Αφιερωμένο στο προσωπικό μου τριαντάφυλλο…

Κάποιος κάποτε μου είπε πως οι φίλοι, οι κολλητοί είναι σαν τα τριαντάφυλλα. Όσο τα ποτίζεις τόσο κι αυτά θα ανθίζουν και θα σου δίνουν αυτήν την ευχαρίστηση βλέποντάς τα, όμως εάν δεν τα ποτίζεις αυτά θα μαραθούν και στο τέλος μπροστά σου δε θα βλέπεις τίποτα παρά μόνο χώμα.

Εγώ είμαι σε ένα σταθερό στάδιο. Στο χώμα. Τόσα χρόνια έχουν περάσει και ακόμη βλέπω μπροστά μου χώμα! Μόνο χώμα!!! Μερικές φορές μάλιστα, από την τόση επιθυμία που είχα για να αποκτήσω κι εγώ το δικό μου τριαντάφυλλο, βιάστηκα και όσα τριαντάφυλλα μου χάρισε ο κήπος μου, εγώ τα κατέστρεφα από την υπερβολική μου φροντίδα. Αρκετές φορές απογοητεύτηκα, άλλες έκλαψα, μα πάντα στο τέλος η θέλησή μου να αποκτήσω το δικό μου τριαντάφυλλο με έκανε όλο και πιο δυνατή.

Και να που πριν λίγους μήνες, μετά από αρκετές απόπειρες φυτέματος του τριαντάφυλλου, ήρθε το ιδανικό τριαντάφυλλο. Ήταν τόσο όμορφο, τόσο υπέροχο, τόσο κατάλληλο για να μου καλύψει το κενό της μοναξιάς. Περάσαμε τόσο ωραία μαζί. Το πότιζα 2-3 φορές τη μέρα, του μίλαγα, το έπαιρνα αγκαλιά και όταν ήταν η ώρα για να κοιμηθεί του διάβαζα το αγαπημένο του παραμύθι. Ήταν όλα τόσο μαγικά. Μέχρι που ξαφνικά, το τριαντάφυλλο άρχισε να μαραίνεται και εγώ να ανησυχώ. Έκανα τα πάντα για να το κρατήσω δίπλα μου όσο πιο πολύ μπορούσα, αλλά αυτό με άφησε μόνη μου. Δε μ’ αγάπησε ποτέ. Ποτέ του δε με νοιάστηκε. Το ευχαριστώ του ήταν να με αφήσει.

Ώσπου μετά από τρεις μέρες μοναξιάς, το είδα παρέα με ένα άλλο παιδάκι. Ήμουν σίγουρη πως ήταν το δικό μου τριαντάφυλλο. Φαινόταν πιο ζωντανό, πιο χαρούμενο τώρα. Ήθελα να πάω να του μιλήσω, να το ρωτήσω γιατί με άφησε. Αλλά δεν ήθελα να του χαλάσω αυτήν την ευτυχία. Έτσι, να ‘μαι πάλι μόνη μου, κοιτάζοντας το χώμα και αναζητώντας το λάθος μου.

Μα να! Ένα νέο τριαντάφυλλο φυτρώνει! Όμως όχι! Δεν είναι τόσο κόκκινο όσο το προηγούμενο. Αυτό είναι γεμάτο αγκάθια! Δε μου αρέσει! Θέλω πίσω το άλλο! Το αγαπάω το άλλο!



Αφιερωμένο στην Ν.

Μιρέλλα Καβαδάκη, Γ4