Όσο μπορείς....

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Όταν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου,

αυτό που θες

αξίζει να προσπαθήσεις να την αλλάξεις.

Όσο μπορείς, γέλα,

Όσο μπορείς, τρέχα,

Όσο μπορείς κάνε αυτό που θες.

Μην την σπαταλάς κάνοντας ό,τι θέλουν οι άλλοι.

Κάνε όσο πιο πολλά ταξίδια μπορείς.

Αγάπησε όσο μπορείς.

Διασκέδασε όσο μπορείς.

Μην αφήσεις τη ζωή σου να φύγει,

χωρίς να κάνεις αυτό που θες.

Αλέξης Μυρτάι, Γ4

Κάθε άνθρωπος κάνει ό,τι θέλει

Τουλάχιστον όσο μπορείς

μην ζεις στη μιζέρια,

αλλά στην ελπίδα.

Να μην τα παρατάς,

αλλά να συνεχίζεις να προσπαθείς.

Άλλος άνθρωπος δε θα έπρεπε να σε χρησιμοποιεί,

αλλά να σε παρηγορεί.

Γι αυτό όσο μπορείς ,

μίλα για τον εαυτό σου.

Τουλάχιστον όσο μπορείς.

Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4

Προσπάθησε όσο μπορείς, να φτιάξεις ένα μέλλον γεμάτο ελπίδα, ευτχία και χαρά, για εσένα και για τους υπόλοιπους γύρω σου. Όσο μπορείς βόηθα τις νέες γενιές, να μεγαλώσουν ευτυχισμένοι , ώστε μια μέρα να πάρουν εκείνοι τη θέση σου στον κόσμο. Και εφόσον θα τους έχεις πει όσες περισσότερες ιστορίες με λάθη μπορείς , δε θα ξανακάνουν τα ίδια λάθη με εσένα. Προσπάθησε να φτιάξεις όσο μπορείς έναν κόσμο γεμάτο φαντασία και εκπλήξεις , έτσι ώστε να ζουν όλοι όσο πιο ωραία μπορούν την κάθε μέρα. Όμως η προσπάθεια σου δεν πρέπει να σταματά εκεί. Προσπάθησε τέλος, όσο μπορείς, να ζήσεις την κάθε μέρα όπως τη θες και όχι όπως τη θέλει κάποιος άλλος, που θέλει το κακό σου. Φτιάξε το μέλλον σου! Φτιάξε τη ζωή σου! Όσο μπορείς…..

Δήμητρα Παππά, Γ4

"...Να μάθουμε πως είναι το να ζεις ελεύθερα" ( Όταν η Πηνελόπη Δέλτα συνάντησε την Στέλλα Βιολαντή)

Με το Γ4 ,αφού μελετήσαμε το απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου που υπάρχει στο σχολικό βιβλίο, διαβάσαμε και άλλα αποσπάσματα από έργα που αφορούσαν τη θέση των γυναικών το 19ο αιώνα. Στη συνέχεια στους μαθητές ανατέθηκε ως εργασία να υποθέσουν ότι συναντιούνται (με κάποιο τρόπο!) δύο από τις γυναίκες των κειμένων αυτών και συζητούν μιλώντας για τα βάσανα της ζωής τους. Ακολουθεί μια από τις εργασίες των παιδιών.

Ένα χειμωνιάτικο πρωί που η βροχή μόλις είχε σταματήσει, συναντήθηκαν. Η Στέλλα Βιολαντή και η Πηνελόπη Δέλτα, βέβαια με διαταγή του πατέρα τους, βγήκαν έξω. Καθώς περπατούσαν, χαμένες στις σκέψεις τους και χωρίς να βλέπουν μπροστά τους, συγκρούστηκαν, και ακολούθησε, ο εξής μοναδικός διάλογος:

Πηνελόπη: Ωχ! Συγγνώμη , είστε καλά;

Στέλλα: Καλά είμαι, μην ανησυχείς. Απλά θα σε συμβούλευα να πρόσεχες λίγο περισσότερο , διότι θα μπορούσαμε να είχαμε χτυπήσει πιο άσχημα.

Πηνελόπη:Χίλια συγγνώμη και πάλι, απλά ξέρετε... Έτσι όπως μου συμπεριφέρονται στο σπίτι, έχω θολώσει εντελώς. 

Στέλλα: Σας κατανοώ πλήρως. Μας φέρονται σαν να μην είμαστε ανθρώπινα όντα.

