Το κορίτσι με τα πορτοκάλια

Κυριακή 20 Μάρτη υπό βροχή συγκεντρωθήκαμε στη βιβλιοθήκη του Γυμνασίου όλες οι φιλομαθείς νέες της Λέσχης ανάγνωσης να συζητήσουμε για το βιβλίο "Το κορίτσι με τα πορτοκάλια". Η συζήτηση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μιας και το βιβλίο άρεσε σε όλες μας.

Η Παρασκευή δήλωσε ενθουσιασμένη από την ανάγνωση και τον τρόπο που ο συγγραφέας αφηγήθηκε την ιστορία. Της άρεσε το γεγονός πως ό πατέρας της ιστορίας αναφερόμενος στον έρωτα της ζωής του έπλαθε φοβερές ιστορίες (ορισμούς όπως τους έλεγε ο ίδιος) σχετικά με την καταγωγή της, το επάγγελμα της ή τις ασχολίες της. Παράλληλα αναφέρθηκε στο εφεύρημα του συγγραφέα να προσπαθήσει να επικοινωνήσει με χρονοκαθυστέρηση με το γιο του και το πως φανταζόταν πως θα ήταν η ζωή 16 χρόνια μετά το θάνατο του. Ωστόσο, διαφώνησε με την επιλογή της μητέρας να παντρευτεί τον ερωτικό ανταγωνιστή του πατέρα πιστεύντας ότι ήταν ανέντιμο και πρόδιδε με αυτό τον τρόπο την μνήμη του πατέρα. Η Νικολέτα θεώρησε πολύ ώριμο για την ηλικία του το παιδί, τις σκέψεις που κάνει για τον πατέρα του, ενώ της άρεσε πολύ που γράφει πατέρας και γιος το βιβλίο. Η αναφορά στο τηλεσκόπιο Χαμπλ ήταν από τα ενδιαφέροντα στοιχεία της πλοκής της υπόθεσης.

             Η Μαρία αντίθετα δήλωσε πως βαρέθηκε τις αναφορές στο τηλεσκόπιο, ενώ συμφώνησε με τα υπόλοιπα κορίτσια σε ότι αφορά τον τρόπο γραφής του βιβλίου. Η Μιρέλλα μας εντυπωσίασε γιατί ξεκίνησε το λογύδριο της με χειροκρότημα στο συγγραφέα! Αν και ξεκινώντας να διαβάσει το βιβλίο δεν ενθουσιάστηκε εξαιτίας της συνεχούς αφήγησης, έπειτα την τράβηξαν οι θεωρίες του μπαμπά σχετικά με την κοπέλα που ερωτεύτηκε και η σχέση του μπαμπά με το γιο. Η Ειρήνη ξεκίνησε από το εξώφυλλο, το οποίο βρήκε πολύ ωραίο και ένιωσε ότι την προσέλκυσε να διαβάσει το βιβλίο. Επίσης μας είπε ότι ο τρόπος που παρουσιαζόταν η κοπέλα σε έπειθε για την εξωπραγματική της υπόσταση. Η Δάφνη και η Αναστασία ενθουσιάστηκαν με την εξέλιξη της υπόθεσης και το πως ο συγγραφέας παρουσίασε τη σχέση με το γιο του.Η Νεφέλη και η Αλτέα δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν την ανάγνωση του βιβλίου, αλλά δήλωσαν πως όσο διάβασαν τους φάνηκε ενδιαφέρον και διόλου διαδακτικό.Σημεία του βιβλίου που μας άρεσααν πολύ ήταν το ερώτημα που έθεσε ο συγγραφέας στο γιο του για το αν θα αποφάσιζε να έρθει στον κόσμο γνωρίζοντας πως θα είχε τόση λίγη ζωή καθώς και η σκηνή των δυο τους να είναι αγκαλιά στο μπαλκόνι και ο μπαμπάς να μιλάει στο γιο για τα άστρα.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης :"Τα χρήματα είναι για να τα ξοδεύεις, να τα δίνεις κι ας μην παίρνεις τίποτα, αρκεί να πιάνουν τόπο, αλλιώς χάνουν την αξία τους"

               Αγαπητοί μου αναγνώστες/-στριες , η στήλη μας σήμερα είναι αφιερωμένη σε έναν από τους πραγματικά Μεγάλους της ελληνικής λογοτεχνίας, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ως έμπειρη δημοσιογράφος κατάφερα να κλέψω είκοσι λεπτά από την πολυκύμαντη και σκληρή ζωή του και να του πάρω μία, όσο το δυνατόν , σύντομη συνέντευξη, που όπως θα διαπιστώσετε σε λίγο, κρύβει μεγαλείο! Απολαύστε την..

-Καταρχάς, θέλω να σας ευχαριστήσω κύριε Παπαδιαμάντη για τη τιμή που μου κάνετε να μου παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη. Γνωρίζω πως δεν το κάνετε συχνά..Μου επιτρέπετε να σας βομβαρδίσω με μερικές ερωτήσεις; Θα είναι ανώδυνο , σας το εγγυώμαι.

-(γέλια)…. Μετά χαράς !

-Το γεγονός ότι αποφοιτήσατε από το Γυμνάσιο σε ηλικία 23 ετών -αν κάνω λάθος διορθώστε με -με πολλές μάλιστα διακοπές ενδιάμεσα, μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον για τον ‘’Άγιο των ελληνικών γραμμάτων’’ όπως αποκαλείστε. Γνωρίζω επίσης ότι είχατε (και εξακολουθείτε να έχετε) μία ιδιαίτερη σχέση με τα γράμματα. Τι γεύση σας έχουν αφήσει τα μαθητικά σας χρόνια;

- Πολύ διαβασμένη ήρθες βλέπω..! Άσε με να σου πω και κάτι! Γλυκόπικρη θα’λεγα..Τα πρώτα γράμματα τα έμαθα στο νησί, στην Μονή Ευαγγελισμού. Ε, 4 χρόνια μετά που βγήκα από το Ελληνικό σχολείο, το 1867 δηλ., παρακολούθησα την Α και Β τάξη στο Γυμνάσιο Χαλκίδος, την Γ στον Πειραιά και μετά διέκοψα και έμεινα στην πατρίδα. Έσφιγγε πολύ η φτώχεια βλέπεις… Το ΄72 πήγα στο Άγιο Όρος για προσκύνημα και κάθισα εκεί λίγους μήνες. Ύστερα, το ’73 νομίζω, το τέλειωσα το άμοιρο το Γυμνάσιο στο Βαρβάκειο της Αθήνας . Μια ζωή φτωχός …από μαθητής έβγαζα το ψωμί μου με παραδόσεις και προγυμνάσεις μαθητών. Το ’74 γράφτηκα στη Φιλοσοφική Σχολή. Την προσπάθησα πολύ, αλλά..λίγο η ανέχεια, λίγο η επισφαλής υγεία μου, λίγο η φτώχεια… λίγο απ’όλα, στη μέση την άφησα τελικά.

