Βαθμολογίες(Scored), ΜακΛάφλιν Λόρεν

Βαθμολογίες. Ένα βιβλίο για ένα σκοτεινό μέλλον όπου η ζωή ενός εφήβου καθορίζεται από την παρακολούθηση της βαθμολογίας και της συμπεριφοράς του. Η τεχνολογία εισβάλλει στη ζωή του και την παρακολουθεί. Οι σχέσεις με τους φίλους του καθορίζονται από αυστηρά κριτήρια του συστήματος.

Τα παιδιά κατέθεσαν αρκετές απόψεις σχετικά με τα θέματα που θίγει το βιβλίο στην τελευταία μας συνάντηση. Η Κατερίνα στάθηκε περισσότερο στο θέμα της βαθμολογίας και το πόσο επηρέαζε την επιλογή φίλου ή παρέας. Πράγμα το οποίο, όπως μας είπε, συμβαίνει και στην εποχή μας-οι γονείς δηλ. θέλουν τα παιδιά τους να κάνουν παρέα με τους άριστους μαθητές, στέκονται στη βαθμολογία των φίλων των παιδιών τους. Η Νεφέλη, αν και αρχικά το βρήκε βαρετό, το διάβασε και την εντυπωσίασε και η ερωτική ιστορία που διαπλέκεται αλλά και η συνέχεια της ιστορίας. Η Δήμητρα το διάβαζε με στόχο να δει τι θα γίνει στο τέλος-το θέμα της προκάλεσε μεγάλη περιέργεια! Ο Χάρης ξεκίνησε από το εξώφυλλο, το οποίο του άρεσε πολύ-τα ματάκια από τις κάμερες που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των νέων. Στη συνέχεια στάθηκε στον περίεργο έως σκοτεινό ρόλο της διευθύντριας του σχολείου , που προέτρεπε την πρωταγωνίστρια Ιμάνι να παρακολουθεί τις κινήσεις των άλλων παιδιών και να τις καρφώνει. Στο love story δεν έδωσε καμιά σημασία . Ο Κωνσταντίνος εντυπωσια΄στηκε από τη χρήση των καμερών και όλη η υπόθεση του βιβλίου του θύμισε το παιχνίδι Big Brother.

Στη Βάσια και τη Χρυσάνθη άρεσε η ρεαλιστική υπόθεση του βιβλίου και η Βάσια μας είπε ότι θα γινόταν ένα ενδιαφέρον κινηματογραφικό έργο! Μαζί τους συμφώνησε και η Γιάννα που βρήκε ενδιαφέρουσα τη δράση του βιβλίου αλλά την ερωτική ιστορία. Η Νικολέτα αναφέρθηκε στο ρόλο του καθηγητή της Ιμάνι, που έκανε τη διαφορά. Ήταν καλός με τους μαθητές του και επιδίωκε να τους ξυπνήσει την περιέργεια και την επιθυμία για γνώση. Παράλληλα της έκανε εντύπωση η ιδιαίτερη σχέση της Ιμάνι με τον μπαμπά της. Η Στεργιάννα μίλησε για το διαχωρισμό των μαθητών βάσει της βαθμολογίας , πράγμα το οποίο την εντυπωσίασε. Επίσης της άρεσε το ότι οι δύο κεντρικοί ήρωες, αν και διαφωνούσαν μεταξύ τους, σέβονταν ο ένας τον άλλον και αυτό οδήγησε και στη δημιουργική συνεργασία τους. Ο Σταμάτης, αν και βρήκε λίγο βαρετή την αρχή του βιβλίου, προβληματίστηκε σχετικά με την ιδέα αυτή του απόλυτου ελέγχου των κινήσεων και της δράσης των μαθητών και την παρακολούθηση τους από τις κάμερες.

Τελικά αναρωτηθήκαμε κατά πόσο βελτιώνει τη ζωή μας η εισβολή των καμερών ασφαλείας και αν όλα αυτά που γίνονται χάριν της δικής μας προστασίας, μας προστατεύουν ή μας στερούν την ελευθερία μας . Πόσο η βαθμολογία πρέπει να καθορίζει και τη δική μας στάση απέναντι στους ανθρώπους που επιλέγουμε ως φίλους μας. Ποια πρέπει να είναι η δική μας στάση απέναντι στην τεχνολογία και τη χρήση της. Ενδιαφέρουσα λοιπόν η συζήτηση μας για άλλη μια φορά! Επόμενο βιβλίο μας το βιβλίο Κόλιν Φίσερ.

Ελεύθεροι γεννηθήκαμε και ελεύθεροι θα πεθάνουμε! (Γράμματα από το πολιορκημένο Μεσολόγγι)

