Εκλογές

Την Παρασκευή 30 του Οκτώβρη κάναμε εκλογές στο σχολείο και αναδείξαμε τα πενταμελή συμβούλια των τάξεων και το δεκαπενταμελές συμβούλιο του σχολείου. Ευχόμαστε σε όλους καλή θητεία και καλή επιτυχία στο έργο τους και αφιερώνουμε στην πρόεδρο του τμήματος μας το τραγούδι που ακολουθεί (όχι ακριβώς για το νόημα των στίχων! αλλά για τον τίτλο που περιέχει το όνομα της).

Αφιερωμένο στα εργατικά 17 παιδιά του Γ4!

Σας το αφιερώνω με τα λόγια του τραγουδιού.


".........Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ'τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό......."

Βάψαμε την τάξη μας!

Η Άννα λέει..
Ναι! Είναι γεγονός! Βάψαμε την τάξη μας!
Πριν την βάψουμε, η τάξη μας ήταν ένα πραγματικό χάλι. Μια ποντικότρυπα 6 επί 3, που ίσα ίσα χωράει τα εννέα θρανία μας και την μικροσκοπική έδρα. Βέβαια γι' αυτό φταίει και ο φοβερός μας νεροχύτης, που πιάνει μια ολόκληρη γωνία και είναι το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος , μόλις μπει στην τάξη. ( Μια μικρή συμβουλή για όποιον μπαίνει πρώτη φορά στην τάξη είναι να μην τολμήσει να ανοίξει το νουλάπι κάτω από αυτό το - βουλωμένο τις περισσότερες φορές- θαύμα, γιατί είναι πολύ πιθανό να ξεπεταχτούν και 2-3 κατσαρίδες)!

Επίσης ως ντεκόρ έχουμε στην τάξη και τις σωληνώσεις για καζανάκι, γιατί, ε κάτι έπρεπε να ταιριάζει με το νεροχύτη! Όλα αυτά βέβαια είναι λογικό να υπάρχουν, αφού η αίθουσα αυτή ήταν στο παρελθόν μια ΤΟΥΑΛΕΤΑ! Ναι, αυτό που διαβάσατε, μια τουαλέτα με κάτι άχαρους κάτασπρους τοίχους - τι κάτασπρους δηλαδή, αφού όλο και ήταν γραμμένο πάνω τους - και τις τρύπες στους τοίχους με τα καλώδια να κρέμονται.

Αφού λοιπόν δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε τάξη, ούτε να βγάλουμε το νεροχύτη - γιατί είναι η μόνη πηγή νερού στον όροφο και είναι απαραίτητη σε περίπτωση πυρκαγιάς- τα 17 παιδιά του θεικού Γ4 αποφασίσαμε να σουλουπώσουμε την αίθουσα μέ άλλους τρόπους. Έτσι άρχισαν όλα...
Και η Κατερίνα συνεχίζει...
Μην την δείτε τώρα την τάξη μας!!! Έχει γίνει πάρα πολύ ωραία και πιστεύουμε ότι τη χρειαζόταν μια τέτοια αλλαγή. Τώρα η τάξη μας είναι πιο χαρούμενη, πιο ζωντανή. Τα χρώματα που βάλαμε της δίνουν ένα άλλο στυλ. Κι εμείς ακόμα μπαίνουμε πιο κεφάτοι και ορεξάτοι στην τάξη, διότι βρισκόμαστε σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον - αν και πρέπει να διορθώσουμε δυο τρία πράγματα ακόμη.

Επίσης έπρεπε να μας δείτε την ώρα που βάφαμε! Περάσαμε καταπληκτικά αυτές τις τρείς ώρες που ήμασταν εκεί. Γελούσαμε , πειράζαμε ο ένας τον άλλον και γενικά ο καθένας έβγαλε έξω έναν άλλο εαυτό, διαφορετικό από τον καθημερινό. Υπήρχαν και κάποια μικροατυχήματα ( π.χ. το τζιν κάποιου βάφτηκε εντελώς τυχαία!! από κάποιον άλλο) αλλά κατά τα άλλα όλα ήταν μια χαρά!

Όλοι παίρναμε τα πινέλα και βάφαμε, σκουπίζαμε με τα σφουγγαράκια το πάτωμα (έπρεπε να δείτε το Γιάννη !!) από τη χυμένη μπογιά και στο τέλος ήμασταν γεμάτοι μπογιές από πάνω μέχρι κάτω! Ποιος τις άκουγε τις μανάδες μας!Σημασία έχει ότι το διασκεδάσαμε και η τάξη μας είναι πολύ καλύτερη από πρίν!

(σημείωση καθηγήτριας : Παιδιά πρέπει να σας επαινέσω πρώτα πρώτα για την απόφαση σας να βάψετε την τάξη και δεύτερον γιατί την απόφαση αυτή την υλοποιήσατε! Είμαι πολύ περήφανη για το "θεικό" - όπως λέει και η Άννα - Γ4 και που φέτος για δεύτερη χρονιά δουλεύουμε παρέα, γελάμε, μαλώνουμε, συμφωνούμε και διαφωνούμε και γενικότερα έχουμε μια αληθινή σχέση - με ό,τι καλό ή κακό συνεπάγεται η αληθινή σχέση! Μπράβο σας που καταφέρατε να συνεργαστείτε άψογα και να αποδείξετε ότι μπορείτε να έχετε ιδέες , να παίρνετε πρωτοβουλίες και να τις φέρετε εις πέρας. Τα λέμε στην όμορφη τάξη σας ή όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ες αύριον τα σπουδαία ...)