- Η φτώχεια είπατε..χαρακτηριστικό της ζωής σας! Δεν γίνεται..κάτι θα κάνατε κι εσείς λάθος ,ή σωστό αν το επιδιώκατε, για να είσαστε συνέχεια κάτω από της ‘’φτερούγες’’ της.

-Ε , κάτι κάνω κι εγώ..

- Μήπως μπορείτε να γίνετε λίγο πιο συγκεκριμένος;

-Χρήματα είναι!! Τα χρήματα είναι για να τα ξοδεύεις, να τα δίνεις κι ας μην παίρνεις τίποτα, αρκεί να πιάνουν τόπο, αλλιώς χάνουν την αξία τους . Ούτως ή άλλως κορίτσι μου , μήτε μπορώ, μήτε και θέλω να περιποιούμαι τον εαυτό μου. Εγώ μ’αυτά πλερώνω τα χρέη μου στου κυρ Κεχριμάνη την ταβέρνα, δίνω και για το νοίκι, δίνω και σ’αυτούς που τα χρειάζονται περισσότερο απ’εμέ , στέλνω μερικά και στο νησί…

-Όταν λέτε νησί, εννοείτε τη Σκιάθο, έτσι;

-Βέβαια. Τη γενέτειρά μου. Άξονας γύρω απ’τον οποίο περιστρέφονται πολλά διηγήματά μου.

-Νομίζω κ. Παπαδιαμάντη(λίγο άσχετο!) πως παραλείψατε να μας πείτε πως πριν τη Φιλοσοφική Σχολή και κατά την διάρκεια της παραμονής σας στο Άγιο Όρος παραμείνατε για κάποιο διάστημα εκεί ως δόκιμος μοναχός. Τι σας οδήγησε σε αυτή την πράξη και τι σας απέτρεψε από την ολοκλήρωσή της;

-(σοβάρεψε) Εγώ παιδί μου ούτε ήμουν ούτε και θα είμαι ποτέ άξιος να φέρω το Αγγελικό Σχήμα..Όσο για το τι με οδήγησε εκεί.. Ο πατέρας μου, όπως ήδη ξέρεις, ήταν ιερέας και, συνεπώς, εξοικειώθηκα πολύ νωρίς μετά εκκλησιαστικά πράγματα, τη θρησκευτική ατμόσφαιρα , τις λειτουργίες, τα εξωκκλήσια , την ήσυχη ζωή του νησιωτικού περιγύρου..

-Χίλια συγγνώμη που σας διακόπτω πάλι . Το ξέρω..γίνομαι φορτική μα πιστεύω πως κατανοείτε τον δικαιολογημένο ενθουσιασμό μου. Από αυτά που μόλις μου είπατε μπορώ να συμπεράνω γιατί σας έμεινε το επίθετο’ κοσμοκαλόγερος’. Από τον περίεργο και απόκοσμο τρόπο ζωής, με την παράλληλη προσήλωσή σας στην Ορθόδοξη Εκκλησία προφανώς…

-Έχετε δίκιο(για ακόμα μια φορά).Γενικά στη ζωή μου είμαι απλησίαστος (χαμόγελο), επιφυλακτικός . Δεν κάνω εύκολα φιλίες..Οι φίλοι μου μετριούνται στα δάκτυλα. Μ’αρέσει να ζω την εσωτερική ησυχία και, πίστεψέ με, νιώθω ολοκληρωμένος στις Θείες Λειτουργίες που κάνει ο παπά Νικόλας, ο Πλανάς, όταν ψέλνω μαζί με τον άλλο Αλέξανδρο, τον Μωραΐτη.

-Θα θέλατε να μας περιγράψετε το ημερήσιο πρόγραμμά σας;

-Ευχαρίστως, αν και της γάτας του Τρελαντώνη έχει περισσότερο ενδιαφέρον από το δικό μου.. Σηκώνομαι πολύ πρωί, κάνω μια βόλτα στην ακρογιαλιά κι ύστερα εκκλησία. Κακοί φίλοι μου είναι το ξενύχτι , το ποτό, το τσιγάρο, οι οποίοι , σε συνδυασμό με την υπερβολική κούραση, μου καταστρέφουν την υγεία. Τώρα πια το νοιώθω..

-Μάλιστα.. και με τι ασχολείστε αυτόν τον καιρό, αν επιτρέπεται;

-Από τα τέλη του Μάρτη του 1908, που έφυγα κι ήρθα εδώ, στο νησί, με σκοπό να μην ξαναγυρίσω σ’αυτήν την… την πόλη της δουλοπαροικίας και των πλουτοκρατών, κάνω τις μεταφράσεις που μου στέλνει ο Γιάννης Βλαχογιάννης, για να έχω κάποιον πόρο ζωής μα βλέπω ότι σιγά σιγά πρήζονται τα χέρια μου και το γράψιμο γίνεται όλο και δυσκολότερο.

-Λυπάμαι πολύ γι αυτό..Για να αλλάξω θέμα, και να σας ξεκουράσω λίγο, γιατί μέχρι τώρα σας έχω κάνει τη ζωή πατίνι, η οικογένειά σας αποτελείται από 11 άτομα, σωστά; Δυο γονείς και εννέα παιδιά..

-Επτά παιδιά! Τα δύο πέθαναν πολύ μικρά.

-Σας ζητάω συγγνώμη, δε… δεν το ήξερα..

-Δεν πειράζει. Όπως είπαμε, μεγάλωσα με τον πατέρα μου, τον πατέρα Αδαμάντιο Εμμανουήλ, την μητέρα μου, Αγγελική, και τα’ αδέρφια μου, τα τέσσερα από τα οποία είναι κορίτσια και, όπως καταλαβαίνεις, με είχαν στα όπα όπα, όσο τους το επέτρεπαν οι συνθήκες δηλ. Δεν έχω κανένα παράπονο..οι τρεις τους έμειναν ανύπαντρες και μου παραστέκονται με αφοσίωση σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου. Και στις εύκολες εννοείται!

