Αθήνα Κως με Ντακότα - για έναν έρωτα!

Ο παππούς μου κατάγεται από την Αθήνα ,και συγκεκριμένα από την Πλάκα στη οποία είχε και το γραφείο τελετών του. Ήταν ένας πραγματικός businessman για εκείνη την εποχή. Η γιαγιά γεννήθηκε και μεγάλωσε στο νησί της Κω. Σπούδασε νηπιαγωγός στην Αθήνα και καθώς δεν μπορούσε να αποχωριστεί την οικογένεια της γύρισε στο νησί για να δουλέψει εκεί. Σε αυτό το νησί είναι που ερωτεύονται ο παππούς και η γιαγιά μου…
 Όλα άρχισαν μια ανοιξιάτικη μέρα του Μαΐου. Τότε στην Κω υπήρχε μόνο ο αθηναϊκός τουρισμός. Η γιαγιά μου βοηθούσε τον πατέρα της, όταν ένα μεγάλο τουριστικό πλοίο έφτασε στο λιμάνι της Κω. Μόλις αποβιβάστηκαν, πολλοί από τους τουρίστες επέλεξαν να φάνε στο εστιατόριο του πατέρα της γιαγιάς μου. Μεταξύ των πελατών, ήταν και ένας γοητευτικός κύριος που καθόταν σε ένα τραπέζι στη γωνία απέναντι από το ταμείο. Παρατηρώντας πως η γιαγιά μου τον λοξοκοιτούσε, ο κύριος αποφάσισε φεύγοντας να πειράξει την κοπέλα αφήνοντάς της το περιοδικό που είχε μαζί του κάνοντας δήθεν πως ξεχνάει να το πάρει, και γράφοντας σε αυτό την διεύθυνσή του και ότι θα ξανάρθει. Η γιαγιά ανταποκρίθηκε και άρχισε η αλληλογραφία. 

     Ο κύριος, ερχόταν κάθε σαββατοκύριακο από την Αθήνα με τα τότε στρατιωτικά αεροπλάνα[ΝΤΑΚΟΤΑ] ή με το καράβι άροδο βγάζοντας το αυτοκίνητο με την άκατο. Ναι, βλέπετε, είχε και αυτοκίνητο ο κύριος!!!Εκείνη την εποχή ήταν από τους λίγους που είχαν στην Αθήνα [πόσο μάλλον στην Κω!!!]. Το έφερνε στην Κω λοιπόν για να κάνει έκπληξη στην γιαγιά .Ο καιρός περνούσε και ο έρωτας του παππού με την γιαγιά ήταν πλατωνικός Για να πουν δύο κουβέντες μεταξύ τους, έπρεπε να βγαίνουν βόλτα με άλλα τρία τέσσερα άτομα  παρέα[για να μην υποψιαστεί τίποτα κάποιος]. Με τον καιρό, η γιαγιά με τον παππού ήρθαν πιο κοντά και έτσι ο παππούς ζήτησε το χέρι της από την οικογένειά της. Η μητέρα της ανένδοτη, ο πατέρας της πιο επιεικής. Υπήρχαν βλέπετε και οι επίδοξοι γαμπροί του νησιού!!Αλλά φαίνεται με το ψάρι που έτρωγε ο παππούς στο μαγαζί ψαρεύτηκε για τα καλά ο παππούς και αποφάσισε να πείσει την μητέρα της να του επιτρέψει να παντρευτεί την κόρη της. Με τα πολλά, ο παππούς τα κατάφερε, και έτσι παντρεύτηκαν στο νησί στην εκκλησία Ευαγγελισμού στην Μητρόπολη.

 Αφού μετετέθη η γιαγιά στην Πλάκα, μετακομίσανε στο σπίτι του παππού. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η γιαγιά που ήταν από την Κω παντρεύτηκε Αθηναίο, δηλαδή τον παππού μου, και η κόρη της που ήταν Αθηναία παντρεύτηκε και αυτή Κώο, δηλαδή τον πατέρα μου!

Σταμάτης Χατζηπέτρος, Γ6

Ένας έρωτας στην Αυστραλία!

Ήταν το 1965 όταν μία μαθήτρια γυμνασίου αναγκάστηκε να ταξιδέψει στην μακρινή Αυστραλία με την οικογένειά της προκειμένου να αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής. Φτάνοντας στα ξένα χώματα χωρίς φίλους, μακριά από την πατρίδα και ανίκανη να μιλήσει μία ξένη γλώσσα ένιωσε ένα απέραντο χάος. Τα Σαββατοκύριακα συγκεντρώνονταν κάποιοι ομογενείς διοργανώνοντας γλέντια για να ξεχάσουν τον καημό της ξενιτιάς. Σε μία από αυτές τις συγκεντρώσεις γνώρισε ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι χρυσοχόο, Έλληνα που είχε ξενιτευτεί και αυτός στην Αυστραλία. Αυτά τα δύο παιδιά καθώς είχαν κάτι κοινό μεταξύ τους, την αγάπη τους δηλαδή για την Ελλάδα, έγιναν φίλοι.

Κάποια μέρα όμως έρχεται ο νεαρός στο σπίτι της κοπέλας για επίσκεψη, χωρίς προειδοποίηση, αποφασισμένος να μιλήσει στον πατέρα της. Ενώ έπινε τον καφέ του είπε στον κύριο Ηλία (τον πατέρα της) : «Κύριε Ηλία σας γνωρίζω λίγο καιρό όμως έχω αντιληφθεί πως είστε μια αγαπημένη οικογένεια θα ήθελα πολύ να γίνω και εγώ μέλος της οικογένειάς σας αν δεχτείτε να μου δώσετε την ευχή σας για το χέρι της Κατερίνας . Το γνωρίζω ότι είμαι μικρός, αλλά έχω την δουλειά μου και μπορώ να σας υποσχεθώ ότι η κόρη σας θα ζήσει ευτυχισμένη μαζί μου. Θα είναι βασίλισσα στην καρδιά μου». Οι γονείς της Κατερίνας έμειναν άφωνοι και του εξήγησαν ότι και οι δυο τους είναι ακόμα παιδιά και να αφήσει να δείξει καλύτερα ο χρόνος. Ο νεαρός όμως επέμενε και τους ζήτησε να μην μπουν εμπόδιο στην ευτυχία τους.