Πηνελόπη: Μας υποβαθμίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μακάρι να μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε, να αντιδράσουμε, και να μην μπορέσουν να μας ξανασυμπεριφερθούν με τέτοιον τρόπο.

Στέλλα: Με συγχωρείτε...Τι εννοείτε μακάρι;

Πηνελόπη: Το εύχομαι. Λόγω της απελπιστικής αδυναμίας που μας διακατέχει δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε.

Στέλλα: Με συγχωρείς και πάλι, αν μου επιτρέπεται ο ενικός. Δεν θέλω να ξανακούσω κάτι παρόμοιο. Νομίζεις, ότι όλες οι γυναίκες ενωμένες, δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους; Δεν μπορούν να πουν το όχι;

Πηνελόπη: Γιατί εσύ το έχεις δοκιμάσει ποτέ;

Στέλλα: Μα φυσικά, ο αγαπημένος μου , Χρήστος Ζαμανός, ήταν σε μία πολύ κατώτερη οικονομική κατάσταση από εμένα, και, ως ήταν φυσικό, ο πατέρας μου, δεν μου επέτρεψε να έχω τις όποιες συναναστροφές μαζί του. Και...

Πηνελόπη: Συγγνώμη που διακόπτω, είπες όχι;

Στέλλα: Έμμεσα, ναι, είπα. Ήρθε η μητέρα μου και με παρακάλεσε να μην τον ξαναδώ, εντολή λέει του πατέρα μου, γιατί αλλιώς θα με τιμωρούσε. Αλλά εάν αγαπάς κάποιον τόσο πολύ, καμία τιμωρία δεν μπορεί να υπερνικήσει την αγάπη.

Πηνελόπη: Και, του είπες όχι; Δεν οργίστηκε, δεν σε χτύπησε;

Στέλλα: Ε, ναι , πρώτη φορά θα'ναι; Αλλά το σημαντικό είναι , ότι είμαι αποφασισμένη να κάνω ότι θέλω. Το κατάλαβες, ό,τι θέλω! Για αυτό και τώρα  το έσκασα από το σπίτι μου. Έτσι απλά. Και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω. Δεν έχω καμία διαθεση να ξαναδώ τον πατέρα μου.

Πηνελόπη:Μα καλά, συλλογίζεσαι αυτά που λες? Γίνε λίγο πιο ρεαλιστική. Είμαστε ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Δεν έχουμε ελευθερίες, ούτε δικαιώματα, μονάχα υποχρεώσεις. 

Στέλλα: Δηλαδή προτιμάς να ζεις αιώνες σκλαβωμένη, παρά να ζήσεις μια ώρα, έστω δέκα λεπτά , ελεύθερη;  Το πολύ, πολύ να ... σε χτυπήσουν. Εδώ σε χτυπούν για κανέναν λόγο. Επειδή έτσι τους καπνίζει.

Πηνελόπη: Δηλαδή εσύ το έκανες, και νιώθεις καλύτερα;

Στέλλα: Μα, φυσικά. Όταν ζεις μια υποβαθμισμένη ζωή, γεμάτη βάσανα δεν μπορείς, παρά να έχεις χαμηλότερες προσδοκίες. Προτιμώ να δω τον Χρήστο για δύο μέρες, παρά ποτέ ξανά. Δεν με ενδιαφέρει η τιμωρία. Πες , ότι εκπλήρωσα έναν από τους στόχους της ζωής μου, επιτελώντας έναν αληθινό άθλο!

Πηνελόπη: Είναι κομμάτι καλύτερο, έχεις δίκιο. 

Στέλλα: Να σου πω κάτι;  Εγώ νιώθω καλύτερα. Νιώθω ότι είναι και πιο δίκαιο. Εκεί που σε χτυπούσαν για το τίποτα, τώρα θα έχουνε και λόγο. (γελάει)

Πηνελόπη: Μήπως το έχεις πάρει πολύ ανώριμα το θέμα;   Είναι δυνατόν, να γελάς με τα βάσανά μας;

Στέλλα: Θα στα κάνω λιανά, μπας και τα καταλάβεις. Η ζωή είναι ένα δώρο που πρέπει να εκτιμάμε. Χωρίς γέλιο, δεν υπάρχει ζωή. Επειδή όμως η ζωή είναι μικρή, πρέπει να είναι ποιοτική, για να την ευχαριστηθείς. Για αυτό, πρέπει να απελευθερωθούμε, έστω και για λίγο. Πρέπει να αποκτήσουμε, ερευνητική διάθεση, να μάθουμε πως είναι το να ζεις ελεύθερα. Δεν μπορεί , να μείνουμε, έτσι αδρανείς. 

