Μια συνάντηση με τον Σίγκμουντ Φρόιντ.

Άλλη μια μέρα, ακόμα μία εργασία με τη χρονομηχανή. Από τότε που έγιναν προσβάσιμες στον κοινό κόσμο δεν έχει ηρεμήσει αυτή η καθηγήτρια – η προηγούμενη εργασία είχε να κάνει με την γαλλική επανάσταση, οριακά γύρισα με τσεκουριά στο πόδι και το κεφάλι μου σφηνωμένο σε τσουγκράνα του 1790. Τέλος πάντων η σημερινή εργασία είναι πιο ενδιαφέρουσα – πρέπει να πάρουμε συνέντευξη από μία σπουδαία προσωπικότητα του 19^ου αιώνα. Γύρισα σπίτι έχοντας ήδη ένα όνομα στο μυαλό μου: Σίγκμουντ Φρόιντ, ο άνθρωπος που άλλαξε τον κόσμο της ψυχολογίας . Όπως βλέπετε, έχω ήδη κάνει την μικρή μου έρευνα πάνω στον κ. Φρόιντ. Πιστεύω η ικανότητα του να κάνει διάγνωση στον ίδιο του τον εαυτό χωρίς να το ξέρει, ή η ιδέα του για την χρήση της κοκαΐνης ως ψυχοσωματικό φάρμακο είναι όλα εντυπωσιακά επιτεύγματα.

Χωρίς δεύτερη σκέψη λοιπόν έτρεξα με τις σημειώσεις μου στον Θάλαμο Χρόνου της γειτονιάς μου και έφυγα κατευθείαν για την εποχή και το σπίτι του κ. Φρόιντ. Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω στον χρόνο, όχι απαραίτητα για το αίσθημα του ταξιδιού – το οποίο δεν είναι καθόλου δραματικό όσο νόμιζα – αλλά για την εικόνα μίας εντελώς διαφορετικής εποχής. Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίο σε κοιτούν αξίζει μία επίσκεψη στο παρελθόν, νιώθεις κυριολεκτικά σαν εξωγήινος.

Δεν πέρασε πολύ ώρα που ταξίδευα όταν έφτασα στην γειτονιά του Φρόιντ. Δεν έχει τίποτα εντυπωσιακό, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω σε αυτή την εποχή. Ρώτησα δυο-τρεις περαστικούς που μένει ο αγαπητός νευρολόγος και με καθοδήγησαν στο σπίτι του.

- Καλησπέρα σας κ. Φρόιντ, έρχομαι από το μ- Εε…. βρίσκομαι εδώ για μία συνέντευξη. Έχω διαβάσει κάποιες από τις έρευνές σας και είμαι εδώ για να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για τις θεωρίες σας, αν έχετε τον χρόνο.

- Βεβαίως, πέρασε. Δεν είναι συχνή αυτή η ευκαιρία. Βέβαια…με συγχωρείται.. για που ακριβώς είναι η συνέντευξη; Δεν θυμάμαι να είχα προγραμματίσει τέτοια συνάντηση, είπε καθώς με πέρασε μπερδεμένος ένα σκανάρισμα πάνω-κάτω.

- Είναι για προσωπική έρευνα, του απάντησα χαμογελαστά καθώς με οδηγούσε στο γραφείο του.

Στον τοίχο του είχε κρεμασμένα μια σειρά από τα κατορθώματά του. Παντού στο δωμάτιο υπήρχαν σκορπισμένα αρχαία κειμήλια, ήταν τόσα πολλά που ο χώρος έφερνε λιγάκι σε αρχαιολογικό μουσείο. Κάθισα στον καναπέ μπροστά από ένα μεγάλο γραφείο και πάτησα το κουμπί του κινητού μου που είχα κρυμμένο στην τσέπη για να αρχίζει να ηχογραφεί.

- Λοιπόν, από πού ξεκινάμε;

- Πείτε μου μερικά πράγματα για τις σπουδές σας και το έργο σας.

- Σπούδασα ιατρική στο πανεπιστήμιο της Βιέννης και έπειτα εργάστηκα ως βοηθός σε εργαστήριο φυσιολογίας για 6 χρόνια όπου ανακάλυψα το ενδιαφέρον μου στην ιστολογία και νευροφυσιολογία – κάτσε, γράφεις…;

- Τα θυμάμαι μην ανησυχείτε, είπα καθώς με κοίταξε με παραπάνω περιέργεια.

- Μάλιστα… Τέλος πάντων, συνεχίσω. Μετά από μερικά χρόνια δούλεψα σε μία ψυχιατρική κλινική και στράφηκα στην νευροπαθολογία, στην οποία ειδικεύτηκα και βάσισα την θεωρία μου.

- Η οποία θεωρία λέει;

- Βεβαίως. Μετά από τις εμπειρίες μου με διαφόρους ασθενείς και τα ερεθίσματα από πολλούς σπουδαίους ιατρούς με τους οποίους δούλεψα, κατάφερα να ερμηνεύσω την ανθρώπινη συνείδηση. Η θεωρία μου προτείνει πως η συνείδηση μας μπορεί να χωριστεί σε τρία μέρη· το Εκείνο(ID), το Εγώ(Ego), και το Υπερεγώ(Superego). To Εκείνο είναι άγνωστο σε καθέναν από εμάς και αντιπροσωπεύει τις πιο σκοτεινές μας επιθυμίες οι οποίες δεν μας είναι συνειδητές αλλά μας καθοδηγούν. Το Υπερεγώ είναι η ανάγκη να υπακούμε και να κάνουμε αυτό που είναι κοινωνικά ή ηθικά σωστό. Το Εγώ γεφυρώνει αυτούς τους δύο πόλους και κρατάει την ισορροπία. Κάθε ένα από αυτά τα τρία μέρη διαμορφώνεται κατά την παιδική μας ηλικία σε 5 στάδια, μέσα από τις εμπειρίες, την ανατροφή και τα τραύματα μας. Και τα τρία είναι αναγκαία για την ομαλή λειτουργία του ανθρώπου, ενώ η υπερίσχυση του ενός από τα άλλα μπορεί να οδηγήσει σε ψυχολογικές διαταραχές και δυσλειτουργίες στους μηχανισμούς που ενώνουν τα τρία μέρη μεταξύ τους.

- Και η δικιά σας έρευνα αφιερώνεται σε δύο από αυτά τα μέρη, σωστά;

- Απολύτως. Έχω θέσει σκοπό της ζωής μου να αποκαλύψω τα μυστικά του ασυνείδητου, του Εκείνου και του Υπερεγώ. Πιστεύω πως η μόνες φορές που ερχόμαστε σε επαφή με αυτό το κομμάτι μας είναι όταν δεν έχουμε αίσθηση του Εγώ, δηλαδή όταν κοιμόμαστε. Ένα μεγάλο κομμάτι της θεωρίας μου λέει πως μέσα από τα όνειρά μας αποτυπώνονται οι επιθυμίες μας και εκφράζονται οι ενέργειες και τα σχέδια του Εκεινού, όπως και οι ανησυχίες και οι κανόνες που βάζουμε στον εαυτό μας μέσω του Υπερεγώ. Με την βοήθεια των ασθενών μου προσπαθώ να ανασκάψω το ασυνείδητο και να βρω την πηγή και τις ρίζες της συμπεριφοράς των ανθρώπων και των συναισθημάτων τους μιλώντας μαζί τους για τις εμπειρίες τους ως παιδία και το πως μεγάλωσαν. Όλη αυτή την διαδικασία την ονόμασα Ψυχανάλυση.

- κ. Φρόιντ όλα αυτά είναι πραγματικά απόψεις που δεν έχουν ακουστεί ποτέ. Είμαι σίγουρος έχετε δεχτεί αρκετή κριτική για το έργο σας, συνέχισα ξέροντας πως οι θεωρίες του πρόκειται να αναστατώσουν ολόκληρο τον κόσμο της ψυχολογίας του 20^ου αιώνα.

- Βλέπεις, αγόρι μου, έχω αφιερώσει όλη μου την ζωή για αυτή την έρευνα. Το έργο μου ξεκίνησε από την ανάγκη να κατανοήσω εμένα, και με αυτόν τον τρόπο κατάλαβα και εξήγησα πολλαπλά μέρη του εαυτού μου. Αν η κοινωνία δεν θέλει να με ακολουθήσει, κανένα πρόβλημα.

Τότε κατάλαβα πως δεν μου είχε απομείνει πολύς χρόνος για να παραμείνω σε αυτή τη χρονική στιγμή. Δεν μπορείς να παραμείνεις στο παρελθόν για πάντα.

-κ. Φρόιντ, σας ευχαριστώ αφάνταστα για τον χρόνο σας. Πιστεύω η σημερινή μας συνάντηση με βοήθησε να κατανοήσω περισσότερο την έρευνα σας. Βέβαια, σας παρακαλώ, κάτι τελευταίο – πέρα από την ανθρώπινη συνείδηση, ψάξτε λίγο παραπάνω την έννοια του φεμινισμού…

Ο Φρόιντ με αποχαιρέτησε και γύρισα πίσω στο παρόν όπου συγκέντρωσα όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμουν για την επόμενη μας εργασία.

Αργύρης Χαϊλης, Γ7

Ένα ταξίδι στο παρελθόν και μια συνάντηση με τον Ιούλιο Βέρν και τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ

 Μετα απο το μακρινο, κουραστικο αλλα και διασκεδαστικο ταξιδι μας για τη Γαλλία και συγκεκριμένα το Παρισι, βρισκομασταν μπροστα στον σταθμο Gare de Lyon. Ημασταν μια ομαδα απο 6 ατομα. Ηταν βραδυ κι ετσι αποφασισαμε να παμε στο ξενοδοχειο και να αρχισουμε την ξεναγηση και τις περιπετειες μας την επομενη ημερα.