Όντως μια μέρα του Ιούλη το 1966 με τις ευχές των γονιών της παντρεύτηκαν. Η ζωή τους βέβαια δεν ήταν πάντα στρωμένη με λουλούδια αλλά είχε και τα αγκάθια της. Όμως με υπομονή, αγάπη και σεβασμό τα αντιμετώπισαν όλα. Είναι ευτυχισμένοι που απέκτησαν δύο κόρες και τρία εγγόνια. Όπως πάντα λένε “O γάμος είναι λαχείο” .

Σήμερα μετράνε πενήντα χρόνια γάμου και εύχομαι για ακόμα πενήντα χρόνια να κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου. Νιώθω ευλογημένη που έχω έναν υπέροχο παππού και μια γλυκύτατη γιαγιά.

Κατερίνα Φαϊλλη, Γ6

«Μέσα από τα μάτια του άλλου»

Άλλη μια χρονιά ξεκινάει και η ομάδα της Λέσχης Ανάγνωσης της Γ Γυμνασίου έκανε την αρχή με το βιβλίο της  Πάολα Καπριόλο "Μέσα από τα μάτια του άλλου" . Η ομάδα συναντήθηκε την Κυριακή 18 Οκτωβρίου στη βιβλιοθήκη του σχολείου .
Υπόθεση : Κάποιο βράδυ, ο νεαρός Λούκα γίνεται μάρτυρας μιας τραγικής σκηνής, όταν τέσσερις νεαροί βάζουν φωτιά σε ένα μετανάστη. Ο Λούκα παρακολουθεί σοκαρισμένος δίχως να αντιδράσει. Την επόμενη μέρα, νιώθοντας ενοχές, καταφέρνει να εντοπίσει τον άντρα στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται. Πρόκειται για τον Ράτζιβα από τη Σρι Λάνκα, ένα λαθρομετανάστη που ζει πουλώντας τριαντάφυλλα. Η απόφασή του να βοηθήσει τον Ράτζιβα θα τον οδηγήσει στους δρόμους της πόλης, εκεί όπου θα πάρει τη θέση του πλανόδιου πωλητή και θα βιώσει το φόβο και τα εχθρικά βλέμματα για καθετί ξένο και διαφορετικό. Η περιπέτειά του θα του χαρίσει μια ανεκτίμητη φιλία που θα τον "μεταμορφώσει", κάνοντάς τον να δει τον κόσμο με τα μάτια του άλλου... 

Σε όλα τα παιδιά άρεσε το βιβλίο μιας και έθιγε ένα τόσο σοβαρό θέμα της εποχής μας: αυτό της αποδοχής και του σεβασμού του μετανάστη. Στη Στεργιάνα άρεσε η πρωτοπρόσωπη γραφή του βιβλίου καθώς και η υπόθεση και η εξέλιξη της. Στη Νικολέτα ο τρόπος που μιλούσε ο Ρατζίβα, ο μετανάστης , επειδή τα λόγια του έδειχναν έναν άνθρωπο που είχε αποκομίσει πείρα από τη ζωή του. Παράλληλα της άρεσε το ότι στο τέλος οι δυο ήρωες δέθηκαν με φιλία και ο Λούκα κατάφερε να δει τον κόσμο κυριολεκτικά μέσα από τα μάτια του άλλου.

Η Γιάννα βρήκε τολμηρή την ιδέα του Λούκα να πάρει  τη θέση του Ρατζίβα, παραμερίζοντας τους κινδύνους και μη ακολουθώντας την εύκολη λύση που ήταν να του δώσει χρήματα . Η Γκιόρντια εντυπωσιάστηκε από την αλλαγή που βλέπουμε στο χαρακτήρα του Λούκα μετά το ξεκίνημα της ιδιότυπης σχέσης του με το Ρατζίβα. Ενώ ο Λούκα αρχικά παρουσιάζεται εγωιστής –ειδικά απέναντι στην κοπέλα του – στην πορεία μαλακώνει και αρχίζει να γίνεται πιο διαλλακτικός.

Ο Σταμάτης είπε ότι ο τίτλος του βιβλίου είναι απόλυτα επιτυχημένος . Του άρεσαν ιδιαίτερα οι συναντήσεις του Λούκα με το Ρατζίβα ενώ τον εντυπωσίασαν τα λόγια του μετανάστη που λέει ότι στη χώρα του οι άνθρωποι δίνουν στα παιδιά τους να διαβάσουν βιβλία !Και στην Κατερίνα άρεσε το βιβλίο αν και το τέλος της φάνηκε λίγο υπερβολικό. Η Δήμητρα βρήκε υπέροχο το βιβλίο και της άρεσαν πολλά στοιχεία του: η σχέση του Λούκα με τη Σούζυ, η πρωτοβουλία του να πάρει τη θέση του Ρατζίβα, η δήλωση του Ρατζίβα ότι θεωρεί τον Λούκα αδερφό του.

Η Νεφέλη συγκινήθηκε με τη σκηνή του τέλους και στη Βάσια άρεσε η κινηματογραφική δράση καθώς και οι αληθοφάνεια των ηρώων .

Η συζήτηση που ακολούθησε επικεντρώθηκε σε επιμέρους θέματα  του βιβλίου όπως η συμπεριφορά του ανθοπώλη στη συνδιαλλαγή με τον Λούκα –που δείχνει τον καθωσπρεπισμό του αλλά και την έλλειψη ανθρωπιάς.  Η στάση του ιερέα και της Εκκλησίας στο θέμα των άστεγων επίσης μας έκανε να αναφερθούμε στο γεγονός ότι ο κάθε άνθρωπος αποδεικνύει με τη συμπεριφορά του αν είναι καλός, τίμιος ηθικός ή ανθρωπιστής  και όχι με τον τίτλο ή τη θέση που κατέχει. Παράλληλα αναφερθήκαμε στη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία μας (αναξιοκρατία, επιθετικότητα, ρουσφέτι…) και οι μαθητές μας δήλωσαν απαισιόδοξοι για το μέλλον της χώρας και το δικό τους.