Αγαπημένη μου ξαδέλφη,

Σου γράφω από το μαρτυρικό Μεσολόγγι , όπου η κατάσταση είναι οικτρή και απελπιστική. Τα τρόφιμα έχουν τελειώσει. Δεν έχουμε να φάμε και να ταΐσουμε τα παιδιά μας. Η πείνα μας έχει αποδυναμώσει. Δεν έχουμε δύναμη ούτε να αγωνιστούμε, ούτε να πολεμήσουμε , ούτε να αισιοδοξούμε. Οι στρατιώτες μας δεν έχουν όπλα, ούτε φαγητό, ούτε φαγητό, ούτε δύναμη να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Οι Τούρκοι μας έχουν περικυκλώσει , εκμεταλλευόμενοι την άθλια κατάσταση μας και περιμένουν να προδώσουμε την πατρίδα μας. Δεν έχουμε πολλά περιθώρια. Δεν μπορούμε πια να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Η μόνη λύση που μας απομένει είναι η φυγή , η έξοδος. Σκεφτόμαστε να φύγουμε ένα βράδυ κρυφά, χωρίς να μας αντιληφθούν. Νιώθω ντροπή γι αυτό. Θα φύγουμε σαν δειλοί, εγκαταλείποντας την πατρίδα μας, αφήνοντας την στα χέρια των εχθρών. Την παραδίδουμε  σαν να την προδίδουμε. Μα τουλάχιστον θα σώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας. Σε λίγες ώρες με το καλό θα είμαι στην Πάτρα. Ας πάρουμε δυνάμεις και θα απελευθερώσουμε ξανά το Μεσολόγγι.

Με πολλή αγάπη

 Χριστιάννα Χανοπούλου

Αγαπητή Δήμητρα

Το Μεσολόγγι μας χτυπήθηκε για δεύτερη φορά από τους σκληρούς και αιμοσταγείς Τούρκους. Η κατάσταση μέσα στην πόλη έχει φτάσει σε τραγικό σημείο.

Ερημιά παντού. Δεν υπάρχουν τρόφιμα……Γυναίκες , παιδιά, γέροντες και στρατιώτες τρέφονται με φύκια, δέρματα , ποντίκια και γάτες. Βλέπω νεκρούς παντού γύρω μου, οι οποίοι αυξάνονται και υπάρχει μια σιωπή που βαραίνει την ψυχή μου.  

Πυροβολισμοί, ουρλιαχτά συνοδεύουν την καθημερινότητα μου. Όλα γύρω γκρεμισμένα, ξεθωριασμένα και μουντά , ενώ διανύουμε την πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Έχω φτάσει σε σημείο να ζηλεύω την πεταλούδα που πετάει ελεύθερη μακριά και το λουλούδι που ανθίζει και δίνει χρώμα σε μια πόλη που μαραίνεται.

Πιστεύω πως όλα αυτά που σου ανέφερα σε έχουν τρομάξει , σε έχουν κλονίσει και πιθανόν να σε έχει καταλάβει ένα κύμα απαισιοδοξίας. Όμως εγώ πιστεύω πως ακόμη υπάρχει ελπίδα και θα συνεχίσω να ονειρεύομαι. Εύχομαι σύντομα να αλλάξουν όλα!

Η φίλη σου 

Κατερίνα Φαϊλλη

Αγαπημένη μου μητέρα,

Οι συνθήκες εδώ στο Μεσολόγγι όσο πάνε και χειροτερεύουν .Χθες έγινε ένα περιστατικό . Δυο γυναίκες πιάστηκαν στα χέρια για το ποια θα έδινε το ψωμί στο παιδί τους . Πήγα εγώ και τις χώρισα, γιατί η κατάσταση θα χειροτέρευε .Είμαστε ειλικρινά τόσο εξαντλημένοι όλοι. Προσπαθούμε όμως να μην υποχωρήσουμε .Οι αρρώστιες εδώ έπιασαν πολλούς ανθρώπους και παιδιά .Γιατροί δεν υπάρχουν ,τα μικρά παιδιά αδύναμα χωρίς φαγητό και φάρμακα κλαίνε με μια βραχνή φωνή και οι μητέρες ,δίχως να μπορούν να κάνουν, κάτι αρχίζουν να χτυπιούνται μόνες τους ως άχρηστες μητέρες όπως αποκαλούνται από μόνες τους .

Τα παλικάρια που πολεμάω μαζί ,οι άντρες αυτοί οι ανυποχώρητοι με το τουφέκι στο χέρι κάθονται σε ένα βουναλάκι και κλαίνε .Μητέρα καταλαβαίνεις σε τι ντροπιαστική κατάσταση βρισκόμαστε ; Δεν με νοιάζει ο θάνατος ούτε η πείνα ούτε η αρρώστια. Το μόνο που μου καρφώνει την καρδιά είναι οι Τούρκοι που γελάνε μαζί μας και ξέρουν την μοίρα μας πρώτοι από εμάς .Αλλά εμείς είμαστε Έλληνες ! Δεν υποχωρούμε! Είμαστε υπερήφανοι και δεν πρόκειται να πέσουμε στα χέρια των Τούρκων .Μπορεί να μην νικήσουμε τους εχθρούς, αλλά θα πεθάνουμε ελεύθεροι . Γιατί ελεύθεροι γεννηθήκαμε και ελεύθεροι θα πεθάνουμε !

Η φίλη σου

 Μηνοδώρα Χατζημιχαήλ

Αγαπητέ μου Αντώνη,

όπως ξέρεις πήγα με τους συμμάχους μας στο Μεσολόγγι. Πήγαμε να βρούμε τη νίκη αλλά δε μας βγήκε σε καλό. Έχουμε παγιδευτεί όλοι μέσα στην τάφρο .Δεν έχουμε τροφή, ούτε νερό αλλά το σημαντικότερο μας τελείωσαν τα πολεμοφόδια.