-Πρέπει να σας εξομολογηθώ πως δεν έχω διαβάσει πολλά έργα σας. Όχι επειδή δεν θέλω. Προς Θεού! Αλλά επειδή δεν έχει δοθεί ακόμα η ευκαιρία να τυπωθεί κάποιο και να γίνει προσιτό σε όλους μας, κυρίως με τη μορφή βιβλίου, και όχι με περιορισμένα δημοσιεύματα σε εφημερίδες.

-Ναι, Δυστυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα, αν και δε νομίζω πως θα προλάβω να δω κάνα έργο μου τυπωμένο σε βιβλίο…

-(χτύπησα ξύλο) Μα τι λέτε τώρα! Μια χαρά γερός, δυνατός μου φαίνεστε.

-Άλλο το φαίνεσθε και άλλο το είναι

-… Θα μπορούσατε να με βάλετε λίγο στο κλίμα της συγγραφής σας;

-Οι ήρωες μου είναι απλοί, ταπεινοί, γραφικοί και βασανισμένοι..

-Αντικατοπτρίζουν δηλ. εσάς.

-Αν εγώ θεωρούμαι ταπεινός, τότε, κατά μία έννοια, ναι. Τα διηγήματά μου, που λες, είναι κυρίως κοινωνικής, σατιρικής απόχρωσης. Επειδή, δίχως καμία διάθεση να σου κλέψω την δουλειά, ξέρω ότι η επόμενη ερώτησή σου είναι: ‘Τί προσπαθείτε να πετύχετε με τη σάτιρά σας;’ ,έχω να σου πω πως είναι καλό ξυπνητήρι για την κοινωνία!!

-Αν μπορούσατε να προτείνετε δύο μόνον έργα σας σε κάποιον που ξεκινάει τώρα να σας διαβάζει, ποια θα ήταν αυτά;

-Είναι δύσκολο για ένα πατέρα να ξεχωρίζει υα παιδιά του! Τα αγαπάει όλα το ίδιο. Ωστόσο, νομίζω πως για αρχή καλό θα ήταν ο ‘Χρήστος Μηλιόνης’, που μιλάει για τους τυράννους, τους ξενόδουλους, λογιότατους γραμματοσοφιστές, που με τις νόθες εκλογές κάθονται στην πλάτη του φτωχού λαού και τον περιφρονούν κιόλας! Να ξέρεις όμως παιδί μου, πως πάντα, έστω και αργά, ο λαός ξυπνάει..Μετά από αυτό, και αφού έχει καταλάβει λίγο τον τρόπο σκέψης μου, ας κάνει μία προσπάθεια για τη ‘Φόνισσα’. Αυτό, ειλικρινά σου μιλάω, είναι βγαλμένο από τα βάθη της ψυχής μου, απ’ την τραγωδία του σπιτιού μου, απ’ τη μιζέρια του νησιού μου, απ’ τη μεγάλη δυστυχία των φτωχών ανθρώπων του λαού. Η αφήγηση είναι γοργή. Νομίζω ότι δε θα κουράσει. Επόμενη ερώτηση;

- Νομίζω πως με έχετε καλύψει. Ή μάλλον...έχω ακόμα μία: Τι βαθμό θα μου βάζατε ως δημοσιογράφο;

-Μμμ..νομίζω 9! Είσαι χαριτωμένη και επίμονη. Δε σου ξεφεύγει τίποτα. Όπως και να’ χει πάντως, είσαι καλή συνομιλήτρια.

-Σας ευχαριστώ κ. Παπαδιαμάντη, τόσο για τα καλά σας λόγια, όσο και για το χρόνο που διαθέσατε γι’ αυτήν την συνέντευξη και αυτά που μου εκμυστηρευτήκατε στην πορεία της. Αντίο σας!

-Εγώ θα έλεγα καλύτερα ‘εις το επανιδειν’. Καλή συνέχεια παιδί μου!



Αναστασία-Μαρία Κιαπόκα, Γ4

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

1937, πατρικό σπίτι Νίκου Καζαντζάκη Ηράκλειο Κρήτης   

-Γειά σας κύριε Καζαντζάκη. Μήπως έχετε χρόνο να σας κάνουμε κάποιες ερωτήσεις;

-Γειά σας. Φυσικά, με μεγάλη μου ευχαρίστηση!

-Θα θέλαμε να μας μιλήσετε λίγο για τον τόπο και την οικογένεια σας.

-Γεννήθηκα στις 18 Φεβρουαρίου του 1883 στο Ηράκλειο της Κρήτης, σε μια εποχή που το νησί αποτελούσε μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο πατέρας μου, Μιχάλης Καζαντζάκης, ήταν έμπορος γεωργικών προιόντων και κρασιών. Την μητέρα μου την έλεγαν Μαρία.

-Είσαστε μοναχοπαίδι;

-Όχι έχω δύο αδελφές ακόμη.

-Μήπως μπορείτε να μας μιλήσετε για τις σπουδές σας και την πρώτη σας γνωριμία με την συγγραφή.

-Έβγαλα το γυμνάσιο στο Ηράκλειο και το 1902 εγκαταστάθηκα στην Αθήνα, όπου άρχισα να σπουδάζω νομικά. Το 1907 έφυγα για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Παράλληλα είχα αρχίσει να δημοσιεύω διάφορες κριτικές μελέτες.

-Για πείτε μας περισσότερα για την προσωπική σας ζωή και τις φιλίες σας.

-Το 1910 εγκαταστάθηκα στην Αθήνα και το 1911 παντρεύτηκα τη Γαλάτεια Αλεξίου στο Ηράκλειο, αν και φοβόμουν τις του πατέρα μου. Στον Α’ Βαλκανικό πόλεμο κατατάχθηκα εθελοντής και αργότερα συνεισέφερα στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου.

-Ασχοληθήκατε ποτέ με άλλα επαγγέλματα;

-Ναι, και μάλιστα δεν μου βγήκε σε καλό, αφού η επιχείρηση ξυλείας που δοκίμασα να ανοίξω το 1915 μαζί με τον Ιωάννη Σκορδίλη στο Άγιο Όρος, απέτυχε.