Ήταν μια ωραία συνάντηση που έδειξε ότι η φετινή μας ομάδα θα έχει μια ωραία αναγνωστική χρονιά! Οι συντονιστές της λέσχης είναι η κ.Κεφαλά και ο κ.Γιαννακάς.

The giver, (Ο δωρητής)

Κυριακή 18 Οκτωβρίου και το ραντεβού μας στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου ήταν για να δούμε την ταινία "Ο δωρητή". Ταινία που αναφέρεται σε μια ουτοπική κοινωνία , μια κοινωνία χωρίς πόλεμο, αρρώστια, επιδημίες, οικονομικά προβλήματα .Ο Τζόνας , ένα παιδί που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε αυτή την κοινωνία, επιλέγεται να γίνει ο επόμενος Φύλακας της μνήμης και να επωμιστεί το βαρύ φορτίο του να μεταφέρει τη συλλογική μνήμη της κοινότητας. Πώς θα διαχειριστεί αυτή τη μνήμη ;Είναι έτοιμος να αντέξει αυτό το φορτίο;Ποια θα είναι η στάση του όταν μάθει τα μυστικά που του κρύβονται; Η Κατερίνα και η Νεφέλη μας γράφουν τις δικές τους εντυπώσεις!



Η ταινία "Ο Δωρητής" είναι βασισμένη σε βιβλίο. Παρά την αρκετά καλή απόδοση της ιστορίας, η ταινία είχε διαφορές σε σχέση με το βιβλίο. Συγκεκριμένα, στο βιβλίο η συγγραφέας δεν μας παρουσιάζει με λεπτομέρειες την ιδιαιτερότητα του χώρου και της "ιδανικής , τακτοποιημένης, ομοιόμορφης" κοινότητας με αποτέλεσμα να μας βάζει σε σκέψεις.

Αντίθετα η ταινία από την αρχή μας βάζει στο νόημα της ταινίας αφού είναι ασπρόμαυρη! Το γεγονός ότι είναι ασπρόμαυρη θέλει να δείξει πόσο "μίζερος" είναι ο κόσμος χωρίς συναισθήματα και κυρίως χωρίς αγάπη και ελευθερία! Επειδή όμως προτιμώ τα βιβλία παρά τις ταινίες, θα πρότεινα σε κάποιον να διαβάσει το βιβλίο,  αντί να παρακολουθήσει την ταινία!

Κατερίνα Φαϊλλη , Γ6

Στην ταινία που είδαμε πάρα πολλά πράγματα μου έκαναν εντύπωση! Αρχικά πρέπει να ακολουθείς αυτό που λένε οι ανώτεροι σου! Αν δεν κάνεις ότι σου πουν τιμωρείσαι με τον μεγαλύτερο βαθμό, δηλαδή υπάρχει δικτατορία να το πω; Το να ζεις σε έναν κόσμο χωρίς χρώμα , συναισθήματα, χορό, τραγούδι, να μην μπορείς να αγγίξεις κανέναν εκτός από την οικογένεια σου, να μην γνωρίζεις τους αληθινούς γονείς σου, και γενικότερα να μην είσαι ελεύθερος και να μην μπορείς να παίρνεις αποφάσεις μόνος σου χωρίς καμιά συνέπεια είναι πράγματα που σήμερα θεωρούμε ακατανόητα! Κανείς από εμάς στην σύγχρονη εποχή δε  θα μπορούσε να ζει έτσι! Η ζωή τους δεν έχει νόημα! Όλα είναι ίδια! Ο χαρακτήρας του Τζόνας επίσης μου προκάλεσε ενθουσιασμό ,ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους , ήξερε πως ήταν όλα λάθος. Ήξερε όλη την αλήθεια και ήθελε να την μοιραστεί και να ζήσουν οι άνθρωποι ξανά όπως παλιά. Είχε τρομερό πείσμα! Γενικά είναι μία πολύ ωραία ταινία που αξίζει να δείτε , αν και πολλά παιδιά που έχουν διαβάσει το βιβλίο το προτείνουν /

Αλέξανδρος Πανέρας, Γ4

Η συγκεκριμένη ταινία έχει αρκετά πράγματα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση ! Παριστάνει έναν άλλο κόσμο που πραγματικά δεν θα μπορούσα να ζήσω μέσα σε αυτόν... Το να ζεις σε κόσμο χωρίς χρώμα ,  συναισθήματα , και βασικότερα χωρίς ζωή - γιατί πιστεύω πως το να μην έχεις μια άλλη οπτική για τους ανθρώπους και να τους βλέπεις όλους το ίδιο - δεν έχει ιδιαίτερη ουσία Επίσης οι άνθρωποι δεν έχουν καμιά πρωτοβουλία και αποφάσεις … Τίποτα….

Νεφέλη Καματερού, Γ2

«Έχασαν οι Ρωμιοί την Ρωμιοσύνη τους»