Πηνελόπη: Πραγματικά, νιώθω ότι είσαι πολύ σπουδαία γυναίκα. Θα ήθελα πολύ να σου μοιάσω. Η συνάντηση αυτή , να το ξέρεις, θα παίξει καθοριστικό ρόλο, στην συνέχεια της ζωής μου. Χάρηκα πολύ, κυρά. 

Στέλλα: Παρομοίως. Εύχομαι να κρατήσεις όλα αυτά μυστικά, διότι κινδυνεύουμε και οι δύο. Ελπίζω να σε ξαναδώ, διότι ποτέ... Δεν ξέρεις τι συμβαίνει, να προσέχεις πολύ, τα λέμε!

Οι δύο γυναίκες έδωσαν τα χέρια τους. Έτσι έκλεισε και αυτός , ο μοναδικός διάλογος. Έφυγαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Η μία με ένα βλέμμα ικανοποίησης, που συνέβαλε στην βελτίωση της συνείδησης της άλλης. Η άλλη πάλι, ένιωθε πολύ κερδισμένη, από αυτόν τον διάλογο. Σκεφτόταν , ωστόσο και ξανασκεφτόταν, άξιζε να το ρισκάρει, ή θα της στοίχιζε την ζωή της;

Γιώργος Περής

Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις τη ζωή σου (Freedom Writers)

Η ταινία πιστεύω ότι κίνησε το ενδιαφέρον στα περισσότερα παιδιά που ήταν στην αίθουσα , διότι δεν είναι απλά μια ταινία. Είναι μια αληθινή ιστορία, που μας δείχνει πώς αν υπάρχει θέληση μπορείς να καταφέρεις κάτι που σου φαίνεται αδύνατο και να αλλάξεις τον κόσμο με αυτό. Ο χαρακτήρας της δασκάλας μου θύμισε μια καθηγήτρια μου.

Αναστασία Παρβαντώνη, Γ4

Μέσω της συμμετοχής μας στην Κινηματογραφική Λέσχη είχαμε την ευκαιρία να δούμε την ταινία Freedom Writers. Μια ωραία ταινία βασισμένη σε πραγματική ιστορία που έκανε πολλά παιδιά να λυγίσουν και ίσως να αλλάξουν τις σκέψεις τους και τα στερεότυπα που έχουν στο μυαλό τους.

Όλα αυτά χάρη στην καθηγήτρια Έριν Γκρούελ, που διορίστηκε σε μια τάξη με παιδιά με διαφορετικό χρώμα δέρματος , με διαφορετικές κουλτούρες και βιώματα. Σε ένα σχολείο που η ρατσιστική αντιμετώπιση και η βία αποτελούν καθημερινότητα, σε ένα σχολείο που το εκπαιδευτικό σύστημα αδιαφορεί παντελώς γι αυτά.

Εκείνη όμως βλέποντας στα μάτια των μαθητών της τη θέληση για μάθηση αλλά και τη θέληση να αλλάξουν τη ζωή τους και να απαλλαγούν από τις συμμορίες , τα όπλα, και τη βία που καθημερινά αντιμετωπίζουν, εφάρμοσε ένα νέο σύστημα προκειμένου να μετατρέψει την τάξη σε μια οικογένεια, με κατανόηση και αλληλοσεβασμό. Οι έφηβοι αυτοί λοιπόν ανακάλυψαν και ξαναέχτισαν από την αρχή τις δικές τους κατεστραμμένες ζωές.

Δυστυχώς όμως η Έριν αν και βελτίωσε τις ζωές των εφήβων μαθητών της , κατέστρεψε τη δική της προσωπική ζωή.

Ειρήνη Κώστογλου, Γ2


Πιστεύω ότι η ταινία που παρακολουθήσαμε , το Freedom Writers , είναι μια πολύ ωραία ταινία και αξίζει να τη δει κανείς. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα αφηγείται την ιστορία μιας καθηγήτριας που αναλαμβάνει να διδάξει σε ένα σχολείο,  όπου τα περιστατικά βίας και η ρατσιστική αντιμετώπιση των αλλόφυλων είναι καθημερινή. Εκείνη, όμως, αποφασίζει να προσπαθήσει να αλλάξει την κατάσταση αυτή μέσα από τα μαθήματα της, κάνοντας τους μαθητές της να καταλάβουν πώς η αλλαγή της ιστορίας τους είναι εφικτή, αρκεί πρώτα να το πιστέψουν οι ίδιοι.
Γιασεμή Κ. , Γ2

