Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Καλώς να ορίσεις 2012!!

Αγαπητοί μας αναγνώστες και φίλοι σας ευχόμαστε ολόψυχα ευτυχές το νέο έτος! Το 2012 να φέρει χαρά, υγεία και ευτυχία σε όλους σας!Και να γεννήσει την αλλαγή που όλοι περιμένουμε.


Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

"Ο άρχοντας των μυγών", Λέσχη Ανάγνωσης


 Το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου συγκεντρωθήκαμε στην βιβλιοθήκη του σχολείου, προκειμένου να συζητήσουμε για το βιβλίο "Ο άρχοντας των μυγών", του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Γουίλιαμ Γκόλντινγκ. Παράλληλα είχαμε προγραμματίσει να δούμε και την σχετική ταινία και να συζητήσουμε και για τα δύο.Την παρουσίαση της ταινίας την ανέλαβε ο κύριος Ιωσηφίδης, ο καθηγητής της πληροφορικής και τον ευχαριστούμε πολύ γι'αυτό.Στην προβολή της ταινίας και τη συζήτηση που ακολούθησε ήταν παρών και ο κύριος Θάνος Τσάπελης από την ΚΙ.ΛΕ.ΚΩ , ο οποίος συμμετείχε στη συζήτηση και μας παρουσίασε σύντομα τη ταινία που θα βλέπαμε.
Οάρχοντας των μυγών είναι ένα δύσκολο βιβλίο (απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες) με πολλούς συμβολισμούς και προεκτάσεις.Οι ήρωες του, μικρά παιδιά και έφηβοι, καλούνται να οργανώσουν τη ζωή τους στο έρημο νησί, έτσι ώστε να επιβιώσουν. Κι ενώ ξεκινούν με μια υποτυπώδη δημοκρατική οργάνωση (αυτός που έχει το βούκινο καλεί σε συγκέντρωση τους άλλους και μπορεί να πάρει το λόγο -θυμίζει το "τις αγορεύειν βούλεται" της αθηναικής δημοκρατίας-στην πορεία τα πράγματα αλλάζουν.Αναπτύσσονται δύο πόλοι : η ομάδα του Τζακ (λειτουργεί με το ένστικτο) και του Ράλφ (δρα ακολουθώντας τη λογική).Τζακ και Ραλφ (ίσος αριθμός γραμμάτων μεταξύ των οποίων και ένα φωνήεν.Τυχαίο; Ίσως.Ίσως πάλι ο συγγραφέας να ήθηλε να δείξει ότι μέσα μας υπάρχουν εξίσου και τα δυο.Απλά ο πολιτισμός αμβλύνει τα άγρια ένστικτα) . Στο νησί όμως (απολίτιστη κοινωνία) υπερισχύει το δίκιο του ισχυρού (αυτού που έχει το μαχαίρι, τα γυαλιά, που εξασφαλίζει τροφή σκοτώνοντας).Και εφευρίσκεται και ο φόβος και ο Θεός.Έτσι εξηγείται και η προσφορά -θυσία-εξευμενισμός στο θερίο.Κι όσο κι αν είναι αισιόδοξο το μήνυμα του τέλους, αφού τα παιδιά σώζονται και επιστρέφουν στον πολιτισμό)ο Ράλφ κλαίει "όχι μόνο για το τέλος της αθωότητας, όσο για το σκοτάδι της ανθρώπινης καρδιάς".
Αφού παρακολουθήσαμε την ταινία ακολούθησε πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.Αρχικά τοποθετήθηκε για το βιβλίο ο Εντι λέγοντάς μας οτι του άρεσε οτι τα παιδιά έπρεπε να επιβιώσουν,η κυριαρχία του πιο δυνατού ως αρχηγού και η επιθετικότητα που εκδήλωναν μεταξύ τους τα παιδιά.Παράλληλα αναφέρθηκε και στο μήνυμα το οποίο ήθελε να μας περάσει το βιβλιο ότι δηλ. οι κοινωνίες μας πρέπει να είναι πολιτισμένες και με νόμους που τηρούνται από όλους, γιατι αλλιώς θα υπάρχει χάος .

Στη συνέχεια πήρε το λόγο η Κοντέσσα και είπε πως δεν της άρεσε το τέλος του βιβλίου και της ταινίας και θα προτιμούσε τα παιδιά να είχαν μείνει πολλά χρόνια στο νησί, ώστε να υπάρχει ομαλή ανάπτυξη της υπόθεσης και του ψυχισμού τους.Η Δανάη πάλι είπε της άρεσε το βιβλίο και περίμενε στο τέλος να αναφέρει και το παιδάκι που πεθανε στη φωτιά στη αρχή.Αναφέρθηκε επίσης και στη διαφορά ανάμεσα στον Τζακ και τον Πίγκυ : ο ένας επιβίωνε με τη βία, ενώ ο άλλος με τη λογική και  ο Ράλφ ήταν αναμεσα τους και διέθετε και τα δυο.Στη ταινία δεν της άρεσε το οτι δεν έδειξε πόσο δύσκολα περνούσαν και επιπλέον δεν έδειχνε πως διαμορφώθηκε η ψυχική διαταραχή και κατέληξαν τα παιδιά να φερθούν με τον τρόπο που φέρθηκαν.



Στη Ελένη αρχικά το βιβλίο φάνηκε βαρετό, αλλα μετά καθώς εξελισσόταν η πλοκή, της άρεσε.Η Μαρία βρήκε υπερβολική τη βία.Η Άννα πίστευε πως ο Τζακ και οι παρέα του έπρεπε να τιμωρηθουν στο τέλος, κατι που δεν έγινε ή τουλάχιστον στο βιβλίο αλλά και την ταινία δεν φαίνεται.Επίσης ήθελε να μάθει γιατί έπεσε το αεροπλάνο ,πού βρίσκονταν και πού πήγαιναν.Η Σοφια είπε πως όλες οι δολοφονίες έγιναν επειδή ηταν παιδιά και δεν είχαν διαμορφωθεί ακόμα, η Μαρία όμως διαφώνησε και της είπε πως ακόμα και αν ήταν μεγάλοι παλι θα γινόντουσαν αυτα, απλώς οι μεγάλοι θα επιβίωναν ευκολότερα.

Τέλος το λόγο πήραν οι τρεις καθηγητές. Η κυρία Κρικέλη και η κυρία Κεφαλά είπαν πως δεν υπήρχαν κορίτσια στο βιβλίο, γιατί ήθελε ο συγγραφέας να δείξει οτι η επιθετικότητα ταιριάζει περισσότερο στα αγόρια.Επίσης κάνει αναφορά στο οτι στις πολιτισμένες κοινωνίες μειώνονται τα άγρια ενστικτα.Ο κυριος Ιωσηφίδης πιστεύει πως τα παιδιά γνωρίζουν για τη θεία δικη, εφόσον προσπαθούν να δικαιολογηθούν, για τις πράξεις τους.Η κυρία Κεφαλά είπε ότι δεν διάβασε όλο το βιβλίο γιατί το βρήκε παρωχημένο και βαρετό.Αν το είχε διαβάσει στην εφηβεία της θα της άρεσε, τώρα δεν είχε να προσθέσει κάτι στην εμπειρία της.Η κυρία Κρικέλη τέλος αναφέρθηκε στην προσφορά(το κεφάλι του γουρουνιού) που έκαναν στο τέρας -συμπεριφερόμενα ως ειδωλολάτρες και προσπαθώντας να εξευμενίσουν το τέρας- και έδειχνε φόβο και είπε ότι αυτό που θα κρατήσει από το βιβλίο είναι η τελευταία σελίδα και το σημείο που ο συγγραφέας γράφει ότι τα παιδιά κλαίνε για το τέλος της αθωότητας.
Έντι Ντρέου (επιμέλεια κειμένου κ. Κεφαλάκαι κ.Κρικέλη)

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Με αφορμή τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα ..(2)

Την εποχή του ΄60-70 οι γάμοι γίνονταν από προξενιό. Το προξενιό ξεκινούσε πάντα από την οικογένεια της νύφης, γιατί ήταν υποτιμητικό ο νέος να ζητήσει σε γάμο το κορίτσι.


