Τα τρία ανθρωπάκια (ξανά στη Λέσχη Ανάγνωσης!)

Το τελευταίο βιβλίο που διαβάσαμε με τη λέσχη μας ήταν Τα τρία ανθρωπάκια του Απόστολου Δοξιάδη.Όπως δηλώνει και ο τίτλος του, πρόκειται για μια παραλλαγή του παραμυθιού με τα τρία γουρουνάκια και το λύκο που τα κυνηγά. Στην προκειμένη περίπτωση ο λύκος είναι ένας αιμοβόρος και εκδικητικός γκάγκστερ, ενώ αντί για γουρούνια, κυνηγά τρία αδέρφια, που το καθένα προσπαθεί με διαφορετικό τρόπο να ξεφύγει από τη μοίρα του : το θάνατο στα 42 τους χρόνια.
Αυτό που άρεσε σε όλες μας ήταν ο τρόπος γραφής του βιβλίου, δηλαδή η εναλλαγή διαλόγου σε πραγματικό χρόνο με αφήγηση του παρελθόντος, όπως επισήμανε η Ειρήνη. Κάτι άλλο που παρατήρησε ήταν η άμεση επαφή μας ως αναγνώστες με τον αφηγητή, ο οποίος κατέχει σημαντικό ρόλο στο βιβλίο. Η Μαρία είπε πως την τράβηξε από την αρχή, ενώ η Παρασκευή, αν και δεν βρήκε τις πρώτες σελίδες πολύ ενδιαφέρουσες, τελικά τη συνεπήρε η πλοκή και διάβασε το υπόλοιπο βιβλίο μονομιάς! Της άρεσε πάρα πολύ το τέλος, ειδικά η τελευταία σελίδα. Η Τζίλντα βρήκε το βιβλίο πολύ απλό και κατανοητό, που έκανε την ανάγνωση του εύκολη και η Αναστασία Μαρία εντυπωσιάστηκε από τις ανατροπές. Εμβαθύνοντας περισσότερο στο βιβλίο, αναρωτηθήκαμε ποιος να ήταν ο πραγματικός λόγος της ξαφνικής αλλαγής του Πέπε Τερανόβα. Η Παρασκευή νομίζει πως άλλαξε λόγω του ορφανοτροφείου και της οικογενειακής ζωής του Λη Φρανκ και οι υπόλοιπς συμφωνήσαμε με την άποψη της.
Σίγουρα ήταν ένα βιβλίο με γρήγορη εξέλιξη και κινηματογραφική γραφή που σε κρατά σε αγωνία και δεν σε κάνει να βαριέσαι. Ο τελικός βαθμός ήταν 9.2.
Δάφνη Χατζηνικολάου, Γ4

Να λεγόταν η αγάπη πόνος

Να ΄ταν η αγάπη σου

ενα όνειρο που φτάνει

να κρατήσει μια ζωή.

Η αγκάλη σου εκεί να με ζεστάνει,

ώσπου το φως του ήλιου να εξαφανιστεί.

Ο έρωτας παντού να μας συντροφεύει,

μα εσύ είχες φύγει την αυγή.

Η καρδιά μου σαν πευκοβελόνα που πέφτει,

μα εσύ δεν είσαι εκεί.

Ρωτώ τα άστρα που να σε έχουν βγάλει,

μα εκείνα δεν απαντούν.

Πένα και χαρτί τον πόνο μου να βρουν,
λέξεις δεν μπορούν.

Αλτέα Σούλο, Γ3

Χωρίς εσένα

Χωρίς νερό το ποτάμι είναι πια ξερό,
χωρίς λουλούδια το δέντρο είναι σκέτο ξερόκλαδο,
η νύχτα χωρίς φεγγάρι για μένα άγριο σκοτάδι.

Να ήσουνα ποτάμι
να έπεφτα μέσα στα νερά σου
να κολυμπήσω , να πνιγώ
μέσα στην αγκαλιά σου.