Δε γίνεται να κρατήσουμε για πάντα την αναπνοή μας..- "Βερολίνο Αντίο"

Από την αρχή αυτή η ταινία μου κίνησε το ενδιαφέρον . Θεωρείται μια ταινία που αφορά την εφηβική ηλικία, όμως περιλάμβανε στοιχεία που αφορούν μια μεγαλύτερη ηλικία, πέρα από τα 14 χρόνια –που ήταν η ηλικία των δύο αγοριών. Στοιχεία όπως ο αλκοολισμός, η απάτη μέσα στο γάμο ή η ψυχική και σωματική βία.

Παρόλο που δεν έχω ζήσει μια ζωή σαν των δύο αγοριών για να ξέρω πως είναι,  κατανοώ πως δεν έχουν μια οικογένεια σαν τα άλλα παιδιά.

Με αυτόν τον τρόπο η ταινία υπενθυμίζει στους θεατές πως καθένα παιδί ή άνθρωπος μπορεί αν αντιμετωπίζει αρκετά σοβαρά προβλήματα, παρόλη την καλή της εμφάνιση στο σχολείο ή την κοινωνία. Ο δεκατετράχρονος Μάικ δεν κρατά αρνητική στάση προς την αλκοολική του μητέρα , αφού κατά τη διάρκεια της ταινίας ούτε αντιμίλησε ούτε συγκρούστηκε μαζί της.

Μια συγκεκριμένη σκηνή που μου έκανε εντύπωση ήταν όταν - μετά τη στιγμή που έκλαψε ο Μάικ (σκηνή που αμφισβητεί και το στερεότυπο ότι τα αγόρια δεν κλαίνε) – κατάλαβε πως η μητέρα του έλειπε από το σπίτι, οπότε πήγε στο ακριβές σημείο στο οποίο ήξερε ότι θα βρει τη μητέρα του και την έφερε στο σπίτι με το ποδήλατο. Στη συνέχεια εκείνη είπε «Αύριο πηγαίνω στο κέντρο ομορφιάς», πράγμα που με εντυπωσίασε διότι μια γυναίκα σε τέτοια κατάσταση δεν προσπαθεί να κρύψει το γεγονός ότι θα πήγαινε στο κέντρο αποτοξίνωσης.

Μετά τη γνωριμία των δύο αγοριών, χάρηκα ιδιαίτερα τη σκηνή που ο Τσικ κάνει κύκλους έξω από το σπίτι της Τατιάνας-για επίδειξη.

Όμως μετά από αυτή την σκηνή τα δυο αγόρια ήταν πια σίγουρα έτοιμοι για τη νέα τους περιπέτεια. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο Τσικ ρωτά αρκετές φορές τον Μαικ ΑΝ ΕΊΝΑΙ ΓΚΈΙ. Αυτή η ερώτηση υπενθυμίζει στους θεατές ότι ο ίδιος ο Τσικ είναι ομοφυλόφιλος και η ερώτηση επαναλαμβάνεται τόσες φορές από διαφορετικά πρόσωπα , πράγμα που δίνει στο κοινό την ευκαιρία να αποφασίσει αν θα τον αποδεχτεί ή όχι.

Η ταινία αυτή άγγιξε πολλά και διαφορετικά θέματα , πράγμα που την κάνει τόσο σπουδαία. Οι χαρακτήρες, η υπόθεση , η γλώσσα, ήταν οι κύριοι λόγοι για τους οποίους απόλαυσα την ταινία.

Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4

Kατά την γνώμη μου η ταινία "Βερολίνο αντίο" ήταν πολύ ωραία ταινία...Η περιπέτεια των δυο αγοριών ήταν αρκετά διασκεδαστική....Βέβαια υπήρχαν και σκηνές τις οποίες βλέπουμε και στην καθημερινή μας ζωή...Βλέπουμε παιδιά να κακοποιούνται από τους γονείς του, όπως κακοποιήθηκε ο Μάικ από τον πατέρα του στο τέλος της ταινίας. Επίσης εμένα αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι η μητέρα του Μαικ -αν και αλκοολική- ασχολούνταν περισσότερο με τον γιο της και έκανε περισσότερα πράγματα μαζί του...Ο καινούργιος φίλος του Μαικ δεν ήταν συνηθισμένο παιδί.Διότι τον βλέπαμε στην αρχή της ταινίας με ένα μπουκάλι αλκοόλ και να είναι αρκετά απότομος και εσωστρεφής με όλους, αλλά στην πορεία αποδείχτηκε ένας καλός φίλος.