"Έφυγε" η Έλλη Παπά

Η Έλλη Παππά (1920 - 27 Οκτωβρίου 2009), ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920 (η μικρότερη από πέντε παιδιά: Ηρώ, Δέσποινα, Διδώ, Έλλη και Γιώργος). Αδελφή της ήταν η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Φοίτησε αρχικά στη φιλοσοφική και στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές της, λόγω της Κατοχής, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση του Ριζοσπάστη μέχρι το 1949, οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε σύντροφός της.
Η Έλλη Παππά και ο Νίκος Μπελογιάννης συνελήφθησαν (Δεκέμβριος 1950) και παρέμειναν σε απομόνωση έως την πρώτη δίκη τους (Νοέμβριος 1951). Στη φυλακή γεννήθηκε ο γιος τους, Νίκος (Αύγουστος 1951). Ακολούθησε δεύτερη δίκη (Φεβρουάριος 1952). Καταδικάστηκαν σε θάνατο, ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε, αλλά η Έλλη όχι, λόγω του βρέφους, και τελικά αποφυλακίστηκε την πρωτοχρονιά του 1964. Εργάστηκε στην ΕΔΑ και από το 1965 ήταν αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Δημοκρατική Αλλαγή. Με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο (αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειας).
Ως δημοσιογράφος, εργάστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, στην εφημερίδα Μακεδονία, στο περιοδικό Γυναίκα, στην εφημερίδα Εξπρές και στην εφημερίδα Έθνος. Δραστηριοποιήθηκε στην μεταπολιτευτική ΕΔΑ και στο ΚΚΕ. Λόγω των πολιτικών διώξεων της Έλλης Παππά κατά την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου, μεγάλο μέρος του αρχείου της έχει χαθεί. Από την περίοδο της φυλάκισής της σώζεται αλληλογραφία, κείμενα και ενθυμήματα, πολλά από τα οποία φυλάχθηκαν από το γιο της και την αδελφή της Διδώ Σωτηρίου. Σε δεκατρία χρόνια φυλακής, δεν έπαψε να δημιουργεί –κατάλληλα για την εκάστοτε ηλικία του– βιβλία για το παιδί που μεγάλωνε με τη φροντίδα της αδελφής της, Διδώς. Γραμμένα ή διασκευασμένα από την ίδια, ζωγραφισμένα και βιβλιοδετημένα στο χέρι με λεπτομέρεια, τα βιβλία που φιλοτέχνησε για το γιο της η Έλλη Παππά αποτελούν ακραία μορφή αντίστασης στη βαρβαρότητα της φυλάκισης για πολιτικούς λόγους.
Το 2002, η Έλλη Παππά εμπιστεύθηκε στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο ([1]) το σύνολο του αρχείου της, που, ταξινομημένο πλέον, προστίθεται στις διαθέσιμες πηγές της μεταπολεμικής ιστορίας.
(Wikipedia)




ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ (Εκδόσεις Άγρα)ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΣΤΟΡΟΣ – ΑΒΕΡΩΦ – ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ 1955-1962

Παιδί μου

Αυτές τις μέρες κλείνουν τρία χρόνια από τη δίκη που σ’ άφησε χωρίς πατέρα. Τέτοιες μέρες όλα είναι ζωντανά, ολότελα ζωντανά στο μυαλό και στην καρδιά, που την καίνε αδιάκοπα. Μα δεν θέλω να σου γράψω γι’αυτά. Σκεφτόμουνα πως όταν μεγαλώσεις θα μάθεις πολλά για τον πατέρα σου. Μα για την καρδιά του, για την αγάπη του, για το τι ήταν η αγάπη μας που γέννησε εσένα δε θα μπορέσεις να μάθεις παρά πολύ λίγα αν δεν είναι η μάνα σου να σ’ τα πει. Και καθώς δεν μπορώ να ξέρω, αγοράκι μου, αν θα βρίσκομαι κοντά σου όταν εσύ θα γίνεις παλικάρι, σκέφτηκα να σου γράψω. Θα φυλάξει τα γράμματά μου η γιαγιά σου ή η θεία σου. Και σαν θα γίνεις δεκάξι χρονών, όταν η καρδιά σου, το μυαλό σου, ο χαρακτήρας σου θα είναι σαν δροσερά μπουμπούκια έτοιμα ν’ανθίσουνε σε όμορφα λουλούδια και να δώσουνε πλούσιο και γερό καρπό, θα’ναι καιρός να γνωριστείς πιο καλά με τον μεγάλο Νίκο. Θα σου δώσω κομμάτια από τη ζωή μας κι απ’τα γράμματά μας στην Ασφάλεια. Όσο μπορώ πιο πολλά.

Φλεβάρης 1955, Φυλακές Κάστορος (Πειραιάς)

"Πίκρα", Νικ Χόρνμπυ

Το επόμενο βιβλίο της λέσχης ανάγνωσης θα είναι η ¨Πίκρα¨του Νικ Χόρνμπυ. Λίγα λόγια γι' αυτό.



Ο Σαμ ζει για το σκέιτμπορντ, αλλά, όταν γνωρίζει σ' ένα πάρτι την Αλίσια, το ένα φέρνει το άλλο και η κοπέλα μένει έγκυος. Πίκρα...

Ο Σαμ δεν έχει πια τίποτε άλλο παρά να εμπιστευτεί την "ομιλούσα" αφίσα του Τόνι Χοκ, του θεού του σκέιτμπορντ. Α, και να φύγει για ένα παράξενο ταξίδι στο μέλλον.

Το βιβλίο αποτελεί μια πανέμορφη εξερεύνηση της "ανάληψης ευθυνών", όμως η πραγματική απόλαυση πηγάζει από τις διηγήσεις που πλαισιώνουν την ιστορία: τις παρεξηγήσεις, το χιούμορ, το "άλλο λέω και άλλο εννοώ".

28η Οκτωβρίου 1940

Αγαπητέ Θεέ - Όσκαρ

Το βιβλίο "Αγαπητέ Θεέ" ήταν Καταπληκτικό! Μιλάει για ένα δεκάχρονο παιδί που έχει λευχαιμία και περνά τις τελευταίες του εν ζωή μέρες στο νοσοκομείο. Οι γονείς του τον αντιμετωπίζουν με αμηχανία λόγω της αρρώστιας του. Εκεί έχει μόνιμη συντροφιά τη νοσοκόμα Ρόζ, μια ηλικιωμένη γυναίκα, που του δίνει θάρρος και συμβουλές για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Τον εμψυχώνει για τις μέρες που έρχονται και του δίνει μια συμβουλή : να τις περάσει όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος και να τις ζήσει μέχρι τα γεράματα! Πως θα γίνει αυτό; Με το να απολαμβάνει κάθε μέρα που περνά σαν μια δεκαετία της ζωής του! Παράλληλα, τον βοηθά να συμφιλιωθεί με τους γονείς του και, κατόπιν υποδείξεως της, γράφει καθημερινά γράμματα στο Θεό. Στο νοσοκομείο ερωτεύεται σαν ενήλικας την Πέγκυ, η οποία είναι επίσης ασθενής. Συμπεριφέρεται, όπως θα έπρεπε να συμπεριφέρεται ανάλογα με τη δεκαετία της ζωής στην οποία βρίσκεται.