-Μάλιστα έχουν ακουστεί πολλά για τον έρωτα σας με την Ελένη Σαμίου.

-To ξέρω, πολλοί είναι ενάντια στη συμβίωση των ανθρώπων χωρίς γάμο. Με την Ελένη ήμασταν μαζί 21 χρόνια και τελικά το 1945 την παντρεύτηκα μόνο και μόνο γιατί ήθελα να πάω στις Η.Π.Α με τον Άγγελο Σικελιανό και την γυναίκα του.

-Όλοι ξέρουμε ότι είσαστε επαναστατικό πνεύμα και έχετε ξεσηκώσει πολλές αντιδράσεις. Θέλετε ναι μας μιλήσετε για αυτό;

-Το 1930 ήταν να με δικάσουν για αθεϊσμό, για την Ασκητική αλλά η δίκη δεν έγινε ποτέ. Επίσης, έχω κατηγορηθεί για ιεροσυλία, με βάση απόσπασμα από τον Καπετάν Μιχάλη και για τον τελευταίο πειρασμό. Η Εκκλησία απαίτησε να μην εκδίδονται τα έργα μου αλλά εγώ τους απάντησα: “ Mου δώσατε μια κατάρα Άγιοι πατέρες, σας δίνω μια ευχή. Σας εύχομαι να είναι η συνείδηση σας τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ”.

-Πάρα πολύ ενδιαφέρον. Ακόμη, γνωρίζουμε όλοι πως έχετε τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις. Τι έχετε να πείτε για αυτό;

- Έχω τιμηθεί με βραβείο Ειρήνης στη Βιέννη το 1956. Επίσης έχω προταθεί 3 φορές για βραβείο Νόμπελ.

-Σας ευχαριστούμε πολύ για τον πολύ για τον χρόνο σας! Ήταν μεγάλη μας τιμή!

-Εγώ σας ευχαριστώ!

Ο Νίκος Καζαντζάκης πέθανε στις 26 Οκτωβρίου 1957 από βαριά μορφή ασιατικής γρίπης. Η σορός του μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο, Στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη χαράχθηκε η επιγραφή: Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.


Γιώργος Σαβιολάκης, Γ4

Μια αλλιώτικη συνέντευξη με τον Μπετόβεν!

Σήμερα 1η Μαΐου του 1820 είχα την τιμή να γνωρίσω έναν απ’τους σημαντικότερους συνθέτες όλων των εποχών και να του πάρω μια συνέντευξη, του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν! Η δυσκολία της συνέντευξης βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι κωφός! Έτσι, για να συζητήσουμε, εγώ έγραφα τις ερωτήσεις και αυτός μου απαντούσε:

- Κύριε Μπετόβεν, είναι μεγάλη μου χαρά που δεχτήκατε να κάνετε αυτή τη συνέντευξη.

- Η χαρά είναι όλη δική μου!

- Ας αρχίσουμε, λοιπόν. Θα μπορούσατε να μου πείτε πώς γνωρίσατε τη μουσική και ποιοι ήταν οι πρώτοι σας δάσκαλοι;

- Ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική από πολύ μικρή ηλικία λόγο της οικογένειας μου, οι οποίοι είχαν σχέσεις με αυτήν. Ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος μαζί με κάποιους αυλικούς μουσικούς, οι οποίοι μου έμαθαν πιάνο, βιολί και εκκλησιαστικό όργανο. Ένας απ’αυτούς είναι και ο Κρίστιαν Νέεφε.

- Αν μπορούσατε να επιλέξετε έναν απ’τους δασκάλους σας, ποιος θεωρείται σας επηρέασε περισσότερο;

- Ο Χάιντν έχει παίξει έναν καθοριστικό ρόλο στα έργα μου για αυτό το λόγο του έχω αφιερώσει τις πρώτες μου σονάτες.

- Τι έχετε να πείτε για τον Μότσαρτ;

- Η αλήθεια είναι ότι και ο Μότσαρτ ήταν ένας απ’τους δασκάλους μου που μ’επηρέασε και τον εκτιμώ πολύ. Αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια του όταν με πρωτοάκουσε να παίζω στο πιάνο: «Προσέξτε τονˑ πιστεύω ότι θα κάνει τον κόσμο να μιλάει γι αυτόν».

- Γιατί αποφασίσατε να γίνεται ανεξάρτητος συνθέτης;

- Είχα ως στόχο την προσωπική μου αυτοτέλεια και πάλεψα γι’αυτήν. Όπως μπορείτε να δείτε, το κοινό σεβάστηκε την απόφασή μου και έτσι αποτελώ το είδος του μη εξαρτημένου συνθέτη.

- Μπορείτε να μας πείτε κάτι για τη συμφωνία που αφιερώσατε στο Ναπολέοντα Βοναπάρτη;

- Θα σας παρακαλούσα να τη λέτε Ηρωική μιας και όπως φαντάζομαι

ξέρετε ότι δεν ισχύει πια η αφιέρωση, από τότε που έγινε αυτοκράτορας! (φάνηκε λίγο νευριασμένος!)

- Είστε ταγμένος στα ιδεώδη της Γαλλικής Επανάστασης, έτσι;

- Απλώς έχω επηρεαστεί απ’τα κηρύγματά της και συμφωνώ με τον επαναστατικό ουμανισμό!

- Τι έχετε να πείτε για τη βιενέζικη αριστοκρατία;

- Νομίζω ότι εδώ έχεις έρθει για εμένα και όχι για τη βιενέζικη αριστοκρατία! Πρίγκιπες υπάρχουν πολλοί, Μπετόβεν όμως ένας!

- Θα μπορούσατε να μου πείτε κάτι για τον ανιψιό σας;

- Ε… ναι. Ο Καρλ είναι πραγματικά υπέροχο παιδί και τον αγαπώ σαν να είναι δικό μου παιδί. (φάνηκε πολύ λυπημένος ίσως να φταίει το γεγονός ότι ο Καρλ ποτέ δεν ανταποκρίθηκε στην αγάπη του θείου)

- Τέλος, πρέπει να περιμένουμε και άλλα έργα σας;

- Εννοείται, είμαι σίγουρος ότι κάποια απ’τα καλύτερα έργα μου δεν τα έχετε ακούσει ακόμα. (πράγματι το 1824 πρωτοπαίχτηκαν δύο υπέροχα έργα του, η 9η συμφωνία και η Μίσα Σολέμνις)

- Σας ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη που μου δώσατε! Γεια σας.