Όταν σκέφτομαι την εικόνα της Ελλάδας θυμάμαι ένα κείμενο της Μαρίας Ιορδανίδου στα Κείμενα της Β’ Γυμνασίου που έλεγε «Έχασαν οι Ρωμιοί την Ρωμιοσύνη τους»  και αναρωτιέμαι γιατί να έχουν χάσει οι Έλληνες την Ρωμιοσύνη τους στην σημερινή Ελλάδα;
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δημιούργησε πολιτισμό, μια χώρα που την λούζει ο ήλιος  με ένα υπέροχο κλίμα με υπέροχες ακτές, αμπέλια, ελιές την στολίζουν. Όλα αυτά κάνουν την Ελλάδα να έχει ένα πανέμορφο φυσικό τοπίο, χιλιάδες την επισκέπτονται για το κλίμα της και την φύση της. Και όμως σκέφτομαι πόσοι από εμάς προσέχουμε αυτή την όμορφη  φύση και τα μνημεία του αρχαίου πολιτισμού; Νομίζω ελάχιστοι. Ακούμε συνέχεια για ανθρώπους να καίνε τα δάση για να κτίσουν σπίτια, για ασυνειδήτους που μολύνουν τις θάλασσες και τις ακτές και τελικά μολύνουμε το ίδιο μας το σπίτι όταν μολύνουμε τον τόπο μας.
 Πόσοι από μας αν και λέμε ότι είμαστε περήφανοι για τον πολιτισμό της Ελλάδας γνωρίζουμε την Ελληνική ιστορία; Θυμάμαι σε μια σχολική γιορτή κάποιοι καθηγητές έδειξαν ένα βίντεο στο οποίο ρωτούσαν μαθητές  αν γνωρίζουν για τις εθνικές γιορτές και ήταν πολύ λίγα τα παιδιά που γνώριζαν.
Στην Οδύσσεια της Α’ Γυμνασίου διδαχτήκαμε για την φιλοξενία των αρχαίων Ελλήνων. Σήμερα όμως με την ξενοφοβία και τον ρατσισμό που μας διακρίνει κλείνουμε την πόρτα μας στους ξένους και αποκλείουμε κοινωνικά ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς.
Η ξενομανία έντονη και έτσι έχουμε ξεχάσει τις αρχές της μεσογειακής διατροφής, η οποία βασίζεται σε υλικά της Ελληνικής γης. Αυτή τη στιγμή στην Αγγλία, στην Γαλλία διαβάζουμε ότι οι Έλληνες ανοίγουν καταστήματα με προϊόντα της Ελληνικής γης. Ελιές, λάδι, τυριά, κρασί, όσπρια γίνονται διάσημα. Και όμως εμείς προτιμούμε ένα χάμπουργκερ ή ένα φαγητό από το ταχυφαγείο της γειτονιάς.
Τελικά την χάσαμε την Ρωμιοσύνη μας; Νομίζω ότι αν την χάσαμε πρέπει να την βρούμε και αυτό πρέπει να κάνουμε εμείς οι νέοι. Γιατί όπως  λέει το τραγούδι «κρύο δεν κάνει στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ» νομίζω ότι  πρέπει να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε την εικόνα της Ελλάδας μέσα μας, να είμαστε περήφανοι, να την αγαπήσουμε και να φροντίσουμε να κάνει πάντα ζέστη στην Ελλάδα.

Ελλάδα , πού είναι η αίγλη σου;

Σήμερα, η Ελλάδα είναι  μια χώρα που βρίσκεται επισήμως σε μια κατάσταση αποσύνθεσης. Το αστείο είναι πως, αν παραπονεθείτε σε κάποιο σημαίνων πρόσωπο της προηγούμενης κυβερνήσεως για τα λάθη ή μάλλον για τα εγκλήματα που διέπραξαν τα προηγούμενα χρόνια εις βάρος του ελληνικού λαού, και του ζητήσετε να απολογηθεί για αυτά, θα αρνηθεί τα πάντα κατηγορηματικά. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η οικονομική κρίση που προκάλεσαν κατέστρεψε, καταστρέφει και θα καταστρέφει την Ελλάδα για πολλές ακόμα γενιές, και έτσι, η δικιά μου γενιά καθώς και οι επόμενες θα επιβαρυνθούν αυτό το ασήκωτο φορτίο.

    Ένα  από τα σημαντικότερα προβλήματα σήμερα στην Ελλάδα  είναι η οικονομική κρίση, καθώς και οι συνέπειές της, η ανεργία, οι διαδηλώσεις, οι απεργίες κτλ. Οι Έλληνες πολίτες είναι αγανακτισμένοι από τους αυξημένους φόρους, τα χαράτσια, την αύξηση του ΦΠΑ κτλ. και έτσι ξεσπούν, κάνοντας όλες αυτές τις ενέργειες που βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις μας, τις διαδηλώσεις και τις απεργίες.

Όμως τα προβλήματα στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομικής φύσεως. Υπάρχουν  επίσης και άλλα προβλήματα όπως η μόλυνση του περιβάλλοντος, που έχει φτάσει σε ανεξέλεγκτους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, η δραματική αύξηση της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να μην νιώθουν ασφαλείς στην ίδια τους τη χώρα, το μειωμένο  ποσοστό γεννητικότητας, πράγμα που δημιουργεί  μια κοινωνία που στο σύνολό της γερνάει, και τέλος το πρόσφατο ζήτημα των προσφύγων και η μετανάστευσή τους στην Ελλάδα παράνομα ,δηλαδή χωρίς τα απαραίτητα  χαρτιά, με πλεούμενα που πολλές φορές είναι σαμποταρισμένα και έτσι οι άνθρωποι αυτοί καταλήγουν ξεβρασμένοι στις ακτές.

    Παρόλα αυτά , η Ελλάδα έχει και κάποια πλεονεκτήματα, τα οποία -στα μάτια των τουριστών- ισοβαθμούν με τα αρνητικά . Για παράδειγμα, ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι ένας από τους λόγους που μας επισκέπτονται κάθε χρόνο τόσοι τουρίστες. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία η Ελλάδα είναι διάσημη σε όλον τον κόσμο. Όπου  και να ταξιδέψει κάποιος, στην Ευρώπη ή και σε ολόκληρο τον κόσμο, πάντα  θα βρίσκει αρχαία κείμενα  ελλήνων φιλοσόφων στις βιβλιοθήκες των χωρών αυτών, διαφημιστικά φυλλάδια  με τον Παρθενώνα και τα υπόλοιπα μνημεία μας  στα τουριστικά μαγαζιά κτλ. Επίσης, ένα άλλο από τα σημαντικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας , είναι τα πανέμορφα ελληνικά νησιά, τα οποία επισκέπτονται τουρίστες από όλο τον κόσμο, καθώς και τα καταπράσινα δάση της, οι καταγάλανες θάλασσές της και οι παραδόσεις της, οι οποίες έχουν επιβιώσει παρά όλες τις σύγχρονες τεχνολογικές και επιστημονικές ανακαλύψεις.

