"Ο έρωτας είναι μια σπίθα που συναντάει μια άλλη σπίθα κι ανάβουν μαζί φωτιά", Ζωή σαν ασανσέρ, Φίλιππος Μανδηλαράς

 Κυριακή 23 Φεβρουαρίου, κρύο πολύ αλλά η Λέσχη Ανάγνωσης πιστή στο κλασσικό ραντεβού της, στη βιβλιοθήκη του 2^ου ΓΕΛ Κω, συναντήθηκε και συζήτησε για το βιβλίο του Φίλιππου Μανδηλαρά « Ζωή σαν ασανσέρ». Πολύ ενδιαφέρουσες, όπως πάντα,  οι απόψεις των παιδιών μας και φυσικά η κουβέντα κράτησε πάλι ένα δίωρο!

Υπόθεση: Ένα αγόρι συναντάει σ’ έναν έρημο δρόμο της Φιλοθέης ένα κορίτσι που είναι φτυστό η Έιμυ Γουάινχαουζ. Το κορίτσι θα ζητήσει από το αγόρι να φιληθούν μέχρι να περάσει ένα περιπολικό. Μετά θα χωρίσουν. Από τότε ψάχνει ο ένας τον άλλο σε μια Αθήνα που αναζητά τον προσανατολισμό της ανάμεσα σε ακραίες πράξεις ακτιβισμού, κολεκτίβες ανταλλαγής αγαθών και παρέες αγανακτισμένων που ζητάνε πίσω τον κόσμο που ήξεραν.
Η αναζήτηση του μέλλοντος, της ουτοπίας, του έρωτα, της έννοιας της ευτυχίας σε έναν κόσμο που γυρνά αδιάκοπα και δε σταματά να εκπλήσσει. 

 

Η Ελένη μίλησε πρώτη και μας δήλωσε ότι βασικά δεν πιστεύει στον έρωτα με την πρώτη ματιά, οπότε ξενέρωσε λίγο όσον αφορά αυτό το κομμάτι της υπόθεσης. Όμως συνολικά το βιβλίο της άρεσε γιατί αναφέρεται στη φιλία, στην οικογένεια, στα προβλήματα της εφηβείας. Ούτε ο Στέλιος ούτε η Χριστίνα είχαν αληθινούς φίλους, φίλους κοντά τους, ενώ η κατάσταση με τις οικογένειες τους ήταν τραγική – πολλά παιδιά θα ταυτιστούν με τις ζωές των ηρώων.

Η Κατερίνα συμφώνησε με την Ελένη στο θέμα του έρωτα με την πρώτη ματιά- δεν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Της άρεσε όμως που στο βιβλίο γίνεται λόγος για τον ακτιβισμό, για μια έμπρακτη απόδειξη κοινωνικού ενδιαφέροντος. Ο Στέλιος, ο βασικός ήρωας, της έσπασε τα νεύρα: δεν είχε καλή σχέση ούτε με την οικογένεια του, ούτε φίλους είχε. Αντίθετα, η Χριστίνα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον άτομο και αυτό που τη συγκίνησε ήταν το σημείο που μιλάει για το σώμα της. Γενικά βρήκε ενδιαφέροντα τον τρόπο γραφής – εναλλαγή της φωνής των ηρώων και αποκάλυψη του τρόπου που σκέφτονται και της κοσμοθεωρίας τους.

Στη Δήμητρα το βιβλίο άρεσε... Γενικά της άρεσε η αγωνία που έδινε ο αφηγητής στον αναγνώστη για το τι θα γίνει... της άρεσε επίσης ένα κομμάτι (στην σελ 84 είναι) το οποίο έλεγε: «γιατί σκέφτομαι όλα εκείνα τα υπέροχα όνειρα που έκανα για εμάς, γιατί σκέφτομαι τα λόγια που του έχω απευθύνει δίχως ποτέ να του πω στα αλήθεια, γιατί σκέφτομαι όλα αυτά τα ανεπιδοτα συναισθήματα και με πιάνει το παράπονο. Γιατί γαμωτο να μην βρεθούμε...» Αυτό το κομμάτι του βιβλίου μου άρεσε,  διότι εκεί μας δείχνει πως ένιωθε την ώρα που άκουγε το κομμάτι αυτό και έτσι επειδή και στην ίδια αρέσει η μουσική και γενικά όταν ακούει μουσική ξεχνιέται και θυμάται διαφορά ωραία ή άσχημα πράγματα που έχει ζήσει, την τράβηξε περισσότερο γιατί το παρομοίασε με τον εαυτό της.