- Εγώ, ευχαριστώ! Γεια !!!

Μαρία-Αγγελική Δημοπούλου, Γ4

"Νερό και αλάτι, 300 βράχοι"

Η 21η Μαρτίου, πρώτη ημέρα της άνοιξης έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης αλλά και Παγκόσμια Ημέρα Κατά του ρατσισμού. Η Νεφέλη έφερε στο σχολείο ένα ποίημα-τραγούδι για τους 300 μετανάστες εργάτες-απεργούς πείνας, το οποίο βρήκε σε μια εφημερίδα.Το τραγούδι το έχουν γράψει οι Υπεραστικοί,οι οποίοι συμμετέχουν στην συλλογικότητα εργαζομένων καλλιτεχνών "Τέχνη εν Κινήσει". Το τραγούδι αυτό το εμπνεύστηκαν και το αφιέρωσαν στον αγώνα των 300 απεργών πείνας.
Ένας από τους 300 εργάτες μετανάστες απεργούς πείνας, έγραψε τα ακόλουθα:

«...Για τους δικούς σου, από την ώρα που φεύγεις μετανάστης είσαι ήδη σαν νεκρός, στρώνουν κάθε βράδυ τραπέζι κι εσύ λείπεις. Τους είπα να με κλάψουν 40 μέρες, κι αυτό ήταν. Κι εμείς αν πεθάνουμε, θα κοιμόμαστε για πάντα ήσυχοι. Όμως, αυτοί που δε μας δίνουν μια σφραγίδα δε θα κοιμούνται ήσυχοι ποτέ. Θέλω να πω και μια κουβέντα στους Έλληνες φίλους που έκανα: μπήκατε στην καρδιά μου. Ζήσαμε ευτυχισμένοι. Και σε όλους αυτούς που μας φέρθηκαν άσχημα, μας έφαγαν λεφτά: σας τα χαρίζω, σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Αντίο σας».
Χασάν.

Λεονάρντο Ντα Βίντσι(2)

Και η Μαργαρίτα διάλεξε τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και μας παρουσιάζει το έργο του. Μια διαφορετική παρουσίαση.
Λεονάρντο ντα Βίντσι

Μαργαρίτα Φεσσάρα, Γ3

Η Ειρήνη παρουσιάζει τον Νικόλαο Γύζη, μια εξέχουσα μορφή της ελληνικής ζωγραφικής.

Νικόλαος Γύζης

Ειρήνη Τσίπα, Γ4

Claude Monet

Η Μπριτζίλντα , η καλλιτέχνης μας , παρουσιάζει τον δάσκαλο του ιμπρεσσιονισμού Claude Monet!

Claude_Monet

Μπριτζίλντα Ντέντα, Γ4

"Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ" ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ...

9 Οκτωβρίου 1967 (Λα Χιγκέρα, Βολιβία).Η ατμόσφαιρα μέσα σε αυτό το κτήριο είναι ψυχρή , νιώθω πολλά...Δεν μπορώ να τα βάλω σε μία σειρά θλίψη , πόνο , οργή , αγανάκτηση αλλά και θαυμασμό.Μετά τον κρότο του πιστολιού η καρδιά μου έκανε μια παύση και η δική του σταμάτησε να χτυπά.Πάγωσα , πόνεσα , λυπήθηκα...Πριν από λίγα λεπτά ένας νέος 39 ετών έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να κάνει τις ζωές των άλλων καλύτερες.

Στην πορεία μας μέσα στον χρόνο μας δίνονται πολλές δοκιμασίες , η δική μου αυτή την στιγμή είναι ίσως η δυσκολότερη.Έχω μπροστά μου τον Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα γνωστό ως Τσε Γκεβάρα .Γεννήθηκε στο Ροζάριο της Αργεντινής στις 14 Ιουνίου του 1928. Παιδί αστικής οικογένειας, σπούδασε γιατρός, κι έκανε την ιατρική του εξάσκηση και ειδίκευση σε λεπροκομείο.Στο Μεξικό γνώρισε τον εξόριστο Φιντέλ Κάστρο και τους συντρόφους του με τους οποίους απέπλευσαν για την Κούβα για να ξεκινήσουν τον ανταρτοπόλεμο κατα της δικτατορίας του Φουλχένσιο Μπατίστα.



"...Να θυμάστε ότι το σημαντικό είναι η επανάσταση και ότι καθένας από μας, μόνος του, δεν αξίζει τίποτε..."



Την Πρωτοχρονιά του 1959 το επαναστατικο κίνημα του Τσέ και του Κάστρο είχε επικρατήσει στην πολύπαθη Κούβα.Έκανε δύο μεγάλες περιοδίες σε πολλές χώρες όλου του κόσμου σε Αφρική, Ευρώπη, Ασία, Κίνα και Νότιο Αμερική.Τον Μάρτιο του 1965 παραιτήθηκε από όλα τα επίσημα αξιώματά του στην Κούβα.



"...Μόνο που η πατρίδα του δεν θα μπορούσε να είναι απλά ένα νησί ή μία χώρα αλλά ολόκληρος ο κόσμος..."

Έκτοτε ασχολήθηκε με την καθοδήγηση του ένοπλου αγώνα σε πολλά επαναστατικά κινήματα ανά τον κόσμο.Τελευταίος και μοιραίος του σταθμός η Βολιβία το 1966 όπου αποσκοπούσε στην εγκατάσταση μιας βάσης για την επαναστατική δράση σε διάφορες χώρες. Μαζί του ήταν και ο γάλλος διανοούμενος Ρεζί Ντεμπρέ, που λειτούργησε ως σύνδεσμος με τα κινήματα της Ευρώπης.



"...Πάνω απ΄ όλα να είστε πάντα ικανοί να νιώθετε βαθιά μέσα

σας οποιαδήποτε αδικία διαπράττεται ενάντια σε οποιονδήποτε, σε

οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου..."