    Όλα αυτά, συνθέτουν την Ελλάδα του σήμερα. Όσο και αν δεν μας αρέσει, πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε ώστε να τη βελτιώσουμε, ιδιαίτερα οι νέοι που αποτελούν το μέλλον της Ελλάδας, ελπίζοντας ως μπορούμε να ανακτήσουμε λίγη από την αίγλη του παρελθόντος της.

                                     

Σταμάτης Χατζηπέτρος, Γ6                      

Το γεφύρι της Άρτας (ή πώς διαλύεται ο μύθος του από το ήθος του πρωτομάστορα!)

Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
γιοφύρι-ν-εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι.
Oλημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν.
Μοιριολογούν οι μάστοροι και κλαιν οι μαθητάδες:
«Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας,
ολημερίς να χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμιέται!»
Πουλάκι εδιάβη κι έκατσε αντίκρυ στο ποτάμι,
δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σα χελιδόνι,
παρά εκελάηδε κι έλεγε, ανθρωπινή λαλίτσα:
«Α δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει·
και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,
παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα,
πόρχεται αργά τ' αποταχύ* και πάρωρα* το γιόμα».

Τ' άκουσ' ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει.
Πιάνει, μηνάει της λυγερής με το πουλί τ' αηδόνι:
Αργά ντυθεί, αργά αλλαχτεί, αργά να πάει το γιόμα,
αργά να πάει και να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι.
Και το πουλί παράκουσε κι αλλιώς επήγε κι είπε:
«Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,
γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι».

Να τηνε κι εξανάφανεν* από την άσπρη στράτα.
Την είδ' ο πρωτομάστορας, ραγίζεται η καρδιά του.
Από μακριά τους χαιρετά κι από κοντά τους λέει:
«Γεια σας, χαρά σας, μάστοροι και σεις οι μαθητάδες,
μα τι έχει ο πρωτομάστορας κι είναι βαργωμισμένος*;
– Το δαχτυλίδι τόπεσε στην πρώτη την καμάρα,
και ποιος να μπει και ποιος να βγει το δαχτυλίδι νά 'βρει;
– Μάστορα, μην πικραίνεσαι κι εγώ να πά' σ' το φέρω,
εγώ να μπω, κι εγώ να βγω, το δαχτυλίδι νά βρω».

Μηδέ καλά κατέβηκε, μηδέ στη μέση επήγε·
«Τράβα, καλέ μ', τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα,
τι όλον τον κόσμο ανάγειρα και τίποτες δεν ήβρα».
Ένας πιχάει* με το μυστρί*, κι άλλος με τον ασβέστη,
παίρνει κι ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο.

Μα όμως ο πρωτομάστορας απ το καημό λυγάει

να χτίσει την γυναίκα του πολύ τονε πονάει.

Από το χέρι την κρατά και πάνω την τραβάει 

κι αρχίζουνε το τρέξιμο και ποιος τους σταματάει!

Και το ζευγάρι ελεύθερο το δρόμο του τραβάει.

Και το γιοφύρι στέργιωσε δίχως καμιά θυσία

και όλα τα υπόλοιπα μείναν στην ιστορία.

Έτσι και διαλύθηκε του γεφυριού ο μύθος

γιατί τον πρωτομάστορα διέκρινε το ήθος

κάτι που δεν κατάλαβε απ την αρχή το πλήθος.

Εύα Αλευροφά, Γ1

Οικογένεια Μπελιέ ( La Famille Belier)

 Άλλη μια χρονιά για την Κινηματογραφική Λέσχη ξεκίνησε χτες. Κυριακή απόγευμα ήταν η πρώτη συνάντηση μας με τα μέλη της λέσχης και παρακολουθήσαμε την γαλλική ταινία La Famille Belier. Ευχόμαστε να έχουμε μια δυναμική και ουσιαστική χρονιά και φέτος!!Ακολουθούν οι σκέψεις και οι κριτικές των παιδιών!

 Η ταινία στην πρωταγωνιστεί η οικογένεια Μπελιε είναι άκρως συγκινητική, κοινωνική, οικογενειακή, διαχρονική. Πρόκειται για μια οικογένεια κωφαλάλων με μοναδικό άτομο την Πώλα την κόρη τους, που δεν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Η ταινία δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο, μικρό και μεγάλο. Οι μικροί γιατί μπαίνουν στη θέση της πρωταγωνίστριας, αφού όλοι μας θέλουμε να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε όσο πιο κοντά στους στόχους μας, αφήνοντας όμως μακριά την οικογένειά μας. Ειδικά όταν με αυτή την οικογένεια είσαι τόσο δεμένος, τόσο αγαπημένος , τόσο εξαρτημένος από τη φροντίδα και τη στοργή που εναλλάσσεται στα πρόσωπα της ταινίας τότε ο αποχωρισμός γίνεται ακόμα πιο δύσκολος. Ίσως και λίγο παραπάνω, εξαιτίας της ιδιαιτερότητας των γονιών. Αντιδρούν έτσι γιατί δε θα "έχαναν" το παιδί τους μόνο, αλλά το μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο γύρω τους. Πρακτικά θέματα, οικονομικά, απλά καθημερινά , τόσο στη δουλειά αλλά και στο σπίτι, θα τους δυσκόλευαν πλέον. Γενικά, όταν ένα παιδί εγκαταλείψει το σπίτι, την οικογένεια, την ασφάλεια και την όποια φροντίδα του προσφέρουν , οι γονείς αντιδρούν. Τα συναισθήματα είναι αντιφατικά. Χαράς και λύπης γιατί, θέλεις να "πετάξει" με τα δικά του φτερά, να γίνει αυτόνομος, να ανοίξει τους ορίζοντές του, να ανεξαρτητοποιηθεί αλλά από την άλλη όμως δεν γίνεται να μην σου λείπει,να νοιάζεσαι και να ανησυχεις διαρκώς, γιατί για τους γονείς δεν αλλάζει ΠΟΤΕ η ιδιότητά τους. Είναι πάντα το παιδί τους όσο και να μεγαλώσει.