Το βιβλίο γράφτηκε σε απλή , καθημερινή γλώσσα. Σε μερικά σημεία του είναι χιουμοριστικό και σε άλλα μελαγχολικό. Το μήνυμα του είναι πως πρέπει να ζούμε έντονα τη ζωή μας, να μη φοβόμαστε για το τι θα ακολουθήσει μετά το θάνατο και πως ακόμα και τις τελευταίες μας μέρες πρέπει να τις περνάμε διασκεδαστικά!

Μπράβο Όσκαρ!

Αργύρης

Πρώτη συνάντηση των "βιβλιοφάγων" στη βιβλιοθήκη του σχολείου

Σάββατο 24 0κτώβρίου και ώρα 17.00 μ.μ.
Ήταν όλοι τους εκεί με το βιβλίο ανά χείρας: ο Γιάννης, ο Δημήτρης, ο Αργύρης, η Μιράντα, η Αντωνία, η Κατιάνα , η Στέλλα, η Μαρία, η Δανάη, η Κατερίνα, η Άννα,η Ελένη και η Γιώτα

Κι όταν ξεκίνησε η συζήτηση… συμφώνησαν, διαφώνησαν, εξέφρασαν τις απόψεις τους, έλυσαν απορίες και παρουσίασαν κομμάτια του βιβλίου που τους άγγιξαν. Συγκεκριμένα ο Αργύρης είπε πως του άρεσε πως ήταν απλά γραμμένο, σαν να μιλά ένας δεκάχρονος. Στην Αντωνία έκαναν εντύπωση τα πετυχημένα –ανάλογα με τα προβλήματα ή τις ιδιότητες -ονόματα των ηρώων π.χ. Θεία Ροζ, Ποπ Κορν, Πέγκι Μπλου κ.τ.λ. Στην Κατερίνα άρεσε η προσωπικότητα της θείας Ροζ ,η οποία παρακίνησε τον Όσκαρ να γράψει στο Θεό και έπλαθε ιστορίες για να τον διασκεδάσει. Αυτή είναι που πείθει τον ήρωα -όταν μαθαίνει ότι έχει μόνο 12 μέρες ζωής- να υπολογίζει κάθε μέρα που περνά ότι μετρά για δέκα χρόνια.. Παρά το ότι το θέμα είναι θλιβερό , όπως όλοι συμφώνησαν, οι σελίδες του βιβλίου είναι γεμάτες χιούμορ «Αγαπητέ Θεέ ,σήμερα μπήκα στην εφηβεία. Τι να σου πρωτοπώ.. Τσακώθηκα με τους γονείς μου-κι όλα αυτά, εξαιτίας των κοριτσιών. Απόψε δεν είμαι δυσαρεστημένος που έκλεισα τα είκοσι, γιατί λέω: ουφ! Τα χειρότερα πέρασαν. Η εφηβεία; Ευχαριστώ πολύ-δε θα πάρω…»
Η Μιράντα επισήμανε πως το βιβλίο ήταν γεμάτο ερωτήματα και μηνύματα (ο Όσκαρ δε θέλει να τον αντιμετωπίζουν σαν ετοιμοθάνατο –η θρησκεία για αυτόν είναι ένα μέσο για να εκφράζεται). Και μπορεί το τέλος να μην ήταν χαρούμενο, όπως θα ήθελε η Κατιάνα, όμως και η αληθινή ζωή δεν είναι εύκολη. Και με την ανάγνωση του αποσπάσματος που ακολουθεί έκλεισε η πρώτη συνάντηση της μαθητικής λέσχης ανάγνωσης.

«Προσπάθησα να εξηγήσω στους γονείς μου ότι η ζωή είναι ένα περίεργο δώρο. Στην αρχή, το υπερεκτιμάμε αυτό το δώρο: Πιστεύουμε ότι αποκτήσαμε την αιώνια ζωή. Μετά ,το υποτιμάμε: το βρίσκουμε χάλια, πολύ μικρό, είμαστε σχεδόν έτοιμοι να το πετάξουμε. Στο τέλος, καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν δώρο ,αλλά δάνειο. Και τότε, προσπαθούμε να το αξιοποιήσουμε»

( Τα παιδιά βαθμολόγησαν το βιβλίο με 9 στα 10. Έπεται βεβαίως συνέχεια…)

Ελένη

MTV EXIT

Το MTV Exit είναι μια καμπάνια για την ελευθερία - για το δικαίωμα του ανθρώπου να επιλέγει που θα ζήσει, που θα εργαστεί, ποιους θα έχει φίλους και ποιους θα αγαπήσει (μήπως θυμάστε τι λέγαμε λίαν προσφάτως στο μάθημα της Ιστορίας για την εποχή του Διαφωτισμού και τα ανθρώπινα δικαιώματα;;). Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούν δεδομένα τα δικαιώματα αυτά, αλλά χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη τα έχουν βίαια στερηθεί. Είναι θύματα του trafficking (σκλάβοι της σημερινής εποχής) και επιτήδειοι απατεώνες τους αναγκάζουν και τους εξωθούν στην παράνομη εργασία, την εξαθλίωση και την πορνεία.
Το MTV με την καμπάνια αυτή στοχεύει να ευαισθητοποιήσει και να ενημερώσει με ενημερωτικά τηλεοπτικά προγράμματα, live εμφανίσεις γνωστών καλλιτεχνών και συνεργασία με γνωστές ανθρωπιστικές οργανώσεις ,που εργάζονται ενάντια στο trafficking.
Υπολογίζεται ότι 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι είναι οι σημερινοί σκλάβοι και ότι αυτοί που τους εκμεταλλεύονται και τους πωλούν κερδίζουν περίπου 10 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο...
Καλό λοιπόν θα ήταν να σκεφτούμε ότι εμείς μπορεί να ζούμε μια άνετη ζωή, αλλά υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που στερούνται ακόμη και τα αναγκαία και ότι χιλιάδες παιδιά στον πλανήτη αναγκάζονται να δουλεύουν δεσμευμένα σε ένα δίκτυο παιδικής εκμετάλλευσης. Δείτε το παρακάτω video και βγάλτε τα συμπεράσματα σας...