Αν κάποιος είχε ένα κορίτσι έστελνε την προξενήτρα στην οικογένεια του αγοριού και εκείνη έβαζε το «αλάτι και το πιπέρι». Τι εννοούμε με αυτό; Αν η κοπελίτσα δεν ήταν τόσο όμορφη ή είχε κάποιο κουσούρι, η προξενήτρα την έκανε κούκλα… Αυτό βέβαια γινόταν και από την άλλη πλευρά. Μάλιστα για να κάνουν το προξενιό πάντα διάλεγαν την πιο καλή προξενήτρα, που ήταν η πιο καπάτσα

Οι οικογένειες κάνανε τραπέζι ή πήγαινε ο γαμπρός και η νύφη για να γνωριστούνε μεταξύ τους τα πεθερικά. Εκεί γίνονταν και το προικοσύμφωνο ή από τη μεριά του γαμπρού ή από τη μεριά της νύφης. Τότε όμως η νύφη έπρεπε να είχε την προίκα ό γαμπρός θα έπαιρνε σπίτι, υφαντά, τραπεζομάντηλα, χρήματα και ζώα.. Το νυφοστόλι κρατούσε 3 μέρες εκεί έκαναν στολισμό σπιτιού και τα προικιά του γαμπρού.

Έπειτα κάνανε τις τοπικές παραδόσεις πήγαιναν με γλυκά και καλούσαν τον κόσμο(δεν υπήρχαν έτοιμα γλυκά τότε).Στην συνέχεια μοίραζαν κουραμπιέδες σε όλους τους γνωστούς και ήταν και το κάλεσμα για το γάμο. Ο γαμπρός τον «χαλούσε», τον έκοβε και μοίραζε στον κόσμο που βρισκόταν σπίτι του. Και η νύφη και ο γαμπρός πήγαιναν με μουσικά όργανα ανάλογα με την οικονομική τους άνεση. Ο αντίγαμος : την άλλη μέρα πήγαιναν οι γονείς της νύφης και του γαμπρού και έτρωγαν σούπα.

Το πιο σημαντικό ήταν ότι η νύφη δεν έπρεπε να βγει από το σπίτι για 3 μέρες. Έπειτα πήγαιναν στην εκκλησία. Ο παπάς γνώριζε ότι υπάρχει ένα νιόπαντρο ζευγάρι και τους έδινε το πρώτο αντίδωρο. Αυτό είναι το λεγόμενο «κώτικο προξενιό»!

Νομική Καρπάθιου, Γ2





Το προξενιό δεν ήταν άλλο παρά οι μεθοδευμένες ενέργειες από την πλευρά των οικείων της νύφης για να ζητήσουν τον γαμπρό. Την πρωτοβουλία έπαιρναν οι εξ επαγγέλματος «προξενήτρες» συνήθως γυναίκες με χαρισματικές ικανότητες ή και κάποιος συγγενής, ύστερα από εντολή του πατέρα της κόρης, που είχε και το γενικό πρόσταγμα για την επιλογή του συντρόφου της θυγατέρας του.


Όλες οι κινήσεις μέχρι να τα «ξεσπάσουν» ήταν προσεκτικές τόσο από πλευράς προξενητάδων όσο και από τους οικείους. Ονόματα κτυπητά σε κάθε χωριό που έπαιζαν αυτό το ρόλο με ειδικά προσόντα, άφησαν εποχή. Αν όλα πήγαιναν καλά, η προξενήτρα αμοιβόταν πλουσιοπάροχα χρηματικά και με «μποξαλίκια» από τη νύφη. Δεν ήταν σπάνια τα περιστατικά που προσπαθώντας για τους άλλους φρόντιζε καμμιά φορά και για τον εαυτό της, αν ο υποψήφιος ενέπιπτε στα ενδιαφέροντά της. Γι αυτό και έλεγαν «Λεύτερος προξενητής για ελόγου του γυρέβγει».

Οι μαγικές και δεισιδαίμονες πράξεις για να «πιάσει» το προξενιό άνηκαν στην αποκλειστικότητα της προξενήτρας. Με απόλυτη μυστικότητα μετά από τις απαραίτητες βολιδοσκοπήσεις, έφτανε στο σπίτι του υποψήφιου γαμπρού συνήθως νύχτα με το φαναράκι, μπαίνοντας πάντα με το δεξί πόδι και προσέχοντας να μη σβήσει το φαναράκι στη διαδρομή ή να μη σκοντάψει πουθενά και πάει πίσω η δουλειά.

Όλα αυτά είχαν και την εύθυμη πλευρά τους στις μικρές κοινωνίες των χωριών μας που σε περίπτωση αποτυχίας «ποστρεφάρι», το θέμα, το θέμα διέρρεε και έβγαινε «έκτακτο δελτίο» στους καφενέδες.. Όσο για το διασκεδαστικό μέρος μετά το «ξέσπασμα» και την παράδοση του πιττακίου - προσυμφώνου του προικοσυμφώνου - στην οικογένεια του γαμπρού περιοριζόταν μόνο μεταξύ των οικείων που απολάμβαναν μαζί με τη μεγάλη χαρά και τα ορεκτικά καρυκεύματα από τις σπιτίσιες οικονομίες της «συμπεθέρας». Μετά την επιστροφή των εκπροσώπων της νύφης πατέρα, αδελφού ή θείου με τη συναίνεση και του γαμπρού οριζόταν η ημερομηνία για την τέλεση του αρραβώνα και την επισημοποίηση του γεγονότος.
Σέβη Παρβέρη, Γ4

(πληροφορίες και από το βιβλίο «Κωακές καταγραφές από το χθές» του Θανάση Η. Γιωργαλλή)

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Με αφορμή τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα...


Ολοκληρώνοντας το απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο, που υπάρχει στο σχολικό βιβλίο, τα παιδιά του Γ1 έφεραν πληροφορίες για το προξενιό και αληθινές ιστορίες προξενιού και αρραβώνων από συγγενικά πρόσωπα. Αξίζει τον κόπο να τις διαβάσετε! Ευχαριστούμε την κ.Κρικέλη για την αποστολή του υλικού! 




   Ένας ξάδερφος του παππού μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια στον παππού μου για τη γιαγιά μου λέγοντας του ότι είναι καλή κόρη και προέρχεται από καλή οικογένεια. Συναντήθηκαν, έγινε το «κακό» και βγήκε η μαμά μου και μετά ο θείος  μου.
                                                                                                          Σταμάτης Γερούκαλης  Γ1

Παλιά  οι κοπέλες δεν κυκλοφορούσαν ελεύθερα ούτε μπορούσαν να έχουν σχέσεις. Μαζεύονταν μόνο σε γάμους  ή διάφορες  κοινωνικές συνεστιάσεις και εκεί μπορούσε ο νέος  να δει τη νέα που του αρέσει .Η μητέρα του νεαρού-εάν ενέκρινε τη νύφη-έστελνε στην μητέρα της κοπέλας ή σε κάποιον άλλο στενό συγγενή μια προξενήτρα η οποία παίνευε τις αρετές του γαμπρού. Σε περίπτωση που το προξενιό αυτό άρεσε στην οικογένεια της κοπέλας τότε-μετά από κάποιες μέρες- έδινε  τη θετική απάντηση στην προξενήτρα και αυτή με τη σειρά της το μεταβίβαζε στην οικογένεια του υποψήφιου γαμπρού. Όριζαν οι οικογένειες μεταξύ τους μια ημερομηνία στην οποία η μητέρα του γαμπρού θα ζητήσει το χέρι της νύφης από τον πατέρα της.
                                                                                   Βολακά Νουρντάν Γ1


