"...Να κάνεις όνειρα και τα όνειρα να λιώνουν σαν παγάκια.." - "Κάτι θα γίνει θα δεις" , Συνάντηση με τη Λέσχη Ανάγνωσης της Β Λυκείου

 

Την Κυριακή που μας πέρασε τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Β ΄Λυκείου συναντήθηκαν στο σχολείο για να κόψουν τη βασιλόπιτα τους και να συζητήσουν το βιβλίο του Χρήστου Οικονόμου «Κάτι θα γίνει, θα δεις».  Το φλουρί στη βασιλόπιτα κέρδισε η Έλενα και το δώρο ήταν το επόμενο βιβλίο που έχουμε να διαβάσουμε.

Σχετικά με το βιβλίο τώρα ο  Αργύρης και η Γκιουλσέν δήλωσαν πως ήταν το ωραιότερο βιβλίο που έχουμε διαβάσει φέτος, αλλά και στα υπόλοιπα παιδιά άρεσε. Αρχικά ο Αργύρης εστίασε στο ότι ο συγγραφέας έχει έναν πολύ ωραίο τρόπο γραφής και θίγει ενδιαφέροντα θέματα. Η Κωνσταντίνα βρήκε πολύ περίεργο το βιβλίο. Το ότι κινούνταν σχεδόν σε όλα τα διηγήματα γύρω από θέματα που μοιάζουν - φτώχεια και οικονομικές δυσκολίες- την κούρασε. Ωστόσο, θεωρεί πως μέσα από την αφήγησή του καταφέρνει να οδηγήσει τον αναγνώστη να πλάσει πολύ όμορφες εικόνες. Η Μπιργκιούλ το βρήκε πολύ ενδιαφέρον, με πολύ διαφορετική θεματολογία από όσα έχει συνηθίσει να διαβάζει. Το ίδιο επισήμανε και η Αντριάνα, αφού κάθε διήγημα ήταν διαφορετικό από το άλλο και μερικά από τα διηγήματα ήταν πιο ιδιαίτερα από τα άλλα.

 Η Χριστίνα βρήκε βατό το βιβλίο, αλλά δεν την κέρδισε. Πολύ ενδιαφέρων ο τίτλος, αν και έρχεται σε σύγκρουση με το τέλος των διηγημάτων – μάλλον απαισιόδοξη η οπτική του. Η Γκιουλσέν βρήκε πολύ αληθινές τις ιστορίες που περιείχε το βιβλίο και έψαξε και στοιχεία από τα διηγήματα (π.χ. για το Μιγκέλ Ερνάντεθ τον ποιητή).  Η Άννα Μαρία διάβασε μόνο ένα διήγημα, και θεώρησε πως το βιβλίο ήταν πολύ βαρύ, αφού βάζει τον αναγνώστη να σκεφτεί για πολλά θέματα.  Η Κωνσταντίνα Χ. βρήκε πολύ ωραίο το βιβλίο, ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία που δίνονταν για τους ήρωες και συμφώνησε με την άλλη Κων/να πως η ανάγνωση σε ωθούσε να δημιουργήσεις πολύ ωραίες, ζωντανές εικόνες. Η Πόπη ξεχώρισε τον τρόπο γραφής και της άρεσαν πολύ δύο διηγήματα: το «Έλλη τάισε το γουρουνάκι» και το «Πλακάτ με σκουπόξυλο». Στο πλακάτ με σκουπόξυλο τη συγκίνησε το πώς ο ήρωας δίνει το παρελθόν μέσα από το παρόν του. Η Έλενα ξεχώρισε το ομότιτλο διήγημα με την πρωτότυπη υπόθεση, και η Βενέτα το «Έλλη τάισε το γουρουνάκι».