Το επομενο πρωι αποφασισαμε απο που θα ξεκινουσαμε το sightseeing. Ετσι καταληξαμε να χωριστουμε σε 2 ομαδες 3 ατομων, καθως καποιοι θελανε να παμε για ψωνια,  ενω οι αλλοι να εξερευνησουμε το μερος. Εγω δεν ειχα και προβλημα για το τι θα καναμε, αφου θα μεναμε εδω για καμποσο καιρο - ισως ενα μηνα - αλλα τελικα βρηκα τον εαυτο να πηγαινει προς τον Πυργο του Άιφελ με τους αλλους δυο της "δευτερης ομαδας". Μετα απο το mini tour μας στον Πυργο του Άιφελ, σταματησαμε στη καφετερια Castel Café για να παρουμε milkshake - για εμενα βασικα που γκρινιαζα :'). Την επομενη στιγμη βρισκομασταν μπροστα απο τον σταθμο Louvre - Rivoli. Αυτη τη φορα, προορισμος μας ηταν το Μουσειο του Λουβρου.

Μουσειο του Λουβρου...  ελαμπε με λαμπερο φως που αντανακλώνταν απο την Πυραμιδα του Pei. Ήταν εκπληκτικο. Το ιδιο το μουσειο ειναι ενα εργο τεχνης! Στη συνεχεια μπηκαμε στην ουρα και περιμεναμε. Περιμεναμε... και περιμεναμε. Εγώ βαρτιόμουν κι ετσι εβγαλα απο τη τσαντα μου ενα βιβλιο,το Ταξιδι στο Κεντρο της Γης κι αρχισα να το διαβαζω. Τελικά μετά από λίγη ώρα  καταφεραμε να μπουμε στο μουσειο...επιτελους! Εβαλα ξανα το βιβλιο στη τσαντα μου κι αρχισαμε να εξερευνουμε το μουσειο. The Denon Wing , Η στεψη του Ναπολεοντα - ενας πινακας του Jacques Louis David. Το The Card Sharp with Ace of Diamonds, η Mona Liza, The Lacemaker και αλλα ακομα πολλα υπεροχα και αξιοσημειωτα εργα τεχνης! Μετα απο... δεν ξερω ποσα λεπτα - μια ωρα ισως και παραπανω - συνειδητοποιησα οτι το milkshake μου ειχε τελειωσει. Υπηρχε καδος στην εισοδο ετσι ειπα στους αλλους 2 οτι πηγαινα να πεταξω το πλαστικο ποτηρι του milshake. Οταν γυρισα εκει που βρισκομασταν, κανεις δεν ηταν εκει... τιποτα... και οι δυο τους αφαντοι. Αποφασισα να κατσω σε μια ακρη και να συνεχισω να διαβαζω το βιβλιο μου. Ειχε περασει αρκετη ωρα αλλα κανενας απο τους 2 δεν ειχε εμφανιστει. Τους εστειλα μηνυμα για το ΠΟΥ ειναι - ναι, τοση ωρα δεν το ειχα σκεφτει - και μου απαντησαν οτι βρισκονταν στην εξοδο και με περιμεναν... Τελος παντων... Αναστεναξα και σηκωθηκα απο τη θεση μου κι αρχισα να κατευθυνομαι προς την εξοδο, συνεχιζοντας να διαβαζω το βιβλιο. Συνεχισα να περπαταω και κουτούλησα με καποιον. Μαλλον - στην πραγματικοτητα - εγω "επεσα πανω" σε αυτο τον καποιον.
- Συγνωμη. Um- Excuse me. Uh- εννοω, Pardon.
Ο καποιος χαμογελασε κι απαντησε ευγενικα.
(ας υποθεσουμε πως οι διαλογοι γινονται στα γαλλικα)
- Συγχωρεστε με δεσποινις, ειστε καλα;
Μιλουσε με πολυ ευγενικο τροπο και τονο κι απο την προφορα του θα ελεγα πως ειναι ντοπιος Γαλλος. Φορουσε ενα μπεζ παλτο το οποιο θα ελεγα πως εδειχνε πλουτο .
- Ναι, ειμαι καλα, σας ευχαριστω. Εγω ειμαι αυτη που πρεπει να απολογηθει, αφου δεν προσεχα που πηγαινα.
Ο καποιος χαμογελασε ξανα κι απαντησε ξανα με πολυ ευγενικο τροπο.
- Βιαζομουν και δεν προσεχα ουτε εγω που πηγαινα. Χαιρομαι που ειστε καλα. Δεν νομιζω οτι θα μπορουσα να συγχωρησω τον εαυτο μου αν προκαλουσα κακο σε μια νεαρη κοπελα.
Πολυ πολυ ευγενικος. Αυτη τη φορα εγω του χαμογέλασα και προσεξα οτι εσκυψε κατω για να σηκωσει κατι... το βιβλιο μου. Δεν ειχα προσεξει οτι μου ειχε πεσει... και ειχαν σκορπιστει και οι διαφορες εικονες και ζωγραφιες παντου - οι οποιες ηταν μεσα στο βιλιο. Οσο εγω σκεφτομουν ολα αυτα, προσεξα πως ο ευγενικος καποιος ειχε ηδη μαζεψει τις εικονες και κοιτουσε το βιβλιο με ενα σοβαρο υφος. Στη συνεχεια ενα παράξενο χαμόγελο εμφανιστηκε στα χειλη του.
- Πιστευω πως αυτο το βιβλιο ανηκει σε εσας.
Εγνεψα καταφατικα.
- Ενδιαφερον βιβλιο.
Ειπε με ενα μεγαλο χαμογελο αυτη τη φορα. Πριν μου το επιστρεψει το κοιταξε για καποια αλλα δευτερολεπτα, με κοιταξε, χαμογελασε και μου το εδωσε.

- Πραγματικα ευχομαι να μπορουσα να μεινω και να μιλησουμε, αλλα εχω ηδη αργησει για μια συναντηση. Καλο απογευμα, δεσποινις.
Ο καποιος χαμογελασε, του επεστρεψα το χαμογελο πριν φυγει κι εξαφανιστει σε εναν γοργο ρυθμο προς τη γκαλερι, για την Mona Liza - νομιζω.
Κοιταξα το βιβλιο μου για καποια λεπτα και σκεφτηκα - μεσα στο μυαλο μου - πως δεν εχω συναντησει ποτε εναν τοσο "κυριο" - gentleman, θα μπορουσε να πει καποιος - σαν αυτον. Απο το ντυσιμο του, φαινοταν σαν να ηταν εκτος χρονου - αυτο που εννοω ειναι οτι ηταν σαν να ειχε ερθει απο το παρελθον ή ειχε βγει-ζωντανεψει μεσα απο καποια βιβλια. Δε μπορουσα να πιστεψω πως σκεφτηκα κατι τετοιο. Χαμογελασα στον εαυτο μου κι αρχισα ξανα να περπαταω προς την εξοδο του μουσειου οταν-
Κοιταξα κατω και-
- Ενα ρολόι τσεπης; Αυτο πρεπει να ανηκει στον αντρα που μολις συναντησα σκεφτηκα. Ηταν γυαλισμενο και περιποιημενο με τελειοτητα κι ειχε στην μεση. Φαινεται να ειναι σημαντικο για εκεινον. Πηρα γρηγορα το ρολοι απο το πατωμα προτου τρεξω προς την κατευθυνση του αντρα για να τον προλαβω. Προσπαθουσα να μην τρεχω - αφου ήμουν μεσα σε μουσειο - περπατουσα βιαστηκα στον ιδιο διαδρομο προς τον οποίο ειχε κατευθυνθει ο gentleman. Εφτασα στο τελος του διαδρομου για να ερθω face to face με μια πορτα.

- Ισως ειναι ενα ειδος εκθεματος…σκεφτηκα. Πιο πριν - με τους αλλους 2 (ναι, θα με περιμενουν τωρα και μπορει ο ταφος μου να ειναι ηδη ετοιμος, αλλα δεν πειραζει,it's okay) -  δεν ειχα δει αυτη την πορτα. Το ξυλο της πορτας ηταν παλιο και το σχεδιο περιπλοκο σκαλιστο. Θα μπορουσε να ηταν ενα εργο τεχνης η ιδια η πορτα. Τωρα που το σκεφτομαι, δεν νομιζω οτι ηταν στο χαρτη. Τι ειναι πισω απο την πορτα; Ισως γραφειο προσωπικου; Αλλα δεν υπηρχαν σημαδια ή κατι που να δειχνει πως απογορευεται να μπουμε εκει.. και ηταν εν μερει ανοιχτή. Μπορουσα να δω μεσα απο το κενο. Υπηρχαν ρολογια, αγγεια και πινακες μεσα. Μπορουσε να ειναι ενα νεο εκθεμα ή ενα παλιο. Την επομενη στιγμη, τα χερια μου ηταν ηδη στο χερουλι της προτας. Νικηθηκα από την περιεργεια μου κι αποφασισα να δω μεσα... τι κακο μπορει να γινει, απλα θα ριξω μια ματια. 