Έχω χάσει δέκα κιλά, είμαι πάρα πολύ αδύναμος. Ούτε το τουφέκι μου δε μπορώ να σηκώσω , μου είναι πολύ βαρύ. Φοβάμαι ότι θα πεθάνω σε αυτή την τάφρο και δε θα ξαναδώ την οικογένεια μου. Μου λείπουν όλες οι στιγμές που περνούσαμε μαζί, μου λείπει η χαρά.

Σου ζητάω μόνο μια χάρη. Θέλω να πεις στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου ότι τους αγαπώ και να τους πάρεις υπό την προστασία σου!

Με αγάπη

Παντελής Χατζηιωάννου

Αγαπημένη μου οικογένεια,

Μου λείψατε όλοι τόσο πολύ! Μακάρι να ξέρατε πόσο δύσκολο είναι να ξέρεις ότι θα πεθάνεις , αλλά παρόλα αυτά να θέλεις να προστατέψεις την πατρίδα σου. Όχι μόνο αυτό αλλά και οι συνθήκες που επικρατούν δεν περιγράφονται. Οι οικογένειες να μη βρίσκουν τροφή, να βλέπεις τις μητέρες να κοιτούν τα μάτια των παιδιών τους και να τους υπόσχονται ότι θα κάνουν τα πάντα για να τα φροντίσουν .Οι πολεμιστές να κλαίνε σε μια γωνιά σκεφτόμενοι την αδυναμία τους και τη σωματική τους εξάντληση και να μη στενοχωριούνται γι αυτό αλλά γιατί οι Τούρκοι ξέρουν την αδυναμία τους.

Εγώ; Αν ρωτήσετε τι κάνω εγώ …δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Παλιά δεν ήταν έτσι. Ήμουν γερός και μπορούσα να πολεμήσω .Τώρα όμως ..Τώρα… Το μόνο που κάνω είναι να παρακολουθώ τον πόλεμο, να βλέπω τους συμπολεμιστές  μου να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μου και αυτό με πονάει πάρα πολύ.

Όχι μόνο αυτό ..αλλά αυτό που μας προκαλεί ακόμα περισσότερο στενοχώρια είναι ο Απρίλης. Να βλέπεις γύρω σου τα λουλούδια, τις πεταλούδες , τη χαρά της φύσης και να ζηλεύεις ακόμα και τα ζώα που ζουν πιο ήσυχη ζωή από σένα…

Αχ, πόσο δύσκολο να ξέρεις ότι θα πεθάνεις σε μια τόσο ωραία μέρα….

Σας γράφω λοιπόν για να σας πω από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μεγάλο αγαπώ για τις μέρες που περάσαμε μαζί… Εγώ φεύγω…

Ο παππούς Γιώργος

(Σινέμ Χατζηχαλήλ)

(Τα γράμματα αυτά γράφτηκαν με αφορμή τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονυσιου Σολωμού. Μετά τη διδασκαλία του σχετικού αποσπάσματος οι μαθητές του Γ6 μεταφέρθηκαν νοερά στο πολιορκημένο Μεσολόγγι και κατέγραψαν σκέψεις και συναισθήματα)

Μια απροσδόκητη συνάντηση με τον Παπαδιαμάντη της ζωγραφικής, το Θεόφιλο Χατζημιχαήλ.

Δεν ξέρω πως, αλλά βρέθηκα σ' ένα μικρό καφενεδάκι στη Μυτιλήνη να πίνω κρασάκι και να αγναντεύω τη θάλασσα, πολλά χρόνια πριν. Καθώς απολάμβανα την ηρεμία του τοπίου την προσοχή μου τράβηξαν κάποιοι θόρυβοι που ερχόντουσαν από πιο δίπλα. Γύρισα και είδα ένα μεσήλικα με μια πολύ ιδιαίτερη εμφάνιση. Φορούσε φουστανέλα! Ζωγράφισε πάνω στον τοίχο του καφενείου. Τον παρατηρούσα....Φαινόταν τόσο ευτυχισμένος με αυτό που έκανε.Τόσο ακριβής η πινελιές του τόσο έντονα τα χρώματα του! Φώναξε τον καφετζή και ζήτησα να του βάλει ένα κρασάκι από εμένα. Μου είπε"Στην υγειά σου"Με το πιο όμορφο χαμόγελο, και έτσι πήρα το θάρρος να πάω να καθίσω κοντά του.

-Με λένε Θεόφιλο Χατζημιχαήλ, μου είπε

 -Τι σύμπτωση και εγώ Χατζημιχαήλ λέγομαι.

 Άφησε κάτω το πινέλο του και κάθισε μαζί μου.

-Τι όμορφα που ζωγραφίζεις!

-Ζωγραφίζω από πολύ μικρός.

 -Από πόσο χρονών;

-Από τότε που με άφησαν ήσυχο.

 -Δηλαδή;

 -Να βλέπεις ήμουν αριστερόχειρας. Και εκείνο τον καιρό έφαγα πολύ ξύλο για να γίνω δεξιόχειρας, πράγμα που δεν κατάφερα ποτέ, παρά μόνο να κλειστώ στον εαυτό μου.

 -Και εγώ αριστερόχειρας ήμουν, αλλά δεν πίεσαν ποτέ οι δικοί μου.

 Προτού ακόμη προλάβω να μάθω περισσότερα για αυτόν τον ενδιαφέροντα ζωγράφο ένας κοντός μεγαλόσωμος κυρίως τον πλησίασε με αυστηρό ύφος.