Στη συζήτηση που ακολούθησε τα παιδιά διάβασαν αγαπημένα αποσπάσματα από τα διηγήματα, ενώ συζητήσαμε αναλυτικά και τα θέματα του βιβλίου. Εκείνο που κερδίζει αμέσως την προσοχή του αναγνώστη είναι η λιτή αλλά βαθιά συγκινητική γλώσσα του συγγραφέα. Η ρεαλιστική γραφή του περιέχει φέρνει στην επιφάνεια τα προβλήματα των φτωχών ανθρώπων, αυτών που η μοίρα τους προσπέρασε.  Όλες οι ιστορίες διαδραματίζονται στις δυτικές περιοχές της Αττικής –που κυριαρχεί η ανέχεια. Όμως οι ήρωες παρόλο που είναι φτωχοί και εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδα διαθέτουν προσωπικότητα, έχουν ένα ψυχικό φορτίο που είναι τρυφερό και ανθρώπινο.  Είναι αληθινοί άνθρωποι , με τα καλά τους και τα κακά τους. Το βιβλίο το χαρακτηρίσαμε έως και προφητικό , αφού, παρόλο που γράφτηκε το 2010 στην αρχή της οικονομικής κρίσης εξακολουθεί να μας αφορά – ίσως και περισσότερο σήμερα.

Αποσπάσματα του βιβλίου

"να κάνεις όνειρα και τα όνειρα να λιώνουν σαν παγάκια, λες κι υπάρχουνε σ’ αυτόν τον κόσμο χέρια που υπάρχουνε μόνο γι’ αυτό – για να κρατάνε τα όνειρα των φτωχών ανθρώπων και να τα σφίγγουνε ώσπου να λιώσουν σαν παγάκια".

«Να σε διώχνουν από τη δουλειά είναι σαν κάταγμα»…»

«… δε μπόρεσε να γράψει τίποτε στο χαρτόνι. Κάποια πράγματα είναι δύσκολο να τα βγάλεις από μέσα σου. Πολύ δύσκολο. Ακατόρθωτο. Είναι σα να ζητάς από κάποιον να κλάψει μόνο από το ένα μάτι…»

 

«..Να μου το θυμηθείς που σε λίγο καιρό θ ανακυκλώνουν κι ανθρώπους . Βέβαια. Σάμπως σαν τα σκουπίδια δε μας έχουν κι εμάς;..»

 

«Η μνήμη χωρίς κενά δεν είναι μνήμη. Θάνατος είναι.»

 

«Γιατί ζούμε μέσα στον κόσμο αλλά όχι μαζί με τον κόσμο. Αιώνες τώρα σταματήσαμε να ζούμε μαζί με τον κόσμο. Θα ναι άδικο λοιπόν να χαθεί ο κόσμος μαζί μας. Μεγάλη αδικία.»

 

Οι άθικτοι (The Intouchables) : Μάθε να είσαι ευτυχισμένος στο παρόν.

 

Η ταινία που είδαμε την περασμένη Κυριακή , "Οι άθικτοι", έθιγε πολλά θέματα- διαφορετικότητα, ανθρώπινες σχέσεις, φιλία.

Υπόθεση: 

O Φιλίπ Ποζό ντι Μποργκό ήταν ένας δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας που θεωρούσε ότι η ζωή είναι στα πόδια του. Ταχύτητα, extreme sports, ρίσκο. Μέχρι που ένα ατύχημα με αλεξίπτωτο τον άφησε τετραπληγικό και καθηλωμένο σε καροτσάκι. Ο Ντρις, ένας νεαρός μαύρος από το γκέτο του Παρισιού, σπαταλούσε τη ζωή του τυχοδιωκτικά, αδιέξοδα και τεμπέλικα. Μέχρι που μία αγγελία για προσωπικό βοηθό τον έφερε στην έπαυλη του Φιλίπ και στην ακίνητη ζωή του. Και κάτι απρόσμενο συνέβη. Οι δύο αντίθετοι κόσμοι χάρισαν ελπίδα, αρμονία, ζωή ο ένας στον άλλον.

 Στη συζήτηση που ακολούθησε την προβολή τα παιδιά είπαν πως ήταν από τις πιο ωραίες ταινίες που είδαμε φέτος-κυρίως λόγω της αληθινής φιλίας που αναπτύχτηκε μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Ο ρεαλισμός του Ντρις και η ειλικρινής στάση του απέναντι στον παραπληγικό Φιλίπ ήταν αυτό που συγκίνησε τους θεατές. Ο Ντρις παρόλο που είχε ζήσει μια πολύ δύσκολη ζωή, ήταν ένας ειλικρινής και έντιμος άνθρωπος. Ο Ντρις γευόταν τη ζωή με κάθε τρόπο και απολάμβανε το χορό, τη μουσική και γι αυτό κατάφερε να εκτιμήσει την τέχνη. Η ουσιαστική σχέση του με τον Φιλίπ τον βοήθησε να αλλάξει- επηρέασε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του και τον έκανε πιο ευγενή και ανεκτικό. Αυτό δείχνει και πώς ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας.