Σε αντιθεση με το υπολοιπο μουσειο, εδω ο διαδρομος ηταν στενος - τοσο στενος που μετα βιας θα χωρουσαν δύο ατομα. Τα εκθεματα δεν ειχαν καρτελακια ή περιγραφες. Περιπλανιομουν σε μια αποθηκη. Αυτο σκεφτηκα αλλα... αντι να γυρισω πισω, βρηκα τον εαυτο μου να προσελκυεται περισσοτερο. Ηταν σαν ημουν σε ενα ονειρο. Τα ποδια μου κουνιονταν από μονα τους. Τελικα βρηκα τον εαυτο μου να υποχωρεί στην περιεργεια και κατευθυνθηκα προς το φως στο τελος του διαδρομου. Του μακρυ, μακρυ διαδρομου. Καθως πλησιαζα ολο και περισσοτερο αυτο το φως, μια "δυναμη" με "κρατησε" πριν προσπαθησω να γυρισω πισω. Προσπαθησα να απελευθερωθω απο αυτη την "δυναμη", κι απελευθερωθηκα αλλα το φως αυτη τη φορα τυλιξε τα παντα. Εκλεισα τα ματια μου αλλα αυτο δε βοηθησε και πολυ. Κρατησα τα ματια μου κλειστα μεχρι το φως να γινει ξανα κανονικο. Οταν τα ανοιξα-
- Που ειμαι;! Φωναξα μεσα στο μυαλο μου. Ημουν σε εναν διαφορετικο διαδρομο. Αδυνατον! Αυτοι οι διαδρομοι δεν μπορει να συνδεονται. Αλλα πρεπει να συνδεονται, ετσι δεν είναι;  Πορτες στη μια πλευρα, παραθυρα στην αλλη. Εμοιαζε με μια - ισως ιδιωτικη - επαυλη. Φωτα και κερια ηταν αναμενα οποτε δεν μπορουσα να πω τι ωρα ηταν κι ετσι ανοιξα τις κουρτινες των παραθυρων και συναντηθηκα με εναν midnight-blue ουρανο γεματο με απειρα αστερια που εμοιζε με πινακα - με το φεγγαρι να γελαει.
- Πως γινεται να ειναι... νυχτα! Φωναζα μεσα στο κεφαλι για αλλη μια φορα.
- Τι ωρα ειναι. Σκεφτηκα κι εβγαλα το κινητο μου απο την τσεπη μου. 6μ.μ ακριβως. Αυτο δε γινεται! Μετα απο καποια λεπτα ελεγξα ξανα την ωρα. 6:13μ.μ. Μετα το παραθυρο. Συννεφα περνουσαν - πετουσαν διπλα στο φεγγαρι. Υπαρχει εξήγηση για αυτο. Πρεπει να υπαρχει. Ενιωθα το κεφαλι μου βαρυ.. ζαλιζομουν ισως. Πηρα μια βαθια ανασα για να ηρεμησω τον εαυτο μου. Βοηθησε... λιγακι.
- Θα ξανακανω την ιδια διαδρομη. Θα παω απο εκει που ηρθα. Αυτο ειναι! Σκεφτηκα αλλα οταν γυρισα πισω-

Ολα μαυρα... για καποια δευτερολεπτα εχασα την οραση μου, πηρα μια βαθια ανασα και μπορουσα να δω ξανα. Ηθελα να φυγω απο αυτο το μερος. Ηταν η ωρα να μετανιωσω που νικηθηκα στην περιεργεια μου.
- Η πορτα! Φωναξα και παλι μεσα στο μυαλο μου. Γυρνοντας πισω, ειδα την ιδια πορτα μεσω της οποιας ειχα βρεθει εδω. Ανακουφιστηκα. Τα χερια μου βρηκαν το δρομο τους προς το χερουλι και την ανοιξαν. Η χαρα μου δεν διερκησε και πολυ. Ειχα ανοιξει την πορτα αλλα... τιποτα. Μπροστα μου βρισκοταν ενας τοιχος. Ανοιγοκλεισα την πορτα για καποια λεπτα ακομα, αλλα... τιποτα.
(ας υποθεσουμε πως οι παρακατω διαλογοι γινονται στα γαλλικα)
- Τι κανεις εκεί;  Ακουσα καποιον να λεει.
- Ποιος είναι; Ρωτησα με φωνη τρομαγμενη.
Κοιταξα προς την κατευθυνση της φωνης. Ηταν ενας αντρας με μαυρα μαλλια και μαυρη στολη. Μιλησε στα γαλλικα αλλα η προφορα του ηταν καπως διαφορετικη. Αυτο ομως που μου τραβηξε περισσοτερο την προσοχη ηταν η μαυρη στολη του. Μηπως ειναι ενα μερος καποιου εκθεματος του Λουβρου. Σκεφτηκα. Εκεινη τη στιγμη δεν με ενδιαφερε ποιος ηταν. Ημουν χαρουμενη που ειχα βρει καποιον! Μαλλον εκεινος με βρηκε...
- Pardon. Ξερετε πως μπορω να ανοιξω αυτη την πορτα; Προσπαθω να παω πισω στο μουσειο.
- Τι εννοεις: «Να πας πισω»; Δεν εννοεις πως ηρθες εδω μεσω αυτης της πορτας.
- Αυτο ακριβως εννοω. Ηρθα απο τον διαδρομο με τις διαφορες αντικες.
Φαινοταν πως πιστεψε την ιστορια μου, αλλα οχι τα ματια του.
Κατω ακουγονταν κι αλλη φωνη και βηματα. Αν ηταν ο 'καποιος' που συναντησα θα μου ηταν πιο ευκολο να μιλησω σε αυτον. Ο αντρας που μολις συναντησα μου εκανε νοημα να τον ακολουθησω και κατευθυνθηκε προς τις σκαλες. Ειχα απειρες ερωτησεις στο μυαλο μου και καμιά απαντηση.
- Που πηγαινουμε; Τον ρωτησα.
- Ο κύριος του αρχοντικου σε περιμενει. Ηταν η μονη απαντηση που πηρα. «Ο αρχοντας του αρχοντικου»;  Αρα αυτο ειναι οντως σπιτι καποιου. Σκεφτηκα.
- Πως ξερει πως ειμαι εδώ;
- Μπορεις να τον ρωτησεις η ιδια στο δειπνο.
Δειπνο... Απο οτι φαινεται μεχρι τοτε οι ερωτησεις μου θα παραμεινουν αναπαντητες.
- Ή θα απορρίψεις την προσκληση του μετα απο τοσο αγενή εισβολη στο σπιτι του; Ειπε. Οι σκεψεις μου διακοπηκαν κι εγω ταραχτηκα. Φαντοζομαι πως αυτος ειναι ο butler.
-...
Ηθελα να του πω πως βρεθηκα εκει κατα λαθος. Τελικα ακολουθησα τον butler, προσπαθωντας να αποθηκευσω στο μυαλο μου την διαδρομη που πηραμε. Δε μπορω απλως να τριγυρναω κι να ανοιγω τυχαιες πορτες... ετσι καταντησα εδω.Συνεχισαμε να περπαταμε. Οταν φτασαμε εκει που επρεπε, αλλη μια φιγουρα μας περιμενε εκει.
- Ειναι δήλωση «κακών τρόπων» να εχουμε αυτους που εχουν φτασει στην ωρα τους σε αναμονη.
Ηξερα πως ειχα ακουσει ξανα αυτη τη φωνη.
- Εσυ!...
Ηταν ο αντρας απο το μουσειο! Κατεβηκα γρηγορα τα σκαλια και σταθηκα μπροστα του - για να ειμαι βεβαιη πως ηταν σιγουρα αυτος κι οχι η φαντασια μου. Ειναι οντως αυτος! Ειναι ο αρχοντας του αρχοντικού;
- Pardon, με θυμαστε; Συναντηθηκαμε στο Μουσειο του Λουβρου.
- Φυσικα και σε θυμαμαι.
Λογικα θα εχει ερθει εδω οπως εγω ηρθα - μεσω της πορτας δηλαδη. Ωραια. Σε αυτο το σημειο χρειαζομουν μονο να βρω εναν τροπο να φυγω απο εδω - μια εξοδο - οποιοδηποτε τροπο. Πριν τον ρωτησω πως θα εφευγα απο εδω, ο butler του πηρε τον λογο.
- Λέει πως ηρθε απο την πορτα σας. Εσεις την φερατε εδώ;
- Οχι, δεν την εφερα εγω εδω. Η αφιξη της ειναι απλως μια εκπληξη και για εμενα.
- Τοτε πως ηρθε εδώ;
Για ποιο πραγμα μιλανε. Η πορτα σας; , Η αφιξη μου;. Δεν μπορουσα να βγαλω νοημα. Γινοταν ολο και πιο δυσκολο να αρνηθω πως κατι δεν πηγαινε καλα. Απλα ηθελα να φυγω. Διεκοψα τον διαλογο τους και ρωτησα ολες τις ερωτησεις που ειχα στο μυαλο μου.
- Φοβαμαι πως οι απαντησεις που αναζητας θα σε μπερδεψουν περισσοτερο. Απαντησε ο gentleman.
- Θελω να μαθω. Του απαντησα.
- Sebastian, αν θα μπορουσες να φτιαξεις δύο φλιτζανια τσάι. Πιστευω πως θα μας βοηθουσε να ηρεμησουμε-
- Οχι για εμενα, ευχαριστω.
Καθισαμε. Ο butler - Sebastian - εφυγε - για την κουζινα πιστευω - και περιμεναμε να φερει το τσάι του «καποιου» που ακομα δεν ξερω το ονομα. Οταν ο Sebastian ηρθε, αρχισα αμεσως τις ερωτησεις.

(διαλογοι στα γαλλικα)
- Εχω μονο μια ερωτηση. Πως. Γυρναω. Πισω. Πως ανοιγει εκεινη η πορτα; Εχει καποιο κλειδι; Απλα θελω να την ανοιξω.
Τελικα δεν ρωτησα μια ερωτηση. Whatever, απλα θελω απαντησεις.
- Η πορτα δεν ειναι κλειδωμενη. Ειναι πολυ ευκολο να την ανοιξεις. Απλα ανοιγει μονο αν τηρηθουν καποιες προϋποθεσεις.
- Τι προϋποθεσεις;
- Ειναι λιγο δυσκολο να εξηγηθουν...
Ο «καποιος» σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς σε μια μεγαλη κλεψυδρα που ηταν γεματη με αμμο απο πανω.
- Θα ανοιξει μονο οταν ολη η αμμος πεσει. Ειναι πολυ ακριβης κι εγω ο ιδιος την εμπιστευομαι.
- Καταλαβα...και ποσο περιπου κανει να πεσει ολη η αμμος?
- Εναν μηνα, περιπου.
- Εναν μηνα!! Ειμαστε στο Παρισι, ετσι;
Ο καποιος απλα εγνεψε καταφατικα.
- Τοτε θα φυγω απο την κυρια εισοδο. Ποσο μακρια ειναι το Λουβρο;
Ο καποιος πηρε μια εφημεριδα απο το τραπεζι και-
- Θα ηθελα να δεις την ημερομηνια. Μου ειπε.
Κοιταξα την ημερομηνια. Δε μπορουσα να το πιστεψω...1896; Το χαρτι ηταν καινουριο και πολυ αληθινο. Παγωσα...
- Απο οτι ειδες, ημαστε στον 19ο αιωνα, πιο συγκεκριμενα στο 1896.
Ειπε ο καποιος. Τον κοιταξα σε δυσπιστια.
- Είμαστε στη Γαλλια, αλλα οχι στη Γαλλια που ξερεις. Εφτασες σε αυτη την επαυλη ταξιδευοντας στο χρονο. Ειπε ο «καποιος».
- Με κοροϊδευετε...
Δε μπορουσα να καταλαβω. Πως γινεται να ημουν στο παρελθον... και wait, το σημαντικοτερο. Αν ημουν στο παρελθον, αυτος ο καποιος...κι αυτος απο το παρελθον ηταν και... ποιος ηταν;
- Φαινεται πως δυσκολευεσαι να το πιστεψεις... Με διεκοψε απο τις σκεψεις μου ο «καποιος».
Τον κοιταξα για καποια λεπτα και-
- Εσεις... ποιος ειστε; Τον ρωτησα.