Νικολέτα Κανδυλάκη, Γ2

Η συγκεκριμένη ταινία είχε αρκετά πράγματα και στιγμές που μου έκαναν εντύπωση! Ένα από αυτά είναι ότι οι πρωταγωνιστές άλλαζαν χαρακτήρα! Για παράδειγμά ο καθηγητής της μουσικής αρχικά ήταν ένας σνομπ, χωρίς τρόπους άνθρωπος που μισεί την δουλειά του και απαξιώνει την παρούσα θέση του στο σχολείο ενός χωριού με ατάλαντα παιδιά όπως ο ίδιος λέει στην αρχή της ταινίας, αργότερα όμως βλέπουμε μετατρέπεται σε έναν άνθρωπο που προσπαθεί να βοηθήσει και να εμψυχώσει την Paula. Ακόμη, το αγόρι ενώ στην αρχή προσελκύει το κορίτσι μετατρέπεται σε ένα αγενές αγόρι , από υποστηρικτικός φίλος σε ζηλιάρη αντίπαλο και στην συνέχεια το αγόρι της πρωταγωνίστριας! Επίσης, οι γονείς που στην αρχή έτρεμαν στην ιδέα πως θα έφευγε η κόρη τους στο τέλος χαρήκανε περισσότερο από εκείνη! Επιπλέον, κατά την διάρκεια της ταινίας παρατήρησα πως η Paula ενώ μας συστήθηκε σαν ένας δυνατός χαρακτήρας αρκετές φορές "λύγιζε" αφού ντρεπόταν στο σχολείο να συναντήσει το αγόρι και να τραγουδήσει! Προσπαθούσε να βοηθήσει την οικογένεια της όμως δεν μετέφραζε πάντα σωστά αυτά που της έλεγαν. Ένα άλλο θετικό που είχε η ταινία ήταν η σωστή επιλογή τραγουδιών! Η ερμηνεία των τραγουδιών ξεκουράζουν τους θεατές όμως παράλληλα οι στίχοι κάνουν την ταινία ακόμα πιο συγκινητική! Όπως κάθε ταινία έτσι και αυτή είχε ένα αρνητικό στοιχείο! Υπήρχε μια μικρή υπερβολή όσον αφορά τους γονείς και την μερικές φορές "ανώριμη" συμπεριφορά τους!

Κατερίνα Λαμπροπούλου, Γ6

Η οικογένεια Μπελιέ μας μεταφέρει στον κόσμο των κωφάλαλων με έναν χιουμοριστικό, αλλά ταυτόχρονα και με έναν πολύ συγκινητικό τρόπο! Η Πώλα, δυστυχώς για τη μητέρα της (;;;),  είναι το μοναδικό άτομο από αυτήν τη τετραμελή οικογένεια που έχει την ικανότητα να μιλήσει και να ακούσει. Όμως η ικανότητα αυτή της δημιουργεί πολλές ευθύνες, καθώς πρέπει να λειτουργεί ως διερμηνέας της οικογένειας, να φροντίζει τη φάρμα και παράλληλα να πηγαίνει καθημερινά στο σχολείο.

Μέχρι που κάποια στιγμή η ζωή της αλλάζει εντελώς. Συμμετέχοντας στη χορωδία του σχολείου, ανακαλύπτει το ταλέντο της στη μουσική, το στολίδι του λαιμού της όπως αναφέρει ο δάσκαλος της μουσικής.  Έτσι ο δάσκαλος της μουσικής της θα της προτείνει να συμμετέχει σε έναν διαγωνισμό στο Παρίσι. Εκείνη όμως αρνείται, διότι ότι νιώθει ότι είναι υπεύθυνη για την οικογένειά της και η υπερπροστατευτικότητα της μητέρας της κυρίως την απωθεί ακόμα περισσότερο. Όμως ο Γκάμπριελ, τον οποίο ερωτεύεται η Πώλα, μέσα από τις πρόβες της χορωδίας μια και κάνουν ντουέτο, και η μοναδική της φίλη τη μεταπείθουν, γιατί καταλαβαίνουν ότι “πνίγεται” σε αυτήν την οικογένεια που “δεν την αφήνει να πετάξει” και δεν μπορεί να ακολουθήσει τα όνειρά της. Δυστυχώς η οικογένειά δεν φαίνεται να ενθουσιάζεται καθόλου με την ιδέα αυτή. Η μητέρα της δηλώνει ότι όταν έμαθε πως η Πώλα ήταν φυσιολογική, ή μάλλον αυτό που έχει ορίσει η κοινωνία ως “φυσιολογικό”, στενοχωρήθηκε και ο άντρας της, ο πατέρας της Πώλα, την ενθάρρυνε. Το ότι τραγουδούσε την έκανε να ωρύεται και να λυπάται ακόμα περισσότερο

Αλλά μετά τη μουσική παράσταση της χορωδίας, η στάση των γονιών της και κυρίως του πατέρα της διαφοροποιείται. Πέρα από την καταπληκτική ερμηνεία όλων των μελών της χορωδίας των τραγουδιών του Μισέλ Σαρντού, το εκπληκτικό ντουέτο του Γκαμπριέλ και της Πώλα, που δεν ακούσαμε -παρόλα αυτά συνεχίζω να επιμένω πως ήταν εκπληκτικό (;;;)-, γιατί ο σκηνοθέτης μας έβαλε στην θέση των γονιών της. Κατά τη διάρκεια του τραγουδιού είδαν και είδαμε, ως κωφοί και εμείς, θεατές να δακρύζουν, ενώ μόλις τέλειωσαν ένα τεράστιο πλήθος σηκώνεται και χειροκροτά, γιατί  κι οι δυο τους κάνουν θαύματα στη μουσική. Και εγώ, ως κωφός θεατής, εξαιτίας του σκηνοθέτη, να στενοχωριέμαι που δεν άκουσα αυτά τα “θαύματα”... Τελικά οι γονείς της τής επέτρεψαν τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό και κατά τη διάρκεια που τραγουδούσε η Πώλα το τραγούδι του Μισέλ Σαρντού “Je vole” (=πετώ) αρχίζει και κάνει μετάφραση στη νοηματική τους στίχους στους γονείς την αφήσουν να “πετάξει” εκεί που είναι τα όνειρά της, μακρυά τους….