 

 

 

 

Η ταινία αυτή σε σχέση με τις προηγούμενες που έχουμε δει μέχρι τώρα  ήταν πολύ πιο ανάλαφρη . Μία από τις αγαπημένες μου σκηνές ήταν αυτή που οι δύο πρωταγωνιστές έκαναν ξανά το σπορ με το οποίο είχε τραυματιστεί ο Phillippe.  Μπορεί να μην ήταν κάτι σπουδαίο αλλά παρόλα αυτά μου τράβηξε την προσοχή. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι σχέσεις που αναπτύσσονταν ανάμεσα στους ανθρώπους . Πιο συγκεκριμένα ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές. Το πως δυο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι ταίριαξαν . Πως καθένας πήρε και έδωσε στοιχεία του στον άλλον. Το πως έμαθε ο ένας να ζει μέσα από τον άλλον. Η σχέση τους ήταν μια από τις ωραιότερες  που θα μπορούσε κανείς να έχει.  Τέλος ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι ο Driss φέρονταν στον Phillippe  όπως θα φερόταν στον καθένα χωρίς να τον αντιμετωπίζει  διαφορετικά.

1984 : "Το έγκλημα της σκέψης δεν επιφέρει τον θάνατο: το έγκλημα της σκέψης είναι ο θάνατος"

 

Την περασμένη Κυριακή συναντηθήκαμε με τη Λέσχη Ανάγνωσης της Α Λυκείου για να κόψουμε τη βασιλόπιτα μας αλλά και να συζητήσουμε ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο -  το 1984 του Τζόρτζ Όργουελ  σε μορφή  graphic novel. Στη συνάντηση δυστυχώς δεν μπόρεσαν να έρθουν όλα τα μέλη μας.

Τα παιδιά παρόλο που γοητεύτηκαν από το δυστοπικό θέμα του , δυσκολεύτηκαν αρκετά στην ανάγνωση και την κατανόησή του. Η Ίριδα, η Μαριλένα, η Ουλφέτ, η Σεμά και η Σεντά ολοκλήρωσαν την ανάγνωση ενώ η Δήμητρα , η Αντριάνα και η Πηνελόπη δεν πρόλαβαν να το μελετήσουν μέχρι τέλους. Η Μαριλένα εστίασε στην προσωπική επανάσταση του ήρωα , ο οποίος ερωτεύεται ειλικρινά τη Τζούλια, ενώ η ίριδα αναφέρθηκε στο γεγονός πως τα ίδια τα παιδιά των πολιτών τους καταδίδουν στο κράτος όταν θεωρούν πώς δεν τηρούν/σέβονται το πλαίσιο της κοινωνίας. Η Σεντά, αν και στην αρχή το βρήκε βαρετό, μετά την κέρδισε η ιστορία της δυστοπίας και το βαθύτερο νόημα του βιβλίου. Η Ουλφέτ, παρόλο που δυσκολεύτηκε αρκετά με το λεξιλόγιο , κατάφερε να διαβάσει όλο το βιβλίο και της άρεσε η προσωπική επανάσταση του ήρωα μέσω του έρωτα προς τη Τζούλια.Η Σεμά αναφέρθηκε σε συγκεκριμένες σκηνές του βιβλίου που την εντυπωσίασαν , όπως το ότι οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν να δουν την κρεμάλα καθώς και τις εικόνες βομβαρδισμένου τοπίου στην αρχή.