Ξανά να έρθεις.
Αν με ψάξεις θα με βρεις.
Δίχως να το σκεφτείς,
έλα πάλι στη δική μου ζωή,
μακριά σου πεθαίνω κάθε στιγμή.

Και δεν μπορώ να κοιμηθώ,
σε σκέφτομαι αγάπη μου και πάω να τρελλαθώ.
Δεν είμαι εγώ που σ αγαπώ,
δεν είμαι εγώ που φταίω.
Φταίει ο Θεός που σ έκανε δημιούργημα ωραίο.

Αν κάποια στιγμή νιώσεις πραγματικό πόνο,
τότε θα δεις στ αλήθεια πως νιώθω.
Γιατί είμαι ναυάγιο σε θύελλα συναισθημάτων,
να δεις πως είναι η κατάσταση των πραγμάτων.

Αγάπη είναι να πονάς,
αγάπη είναι να λιώνεις,
αγάπη είναι ν΄ αγαπάς χωρίς να μετανιώνεις.

Νίκος Σχοινάκης, Γ3

Απουσία

Αγάπη μου, δυο στίχους θέλω να σου πω για τα συναισθήματα μου

και ίσως τότε καταλάβεις πως είσαι δικιά μου.

Μακριά σου η καρδιά μου μοιάζει σκοτεινή και άδεια.

Ας ήσουνα πάλι εδώ, μαζί μου και θα σβηνα της καρδιά μου τα σκοτάδια.

Όταν σε βλέπω με άλλους να περνάς καλά,

σκέφτομαι πόσο ανόητος ήμουν που σ άφησα να φύγεις έτσι απλά.

Και τότε γυρνάω σπίτι πολύ μόνος

και σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές, που ήσουν για μένα ουρανός.

Το δωμάτιο μου μοιάζει άδειο χωρίς τη μορφή σου

και η καρδιά μου χτυπά, όταν νιώθω την αφή σου.

Με κάτι τέτοιες λεπτομέρειες εσύ μου μαθες να ζω

και δυστυχώς μου είναι απαραίτητες , αν και δεν είσαι πια εδώ.

Δαυίδ Γκαντίνι, Γ4

Αγαπημένη

Ήρθες σαν ήλιος

και φώτισες τη μέρα μου.

Σαν βροχή και ξέπλυνες

τις στάχτες της άχαρης ζωής μου.

Απ΄το φως της αγάπης σου έλαμψα

κι απ΄το νερό της βροχής σου ήπια.
Μου κράτησες το χέρι

και μου έδειξες το δρόμο της αγάπης σου,

για να μη χαθώ στα σκοτάδια.

Κι αυτό το δρόμο θα θυμάμαι πάντα

όσα χρόνια κι αν περάσουν

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ.

Μάριος Σπύρου, Γ4

Ερωτική μαντινάδα

Σήμερα που είναι η γιορτή για τους ερωτευμένους,
τέσσερις στίχους θα σας πω για έρωτες χαμένους.

Η σκέψη μου σε αναζητά, σε ψάχνει, σε γυρεύει
για να σου πει πως σ΄αγαπά και πόσο σε λατρεύει.

Κάθε πρωί, όταν ξυπνώ, έρχεσαι στο μυαλό μου
και αμέσως σχηματίζεται ένα χαμόγελο μου.

Το σώμα σου είναι πιστολιά, μια ματιά σου σφαίρα,
με τέτοιο καυτό εκτελεστή, πως θα τα βγάλω πέρα;

Όταν σε δω, θα σου τα πω, αυτά που έχω κρυμμένα
για εσένα αισθάνομαι πολλά , γι΄αυτό γύρνα σε μένα.

Αντώνης Καβουρμάς, Γ4

Eυχαριστώ......