Χαμογελασε.
- Ιουλιος Βερν. Ηταν η απαντηση του. Δε μπορουσα να τον πιστεψω. Αλλα μετα από λίγο οταν μου δειξε κι αλλες εφημεριδες, τα ιδια τα original βιβλια του που εχει γραψει, τα βιβλια του που ακομα δεν εχουν εκδοθει - σε εκεινο το χρονο -  κι οταν ειδα πως ειναι η τοτε Γαλλια, αποφασισα να τον πιστεψω. Δεν ειναι πως ειχα κι αλλη επιλογη. Μου ζητησε να μεινω για τωρα - εναν μηνα - μαζι του εφοσον εφταιγε εν μερει κι εκεινος για  τον λογο που βρισκομουν εδω - ο ιδιος το ειπε.
- Αλλα γιατι ακριβως, με ακολουθησες ως εκεινη την πορτα; Με ρωτησε και μονο τοτε θυμηθηκα πως ηθελα να του επιστρεψω το ρολόι τσεπης που ειχα βρει. Το βγαζω απο την τσεπη μου και του το δειχνω χωρις να πω τιποτα. Τα ματια του γουρλωνουν και αρχισε να ελεγχει τις τσεπες του. Οταν συνειδιτοποιησε πως ηταν οντως το δικο του ρολόι, το πηρε με κοιταξε με ενα υφος λιγο με ενοχη, χαμογελασε και με ευχαριστησε.
(διαλογος στα γαλλικα)
- Κυριεεε Βερννν...μπορω να σας παρω μια συνεντευξη;
- Φοβαμαι πως η απαντηση μου ειναι οχι. Απαντησε χωρις καν να με κοιταξει.
- Hmph, γιατιι;
- Εχω τους λογους μου. Απαντησε χαμογελωντας.
- Αν θες να παρεις μια συνεντευξη, γιατι δεν παίρνεις απο τον ζωγραφο αυτων των πινακων; Ειπε δειχνοντας τις εικονες που ηταν μεσα στο βιβλιο μου - σε αυτο που ειχε γραψει εκεινος... Σκεφτηκα αυτο που μου ειπε για μια στιγμη, σηκωθηκα απο τη θεση μου, τον ευχαριστησα για την ιδεα και πριν βγω εξω μου ειπε να παω σε ενα μερος που πουλουσαν πινακες. Επειδη δεν ηξερα που ειναι ειπε στον Sebastian να με συνοδεψει. Οταν φτασαμε εκει που επρεπε, ο Sebastian με ενημερωσε και ειπε πως θα με συναντησει ξανα εδω και θα γυρνουσαμε μαζι. Δεν ηξερα γιατι ο καποιος- τωρα Ιουλιος Βερν - με ειχε στειλει εδω, αφου ο ζωγραφος που ψαχνω δεν ηταν και γνωστος αυτο τον αιωνα. Καθως περιπλανιομουν χαμενη στις σκεψεις μου, καποιος με εσπρωξε - κατα λαθος - αφου ετρεχε αλλα πριν συναντηθω με το εδαφος, ενα ζευγαρι χεριων με επιασαν. Ο ιδιος που ετρεχε. Νομιζω πως μου εχει γινει συνηθειο να πεφτω πανω σε ατομα. Τελος παντων. Ειχαν πεσει ξανα οι εικονες και το βιβλιο μου και αυτος ο καινουριος καποιος με βοηθησε να τα μαζεψω. Τον ειδα να παρατηρει καποιες απο τις εικονες που κρατουσε. Με κοιταξε...και μετα ξανα τις εικονες.
(διαλογοι στα γαλλικα)
- Ξερεις τον ζωγραφο αυτων των πινακων; Με ρωτησε και του εγνεψα καταφατικα. Φαινοταν πως να τον ξερει οποτε αποφασισα να τον ρωτησω αν ξερει που μπορουσα να τον βρω.
- Umm...μηπως ξερεις που μπορω να τον βρω;

Τα ματια του γουρλωσαν, με κοιταξε για καποια λεπτα αλλα απαντηση δεν πηρα.
- Δεν πειραζει αν δεν ξερετε. Μηπως ξερετε καποιον που ξερει; Τον ρωτησα.
- Απο που τον ξερεις; Απαντησε στην ερωτηση μου με ερωτηση.
- Ειναι απο τους αγαπημενους ζωγραφους μου και-
Σταματησα αποτομα. Δεν επρεπε να το πω αυτο. Υποτιθεται πως δεν ειναι γνωστος αυτο τον αιωνα. Ελπιζω να μην υποψιαστει κατι...
- Εισαι απο το μελλον, ετσι δεν είναι; Με ρωτησε και ξανφνιαστηκα. Πως σκεφτηκε κατι τετοιο; Μηπως ξερει οτι υπαρχει μια πορτα για ταξιδι στο χρονο; Οι σκεψεις μου διακοπηκαν οταν-
- Ξερω την πορτα. Εχω παει κι εγω στο μελλον. Απαντησε σαν να ειχε διαβασει τις σκεψεις μου.
Τωρα ηταν η σειρα μου να τον κοιταω.
- Ειμαι ο αδερφος του ζωγραφου που ψαχνεις. Λεει κι αυτη τη φορα γουρλωνουν τα δικα μου ματια.

- Ο... Theodorus Van Gogh;
Εγνεψε καταφατικα.
- Αρα... μπορεις να με πας σε εκεινον; Τον ρωταω. Μου γνεφει καταφατικα και με ρωταει γιατι θελω να δω τον αδρεφο του. Του λεω πως θα ηθελα να του παρω μια συνεντευξη. Γνεφει ξανα καταφατικα αλλα μου λεει πως ο αδερφος του δεν εχει παει στο μελλον και πως δεν πρεπει να μιλησω σε εκεινον ΚΑΘΟΛΟΥ για το μελλον του και γενικα για το μελλον. Αρα δεν επρεπε να ξερει πως ειμαι απο το μελλον. Συμφωνησα στους ορους κι αρχισε να με οδηγει προς τον αδερφο του.
Φτασαμε σε ενα τοπιο γεματο με ομορφα ηλιοτροπια κι εκει βρισκοταν εκεινος. Το τοπιο ηταν μαγευτικο. Στεκοταν μπροστα απο το καβαλετο και ζωγραφιζε τα ηλιοτροπια που βρισκονταν γυρω του. Χαμογελασα στον Theo Van Gogh, μου επεστρεψε το χαμογελο και κατευθυνθηκα προς τον αλλο αδερφο Van Gogh. Υπηρχε μια καρεκλα διπλα του, καθισα εκει κι αρχισα να τον παρακολουθω να ζωγραφιζει. Ηταν τοσο συγκεντρωμενος που δεν ειχε καταλαβει πως ημουν διπλα του. Μετα απο καποια λεπτα γυρισε κι οταν με ειδε, σοκαριστηκε αλλα αμεσως αντικαθεστησε το σοκαρισμενο προσωπο του με ενα χαμογελο.

(διαλογοι στα γαλλικα)

- Γεια σου, μπορω να σε βοηθησω σε κατι; με ρωτησε ευγενικα, ενας απο τους καλυτερους ζωγραφους ολων των εποχων.
- Απλα θα ηθελα να σας παρω μια συνεντευξη, κυριε Van Gogh. Ομως μπορειτε να συνεχισετε τον πινακα σας. του απαντησα χαμογελωντας.
- Απο εμενα;... Εισαι σιγουρη; με ρωτησε.
- Ναι ναι. Αλλα αν σας ενοχλω μπορω να φυγω, του ειπα
- Οχι οχι. Απλα ξαφνιαστηκα λιγο. Επισης δε χρειαζεται να μου μιλας στον πληθυντικο,  απαντησε με ενα γλυκο χαμογελο. Του επεστρεψα το χαμογελο κι εβγαλα ενα τετραδιο απο την τσαντα μου. Καθως με παρατηρουσε-
- Σε εφερε ο Theo, ετσι δεν ειναι? με ρωτησε και πριν τον ρωτησω πως το ηξερε κοιταξε απο πισω μου, γυρισα κι εγω προς εκεινη την κατευθυνση και ειδα πως ο Theodorus ηταν ακομα εκει.
- Ναι. του απαντησα γελωντας
- Εγω του το ζητησα κι αυτος με εφερε, του ειπα και χαμογελασε.
- Οποτε εισαι ετοιμη μπορεις να ξεκινησεις, μου ειπε. Εγνεψα καταφατικα κι αρχισα να του κανω διαφορες ερωτησεις.
- Ποτε και που γεννηθηκατε - γεννηθηκες, Vincent;
Χαμογελασε κι απαντησε-
- Γεννηθηκα στις 30 Μαρτιου το 1853 στην Ολλανδια, πιο συγκεκριμενα στο χωριο Zundert.
Εγραψα γρηγορα αυτα που μου ειπε.
- Μπορεις να μου πεις λιγα λογια για την οικογενεια σου; τον ρωτησα αυτη τη φορα.
- Εχω αλλα μικροτερα 7 αδερφια κι απο οτι φαινεται εχεις γνωρισει τον μικροτερο αδερφο μου - τον Theo. Παρολο που ειμαι ο μεγαλυτερος αδερφος στην οικογενεια, πιο πριν απο εμενα οι γονεις ειχαν αλλο παιδι - θα ειχαμε κι αλλο αδερφο - το οποιο πεθανε σε βρεφικη ηλικια και το ονομα του επισης εχει δοθει σε εμενα, απαντησε στην ερωτηση μου.
Εγνεψα σιγα σιγα το κεφαλι μου και κατεγραψα ολα οσα μου ειπε.
- Πως ηταν τα νεανικα σου  χρονια; ρωτησα
Το χαμογελο που ειχε στο προσωπο του εξαφανιστηκε - βασικα εγινε ενα 'θλιμμενο χαμογελο' και του ειπα πως αν δεν ηθελε δεν ηταν υποχρεωμενος να απαντησει.
- Σε μικρη ηλικια αρχισα να παρουσιαζω τασεις μελαγχολιας και ψυχολογικα προβληματα. Αργοτερα, γυρω στα 16 μου νομιζω, αρχισα να ψαχνω για διαφορες εργασιες χωρις με επιτυχια. Για ενα διαστημα ασχοληθηκα με το εμποριο εργων τεχνης, στην εταιρεια Goupilator & Company μαζι με τον Theo. απαντησε.
- Εχεις σπουδασει κατι;
- Ναι, εχω σπουδασει θεολογια και μου είχε ανατεθεί μια θεση ιεροκηρυκα στο Βελγιο.