Ο Κώστας δε θεώρησε ρομάντσο το βιβλίο, αφού δεν έδειξε τον τρόπο με τον οποίο χτίζεται μια ρομαντική σχέση. Και φυσικά του φάνηκε ακατανόητο το πώς γίνεται να ερωτευτούν οι δύο ήρωες μόνο μέσω ενός φιλιού. Διαφώνησε με τον τρόπο που έδειχνε ο πατέρας των κοριτσιών την αντίθεση του στην κοινωνική αδικία- κακή απομίμηση του Ρομπέν των Δασών. Αυτό που του άρεσε ήταν ότι κοινό στοιχείο Στέλιου και Χριστίνας ήταν η μουσική.

Και η Μαρία Γ. συμφώνησε με τον Κώστα για τον τρόπο δράσης του πατέρα – βλακώδης δράση, κατά τη γνώμη της. Η Χριστίνα ήταν ένας ωραίος χαρακτήρας , ανοιχτή κοπέλα και ώριμη για την ηλικία της. Ο Στέλιος δεν ήταν καθόλου συμπαθητικός ήρωας.

Η Μιχαέλα βρήκε πιο συμπαθητική τη Χριστίνα από το Στέλιο. Ενέκρινε όλες αυτές τις ακραίες επιλογές της – να βγαίνει έξω με διάφορα αγόρια, να διασκεδάζει, να ξενυχτά – γιατί όπως είπε καλύτερα να κάνεις τέτοιες ανοησίες στην ώρα τους, ως έφηβος, παρά να σου βγουν αργότερα ως προβληματικές συμπεριφορές. Οι γονείς γενικά της φάνηκαν σπαστικοί – ειδικά ο πατέρας της Χριστίνας που αντί να νοιαστεί για τα παιδιά του σηκώθηκε και έφυγε μόνος του, αφήνοντας τις κόρες του στον αυτόματο. Αντιλαμβάνεται το ότι ήθελε να βοηθήσει τους άλλους ανθρώπους με τη δράση του, αλλά στον τομέα της οικογένειας δεν ήταν σωστός.

Και στην Ιφιγένεια άρεσε η Χριστίνα και αυτό που της φάνηκε απίθανο ήταν ο τρόπος με τον οποίο γνωρίστηκαν τα δύο παιδιά.

Η Μαρία Κ. είπε πως το βιβλίο της άρεσε πάρα πολύ! Ήταν ρομαντικό και ενδιαφέρον!! Η εναλλαγή των κεφαλαίων ήταν εμφανής ,αφού άλλαζε το πρόσωπο και είχε αρκετές ομοιότητες με το βιβλίο Αμφίβια! Επίσης, και οι δύο χαρακτήρες είχαν πολύ έντονες προσωπικότητες οι οποίοι της θύμισαν  και τα παιδιά στην ηλικία της όπως και εκείνη σε μερικά πράγματα!

Στην Εύα άρεσε πολύ το βιβλίο . Και η υπόθεση του και οι ήρωες που πρωταγωνιστούν, αλλά και ο τρόπος γνωριμίας των δύο ηρώων. Στο τέλος του βιβλίου θα ήθελε να υπάρχει κάτι περισσότερο, να μάθουμε την εξέλιξη της σχέσης των δύο ηρώων.  