Σ¨ένα σου φιλί και μόνο
δεν νιώθω χαρά, μόνο πόνο
γιατί μια μέρα από κοντά σου θα χαθώ
και μες στα δάκρυα θα πνιγώ.
Και θέλω να σου πω αντίο
καθώς βούλιαξε της αγάπης μας το πλοίο.
Και ,επειδή μετά δε θα μαι δω,
θέλω τώρα να σου πω ευχαριστώ.
Ευχαριστώ για τα λάθη, που έκανα για σένα,
Ευχαριστώ, που για σένα έζησα στο ψέμα
Ευχαριστώ, που για σένα έζησα μια κόλαση,
για σένα έχασα στον παράδεισο την πρόσβαση.
Και θέλω να σου πω συγγνώμη,
πριν χωρίσουν οι δικοί μας δρόμοι
και, πριν τελειώσει το ποτό
συγγνώμη, που σε αγαπώ.
Τα μάτια σου θάλασσα
και η καρδιά μου καράβι,
η αγάπη μας ναυάγιο,
ψυχή μου κουράγιο.

Μανώλης Ψαράς, Γ4

Ελπίδες

Τα τριαντάφυλλα ξερά κάτω στο χώμα

έξω από της πόρτας το κατώφλι μου ακόμα,

μα στο παράθυρο το φως είναι αναμμένο
κι όσο περνάει ο καιρός θα σε προσμένω.

Το καντήλι της καρδιάς μου θ΄αργοσβήνει

πόνος θα γίνεται, θα λιώνει και θα σβήνει.

Δίχως τα χέρια σου, τα χέρια μου ν΄αγγίζουν

και τα μάτια σου γλυκά να αιχμαλωτίζουν.

Μα τώρα πέθαναν οι ελπίδες στο σκοτάδι

γιατί δεν ήρθε στην καρδιά μου το φεγγάρι

και για το χώμα λίπασμα έγιναν τα τριαντάφυλλα

και για το χώμα πότισμα έγιναν τα δάκρυα.

Βέρα Γιαννάκου,Γ4                                                                                               

(ο πίνακας είναι του G. Frederick Watts και λέγεται Hope)

Η αγάπη μου για σένα

Αυτή είναι η αγάπη,

η αγάπη μου για σένα.

Είναι η αφορμή

που της καρδιάς μου χύθηκε

το αίμα.

Η αγάπη της ψυχής μου

θυσιάστηκε για σένα,

για να μπορείς να αγαπάς,

χωρίς να ζεις στο ψέμα.

Ο λόγος της ζωής μου,

που πέθανε με της προδοσίας σου

το βλέμμα.

Η αγάπη που σου έδωσα

με αντάλλαγμα εσένα.

Η αγάπη της ψυχής μου

και ο λόγος της ζωής μου.

Αυτή είναι η αγάπη

Η αγάπη μου για σένα,

που πέθανε απλά κι οδυνηρά

με ένα σου μόνο ψέμα.

Μαργαρίτα Φεσσάρα, Γ3 

Μόνο γιατί μ΄αγάπησες γεννήθηκα...

Με αφορμή την ζωή και την ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη, οι μαθητές του Γ3 και Γ4 καταθέτουν τα δικά τους ποιητικά πονήματα με θέμα  -τι άλλο;- τον έρωτα! Κάθε εργασία θα ανεβεί σε χωριστή ανάρτηση. Ελπίζουμε ότι θα είστε επιεικείς κριτές!