Παλιότερα πάρα πολλοί παντρεύονταν με προξενιό εκτός αν κλέβονταν. Το γάμο δεν τον αποφάσιζε  το ίδιο το ζευγάρι αλλά  οι οικογένειες τους και ο προξενητής. Κάθε οικογένεια το συζητούσε μεταξύ της  και αν ήταν σύμφωνοι κανόνιζαν να κουβεντιάσουν για την προίκα. Και όταν λέμε προίκα εννοούμε χωράφια, ελιές, γιδοπρόβατα κλπ. Αφού κανόνιζαν και την προίκα και ήταν σύμφωνοι θα γινόταν αρραβώνας και μετά από 2-3 μήνες ακολουθούσε ο γάμος.
                                                                          Μαρία Αναστασιάδου  Γ1





Σερφάροντας  επίσης  ο Σταμάτης βρήκε ταινίες με ανάλογο θέμα:
·         Το προξενιό της Άννας (σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη)
·         Οι  νύφες        ( σκηνοθεσία    του  Παντελή Βούλγαρη)
·         Η νεράιδα και το παληκάρι   (Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες ,σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου)


 Και ο Αλέξανδρος  βρήκε  ένα σχετικό τραγούδι…. τα σχόλια δικά σας

Προξενιά στο Γιώργο  (Γρηγόρης  Ασίκης)
Σου βγήκε μια προξενιά
Γιώργο μου στη γειτονιά
θέλεις για να παντρευτείς
και να νοικοκυρευτείς

Σαν την δεις παιδάκι μου
που ΄ναι όμορφη γλυκιά
είναι λίγο και φτωχιά
έχει μερικά προικιά

Έχει έξι κομπινεζόν
κι άλλες τόσες νυχτικιές
όχι και πολύ βαριές
λίγο οικονομικές

Έχει έξι μαξιλάρια
και σουτιέν από φουλάρια
κι άλλα δύο στρώματα
με καλά παπλώματα

Δυο κουβέρτες κεντητές
είναι και μεταξωτές
έξι σεντονάκια
κάλτσες μαντηλάκια

Να δεις Γιώργο την κουζίνα
που τα έχει όλα φίνα
η φουφού και το καζάνι
δίπλα το τηγάνι

-ʼΆντε Γιώργο μπαλώθηκες. Κέρνα μας λοιπόν !

Που 'ναι η σκάφη κι ο κουβάς
πλάι του και ο μαστραπάς
είναι και νοικοκυρά
Γιώργο θα την αγαπάς

Σκάρα σκούπα και φαράσι
προξενιά να μην χαλάσει
μήπως άλλη σε γελάσει
Γιώργο μου να σκάσει

Θα 'ρθεις πες Γιωργάκη
στ' όμορφο Ελενάκι
γιόκα μου κι όταν την δεις
ξεύρετο θα τρελαθείς

θα 'χεις και μια πεθερά
όμορφη καλή χρυσή
θα σου κάνει και τα γούστα
κι ότι της ζητάς εσύ.

                                                         Αλέξανδρος Αντωνάκης Γ1





Ακολουθεί η αληθινή ιστορία γνωριμίας και γάμου των παππούδων του Γιάννη του Διακονικολή και της Μαρίας της Δρεμπέλα! Ο παππούς αφηγήθηκε στα εγγονια το συνοικέσιο με τη γιαγιά και τα παιδιά κατέγραψαν την ιστορία του.

 
ΤΟ ΣΥΝΟΙΚΕΣΙΟ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΑΣ

   Το 1959, αφού οι προσπάθειες μου να βρω δουλειά στην Ελλάδα απέτυχαν, έφυγα για τη Βραζιλία. Εκεί άνοιξα ένα χαρτοπωλείο. Τότε με συνάντησε ένας πατριώτης , ο Παύλος, και μου ζήτησε να συνεργαστούμε. Εγώ, για να δουλέψω μαζί του ζήτησα να φέρει χρήματα και ήθελα να συνεργαστώ με κάποιον που θα μπορούσα να συγγενεύσω με κάποια από την οικογένεια του , γιατί προτιμούσα να με κλέψει κάποιος συγγενής παρά άγνωστος . Η απάντηση ήταν θετική .
  Παρά τη διάφορα ηλικίας συμφωνήσαμε στο προξενιό  και στείλαμε φωτογραφίες ο ένας στον άλλον. Επίσης , έστειλα ένα γράμμα στον αδελφό μου για να δει αν η κοπέλα ήταν καλή για μένα . Εκείνος μου απάντησε ότι αν ήθελε η κοπέλα , είναι κατάλληλη για μένα . Αφού η κοπέλα άργησε να απαντήσει στο γράμμα μου και  αφού δεν είχαν έρθει τα χρήματα και ο Παύλος έβλεπε ότι η κατάσταση με την κοπέλα δεν προχωρούσε , πηρέ το μερίδιο του και έφυγε .
   Στο νησί , γινόταν ο γάμος του αδελφού μου και ήταν καλεσμένο όλο το σόι της κοπέλας .Εκεί ο αδελφός μου έβγαλε μια φωτογραφία με την κοπέλα και μου την έστειλε λέγοντας μου ότι αυτή είναι η μελλοντική μου γυναίκα.
  Αφού η κοπέλα αποφάσισε να έρθει μαζί μου στη Βραζιλία έγινε στο Καταχαρώ ο αρραβώνας και ο γάμος μου με όλο το σόι μου και το σοι της κοπέλας χωρίς όμως να είμαι εγώ εκεί, διότι δούλευα στο χαρτοπωλείο.
Μετά τον αρραβώνα, επειδή η κοπέλα φοβόταν γιατί δεν ήξερε τι άνθρωπο θα βρει στην Βραζιλία έκανε τάμα στην Ευαγγελίστρια ότι αν το προξενιό ήταν καλό θα δώσει στο πρώτο της παιδί το όνομα της, και εγώ όμως φοβόμουν τι άνθρωπο θα συναντήσω
   Όταν έφτασε η κοπέλα στην Βραζιλία , την πήρα και πήγαμε στο σταθμό και, όταν την είδα και συζητήσαμε κατάλαβα πόσο αγνή και ώριμη ήταν. Συμφωνήσαμε στο γάμο και κάναμε στην αρχή τον πολιτικό και μετά τον θρησκευτικό γάμο. Παρόλο που ήταν προξενιό περάσαμε 48 χρόνια χωρίς να συμβεί το παραμικρό .


ΜΑΡΙΑ ΔΡΕΜΠΕΛΑ & ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΚΟΛΗΣ από το Γ1

ΠΑΠΠΟΥΣ/ΓΙΑΓΙΑ : ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΚΟΛΗΣ  και ΜΑΡΙΑ ΔΙΑΚΟΝΙΚΟΛΗ

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

"Ο νέος γίνεται ωραιότερος όταν επαναστατεί "



".............Δεν θέλω και δεν μπορώ να απαλλαγώ. Με έχει καθορίσει και αισθάνομαι το χρέος και την ανάγκη μοιράζομαι αυτά που έζησα. Είμαι θυμωμένος με την τροπή που πήραν τα πράγματα από τότε και δεν μπορώ να ξεθυμώσω. Τα παιδιά που συνεχίζουν να εξεγείρονται εναντίον κάθε αδικίας με βοηθάνε να θυμάμαι...."





Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Δημήτρη Παπαχρήστο, ένα από τα παιδιά του Πολυτεχνείου και εκφωνητή του ραδιοσταθμού των φοιτητών. Ακολουθεί η συνέντευξη που έδωσε στο ιστολόγιο του έφηβου( http://efhbos.wordpress.com/2008/11/13/efhbos_mhtsos_papaxrhstos/)
.................................................................................................................................
Έλεγε εκείνη την νύκτα «Είμαστε άοπλοι, είμαστε  άοπλοι» και με την μέχρι τώρα ζωή του το εξηγεί και λέει «Δεν έχουμε για όπλα τουφέκια και πιστόλια. Έχουμε τις ιδέες μας και την στάση ζωής μας. Ο αγώνας συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας μας.»
  Αυτές τις ιδέες παράλληλα με αυτή την στάση ζωής έχει διαφυλάξει σαν πολύτιμο αγαθό ο Μήτσος Παπαχρήστος. Για να μπαίνουν οι ιδέες αυτές και η στάση ζωής του κάτω από την μύτη όλων αυτών που την έκαναν με ελαφρά ή ακόμη και με βαριά πηδηματάκια για οφίτσια, θέσεις, δόξα και χρήμα.










Κλείνοντας, ένα τραγούδι αφιερωμένο στους νεκρούς του Πολυτεχνείου.













Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Μια χώρα τριτοκοσμική, μια χώρα γερασμένη, Ελλάδα αβοήθητη και καταδικασμένη!!

Οι μαθητές του Γ1, Γ2, Γ3 και Γ4 σας παρουσιάζουν τις εργασίες τους με θέμα "Η Ελλάδα σήμερα". Μήπως τελικά τα παιδιά είναι πιο ενημερωμένα από όσο θέλουμε να πιστεύουμε;;



























Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Ελένη Κατσαμά : Μια .....ηλεκτρονική συνέντευξη!

Φίλες και φίλοι αναγνώστες, σας είχαμε υποσχεθεί μια συνέντευξη με την κ.Κατσαμά για το βιβλίο της "Κοσμοδρόμιο". Οι αναγνώστες μας έθεσαν τις ερωτήσεις και τις αποστείλαμε ηλεκτρονικά στην συγγραφέα,η οποία ήταν ταχύτατη και μας απέστειλε πολύ γρήγορα τις απαντήσεις! κ.Κατσαμά σας ευχαριστούμε πολύ και για το βιβλίο σας και για την καλή σας διάθεση να μας απαντήσετε (μα τόσο γρήγορα!) σε όλα τα ερωτήματα μας! Ευχής έργον θα ήταν και μια συνάντηση εκ του σύνεγγυς!





1)Ποιες ήταν οι πηγές που χρησιμοποιήσατε για να γράψετε τις ιστορίες σας;

Διάβασα εφημερίδες, κυρίως από το διαδίκτυο, είδα ντοκιμαντέρ, παρακολούθησα κινηματογραφικές ταινίες από τις χώρες που δεν γνώριζα καθόλου, διάβασα βιβλία για διάφορα θέματα για τα οποία δεν είχα ιδέα -όπως για θέματα ναυσιπλοϊας. Καθοριστική ήταν όμως η γνωριμία μου με μία Κολομβιανή που μου εκμυστηρεύτηκε την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα της, καθώς και με ένα ζευγάρι Νεοζηλανδών που μου περιέγραψαν πόσο θαυμάσια είναι η πρώτη ανατολή του κόσμου από τη μικρή τους πόλη.

2)Τι συμβολίζει το εξώφυλλο του βιβλίου;

Συμβολίζει την ευαισθησία και την ανασφάλεια των εφήβων. Συμβολίζει και τη βία που κρύβουν πολλές φορές μέσα τους. Πίσω από μια μάσκα είναι εύκολο να μην είσαι ο εαυτός σου.

3)Γιατί οι περισσότεροι ήρωες του βιβλίου είναι αγόρια;

Μα τι καλή ερώτηση και πόσο δύσκολο να την απαντήσω! Λοιπόν θα έλεγα για δύο λόγους. Αρχικά επειδή είμαι κορίτσι και μου αρέσει να εξερευνώ τους χαρακτήρες των αγοριών. Κι έπειτα μεγάλωσα λίγο σαν αγόρι, παίζοντας με αυτοκινητάκια αντί για κούκλες, σκαρφαλώνοντας σε δέντρα και φωνάζοντας μαζί με τα αγόρια της γειτονιάς!

4)Για ποιο λόγο διαλέξατε τον εν λόγω τίτλο για το βιβλίο;

Με παίδεψε λίγο ο τίτλος είναι η αλήθεια. Ήθελα να δώσω έναν τίτλο που θα αφορούσε όλο το βιβλίο συνολικά κι όχι κάποιου συγκεκριμένου διηγήματος (σε αυτή την περίπτωση θα το ονόμαζα “Ο Βέρικ στο φεγγάρι”, που είναι κι από τις αγαπημένες μου ιστορίες).
“Κοσμοδρόμιο” λέγεται το διαστημικό κέντρο της Ρωσίας, απ' όπου εκτοξεύονται διαστημόπλοια για να εξερευνήσουν κόσμους του σύμπαντος. Και η δική μου απόπειρα λίγο πολύ αυτή ήταν: Να εξερευνήσω, τόσο εγώ όσο κι οι αναγνώστες, νέους κόσμους κι ύστερα να επιστρέψουμε στον δικό μας, με τον πλούτο που αυτοί οι νέοι κόσμοι θα μας έδιναν.

5)Μας δίνετε την εντύπωση ότι δεν ολοκληρώνεται την ιστορία κάθε διηγήματος. Αυτό έγινε εσκεμμένα;

Στις περισσότερες ιστορίες, “παρεμβαίνω” στις ζωές των χαρακτήρων, περιγράφοντας αυτά που συμβαίνουν. Οι ζωές τους όμως δεν σταματούν μετά τη δική μου αφήγηση. Συνεχίζονται. Ίσως γι' αυτό δίδεται αυτή η εντύπωση.

6)Δυσκολευτήκατε να εντάξετε σε ένα βιβλίο τόσα πολλά θέματα;

Όχι ιδιαίτερα. Θα δυσκολευόμουν αν έγραφα μία ιστορία. Όμως είχα τη δυνατότητα να “απλώσω” τα θέματά μου σε πολλές.

7)Γιατί επιλέξατε να μπει στο εξώφυλλο του βιβλίου το συγκεκριμένο απόσπασμα ;

Άλλη μία πολύ εύστοχη ερώτηση! Αυτή η πρόταση με το ραδιόφωνο και τα παράσιτα μού άρεσε πολύ. Όταν την ξαναδιάβασα για να απαντήσω στην ερώτησή σας κατάλαβα γιατί την είχα διαλέξει ανάμεσα σε τόσες άλλες. Είναι μια προσπάθεια επικοινωνίας. Σημαίνει: “Θέλω να επικοινωνήσω με τον κόσμο με όλες μου τις δυνάμεις”.

8)Γράφοντας το βιβλίο είχατε στο μυαλό σας ότι απεθύνεστε μόνο σε νέους ανγνώστες;

Όχι. Δεν το σκεφτόμουν αυτό. Έλεγα πως είναι ένα βιβλίο για όλους.

9)Στη σελ.107 του βιβλίου αλλά και σε άλλα σημεία των διηγημάτων η παρουσίαση της εξέλιξης είναι κινηματογραφική. Πως προέκυψε αυτός ο τρόπος παρουσίασης;

Υποθέτω επειδή βλέπω πολλές ταινίες! Αλλά θυμάμαι πολύ καλά όταν έγραφα αυτό το κομμάτι της σελίδας 107. Ήταν σαν να ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μου η σκηνή κι εγώ απλώς την περιέγραφα. Μου αρέσει αυτός ο τρόπος γιατί είναι άμεσος, λιτός και κάποιες φορές οδηγεί σε κορύφωση της ιστορίας.