(Το video αυτό το δημιούργησε το MTV σε συνεργασία με τους Radiohead και προβλήθηκε για πρώτη φορά το Μάη του 2008 ). Περισσότερες πληροφορίες και άλλα video μπορείτε να δείτε εδώ http://www.mtvexit.org/index.php?lang=1 )

Ερωτόκριτος

Στο βιβλίο των Νέων Ελληνικών της Γ Γυμνασίου συναντάμε ένα απόσπασμα από τον "Ερωτόκριτο" του Βιτσέντζου Κορνάρου ( αν και δεν είναι από τα πιο αντιπροσωπευτικά και επιπλέον δεν γοητεύει ιδιαίτερα τα παιδιά). Επειδή αναφερθήκαμε διεξοδικά στην υπόθεση του έργου και ακούσαμε και μελοποιημένα αποσπάσματα, σας παρουσιάζουμε αυτά που άρεσαν περισσότερο σε όλους μας.
Θεωρούμε ότι η φωνή του Γιάννη Χαρούλη είναι μαγευτική και αποδίδει εξίσου συγκλονιστικά με τον Ν. Ξυλούρη το συγκεκριμένο απόσπασμα ( Τα θλιβερά μαντάτα") ενώ η Λιζέτα Καλημέρη συγκινεί στα λόγια της ερωτευμένης Αρετούσας και του όρκου της στον Ερωτόκριτο ("Ο όρκος της Αρετούσας":Λιζέτα Καλημέρη , Μουσική:Λουδοβίκος των Ανωγείων, από το cd "Τέσσερις δρόμοι για τον Ερωτόκριτο")

Του γιοφυριού της Άρτας (και μια κωμική παραλλαγή!!!)

Σήμερα φιλοξενούμε το ποίημα - παραλλαγή για το "Γεφύρι της Άρτας" ενός συμμαθητή μας από το Γ2, του Αργύρη. Το ποίημα του αποτελεί μια κωμική παραλλαγή, γραμμένη με σατιρική διάθεση. Ευχαριστούμε Αργύρη που μας το παραχώρησες!





….Πιάνει κι ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο
Κι όμως η πέτρα έφυγε μακριά από τη γυναίκα,
γυρνά και ο πρωτομάστορας και δίνει μούντζες δέκα
«Αλίμονο σου κόρακα, αλίμονο σου μαύρε,
τα φάσκελα που σου στειλα τώρα πάρε.
Εγώ μια γυναίκα αγάπησα στη ζωή μου , μία
και θα αφήσω να χαθεί, για να χτιστεί αυτή η βλακεία;»
Και έξαλλος θέλει να πετάξει το πουλί στου γεφυριού τη λίμνη,
εκείνο να καταστραφεί και τίποτα μη μείνει.
Αρπάζει τότε το πουλί , στη θάλασσα το ρίχνει,
και ας φωνάζει αυτό –ίσως – και στη ζωή να μείνει.
Βγαίνει τότε η γυναίκα στην ακτή
Και δίνει του άντρα της ένα φιλί.
«Ω άντρα μου, ω του σπιτιού μου στυλοβάτη, ο Χάρος δε με ήβρε
και θα κοιμηθούμε και σήμερα στο ίδιο το κρεβάτι»
«Αμ όχι που θα άκουγα τον πονηρό τον κόραξ,
πήγε η καρδιά μου στην κούλουρη, μα γύρισε στον θώραξ».
Κι έτσι τελειώνει η ιστορία σε ένα ευχάριστο κλίμα,
Γιατί βαρέθηκα και γω να κάνω άλλη ρίμα.
Και τυχερός εστάθηκε ο μάστορας, που πέθανε η γυναίκα,
τελικά από την επάρατη τη νόσο,
και από τις γυναίκες που εγνώρισε έζησε άλλο τόσο.

"Ελένη", Ευριπίδης, Πρόλογος

Ολοκληρώνοντας τον πρόλογο στην "Ελένη" και ελλείψει της δυνατότητας να δούμε ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση, θα ανεβάζουμε βίντεο από το διαδίκτυο , προκειμένου να έχουν την δυνατότητα όλοι οι μαθητές να πάρουν έστω μια μικρή γεύση του έργου. Το συγκεκριμένο βίντεο προέρχεται από το blog http://euripideseleni.blogspot.com/. Στο ίδιο blog μπορείτε να δείτε και φωτογραφίες, κριτικές καθώς και δημοσιεύματα για την παράσταση όπως ανέβηκε στο ΚΒΘΕ το 2008.

Λέσχη ανάγνωσης

Μέχρι τώρα διαβάζε ο καθένας μόνος του....Επειδή όμως έχοντας παρέα όλα γίνονται πιο όμορφα... είπαμε να συνδυάσουμε την ατομική ανάγνωση και την ομαδική συζήτηση.

Αποφασίσαμε ,λοιπον, φέτος να σχηματίσουμε μια ομάδα ανάγνωσης και παρέα με δύο καθηγήτριες του σχολείου - που "έριξαν" την ιδέα - να δοκιμάσουμε ένα ταξίδι στον κόσμο της λογοτεχνίας παρέα με τους συμμαθητές μας.