Η συζήτησή μας περιστράφηκε γύρω από τα βασικά θέματα του βιβλίου – κάποια τα είχαν εντοπίσει τα παιδιά: κυριαρχία ενός απολυταρχικού καθεστώτος, διαρκής παρακολούθηση των πολιτών, αδυναμία προστασίας της ιδιωτικής ζωής, έλεγχος των ΜΜΕ, παντελής απουσία συναισθημάτων από τη συγκεκριμένη κοινωνία, χαφιεδισμός, έλεγχος της σκέψης των ανθρώπων. Η εξαιρετική εικονογράφηση του βιβλίου μας μεταφέρει στο ζοφερό αυτό κόσμο: κυριαρχία του γκρι και των αποχρώσεων του  με μοναδική αχνή επέμβαση το ελάχιστο πορτοκαλί. Πώς μπορεί να αντισταθεί ένας άνθρωπος σε ένα τέτοιο καθεστώς ; Πώς μπορεί να παραμείνει άνθρωπος; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Πώς είναι η ζωή χωρίς συναίσθημα και χωρίς ελευθερία σκέψης; Στη σημερινή εποχή είμαστε ελεύθεροι ή εμείς οι ίδιοι παραχωρούμε την ιδιωτικότητά μας στα σόσιαλ μίντια με κάθε κόστος; Ποιες είναι οι τεχνικές ελέγχου της σκέψης και των πράξεων μας και τελικά είμαστε σε θέση να μην επιτρέψουμε σε αυτές να μας περιορίζουν; Είμαστε πολίτες που δείχνουμε ενδιαφέρον για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας ή με κάποιο τρόπο οι κυβερνήσεις στρέφουν αλλού το ενδιαφέρον μας; Τα παιδιά είχαν σημειώσει τα σημεία που τράβηξαν την προσοχή τους και τα παρουσίασαν στην ομήγυρη.

Ολοκληρώνοντας τη συνάντηση κόψαμε και τη βασιλόπιτά μας και το φλουρί έτυχε στην Πηνελόπη. Φυσικά αντιστοιχούσε σε βιβλίο της επιλογής της και μας το πρόσφερε το βιβλιοπωλείο Έκφραση.

"Τα παιδιά των ανθρώπων" -" .......Η δυστοπια που προσομοιάζει με την δική μας πραγματικότητα.."

 

Πρώτη ταινία της Κινηματογραφικής Λέσχης του 2ου ΓΕΛ Κω για τη νέα χρονιά και είδαμε μια δυστοπία, την ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν «Τα παιδιά των ανθρώπων» (2006) . Στο τέλος της προβολής κόψαμε τη βασιλόπιτα μας και το φλουρί,  που κέρδισε η Παρασκευή, αντιστοιχούσε σε δυο εισιτήρια που μας πρόσφερε ο Κινηματογράφος Ορφέας.

 

Περίληψη: Ο Θίο (Κλάιβ Όουεν) περιπλανιέται χωρίς σκοπό, αδιαφορώντας για έναν κόσμο που πεθαίνει βίαια. Δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιότερα μοιραζόταν ένα παιδί (που πέθανε, όπως όλα τα υπόλοιπα στον κόσμο) και τον αντιστασιακό αγώνα με τη σύζυγό του Τζουλιάν, την οποία υποδύεται με ένταση η Τζουλιάν Μουρ σ' έναν μικρό σε διάρκεια ρόλο. Ξαναενώνονται όταν η μοναδική έγκυος κινδυνεύει πανταχόθεν και ο Θίο μένει μόνος, με μοναδική παρηγοριά έναν παλιό και καλό του φίλο (Μάκλ Κέιν), αμετανόητο χίπι και αποτραβηγμένο υπερασπιστή της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η οδύσσεια του ήρωα με τις σαγιονάρες δεν  έχει τελειωμό. Ο Θίο καταδιώκεται χωρίς έλεος, και η ταινία μετατρέπεται σε μια περιπέτεια γυρισμένη με μια διαβολεμένη steadicam ανάμεσα σε πυρά, τρελαμένους, χωράφια, στεγνά αστικά τοπία, μούχρωμα και εγκατάλειψη. Σε ένα σύμπαν χωρίς παιδικές φωνές, γκρίζο και μοχθηρό, αποκτά ξανά σκοπό και παρατάει το εγώ του για χάρη της κοπέλας που φέρει τη ζωή.

 

Ακολουθούν οι κριτικές των παιδιών.