10)Στο βιβλίο σας χρησιμοποιείτε αρκετα συχνά τη λέξη φίδι. Εμπεριέχει
καποιο συμβολισμό για σας;

Πραγματικά. Μα είστε πολύ παρατηρητικοί αναγνώστες! Το φίδι είναι ίσως κάτι περισσότερο από ένα επικίνδυνο ερπετό. Μπορεί να γίνει φίλος, όπως αποδεικνύεται στην πρώτη ιστορία, ή να βοηθήσει έναν συγγραφέα να περιγράψει μία ελικοειδή διαδρομή, ή απλά να γίνει η αφορμή για να αλλάξουμε δρόμο! Έχουμε στο μυαλό μας τα φίδια σαν μοναχικά, ή επιθετικά, ή ύπουλα πλάσματα. Νομίζω πως αυτό τα αδικεί λίγο, όπως ίσως αδικεί και τους λύκους. Τα πράγματα δεν έχουν πάντοτε μία όψη. Οφείλουμε να τα βλέπουμε από πολλές οπτικές γωνίες.

  

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Λέσχη Ανάγνωσης: η πρώτη μας συνάντηση!


Σάββατο , νωρίς το απόγευμα, και τι χαρά νιώθουμε όταν βλέπουμε τόσα παιδιά μαζεμένα στο προαύλιο του Γυμνασίου! Πρώτη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης για φέτος και είμαστε πολύ χαρούμενοι που η παρέα μας φαίνεται πως μεγάλωσε τόσο πολύ! Το βιβλίο που είχαμε να διαβάσουμε ήταν το Κοσμοδρόμιο της Ελένης Κατσαμά, που από ότι φάνηκε τα παιδιά το λάτρεψαν.

Αρχικά η κ. Κρικέλη και η κ.Γεωργακά καλωσόρισαν τα παιδιά και ζήτησαν από τα παλιότερα μέλη να μιλήσουν για την εμπειρία τους από την περσινή λέσχη. Στη συνέχεια πήρε το λόγο η Δανάη και ο Έντι που μας είπαν ότι τους άρεσε όλο το βιβλίο , αλλά ξεχώρισαν το διήγημα "Ιράκ, Έρημος, Αχιμ". Η ιστορία αυτή άρεσε στη μεν Δανάη εξαιτίας της αναφοράς στο ένστικτο ενός ζώου να προστατέψει το φίλο του, στο δε Έντι , η φιλία που συνέδεσε το νεαρό στρατιώτη με το φίδι και το γεγονός πως το φίδι παρουσιάζεται σαν άγιος , σαν φύλακας άγγελος, που του σώζει τη ζωή. Η Κατερίνα αναφέρθηκε στην ιστορία με το δειλό παιδί ("Ν.Υόρκη, Δειλό παιδί"), που τη βρήκε πολύ συναισθηματική και θίγει το θέμα της μοναξιάς στις μεγαλουπόλεις και της αποξένωσης των ανθρώπων. Ο Έντι παρουσίασε την ιστορία με το "Ελ Σαλβαδόρ, Σονσονάτο, Ροζίτα για πάντα", όπου η συμμορία στην οποία εντάσσεται το παιδί γίνεται η οικογένεια που δεν έχει. Η Φωτεινή στη συνέχεια αναφέρθηκε στην ιστορία με το πρωτάθλημα στη Γαλλία("Παρίσι, Για το πρωτάθλημα") , που έθιξε με τόσο ωραίο τρόπο το θέμα των μεταναστών και της αντιμετώπισης τους από την επίσημη πολιτεία.



Η Κοντέσσα με τη σειρά της μας μίλησε για την ιστορία της παχυσαρκίας("Αμερική, Μισσισιπή, XXXL") και πως η ίδια θεώρησε ότι η συγγραφέας ήθελε να παρουσιάσει το πώς νιώθει το παιδί σε σχέση με την κατάσταση του αλλά και τη γενικότερη παραίτηση του , όπως συμπλήρωσε η κ.Γεωργακά. Το ελληνικό διήγημα , το "Sceleton Man" , είχε πολλές διαφορετικές ερμηνείες καθώς άλλος είπε ότι μάλλον το παιδι το εντάσσουν στη ομάδα τους αναρχικοί, άλλοι υποστήριξαν ότι η αστυνομία συλλαμβάνει το παιδί στο τέλος και άλλοι ότι το παιδί βίωνε κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Η Θεοδοσία αναφέρθηκε στην ιστορία του σχολικού εκφοβισμού (" Αγγλία, Λονδίνο, Με τα μάτια του Ντάνι"), που άρεσε σε πολλά παιδιά αλλά και στις μεγάλες κυρίες αφού, λίγο πολύ, όλοι έχουμε βιώσει κάτι παρόμοιο. Και φυσικά εκεί είπαμε ότι  και ο θύτης αντιμετωπίζει συνήθως πολύ σοβαρά προβλήματα που τον κάνουν στο να φερθεί με αυτό το σκληρό τρόπο σε συνομηλίκους του. Επίσης ο Σταμάτης, ο Αλέξανδρος και ο Αντώνης αναφέρθηκαν στην ιστορία με το πρόβατο(Ασία, Καζαχστάν, Στέπα, Ο Βέρικ στο φεγγάρι") και αναρωτήθηκαν, αν το πρόβατο τελικά ταξίδεψε στο διάστημα. Παράλληλα μιλήσαμε για το Χρυσόψαρο ("Ρουμανία, Βουκουρέστι, Χρυσόψαρο") και την ιστορία των ανθρώπων που ζουν στους υπονόμους. Αυτό που μας άρεσε σε όλες τις ιστορίες ήταν πως περιείχαν στοιχεία αλήθειας και οι πληροφορίες που έδινε η συγγραφέας στο τέλος κάθε διηγήματος ήταν πολύ διαφωτιστικές.

Γενικά, συμφωνήσαμε ότι η συγγραφέας μέσα από το βιβλίο αυτό έθιξε μια σειρά από προβλήματα που ταλαιπωρούν το σύγχρονο κόσμο και ειδικότερα το πως βιώνουν αυτές τις καταστάσεις οι νέοι άνθρωποι. Η Κοντέσσα είπε ότι η συγγραφέας ήθελε να μας δείξει την άσχημη πλευρά της ζωής των ανθρώπων και ότι το βιβλίο συνολικά είναι απαισιόδοξο, αλλά ο Έντι και αρκετοί ακόμη διαφώνησαν μαζί της και είπαν πως η συγγραφέας παρουσιάζει απαισιόδοξη την κατάσταση, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι αισιόδοξο σε όλα αυτά τα προβλήματα. Ωστόσο, καταλήξαμε όλοι πως το βιβλίο είναι ρεαλιστικό και πως  η συγγραφέας σε όλα τα διηγήματα αφήνει μια ελπίδα αισιοδοξίας .Η συνολική βαθμολογία ήταν 10!!
Εδώ θα θέλαμε να συμπληρώσουμε ότι η συγγραφέας, κ Κατσαμά,  δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις των παιδιών, τις οποίες θα αποστείλουμε ηλεκτρονικά και θα ακολουθήσει νεώτερη ανάρτηση, με τη μίνι αυτή συνέντευξη!κ. Κατσαμά σας ευχαριστούμε πολύ εκ των προτέρων!

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Το γεφύρι της Άρτας (νεώτερη θεώρηση από τους μαθητές του Γ1!)

Οι μαθητές του Γ1 έδωσαν το δικό τους τέλος στο δημοτικό τραγούδι που διδάχτηκαν και σας παραθέτουμε τις δημιουργικές εργασίες τους! Ευχαριστούμε την κ.Κρικέλη για την παραχώρηση των κειμένων και τη φιλολογική επιμέλεια!





«Μηδέ να μπεις, μηδέ να βρεις, μηδέ να μου το φέρεις»

  είπε ο πρωτομάστορας στη λυγερή την κόρη.

Και εκείνη δεν τον άκουσε και πέφτει στο ποτάμι

δεμένη   απ΄ τους μάστορες στη μέση με αλυσίδα.

Τη βλέπει ο πρωτομάστορας, ματώνει η ψυχή του.

Πέφτει ξωπίσω της και αυτός, δεν θέλει τη ζωή του.

                                                                                Πάνος Αργυρίου  Γ1





-«Τράβα καλέ μ΄ τον άλυσο τράβα την αλυσίδα».