Ο Βολιβιανός δικτάτορας Μπαριέντος μαζί με τη CIA έχει βάλει στόχο την εξόντωσή τους.Πραγμα που τελικά κατόρθωσαν στις 8 Οκτωβρίου 1967 τραυματίζεται και συλλαμβάνεται και στις 9 Οκτωβρίου 1967.Την ίδια μέρα στο νοσοκομείο κόβονται τα χέρια του απο τους καρπούς, και διατηρήθηκαν σε φορμόλη προκειμένου να γίνει αργότερα η οριστική αναγνώρισή οτι όντως πρόκειται για τον Τσε και ετσι ν'αποδείξουν οτι ανήκουν σ αυτόν.Ύστερα από λίγη ώρα εκτελείται εν ψυχρώ από ένα βολιβιανό αξιωματικό στο σχολείο της πόλης Λα Χιγκέρα.

Νωρίτερα σας μίλησα για δοκιμασίες τις οποίες αναλαμβάνουμε στην πορεία μας.Για όσους δεν κατάλαβαν είμαι ένας άγγελο ο οποίος ήρθε να παραλάβει την ψυχή , ενός ανθρώπου που δηλώνει άθεος , ενός επαναστάτης που κυριαρχήθηκε απο τα ιδανικά του.

Ο Τσε λένε πως είναι "ο Μύθος".

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα λένε είναι "η Ιστορία".

Θέλοντας λοιπόν να μην χαθεί η ιστορία και ξέροντας πως πολλοί έχουν έμπνευστει απο τα ιδανικά και τις πεποιθήσεις του και θα είναι άξιοι συνεχιστές των ιδεών του αποφασίζω να την παραλάβω.Η αποστολή μου έφτασε στο τέλος της νιώθοντας ότι έκανα το σωστό , για το μόνο που λυπάμαι είναι για το ότι

"Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ" ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ...

Μαρία Λαδικού, Γ4

Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ

Ο Σταμάτης μας ξεναγεί στον κόσμο του Ρενουάρ!



ΠΙΕΡ ΟΓΚΙΣΤ ΡΕΝΟΥΑΡ

Σταμάτης Χατζηπέτρος, Γ4

Χρονομηχανή : Συνέντευξη με τον Τόμας Έντισον

Άλλη μια βαρετή μέρα ξεκίνησε. Για άλλη μια φορά εφτά ώρες μάθημα. Πρώτη ώρα σήμερα με την κ.Κεφαλά. Όμως κάτι έκανε τη βαρεμάρα να φύγει. Μια άσκηση για το σχολείο. Όχι όμως μια οποιαδήποτε άσκηση. Έπρεπε να πάμε πίσω στο χρόνο και να πάρουμε συνέντευξη από ένα ιστορικό πρόσωπο.


Όταν τέλειωσε το σχολείο, πήγα σπίτι μου. Έφαγα και μετά πήγα στη χρονομηχανή μου. Μπήκα μέσα και μετά θυμήθηκα κάτι. Σε ποιον να πήγαινα; Πού έζησε αυτός; Ποια χρονική στιγμή να πάω; Έκατσα και σκέφτηκα. Να πάω στο Χίτλερ; Μπα , θα έλεγε ότι είμαι Εβραίος και μετά θα με έκανε σαπούνι…Να πάω σε κανένα ήρωα του Β Παγκοσμίου Πολέμου; Μπα θα είχε ψυχολογικά από τον πόλεμο και θα με σκότωνε…
Ααααα το βρήκα! είπα. Θα πάω στον Τόμας Έντισον. Είναι πολύ σημαντικό πρόσωπο. Ανακάλυψε τον ηλεκτρικό λαμπτήρα, το μικρόφωνο, τον φωνόγραφο και, αν και απίστευτο για ένα επιστήμονα σαν κι αυτόν, την κουνιστή καρέκλα! Σκέφτηκα την καλύτερη ημερομηνία για να τον επισκεφτώ. ’Ύστερα από λίγο έβγαλα το συμπέρασμα ότι η καλύτερη εποχή θα ήταν τέσσερα χρόνια πριν τον θάνατο του. Πληκτρολόγησα στη χρονομηχανή : 1927, West Orange.

Τότε ακούστηκε το χαρακτηριστικό σφύριγμα της χρονομηχανής και όλα γύρω μου άρχισαν να περιστρέφονται. Προσγειώθηκα κάπως άτσαλα μες στη μέση ενός δρόμου. Όταν ρώτησα έναν περαστικό για τον Τόμας Έντισον μου έδειξε ένα ευπρεπέστατο σπίτι στο τέλος του δρόμου.

Όταν χτύπησα την πόρτα μου άνοιξε ένας ηλικιωμένος κύριος. Τον ρώτησα:

-Ξέρετε αν εδώ μένει ο κ.Έντισον;

-Εγώ είμαι παιδί μου, μου απάντησε .Τι θέλεις;

-Λοιπόν είπα, θα ήθελα να σας πάρω μια συνέντευξη. Να μου πείτε για τη ζωή σας και ότι κάνατε.

-Ωραία, αλλά έλα μέσα .Μην κάθεσαι έξω.

Τον ακολούθησα μέσα, λοιπόν. Το σπίτι ήταν πολύ φωτεινό και όταν έφτασα στο σαλόνι έμεινα άναυδος. Ένα πολυτελέστατο σαλόνι με τζάκι, κρυστάλλινους πολυέλαιους και δερμάτινες καρέκλες. Όταν μου είπε να κάτσω σε μια καρέκλα χαμογέλασα από μέσα μου. Εεεε, τι άλλο να περιμένεις από τον εφευρέτη της κουνιστής καρέκλας; Συνέχισα μετά όμως με τη συνέντευξη.

-Λοιπόν κ.Τόμας. Ας αρχίσουμε από την αρχή. Και έβγαλα στυλό και μπλοκάκι σαν επαγγελματίας. Ξέρω ότι από μικρός ενδιαφερόσασταν για την τεχνολογία. Σωστά;

-Σωστά.

-Έχω ακούσει ότι απολυθήκατε από την πρώτη σας δουλειά επειδή στείλατε σήμα ελέγχου με δικιάς σας επινόησης συσκευή, αντί να το κάνετε χειροκίνητα;

-Ναι, αυτό είναι αλήθεια.