 -Τελειώνεις..;;; Την κουβέντα έπιασες; Έχουμε και δουλειές... Φουστανελά! Αυτός ο τύπος ήταν απ' ό,τι κατάλαβα και ο ιδιοκτήτης του καφενείου. Όλο το καφενείο τότε άρχισε να χαζογελά είς βάρος του . Ο Θεόφιλος κοιτώντας με ένα βλέμμα όλο νόημα, ανέβηκε σε ένα σκαμπό και συνεχίζει να ζωγραφίσει τη μάχη του 21.

 -ΑΑαα, και που είσαι... Στον δίπλα τοίχο θέλω τον Κολοκοτρώνη μόνο του. Συνέχισε ο ιδιοκτήτης

-Από θυρωρός μας έγινε και ζωγράφος, ειρωνεύτηκε ένας πελάτης.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η έλλειψη αυτοπεποίθησης του. Εγώ δίχως να κουνηθώ από τη θέση μου συνέχισα να κάθομαι στο τραπεζάκι του και να τον παρατηρώ.

 -Θυρωρός; Ψιθύρισα.

 -Ναι, δούλευα θυροφύλακας στο ελληνικό προξενείο, αλλά ζωγράφιζα παράλληλα. Όταν πήγα στη Σμύρνη διαμόρφωσα το βασικό μου θεματολόγιο.

 -Δηλαδή;

-Δηλαδή, ότι θέλω να ζωγραφίζω κυρίως ελληνικά θέματα. Ζωγράφιζε με τόσο πάθος τα πρόσωπα του 21 λες και τους έβλεπε μπροστά του να πολεμάνε .

 -Πόσο θα πληρωθείς; τον ρώτησα.

 -Δεν θα πληρωθώ. Απλά μου δίνει κάθε μέρα λίγο φαγητό όσο διαρκεί κάθε ζωγραφιά μου.

 -Σοβαρολογείς;;

 Δεν μου απάντησε....

Ξαφνικά ένας μεθυσμένος άντρας τον πλησίασε γελώντας .

 -Ρε τελείωνε, που όλο μιλάς. Λογοδιάρροια σε έπιασε πάλι! και καθώς τον πλησίαζε όλο και πιο πολύ κλώτσησε το σκαμπό και έριξε τον Θεόφιλο κάτω. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, αντικρίζοντας μπροστά μου την αδικία σε όλο της το μεγαλείο Σηκώθηκα πάνω και έβαλα τις φωνές

-Δεν ντρέπεστε να κοροϊδεύετε έναν άνθρωπο με τόση μεγάλη αξία;;;

 Τον βοήθησα να σηκωθεί, ευτυχώς δεν χτύπησε.  Οι μπογιές του χύθηκαν όλες κάτω στο πάτωμα. Ξαφνικά από τον θυμό μου όλα θόλωσαν και βρέθηκα χρόνια μετά σε ένα καφενείο στην Κω. Να αγναντεύω στη θάλασσα και να πίνω κρασί. Εκεί δίπλα μου, μια παρέα. Μιλούσαν για κάποιο διάσημο Έλληνα ζωγράφου που έχει πεθάνει, αλλά άφησε πίσω του μεγάλα έργα τα οποία αναγνωρίστηκαν μετά το θάνατο του. Ήταν ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ.
Μηνοδώρα Χατζημιχαήλ, Γ1

Ατίθασες(Mustang)

Η ταινία που είδαμε αναφερόταν σε πέντε ορφανά κορίτσια που ζουν με το θείο και τη γιαγιά τους σε ένα μικρό χωριό της Τουρκίας. Ο θείος και η γιαγιά επηρεάζονται από τα λόγια και την κριτική των υπολοίπων στο χωριό σχετικά με μια πράξη των κοριτσιών (να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα και  να παίξουν με τους συμμαθητές τους στην παραλία την τελευταία μέρα του σχολείου). Τα κορίτσια κλειδώνονται στο σπίτι , καταπιέζονται και οδηγούνται στο γάμο διότι οι πράξεις τους θεωρήθηκαν ανήθικες και ντροπιαστικές. Εκτός από μία , όλες οι άλλες βρίσκουν με κάποιο τρόπο μια λύση. Η μεγαλύτερη αδερφή παντρεύεται αυτόν που αγαπά, η μεσαία οδηγείται στην αυτοκτονία και οι δυο μικρότερες το σκάνε από το σπίτι και πάνε στην Κωνσταντινούπολη για να βρουν τη δασκάλα τους που ζει εκεί.

Οι άντρες της ταινίας έχουν αντιθέσεις στη συμπεριφορά τους.  Ο θείος Ερόλ και ο Γιασίν έχουν εντελώς αντίθετη συμπεριφορά. Ενώ ο θείος είναι αυστηρός και ασκεί βία για να προστατεύσει την τιμή των κοριτσιών, ο Γιασίν βοηθάει τα κορίτσια να σωθούν και να φτάσουν στην Κωνσταντινούπολη. Άλλη μια αντίθεση υπάρχει στη στάση της γιαγιάς και δασκάλας . Η γιαγιά καταπιέζει τα κορίτσια και περιορίζει την ελευθερία τους , ενώ η δασκάλα τις φιλοξενεί και δεν τις κατηγορεί για τη συμπεριφορά τους.