 Και ο πρωτομάστορας έτρεξε να πάει να την σώσει.

Και οι εξήντα μαθητάδες και οι σαράντα πέντε μάστοροι

να τον σταματήσουν θέλανε  για να χτιστεί το γιοφύρι.

Και οι δύο έπεσαν, ο πρωτομάστορας και η γυναίκα του.

                                                                                     Νίκος Βελκόβ  Γ1





Κι αυτή το καλοσκέφτηκε και άλλα λόγια λέει:

«Αν πέσει ο πρωτομάστορας μαζί μου στην καμάρα,

Τότε και το γιοφύρι σας γερό θα παραμείνει».

Τ’ ακούει ο πρωτομάστορας και διαταγές αφήνει,

Στην τρύπα να τον θάψουνε μαζί με την καλή του.

                                                                                                    Ιωάννα Βαρκά  Γ1





Κι η κόρη τον λόγο δεν άλλαξε και έμεινε η κατάρα.

Αν  τρέμουν  τ΄άγρια βουνά, να τρέμει  το γεφύρι.

Κι αν πέσει χιόνι πέσει να γλιστρούν μαζί του οι διαβάτες.

Κι ο αδερφός της λυγερής  έπεσε και εκείνος.

Τότε η αδερφή τον θρήνησε σαν να΄ πεσε κομήτης του ουρανού

τη γη μας να γκρεμίσει.

                                                    Αλέξανδρος Αντωνάκης Γ1






Ένας  πιχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη.

Παίρνει κι ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο.

Δεν άντεξε όμως τον καημό και πήδησε και εκείνος.

Όλοι οι εργάτες φώναζαν  και έκλαιγαν αντάμα.

Κ ι εκείνος είπε μοναχά: «Στεριώστε το γεφύρι»

                                                                                                         Νουρντάν    Βολακά   Γ1





Λυγά ο πρωτομάστορας και σήκωσε την πέτρα.

Αρπάζει τη γυναίκα του και τη γλυκοφιλάει.

Ακούστε εσείς οι  μάστοροι κι εσείς οι μαθητάδες

Όλοι θα κάτσουμε εδώ μέχρι να ξημερώσει.

Να λύσουμε το πρόβλημα, γεφύρι να στεριώσει.

Να βρούμε τι είναι αυτό που ρίχνει το γεφύρι

αντί να ακούμε το πουλί που ανθρώπινα μιλάει.

                                                                                                          Ευριπίδης Δέμος  Γ1


Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.


Ο Εριόν δημιούργησε μια ωραία απεικόνιση της σημερινής Ελλάδας, αντί να μας γράψει κείμενο.Πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα η ιδέα του!Μπράβο Εριόν!





Εριόν Ματάι, Γ3

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Ελλάδα είναι....(μέρος τέταρτο και τελευταίο)


Η Ελλάδα σήμερα προσπαθεί και δίνει καθημερινά ένα σκληρό αγώνα για να αντέξει απέναντι στον αμείλικτο διεθνή οικονομικό ανταγωνισμό. Από αυτό κρίνεται η ευημερία μας, αν θα συνεχίσουμε να είμαστε ισχυρό αλλά ανεξάρτητο κράτος.

Η Ελλάδα σήμερα έχει να αντιμετωπίσει εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα. Απειλείται με χρεοκοπία. Κινδυνεύει  να υποθηκεύσει ακόμα και την ανεξαρτησία της .Δεν αξιοποιεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της και δεν ενθαρρύνεται η επιχειρηματικότητα και οι επενδύσεις με κίνητρα. Αντίθετα, υπάρχει ανεργία, απολύσεις, αβεβαιότητα για το μέλλον, απόγνωση. Επίσης υπάρχουν περικοπές σε μισθούς και συντάξεις , σε επιδόματα, πάγωμα των προσλήψεων, ελλείψεις στην περίθαλψη και στην παιδεία. Ακόμα υπάρχουν έκτατες εισφορές και αυξήσεις φόρων, υπάρχει διαφθορά, ενώ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού βυθίζονται στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Υπάρχει ανισότητα, ανταγωνισμός και αναξιοκρατία.



Η Ελλάδα λόγω του υπερδανεισμού  και της κακοδιαχείρισης των οικονομικών της εδώ και δεκαετίες , αναγκάστηκε να προχωρήσει στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης με ολέθρια αποτελέσματα για τη χώρα.

Η χώρα μας δεν προσπαθεί να διαφυλάξει το φυσικό της περιβάλλον αλλά και την πολιτιστική της κληρονομιά. Φαίνεται να ξεφεύγει από την παράδοση, τις ηθικές αξίες και την πνευματική και καλλιτεχνική της παράδοση. Ο Έλληνας έχει ελαττώματα αλλά διαθέτει και προτερήματα όπως φιλοπατρία, εξυπνάδα, γενναιότητα, αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο και τα εκδηλώνει εντονότερα όταν υπάρχει ανάγκη.

Σε μια τέτοια δοκιμασία βρίσκεται σήμερα ο Ελληνισμός κι αν καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε αυτά μας τα προτερήματα, τότε μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι θα ξεπεράσουμε την κρίση.

Σέβη Παρβέρη, Γ4

Ελλάδα είναι.....(εκδοχή τρίτη)

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που απασχολεί την Ελλάδα αυτή την περίοδο είναι η οικονομική κρίση. Οι άνθρωποι αμφιβάλλουν για την οικονομική τους ζωή. Η ανεργία έχει αυξηθεί και οι μισθοί έχουν μειωθεί. Οι άνθρωποι βλέπουν το μέλλον τους αβέβαιο. Οι νέοι φοβούνται για τη φοίτηση αλλά και τη ζωή τους. Το μέλλον τους είναι σκοτεινό.Οι νέοι είναι σε σκέψη : θα μπορέσουν να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους;, Αυτοί που θα αποφοιτήσουν , θα μπορούν να βρουν δουλειά;

Η εκπαίδευση είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Δεν έχουμε βιβλία, δεν έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό μάθησης στα σχολεία. Η οικονομική κρίση έχει καταστρέψει την Ελλάδα και το μέλλον φοβίζει όλους μας.
Αισέ Σαρρή, Γ4

Ελλάδα είναι ...(εκδοχή δεύτερη))


Η σημερινή Ελλάδα είναι ένα κράτος με μεγάλα προβλήματα. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα εμφανίστηκε πριν δυο χρόνια. Ακολούθησε μια μεγάλη αναστάτωση με μεγάλα λάθη από τους πολιτικούς οδηγώντας τη χώρα στο ΔΝΤ και την Τρόικα, Επόμενο βήμα το Μνημόνιο. Και εκεί μάλλον άρχισε η κατηφόρα με τα spreds να είναι στα ύψη και με διάφορους να μιλάνε για πτώχευση και ελεγχόμενη πτώχευση.

Η Ελλάδα έγινε ένα καζάνι που βράζει. Νέοι φόροι, μειώσεις μισθών και συντάξεων. Αγανακτισμένοι πολίτες να διαδηλώνουν, ενώ η κυβέρνηση παίρνει κι άλλο δάνειο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά η γειτονική χώρα, η Τουρκία, είδε την ευκαιρία να δημιουργήσει επεισόδια στο Αιγαίο.

Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας .Ένα μπλεγμένο κουβάρι, το οποίο δεν μπορούν αν ξεμπλέξουν.

Έντι Ντρέου, Γ3

Ελλάδα είναι.......


Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ακούνε την λέξη Ελλάδα, σκέφτονται παραλίες, αρχαιολογικούς χώρους, παραδοσιακό φαγητό, νησιά και χώρους διασκέδασης. Μακάρι να μπορούσα να σκεφτώ και εγώ μόνο αυτά. Αλλά δυστυχώς μαζί με αυτά έρχονται στο μυαλό μου και άλλα πράγματα, που μου είναι πολύ δυσάρεστα, όμως αντιπροσωπεύουν την σημερινή Ελλάδα.