Η Σμαράγδα στην αρχή ήθελε να το παρατήσει γιατί σιχάθηκε το Στέλιο, αφού όπως πιστεύει δεν είχε καλή συναισθηματική και εν γένει εξέλιξη μέσα στο βιβλίο. Ήταν πολύ ανώριμος και απερίσκεπτος. Και στη Σμαράγδα φάνηκε υπερβολικό και μη ρεαλιστικό οι ήρωες να ερωτευτούν με την πρώτη ματιά. Η Χριστίνα ήταν η ηρωίδα που εξελίχθηκε στη διάρκεια της πλοκής – έκανε τρέλες, τα βρήκε με τον αδερφό της, ωρίμασε. Ο πατέρας της ήταν ο,τι να ‘ναι και ευθυνόταν απόλυτα για τη συναισθηματική αναπηρία της κόρης του.

Η Μαρία Α. ενθουσιάστηκε με το βιβλίο. Αυτό που της κράτησε το ενδιαφέρον ήταν πως πίστευε σε κάθε σκηνή ότι οι δύο ήρωες θα συναντηθούν ξανά. Της άρεσε που η Χριστίνα έψαχνε να βρει ποια είναι, να δημιουργήσει την ταυτότητά της, να δοκιμάσει τον εαυτό της και πως οι ήρωες μιλούσαν για όσα ένιωθαν. Και πως όταν ένιωθαν μοναξιά ο ένας σκεφτόταν τον άλλον και έπαιρνε κουράγιο. Αντίθετα με τους άλλους, η Μαρία μας είπε πως πιστεύει στον κεραυνοβόλο έρωτα.

Ο Χρήστος δήλωσε πως του φάνηκε πολύ παράξενο το γεγονός πως οι δύο ήρωες έφτασε να φιληθούν χωρίς να γνωρίζονται καν και το ίδιο παράξενη του φάνηκε η οικογένεια της Χριστίνας – ο τρόπος που δούλευε ο πατέρας, οι σχέσεις με τα παιδιά του, το ότι έφυγε μόλις τα βρήκε σκούρα. Επίσης του φάνηκε περίεργος ο Στέλιος ειδικά στη σκηνή που κοιτούσε από το παράθυρο την κοπέλα στο απέναντι διαμέρισμα. Βρήκε ότι δεν είχε αυτοέλεγχο.

Στην Άννα Μαρία δεν άρεσε καθόλου το βιβλίο.

Στην Αφροδίτη άρεσε πολύ το βιβλίο  και της έδωσε πολλά μηνύματα -  ιδιαίτερα αυτό με τον έρωτα ,που παρομοίαζε τον έρωτα με το ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει σαν τα συναισθήματα ! Και που η Χριστίνα αποφάσισε να μην την παρασύρει ένα άλλο άτομο συναισθηματικά !

Η Σιδικά μας είπε ότι το βιβλίο είχε σασπένς .Ήταν από αυτά τα βιβλία που κρατούν σε αγωνία τον αναγνώστη για την εξέλιξη. Η οικογένεια της Χριστίνας δεν της προκάλεσε καμιά έκπληξη – υπάρχουν πολλές διαφορετικές οικογένειες στον κόσμο.

Στην Ευγενία άρεσε πάρα πολύ το βιβλίο και ένιωσε πολύ  κοντά της τη Χριστίνα  και τον τρόπο που σκεφτόταν. Δεν περίμενε το τέλος αυτό.

Ο κ.Χαραλαμπάκης πάλι μας είπε πώς έκανε μια βόλτα στο παρελθόν με το βιβλίο αυτό. Του άρεσε αυτή η αισιόδοξη νότα της προσπάθειας που έκανε  Αιμίλιος με το Πάρε Δώσε, να προσπαθήσει αν δημιουργήσει μια κοινότητα ατόμων που δε σκέφτονται το χρήμα, που έβλεπαν αλλιώς τη ζωή. Η Χριστίνα καθώς προχωρούσε το βιβλίο άλλαξε , έκανε βήματα μπροστά, έψαξε τον εαυτό της, ενώ ο Στέλιος άργησε να εξελιχθεί. Το φινάλε του βιβλίου μοιάζει να λέει πως ότι είναι να γίνει, θα γίνει.

