Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

Αφιέρωμα στο Ολοκαύτωμα - Ο δρόμος της διαφυγής "Un Sac de Billes"

Η 27Η Ιανουαρίου έχει επιλεχτεί από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος.  Επιλέχθηκε, διότι την ημέρα εκείνη του 1945, τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς - Μπίρκεναου στην Πολωνία. Στη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, της μεγαλύτερης γενοκτονίας στην παγκόσμια ιστορία, υπολογίζεται ότι μόνο στα στρατόπεδα εξολόθρευσης θανατώθηκαν, με τουφεκισμό, καταναγκαστική εργασία, απαγχονισμό και δηλητηριώδη αέρια περίπου τρία εκατομμύρια Εβραίων. Το σύνολο των Εβραίων που θανατώθηκαν από την άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος στην εξουσία μέχρι την κατάρρευσή του ανέρχεται σε έξι περίπου εκατομμύρια.

 Στα πλαίσια αυτής της Μέρας Μνήμης παρακολουθήσαμε με τους μαθητές του Γ2 της ταινία Un Sac de Billes – Ο δρόμος τηςδιαφυγής. Στην υπό γερμανική κατοχή Γαλλία, δύο νεαρά αδέλφια εβραϊκής καταγωγής, ο Μορίς και ο Ζοζέφ, θα βρεθούν μόνοι τους απέναντι στους θανάσιμους κινδύνους που εγκυμονεί το πολεμικό κλίμα στη χώρα. Θα επιδείξουν απίστευτο θάρρος, κουράγιο και εφευρετικότητα, ώστε να αποδράσουν από τη ναζιστική εισβολή και να προσπαθήσουν να επανενωθούν με την οικογένεια τους.
Οι μαθητές είδαν την ταινία, απάντησαν στο φυλλάδιο εργασίας και ακολούθησε συζήτηση στην τάξη. Η συνολική δραστηριότητα άρεσε στους μαθητές οι οποίοι, παρακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον την ταινία και συγκινήθηκαν από την αληθινή ιστορία που διαπραγματεύεται. Ακολουθούν ενδεικτικές απαντήσεις τους στις ερωτήσεις του φυλλαδίου.


Ερώτηση 1η :
Αν και ο Τζο όταν τέλειωσε ο πόλεμος εξακολουθεί να είναι παιδί, οι συνθήκες τον ανάγκασαν να ωριμάσει γρηγορότερα. Όταν θα επιστρέψει στο Παρίσι το 1944 δε θα είναι πια «κλαψιάρης» , όπως τον κοροϊδεύει αρχικά ο αδερφός του. Ακολουθεί μια σειρά γεγονότων τα οποία άλλαξαν τον Τζο και από παιδί έγινε ενήλικας. Να γράψετε ποιο μάθημα πήρε ο Τζο από καθένα από αυτά τα γεγονότα.
          Ταξίδι με τρένο στο Dax. Πονηριά.
          Απόδραση στην ελεύθερη ζώνη μέσα από το δάσος. Υπομονή
          Ταξίδι μέσα από την ελεύθερη ζώνη στη Νις. Υποστήριξη από τον αδερφό του
          Δουλεύοντας στη μαύρη αγορά στη Νις. Ικανότητες συναλλαγής
          Συμμετοχή στο σχολείο New Harvest. Καχυποψία, επιφυλακτικότητα
          Σύλληψη από τους Ναζί μαζί με τον αδερφό του Μορίς και τον Φέρντιναντ και εγκλεισμός στο ξενοδοχείο Εξέλσιορ. Ψυχική αντοχή, απόκρυψη βαθύτερων συναισθημάτων, τόλμη, θάρρος
          Εργασία για τον Αμβρόσιο Μανσελιέρ και την οικογένεια του. Διεκδικητικότητα, υπομονή, συμβιβασμός
          Επιστροφή στο Παρίσι μετά την Απελευθέρωση. Αποδοχή του θανάτου του πατέρα, τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο.

2η ερώτηση :Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας ήρωας;
Ο αγαπημένος μου ήρωας ήταν ο Ρομάν, ο πατέρας. Αυτό γιατί νοιαζόταν για την οικογένεια του και πάντα τους προστάτευε, μαθαίνοντας τα παιδιά του τις δυσκολίες που έχει ο έξω κόσμος. Επίσης ήταν οα αγαπημένος μου ήρωας γιατί αν και ο κόσμος γύρω του κατέρρεε, πάντα έμενε δυνατός, με ψηλά το κεφάλι, πάντα πρόθυμος να σώσει την οικογένεια του. Τέλος, θαύμασα τον τρόπο που σκληραγώγησε τα παιδιά του δείχνοντας τους πόσο σκληρός και άδικος είναι ο κόσμος.
Καλλιόπη Δρόσου

Ο αγαπημένος μου ήρωας ήταν ο Μορίς. Ο λόγος που μου άρεσε είναι επειδή μου κέντρισε το ενδιαφέρον ο ρόλος του καθώς, αν και κινδύνευε ο ίδιος, αγωνιούσε αλλά και νοιαζόταν για τη ζωή του αδερφού του. Ήταν θαρραλέος. Ένας έφηβος που αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο του λόγω των συνθηκών και παρόλα αυτά δεν τα παράτησε.
Μαρία Ηλιοπούλου

Ο αγαπημένος μου ήρωας ήταν ο καθολικός ιερέας, διότι ρίσκαρε τη ζωή του για να σώσει δυο παιδιά που δε γνώριζε.
Κλεομένης Καρτέρης

Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Μορίς, ο αδερφός του Τζο, διότι παρά τις πλάκες που έκανε και οι οποίες ήταν αρκετά σημαντικές, γιατί ελάφρυναν την ατμόσφαιρα , στις δύσκολες στιγμές έμενε ψύχραιμος και μεριμνούσε για το μικρό του αδερφό. Τέλος προτιμούσε , όπως είπε και ο ίδιος, να πεθάνει αυτός και να ζήσει ο Τζο.
Σωτήρης Καβαδάκης

Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο καθολικός ιερέας, γιατί παρόλο που δεν ήξερε τα παιδιά, κατάλαβε ότι δεν είχαν χαρτιά , επειδή δεν ήταν ενήλικοι ακόμα και τους βοήθησε. Πιο πολύ μου άρεσε που τους είπε να τρώνε το μήλο για να χαμογελάνε και να μην καταλαβαίνουν οι Γερμανοί το ύφος τους.
Γιώργος Κεφαλιανός

Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν ο Τζο, γιατί παρόλα αυτά που πέρασε , έμεινε πάντα δυνατός και μου φάνηκε πολύ γενναίος και ώριμος.
Κυρανιώ Κουτσούφη

Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν ο μορίς επειδή ήταν πολύ δυνατός και βοήθησε το μικρό του αδελφό να επιβιώσει μέχρι να απελευθερωθεί η Γαλλία. Και δεν τα παράτησε , παρότι φοβόταν για το τι θα συνέβαινε και είχ ένα φροντίζει και το μικρό του αδελφό.
Τζέσι Κοτσιάι

Ο αγαπημένος μου ήρωας ήταν ο καθολικός ιερέας, γιατί κυριολεκτικά ρίσκαρε τη ζωή του, για να μπορέσει να σώσει το Τζο και το Μορίς. Ίσως πίστευε ότι ήταν καθήκον του ως ιερέας.
Θεοδόσης Διακογιάννης

Σίγουρα όλοι οι ηθοποιοί έπαιξαν τέλεια. Όμως αν ήταν αν επιλέξω κάποιον αυτός θα ήταν ο Μορίς. Ο Μορίς πειράζει και κάνει αστεία στο Τζο, ήταν πολύ καλός αδερφός και πολύ συμπαθητικός!
Δημήτρης Κανέλλης

3η ερώτηση
Είστε ο Τζο και γράφετε σε μια σελίδα του ημερολογίου σας ποια γεγονότα σημάδεψαν τη ζωή σας στη διάρκεια του επίπονου αυτού ταξιδιού διαφυγής.
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Μόλις χτες γύρισα από την ελεύθερη ζώνη στο Παρίσι και έμαθα ότι ο πατέρας μου πήγε κοντά στον παππού και τη γιαγιά, στον παράδεισο. Δεν είμαι καλά όλη μέρα, αν και η μαμά λέει ότι θα μας βλέπει από ψηλά και θα χαμογελάει. Πιστεύω ότι είναι χαρούμενος επειδή καταφέραμε να έρθουμε πίσω χωρίς α έχουμε χάσει τη ζωή μας.
Δε μου αρέσει ο πόλεμος, ημερολόγιο. Ελπίζω να μην ξαναζήσω κάτι παρόμοιο, γιατί είμαι σίγουρος ότι αυτή τη φορά θα χαθεί ολόκληρη η οικογένεια μου. Φοβάμαι, μου λείπει πολύ ο μπαμπάς μου. Δε νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ το ότι έπρεπε να φύγουμε από το σπίτι για να είμαστε ασφαλείς. Είναι παράξενο. Τι κακό υπάρχει στο να είσαι Εβραίος; Γιατί εμείς πρέπει να φύγουμε; Δεν ξέρω αν θα απαντήσει κανείς στην ερώτηση μου.. Σε αφήνω τώρα . Καληνύχτα ημερολόγιο μου!!!
Γαβριέλα Δούσμανη




Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019

Kαι ο πιο δυνατός άνθρωπος χρειάζεται φίλους - "Then came you"


Κυριακή 24 Φεβρουαρίου και η Κινηματογραφική μας Λέσχη είχε την πρώτη της συνάντηση ξανά στο χώρο του 1ου Γυμνασίου, μιας και επιστρέψαμε στο ανακαινισμένο σχολείο μας! Η ταινία που είδαμε ήταν το «Then came you». Εκείνη είναι η Σκάι, ένα νεαρό κορίτσι με ανίατη ασθένεια. Εκείνος είναι ο Κάλβιν, ένας έφηβος που αποφεύγει τα πάντα γιατί είναι υποχόνδριος και τον καταδιώκει ο φόβος του θανάτου.. Οι δρόμοι τους συναντώνται σε μια ομάδα υποστήριξης για άτομα που πάσχουν από καρκίνο και εκεί θα ξεκινήσει η φιλία τους. Η Σκάι ζητά από τον Κάλβιν να τη βοηθήσει αν εκπληρώσει όλες τις τελευταίες της επιθυμίες. Έτσι , χωρίς να το καταλάβει, θα μπορέσει να ξεπεράσει όλες τις δικές του φοβίες και να αγαπήσει τη ζωή. Η ταινία δεν είναι μελοδραματική. Τουναντίον έχει πολλά κωμικά στοιχεία και παρουσιάζει μια πολύ φωτεινή και αισιόδοξη αντιμετώπιση μιας αρρώστιας , όπως είναι ο καρκίνος. Παράλληλα καταφέρνει να αναδείξει μοναδικά τη φιλία που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε δύο έφηβους, διαφορετικού φύλου ανατρέποντας το γνωστό στερεότυπο ότι τέτοιου είδους φιλία είναι ανύπαρκτη. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι η Maisie WilliamsArya Stark του ''Game of Thrones'') και ο  Asa Butterfield. Στις κριτικές της ταινίας ο Θεοδόσης και η Ολυμπία.



Η ταινία "Then came you" από πλευράς σκηνοθεσίας ήταν αρκετά καλή, αλλά από πλευράς σεναρίου θεωρώ πως ο χαρακτήρας της Σκάι ήταν  λίγο υπερβολικά δοσμένος. Δεν το βρίσκω λογικό να είσαι τόσο ευτυχισμένος από την στιγμή που ξέρεις πως δεν σου απομένει πολύς χρόνος μέχρι τον θάνατο σου .Ήταν αρκετά δύσκολο να γράψω μια κριτική γι αυτήν την ταινία και οφείλω να παραδεχτώ πως έχω ανάμεικτα συναισθήματα για το αν  η συμπεριφορά της Σκάι ήταν υπερβολική η αν ήταν λογική. Είναι δύσκολο να την κρίνω εφόσον δεν πάσχω από καρκίνο και δεν μπορώ να παριστάνω πως ξέρω πως νιώθει κάποιος που πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια. Η Σκάι όταν γνώρισε τον Κάλβιν πίστευε πως δεν ζούσε την ζωή του όπως έπρεπε να την ζει και προσωπικά πιστεύω ότι όλο το concept της ταινίας ήταν στημένο γύρω από αυτή την ιδέα. Θεωρώ πως η ταινία θέλει να μας θυμίσει ότι το σημαντικό δεν είναι το πόσο διάστημα θα ζούμε, αλλά πώς ζούμε τη ζωή που έχουμε.
Θεοδόσης Διακογιάννης, Γ2