Τέλος πιστεύω πως η ταινία αυτή δεν εκφράζει αποκλειστικά τη συγκεκριμένη χώρα ή θρησκεία , αλλά σκοπός της είναι να ευαισθητοποιηθούν οι θεατές σχετικά με την ελευθερία του ατόμου σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ραιφέ Κοτζαογλάν, Γ2

Την συγκεκριμένη ταινία θα την πρότεινα να την δουν, διότι είναι αναγκαίο όλοι να γνωρίζουν τον τρόπο αντιμετώπισης των γυναικών στις κλειστές κοινωνίες. Επιπλέον , πιστεύω πως μετά από αυτήν την ταινία θα πρέπει να αγνοώ την γνώμη των άλλων για εμένα αφού όλοι θα έχουν ένα άσχημο λόγο να πουν. Τέλος θα ήθελα να προσθέσω πως αισθάνομαι τυχερή που μπορώ να έχω άποψη και προσωπική ελευθερία ...!!!

Νεφέλη Καματερού, Γ2

Η ταινία που είδαμε μου άρεσε πάρα πολύ ,γιατί έδειχνε μια άλλη ζωή τελείως διαφορετική από την δική μας. Επίσης έδειχνε μια άλλη νοοτροπία. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι μπήκε κατευθείαν στο θέμα χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Ο ρόλος που με στιγμάτισε ήταν αυτός της μικρότερης αδελφής.

Μαρία Χόνδρου, Γ6

Μια ταινία για το πέρασμα από την εφηβεία στη βίαιη ενηλικίωση, την αδερφική αγάπη , την καταπίεση της κλειστής κοινωνίας και τα μυστικά και ψέματα που κρύβει η κάθε οικογένεια. Μια ταινία για την πορεία του ατόμου προς την κατάκτηση της προσωπικής ελευθερίας. Καθεμιά από τις κοπέλες επιλέγει να φτάσει με το δικό της τρόπο σε αυτό το στόχο με μοναδική ίσως εξαίρεση τη δεύτερη στη σειρά κόρη. Η μικρότερη αδερφή είναι και το σύμβολο του ανθρώπου που παλεύει για την αποτίναξη των εμποδίων και την κατάκτηση της ελευθερίας της.

Είμαστε κάποια υπαρξιακά κενά....

Υπάρχουμε σα γενιά

μέσα από το κινητό μας

και τους φορητούς υπολογιστές

βρισκόμαστε στο άπειρο της γνώσης κι αυτό

μας βυθίζει στην άβυσσο της ανασφάλειας.

Καμωνόμαστε τους άνετους, τους χαλαρούς

είμαστε γενναιόψυχοι, λεβέντισσες και άτεγκτοι

μα τρέμουμε στην ιδέα της αποτυχίας,

το βάζουμε στα πόδια τις δύσκολες ώρες

του αγώνα και της θυσίας.

Έχουμε όνειρα…..όνειρα ευδαιμονίας και

χυδαίου υλισμού, θέλουμε περισσότερα,

κοιτάμε μόνο το όφελος μας.

Είναι όνειρα απλά, προσωπικά κι όχι

υψηλού φρονήματος κι ανθρωπισμού.

Είμαστε κάποια υπαρξιακά κενά ,

μές στην απεραντοσύνη της φοβίας

της αντίφασης και της αλλοτρίωσης

που αναγνωρίζοντας τις μονομερείς μας πράξεις

θα τριγυρίζουμε στους μαραμένους κήπους

αναζητώντας τη χαμένη μας ελπίδα για την

αλλαγή ενός κόσμου αποκρουστικού.

Χριστιάννα Χανοπούλου, Γ6

(Η Χριστιάννα παρέδωσε μόλις σήμερα το εξαιρετικό ποίημα της γραμμένο στο ύφος και το πνεύμα της Καρυωτακικής ποίησης γι αυτό και δημοσιεύεται χωριστά από τα υπόλοιπα ποιήματα των συμμαθητών της.)

Τα όνειρα πια χαθήκαν στη δίνη του θανάτου ( γράφοντας Καρυωτακική ποίηση)

«Ασπρόμαυρα»

Μαύρη ζωή

Μαύρος θάνατος

Μαύρη κοινωνία

Μαύροι άνθρωποι

Μαύρα κεριά που έσβηναν

Μαύρες οι νύχτες που περνω

Μαύρες ψυχές

Μαύρες σκιές..

Όλα μαύρα..

Μα τι είναι άσπρο σ αυτή τη ζωή;…

Δημήτρης Τσολάκης

«Το κερί στο σκοτάδι»

Λες θα είχε διαφορά , οι μέρες να μην είχαν όνομα.

Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή,

αλλάζει τίποτα στη ζωή;

Να ξεχάσω την ώρα , τη μέρα και το χρόνο, δε θα γίνει τίποτα.

 Ίδια δε θα ναι αυτά που θα γίνουν;

Ίδιες βαρεμάρες, ίδιες σκέψεις, ίδιοι άνθρωποι. Όλα ίδια θα είναι και πάλι.

Μέσα στο σκοτάδι, τον ήλιο δεν τον βρίσκεις.

Άλλοι ανάβουνε κερί, το σκοτάδι δεν το αντέχουν,

έχουν όμως διαλέξει λάθος τρόπο να ζήσουν.