Έτσι λοιπόν εμείς οι <<βιβλιοφάγοι>> των τμημάτων Γ2-Γ4 έχουμε την πρώτη μας συνάντηση στη βιβλιοθήκη του 1ου γυμνασίου το Σάββατο 24 Οκτωβρίου, στις 5 το απόγευμα. Το πρώτο βιβλίο που θα διαβάσουμε ειναι το << Αγαπητέ θεέ>> του Έρικ Εμμάνουελ Σμιτ. Για να ρίξουμε μια ματιά στο οπισθόφυλλο :

«Αγαπητέ Θεέ, Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.»

Υ.Γ. Συντονίστριες της συνάντησης θα είναι οι κυρίες Ελένη Κρικέλη και Γιώτα Κεφαλά. Σας περιμένουμε !

(Η αρχική εικόνα είναι έργο του Ερρίκου Φραντζισκάκη , Νεκρή Φύση με λύρα και βιβλίο, ελαιογραφία, 50x61,5, Εθνική Πινακοθήκη, αρ. ευρ. 4935 . Την κατεβάσαμε από εδώ http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=553 )

Καλό Σαββατοκύριακο (παρέα με μουσική!)

ROCK’ N ROLL MAFIA
I see the devil with the flashing eyes
He’s made of ice and he’s trying to break me down
Underground
I see the monster coming from the north
Killing us both as we are trying to get some love
Leave us alone

One, two, three, four times
I tried to say to you
I am a big, big killer
I will kill you
Bang, bang, bang, bang

You know what people say about mafia?
And if you want to be a rock’ n roll star
You got to play with fire

I see the beast coming from the sky
Looks in my eyes and it’s trying to set me free of all my sins
I see the God who’s trying to play with me
Making me a person I don’t want to be
Oh, Oh set me free

Δημιουργική γραφή με τους τίτλους των Νεοελληνικών κειμένων

Οι συμμαθητές μας στο Γ2 του Πειραματικού Γυμνασίου της Ζωσιμαίας στα Γιάννενα έχουν στήσει με τη φιλόλογο τους μια ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα και παρουσιάζουν τις πρωτότυπες προσπάθειες τους στο δημιουργικό γράψιμο (http://annboukou.blogspot.com/) . Μας επέτρεψαν λοιπόν - και τους ευχαριστούμε θερμά γι' αυτό! -να χρησιμοποιήσουμε την ιδέα τους και να γράψουμε και μεις τις δικές μας ιστορίες με τους τίτλους από τα Νεοελληνικά Κείμενα της Γ Γυμνασίου. Καταθέτουμε λοιπόν στην δική σας κρίση τα συγγραφικά μας πονήματα! Για αρχή τρεις διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες.


Μια ρομαντική ιστορία…….

Μια φορά και έναν καιρό μια γυναίκα στην πελώρια χιονισμένη Ρωσία το βράδυ ήταν έτοιμη να γεννήσει. Οι φωνές της ακούγονταν σε όλη τη γύρω περιοχή από τον πόνο που ένιωθε. Η χαρά των δύο γονιών ήταν πολύ μεγάλη από τον ερχομό του μικρού μωρού. Το παιδί ονομάστηκε Ορέστης και ήταν Ρωσοαγγλογάλλος στην καταγωγή.
Καθώς μεγάλωνε το παιδί άρχιζε να ζωγραφίζει και να δείχνει το ταλέντο του σε όλους τους γύρω του. Μπορεί να ήταν κακός μαθητής στο σχολείο αλλά αυτό δεν εμπόδιζε το όνειρο του να γίνει ο ζωγράφος με τα πιο όμορφα έργα. Ο πατέρας του όμως που ήταν πολύ αυστηρός και συντηρητικός στάθηκε εντελώς αντίθετος με αυτή την ιδέα. Ο Ορέστης απογοητεύτηκε τόσο πολύ από τους γονείς του και από τον περίγυρο του που δεν ξαναέπιασε πινέλο στα χέρια του για πολύ καιρό.
Ο καιρός πέρασε και ο Ορέστης κατέληξε να είναι ένας σκληρός συνταγματάρχης. Ήταν ένα πολυταξιδεμένο άτομο. Είχε ταξιδέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη, είχε δώσει ακόμη και ομιλία στην Στοκχόλμη περί πολιτικών θεμάτων, όμως ξαφνικά βρέθηκε στην Ελλάδα. Ήταν πια ένας Ρώσος συνταγματάρχης στη Λάρισα.
Ο Ορέστης δεν γνώρισε ποτέ την αληθινή αγάπη, τον αληθινό έρωτα, που θα τον έκανε να ξεκολλήσει από αυτό που κατάντησε, ώσπου μια μέρα πήγε στο αρχαίο θέατρο της πόλης, για να παρακολουθήσει μια παράσταση που ανέβαινε εκεί. Καθώς συνεχιζόταν η παράσταση διέκρινε πάνω στη σκηνή μια αιθέρια παρουσία, που την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Η μεταμφίεση της θύμιζε Ολύμπια θεά και ο τρόπος που ερμήνευε το ρόλο της, τον έκανε να τη θαυμάζει όλο και περισσότερο.
Μόλις τελείωσε η παράσταση ο Ορέστης έτρεξε αμέσως να τη βρει για να τη συγχαρεί αλλά και να τη γνωρίσει. Μόλις κοίταξε ο ένας τον άλλον σιωπή…Εκείνη τη στιγμή γεννιόταν μια νέα αγάπη. Ο σκληρός και δύσπιστος συνταγματάρχης ήταν ένας ερωτευμένος άντρας. Την έλεγαν Μόνικα και ήταν μια ανερχόμενη ηθοποιός από την Αθήνα.
Ο καιρός περνούσε και η αγάπη τους , τους έδενε όλο και πιο πολύ.. Η γνωριμία με τη Μόνικα έκανε τον Ορέστη ευτυχισμένο. Ήταν και πάλι ο παλιός Ορέστης με τα όνειρα και την παιδική αθωότητα. Τον έκανε να ξαναπιστέψει στον εαυτό του, τον έκανε να ονειρευτεί ξανά.. Έτσι άρχιζε να ζωγραφίζει ξανά και να πιστεύει σε κάτι που ο πατέρας του είχε απαγορεύσει.
Μερικά χρόνια ο πόλεμος που κοντοζύγωνε τους βρήκε παντρεμένους. Ο Ορέστης είχε πραγματοποιήσει το όνειρό του και είχε γίνει ένας από τους καλύτερους ζωγράφους της εποχής του. Το ξεκίνημα του πολέμου τους τρομοκράτησε. Ο Ορέστης έπρεπε να φύγει για να πολεμήσει. Δεν είχε άλλη επιλογή.
Ο καιρός περνούσε και η Μόνικα αγωνιούσε περιμένοντας νέα από το μέτωπο. Τα νέα της εγκυμοσύνης της δεν είχε με ποιον να τα μοιραστεί. Η ζωή της συνεχίστηκε παίζοντας δραματικούς ρόλους στο θέατρο, περιμένοντας με λαχτάρα τον Ορέστη να γυρίσει και ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα κάτσει ξανά στην πρώτης σειρά να τη θαυμάσει όπως τότε.
Βιολέτα