Αυτή η ταινία ήταν απλά υπέροχη! Είναι όμορφο το πως η χημεία μεταξύ των δυο ηρώων άλλαξε στην πορεία της ταινίας. Επίσης στο σημείο που η Σκάι έστειλε στο αγόρι τις κάρτες γενεθλίων και εκείνος άρχισε να κλαίει εκεί μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσα σήμαινε για αυτόν. Ο ένας επηρέασε τον άλλον πάρα πολύ, πράγμα το οποίο συμβαίνει και στην κανονική ζωή. Αρχικά το αγόρι δεν συμπαθούσε το κορίτσι,  αλλά, όσο την γνώριζε, άλλαζε η γνώμη του,  γιατί έψαξε πιο βαθιά και κατανόησε πως δεν πρέπει να βλέπουμε το εξώφυλλο ενός βιβλίου αλλά και το περιεχόμενο.
Ολυμπία Σπαγουλίδου, Γ5



Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2019

Λίγα χιλιόμετρα Ιστορίας με την κ.Ευθυμίου - Συνάντηση με τους μαθητές της Β και Γ Γυμνασίου.


Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκε στο νησί μας καλεσμένη του δήμου Κω  η κ. Μαρία Ευθυμίου, καθηγήτρια Ιστορίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η κ.Ευθυμίου την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου παρουσίασε το βιβλίο της «Μόνο λίγα χιλιόμετρα. Ιστορίες για την Ιστορία», το οποίο συνεγράφη σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο κ. Μάκη Προβατά.

Τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου η κυρία Ευθυμίου συναντήθηκε με μαθητές από Γυμνάσια και Λύκεια του νησιού. Η πρώτη συνάντηση της έγινε με μια ομάδα μαθητών της Β και Γ Γυμνασίου από το 1ο Γυμνάσιο Κω και πραγματοποιήθηκε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης. Η συνάντηση μαζί της ήταν καθορισμένη από καιρό και θα συμμετείχαν πολύ περισσότεροι μαθητές μας, αλλά ο ερχομός της κυρίας Ευθυμίου συνέπεσε με τη μετακόμιση του σχολείου μας στο ανακαινισμένο κτίριο του και αυτό μας ανάγκασε να αλλάξουμε το πρόγραμμα μας. Τελικά μόνο μια ομάδα μαθητών μας από τη Β και Γ Γυμνασίου μπόρεσε να συσταθεί και να συναντηθεί μαζί της. 


Θέμα της συνάντησης ήταν η ιστορική πορεία του ελληνικού κράτους από την Ρωμαιοκρατία έως τα νεώτερα χρόνια. Η κ. Ευθυμίου αναφέρθηκε στην ακμή και την παρακμή του Ρωμαϊκού κράτους , τη δημιουργία του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους και τη μετεξέλιξη του σε Βυζαντινή αυτοκρατορία καθώς και στη καθοριστική συμβολή των γεωγραφικών ανακαλύψεων για το νεώτερο κόσμο.
         Ακολουθεί ένα μικρό βίντεο από τη συνάντηση μας. Οι περίπου δυο ώρες κύλησαν πολύ γρήγορα και οι μαθητές μας δήλωσαν ενθουσιασμένοι από τον κατανοητό και χειμαρρώδη λόγο της κ.Ευθυμίου, ο οποίος τους βοήθησε να προσεγγίσουν  μια δυσνόητη , γι αυτούς, ιστορική περίοδο . Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε συχνότερα τέτοιες συναντήσεις με αξιόλογους ανθρώπους και Δασκάλους, όπως η κ.Ευθυμίου. Ευχαριστούμε θερμά την κυρία Ευθυμίου γι αυτό το σπουδαίο μάθημα Ιστορίας! Επίσης ευχαριστούμε το δήμο Κω και κυρίως την κυρία Ειρήνη Χατζηχριστοφή,αντιδήμαρχο πολιτισμού, επειδή προσφέρει την ευκαιρία στα παιδιά μας να γίνονται μέτοχοι των πολιτιστικών δρωμένων της Κω.


Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019

"Δεν κερδίζεις με τη βία, αλλά με την αξιοπρέπεια" - The green book


Την περασμένη Κυριακή με την κινηματογραφική λέσχη του σχολείου παρακολουθήσαμε την ταινία «Το πράσινο βιβλίο».
Πρωτοδημοσιευμένο το 1936 από τον Νεοϋορκέζο ταχυδρόμο και μετέπειτα εκδότη Βίκτορ Χιούγκο Γκριν, το «Πράσινο Βιβλίο», ή το «Πράσινο Βιβλίο του Νέγρου Αυτοκινητιστή» όπως ήταν ο πλήρης τίτλος του, υπήρξε η βίβλος του Μαύρου ταξιδιώτη στις ΗΠΑ για τριάντα χρόνια. Ενας ετήσια ανανεούμενος οδηγός ακριβείας για τα ξενοδοχεία, τα φαγάδικα, τα καταστήματα και τα βενζινάδικα στα οποία μπορούσε ανενόχλητος να σταθμεύσει ο έγχρωμος επαγγελματίας –καλλιτέχνες, αθλητές και πλασιέ κατά κανόνα- σε εποχές βάναυσου φυλετικού διαχωρισμού.
Μετά την ψήφιση του Νόμου περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το Κογκρέσο το 1964 και την απαγόρευση του διαχωρισμού σε δημόσιους χώρους, το Βιβλίο έχασε αναπόφευκτα την πρακτική του αξία, μέχρι που σταμάτησε οριστικά να εκδίδεται το 1966. Το 1962, όμως, όπου τοποθετείται η νέα δραμεντί του Πίτερ Φαρέλι, ο οδηγός ήταν ακόμη χρήσιμος. Ειδικά στους Μαύρους που σκόπευαν να περιοδεύσουν στον αναχρονιστικά εντροπικό αμερικανικό Νότο.
Ο Δόκτωρ Ντον Σέρλεϊ, περιζήτητος πιανίστας του κλασικού ρεπερτορίου και γόνος αριστοκρατικής τζαμαϊκανής οικογένειας, όχι απλά δεν ξέρει να οδηγεί, αλλά και χρειάζεται ως σοφέρ στην προσεχή τουρνέ του στην Λουιζιάνα κάποιον ικανό να τον προφυλάξει από δυσάρεστες καταστάσεις. Ο Τόνι Βαλελόνγκα, άνεργος οικογενειάρχης από το Μπρονξ, με πείρα πορτιέρη στη νεοϋορκέζικη νύχτα, σπεύδει για τη συνέντευξη. Τυπικός ρατσιστής, εκπλήσσεται δυσάρεστα με τη διαπίστωση πως ο δυνάμει μισθωτής του δεν είναι ούτε Λευκός, ούτε και «γιατρός». Κι ενώ αρνείται αρχικά τη δουλειά, που περιλαμβάνει και μικροθελήματα παντός τύπου, πείθεται στο άκουσμα της αμοιβής του.
Και το ταξίδι ξεκινά. Με τον σοφέρ χαλαρό, φλύαρο κι άξεστο μπροστά, τον μουσικό ευθυτενή και ακριβολόγο στο πίσω κάθισμα. Να εκπλήσσονται εναλλάξ με την άγνοιά τους για τον κόσμο του άλλου. Και να μαθαίνουν φυσικά. Ένα αταίριαστο ζευγάρι σε μια ταινία δρόμου. Ο οποίος όσο βαθύτερα οδηγεί στον Νότο, τόσο κοντύτερα φέρνει τους κινδύνους. Και μαζί τόσο δυνατότερη κάνει τη μεταξύ τους επικοινωνία. (http://flix.gr/cinema/green-book-review.html)

Η ταινία άρεσε πολύ στους μαθητές μας. Τους ενθουσίασε το γεγονός ότι παρόλο που ήταν ανάλαφρη, περνούσε σημαντικά μηνύματα χωρίς διδακτισμό. Η μουσική, η σκηνοθεσία, ο τρόπο που έπαιζαν οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, ο τρόπος με τον οποίο χτίστηκε η φιλία μεταξύ τους ήταν τα στοιχεία που ξεχώρισαν. Οι σκηνές που έδειξαν το φυλετικό μίσος, την κυριαρχία των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων, τις ρατσιστικές αντιλήψεις  εντυπώθηκαν στο μυαλό τους. Ακολουθούν οι κριτικές της Γαβριέλας και της Ολυμπίας.


Η ταινία ήταν ωραία. Είχε αστείες στιγμές και άλλες πιο σοβαρές, αλλά μέσα από αυτές μας δείχνει τον ρατσισμό των ανθρώπων ανεξαρτήτου κοινωνικής τάξης.  Για παράδειγμα, όταν ο πιανίστας ήταν να δώσει την τελευταία του παράσταση, ασχέτως που ήταν ο επίσημος καλεσμένος της βραδιάς,  δεν του επέτρεψαν να φάει στο εστιατόριο που όλοι οι υπόλοιποι έτρωγαν. Θεωρώ ότι έκανε πολύ καλά να τους γυρίσει την πλάτη και να , γιατί σε τέτοιες στιγμές πρέπει να έχουμε το ηθικό μας , χωρίς να δίνουμε δικαιώματα στους υπόλοιπους να μας σχολιάσουν...
Ο  τρόπος που έπαιξαν οι δύο ηθοποιοί ήταν αρκετά πειστικός και αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα, γιατί αν ο ηθοποιός δεν μπορεί να φτιάξει τον χαρακτήρα του ανάλογα με το είδος της ταινίας, τότε η ταινία δεν θα κερδίσει το ενδιαφέρον μας. Τέλος, επειδή δεν βρήκα κάποια ατέλεια θα δώσω ένα 5/5 στην ταινία. Και για την ακρίβεια είμαι πολύ χαρούμενη που της βάζω τέτοιο βαθμό, γιατί συνήθως όλο και κάτι θα βρω για να "θάψω"...!
Γαβριέλα Δούσμανη, Γ2


Οι ήρωες στην αρχή δεν τα πήγαιναν καλά και μετά έγιναν φίλοι. Κατά την γνώμη μου αυτό μας λέει με έμμεσο τρόπο ότι δεν μπορείς να κρίνεις από το "εξώφυλλο" έναν άνθρωπο αλλά από το χαρακτήρα του. Επίσης μου έκανε εντύπωση το πόσο επηρέασε ο ένας τον άλλον μέσα σε 2 μήνες. Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ είναι το τέλος που μας δείχνει την δυνατή φιλία που έχτισαν αυτοί οι δύο άνθρωποι.
Ολυμπία Σπαγουλίδου, Γ5


Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019

Searching - "Κατάλαβα πως δε γνώριζα την κόρη μου...."


Η ταινία που είδαμε χτες το απόγευμα στην κινηματογραφική Λέσχη ήταν μια ταινία πολύ καινούρια- του 2018- και πολύ ιδιαίτερη σκηνοθετικά, αφού στο γύρισμα της χρησιμοποιήθηκαν μια σειρά από κάμερες. Η χρήση της κάμερας, είτε αυτή ήταν του υπολογιστή, είτε του κινητού, είτε της τηλεόρασης έδωσε μια άλλη διάσταση στην εξέλιξη της υπόθεσης,  καθώς δεν προσπάθησε να εκμαιεύσει το συναίσθημα, αλλά αυτό προέκυπτε αβίαστα από την πλοκή. Στο Searching ένας απελπισμένος πατέρας, μετά την εξαφάνιση της 16χρονης κόρης του,  προσπαθεί να βρει στοιχεία και απαντήσεις μέσα στο λάπτοπ της. Η ταινία θίγει πολλά θέματα: την ακούσια εγκατάλειψη των παιδιών στον κόσμο του διαδικτύου, το θέμα της διαχείρισης του πένθους, τα όρια της μητρικής αγάπης. Στους μαθητές άρεσε η ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά, αφού είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με τον κόσμο της οθόνης στην καθημερινότητα τους και χρησιμοποιούν κατά κόρον τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ακολουθούν οι κριτικές τους.