-Αυτό που με ενδιαφέρει όμως είναι η επιχειρηματική σας πορεία. Μπορείτε να μου μιλήσετε γι’ αυτήν;

Βεβαίως. Αυτή η δικιά μου επινόησης συσκευή ήταν ο τηλέγραφος. Αυτή η εφεύρεση μου επέτρεψε να ταξιδέψω πολύ, γιατί πολλοί ενδιαφέρονταν γι’ αυτήν. Το 1868 που ήμουν στη Βοστώνη, αποφάσισα να γίνω εφευρέτης .Το 1869 μετακόμισα στη Νέα Υόρκη. Εκεί αποκόμισα 40.0000 δολάρια για κάποιες μικρότερες εφευρέσεις . Με αυτά τα χρήματα έχτισα ένα εργαστήριο στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϋ. Τότε παντρεύτηκα τη Μαίρη Στίλγουελ και έκανα οικογένεια.

Μετά πήγα στο Μένλο Πάρκ όπου έχτισα ένα υψίστης τεχνολογίας εργαστήριο, το οποίο αποτέλεσε τη βάση για τις Bell Laboratories. Τον Απρίλο του 1871 έκανα στον Λευκό Οίκο επίδειξη της πρώτης μου μεγάλης εφεύρεσης : τον φωνόγραφο. Ύστερα από αυτό , μετά από ενάμισι χρόνο ενασχόλησης, κατάφερα μια λάμπα να φωτίζει για 15 ώρες με ηλεκτρικό ρεύμα. Χάρη σε αυτή ίδρυσα και την εταιρεία General Electrics. Με τα λεφτά της εταιρίας έχτισα ένα εργαστήριο, που αποτελούνταν από πέντε κτίρια. Όλα πήγαιναν καλά. Συνέχισα έτσι και μετά από χρόνια δημιούργησα την αλκαλική μπαταρία. Αυτό ήταν και το τελευταίο μου δημιούργημα.

Ο Τόμας έκανε μια παύση και εκεί κατάλαβα ότι τέλειωσε και η ιστορία του. Τον ευχαρίστησα θερμά και αφού ήπια τσάι μαζί του, τον αποχαιρέτησα,

Η χρονομηχανή με πήγε πίσω στο 2011. Κοίταξα γύρω μου. Το ρολόι μου δούλευε με μπαταρία..Οι γέροι κάθονταν στις κουνιστές καρέκλες. Όταν μπήκα στο δωμάτιο μου άναψε το φως. Κοίταξα την λάμπα και χαμογέλασα……

Μιχάλης Σβουρένος, Γ3

(Ο Τόμας Έντισον το 1890άρχισε να εργάζεται σε μια συσκευή που «κάνει για το μάτι ό,τι ο φωνογράφος κάνει για το αυτί» και επρόκειτο να εξελιχθεί στη σύγχρονη βιομηχανία του κινηματογράφου. Ο Έντισον παρουσίασε για πρώτη φορά κινούμενες εικόνες το 1891 και ξεκίνησε εμπορική παραγωγή «ταινιών» δύο χρόνια αργότερα, με μία παράξενη μηχανή γνωστή ως Black Maria. Όπως και με τον ηλεκτρισμό και τον φωνογράφο προηγουμένως, ανέπτυξε ένα ολοκληρωμένο σύστημα τόσο για την εγγραφή όσο και για την προβολή των «ταινιών». Στα τέλη της δεκαετίας του 1890, η νέα βιομηχανία είχε ριζώσει για τα καλά. Μέχρι το 1918, ο χώρος είχε γίνει τόσο ανταγωνιστικός που ο Έντισον αναγκάστηκε να εγκαταλείψει συνολικά την επιχείρηση. )

Λεονάρντο Ντα Βίντσι

Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ένας πολυσχιδής επιστήμονας.Η Μιρέλλα και η Δάφνη μας παρουσιάζουν τη ζωή και το έργο του.Ευχαριστούμε κορίτσια!

Leonardo da vinci

View more presentations from Παναγιώτα Κεφαλά

Μιρέλλα Καβαδάκη - Δάφνη Χατζηνικολάου, Γ4

Να είμαστε ρεαλιστές, να ζητάμε το αδύνατο.

Αργεντινή,1941

                                                                                                         

Περιπλανιέμαι σε σοκάκια, γύρω από σπίτια παλιά μα γεμάτα ζωή.Όλα τους βαμμένα με διαφορά χρώματα μα εάν είσαι λίγο ποιο διαισθητικός μπορείς να την νιώσεις. Η μαγεία βρίσκεται μπροστά στους ταλαιπωρημένους τοίχους που παρόλη τη φθορά τους μαρτυρούν το παλιό ζωηρό τους χρώμα, ζωντανεύοντας καιρούς παλιούς, γεμάτους χρώμα ,αγαπημένους.

Ίσως να υποψιάζεσαι ποιόν ψάχνω.

Τόσα πολλά παρτέρια με λουλούδια ,μακάρι να μπορούσα να μυρίσω…

Ακούω φωνές. Τέσσερα παιδιά τρέχουν ,παραλίγο να πέσουν πάνω μου - αλλά μου είναι εύκολο να το ξεχνώ και αυτό. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να με δουν-. Είναι όλα ξυπόλυτα ,τα ρούχα φτηνα ,φθαρμένα απ’τις πολλες πλύσεις μα η σπίθα στα μάτια τους συνεχώς φουντώνει καθώς παίρνουν τη στροφή το ένα να παραβγεί το άλλο. Έτσι μου φάνηκαν και μου θύμισαν εκείνον.



Επιτέλους. Στην πλατεία .Τόσο πολύ κόσμο είχα καιρό να αντικρίσω…

Με το βλέμμα μου ανιχνεύω. Περνά αρκετή ώρα.



Για μια στιγμή παγώνω ,φοβάμαι, δεν είμαι στο σωστό μέρος όταν η άκρη του ματιού μου πιάνει μια παλιά, σαραβαλιασμένη φωτογραφική μηχανή μέσα στο πλήθος . Είναι ακριβή, από αυτές που δεν βρίσκεις εύκολα. Την ξαναχάνω, την ξαναβρίσκω.

Μα ναι αυτός είναι !Γύρω από μια παρέα παιδιών γύρω στα 16-17 μπορεί μέχρι και 20 χρονών τον τραβολογάνε από εδώ και από κεί.

Και εκείνος γελάει – μα τι λέω, δεν τον θυμάμαι ποτέ αγέλαστο-

Απαντάει σε ότι τον ρωτάνε.

Και εγώ πηγαίνω πιο κοντά.

Είναι λιγάκι αξύριστος -καθώς είναι πάνω στη εφηβεία το μούσι του μόλις έχει αρχίσει να σκάει μύτη .