Ημερολόγιο…

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Άρχισαν και πάλι τα σχολεία και η φιλόλογος μας έβαλε την καθιερωμένη έκθεση «Πως πέρασα το καλοκαίρι». Τι να κάνω και γω έγραψα για το ταξίδι μας στα Γιάννενα και το αγνάντεμα του νησιού του Αλή Πασά. Περιέγραψα τις ομορφιές της Πάργας και διηγήθηκα πως πέρασα πάνω από το γεφύρι της Άρτας. Και για να καλοπιάσω τη φιλόλογο έγραψα και τις εντυπώσεις μου από την τραγωδία «Ορέστης», που παρακολούθησα στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης. Αθάνατη Ρωμιοσύνη ακόμα και στις εκθέσεις του σχολείου μας βγάζεις ασπροπρόσωπους!
Ευτυχώς που δεν μας έβαλε έκθεση για το τι θα γίνουμε άμα μεγαλώσουμε! Γιατί δεν θα ήξερα τι να γράψω! Βλέπεις …δεν ξέρω ακόμα τι θα γίνω….»Να αποφασίσεις όσο μπορείς πιο γρήγορα», λέει η μάνα μου. «Μην κοιτάς τα άλλα τα ζα που δεν ξέρουν ακόμα». Από τις πρώτες μου ενθυμήσεις εκδήλωνα της επιθυμία μου να γίνω ζωγράφος. «Ζωγράφος; ! Μα αυτή είναι μια δουλειά χωρίς ελπίδα. Ζητιάνος θα καταντήσεις!» Μου λένε. «Αν ντε και καλά θες κάτι καλλιτεχνικό, διάλεξε την τέχνη του αγιογράφου. Και κοίτα να συνεχίσεις έτσι…Μη γίνεις κακός μαθητής και αναρχικός τώρα που τρέχεις όλη την ώρα σε διαδηλώσεις!»
Τώρα είναι πια βράδυ κι ακούγοντας το kuro siwo του Καββαδία σε μουσική Μικρούτσικου αφουγκράζομαι τις εσωτερικές μου φωνές.
Ζητείται ελπίς!
Δανάη







Η ιστορία του κακού μαθητή

…Ήμουν πάντα ο κακός μαθητής της τάξης. Όταν έφερα τον έλεγχο σπίτι, η μάνα μου σήκωσε τη γειτονιά στο πόδι από τις φωνές : «Παναγία μου, ζητείται ελπίς! Εγώ προσπαθώ να δώσω στο παιδί μου σωστή ανατροφή και αυτό μου το ξεπληρώνει έτσι τώρα. Ορέστη! Που κρύφτηκες βρε παλιόπαιδο; Βγες έξω κι έχουμε πόλεμο! Εις Πάργαν θα σε στείλω κακομοίρη μου! Στους παππούδες σου να δουλέψεις! Η χαρά θα σβηστεί από το πρόσωπό σου.»
Οι μεγάλοι είναι πάντα σταθεροί σε δύο πράγματα : πάντα υπερβάλλουν και πάντα κρατούν το λόγο τους. Το Σάββατο ήμουν κιόλας στο σιδηροδρομικό σταθμό της Πάργας και περίμενα τον παππού. Τ’ αγνάντεμα της πόλης ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω. Η μόνη μου παρηγοριά ήταν πως θα έβλεπα τους φίλους μου, τα δίδυμα Ερωτόκριτο και Ερωφίλη. Ο παχύς και ο αδύνατος, όπως τους αποκαλούσε ο Μπολιβάρ, ο ζητιάνος της γειτονιάς.
Τώρα είναι ώρα για ύπνο και η μαμά δεν είναι εδώ να μου πει το «Κοιμήσου αστρί». Μάλλον θα αρκεστώ στην εικόνα του παππού να φωνάζει αύριο το πρωί : «Ξυπνήστε βρε ζα! Θα πάμε τα ζα να βοσκήσουν.» Και τον Παπατρέχα να του φωνάζει να πάψει, γιατί είναι ακόμα πέντε το πρωί …..
Άννα










Το παραμύθι του παχύ και του αδύνατου
Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς , ο Ερωτόκριτος και μια βασίλισσα, η Ερωφίλη. Έψαχναν κάποιο ικανό να τους υπηρετεί και να φροντίζει το παιδί τους το μικρό Ορέστη. Στο χώρο του θρόνου υποδέχονταν τους υποψήφιους έναν – έναν. Πρώτος μπήκε ένας ζητιάνος, ο οποίος άπλωσε πρώτα το χέρι του να του δώσουν δώρα ο βασιλιάς και η βασίλισσα και ο οποίος απορρίφθηκε αμέσως. Δεύτερη παρουσιάστηκε μια αρκούδα, η οποία τους είπε ότι ήταν η τελευταία αρκούδα της Πίνδου. Όμως την απέρριψαν κι αυτήν, διότι θα έμενε η Πίνδος χωρίς αρκούδες. Μετά παρουσιάστηκε ένας Ρωσοαγγλογάλλος, ο οποίος δούλευε στο χαρέμι ενός εμίρη ως μεταφραστής, αφού γνώριζε πολλές γλώσσες. Δεν μπόρεσε όμως να συνεννοηθεί με το βασιλιά για το πώς θα πληρώνεται και έτσι απορρίφθηκε και αυτός. Τέλος παρουσιάστηκαν δυο ασουλούπωτοι άνθρωποι, ο Παχύς και ο Αδύνατος. Ο Παχύς ήταν ο ζωγράφος και δίδασκε την τέχνη του αγιογράφου. Ο Αδύνατος που ήταν κακός μαθητής και δεν έμαθε ποτέ να ζωγραφίζει, δήλωσε ότι ο προπάππους του ήταν ο επιστάτης των εθνικών οικοδομών επί Ι. Καποδίστρια. Ζητούσαν τώρα και οι δύο απεγνωσμένα τη δουλειά, χωρίς ελπίδα ότι θα τους δοθεί. Ο βασιλιάς όμως και η βασίλισσα εντυπωσιάστηκαν από το ταιριαστό δίδυμο και με πολλή χαρά τους εμπιστεύτηκαν το γιο τους.
Θωμάς