Ιρένα Μπάλλα, Γ4

Η ταινία που παρακολουθήσαμε την Κυριακή με τίτλο «Βερολίνο αντίο» μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί έδειχνε τις δυσκολίες που περνούσε ο νεαρός Μάικ, αφού η μητέρα του ήταν αλκοολική και την μάζευε από τον δρόμο πολλές φορές. Επίσης, μου άρεσε που στο τέλος της ταινίας οι τρεις φίλοι έδωσαν όρκο ότι θα συναντηθούν μετά από 50 χρόνια στο ίδιο μέρος και δε θα ξεχάσουν ο ένας τον άλλο.

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ , διότι αυτά τα δυο παιδιά που στην αρχή ο ένας δε γνωρίζει τον άλλο, περνάνε ένα αξέχαστο καλοκαίρι με απίθανες εμπειρίες.

Ταξιάρχης Ρουμελιώτης, Γ4

Η ταινία "Βερολίνο αντίο" είναι μια από τις πιο ωραίες ταινίες που έχω δει! Καταρχάς μεταφέρει μηνύματα στα παιδιά τα οποία δεν θα παίρναμε από άλλες ταινίες. Ένα από αυτά είναι η σχέση των γονιών με τα παιδιά τους , αφού ο ένας από τους πρωταγωνιστές ήταν ορφανός και ο άλλος είχε αδιάφορους γονείς. Όμως,  παρα τα ωραία της η ταινία ήταν κάπως, κατά τη γνώμη ,έξω από τα όρια του φυσιολογικου, π.χ. η αστυνομία δεν μπορούσε να τους πιάσει. Αλλά κατά τα άλλα η ταινία ήταν εκπληκτική και θα μπορούσα να την ξανά δω άνετα και δεύτερη και τρίτη φορά!!

Δήμητρα Παππά, Γ4

Στάργκερλ, Τζέρυ Σπινέλλι

Κρύο αρκετό σήμερα στην Κω, αλλά δεν πτοηθήκαμε! Στις 4 το απόγευμα μαζευτήκαμε στο χώρο του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Κω για την πρώτη συνάντηση της χρονιάς. Το βιβλίο που είχαμε να συζητήσουμε ήταν το βιβλίο του Σταργκερλ του Τζέρυ Σπινέλλι. Εκτός , όμως, από τη συζήτηση είχαμε να κόψουμε και την πρωτοχρονιάτικη πίτα μας.

Ξεκινήσαμε με τη συζήτηση για το βιβλίο, που άρεσε σχεδόν σε όλους! Η Καλλιόπη Δ. διάβασε το βιβλίο μεν, αλλά δεν της άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής. Το βρήκε αρκετά βαρετό στην αρχή και το διάβασε μέχρι τέλους , ως τυπική αναγνώστρια. Η Σελίν δήλωσε ότι έγινε το αγαπημένο της βιβλίο. Η πλοκή, η υπόθεση, η κινηματογραφική ματιά την ώθησαν στον να το διαβάσει μονορούφι! Και η Αναστασία συμφώνησε με την Σελίν – έγινε το δεύτερο αγαπημένο της βιβλίο, μας είπε! Η Αντωνία το βρήκε λίγο βαρετό , ενώ αντίθετα η Μαρία ενθουσιάστηκε. Ήταν από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασε στη λέσχη. Της κίνησε το ενδιαφέρον η υπόθεση του βιβλίου και δεν την απογοήτευσε η εξέλιξη του.