Σε αυτόν τον κόσμο μου εγώ ζω, ημέρα δεν υπάρχει ,

τον ήλιο τον βλέπω εχθρό και το φεγγάρι φίλο μου.

Οι δρόμοι καταφύγιο από τη σιωπή μου,

το σπίτι επιστροφή στο θάνατο μου.

Γκιουλάι Χατζημουεζίν

«Άνθρωπος»

Αυτός που τα καταφέρνει στα δύσκολα, είναι ο άνθρωπος.

Αυτός που καταλαβαίνει τον πόνο, να πεθαίνει κάποιος είναι ο άνθρωπος.

Αυτός που δε λυγίζει ποτέ σε τιποτένια γουρούνια, είναι ο άνθρωπος.

Αυτός που πολεμά για ένα πιάτο φαΐ, είναι ο άνθρωπος.

Αυτός που ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον γι αυτόν και τα παιδιά , είναι ο άνθρωπος.

Τελικά ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να αντέχει οτιδήποτε στον κόσμο.

Τζοντίνο Τσεκάι

«Κάνουμε όνειρα και έχουμε ελπίδα»

Ο ήλιος ανατέλλει , μια καινούρια μέρα ξεκινά

και μας βρίσκει στις σκηνές μας να φυλάμε σκοπιά.

Μετά αρχίζουμε να τρέχουμε προς μέρη μακρινά

απ τις σφαίρες και τις βόμβες να γλιτώσουμε παντοτινά.

Και όμως κάνουμε όνειρα και έχουμε ελπίδα.

Μέχρι να φτάσουμε στην Άγκυρα έχουν πεθάνει οι μισοί

μαζί τους και η γειτόνισσα και δυο φίλοι παιδικοί.

Εκεί μας βρίσκουν κάποιοι άκρδοι κι εκμεταλλευτές

θαρρώ πως τους λεν δουλέμπορους στις καθημερινές.

Και όμως κάνουμε όνειρα και έχουμε ελπίδα.

Σε αυτούς δίνουμε τα λεφτά μας όλα,

ή μπορεί και κάτι ακόμα.

Τρύπιες βάρκες μας δίνουν επί πληρωμή,

που τάχα τρέχουνε σαν κεραυνοί.

Και όμως κάνουμε όνειρα και έχουμε ελπίδα.

Και όταν το πλέον ακατόρθωτο τολμάμε

και της Ελλάδας τα σύνορα περνάμε,

μέσα σε δευτερόλεπτα οι βάρκες μας βουλιάζουν

κι ακούς σπαρακτικές κραυγές από παιδιά που ουρλιάζουν….

Κι όταν το πρωί ξυπνώ αναίσθητος σε μια ακτή

και δε βλέπω τους γονείς μου στου πλοίου την κουπαστή

μόνο τότε καταλαβαίνω τι έχει συμβεί

ότι αυτοί οι οι αθώοι παγιδεύτηκαν αιώνια στης θάλασσας τη φυλακή.

Μόνο τρεις φίλοι μου έχουν τελικά σωθεί

μα έχουν πια μόνο σώμα και όχι ψυχή.

Ο ήλιος δύει.Τα όνειρα πια χαθήκαν στη δίνη του θανάτου.

Και πήραν μαζί τους την ελπίδα όλου του κόσμου.

 Σταμάτης Χατζηπέτρος

«Το μεγάλο Γιατί»

Γιατί να είναι η κοινωνία τόσο σκληρή

τόσο μουντή, τόσο πληκτική;

Γιατί να μην είμαστε οι εαυτοί μας;

μήπως και μας προσβάλλουν οι δικοί μας;!

Γιατί να υπάρχει ζήλια και αδιαφορία

μες στην κοινωνία;

Γιατί κάποιοι να πηγαίνουνε ψηλά

και άλλοι να πέφτουνε στα χαμηλά;

Γιατί να υπάχρει το εγώ και όχι το εμείς

μές στην τόση πίκρα της ζωής;

Γιατί; Γιατί;Γιατί να είναι η ζωή τόσο σκληρή;

 Μαρία Χόνδρου

«Θέλω να φύγω»

Θέλω να φύγω, να πάω σε μακρινά μέρη,

κάπου που κανείς να μη με ξέρει.

Και έφυγα, έκανα λάθος

 και άφησα πίσω μου τους ανθρώπους που με αγάπησαν με πάθος.

Φάνηκε λες και ο χρόνος δεν τρέχει,

 μα δες ξέρεις ποτέ η ζωή τι έχει.

Όλα εκείνα τα χρόνια εφύγανε,

όλη μου η ζωή μια λέξη ήτανε.

Μια φορά έκλεισα τα μάτια στα οκτώ

και όταν τα άνοιξα ήμουν ογδόντα οκτώ.

Η ζωή σαν νερό μέσα από τα χέρια μου εκύλησε

θα λες δεν περνάει, μα έτσι ξεχείλισε.

Η καρδιά μου τώρα σαν να γέρασε,

 που όμοια γλυκά σε μέρη πέρασε.

Οι αναμνήσεις στο μυαλό μου να γυρνάνε

 και τα παιδικά μου χρόνια ένα ένα να περνάνε.

Φίλοι  και γνωστοί να μου λένε σ αγαπώ,

μα όλοι να ρωτάνε γιατί να αποχαιρετώ.

Κανείς δεν ξέρει τι έχει γίνει,

 μα εγώ κρυφά έχω φύγει.