Αρχικά, θέλω να πω πως η ταινία πραγματικά με εντυπωσίασε επειδή μας έδειξε ο σκηνοθέτης πως για να γυριστεί μια ταινία δεν χρειάζεται μεγάλο budget, ούτε τεράστια παραγωγή. Χρειάζεται ένα καλό σενάριο και καλούς ηθοποιούς. Επίσης πιστεύω ότι το concept με τις οθόνες ήταν πολύ έξυπνο, εφόσον στην σύγχρονη κοινωνία ο καθένας μας περιβάλλεται από , τουλάχιστον, οθόνη. Οφείλω εδώ να αναφέρω ότι πολλά από τα γεγονότα της ταινίας συμβαίνουν στην καθημερινή μας ζωή.
Μια σκηνή που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η σκηνή με το κορίτσι που ανέβασε ένα δημόσιο βίντεο λέγοντας πως ήταν πολύ δυστυχισμένη για την εξαφάνιση της κοπέλας, ενώ στην πραγματικότητα το έκανε για να γίνει πιο δημοφιλής εφόσον αρχικά είχε παραδεχτεί στον πατέρα της Μάργκο πως δεν έκαναν πολλή παρέα. Την είχε καλέσει στο σπίτι της μόνο και μόνο για να πάρει καλό βαθμό σε μια ομαδική εργασία. Μπορώ εύκολα να συγκρίνω αυτό το παράδειγμα με ένα φαινόμενο της εποχής μας, με τους πολιτικούς μας. Οι ίδιοι οι πολιτικοί λένε ψέματα για να δημιουργήσουν μια καλύτερη εικόνα για τον εαυτό τους.
Επίσης, θέλω να σχολιάσω την συμπεριφορά της ντέντεκτιβ. Πιστεύω πως αυτό που έκανε ήταν αρκετά λογικό. Νομίζω πως κάθε μάνα θα έκανε το ίδιο για το παιδί της, αν και δεν μου άρεσε που έμπλεξε έναν γνωστό της στην υπόθεση για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα.
Αν και υπήρχαν κάποια κομμάτια που δεν είχαν πολλή λογική,   θεωρώ πως η ταινία ήταν πάρα πολύ ωραία και γι αυτο της δίνω 3.9/5.
Θεοδόσης Διακογιάννης, Γ2





Ήταν μια φανταστική, και πρωτοποριακή ταινία. Αν και ήταν δύσκολη στη σκηνοθεσία, η υπόθεση του έργου κυλούσε ομαλά. Ήταν γεμάτη με μικρές, αλλά σημαντικές λεπτομέρειες στις οποίες έπρεπε να δώσεις προσοχή. Δυστυχώς αυτό το συνειδητοποίησα στο τέλος.
Για τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μια είναι σημαντικό να μοιράζεσαι τα προβλήματα σου με τους γονείς σου, από την άλλη έτσι όπως είναι διαμορφωμένη η σημερινή κοινωνία, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο για τα παιδιά να εκφραστούν και συνήθως αψηφούν τους κινδύνους του ιντερνετ και καταφεύγουν εκεί.
Σωτήρης Καβαδάκης, Γ2



Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

Αγαπημένε μου πατέρα.....


Οι "Πρώτες ενθυμήσεις" είναι ένα απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό έργο της Πηνελόπης Δέλτα στο οποίο παρουσιάζεται η συναισθηματική επίδραση που ασκεί στη μικρή Πηνελόπη ο πατέρας της. Μετά την ολοκλήρωση της ανάλυσης του κειμένου οι μαθητές δούλεψαν ομαδοσυνεργατικά -θα παρουσιάσουμε σε άλλη ανάρτηση τα αποτέλεσματα της συνεργασίας τους- και στη συνέχεια στα πλαίσια των δημιουργικών εργασιών , έγραψαν γράμματα προς τους πατεράδες τους. Στα γράμματα αυτά εξομολογούνται τα συναισθήματα τους προς το δικό τους γονιό ακολουθώντας τα βήματα της συγγραφέα. Τα κείμενα τους ακολουθούν.  




Αγαπημένε μου πατέρα,
Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί νιώθω την ανάγκη να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Κάνεις τόσα πράγματα για μένα καθημερινά. Δουλεύεις πολλές ώρες για να μη μου λείπει κάτι, με υποστηρίζεις και με αγαπάς. Με κάνεις να νιώθω προστατευμένη , πολύτιμη και ασφαλής ακόμη και να κοιτάς με ενοχλητικό τρόπο τους φίλους μου σα να τους σκανάρεις. Κάθε φορά που αποτυγχάνω με παρηγορείς και μου λες να μην το βάζω κάτω. Αυτό μου δίνει δύναμη . Είναι όμως και κάποιες φορές που μου σπας τα νεύρα με την κριτική  και τα κηρύγματα σου. Και όταν μου λες συνέχεια θα σου άρεσε εσένα , αν στο έκαναν αυτό; , πραγματικά εξοργίζομαι. Ξέρω όμως πως ό,τι κάνεις και λες είναι για το καλό μου. Αλλά άσε με και λίγο να βρω ποιο είναι αυτό για μένα. Μπορεί να κάνω λάθη, αλλά , όπως μου λες και συ, μόνο έτσι θα μάθω. Και σε παρακαλώ πολύ όταν με βλέπεις εκνευρισμένη, μη μου μιλάς και μη μου πηγαίνεις κόντρα. Άλλωστε όπως λέει και η μαμά συχνά « εμείς μαλώνουμε, γιατί μοιάζουμε πολύ». Γι αυτό σου ζητάω αυτό μόνο: λίγο να με καταλαβαίνεις.
Με αγάπη , η κόρη σου



Αγαπητέ πατέρα,
Θέλω να σου πω τι νιώθω για σένα με ειλικρίνεια.
Κάθε φορά που ερχόσουν σπίτι , φοβόμουν μη μου φωνάξεις για οτιδήποτε, γιατί πάντα αυτό έκανες. Δε μου φερόσουν με αγάπη και στοργή και λυπήθηκα πολύ που ξέχασες και τα γενέθλια μου…….Ουσιαστικά είχα μια μητέρα μόνο, όταν όλες οι φίλες μου είχαν ένα τέλειο πατέρα που τις νοιάζεται. Τώρα είμαστε μακριά και εύχομαι να είσαι καλά. Όταν θα είμαι έτοιμη, θα σου τηλεφωνήσω.
Με αγάπη, η κόρη σου