- Ποτε αρχισες να ασχολεισαι με την τεχνη;
- Το 1878, οταν ειχα παει στο Βελγιο, πιο συγκεκριμενα στο Μποριναζ. Τοτε ειναι που αρχισα να σχεδιαζω μικρα εργα, ειπε με ενα μεγαλο χαμογελο. Χαμογελασα κι εγω και συμπληρωσα στο τετραδιο αυτα που μου ειπε.
- Ποσο χρονων ησουν τοτε - οταν αρχισες να ασχολεισαι με την ζωγραφικη;
- Γυρω στα 27. Ξεκινησα να παρακολουθω μαθηματα ζωγραφικης αλλα συντομα ηρθα σε ρηξη με τον τοτε δασκαλο μου τον Anton Mauve, γυρω απο καλλιτεχνικα ζητηματα, απαντησε γελωντας και γελασα κι εγω μαζι του.
- Τι εκανες τα επομενα χρονια;
- Τα επομενα χρονια αρχισα να επηρεαζομαι απο τον Jean-François Millet, ενω ταξιδευα και στην ολλανδικη επαρχια ζωγραφιζοντας θεματα που εμπνεεται απο αυτη. Πιο αργοτερα, το 1885 νομιζω, αρχισα να παρακολουθω μαθηματα στην Ακαδημια της Αμβερσας αλλα κι αυτα τα μαθηματα διακοπηκαν πολυ συντομα κι αποτομα αφου με απεβαλλε ο καθηγητης Eugene Siberdt,  ειπε γελωντας παλι.Α, επισης, εκεινη την περιοδο ηρθα σε επαφη με την ιαπωνικη τεχνη απο την οποια δανειστηκα και δανειζομαι στοιχεια ή μιμουμαι την τεχνοτροπια της. προσθεσε κι εγω επισης τα προσθεσα στο τετραδιο μου.
- Ποτε ηρθες εδω - στο Παρισι;
- Στο Παρισι ηρθα φετος - το 1886 - την ανοιξη και ζω με τον Theo, ο οποιος πλεον ειναι ενας επιτυχημενος εμπορος τεχνης. Επισης, οταν ηρθα εδω, στο Παρισι, ηρθα σε επαφη με τους ιμπρεσιονιστες Edgar Deags, Camille Pissaro, Paul Gauguin και Henri de Toulouse-Lautrec. Επηρεαστηκα απο αυτους σε οτι αφορα τη χρηση χρωματος. Χρησιμοποιησα τις τεχνικες αυτων αλλα και παραλληλα διαμορφωσα ενα προσωπικο υφος, στο οποιο χρησιμοποιω και χρωματα που εκεινοι αποφευγουν. Αργοτερα συναντησα και μια νεαρη κοπελα η οποια ηθελε να μου παρει συνεντευξη, είπε χαμογελωντας.
Δεν ειχα συνειδητοποιησει οτι μιλουσε για εμενα μεχρι τη στιγμη που εγραφα την τελευταια προταση που ειπε. Τον κοιταω με ενα σοκαρισμενο υφος και σκαει στα γελια και γελασα κι εγω μαζι του. Οταν εγραψα ολα οσα μου ειπε, παρατηρησα πως δεν μου ειχε πει για την ιδιαιτερη τεχνικη - αφου θα το κανει 2 χρονια αργοτερα - αλλα αποφασισα να τον ρωτησω με εναν διαφορετικο τροπο.
- Μια τελευταια ερωτηση, ειπα και με κοιταξε με ενα χαμογελο στο προσωπο του.
- Εχεις επινοησει μια δικια σου τεχνικη; Αν οχι, θα ηθελες να επινοησεις μια δικια σου;  τον ρωτησα.
Με κοιταξε με ενα σοβαρο αλλα και ξαφνιασμενο βλεμμα.
- Δεν εχω επινοησει μια δικια μου τεχνικη αλλα ναι, θα το ηθελα. Ισως στο μελλον το κανω και θα ηθελα να μου ξανα παρεις συνεντευξη. απαντησε χαμογελωντας. Του χαμογελασα κι εγω παρολο που ημουν ετοιμη να κλαψω.
Οταν τελειωσαμε την συνεντευξη, o Vincent με ρωτησε ποσο καιρο ακομα θα εμενα εδω - στο Παρισι - και του ειπα πως θα ημουν εδω ακομα για περιπου εναν μηνα. Ειπε πως θα χαιροταν αν ξανα συναντιομασταν - κι εγω το ιδιο. Μετα απο καποιες ωρες που μιλησα μαζι με τους αδερφους Van Gogh, ο Theo με βοηθησε να γυρισω ξανα εκει που ειχαμε συναντηθει, ο Sebastian ηταν ηδη εκει κι ετσι γυρισα στο σπιτι του Ιουλιου Βερν.

Η αμμος στην κλεψυδρα ειχε πεσει κι αυτο σημαινει πως η πορτα θα ανοιγε και πως μπορουσα να γυρισω πισω στο μελλον.

(διαλογος στα γαλλικα)  
- Ηρθε η ωρα να αποχαιρετιστουμε, ειπε ο κυριος Βερν και εγνεψα σιγα σιγα καταφατικα. Χωρις να πει τιποτα εβγαλα απο ενα ντουλαπακι μια κλεψυδρα - ιδια με αυτην της πορτας αλλα σε μικροτερο μεγεθος - και την εβαλε στην παλαμη μου.
- Εισαι παντα ευπροσδεκτη. Μπορεις να ερθεις οποτε θελησεις. Θα σε περιμενουμε, ειπε χαμογελωντας. Γουρλωσαν τα ματια μου και ενα δακρυ δεν καταφερε να συγκρατηθει. Του χαμογελασα κι εγω κι εβαλα την κλεψυδρα στην τσαντα μου - δεν ειναι οτι θα ειμαι καθε μηνα στο Λουβρο, αλλα ποιος ξερει, μπορει καποια μερα να τους συναντησω ξανα. Πριν περασω απο την πορτα που τωρα πια ηταν ανοιχτη, ζητησα απο τον Ιουλιο Βερν να υπογραψει το βιβλιο μου.  Δεχτηκε, χαμογελασαν κι αυτος κι ο Sebastian, τους επεστρεψα το χαμογελο καθως κουνουσα το χερι μου - για αποχαιρετισμο,waving goodbye... και καπως ετσι γυρισα στο μέλλον….

Γκιουλσέν Χατζηκαρά, Γ7

 

Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες

 

Όπως τελειώνω την έκθεση για του καθενός τα δικαιώματα

Αμέσως καταρρέω-πέφτω- και κλαίω στα πατώματα

Τι δικαιώματα και τι δυνατότητες επιλογών

όταν μπροστά σου έχεις έναν, μόνο έναν, δρόμο καθόδου,

να κάτσεις, να ξεσκιστείς, να διαβάζεις και να λύνεις,

και στην τελική δυστυχώς , αλλά με λεφτά στην τσέπη σου να μείνεις.

Τι να κάνουμε όμως; Αυτό είναι το αποδεκτό.

Βάλτε τα παπούτσια σας και μπείτε στο χορό.

Μην τολμήσετε όμως κάτι διαφορετικό να κάνετε,

διότι υποστήριξη από πουθενά και από κανέναν δε θα λάβετε.

Φοβερό, ; Ωραία δεν είναι η ζωή;

Όχι, ποτέ δε θα ήθελα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική

Όχι, ποτέ δε θα ήθελα να κάνω αυτό που θέλω

Αυτό που ήθελα πάντα είναι «πράσινα να παίρνω»

Πολλοί αυτό που βλέπω και νιώθω δεν το βλέπουν οι ίδιοι

λόγω συστήματος και γενικά σχολείου, πρόβατα έχουν γίνει.

Ο εαυτός τους και το παιδί μέσα τους έχουν χαθεί από καιρό

Αλλά είναι δύσκολο να βγεις από το κουτί και δεν τους κατηγορώ.

Χαίρομαι που ο ίδιος έχω καταφέρει να δω πιο καθαρά,

αλλά υποστήριξη και αγάπη κατάλληλη δε δέχομαι από πουθενά.

Οπότε μάλλον εγώ είμαι αυτός που έχει χάσει

επειδή πίστεψα και πιστεύω πως ο δρόμος μπορεί να αλλάξει.