"Του γιοφυριού της Άρτας" - Οι δικές μας παραλλαγές!

Σήμερα θα σας παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό. Δημιουργική γραφή βασισμένη στην παραλογή «Του γιοφυριού της Άρτας». Την ιδέα την είχε η φιλόλογος μας ,όταν είδε αυτή εδώ την ανάρτηση
http://3gymnasio-toumpas-thessalonikis.blogspot.com/2009/05/blog-post.html

από το Γυμνάσιο Τούμπας Θεσσαλονίκης. Μας ανέθεσε ως εργασία να γράψουμε μια δική μας παραλλαγή της παραλογής! Δηλ. να αλλάξουμε το τέλος της παραλογής αρχίζοντας από όποιο σημείο του ποιήματος θέλαμε, αρκεί να χρησιμοποιούσαμε ίδιο στίχο και να κρατούσαμε την ομοιοκαταληξία. Σας παραθέτουμε λοιπόν τις «παραλογές» που διαλέξαμε ομόφωνα ως τις πιο πετυχημένες ανάμεσα στα γραπτά των συμμαθητών μας!
……………………………………………………….
«Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,
Γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι»
Αμέσως κείνη εκίνησεν να πα εκεί στο γιοφύρι,
και μόλις φτάνει φύτεψεν του αντρός της μέγα πόνο.
Νεράκι ευθύς της ζήτησε και το ‘δωκεν του αντρός της
μα κείνος μέσα έκλαψε και φάνηκε ο καημός του.
«Γιατί μένα τον άμοιρο; μου λέτε τι έχω κάνει;
και να ‘μαι τόσο άτυχος, δεν ξέρω τι να κάνω.
Μήνυμα μ’ έστειλαν κακό, μου λεν να μη δουλεύω,
Γιοφύρι τέτοιο δε μπορώ να χτίσω, αν και πεισμώνω.
Καθώς το γιόμα χτίζουμε, το βράδυ αυτό γκρεμιέται
μια λύση μόνο είν’ αρκετή, για να το καθηλώσω»
«Και τι σου εθέτουν άντρα μου;τι πρέπει εσύ να κάνεις;
Τι τολμηρό κι απρόσμενο σε κάνει κι όλο κλαίεις;»
Εσένα στα θεμέλια αυτά αν στοιχειώσω κι αποθάνεις,
τότε γιοφύρι θα χτιστεί, διαβάτες θα διαβούνε»
Κι η όμορφη γυναίκα του χαμογελά και του αντρός της
και λέει: «Αν πρέπει να γενεί αυτό που λες και κλαίεις,
γω αντίσταση δε θα σταθώ, αφού είναι το μοιραίο».
Μα το πουλί επενέβηκεν και σώζει τη γυναίκα
και λέει: « Δεν πρέπει να γενεί αυτό που λέω τ’ αφέντη,
δεν είναι αυτό το τυχερό, δεν είναι το μοιραίο.
Το θάρρος το απαράμιλλο, το θάρρος και των δυο σας,
αυτό είναι που στέριωσε της Άρτας το γιοφύρι».
Θωμάς



…………………………………………………
-«Κόρη το λόγο άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε
Πόχεις μονάκριβο αδερφό μη λάχει και περάσει».
Κι αυτή γυρνάει και του λέει:
«Την κατάρα δεν αλλάζω, που στα πόδια μου να πέσεις να με παρακαλείς.
Εύχομαι όλους να σας ακολουθεί, γιατί με στοιχειώσατε άδικα έτσι όμορφη και μικρή»
Αυτά είπε η γυναίκα και σώπασε για πάντα.
Αουρόρα


…………………………………………………………
«Τράβα καλέ μ’ τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα,
Τι όλον τον κόσμο ανάγειρα και τίποτες δεν ήβρα».
Τ’ άκουσε ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει.
Στενάζει, τρέμουν τα βουνά, στενάζουν κι οι ραχούλες.
Μεμιάς πηδά ο μάστορας και πέφτει στην καμάρα.
-Το δαχτυλίδι θε να βρω μαζί σου αγαπημένη
κι εσείς μαστόροι ξακουστοί το έργο συνεχίστε,
γιατί για μας είναι γραφτό εδώ να στοιχειωθούμε»
Ένας πηχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη
και ο μικρός ο παραγιός ρίχνει το μέγα λίθο.
Με κλάματα και μ’ οδυρμούς τον κύρη του στοιχειώνει,
τον κύρη του και την κυρά που πέθαναν αντάμα.
Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
Γιοφύριν εθεμέλιωσαν στης Άρτας το ποτάμι.
Δανάη

Περί δημοκρατίας..