Αγαπημένε μου μπαμπά,
Ο λόγος που σου γράφω αυτό το γράμμα είναι για να σε ευχαριστήσω για όλα όσα έχεις κάνει για μένα αυτά τα χρόνια.
Όταν πονούσα, όταν έκλαιγα, όταν περπάτησα για πρώτη φορά, όταν πρωτομίλησα , ήσουν εκεί. Ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα μαζί μου. Στις δύσκολες αλλά και στις ευχάριστες στιγμές, στις μεγάλες μου διαδρομές, θα είσαι πάντα δίπλα μου.  Κι ας τσακωνόμαστε πολλές φορές, κι ας διαφωνούμε. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα. Είσαι εκεί για να με συμβουλέψεις, να με βοηθήσεις και να με παρηγορήσεις. Να ξέρεις πως είσαι  από τους λίγους μπαμπάδες που τα κάνουν όλα αυτά για την κόρη τους. Στα μάτια μου είσαι ξεχωριστός, είσαι γενναίος, είσαι καλόκαρδος και πάρα πολύ σπουδαίος.
Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έχεις προσφέρει και συνεχίζεις να μου προσφέρεις. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις . Και κάτι τελευταίο: θα ήθελα να σου ζητήσω μια τεράστια συγγνώμη για όσα έχω κάνει και σε έχουν πληγώσει.
Σε αγαπάω πάρα πολύ, η κόρη σου



Αγαπητέ μου πατέρα, σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου εξομολογηθώ τα συναισθήματα μου για σένα και ίσως με αυτά που θα σου πω να βελτιωθούν και οι σχέσεις μας.
Αρχικά, θέλω να σου πω ότι σε αγαπώ και ό,τι κι αν πω σε αυτό το γράμμα δεν το αλλάζει αυτό. Ξέρω ότι δουλεύεις πολύ κάθε μέρα και θες και συ να ξεκουραστείς κάποτε, αλλά θα ήθελα πολύ να περνάγαμε λίγο χρόνο μαζί- ειδικά τώρα που εγώ κάνω απόγευμα μάθημα και δε βρισκόμαστε τόσο συχνά. Επίσης θέλω να σου πω ότι σε εκτιμώ , αφού είσαι και έμεινες ψύχραιμος όσα κι αν ήταν τα προβλήματα σου ή τα προβλήματα της οικογένειας μας.
Είμαι σίγουρος πως όταν το πρόγραμμα μας θα γίνει όπως παλιά, θα έχουμε χρόνο μαζί και θα κάνουμε πολλά πράγματα. Μην ξεχάσεις ποτέ ότι ό,τι κι αν γίνει θα σε αγαπάω και θα σε εκτιμώ.
Με αγάπη, ο γιος σου



Αγαπημένε μου πατέρα,
Θέλω σε αυτό το γράμμα να σου μιλήσω για το πως νιώθω για σένα.
Όταν βρίσκομαι μαζί σου, πάντα νιώθω ασφαλής , πάντα με προστατεύεις σε ό,τι κι να κάνω, με υποστηρίζεις και ανησυχείς για μένα. Μερικές φορές δεν προλαβαίνω να σε δω , γιατί όταν είμαι σπίτι εσύ δουλεύεις , ενώ όταν είσαι εσύ στο σπίτι εγώ γυρίζω αργά από το σχολείο και σε βλέπω λίγο. Όταν νιώθω πιεσμένη ή θέλω να κλάψω για κάτι, με ένα σου αστείο με κάνεις να τα ξεχάσω όλα και να γελάω πολύ.
Σ αγαπώ πολύ μπαμπά- και δε στο λέω πολλές φορές αυτό.
Με αγάπη, η κόρη σου




Καλέ μου πατέρα,
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω τα παράπονα μου αλλα και να σε ευχαριστήσω για τη σχέση μας.
Το αρνητικό είναι μόνο ένα – ευτυχώς. Αρκετές φορές με εκνευρίζεις με την ξεροκεφαλιά σου και ίσως με το πόσο οξύθυμος είσαι. Κατά τα άλλα όμως χαίρομαι που είσαι έτσι όπως είσαι και όχι σαν τους άλλους γονείς που δε νοιάζονται για τα παιδιά τους.
Με αγάπη, ο γιος σου



Μπαμπά, αυτό το γράμμα το γράφω με ειλικρίνεια και ελπίζω να με καταλάβεις. Δε με μεγάλωσες εσύ, δε θυμάμαι τίποτε από σένα. Το μόνο που άκουγα ήταν πως με αγαπούσες. Μα πάντα είχα μια ερώτηση: «Γιατί τότε έφυγες και με άφησες;» ……….. Δεν ήσουν εδώ όταν έκλαιγα, όταν σε χρειαζόμουν- ήσουν μακριά μου. Όταν ρώτησα γιατί δεν έρχεσαι να με δεις το μόνο που πήρα ως απάντηση είναι πως φοβάσαι. Τι εννοούσαν όταν έλεγαν «φοβάσαι» ; Τι φοβάσαι; Να δεις εμένα, την κόρη σου; …
Εγώ ξέρω να αγαπάω, εσύ όχι. ….. Τα άλλα κορίτσια, ακόμη κι αν χώρισαν οι γονείς τους , είχαν το μπαμπά τους, εγώ όχι. Και ακόμη και τώρα που είμαι 14 χρονών , δε σε έχω δει……..
 ………..Μακάρι να ήσουν εδώ για μένα, μακάρι να μη φοβόσουν , να έκανες κάτι για μένα. Σε συγχωρώ, όμως. Είναι περίεργο που σε συγχωρώ, αλλά το χέρι μου το έγραψε από μόνο του. Πλέον δε θα στενοχωριέμαι για σένα. Διότι έχω αυτούς που με αγαπάνε και αν θελήσεις ποτέ να με δεις, εδώ θα είμαι. …..



