεγονός που το αναγνώρισαν οι περισσότεροι μαθητές.
·        Στο ερώτημα τι θα έκαναν οι ίδιοι οι μαθητές αν ήταν η δικαστής που χειριζόταν την υπόθεση του Sam, όλοι οι μαθητές απάντησαν ότι θα αποφάσιζαν να μείνει η Lucy με τον πατέρα της. Παρόλα αυτά κάποιοι είχαν αμφιβολίες για το αν ο Sam θα τα κατάφερνε να τη μεγαλώσει μόνος του.
·        Οι μαθητές γενικά ένιωσαν συγκίνηση και χαρά στο τέλος της ταινίας και ικανοποιήθηκαν από την εξέλιξη της υπόθεσης.
        Όλγα Καζάκη, ΠΕ06