Ρούχα απλά, λιτά, της εποχής του.

Μα αυτό ούτε κατά διάνοια τον ασχημαίνει.

Εκτός από την μηχανή, χιλιοπερασμένη γύρω του. Κρατάει και βιβλία, ποίηση - Οτέρο Σίλβα, Παμπλο Νερούντα - μα φυσικά, ποιοι άλλοι τον εμπνέουν τόσο;

Όταν απομακρυνθεί και ο τελευταίος, κάθεται στα σκαλοπάτια της καθολικής εκκλησίας που βρίσκεται εκεί κοντά. Χάνεται στις σκέψεις του, ύστερα αρχίζει να γράφει στις σημειώσεις του και εγώ που βρίσκομαι δίπλα του βλέπω ολοκάθαρα τις σελίδες.

Οχ όχι, όχι, βήχει πάλι, με τρομάζει αυτός ο βήχας , και όταν φτάνει πια στο σημείο που δεν μπορεί να πάρει ανάσα,  βγάζει το αναπνευστικό σβέλτα απ’ την φαρδιά τσέπη του, ρουφά 2-3 φορές με λαχτάρα τον αέρα από εκεί μέσα σαν νάνε το μεδούλι της ζωής του. Σκιάζομαι.

Είναι αλήθεια ότι η ίδια η αρρώστια τον σκλήρυνε αρκετά ,η ίδια τον έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του.



Σημείωση

Μα αληθινοί ταξιδευτές εκείνοι είναι που φεύγουν μονάχα για να φύγουνε. Καρδιές λαφρες ,καθώς μπαλόνια ,το μοιραίο τους ποτέ δεν τ’ αποφεύγουν

Χωρίς να ξέρουν το γιατί πάντοτε λένε: Εμπρός!

Σαρλ Μποντλέρ. Τα άνθη του κακού

Του άρεσε ,το σημείωσε. Εδώ φαίνεται και η αγάπη του για τα ταξίδια. Μέσα από αυτά θα γνωρίσει τον κόσμο , την δυστυχία . Θα βοηθήσει ανθρώπους ,λεπρούς .Αυτό ήταν πάντα το πάθος του- πόσο μάλλον τώρα που διαθέτει τις ιατρικές γνώσεις.

Μα οι ταξιδιωτικές του περιπλανήσεις αρχίζουν πολύ αργότερα…

Πoτέ του βέβαια δεν φαντάσθηκε πως αυτό του το πείσμα θα έφτανε για να αλλάξει τον κόσμο ή έστω να τον επηρεάσει σημαντικά

Μα γιατί; Γιατί να μην γνωρίζουν και άλλοι το μυστικό του;


Κι άλλοι μπορούν πολλά μονάχα με την θέληση, μα ακόμα δεν το ξέρουν. Και όσοι πάλι καλά το γνωρίζουν, το αγνοούν και ζούνε στην σκιά του φόβου.



Κάπου εδώ κτυπά η καμπάνα της εκκλησιάς και τον ξυπνά από τις σκέψεις του μόνο και μόνο για να του δημιουργήσει άλλες ,καινούργιες.

Θυμάται .

Η παιδεία που είχε λάβει όταν ήταν μικρότερος ήταν εξ ολοκλήρου αντικληριστικη .

Κάθε καλοκαίρι παίζαν ποδοσφαιρικούς αγώνες: αυτοί που πίστευαν στο θεό ενάντια σε αυτούς που δεν πίστευαν.

Ανάμεσα σε αυτούς που δεν πίστευαν τέσσερις ,μπορεί και πέντε, οι δυο Γκεβάρα(ο αδερφός του και εκείνος). Μαζί τους μόνο οι δυο Βιρόσα που ήταν γιοι ισπανών δημοκρατικών. Οι καθολικοί τους τάραζαν στα γκόλ διασκεδάζοντας με την ήττα των άπιστών.



Τελος πάντων οπου ναναι πρεπει και εγω να φεύγω ,θα αποκαλυφτώ τώρα μιας και σε λίγο θα χαθώ . Είμαι η ανάμνηση .των παιδικών του χρόνων. Συγχωρέστε με που σας ξεγέλασα στην αρχη μα ούτε να ακούσω μπορώ ,τους ήχους τους αισθάνομαι μεσα απ’το φυσημα του αέρα .Μόνο μάτια έχω και αυτά μόνο για να περιπλανιέμαι ανάμεσα στην μνήμη και τις ζωντανές εικόνες του μυαλού.

Μα έτσι δεν είναι; Λίγο πριν έρθει ο θάνατος δεν προβάλεται σαν ταινία ότι έχουμε ζήσει;

Έτσι λοιπόν και εγώ έκανα τον κύκλο μου.

Η πιστολιά ακούστηκε ,η σφαίρα διαπέρασε τη γραμμη της ζωής .Χαιρετώ καθώς σβήνω μαζί με την φωτιά ένος διανοούμενου μυαλού , γεμάτου ιδέες, κομμουνισμό ,δικαιοσύνη, και αφήνω πίσω ξανά την αδικία να πλημμυρίσει τον κόσμο.

Λίγο πρίν χαθώ ολοκληρωτικα, ο αέρας μου φέρνει φωνές από μακρια ,μοιαζει σαν τραγούδι κι αρχίζω να σιγοτραγουδω μαζι με τον ανεμο -ή όσο μπορει μια αναμνηση τουλάχιστον.-



Πυξίδα μέσα στον χρόνο

Και ο μύθος να σου ανήκει

Είναι των ματιών σου οι κύκλοι

Που αγκαλιάσανε τον κόσμο

….







Νεφέλη Παπανικόλα, Γ4

Διαθεματικές εργασίες

Μετά από αποχή αρκετών ημερών επιστρέφουμε δριμύτεροι με τις εργασίες μας στην Νεοελληνική Γλώσσα και την Ιστορία. Θα ταξιδέψουμε στο παρελθόν για να συναντήσουμε φυσιογνωμίες που σημάδεψαν τον 19ο και τον 20ο αιώνα και θα σας αποκαλύψουμε όλα τα μυστικά τους!Αρχίζουμε λίγο ανάποδα με την εργασία της Νεφέλης για τον Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα , γνωστό ως Τσε Γκεβάρα, μια εργασία "αλλιώτικη". Καλή ανάγνωση!