 

Αναστασία Ζήβα, μαθήτρια Β Λυκείου

 

Ο δρόμος της διαφυγής, εργασίες

Μετά την παρακολούθηση της ταινίας Un sac de billes οι μαθητές ασχολήθηκαν με το φύλλο εργασίας. Σχεδόν όλοι έφεραν όμορφες εργασίες,  αλλά, κλασσικά, βαριούνται να τις στείλουν να δημοσιευτούν. Μεταφέρω λοιπόν εδώ μόνο δύο από αυτές. Στο τέλος της ανάρτησης υπάρχει αναρτημένο το φύλλο εργασίας εκ νέου με τη δυνατότητα να το κατεβάσετε.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Αυτή τη στιγμή βρέχει και βρίσκομαι κάτω από ένα δεντράκι μπας και καλυφθώ λίγο. Τώρα που δουλεύω στο ξενοδοχείο Εξέλσιορ δεν έχω πολλή ώρα μόνος μου, οπότε έρχομαι στον κήπο για να γράψω εδώ. Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν  ό,τι έχει γίνει στο παρελθόν και έχω καταλάβει πως αυτός ο πόλεμος μας έχει καταστρέψει. Εννοώ εμένα και όλους τους Εβραίους.

Από τότε που εγώ και ο Μορίς φύγαμε από το σπίτι, το ταξίδι μας είναι περισσότερο ένας εφιάλτης. Η απόδραση μας στην ελεύθερη ζώνη μοιάζει με μια γάτα που προσπαθεί να ξεφύγει από τα δόντια ενός σκύλου. Η κατασκήνωση στην οποία βρεθήκαμε ήταν σαν φυλακή και ο τρόπος που μας συμπεριφέρονταν ήταν φρικτός. Το χειρότερο όμως είναι αυτό εδώ το μέρος. Δουλεύουμε σαν σκλάβοι , κοιμόμαστε σαν τα ζώα και μας φέρονται σαν να είμαστε σκουπίδια. Αυτός ο Γερμανός στρατιώτης πήγε να πάρει το Μορίς από μένα. Με χτύπησε και στο μάτι μου. Η κατάσταση εδώ είναι χαοτική. Τις προάλλες είδα ένα μωράκι να κλαίει στα χέρια της μητέρας του και κείνη να προσπαθεί να το καθησυχάσει. Με στοίχειωσε…. Τα πράγματα που έχω δει εδώ δε μπορεί να τα βάλει ο νους του ανθρώπου. Δεν κοιμάμαι πια εύκολα….

Θέλω να πάω σπίτι. Θέλω τη μαμά, το μπαμπά και τα αδέλφια μου. Το ζεστό φαγητό της μαμάς., να μου δώσει παρηγοριά και να με φροντίσει. Θέλω να περηφανευτώ που είμαι Εβραίος , χωρίς λύκους να με κυνηγάνε. Θέλω να γυρίσω στα παλιά.

Αρκετά όμως έμεινα εδώ. Θα υποψιαστούν κάτι και μετά…. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνει…

Τζο

Παρασκευή Νικόλη, Β5

Αγαπητό ημερολόγιο,

Μετά από κάποια χρόνια αποφάσισα να γράψω για κάτι που με σημάδεψε για πάντα: τη διαφυγή μου από το Παρίσι το 1942. Είχα μια κανονική ζωή, όμως μια μέρα ένας κατακτητής αποφάσισε να σκοτώσει όλους τους Εβραίους. Φυσικά οι γονείς μου σε μια προσπάθεια διαφυγής με έδιωξαν με το μεγαλύτερο αδερφό μου, το Μορίς. Αυτό το ταξίδι παρόλο που ήταν επικίνδυνο και έντονο , δεν έχει μείνει έντονα στη μνήμη μου. Μόνο ένα περιστατικό που συνέβη στη διάρκεια του θα μου μείνει αξέχαστο. Η διαμονή στο ξενοδοχείο Εξέλσιορ.

Για να πω την αλήθεια  δε θυμάμαι καν πως εγώ και ο αδερφός μου καταλήξαμε εκεί. Το ξενοδοχείο αυτό λειτουργούσε ως χώρος κράτησης των Εβραίων .Με το που μπήκαμε μέσα , παρατήρησα ότι επικρατούσε χάος. Οι υπάλληλοι μας έδωσαν κάτι κόκκινα χαρτιά. Νωρίτερα με είχαν χτυπήσει στο μάτι , οπότε όλα ήταν θολά. Μετά από την αναμονή εκεί μεταφερθήκαμε σε ένα γραφείο όπου ένας άντρας έλεγχε τα στοιχεία του καθενός και τους ανέκρινε με τη χρήση βίας. Μάλιστα πριν από εμάς ανακρινόταν ένας Εβραίος αντιστασιακός , που έπεσε στα χέρια των Γερμανών λόγω του πλαστού διαβατηρίου του. Τον χτύπησαν πολύ πριν ομολογήσει και δυστυχώς τον σκότωσαν, επειδή αντιστάθηκε.

Και μετά ήρθε η σειρά μας. Εάν και ο στρατιωτικός δε μας πίστεψε , δε ομολογήσαμε , ακόμα και με το ξύλο οπότε μας άφησε να περάσουμε στο επόμενο στάδιο, την ιατρική εξέταση. Για κάποιο λόγο , ίσως και επειδή ο ίδιος ήταν Εβραίος, ο γιατρός είπε ψέματα ότι ήμασταν Καθολικοί και χάρη σε αυτόν επιζήσαμε. Τις επόμενες ημέρες δούλευα στην κουζίνα του ξενοδοχείου και μια μέρα έπεσα σε κώμα εξαιτίας της μηνιγγίτιδας. Ο αδερφός μου είχε πάει να βρει ψεύτικα χαρτιά. Και μια μέρα μας έστησαν παγίδα. Ο μάγειρας μας έστειλε να κόψουμε ντομάτες από τον κήπο , όπου η πόρτα ήταν ανοιχτή και τη φυλούσε ένα στρατιώτης κρυμμένος. Με τον αδερφό μου σχεδιάζαμε να φύγουμε, αλλά την τελευταία στιγμή έλαμψε ο ήλιος, είδαμε τη σκιά του στρατιώτη και σωθήκαμε. Σε λίγη ώρα φύγαμε με τη βοήθεια μελών της Καθολικής Εκκλησίας ( σημείωση: εδώ μπορείτε να δείτε μια αληθινή ιστορία στην οποία Μουσουλμάνοι έσωσαν Εβραίους). Τι ειρωνεία.

Πραγματικά χαίρομαι που κατάφερα να επιζήσω από το Ολοκαύτωμα , σε αντίθεση με άλλα άτομα. Προτιμώ να θυμάμαι αυτό το ταξίδι ως ένα μάθημα που μου δόθηκε παρά ως μια διαφυγή από το θάνατοι.

Τζο

Ειρήνη Μπακρατσά, Β5

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ, Un s... by giota on Scribd

"Αυτό το τέρας είμαι εγώ.."- Δημιουργικές εργασίες στο διήγημα "Γιατί;" του Γ.Μαγκλή

Ολοκληρώνοντας την ανάλυση του διηγήματος του Γιάννη Μαγκλή "Γιατι;", οι μαθητές του Β5 και Β7 έγραψαν δημιουργικές εργασίες. Τα θέματα που τους δόθηκαν ήταν ή να υποδυθούν τον θύτη στρατιώτη και να γράψουν ένα γράμμα συγγνώμης προς τη μητέρα του θύματος, είτε μια επιστολή σε εκείνους που είχαν αποφασίσει τον πόλεμο στον οποίο σκοτώθηκε ο στρατιώτης ζητώντας τους να λογοδοτήσουν. Πολλές ήταν οι ωραίες εργασίες των μαθητών.Εδώ δημοσιεύουμε μόνο μερικές από αυτές.

   Αξιότιμη κυρία, 

Σας γράφω αυτό το γράμμα για ένα πολύ σημαντικό θέμα. Το πιο πιθανό είναι ότι έχετε μάθει ήδη για το θάνατο του γιου σας, που πολέμησε ηρωικά. Θα αναρωτιέστε, φυσικά, ποιο απάνθρωπο τέρας πήρε τη ζωή του γιου σας. Λοιπόν αυτό το τέρας είμαι εγώ.

Ήταν απόγευμα και κατέβηκα σε ένα μικρό ποταμάκι, για να πιώ νερό. Ήμουν ήρεμος και ξέγνοιαστος, ήμουν πάλι μικρό παιδί. Χωρίς ανησυχίες και στενοχώριες. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ο γιος σας για τον ίδιο λόγο με εμένα. Να πιεί νερό. Ήταν άοπλος, όμως εγώ οπλισμένος. Όταν με αντίκρισε, σήκωσε τα χέρια του ψηλά, παραδόθηκε. Παρακάλεσε για την ζωή του. Όμως, εγώ φοβήθηκα. Ένιωσα απειλή. Αμέσως, πήρα το όπλο στα χέρια και τον πυροβόλησα . Σα να είχα ξεχάσει ατ όμορφα πράγματα που σκεφτόμουν πριν. Σαν να έχασα τον εαυτό μου, και μετατράπηκα σε ένα άκαρδο πλάσμα. Τράπηκα σε φυγή πανικόβλητος, αλλά δεν τα κατάφερα. Κουτρουβαλούσα, λαχάνιαζα και στο τέλος σταμάτησα να προσπαθώ να φύγω. Το μυαλό μου καρφωμένο σε μια σκέψη: να βοηθήσω τον χτυπημένο. Έκανα ό,τι μπορούσα, αλλά ήταν πολύ αργά.

Ειλικρινά έχω μετανιώσει για ό,τι έκανα. Εύχομαι να μην είχα τραβήξει τη σκανδάλη, να μη σκότωνα το γιο σας. Μόνο , αν είχα συνειδητοποιήσει πως είμαστε το ίδιο πράγμα. Και τους δυο μας περίμενε μια οικογένεια στο σπίτι. Και οι δύο ήμασταν απλοί στρατιώτες που πήγαιναν στον πόλεμο σαν αρνιά στο σφαγείο. Ελπίζω, να μπορέσετε να με καταλάβετε και ίσως να με συγχωρέσετε, να μη με θεωρείτε φονιά του γιου σας.