Αγαπητοί μου γονείς, φεύγω

Σας αγαπώ, μα φεύγω

Δεν θα έχετε πλέον παιδιά

Απόψε

Δεν δραπετεύω, πετώ

Καταλάβετε το καλά, πετώ

Χωρίς καπνό, χωρίς αλκοόλ

Πετώ, πετώ

Με παρατηρούσε χθές

Ανήσυχη, προβληματισμένη, η μητέρα μου

Σαν να το είχε αισθανθεί

Πράγματι, αμφέβαλε

Άκουγε

Είπα ότι ήμουν καλά

Όλα έμοιαζαν γαλήνια

Έκανε σαν να μη συνέβη τίποτα

Και ο αβοήθητος πατέρας μου

χαμογέλασε

Μην επιστρέψεις

Απομακρύνσου λίγο ακόμα

Υπάρχει ένας σταθμός, άλλος ένας σταθμός

Και τελικά ο Ατλαντικός

Αγαπητοί μου γονείς, φεύγω

Σας αγαπώ, μα φεύγω

Δεν θα έχετε πλέον παιδιά

Απόψε

Δεν δραπετεύω, πετώ

Καταλάβετε το καλά, πετώ

Χωρίς καπνό, χωρίς αλκοόλ

Πετώ, πετώ

Στο δρόμο ρωτώ τον εαυτό μου

αν οι γονείς μου υποψιάζονται

ότι τα δάκρυά μου έχουν βυθίσει

τις υποσχέσεις και την επιθυμία να προχωρώ

Στη ζωή μου να πιστεύω μόνο

ό,τι μου είχε υποσχεθεί

Γιατί, πού και πώς

Μέσα σε αυτό το τρένο που απομακρύνεται

κάθε στιγμή

Είναι παράξενο, αυτό το κλουβί

που εμποδίζει το στήθος μου

Δεν μπορώ να αναπνεύσω πια

Με εμποδίζει στο να τραγουδώ

Αγαπητοί μου γονείς, φεύγω

Σας αγαπώ, μα φεύγω

Δεν θα έχετε πλέον παιδιά

Απόψε

Δεν δραπετεύω, πετώ

Καταλάβετε το καλά, πετώ

Χωρίς καπνό, χωρίς αλκοόλ

Πετώ, πετώ

Λαλαλαλα...

Πετώ

Πετώ

Κατερίνα Παπαδάκη, απόφοιτος, μαθήτρια Α λυκείου

Η οικογένεια Μπελιέ δεν είναι μια συνηθισμένη οικογένεια. Και αυτό γιατί σχεδόν όλοι στην οικογένεια είναι κωφάλαλοι, πράγμα που σημαίνει πως δεν μπορούν ούτε να ακούνε ούτε να μιλάνε. Όλοι εκτός από τη 17χρονη Πώλα η οποία βιώνει μια δύσκολη καθημερινότητα. Κάθε πρωί , η Πώλα  ξυπνάει πολύ νωρίς για να βοηθήσει την οικογένεια της να φροντίσει τις αγελάδες καθώς και όλα τα υπόλοιπα ζώα που έχουν.   Παράλληλα με το σχολείο κλείνει επαγγελματικές συμφωνίες για την οικογενειακή τους επιχείρηση μέσω τηλεφώνου ενώ τα Σαββατοκύριακα είναι υποχρεωμένη να βοηθά την οικογένεια της να πουλήσει τα προϊόντα τους στην τοπική λαϊκή αγορά κάνοντας το διερμηνέα ανάμεσα στους γονείς της και τους πελάτες τους. Όλα όμως αυτά αλλάζουν όταν στο σχολείο έρχεται ένας νέος μαθητής από το Παρίσι, ο οποίος κεντρίζει το ενδιαφέρον της και για να έρθει σε επαφή μαζί του εγγράφεται στην ίδια λέσχη με κείνον, τη χορωδία. Ο δάσκαλος της ανακαλύπτει πως η Πώλα έχει ταλέντο στο τραγούδι και της προτείνει να πάρει μέρος σε ένα διαγωνισμό στο Παρίσι, ώστε να τη δεχτούν εκεί και να της δώσουν την κατάλληλη παιδεία για να συνεχίσει την καριέρα της.

Πώς μπορεί  όμως η Πώλα να αφήσει την οικογένεια της πίσω; Πώς θα τα βγάλουν πέρα χωρίς αυτήν; Η Πώλα πρέπει να πάρει μια δύσκολη απόφαση διαλέγοντας είτε το μέλλον της στο Παρίσι είτε το μέλλον τη στη φάρμα των γονιών της. Όμως δεν είναι μόνη της στην προσπάθεια αυτή. Η κολλητή της, η οικογένεια της καθώς ο φίλος της θα τη βοηθήσουν να πάρει τη σωστή απόφαση.

Σταμάτης Χατζηπέτρος , Γ6

Η πρώτη ταινία που είδαμε ήταν μια απίστευτη και πάρα πολύ συγκινητική ταινία που θα πρότεινα σε όλους να τη δουν. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω . Πρώτον θέλω να μιλήσω λίγο για την ταινία, δηλαδή την υπόθεση. Η ταινία ήταν για μια ιδιαίτερη οικογένεια -  και τι εννοώ με αυτό. Η οικογένεια αποτελούνταν από τους γονείς , έναν γιο και μια κόρη που ήταν όλοι κωφάλαλοι εκτός από το κορίτσι, το οποίο είχε και μια απίστευτη φωνή. Έτσι λοιπόν η ιστορία εξελίσσεται . Ήταν απίστευτη για μένα .Μερικές σκηνές με συγκίνησαν. Για μένα η πιο ωραία σκηνή ήταν εκείνη που ο πατέρας του κοριτσιού ακούμπησε το λαιμό της  και της ζήτησε να τραγουδήσει. Επίσης ένα πολύ ωραίο σημείο ήταν όταν στη χορωδία ο σκηνοθέτης μας έβαλε στην θέση της οικογένειας της για να καταλάβουμε πόσο δύσκολο είναι να μην μπορείς να ακούς. Ήταν μια μοναδική ταινία που θα μείνει στο μυαλό μου!