Ο Χρήστος Παπασωτήρης βρήκε σπαστικό τον Λίο, τον πρωταγωνιστή και φίλο της Σταργκερλ, αλλά του άρεσε όλο το βιβλίο. Ο Φίλιππος επισήμανε συγκεκριμένες σκηνές του βιβλίου που του εντυπώθηκαν και μας διάβασε συγκεκριμένα αποσπάσματα. Η Αλεξάνδρα αναφέρθηκε στο εξώφυλλο του βιβλίου που είναι πολύ ιδιαίτερο –το ανθρωπάκι που ξεχωρίζει από τα άλλα με το χρώμα του- αλλά και στο ότι αυτό που την τράβηξε πολύ στην ιστορία ήταν η ιδιαιτερότητα του κοριτσιού. Ωστόσο, θα ήθελε να είχε περιορισμένη αφήγηση και να είχε δοθεί μεγαλύτερη έκταση στο διάλογο των ηρώων. Και στη Ντανιέλα άρεσε το βιβλίο και της θύμισε το στυλ των ταινιών που παρακολουθεί, ενώ η Στέλλα είπε ότι αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν η προσπάθεια του Λίο να αλλάξει την Σταργκερλ. Η Καλλιόπη - πιο ενθουσιώδης από όλους!- λάτρεψε το βιβλίο που της προκάλεσε μια πληθώρα συναισθημάτων. Ο Λίο ήταν πολύ ρεαλιστικό πρόσωπο, η Σταργκερλ δυναμική , αλλά το τέλος του βιβλίου καταθλιπτικό. Ιδιαίτερη βρήκε την προσωπικότητα του Άρτσι, του καθηγητή Παλαιοντολογίας, ενώ την εντυπωσίασε η αγάπη που έδειχνε η Σταργκερλ στους συνανθρώπους τους.

      

Καλό φάνηκε το βιβλίο στην Αγγελική και πολύ ικανοποιητικό το τέλος του. Ο Λίο ήταν πολύ εκνευριστικός , αφού ήθελε να αλλάξει την Σταργκερλ , όταν διαπίστωσε πόσο διαφορετικοί ήταν μεταξύ τους. Δεν μπορούσε να αποδεχτεί το πόσο ιδιαίτερη ήταν. Και αυτή ξεχώρισε την φυσιογνωμία του Άρτσι και της άρεσαν πολύ τα ανώνυμα δωράκια της Σταργκερλ! Ο Χρήστος Παπαχρήστος αναφέρθηκε στην παρουσία της Σταργκερλ στην  εκπομπή του Λίο και αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν ότι το βιβλίο άρχισε και τελείωσε με το περιστατικό με τη γραβάτα. Στο Σωτήρη έκανε μεγάλη εντύπωση πόσο σύγχρονη ήταν η ιστορία του βιβλίου, πράγμα που το έκανε πολύ ενδιαφέρον. Θα ήθελε να ήταν διαφορετική η εξέλιξη στο διαγωνισμό ρητορικής – να είχε χάσει η Στάργκερλ. Στο Διονύση άρεσε το ότι τα γεγονότα διαδραματίζονται σε ένα αμερικανικό σχολείο- βρήκε ενδιαφέρουσα την παρουσίαση του- ενώ ξεχώρισε τις σκηνές που εκτυλίσσονταν στην έρημο. Επιπλέον, του άρεσε η σχέση ανάμεσα στους δυο φίλους, τον Λίο και τον Κέβιν, που , αν και διαφορετικοί , ήταν πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους. Τέλος, ο Δημήτρης μας είπε ότι αυτό που έκανε ενδιαφέρον το βιβλίο ήταν το θέμα του, δηλ. η αναφορά στη διαφορετικότητα. Τα μηνύματα του βιβλίου περνούσαν χωρίς διδακτισμό, ενώ αρκετές σκηνές ήταν σουρεαλιστικές. Η Σταργκερλ ήταν ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας.

           Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το θέμα της διαφορετικότητας. Οι ξεχωριστοί άνθρωποι δε γίνονται πάντα αποδεκτοί. Οι κοινωνικές συμβάσεις τους  αναγκάζουν να περιορίζουν τον αυθορμητισμό τους και να ελέγχουν τις αντιδράσεις τους. Δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε τη ζωή μας και να δεχτούμε στη ζωή  μας ένα τόσο διαφορετικό άτομο, όπως ήταν η Σταργκερλ, που δρούσε με αθωότητα, απόλυτη ειλικρίνεια και αντισυμβατικότητα. Παράλληλα, συζητήσαμε το ότι εμείς οι άνθρωποι, θέλουμε να αλλάζουμε τους φίλους και τους συντρόφους μας, να τους προσαρμόσουμε στα δικά μας μέτρα. Τελικός βαθμός του βιβλίου 9!

Και μετά τη συζήτηση κόψαμε την πίτα μας! Τυχερή ήταν η Στέλλα και το δώρο της λέσχης ήταν ένα πρωτότυπο γκάτζετ - ένας σελιδοδείκτης ανθρωπάκι με φως για νυχτερινές αναγνώσεις!

Το επόμενο βιβλίο μας είναι «Το κορίτσι με τα πορτοκάλια» του Γκάαρντερ Γιοστέιν.