Λοιπόν μπαμπά,
θα ξεκινήσω λέγοντας πως πραγματικά δε θα ήθελα κανένα πατέρα, παρά μόνο εσένα. Σίγουρα, δεν το δείχνω συχνά έως και ποτέ και παραδέχομαι πως ορισμένες φορές σου φέρομαι απότομα, χωρίς λόγο και γι αυτό ζητώ συγγνώμη. Μπορώ να πω πως πολλοί πατεράδες κάνουν όσα και εσύ για μένα και για τον αδερφό μου, φυσικά.
Αυτό που θαυμάζω περισσότερο σε σένα είναι η ευφυΐα σου – την οποία και προφανώς έχω πάρει- και οι γνώσεις σου. Σπάνια δεν έχεις απάντηση σε κάποια ερώτηση και είσαι πάντοτε πρόθυμος για συζήτηση. Δε θέλω αν πλατειάσω και γι αυτό θα κλείσω εδώ . Πάντως θέλω να ξέρεις ότι σε εκτιμώ πολύ για όσα κάνεις για εμένα και θέλω επίσης να ξέρεις πως σε αγαπώ.



Αγαπητέ μπαμπά,
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου εκφράσω τα συναισθήματα μου. Στο γραπτό λόγο έχω περισσότερη άνεση απ΄ ότι στον προφορικό. Είσαι ένας στοργικός πατέρας που νοιάζεται για τα παιδιά του. Ταυτίζεσαι με μένα πολλές φορές και αυτό το θεωρώ σημαντικό , διότι μπορούμε να μιλήσουμε για αρκετά πράγματα (π.χ.  μπάσκετ) και καταλαβαίνεις τη θέση μου. Με βοηθάς σε αρκετά θέματα και σχολικά και εξωσχολικά. Όμως κανείς δεν είναι τέλειος. Πολλές φορές νιώθω πως είσαι  υπερπροστατευτικός , πράγμα που καταντάει σπαστικό. Επίσης συχνά είσαι αυστηρός με πράγματα που δε χρειάζεται να δίνεις σημασία.
Δεν έχω και πολλά αρνητικά να σου πω, πράγμα που αποδεικνύει ότι είσαι πολύ καλός πατέρας.
Με αγάπη, ο γιος σου



…………………………….
Θέλω να ξεκαθαρίσω αυτή την κατάσταση. Τις προάλλες αναρωτήθηκες γιατί δε σου μιλάμε. Τόσο καιρό δε μας έδινες σημασία. Μας θεωρούσες δεδομένους και δεν ασχολιόσουν μαζί μας. ………….. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο γεγονός πως δεν αισθάνομαι τίποτε για σένα. Για εμένα δεν υπάρχεις ούτε σαν μπαμπάς, ούτε σαν τίποτε άλλο. Μπορείς να ξεκινήσεις ξανά τη ζωή σου και αυτό σου προτείνω να κάνεις.
Καλή συνέχεια.


Αγαπημένε μου μπαμπάκα,
Θα αρχίσω λέγοντας πόσο σε αγαπώ και πόσα σημαίνεις για μένα. Είσαι το είδωλο μου, κάποιος που πάντοτε θαύμαζα. Πάντα είσαι εκεί για μένα και με κάνεις να προχωράω μπροστά. Όταν κλαίω ή νιώθω πως δεν υπάρχει τρόπος να συνεχίσω ακούω τη φωνή σου να λέει «Μην κάθεσαι και στενοχωριέσαι. Η στενοχώρια είναι χάσιμο χρόνου. Όταν είμαι άρρωστη με φροντίζεις. Με αγκαλιάζεις,, με φιλάς και δε σε νοιάζει αν θα κολλήσεις. Μπορεί και να μείνεις ξύπνιος όλη νύχτα, μέχρι να πέσει ο πυρετός μου. … Είσαι ο καλύτερος πατέρας σε όλο τον κόσμο .
Σε αγαπώ πολύ μπαμπά.
Με αγάπη, η κόρη σου


Αγαπημένε μου πατέρα,
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω πως νιώθω για σένα. Γενικά δεν έχω παράπονα από σένα. Είσαι πολύ καλός πατέρας και σε αγαπώ πολύ. Αλλά θα ήθελα να μη μιλάς μαζί μου σοβαρά τόσο συχνά επειδή θέλω να κάνουμε μαζί και καμιά ανοησία.
Με πολλή αγάπη, η κόρη σου



Μπαμπά. Θα προσπαθήσω να σου πω όλα αυτά που τόσο καιρό θέλω, αλλά εσύ δε θες να με ακούσεις. Καταρχάς δε σε θεωρώ κανονικό μου πατέρα, επειδή ποτέ δε ήσουν δίπλα μου τις ώρες που σε χρειάστηκα. Μου λες σ αγαπώ , αλλά εγώ δε μπορώ να πω το ίδιο για σένα. Ίσως μέσα μου να έχω κάποιο συναίσθημα για σένα , αλλά δε θα το έλεγα αγάπη. Περισσότερο θα το έλεγα συμπόνια ίσως και λύπηση. ……………Πάντα προσπαθούσα να είμαι κοντά σου μήπως και δω κάποια καλή πλευρά σου, αλλά τίποτα. … Σήμερα λοιπόν δεν έχω πατέρα. Εδώ και αρκετό καιρό δεν έχω… Εγώ ήθελα ένα πατέρα να με καταλαβαίνει . Εσύ λες ότι για όλα φταίει η μητέρα μου και οι φίλοι μου. Όμως αυτοί με καταλαβαίνουν και με κάνουν να νιώθω καλύτερα. Δε σε νοιάζει τίποτε. Μόνο ο εαυτός σου και το πως να περνάς καλά. Δε σε ενδιαφέρω αληθινά εγώ……. Δε σε αγαπώ μπαμπά. Δε μπορώ να έχω συναισθήματα αγάπης για σένα. Όχι πια…..