 Σινέμ Χατζηχαλήλ

«Μέλλον δίχως σωτηρία»

Βλέπω φως, μα όχι ελπίδα,

βλέπω χαμόγελα μα όχι ευτυχία.

Ακούω φωνές που γίνονται ουρλιαχτά και ξαφνικά…

τα όνειρα μου γίνονται Νεφέλη, σκορπισμένα από ένα βίαιο αγέρι.

 Μάτια ανοιχτά , μα δε βλέπω μέλλον.

Που να στραφώ για σωτηρία

παντού εσύ και η απουσία.

Κατερίνα Φαϊλλη

 (Σημείωση: Τα παιδιά έγραψαν τα παραπάνω ποιήματα σε μια προσπάθεια μίμησης του Καρυωτακικού ύφους. Είναι αξιέπαινα όλα τους!)

Suffragette ή πως όλα κερδίζονται με αγώνες.

Η ταινία Σουφραζέτες πραγματεύεται το ιστορικό γεγονός, όταν οι γυναίκες στο Λονδίνο που παλεύαν για το δικαίωμα της ψήφου. Κεντρική μορφή ήταν η Έμελιν Πάνκχερστ η οποία καταζητούνταν από τις Αρχές όταν  αποφάσισαν να προβούν σε πιο δυναμικές και άμεσες ενέργειες, προκειμένου να ακουστούν τα αιτήματα τους.

Οι γυναίκες που είναι Σουφραζέτες, είναι αγωνίστριες. Θυσιάζουν την οικογένεια και τη δουλειά τους για το δίκαιο αγώνα τους, φυλακίζονται, ταπεινώνονται, τρώνε ξύλο από την αστυνομία και δε λυγίζουν .Τα δίκαια αιτήματα τους είναι αυτά που καθορίζουν τη ζωή τους.

Αν έρθουμε στο σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι ο αγώνας αυτών των γυναικών εξακολουθεί να είναι επίκαιρος. Τίποτε δεν θεωρείται απόλυτα κατακτημένο.

Γιώτα Κεφαλά

Οι Σουφραζέτες , όπως λέει και το όνομα τους ,ήταν μια ομάδα γυναικών που αγωνίζονταν για να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με αυτά των αντρών. Διότι οι γυναίκες κατά τη διάρκεια του 19^ου αιώνα θεωρούνταν κατώτερες από τους άντρες και για αυτό το λόγο τους συμπεριφέρονταν υποτιμητικά, τις κακοποιούσαν , δεν είχαν το δικαίωμα της ψήφου, τις αντιμετώπιζαν ως άχρηστα αντικείμενα και δούλευαν πάρα πολλές ώρες ,χωρίς όμως να παίρνουν έναν δίκαιο μισθό. Οι Σουφραζέτες λοιπόν αγωνίστηκαν για να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα και για να γίνουν ισότιμοι πολίτες της κοινωνίας.

Μέσα από αγώνες, φυλακίσεις και θυσίες οι σουφραζέτες κατάφεραν να αποκτήσουν το δικαίωμα της ψήφου και να γίνουν ισότιμες με τους άντρες. Κάτι το οποίο σημάδεψε ολόκληρη την ανθρωπότητα και άλλαξε το χαρακτήρα της κοινωνίας.

Εντύπωση μου έκαναν λοιπόν τα δεινά που εδώ και τόσα χρόνια αντιμετώπιζαν οι γυναίκες. Η ταινία με έκανε να μπω στη θέση τους και να τις καταλάβω καλύτερα. Επιπλέον με εντυπωσίασε η γενναιότητα τους και το αίσθημα ότι αποτελούν ομάδα. Τέλος  με έκανε να καταλάβω καλύτερα το βαθύτερο νόημα της ζωής που είναι ο σεβασμός στο διαφορετικό, διότι όλοι οι άνθρωποι , άντρες και γυναίκες, είναι ίσοι και έχουν ίσα δικαιώματα και γι αυτό όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο για μας, τους συνανθρώπους μας και την κοινωνία!

Στεργιάννα Πλαστουργού, Γ4

Θα ήθελα να έχω ένα φίλο σαν τον Αλέξη Ζορμπά;

Υπάρχουν τρεις λόγους για τους οποίους θα διάλεγα το Ζορμπά ως φίλο μου. Ο πρώτος λόγος είναι επειδή αντισυμβατικός και δεν ακολουθεί τι κάνει όλος ο κόσμος, πράγμα που μου αρέσει πολύ να το έχει κανείς στο χαρακτήρα του. Δεύτερον επειδή είναι αυθεντικός και δεν επηρεάζεται από κανέναν , δηλαδή κρατάει τη δική του προσωπικότητα και δεν αφήνει κανέναν να τον επηρεάσει. Τρίτον  επειδή είναι πολύ ειλικρινής και δε φοβάται να πει τα πράγματα όπως είναι.

Σοφία Χατζηδημήτρη , Γ6

Ο Ζορμπάς είναι ένας πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας .Θα ήθελα να έχω ένα φίλο σαν το ζορμπά, γιατί πιστεύω πως αυτός ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνεια του λείπουν από μερικά μέλη της παρέας μου. Θα ήταν η τέλεια προσθήκη για μια τέλεια παρέα. Μ΄αρέσει πολύ το αξιοθαύμαστο γεγονός ότι του αρέσει να περνάει καλά στη ζωή του. Όπως για παράδειγμα του αρέσουν οι γυναίκες , τα ποτά και γενικότερα η καλοπέραση. Θα ήταν κάτι σαν τον μεγάλο αδελφό της παρέας και επιβλητική παρουσία.