Boulevard of broken dreams

Αχ!τι να πω γι΄αυτό το τραγούδι...........ιστορία από μόνο του. Αν και αρκετά παλιό κομμάτι, μιλάει στις καρδιες των σημερινών ανθρώπων. Μιλάει για κάτι που όλοι λίγο πολύ έχουμε αισθανθεί, την μοναξιά,το να βλέπουμε τα όνειρα μας να καταστρέφονται.
Μπορεί να πιστεύετε ότι είμαι 15 χρονών και τι ξέρω εγώ από μοναξιά και κατεστραμμένα όνειρα; Έλα όμως που δεν είναι έτσι.Είναι δύσκολη η εφηβεία στις μέρες μας. Είναι δύσκολο να σε πιέζουν όλοι να μεγαλώσεις. Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις πράγματα, που δεν τα περίμενες. Είναι δύσκολο να είσαι έφηβος.
Γι΄αυτό  έχω συνδέσει με το τραγούδι αυτό ό,τι δύσκολο έχω περάσει μέχρι τώρα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Αυτό το τραγούδι όλοι το έχουμε σιγοτραγουδήσει, το έχουμε νιώσει και το έχουμε χορέψει ο καθένας με τον δικό του τρόπο.Είναι ένα μοναδικό κομμάτι που μιλάει για τη ζωή και τη φύση ενός μοναχικού ανθρώπου!
Παρασκευή Κρητικού, Γ2

"εγώ εσύ αυτός εμείς εσείς αυτοί"

Κάθομαι και σκέφτομαι. Συλλογίζομαι. Όσο παράξενο κι αν είναι να συλλογίζεται μία 14χρονη μαθήτρια, εγώ συλλογίζομαι. Διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Απ'το τι θα φάω σήμερα το βράδυ ως το ρατσισμό. Και τα δύο, κατά τη γνώμη μου, έχουν την ίδια δυσκολία στο να λυθούν. Λέω να ξεκινήσω με το πρώτο πρόβλημα. Τι θα φάω σήμερα; Λύθηκε αμέσως με ένα άνοιγμα του ψυγείου. Τοστ. Και συνεχίζω.. Χμμ, ρατσισμός. Ναι, υπάρχει στις μέρες μας. Το βλέπω στα βλέμματα των ανθρώπων όποτε μπαίνει ένας μετανάστης - κυρίως Αλβανός ή Πακιστανός και όχι Αμερικάνος ή Γάλλος!!- στο μετρό, στο λεωφορείο, στο τρένο.. Τον κοιτάνε με τόσο μίσος που ώρες ώρες νομίζω πως τους έχει κάνει κάτι ο κακομοίρης. Μερικές φορές πιάνω κι εγώ τον εαυτό μου να τους κοιτάζει έτσι. Αλλά εγώ δεν είμαι ρατσίστρια. Εγώ απλώς τους φοβάμαι. Δεν είμαι η μόνη. Όλοι τους φοβούνται τους ξένους. Δεν πράττω κάποιο έγκλημα. Ή μήπως πράττω; Ουφ, δεν ξέρω. Εσείς οι μεγάλοι έχετε κάνει τον κόσμο τόσο περίπλοκο που ένα παιδί, γιατί αυτό είμαι.παιδί, δεν μπορεί να τον κατανοήσει. Γιατί να τους φοβάμαι τους αλλοδαπούς; Γιατί; Επειδή μερικές φορές οι συνθήκες ζωής τους είναι άθλιες και φτάνουν σε σημείο να ληστεύουν; Εμείς, δηλαδή, δεν το κάνουμε αυτό; Αχ δε σας καταλαβαίνω. Με αυτή τη λογική θα έπρεπε να φοβάμαι και τον ίδιο μου τον εαυτό! Πιστεύω -ναι, πιστεύω, γιατί είμαι άνθρωπος και έχω το δικαίωμα να πιστέψω, να χαρώ να δακρύσω, να φωνάξω, να ζήσω- ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ομορφιά είτε είναι μαύρος είτε είναι άσπρος, είτε μουσουλμάνους είτε μάρτυρας του Ιεχωβά. Είμαστε άνθρωποι και αυτό μετράει. Επανέρχομαι στο θέμα εάν είμαι ή όχι ρατσίστρια. Η ψυχή μου πιστεύει πως δεν είμαι, αλλά οι αυθόρμητες πράξεις μου άλλα δείχνουν. Δείχνουν ένα ρομποτάκι που το καθοδηγεί η κοινωνία και το κάνει να μισεί τα αδέλφια του. Γι' αυτό κι εγώ απο 'δώ και πέρα, θα διαφέρω από εσάς που μας κάνετε ό, τι θέλετε. Ωχ, η μαμά φωνάζει. Έτοιμο το τοστ. Καθώς κατεβαίνω στην κουζίνα, ακούω την παιδική φωνούλα του αδερφού μου να συλλαβίζει :

« εγώ διαφέρω

Εσύ διαφέρεις

Αυτός διαφέρει

Εμείς διαφέρουμε

Εσείς διαφέρετε

Αυτοί διαφέρουν»

Μιρέλλα.