“Η ποιότητα της δημοκρατίας αναδεικνύεται από την ελεύθερη έκφραση των απόψεων όλων των πολιτών και από την ενθάρρυνση της καλλιέργειας ενός πολιτισμού ανεκτικότητας. Η πολιτική ανεκτικότητα προϋποθέτει την ελευθερία της έκφρασης, τον ανοικτό διάλογο και το σεβασμό στη διαφορετικότητα των απόψεων. Εναπόκειται στους δημοκρατικούς θεσμούς, μεταξύ των οποίων κορυφαίος θεσμός είναι το Κοινοβούλιο, η άμβλυνση των εντάσεων που προκύπτουν από τις αντιθέσεις, η προσπάθεια για σύνθεση των διαφορετικών απόψεων και η διασφάλιση της ενεργούς συμμετοχής όλων των κοινωνικών ομάδων.”

Σύμφωνα με σχετική εγκύκλιο του ΥΠΕΠΘ - πριν από δεκαπέντε περίπου ημέρες - το παραπάνω θέμα έπρεπε να δοθεί στους μαθητές της γ΄ γυμνασίου και β΄ λυκείου, για να το σχολιάσουν και να καταγράψουν τις θέσεις και τις απόψεις τους . Είναι απορίας άξιον αν ακόμη και ο εμπνευστής του θέματος είχε καταλάβει τι ζητούσε! Εμείς πάντως γράψαμε τις απόψεις μας και, αφού επιλέχθηκαν οι "καλύτερες" εκθέσεις για να αποσταλούν στην οικεία διεύθυνση , διαλέξαμε ορισμένα αποσπάσματα από όλες τις άλλες για να τις δημοσιεύσουμε στο blog μας. Διαβάστε τα και σχηματίστε τη δική σας γνώμη!





" Η Δημοκρατία είναι ένα ΄πολίτευμα , στο οποίο όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα στο λόγο. Κάποιοι όμως φοβούνται να μιλήσουν για τη δημοκρατία.. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Αν κάποιοι άνθρωποι φοβούνται να εκφραστούν και τα λένε μόνο όταν δεν τους ακούει κανείς, παρά μόνο ο εαυτός τους., τότε αυτό δεν είναι δημοκρατία! Κατά τη δική μου γνώμη δημοκρατία είναι το πολίτευμα που όλοι μπορούν να μιλούν ελεύθερα....."
Μανώλης

"Η Δημοκρατία εμφανίστηκε κατά τον 5ο αι. π.Χ. στην εποχή του Περικλή και δυστυχώς παρέμεινε εκεί. Στην εποχή μας δημοκρατία έχουμε μόνο όταν μας συμφέρει. Αυτό το συμπέρασμα το έχω βγάλει από το σχολικό περιβάλλον, στο οποίο βρίσκομαι τη μισή μου μέρα. Μέσα στην τάξη δεν ισχύει αυτό που λέμε ελευθερία έκφρασης, ανοιχτό διάλογο και σεβασμό στη διαφορετικότητα των απόψεων. Μόλις πας να μιλήσεις και να πεις τη γνώμη σου, χωρίς καλά καλά οι άλλοι να την ακούσουν , σου ορμάνε έτοιμοι να σε φάνε....
Αουρόρα

"...Μια από τις βασικές αρχές της Δημοκρατίας είναι η ελεύθερη έκφραση των απόψεων των πολιτών.......Αν οι βουλευτές έκαναν καλύτερα τη δουλειά τους, δηλ. αν μετέφεραν τις απόψεις των πολιτών, θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή, όμως, πολλοί βουλευτές έχουν την αναπαυτική τους καρεκλίτσα στη βουλή και κάθονται χωρίς να κάνουν δουλειά... Το ίδιο ισχύει και με την εκλογή πενταμελούς και δεκαπενταμελούς στο σχολείο μας. Ψηφίζουμε αυτούς που έχουν πλάκα και τους φίλους μας. Άρα και μεις πρέπει να θεωρούμε υπεύθυνους τους εαυτούς μας για την έλλειψη δημοκρατίας στο χώρο του σχολείου....."
Δημήτρης












"........Τη σήμερον ημέρα η δημοκρατία έχει παρεξηγηθεί από τις διάφορες κυβερνήσεις, που αναλαμβάνουν την εξουσία...... Στα τηλεοπτικά "παράθυρα" , όταν ο ένας μιλάει πάνω στη φωνή του άλλου, για να διαφωνήσει ή να πει τη γνώμη του σχετικά με κάποιο θέμα. Όταν φωνάζουν και τσιρίζουν δήθεν για το καλό μας και το καλό της πολιτείας......Όλοι κοιτούν να φτιάξουν περιουσία και να βολέψουν τα παιδιά τους στο δημόσιο από τα λεγόμενα "παραθυράκια". Οι υπουργοί, αντί να υπηρετούν το λαό, μπλέκουν σε σκάνδαλα, κλέβουν λεφτά, βολεύουν παιδιά, εγγόνια και γενικότερα κανουν ό,τι άλλο τους εξυπηρετεί......."
Γιάννης








".......Η σημερινή Ελλάδα είναι μια χώρα που μπορεί μεν να λέει ο καθένας τη γνώμη του ελεύθερα, αλλά πολύ απλά κανείς δεν την ακούει.Η εξουσία έχει βουλέσει σήμερα τα αυτιά της με κερί και αγνοεί οτιδήποτε δεν τη συμφέρει να λάβει υπόψη.....
Άννα




Λοιπόν, εσείς τι λέτε;Έχουμε δίκιο εμείς τα παιδιά ή έχετε άλλη άποψη;

(Οι γελοιογραφίες προέρχονται απο το http://www.cartoonists.gr/index.php?language=Greek)

Καλωσόρισμα!

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, επισκέπτες του ιστολογίου μας, καλωσήρθατε! Είμαστε μαθητές της Γ Γυμνασίου και είναι η πρώτη μας προσπάθεια να ασχοληθούμε ενεργά και ομαδικά με το διαδίκτυο παρουσιάζοντας τις εργασίες και τις δράσεις μας. Ελπίζουμε να βρείτε ενδιαφέροντα όσα έχουμε να σας παρουσιάσουμε ! Δεκτές προτάσεις διαδικτυακής συνεργασίας και ανταλλαγής ιδεών!
Πάρτε λοιπόν χρώμα και σεις και ελάτε να ζωγραφίσουμε μαζί ένα πολύχρωμο κόσμο!




τα παιδιά του Γ4