Το όνομα μου είναι Σαμ.

Κυριακή απόγευμα και στο συνηθισμένο ραντεβού μας με την ομάδα της κινηματογραφικής λέσχης παρακολουθήσαμε την ταινία Το όνομα μου είναι Σαμ.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: Ο Sam Dawsons είναι διανοητικά καθυστερημένος κι έχει την αντίληψη ενός 7χρονου παιδιού. Έχει μια κόρη την οποία απέκτησε κατά την σύντομη σχέση του με μια άστεγη γυναίκα η οποία τους εγκατέλειψε μετά τη γέννα.
Η 7χρονη κόρη του, Lucy Diamond ζει υπό την κηδεμονία του Sam αλλά το πρόβλημα αρχίζει όταν κάποιος κοινωνικός λειτουργός αποφασίζει πως δεν είναι καλό για τη Lucy να μείνει μαζί του αφού μεγαλώνοντας θα γίνει πιο έξυπνη απ’ αυτόν και η σχέση τους βάζει σε κίνδυνο την ανάπτυξή της.
Ο Sam θα ξεκινήσει έναν δικαστικό αγώνα για να προσπαθήσει να κερδίσει την επιμέλεια της κόρης του.

Η ταινία θίγει ένα ένα πολύ σοβαρό ερώτημα:κατά πόσο ένας γονιός με νοητική ανεπάρκεια μπορεί να αναθρέψει ένα φυσιολογικό παιδί. Η ταινία προσπαθεί να βρει την ισορροπία ενός καλού γονιού μεταξύ λογικής και καρδιάς. Ο Σαμ δεν μπορεί να προσφέρει πολλά στην μικρή Λούσι παρά μόνο την ατέλειωτη βαθιά αγάπη του. Είναι αυτό όμως αρκετό; Έξυπνο δράμα με βαθιά ερωτήματα ως προς την ανατροφή του παιδιού καθώς πέρα από την κεντρική ιστορία βλέπουμε και την παράλληλη της πανέξυπνης δικηγόρου, η οποία όμως σαν μητέρα υστερεί, μιας και η δουλειά της μπαίνει συνέχεια μπροστά. Ένας μαγικός Sean Penn σε μια ιστορία που θα σας κάνει να δακρύσετε. Στα plus η μικρή, τότε, Fanning που στέκεται παραπάνω από επάξια δίπλα στα ονόματα Penn και Pfeiffer. (κριτική από την ιστοσελίδα http://www.tenia.gr/2013/05/i-am-sam.html)

  

Τα γενικά συμπεράσματα από την ταινία όπως αυτά αποτυπώθηκαν στη συζήτηση και τα φύλλα εργασίας που απάντησαν οι μαθητές ήταν τα ακόλουθα:

·        Ο κοινωνικός ρατσισμός είναι απαράδεκτος, αλλά αρκετοί παραδέχτηκαν ότι οι ίδιοι έχουν φερθεί κάποια στιγμή στη ζωή τους ρατσιστικά σε κάποιον ηθελημένα ή άθελα τους.

·         Στο ερώτημα αν θα έκαναν παρέα με κάποιο άτομο με αναπηρία κάποιοι απάντησαν ότι δε θα μπορούσαν να κάνουν γιατί θα ήταν δύσκολο να συνεννοηθούν. Η πλειοψηφία ωστόσο είπε ότι θα αποδεχόταν ως φίλο ένα άτομο με ειδικές ανάγκες.

·        Στο ερώτημα: “Πώς αντέδρασες στα πρώτα λεπτά της ταινίας όταν είδες το Sam, κάποιοι παραδέχτηκαν ότι γέλασαν ή ένιωσαν περίεργα αλλά μετά το μετάνιωσαν. Κάποιοι ένιωσαν και λύπηση για το Sam, ενώ άλλοι παραξενεύτηκαν επειδή δεν βλέπουν καθημερινά άτομα με αναπηρία.

·        Στην εξέλιξη της ιστορίας κατέκτησαν την αυτογνωσία και ο Sam και η δικηγόρος του, γεγονός που το αναγνώρισαν οι περισσότεροι μαθητές.

·        Στο ερώτημα τι θα έκαναν οι ίδιοι οι μαθητές αν ήταν η δικαστής που χειριζόταν την υπόθεση του Sam, όλοι οι μαθητές απάντησαν ότι θα αποφάσιζαν να μείνει η Lucy με τον πατέρα της. Παρόλα αυτά κάποιοι είχαν αμφιβολίες για το αν ο Sam θα τα κατάφερνε να τη μεγαλώσει μόνος του.

·        Οι μαθητές γενικά ένιωσαν συγκίνηση και χαρά στο τέλος της ταινίας και ικανοποιήθηκαν από την εξέλιξη της υπόθεσης.
        Όλγα Καζάκη, ΠΕ06