Αφιερωμένο στο προσωπικό μου τριαντάφυλλο…

Κάποιος κάποτε μου είπε πως οι φίλοι, οι κολλητοί είναι σαν τα τριαντάφυλλα. Όσο τα ποτίζεις τόσο κι αυτά θα ανθίζουν και θα σου δίνουν αυτήν την ευχαρίστηση βλέποντάς τα, όμως εάν δεν τα ποτίζεις αυτά θα μαραθούν και στο τέλος μπροστά σου δε θα βλέπεις τίποτα παρά μόνο χώμα.

Εγώ είμαι σε ένα σταθερό στάδιο. Στο χώμα. Τόσα χρόνια έχουν περάσει και ακόμη βλέπω μπροστά μου χώμα! Μόνο χώμα!!! Μερικές φορές μάλιστα, από την τόση επιθυμία που είχα για να αποκτήσω κι εγώ το δικό μου τριαντάφυλλο, βιάστηκα και όσα τριαντάφυλλα μου χάρισε ο κήπος μου, εγώ τα κατέστρεφα από την υπερβολική μου φροντίδα. Αρκετές φορές απογοητεύτηκα, άλλες έκλαψα, μα πάντα στο τέλος η θέλησή μου να αποκτήσω το δικό μου τριαντάφυλλο με έκανε όλο και πιο δυνατή.

Και να που πριν λίγους μήνες, μετά από αρκετές απόπειρες φυτέματος του τριαντάφυλλου, ήρθε το ιδανικό τριαντάφυλλο. Ήταν τόσο όμορφο, τόσο υπέροχο, τόσο κατάλληλο για να μου καλύψει το κενό της μοναξιάς. Περάσαμε τόσο ωραία μαζί. Το πότιζα 2-3 φορές τη μέρα, του μίλαγα, το έπαιρνα αγκαλιά και όταν ήταν η ώρα για να κοιμηθεί του διάβαζα το αγαπημένο του παραμύθι. Ήταν όλα τόσο μαγικά. Μέχρι που ξαφνικά, το τριαντάφυλλο άρχισε να μαραίνεται και εγώ να ανησυχώ. Έκανα τα πάντα για να το κρατήσω δίπλα μου όσο πιο πολύ μπορούσα, αλλά αυτό με άφησε μόνη μου. Δε μ’ αγάπησε ποτέ. Ποτέ του δε με νοιάστηκε. Το ευχαριστώ του ήταν να με αφήσει.

Ώσπου μετά από τρεις μέρες μοναξιάς, το είδα παρέα με ένα άλλο παιδάκι. Ήμουν σίγουρη πως ήταν το δικό μου τριαντάφυλλο. Φαινόταν πιο ζωντανό, πιο χαρούμενο τώρα. Ήθελα να πάω να του μιλήσω, να το ρωτήσω γιατί με άφησε. Αλλά δεν ήθελα να του χαλάσω αυτήν την ευτυχία. Έτσι, να ‘μαι πάλι μόνη μου, κοιτάζοντας το χώμα και αναζητώντας το λάθος μου.

Μα να! Ένα νέο τριαντάφυλλο φυτρώνει! Όμως όχι! Δεν είναι τόσο κόκκινο όσο το προηγούμενο. Αυτό είναι γεμάτο αγκάθια! Δε μου αρέσει! Θέλω πίσω το άλλο! Το αγαπάω το άλλο!



Αφιερωμένο στην Ν.

Μιρέλλα Καβαδάκη, Γ4