Αντώνης Χατζηδημήτρης, Γ6

Κατά τη γνώμη μου θα έκανα το Ζορμπά φίλο μου γιατί πιστεύω πως θα μου άρεσε να κάνω παρέα με έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι πολύ διαφορετικός αλλά και τολμηρός. Επίσης δείχνει να είναι γενναίος, δε δείχνει να ντρέπεται και του αρέσει να περνάει καλά, κάτι το οποίο αρέσει και σε μένα. Επιπλέον θα έκανε καλή συντροφιά, θα με προστάτευε και θα με υπερασπιζόταν σε κρίσιμες στιγμές. Τέλος θα ήθελα να πω πως ο Ζορμπάς είναι ένας άνθρωπος καλός τον οποίο θα προτιμούσαν οι περισσότερου για κολλητό.

Χρήστος Χρηστοφής, Γ6

Ο Ζορμπάς έχει πολλά πράγματα που ταιριάζουν σε μένα αλλά υπάρχουν κι άλλα τόσα που είναι αντιθετα. Εγώ θα διάλεγα το Ζορμπά για φίλο μου γιατί πιστεύω πως θα συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον παρόλο που έχουμε πολλές διαφορές. Και οι δύο αγαπάμε τη ζωή δηλαδή είμαστε φιλήδονοι και μας αρέσει να γνωρίζουμε καινούριους ανθρώπους και αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Επίσης και οι δύο είμαστε πολύ ειλικρινείς και λέμε πάντα αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και αυτό είναι καλό. Τέλος πιστεύω πως ο Ζορμπάς θα ήταν πολύ καλός φίλος γιατί είναι τσεκουράτος στο λόγο του και κοινωνικός . Επίσης μου αρέσουν οι άνθρωποι που κρατάνε το λόγο τους και αυτοί που δε ντρέπονται να γνωρίζουν καινούριους ανθρώπους και μιλάνε ελεύθερα, χωρίς να ντρέπονται.

Σινέμ Χατζηχαλήλ. Γ6

Θα επέλεγα το Ζορμπά για φίλο μου γιατί από το κείμενο φαίνεται πως είναι ένας άνθρωπος που με συμπληρώνει. Ετσι θα ήθελα να ταξιδέψω μαζί του για να μου δείξει όσα ξέρει και να μου τα μάθει. Το γεγονός ότι τον έχω φίλο μου θα μπορούσε να μου φανερώσει ένα ολόκληρο καινούριο κόσμο από ομοίους του και έτσι να μάθω την κουλτούρα τους . Επίσης απ΄ οσο κατάλαβα είναι αληθινός φίλος και δεν πρόκειται να με προδώσει  η να με παρατήσει ποτέ. Τέλος θα έχω τη δυνατότατα να δω τα πράγματα μέσα από τα μάτια ενός απλού αλλά ωστόσο αντισυμβατικού ανθρώπου.

Σταμάτης Χατζηπέτρος, Γ6

Για φίλο θα επέλεγα το Ζορμπά, γιατί φαίνεται ότι τα λόγια που χρησιμοποιεί είναι  ειλικρινή και αληθινά. Εκτός απ΄αυτό έχει ένα χιουμοριστικό τρόπο να προσελκύει τους άλλους και να γίνονται φίλοι. Ο Ζορμπάς που σου τραβάει το ενδιαφέρον σε μια συζήτηση που θα κάνεις μαζί του-έστω και για ένα ασήμαντο πράγμα. Είναι πολύ αυθόρμητος γιατί έδειρε έναν άνθρωπο χωρίς λόγο και είναι πολύ ειλικρινής γιατί αυτό που λέει το λέει τσεκουράτα.

Τζοντίνο Τσεκάι, Γ6

Σίγουρα θα ήθελα να έχω για φίλο μου το Ζορμπά για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Αρχικά θαυμάζω το γεγονός ότι είναι ένας αυθόρμητος άνθρωπος που κινείτε με βάση το συναίσθημα και όχι τη λογική κάτι που λείπει από το χαρακτήρα μου και θα με συμπλήρωνε σε μία φιλική σχέση . Επίσης η ειλικρίνεια του και η αυθεντικότητα του αποτελούν βασικά κριτήρια επιλογής για κάποιον που θέλω να είναι φίλος μου. Πιστεύω πως θα ήταν αληθινός και θα με συμβούλευε να κάνω όχι αυτό που πρέπει αλλά αυτό που μου ταιριάζει. Τέλος είναι τολμηρός και παρορμητικός, έχει ταξιδέψει σε πολλά μέρη, έχει ζήσει πολλές περιπέτειες και θα μου αρέσει αν ακούω τις ιστορίες του και ίσως να με παρότρυνε να ζήσω και γω μια ζωή λίγο πιο αυθόρμητα και διασκεδαστικά. Συμπερασματικά, θεωρώ πως όλοι πρέπει αν έχουν ένα φίλο αντίθετο από το δικό τους χαρακτήρα για να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον.

Κατερίνα Φαϊλλη, Γ6