Στη συζήτηση που κάναμε μετά τις τοποθετήσεις των παιδιών αναφερθήκαμε στο θέμα του κεραυνοβόλου έρωτα , στον ακτιβισμό ως θεωρία και ως πράξη, στην εφηβεία με τα σκαμπανεβάσματα της, στις σχέσεις των εφήβων με τους γονείς τους και τους φίλους. Είπαμε πόσο δύσκολο είναι να προσπαθεί ο νέος άνθρωπος να χτίσει τον εαυτό του μέσα στις σημερινές συνθήκες που κυριαρχούν τα σόσιαλ μίντια και η εικόνα γενικότερα, αλλά και πώς έχει μεταλλαχθεί η ιδέα του έρωτα.

Σημεία του βιβλίου που ξεχωρίσαμε:

«Ελπίζω να πιστεύεις πως ο έρωτας είναι μια σπίθα που συναντάει μια άλλη σπίθα κι ανάβουν μαζί φωτιά.»

«Είναι κακό πράγμα οι μετανάστες για τη μάνα μου. Τους φοβάται όπως φοβάται και τη σκιά της, δηλαδή. Όσο για τον πατέρα μου, αυτός δεν τους φοβάται μόνο- τους μισεί. Έτσι κι αλλιώς , αυτός μόνο μίσος κρύβει μέσα του . Αγάπη, συμπόνια,, ανθρωπιά είναι άγνωστες λέξεις…»

«Είμαι δεκαέξι Αιμίλιε και πρώτη φορά κατάλαβα ότι υπάρχει ζωή έξω από το φόβο. Ζωή που τη ζεις μέρα με τη μέρα , που είναι ανάλαφρη , που δεν έχει υποχρεώσεις ενηλίκου και δεν περιλαμβάνει γρίφους και μυστήρια, αλλά μόνο ανθρώπινες σχέσεις κι όνειρα. Και επίσης κατάλαβα ότι στις ανθρώπινες σχέσεις είμαι σκράπας, Αιμίλιε. Μηδέν…»

«Κι ύστερα έρχεται ο μεγάλος μου αδερφός και νιώθω πως δε γίνεται να αποκτήσω προσωπικότητα αν δεν σκοτώσω την οικογένεια μου πρώτα.»

 

 

Το βάρος του αναλφαβητισμού στον 21ο αιώνα (Α' Λυκείου, κριτήριο, ταινία)

 

Στη Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία της Α Λυκείου μια από τις θεματικές ενότητες αφορά τον αναλφαβητισμό. Με τους μαθητές του Α1 είδαμε σχετικά βίντεο, μελετήσαμε κείμενα και τα παιδιά , δουλεύοντας σε ομάδες, παρουσίασαν στην τάξη τις συνέπειες του αναλφαβητισμού στη ζωή των ατόμων τεκμηριώνοντας τις απόψεις τους. Ακολουθεί το υλικό που χρησιμοποιήθηκε. Στο υλικό αυτό περιλαμβάνεται και ένα φύλλο εργασίας για την ταινία First Grader (2010) που αναφέρεται στην αληθινή ιστορία του Kimani Ng'ang'a Maruge. Είναι ο άνθρωπος που καταγράφηκε στο βιβλίο Γκίνες ως ο γηραιότερος μαθητής του κόσμου, αφού η εγγραφή του στην Α’ Δημοτικού έγινε όταν ήταν 84 ετών!  Το 2005 κλήθηκε να εκφωνήσει ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη στην οποία αναφέρθηκε στη σημασία της δωρεάν Εκπαίδευσης στη ζωή των ανθρώπων.

Ακολουθούν το ολοκληρωμένο κριτήριο (στην ομαδοσυνεργατική δόθηκε το ίδιο αλλά με μια και μόνη δραστηριότητα: να αναφέρουν τα παιδιά τις συνέπειες του αναλφαβητισμού στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων δίνοντας συγκεκριμένα παραδείγματα και τεκμηριώνοντας τις απόψεις τους)  και ένα φύλλο εργασίας για την ταινία.

ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ by giota

First Grader by giota