Αγαπητέ μου μπαμπά.
Σου γράφω αυτό το γράμμα με σκοπό να σου εκφράσω όλα τα συναισθήματα που νιώθω για σένα. Δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω. Είσαι ένας μπαμπάς που από μικρή ηλικία με έμαθες να είμαι καλή με όλους, να αγαπάω τους συνανθρώπους μου, να έχω τρόπους, αλλά και να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις χωρίς πανικό. Επίσης με βοηθούσες στα μαθήματα μου
Και γενικότερα όπου δυσκολευόμουν , με συμβούλευες για το τι είναι καλό και τι όχι, και μου έλεγες να μη στενοχωριέμαι για πράγματα που είναι ανώφελα και δεν έχουν αξία. Μου έμαθες επίσης να εκτιμώ ό,τι έχω και να είμαι ολιγαρκής . Με λίγα λόγια είσαι ένας μπαμπάς καλός, έξυπνος, ευγενικός, ήρεμος, και γενικότερα υπέροχος. Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερο μπαμπά από σένα και πιστεύω ότι είμαι πολύ τυχερή.
Με πολλή αγάπη, η κόρη σου




Αγαπημένε μου πατέρα,
Καταρχάς σε ευχαριστώ που με έμαθες να παίζω ποδόσφαιρο. Επίσης πάντα θέλεις το καλό μου και αυτό το καταλαβαίνω, αλλά μερικές φορές φοβάσαι υπερβολικά για μένα, αν και είναι λογικό. Γονιός μου είσαι. Κάνεις τα πάντα για να έχω ένα καλύτερο μέλλον. …..
Με αγάπη, ο γιος σου


Αγαπημένε μου πατέρα,
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου εξομολογηθώ τα συναισθήματα μου για σένα. Τώρα που μεγάλωσα και λόγω του σχολείου, δεν περνάμε πολύ χρόνο μαζί. Να ήξερες πόσο μου λείπουν εκείνες οι μέρες που ήμασταν όλη τη μέρα μαζί και παίζαμε μαζί ως το βράδυ. Και ακούγαμε τη μαμά να φωνάζει και να λέει πως έτσι βγαίνω από το πρόγραμμα μου. Αλήθεια, να ήξερες πόσο μου λείπουν…
Τώρα θα σκέφτεσαι τι έχω πάθει γιατί εγώ δεν είμαι άτομο που εξομολογούμαι τόσο εύκολα τα συναισθήματα μου. Αλλά τον τελευταίο καιρό νιώθω πολύ πιεσμένη. Κάτι τέτοια βράδια που διαβάζω ως αργά, μου λείπουν οι αγκαλιές σου που με χαλαρώνουν .
Σε αγαπώ πολύ, και σένα και τη μαμά
Με αγάπη, η κόρη σας



Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019

Before the fall


Την περασμένη Κυριακή παρακολουθήσαμε την ταινία Napola. Η ταινία αφορούσε τις στρατιωτικές Ακαδημίες  που είχε δημιουργήσει ο Χίτλερ στη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία και την εκπαίδευση που αυτές παρείχαν στα επίλεκτα μέλη τους, νεαρούς Γερμανούς , γνήσιους εκπρόσωπους της Αρείας Φυλής. Μέσα από την ιστορία του νεαρού πρωταγωνιστή, που πλαστογραφεί την υπογραφή του πατέρα του,  προκειμένου να εισέλθει σε αυτή την Ακαδημία για να διαπιστώσει ότι η ιδεολογία του ναζιστικού καθεστώτος μεταμορφώνει τα άτομα σε εχθρούς του ίδιου τους του εαυτού, εφόσον τα ωθεί να παραβούν τις αρχές τους και να αλλάξουν το χαρακτήρα τους, παρακολουθούμε και την ιστορία αυτού του συστήματος.
Στη συζήτηση που ακολούθησε της προβολής οι μαθητές αναφέρθηκαν στα σημεία που τους εντυπωσίασαν. Κυρίως τους σόκαρε η ψυχρότητα με την οποία φέρθηκε ο στρατιωτικός πατέρας στον «αδύναμο» γιο του καθώς και η βιαιότητα της όλης εκπαίδευσης που στρεφόταν απέναντι σε κάθε ανθρώπινη αδυναμία και τσάκιζε όποιον δεν άντεχε. Τα παιδιά είχαν ήδη παρακολουθήσει αφιέρωμα στο Ολοκαύτωμα, οπότε τώρα έρχονταν αντιμέτωπα και με το πώς έφτασαν οι Γερμανοί ναζιστές να εξοντώσουν συνανθρώπους τους χωρίς να έχουν ίχνος ενοχής. Πώς η εκπαίδευση τους τους μετέτρεπε σε πιόνια του συστήματος, σε άβουλα όντα. Ακολουθούν οι κριτικές τους.



Η ταινία αυτή υπήρξε αρκετά σκληρή, αν και η σκληρότητα της δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με την πραγματική σκληρότητα και ψυχρότητα εκείνης της εποχής. Μας έδωσε ένα παράδειγμα του τρόπου σκέψης των ανθρώπων της συγκεκριμένης χώρας και εποχής και το πόσο απάνθρωπες ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν. Το γεγονός ότι δεν τους ενδιέφερε τίποτα πέρα από την δύναμη και την εξουσία την οποία προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αποκτήσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η αδιαφορία του πατέρα μετά θάνατο του γιου του και το γεγονός ότι το μόνο που είχε να πει σχετικά με το συμβάν ήταν το πόσο αδύναμος ήταν.
Κατά τη γνώμη μου όμως, αυτό το παιδί μόνο αδύναμο δεν ήταν. Είχε τη δύναμη να πει τη γνώμη του μέσα σε συνθήκες που κάνεις δεν θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο και να πάει κόντρα στην αντίληψη ολόκληρου του έθνους του, προκειμένου να υποστηρίξει αυτό που εκείνος πίστευε καλό. Ήταν μια ταινία έμπνευση, κάτι το ξεχωριστό. Υπέροχη επιλογή από τις αγαπητές μας καθηγήτριες.
Μαρία Χατζημιχαήλ, Γ6



Η συγκεκριμένη ταινία μου άρεσε αρκετά, αλλά και ταυτόχρονα με ευαισθητοποίησε καθώς μέσα από αυτή ανακάλυψα έναν κόσμο απόλυτα πειθαρχημένο, με σταθερούς όρους και κανόνες που δεν αλλάζουν! Αντιθέτως, παρατήρησα ότι οι κανόνες αλλάζουν τους ανθρώπους και τους αλλοιώνουν, ώστε να οι άνθρωποι να προσαρμόζονται στους κανόνες και όχι οι κανόνες στους ανθρώπους!!
 Ηλιοπούλου Μαρία,Γ'2