O εφιάλτης

     

     Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη τη μέρα...θυμάμαι όμως γεγονότα που θα μπορούσαν να σημαδέψουν το μέλλον μου για πάντα. Ήταν μεσημέρι...όχι από εκείνα τα χαρούμενα, που περπατάς στους δρόμους, ακούς την υπέροχη μελωδία των πουλιών, ενώ ταυτόχρονα νιώθεις τον ήλιο μες τα μάτια σου! Ήταν λοιπόν ένα λυπημένο μεσημέρι... ακόμα και ο καιρός συμφωνούσε. Είχε σύννεφα και πολύ κρύο, τόσο που ένιωθες ακόμα και τα κόκαλα σου να παγώνουν.

              Μόλις είχε γυρίσει η μαμά στο σπίτι. Δεν μου μίλησε, απλά μου έδειξε τον έλεγχο από το σχολείο, που μόλις είχε παραλάβει. Δεν είχα πολύ ευχάριστους βαθμούς. Η πρώτη φωνή που ακούστηκε ήταν του μπαμπά. Μου είπε πως είμαι κακός μαθητής και πως αν συνεχίσω έτσι, στο μέλλον θα καταλήξω να είμαι ζητιάνος. Την σκυτάλη του λόγου την πήρα εγώ. Σηκώθηκα απότομα απ' τον καναπέ και φώναξα<< δεν με καταλαβαίνετε!>> και μετά κλείστηκα στο δωμάτιό μου βυθισμένος στις σκέψεις μου.

            Μετά από περίπου δέκα λεπτά αποκοιμήθηκα... κάποια στιγμή ξύπνησα απότομα. Δεν ήμουν όμως στο σπίτι μου. Ήμουν σε ένα μέρος σκοτεινό, δεν μπορούσα να δω τίποτα παρά μόνο τι απόλυτο σκοτάδι. Ξαφνικά άρχισα να ακούω φωνές. Δεν καταλάβαινα τι προσπαθούσαν να μου πουν. Θυμάμαι πως ήταν δυνατές και ανυπόφορες. Άρχισα να ουρλιάζω και να ζητάω απεγνωσμένα βοήθεια, κανείς όμως δεν μου απάντησε. Έκλεισα τα μάτια μου και ευχήθηκα να σταματήσουν, έτσι και έγινε. Μόλις σταμάτησαν άνοιξα τα μάτια μου. Βρισκόμουν σε έναν λαβύρινθο, όπου οι τοίχοι ήταν ράφια με βιβλία. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Έπιασα λοιπόν μερικά βιβλία για να διαβάσω. Διάβασα πολλά όπως ένα που λεγόταν <<ο βίος μου>> ή ακόμα και ένα που λεγόταν η <<αυτοβιογραφία>> μου, τότε κατάλαβα ότι βρισκόμουν στο υποσυνείδητο μου. Μετά από αρκετή ώρα στην προσπάθεια μου να βρω μία έξοδο, συνάντησα έναν ζητιάνο. Με σταμάτησε και μου πε << όσο μπορείς να διαβάζεις παιδί μου. Μην καταντήσεις να έχεις μία δουλειά χωρίς ελπίδα.>>. Δεν πρόλαβα να απαντήσω. Οι φωνές επέστρεψαν πάλι. Με είχαν καταλάβει ολόκληρο. Ζήτησα από τον ζητιάνο να με βοηθήσει, αλλά δεν το κανε. Όσο περνούσε η ώρα η παρουσία του άρχισε να χάνεται.  Το δωμάτιο βάφτηκε πάλι μαύρο. Έκλεισα τα μάτια μου έχοντας πάλι την ελπίδα πως οι φωνές θα έπαυαν να υπάρχουν.

            Όταν τα άνοιξα ήμουν στο δωμάτιό μου. Ανακουφίστηκα τόσο που αυτός ο εφιάλτης τελείωσε. Τότε, έτρεξα γρήγορα στους γονείς μου και με μία στοργική αγκαλιά τους υποσχέθηκα ότι θα βελτιώσω τους βαθμούς μου στο σχολείο.

            Μάριος Αυγουλάς Γ'1

                                                                                                                                                 

Απομνημονεύματα της επαρχίας

Πολλές φορές αναθυμάμαι γεγονότα από παλιά, από τότε που ήμουν σε μικρότερη ηλικία. Αυτό που σκέφτομαι περισσότερο είναι το παλιό μας σπίτι , στο χωριό που κατοικούσαμε ως το 2009. Όταν ήμουν μικρή, λοιπόν, κάθε βράδυ η μητέρα μου, μου τραγουδούσε γλυκά το ανούρισμα ¨Να μου το πάρεις ύπνε μου", για να κοιμηθώ. Ο μπαμπάς μου κάθε απόγευμα πήγαινε να διδάξει στο νυχτερινό σχολείο. Μας αποχαιρετούσε και γύριζε το βράδυ.
Τα καλοκαίρια πηγαίναμε συχνά στην εξοχή στο Μαρμάρι. Εκεί είχε ο παππούς μου τα ζα του. Η χαρά μας ήταν μεγάλη που βρισκόμασταν στην εξοχή κι όλα τα παιδιά παίζαμε και τρέχαμε στους αγρούς. Χανόμασταν στα σπαρμένα με στάρι χωράφια και οι μεγάλοι έψαχναν να μας βρουν. Ακούγοντας τα γέλια και τις φωνές μας μας εντόπιζαν εύκολα. Επίσης μας άρεσε να σκαρφαλώνουμε στα δέντρα και να απολαμβάνουμε το αγμάντεμα της θάλασσας. Τα κορίτσια μαζεύαμε αγριολούλουδα και φτιάχναμε ανθοδέσμη απο τριαντάφυλλα.
Ήταν στιγμές ευτυχίας που θα μου μείνουν αξέχαστες. Μια ευκαιρία να απολαμβάνεις τις ομορφιές της φύσης , το καθαρό αεράκι μακριά από την πόλη και τις σκοτούρες της.
Χριστιάνα Χανοπούλου, Γ6