Ο στρατιώτης

Ειρήνη Μπακρατσά. Β5

Αγαπητή μητέρα, ενός αδικοχαμένου παιδιού,

          Δεν ξέρω πώς να συστηθώ. Ούτε ξέρω τί λόγια να βρω για να σας παρηγορήσω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έγινα φονιάς. Είμαι αυτός που σκότωσε τον γιο σας. Δεν ήθελε τίποτα άλλο παρά μόνο να ξεδιψάσει. Και βρέθηκα εγώ εκεί. Θόλωσε το μυαλό μου, πανικοβλήθηκα, φοβήθηκα, δεν ένιωθα όμως, δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά. Είχα μόνο στο μυαλό μου τα λόγια των κακούργων που θέλουν να ξεχάσω πως είμαι άνθρωπος. Και το κατάφεραν. Πάτησα την καταραμένη σκανδάλη και έκοψα το νήμα της ζωής του. Ήταν άοπλος, δεν έφταιγε εκείνος. Μόνο εγώ έφταιγα. Ξέχασα πως ήταν άνθρωπος και αδερφός μου. Δεν είμαι φονιάς. Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω. Οι σκληρές εικόνες που βλέπουμε και οι σκληρές συνθήκες, μαζί με τα λόγια τους μας κάνουν να μην νιώθουμε. Να φοβόμαστε τα πάντα! Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ, αλλά θέλω να τα βγάλω από μέσα μου. Δεν περιμένω να με συγχωρήσετε αλλά να με λυπηθείτε. Θέλω να ξέρετε ότι δεν έφυγε διψασμένος ούτε μόνος. Έμεινα εκεί παρακαλώντας να μην φύγει τόσο άδικα από τη ζωή. Όμως δυστυχώς…

Κουράγιο… συλλυπητήρια…

Ένας στρατιώτης.

Σεβαστιάνα Τρουμούση, Β7

Αγαπητή κυρία,

  Αποφάσισα να σας γράψω αυτό το γράμμα ,επειδή, πιστέψτε με, νιώθω πολύ άσχημα για αυτό που συνέβη και ήθελα να ζητήσω συγνώμη από εσάς.

  Δε θα έκανα, ποτέ κάτι τέτοιο σε έναν αθώο και όμοιο με εμένα. Αλλά πως το έκανα, ούτε εγώ το ξέρω. Τη στιγμή εκείνη, το μυαλό μου δε σκεπτόταν, τι είναι σωστό και τι λάθος, παρά μόνο να τον βλέπει ως εχθρό. Δεν το άξιζε ο γιος σας αυτό. Αυτό που έκανα, δεν ήταν καθόλου σωστό. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Δε σκεπτόμουν λογικά. Ο πόλεμος με είχε "τυφλώσει" κυριολεκτικά, και ο γιος σας ήτανε μονάχα εχθρός μου, τίποτε άλλο.

  Ελπίζω να με καταλαβαίνετε, όσο δύσκολο κι αν είναι. Ζητώ και πάλι συγνώμη για ό,τι συνέβη.

  Με σεβασμό, ο στρατιώτης

Γκιουλσέν Χατζηκαρά  Β'7

Αγαπητή οικογένεια του στρατιώτη ,                                                                      

    Είμαι ο στρατιώτης που πολεμούσα με το γιο σας. Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας ομολογήσω για το μεγάλο λάθος που έκανα κατά τη διάρκεια του πολέμου.

     Εγώ για το λάθος αυτό έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ, ελπίζω να μην το είχα κάνει, να κρατούσα τον εαυτό μου, αλλά το έκανα ασυνείδητα. Το έκανα αυτό γιατί εκείνη τη στιγμή ήμουν καχύποπτος, αλλά έγινα φονιάς. Καταλαβαίνω πως μετά  από την πράξη αυτή έγινα και απάνθρωπος.     

        Θα σας εξηγήσω πως συνέβησαν όλα αυτά. Αρχικά, πολεμούσαμε, σταμάτησε ο πόλεμος προσωρινά και είχα πάει να πιω νερό από τη λίμνη. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται ένας άλλος στρατιώτης από την άλλη πλευρά για να πιει νερό. Ήταν χωρίς όπλα, αλλά εγώ τον πυροβόλησα ασυνείδητα και ήταν ο γιος σας. Δεν έπρεπε, γιατί ήταν και ο κανόνας του πολέμου να μην πυροβολούμε τον αντίπαλο που δεν έχει όπλα.

        Εγώ κάθε μέρα  νιώθω τύψεις και ενοχές γι’ αυτό. Δεν έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου. Ελπίζω εσείς να με συγχωρέσετε. Θα νιώθω καλύτερα, εάν έχω την ευκαιρία να σας δω από κοντά.

   Με εκτίμηση,

  Ο στρατιώτης

Μουσταφά Χατζηφειζουλάχ. Β7

Σε αυτούς που αποφασίζουν τον πόλεμο.

   Πώς μπορείτε να το κάνετε αυτό; Πως μπορείτε να μετατρέπετε κάποιον σε μια μηχανή, σε ένα πιόνι;

 Οι πόλεμοι γεμίζουν τους ανθρώπους με μίσος, θυμό και θλίψη, ξεχνώντας κάθε τι σημαντικό αλλά και τις αξίες τους, αφήνοντας το ένστικτο τους να τους κυριαρχήσει. Χιλιάδες αθώες ψυχές πεθαίνουν και άλλες τόσες τραυματίζονται πνευματικά και σωματικά. Άνθρωποι χάνουν τα σπίτια και την ελευθερία τους, όλα αλλάζουν.

  Γιατί πρέπει να πολεμούμε εμείς για συμφέρον σας; Όλοι μας έχουμε οικογένεια και μια ζωή την οποία πρέπει να ζήσουμε, δεν έχετε κανένα δικαίωμα να πάρετε κανένα από τα δύο. Με βάλατε να σκοτώσω, να χτυπήσω και να παλέψω με κάποιον ο οποίος δεν διέφερε από εμένα. Με μετατρέψετε σε ζώο, έχασα τον εαυτό μου και την ανθρωπιά μου. Έκανα πράγματα τα οποία θα με κυνηγούν και θα με στοιχειώνουν για πάντα εξαιτίας σας.

  Όλος ο σκοπός των πολέμων είναι παράλογος. Μπορούμε να ζούμε όλοι μαζί ειρηνικά, χωρίς θανάτους και διαμάχες ανάμεσα μας. Είναι στο χέρι σας να τα αλλάξετε όλα.

Αργύρης  Χαϊλης, Β7

Σας κατηγορώ γιατί καταστρέφετε το σπίτι μου....-"Ο Ινδιάνος Σιάτλ"

Νέα χρονιά , ίδιοι οι μαθητές, αλλά σε μεγαλύτερη τάξη πια. Πρώτο κείμενο στη Β Γυμνασίου «Ο Ινδιάνος Σιάτλ». Οι μαθητές κλήθηκαν να  γράψουν και να εκφωνήσουν τους δικούς τους λόγους ενώπιον των ισχυρών αρχηγών του πλανήτη και πραγματικά ετοίμασαν λόγους γεμάτους συναίσθημα και πάθος.  Δημοσιεύουμε λοιπόν κάποιους από αυτούς .

Είμαι η Σεβαστιάνα και είμαι 13 χρονών. Σε αυτή την ηλικία που είμαι θα έπρεπε να με απασχολούν θέματα της δικής μου ηλικίας. Και όμως με αγχώνουν  όλα αυτά που βλέπω γύρω μου και με κάνουν να θλίβομαι. Με κατηγορείτε ότι είμαι με ένα κινητό στο χέρι , για το ντύσιμο μου, για τις επιδόσεις μου στο σχολείο και άλλα τέτοια. Είστε μεγαλύτεροι λέτε και ξέρετε!

Εγώ με τη σειρά μου σας κατηγορώ ότι με τις δικές σας επιλογές για να κερδίσετε περισσότερα χρήματα μπορείτε και γίνεστε ισχυροί και μου καταστρέφετε το σπίτι μου. Τον αέρα που αναπνέω. Το περιβάλλον μου. Τη θάλασσα μου. Όλη μου τη ζωή. Με κάνετε να αγχώνομαι για το αν θα μπορώ σε λίγα χρόνια να πάω μια βόλτα στο βουνό, να κολυμπήσω ή ακόμη και να αναπνεύσω. 

Βλέπω μπροστά μου συνέχεια πυρκαγιές, πλημμύρες και όσοι κάνετε ότι κλαίτε για όλα αυτά είστε εσείς που τα προκαλείτε , που κερδίζετε από αυτές τις καταστροφές και οι υπόλοιποι δεν κάνετε τίποτα για να σταματήσουν. Δε μπορώ να σας βλέπω όλους εσάς να είστε σε αυτές τις θέσεις και να κερδίζετε χρήματα με τη δυστυχία και τον πόνο των άλλων ανθρώπων. Ξέρω ότι δε θα αλλάξετε , ότι κι αν δείτε , ότι κι αν ακούσετε. Ακόμα κι αν τις θέσεις τις δικές μας ήταν τα παιδιά σας και σας τα έλεγαν, πάλι εσείς θα λέγατε ότι το κάνετε για το δικό τους καλό. Έπρεπε να ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ!. Μου μαθαίνετε όλα αυτά τα χρόνια τις υποχρεώσεις μου. Ήρθε η ώρα όμως και για τα δικαιώματα μου. Έχω το δικαίωμα να ζήσω σε ένα καθαρό περιβάλλον. Έχω το δικαίωμα να ζω με υγεία και στο σώμα μου και στην ψυχή μου. Και εσείς μου το ΣΤΕΡΕΙΤΕ.