Ελλάδα είναι οι βρώμικες παραλίες γεμάτες από σκουπίδια, που οι ίδιοι πετάμε, αρχαιολογικοί χώροι που ούτε εμείς οι ντόπιοι δεν τους προστατεύουμε και δεν κάνουμε κάτι να διατηρηθούν, παραδοσιακό φαγητό που κοντεύει να αντικατασταθεί από τα ταχυφαγεία και νησιά γεμάτα τουρισμό σε προγράμματα all inclusive σε πεντάστερα ξενοδοχεία.



Ελλάδα είναι η κατεστραμμένη οικονομία και η έλλειψη παιδείας στα σχολεία, η αδιαφορία του κράτους αλλά και του ίδιου του λαού και η ανεργία που χτυπάει κόκκινο.

Ελλάδα είναι τα κέντρα διασκέδασης, τα καυσαέρια από τα αυτοκίνητα και οι γκρίζες πολυκατοικίες.
Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα και πιστεύω πως είναι στο χέρι όλων μας να την αλλάξουμε, αρκεί εμείς οι αυριανοί πολίτες να μην κάνουμε τα λάθη του παρελθόντος.  
Σαββίνα Ξυπολητά, Γ3

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Ο εφιάλτης...

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

δεν αντέχω άλλο.Πάλι είδα τον ίδιο εφιάλτη, αλλά τώρα ήταν πιο έντονος. Ήμουν λέει κοντά στο γιοφύρι της Άρτας και ήθελα να περάσω απέναντι, γιατί είδα τον Ερωτόκριτο.Καθώς ήμουν στα μισά της γέφυρας, άρχισε να γίνεται σεισμός.Δυνατός σεισμός!Η γέφυρα άρχισε να καταρρέει.Άρχισα να τρέχω προς τα πίσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Με ρούφηξε η γη όπως τα χαλάσματα της γέφυρας.
Ξύπνησα πάνω σε ένα βράχο με έναν φοβερό πονοκέφαλο.Δεν ήξερα το μέρος που βρισκόμουν, αλλά από τα σπίτια καταλαβαινες πως ήταν ένα μέρος, στο οποίο είχε να πατήσει άνθρωπος από το 200π.Χ. Φοβόμουν και κρύωνα. Ένιωθα κάποιον να με παρακολουθεί. Κοίταξα τριγύρω , αλλά δεν είδα τίποτε άλλο εκτός από ζώα.
Μετά από ώρα βρέθηκα έξω από ένα σπίτι με ανοιχτά φώτα. Χτύπησα την πόρτα.Κανείς δεν άνοιξε, οπότε άνοιξα μόνη μου και μπήκα μέσα.





"Είναι κανείς εδώ;", φώναξα.Δεν πήρα κάποια απάντηση κι έτσι φώναξα πιο δυνατά."Είναι κανείς εδώ;".Αλλά πάλι τα ίδια.
Προχώρησα προς τα μέσα.Ευτυχώς ήταν αναμμένο το τζάκι. Εξερεύνησα το σπίτι και δεν βρήκα τίποτε το ασυνήθιστο. Πάνω στο τραπέζι του σαλονιού υπήρχαν τρία χαικού. Η υπογραφή ήταν ίδια και στα τρία.Ο ποιητής υπέγραφε με το όνομα Ο Ζητιάνος. Σε κάποια φάση τα φώτα έσβησαν. Τρομαγμένη έψαχνα να βρω ένα κερί.
Στο μεταξύ όσο έψαχνα, άκουγα κάτι φωνές . Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς φώναζαν και ποιοι. Επιτέλους βρήκα ένα κερί και το άναψα. Τότε τα πράγματα έγιναν πιο ξεκάθαρα. Είδα άσπρες σιλουέτες να πετάνε γύρω μου. "Φαντάσματα!", είπα τόσο δυνατά που η φωνή μου με έκανε να ξυπνήσω. ήμουν ιδρωμένη και έκλαιγα.
Πραγματικά αυτός ο εφιάλτης στοιχειώνει τα όνειρα μου εδώ και τρες ολόκληρες νύχτες. Ελπίζω να σταματήσει σύντομα....

Μαρία Μπούχτση, Γ3

Καλή χρονιά (αν και αργοπορημένα..)



Καλή σχολική χρονιά φίλοι και αναγνώστες του ιστολογίου. Οι φετινές ιδιαίτερες συνθήκες , κοινωνικές και άλλες, δεν μας επέτρεψαν να σας καλωσορίσουμε στην ώρα μας. Αν και καθυστερημένα λοιπόν, ευχόμαστε καλή δύναμη στους μαθητές και τους καθηγητές τους .Να είμαστε όλοι καλά και να μην εγκαταλείψουμε τον ωραίο αγώνα της παιδείας, από όποια θέση κι αν βρισκόμαστε.
 Φέτος το ιστολόγιο θα το κρατήσουμε με τους μαθητές του Γ3 και Γ4 αλλά θα παρουσιάσουμε και όποια άλλη δουλειά, άλλου τμήματος.Περιμένουμε τη συμμετοχή όλων των μαθητών και φυσικά περιμένουμε και πρωτότυπες, δημιουργικές εργασίες!Άντε παίδες, αναμένουμε τα καλύτερα!Και το τραγουδάκι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους!

...Dont give up
cause you have friends
Dont give up
Youre not the only one
Dont give up
No reason to be ashamed
Dont give up
You still have us
Dont give up now
Were proud of who you are
Dont give up
You know its never been easy









Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Μια ανάρτηση για τη Λέσχη Ανάγνωσης......

Μια ανάρτηση που τη χρωστούσαμε στα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης και αφορά την περσινή χρονιά.Έστω και με καθυστέρηση, δημοσιεύουμε την πολύ ωραία παρουσίαση της Μιρέλλας!Σε ευχαριστούμε πολύ Μιρέλλα (για την ωραία έκπληξη!) και ευχόμαστε σε όλα τα μέλη της Λέσχης καλή συνέχεια στο Λύκειο!Να θυμάστε την γεμάτη ζωντάνια και κέφι περσινή χρονιά και να μας επισκέπτεστε καμιά φορά!


Λέσχη Ανάγνωσης 1ου Γυμνασίου Κω

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Λέσχη Ανάγνωσης 2010 - 1011


Μια μυστική συνάντηση μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο. Ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες. Ένας μακρύς δρόμος γεμάτος ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές, σταυροδρόμια..  



Κυριακή, 17 Οκτωβρίου 2010



Η πρώτη μας συνάντηση. Λίγη αγωνία, λίγη ανυπομονησία, λίγη χαρά, λίγη ανασφάλεια.. Το βιβλίο;  «Αγαπητέ Θεέ».  Ένα μήνυμα αισιοδοξίας μέσα σε έναν απαισιόδοξο κόσμο. Εξάλλου αυτό δεν είναι το βιβλίο; Μια αντιπαράθεση της πραγματικότητας. Μια ζεστασιά μέσα στο κρύο. Το σήμα στο δρόμο που σου λέει πού να στρίψεις για να φτάσεις στον προορισμό σου..




Κυριακή, 21 Νοεμβρίου 2010



Ένας αυτιστικός ήρωας. Ο συμμαθητής μας, ο αδερφός μας, το παιδί μας, ο σύζυγός μας, ο φίλος μας, ο συγγενής μας, ο συνάνθρωπός μας. Όχι, δεν είναι έτσι. Ακόμα δεν έχουμε αποδεχτεί τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τα θεωρούμε άρρωστα, τα θεωρούμε εξωπραγματικά. Θέλουμε να πιστεύουμε πως δε συμβαίνει γύρω μας. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο λοιπόν μπαίνει στη ζωή μας ο Κρίστοφερ, ένας αυτιστικός νέος. Ζούμε μαζί του, συμπάσχουμε, γελάμε, στενοχωριόμαστε. Το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» αντιπροσωπεύει το STOP. Ας σταματήσουμε λοιπόν να κάνουμε διακρίσεις.