Γυναίκες

Στα 200 π.Χ στις περισσότερες χώρες του κόσμου, οι γυναίκες ήταν κατώτερες από τους άντρες. Έμεναν στο σπίτι για να φροντίζουν τα παιδιά και ασχολούνταν με τις δουλειές του σπιτιού. Απαγορευόταν να κυκλοφορούν μόνες τους έξω και ήταν καλυμμένες στο πρόσωπο με μαντήλι - μόνο τα μάτια τους φαινόντουσαν. Επίσης, όταν έκαναν κάτι λάθος , τους έβαζαν τις φωνές και τις χτυπούσαν.

Ακόμη, σε μερικά κράτη που είχαν βασιλιά , έπαιρναν τις γυναίκες από τις οικογένειες τους και τις έβαζαν στο χαρέμι. Εκεί ήταν πολύ αυστηρά και αν δεν υπάκουαν σε κανόνες μπορεί και να τις σκότωναν. Γενικά συμπεριφέρονταν στις γυναίκες σαν τα ζα. Τώρα όμως έχουν αλλάξει πολλά πράγματα και σχεδόν σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες. Μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερες έξω και να εργάζονται!
Χρυσάνθη Φουντωτού, Γ6

Ονειροκλέφτης

Μια φορά έναν καιρό ζούσε ένα κοριτσάκι που ονομαζόταν Δήμητρα. Στη ζωή της όλα έμοιαζαν με πραγματικό όνειρο. Είχε έναν αδερφό, τον Ιωάννη, που την περνούσε τέσσερα χρόνια. Ήταν ένα ήρεμο και αστείο αγορι , όμως βιαζόταν πάντα με ό,τι έκανε. Ο Παπατρέχας, έτσι τον ονόμαζε όλη η γειτονιά .

Η οικογένεια τους ήταν μια χαρούμενη οικογένεια. Μια νύχτα όμως η Δήμητρα δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Φώναξε τη μητέρα της και αυτή της τραγούδησε ένα τραγούδι: "Να μου το πάρεις ύπνε μου". Το τραγούδησε δυο φορές , της είπε Κοιμήσου αστρί μου και την άφησε να κοιμηθεί.Στις δώδεκα η ώρα η Δήμητρα ξύπνησε. Ήταν τρομαγμένη , γιατί είδε έναν εφιάλτη. Είδε ότι ζούσε σε πόλεμο,  έβλεπε παντού νεκρούς γύρω της και άκουγε μια φωνή να της λέει:  Κρητικός πόλεμος!! Όμως δεν ήξερε από που ακουγόταν. Μετά από δυο λεπτά μπήκε η μητέρα τρέχοντας στο δωμάτι της.Είχε πανικοβληθεί , γιατί η κόρη της τσίριζε. Η Δήμητρα της εξήγησε τι έγινε και η μητέρα της της πρότεινε να κοιμηθεί λίγο ακόμα. Όσο μπορείς , της είπε.
Όταν πήγε να βγει έξω , συνειδητοποίησε ότι μια πεταλούδα είχε καθίσει πάνω στο κομοδίνο της Δήμητρας. Η μητέρα της πήγε πήρε ένα ποτήρι και τη φυλάκισε μέσα. Σιγά σιγά κατέβηκε τη σκάλα και πήγε στη βιβλιοθήκη.Βρήκε ένα βιβλίο με τον τίτλο "Τα πιο παράξενα ζώα και έντομα που υπάρχουν". Το ξεφύλλισε μέχρι που βρήκε το κεφάλαιο που μιλούσε για μια μοναδική πεταλούδα που ονομαζόταν ¨Ονειροκλέφτης". Τώρα σε βρήκα , είπε στην πεταλούδα! Τι είναι αυτό που κάνεις στο παιδί μου!Άφησε την πεταλούδα ελεύθερη και πήγε να κοιμηθεί.
Από τη στιγμή που η μητέρα της έβγαλε την πεταλούδα από το δωμάτι της η χαρά της Δήμητρας επέστρεψε και έπεσε σε ένα βαθύ ύπνο!
Γιάννα Ψώμαλη, Γ6

(Το κείμενο γράφτηκε ως άσκηση δημιουργικής γραφής στο μάθημα των Νέων Ελληνικών)