Σηνέμ Χατζηχαλήλ, Γ6

Πώλα Μπελιέ: ένα έφηβο κορίτσι που ζει με τους κωφάλαλους γονείς και τον κωφάλαλο αδελφό της . Η οικογένεια ασχολιόταν με τις αγελάδες που είχαν στη φάρμα τους και η Πώλα τους βοηθούσε να συνεννοηθούν εμ τους υπόλοιπους ανθρώπους. Μια μέρα η Πώλα έλαβε μέρος σε μια χορωδία μόνο και μόνο επειδή μέρος σε αυτή και ο αγαπημένος της . Ο δάσκαλος της όμως δοκιμάζοντας κάθε παιδί κατάλαβε πως η Πώλα είχε μια σπάνια και μαγική φωνή. Αργότερα ο δάσκαλος της πρότεινε να λάβει μέρος σε ένα διαγωνισμό που θα γινόταν στο Παρίσι , μακριά από το μέρος που ζούσε. Η Πώλα δεν το είπε αρχικά στους γονείς της και μετά από τρεις μήνες όταν το αποκάλυψε αυτοί διαφώνησαν. Πάλεψε αλλά και πάλι διαφώνησαν για τι την αγαπούσαν πάρα πολύ και δεν ήθελαν να τη χάσουν. Στην εκδήλωση που έκαναν στο σχολείο με τη χορωδία οι γονείς ήταν παρόντες, κατάλαβαν το ταλέντο της και την πήγαν οι ίδιοι στο Παρίσι για να της συμπαρασταθούν στο διαγωνισμό. Στο διαγωνισμό η Πώλα τραγούδησε το «πετάω» χρησιμοποιώντας τη νοηματική γλώσσα για να το καταλάβουν οι γονείς της. Τελικά κέρδισε στο διαγωνισμό και πήγε στο Παρίσι για να πραγματοποιήσει το όνειρο της.

Γκιουλάι Χατζημουεζίν, Γ6

"Κάλλιο η γυναίκα μου να ζει, παρά γιοφύρι να χτιστεί"

Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
 γιοφύριν εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι.
Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν.
 Μοιρολογούν οι μάστορες και κλαιν οι μαθητάδες.
"Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας,
 ολημερίς να χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμιέται.
"Πουλάκι εδιάβη κι έκατσεν, αντίκρυ στο ποτάμι,
δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σα χελιδόνι,
παρά εκελάηδε κι έλεγε ανθρώπινη λαλίτσα:
" αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει
και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,
παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα,
που έρχεται αργά τ' αποταχύ και πάρωρα το γιόμα.
"Τ' άκουσ' ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει.
Πιάνει, μηνάει της λυγερής με το πουλί τ' αηδόνι.
 Αργά ντυθεί, αργά αλλαχτεί, αργά να πάει το γιόμα,
αργά να πάει να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι.
Και το πουλί παράκουσε κι αλλιώς επήγε κι είπε:
"Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,
γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι.
"Να τηνε κι εμφανίστηκε από την άσπρη στράτα.
 Την είδ' ο πρωτομάστορας, ραγίζεται η καρδιά του.

Γεια σας, χαρά σας μάστοροι και σεις οι μαθητάδες

μα τι έχει ο πρωτομάστορας κι είναι βαργωμισμένος;

Αρχίζει ο πρωτομάστορας και βγάζει μέγα λόγο:

«Εγώ μια γυναίκα αγαπώ και δεν τη χαραμίζω,

γιοφύρι αθεμέλιωτο να κάνει να στεριώσει

εγώ δεν το χω ανθρώπινο κτίσμα που δεν στεριώνει

να θυσιαστεί μια ανθρώπινη ζωή για να το συγκρατήσει.

Κρίμα είναι τα νιάτα της κι η τόση ομορφιά της

που είναι σε όλους αγαπητή με τόση καλοσύνη.

να λείψει από τον τόπο μας για να χουμε γιοφύρι.

Δεν είναι σε μένα μπορετό ούτε και πάει η καρδιά μου,

 να χτίσω τη γυναίκα μου την πολυαγαπημένη.

Κάλλιο η γυναίκα μου να ζει, παρά γιοφύρι να χτιστεί.

Και όλοι εξεπλάγησαν με τα σοφά του λόγια

σκεφτήκανε καλύτερα και τότε καταλάβαν

πως τούτη η αντίληψη ήτανε λανθασμένη

και το πουλί αισθάνθηκε τη θλίψη που τον δέρνει.

Νάτο και ξαφανίστηκε αντίκρυ στο ποτάμι

Με ανθρώπινη λαλιά στον πρωτομάστορα είπε:

Καλέ μου πρωτομάστορα, κάνει ό,τι λέει η καρδιά σου

αλλά ξαναπροσπάθησε της Άρτας το γιοφύρι

με τους καλούς σου μάστορες γερά να θεμελιώσεις.

έννοια σου κι αυτή τη φορά μπορεί να στερεώσει

Πιάνουν και χτίζουν όλοι τους, μάστοροι, μαθητάδες,

προσεύχονται κι ελπίζουνε γιοφύρι να στεριώσει

Κι εμπρός ο πρωτομάστορας δίνει τις οδηγίες.

Όταν το ετελείωσαν είχε ήδη νυχτώσει

σκορπίστηκαν και πήγανε όλοι στα σπιτικά τους.

Το άλλο πρωί ξημέρωσε κι όλοι οι οικοδόμοι

 νωρίς νωρίς μαζεύτηκαν να δούνε τι συμβαίνει.

Από μακριά το είδαν το όμορφο γεφύρι

Δεν είχε πάλι γκρεμιστεί αλλά είχε πια  στεριώσει.

 Χριστιάνα Χανοπούλου, Γ6