Κυριακή, 5 Δεκεμβρίου 2010



Η αφορμή; Ο θάνατος ενός 16χρονου από όπλο αστυνομικού. Η αιτία; Βρισκόταν πάντα μέσα του. Όσα είχε δει, όσα είχε ακούσει, όσα είχε νιώσει.. Όσα ζει. Ένα βιβλίο που μόλις το διαβάσεις, ψάχνεις να βρεις τον άγγελο που κρύβεται μέσα σου. Έναν «ανίσχυρο άγγελο».

«Κι εγώ αρχίζω να γελάω / αλλάζει πρόσωπα η θλίψη / ρωτάνε αν την αγαπάω / έστω για λίγο θα μου λείψει.»

Η προτροπή που σου δίνει το πράσινο φανάρι να ξεκινήσεις. Να ξεκινήσεις ένα νέο ταξίδι σε έναν νέο και άγνωστο τόπο.




Κυριακή, 16 Ιανουαρίου



Ένα βιβλίο και μία ταινία. Μια αποτυχία και μία επιτυχία. Ένα λάθος και ένα σωστό. Μετά από μια τεράστια απογοήτευση, γεμίζεις ξανά με ελπίδα και με γέλιο. Ένας δρόμος μακρύς. Ευθεία. Νομίζεις πως οδηγεί στο άπειρο, δηλαδή πουθενά. Μέχρι που επιτέλους βλέπεις ένα φως μπροστά σου και ξέρεις πως κάποτε αυτή η κουραστική διαδρομή με το αυτοκίνητο θα τελειώσει. «Για ένα αγόρι..»




Κυριακή, 13 Φεβρουαρίου 2011



Τρία αδέρφια. Μία κατάρα. Μία υπόσχεση. Μία φιλία. Μία προδοσία. Άνθρωπος.. Και για την ακρίβεια, «τρία ανθρωπάκια». Τρία ανθρωπάκια που πληρώνουν αμαρτίες γονέων. Δύο ανθρωπάκια νεκρά και ένα ανθρωπάκι που αναζητά απεγνωσμένα την επιβίωση, ενώ είναι γραφτό να πεθάνει. Μία διατριβή με θέμα την Ειλικρινή Μεταμέλεια. Πατάς φρένο. Διάβαση πεζών. Ένα παιδί πρέπει να περάσει. Ποιος ξέρει που θέλει να πάει;





Κυριακή, 20 Μαρτίου 2011

Ένας πατέρας κι ένας γιος. Μία ρομαντική ιστορία. Ένα «κορίτσι με πορτοκάλια». Το τηλεσκόπιο Χαμπλ. Ένας θάνατος. Σ’ αυτό το βιβλίο παρουσιάζεται η δύναμη του ανθρώπου, η οποία ξεπερνά τη δύναμη του θανάτου, την οποία θεωρούμε παντοδύναμη. Πιστεύουμε πως μόλις πεθάνει κάποιος, τότε έρχεται το τέλος. Λάθος. Τέλος δε θα υπάρξει ποτέ. Κι αυτό απεδείχθη σε αυτό το βιβλίο. Η δύναμη και η θέληση του ανθρώπου για ζωή είναι ανίκητες. Περνώ έξω από ένα σχολείο και βλέπω ένα σήμα, όπου δείχνει έναν πατέρα να κρατάει το παιδί του. Η ανθρώπινη δύναμη..





Κυριακή, 15 Μαΐου 2011


«Γιατί δεν ανέχομαι να σακατεύεις τον άλλον επειδή δεν πιστεύει ό, τι κι εσύ.» Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω. Θεωρώ πως αυτή η φράση αντιπροσωπεύει ολόκληρο βιβλίο. Αν και παρουσιάζεται η ώθηση και η επιρροή κάποιου να ανήκεις κάπου φανατικά, μου θυμίζει ένα δρόμο γεμάτο στροφές. Στροφές επικίνδυνες.  Ρισκάρεις τη ζωή σου για να περάσεις από αυτές τις στροφές, όμως αφού τις περάσεις βρίσκεσαι στο ίσιωμα και συνεχίζεις τη διαδρομή σου.



Παρασκευή, 17 Ιουνίου 2011

Όλοι μας κάνουμε λάθη. Πάντα υπάρχουν στιγμές που ξεχνάμε το ποιοι πραγματικά ήμαστε. Πάντα μέσα μας υπήρχε ένα τέρας. Σίγουρα κάποτε αυτό το τέρας θα βγει έξω και θα πληγώσει ανθρώπους, θα κάνει πράγματα που δεν πίστευε ότι μπορούσε να κάνει, θα νιώσει δυνατό, θα σκοτώσει. Ναι, δεν είναι καθόλου «ωραίο» το να σκοτώσεις κάποιον, όμως ακόμη χειρότερο είναι το να μη συνειδητοποιήσεις το τι έχεις κάνει! Έπειτα, να ζητήσεις μια «συγχώρεση». Όχι, δεν ήταν σωστό αυτό που έκανες, αλλά μια μετάνοια σε κάνει δυνατό να αντιμετωπίσεις το θάνατο.

-Συγχωρέστε με, αλλά δεν κατάφερα να βρω ένα σήμα του Κ.Ο.Κ. έτσι ώστε να το συνδέσω με το κείμενο. Ζητώ συγχώρεση..





Κυριακή, 19 Ιουνίου 2011

Άλλη μία Κυριακή που θα τελειώσει και θα έρθει μια καινούργια. Μια διαφορετική. Δίχως αυτό το απόγευμα της Λέσχης. Δίχως συνάντηση στη βιβλιοθήκη. Μία Κυριακή μοναχική. Όχι, δε θα κάτσω να κλαίω επειδή τελείωσε η Λέσχη. Ούτε θα στενοχωρηθώ. Εγώ βλέπω τη λέσχη σαν τη ζωή. Κοιτάζω τα βιβλία και λέω «εσείς είστε οι φίλοι μου». Όμως όπως πολύ σωστά μας δίδαξε ο φίλος μας «Το κορίτσι με τα πορτοκάλια», η ζωή δε σταματάει στο θάνατο. Έτσι κι εμείς δε θα σταματήσουμε να διαφωνούμε, να τσακωνόμαστε, να γελάμε, να τραγουδάμε, να ταξιδεύουμε, να ονειρευόμαστε..



Όμως επειδή δεν είμαι και τόσο καλή στους επιλόγους, αποφάσισα να «κλέψω» δύο κείμενα τα οποία σας τα αφιερώνω.


Αγαπητέ Θεέ,

είμαι το κορίτσι με τα πορτοκάλια και σου γράφω για να ζητήσω συγχώρεση. Τα τρία ανθρωπάκια που συνάντησα στο δρόμο μου, μου αποκάλυψαν ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα. Εγώ αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβουλή της –κάπου να ανήκεις- και στην προσπάθειά μου αυτή τα έδωσα όλα για ένα αγόρι.

(Ευχαριστούμε πολύ τη φιλόλογο που αποφάσισε να κάνει άσκηση δημιουργικής γραφής και συγκέντρωσε όλα τα βιβλία της χρονιάς σε ένα εξαίρετο κείμενο!)



Και επειδή ξέρετε τι μανία έχω με τον Καβάφη και ειδικά με αυτό το ποίημα, ορίστε.. Δικό σας. Να το θυμάστε σε όλη σας τη ζωή, κάθε λεπτό που περνάει. Σταματήστε να κλαίτε για όσα έγιναν, για όσους σας πλήγωσαν και χαμογελάστε για όσους έδωσαν ένα χρώμα στη ζωή σας. Αλλά νομίζω πως ο Καβάφης τα λέει λίγο καλύτερα από εμένα.



Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.


Μιρέλλα Καβαδάκη