Δεν περιμένω τίποτε από εσάς,  γιατί δεν είστε άξιοι . Περιμένω όμως από τη δική μου γενιά και τις επόμενες που θα έρθουν. Γιατί εμείς ΜΠΟΡΟΥΜΕ και είμαστε ΙΚΑΝΟΙ!

Σεβαστιάνα Τρουμούση, Β7

Καλησπέρα κυρίες και κύριοι.

Ονομάζομαι Ειρήνη Μπακρατσά και βρίσκομαι εδώ σήμερα , επειδή ο κόσμος πρέπει να ξυπνήσει. Θα σκέφτεστε: « Άντε πάλι…». Όμως το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Για να μην τα πολυλογώ η Γη πεθαίνει και μάλιστα εξαιτίας μας. 

Παρόλο που όλοι μας έχουμε ακουστά την υπερθέρμανση του πλανήτη, την μόλυνση των θαλασσών, κ.α, ελάχιστοι έχουν κινητοποιηθεί. Αυτό το πρόβλημα έχει γίνει γνωστό εδώ και πολλά χρόνια , όμως, συνέχεια το αγνοούμε, λέγοντας πώς δεν είναι κάτι σοβαρό ή ανησυχητικό. Δημιουργήσαμε την ψευδαίσθηση μιας ασφαλούς πραγματικότητας και ζούμε στον μικρόκοσμο μας.

Πρέπει να πάρουμε δραστικά μέτρα , ώστε να κληροδοτήσουμε ένα πράσινο πλανήτη στην επόμενη γενιά. Θα αρχίσουμε από τα βασικά.Για παράδειγμα, ας σκεφτούμε ένα τρόπο να μειώσουμε τα βιομηχανικά απόβλητα που απελευθερώνονται στο περιβάλλον σε τεράστιες ποσότητες. Ας βρούμε ένα τρόπο να καθαρίσουμε τον αέρα , τις θάλασσες, ακόμα και τις πόλεις.Ας βρούμε ένα τρόπο να σταματήσουμε την υπερκατανάλωση μια και καλή.  Αλλά το πιο σημαντικό ας σταματήσουμε να ε΄χουμε προσωπικό όφελος ως κίνητρο για τα πάντα. Δεν μας περισσεύει πολύς χρόνος, οπότε ας σταματήσουμε να είμαστε θεατές και ας γίνουμε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας.

Ειρήνη Μπακρατσά, Β5

Ηγέτες του κόσμου ,

Θέλω να σας εκφράσω την αγωνία και την αγανάκτηση μου για την κλιματική αλλαγή. Εμείς οι απλοί πολίτες ξέρω ότι έχουμε ευθύνες για αυτό, αλλά δεν είμαι σήμερα εδώ να σας μιλήσω για τις δικές μας ευθύνες, αλλά για τις δικές σας. Ο πλανήτης καταστρέφεται και το φταίξιμο είναι κυρίως δικό σας. Βλέπετε τις καταστροφές που συμβαίνουν. Πλημμύρες, ξηρασία, εξαφάνιση των ζώων, πυρκαγιές. Μάλιστα μια από τις πιο σημαντικές πυρκαγιές ήταν αυτή του Αμαζόνιου. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους, πόσα ζώα κάηκαν και πόσο οξυγόνο χάσαμε; Εσείς τι κάνετε για αυτό;

Αφήστε με να απαντήσω σε αυτή την απλή ερώτηση. Δεν κάνετε τίποτα. Άλλωστε εσείς έχετε τα χρήματα σας, την άνετη ζωή σας και δε δίνετε δεκάρα για τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό που σας νοιάζει είναι το πώς θα βγάλετε όλο και περισσότερα λεφτά με τον πιο εύκολο τρόπο- ακόμα κι αν αυτός ο τρόπος είναι βλαβερός προς το περιβάλλον . Και μετά ελάτε να μας πείτε ότι προσπαθείτε να πάρετε μέτρα για να μας βοηθήσετε. Πραγματικά είστε πολύ καλοί υποκριτές. Αν νοιαζόσασταν έστω και λίγο θα κλείνατε τις βιομηχανίες πλαστικού, δεν θα επιτρέπατε στις μεγάλες εταιρείες να πετούν τα απόβλητα τους όπου θέλουν και θα ακούγατε τους επιστήμονες που τόσα χρόνια σας έλεγαν ότι οι πράξεις σας θα φέρουν σοβαρές επιπτώσεις στη γη και τους οργανισμούς πάνω της. Δεν παίρνετε ευθύνες, δε νοιάζεστε. Είστε αξιοθρήνητοι, υποκριτές. Ξέρω ότι κάποιοι από εσάς δε θα με ακούσετε και ίσως να με αποκαλέσετε ένα νεαρό και χαζό κοριτσάκι. Άλλωστε τι ξέρω εγώ για τις δικές σας ευθύνες; Όμως ξέρω ότι μαζί με εσάς θα με ακούσουν χιλιάδες νέοι και θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί να αλλάξουμε τον κόσμο.

Μαρίνα Παππή, Β5

Κυρίες και κύριοι, 

ονομάζομαι Κατερίνα Χατζηστέργου , και βρίσκομαι εδώ γιατί δεν αντέχω άλλο να βλέπω και να ακούω τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας και να μην αντιδρώ.  Οι θερμοκρασίες αυξάνονται, τα καιρικά φαινόμενα γίνονται όλο και πιο έντονα, οι πάγοι λιώνουν , η παγκόσμια μέση στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει… Και όλα αυτά είναι συνέπεια της ανθρώπινης δραστηριότητας και απερισκεψίας. Όσο εσείς καθόσαστε στους καναπέδες σας ένα δάσος καίγεται, ένα οικοσύστημα χάνεται, το ίδιο μας το οξυγόνο λιγοστεύει.

Δεν ανησυχείτε για τους εαυτούς σας , αλλά δε νοιάζεστε ούτε για εμάς τα παιδιά σας; Ούτε για το μέλλον των επόμενων γενιών. Τι αθ γίνει σε είκοσι, πενήντα, εκατό χρόνια αν συνεχίσουμε να ρυπαίνουμε και να καταστρέφουμε το περιβάλλον; Το έχετε σκεφτεί; Γι αυτό το λόγο σας λέω πως πρέπει αν δράσουμε , κυρίως εμείς, οι νέοι , και να σταματήσουμε με κάθε τρόπο την καταστροφή. Σταματήστε να σκέφτεστε μόνο το κέρδος και σκεφτείτε λίγο τα παιδιά σας και αυτόν τον πλανήτη που δε σας ανήκει και τον καταστρέφετε…..

Κατερίνα Χατζηστέργου, Β7

Κυρίες και κύριοι, 

βρίσκομαι εδώ σήμερα να σας μιλήσω για ένα θέμα , το οποίο έχει προβληματίσει πολλά άτομα πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Το περιβάλλον μας καταστρέφεται. Ζούμε σε μια εποχή που οι πάγοι λιώνουν, το κλίμα αλλάζει και τα πιο πολύτιμα δάση πάνω σε αυτή τη γη καίγονται. Γι αυτό εκ μέρους όλων των νέων ζητώ τη βοήθεια σας. Αν συνεχίσουμε να έχουμε την ίδια συμπεριφορά προς το σπίτι μας, τότε είναι πολύ πιθανό να το καταστρέψουμε ολοσχερώς. Έχουμε φτάσει σε αυτό το ακραίο σημείο λόγω της δίψας των μεγάλων δυνάμεων για χρήμα και φυσικούς πόρους. Παρόλα αυτά, όμως, περιμένετε από εμάς να δράσουμε. Αν δεν πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα, σύντομα θα φτάσουμε στην αρχή του τέλους. Εκεί θα είναι πολύ αργά να αλλάξουμε και να μετανιώσουμε για ό,τι έχουμε προκαλέσει τα προηγούμενα χρόνια. 

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε. 

Αργύρης Χαϊλης, Β7

Καλησπέρα σας, κυρίες και κύριοι.

Λέγομαι Γκιουλσέν Χατζηκαρά και είμαι 13 ετών. Βρίσκομαι εδώ να σας μιλήσω για το περιβάλλον αλλά και για το μέλλον που μας περιμένει και στο οποίο θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας.

Εμείς, αν δεν ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε το περιβάλλον, το μέλλον το δικό μας και των επόμενων γενιών , δεν θα είναι όπως θέλαμε. Δηλαδή δε θα έχουμε ένα λαμπρό μέλλον. Εξαιτίας ποιου; Αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για το περιβάλλον , να μην το σεβόμαστε και να το καταστρέφουμε , στο τέλος θα καταστραφούμε και οι ίδιοι. Γιατί να θεωρούμε το περιβάλλον εμπόρευμα; Ας κατανοήσουμε κάποια πράγματα. Το περιβάλλον, η φύση δεν έχουν και δε θα έχουν ποτέ χρηματική αξία. Είμαστε τόσο εγωιστές που θεωρούμε πως όλα ανήκουν σε μας. Κι αυτά που μας «ανήκουν» τα εκτιμάμε; Βλέπουμε τον εαυτό μας τόσο ανώτερους από τα ζώα που τα εξοντώνουμε. Μήπως δεν είμαστε ανώτεροί τους; Μήπως αυτά εκτιμούν περισσότερο το περιβάλλον από εμάς; Με λίγα λόγια τη φύση , την οποία νομίζουμε πως μας ανήκει και την εκμεταλλευόμαστε..

Ας αφήσουμε όλα αυτά σε μια άκρη και ας σκεφτούμε… Ας αρχίσουμε μια νέα αρχή. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε την αξία της φύσης και ό,τι υπάρχει σε αυτή. Η φύση, το περιβάλλον είναι το σπίτι μας , αλλά δεν ανήκει σε κανέναν. Τα ζώα είναι φίλοι μας. Ας βελτιώσουμε τα πράγματα. Ας κάνουμε μια νέα αρχή για ένα καλύτερο μέλλον!

Γκιουλσέν  Χατζηκαρά, Β7