 

Σε έναν δυστοπικό κόσμο όπου οι άνθρωποι χάνουν την ικανότητα να αναπαραχθούν, το ανθρώπινο γένος βρίσκεται πια αντιμέτωπο με την ματαιοδοξία και την ολοκληρωτική του θνητότητα. Στο Λονδίνο η κυβέρνηση μοιράζει κιτ ευθανασίας, οι ξένοι κλειδώνονται σε κλουβιά, ο πανικός και η δυστυχία σπέρνουν τους καρπούς τους ανάμεσα στους ανθρώπους. Εκεί, ένας πρώην ακτιβιστής καλείται να μεταφέρει μία εκ θαύματος έγκυο σε μια μυστική οργάνωση που μπορεί να σώσει αυτήν και κατ' επέκταση ολόκληρο το ανθρώπινο είδος.

 

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να εκφράσω όλα αυτά που προσπαθεί να μεταφέρει η ταινία, αλλά πιστεύω αξίζει κάνεις να αφιερώσει το χρόνο του στο να την δει. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε αυτή την ταινία είναι το ποσό κοντινή είναι η δυστοπια που προσομοιάζει με την δική μας πραγματικότητα. Δεν ξεφεύγει από τα θέματα που αγγίζει αφηγούμενος τα σε ένα μέλλον ιπταμένων αμαξιών και εξελιγμένης τεχνολογίας, μιας κοινωνίας κάπως απόμακρης από την δική μας, αλλά αφήνει τη θλίψη και το φόβο να διατρέξει μέσα σε κάτι γνώριμο και οικείο, τις περισσότερες φορές μάλιστα αντικατοπτρίζοντας κάπως τρομακτικά τον δικό μας κόσμο. Είναι εξαιρετικά πολιτική ταινία και καταφέρνει να σου μιλήσει στοχεύοντας όχι τόσο στο μυαλό σου, αλλά στο συναίσθημα του να είναι κανείς άνθρωπος.

 

 

 

Η συγκεκριμένη ταινία θα μπορούσε να είναι η αναπαράσταση του κόσμου στον οποίο ζούμε εμείς. Πλέον είμαστε στο 2023 δεν απέχει πολύ το 2027. Το πώς περίμεναν ένα παιδί για να αλλάξει τον κόσμο λες και ήταν σωσίας.

 

Αυτό που μου άρεσε στην ταινία ήταν όταν ενώ όλοι περίμεναν αγόρι βγήκε κορίτσι. Η σκηνή που για λίγο σταμάτησαν όλα γιατί εμφανίστηκε ένα παιδί, ένα νέο μωρό, μια νέα εποχή. Και το τέλος όπου ο Θιο άφησε την τελευταία του πνοή στη βάρκα είναι ότι πιο συγκινητικό έχω δει το τελευταίο καιρό.

 

Η ταινία έδειχνε πώς ζουν οι φτωχοί πρόσφυγες και πώς ο υφυπουργός . Τόση χλιδή στο σπίτι του και έξω ο κόσμος πέθαινε. Η Τζούλιαν με συγκίνησε τόσο πολύ για το πως μιλούσε για το πόνο που ένιωσε για το χαμό του παιδιού της και πώς προσπαθούσε να σηκωθεί στα πόδια της . Η Κη ήταν πολύ αστεία.  Ενώ είχε τόσα προβλήματα διασκέδαζε (στις σκηνές που του λέει ότι είναι παρθένα και στις σκηνές με τα ονόματα που ήθελε να βγάλει το μωρό). Αλλά υπάρχει και η πλευρά που λέει για το πώς βρέθηκε έγκυος που στην ουσία το παιδί της είναι «προϊόν» βιασμού και πιθανόν ομαδικού βιασμού αλλά ο τρόπος που το λέει είναι ψυχρός και είναι συγκλονιστικό αφού πιστεύει ότι είναι φυσιολογικό λόγο χρώματος, θρησκείας ή και εθνικότητας, αλλά δεν έχει και τόσο σημασία αφού είναι φυσιολογικό. Η περιγραφή της Μίμι για το πως θα εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος αφού δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Και το πώς από μαία κατέληξε να πεθάνει, αφού πήγε να προστατέψει την Κη επειδή έσπασαν τα νερά και δεν έπρεπε να ανακαλύψουν το παιδί.