Οικογένεια Μπελιέ- μια οικογένεια αγάπης!

Η ταινία  «Οικογένεια Μπελιέ» πιστεύω ήταν η ιδανική ταινία για να κλείσει αυτή η χρόνια. Το έργο αυτό θέλει να μας δείξει ότι ακόμα και αν αυτοί που αγαπάς και νοιάζεσαι δεν μπορούν ούτε να σε ακούσουν ούτε να σου μιλήσουν, δεν παύουν να είναι άνθρωποι σου! Πρέπει να τους φέρεσαι όπως φέρεσαι όπως στους ανθρώπους γύρω σου που θεωρούνται φυσιολογικοί εξωτερικά. Αλλά εσωτερικά; Είναι όπως οι δυο κωφάλαλοι γονείς της Πώλα, ή είναι σαν τον δήμαρχο;

Μανώλης Νικολαΐδης Γ’4

Η ταινία που παρακολουθήσαμε μου άρεσε πάρα πολύ. Η Πώλα είχε γονείς και αδερφό κωφάλαλους κάτι όμως που δεν επηρέασε το να είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια. Οι γονείς της βασίζονταν σε εκείνη, καθώς εκείνη κανόνιζε τις δουλειές τους. Η Πωλα ήξερε πολύ καλά τη νοηματική γλώσσα και είχε πολύ μεγάλο ταλέντο στη μουσική. Οι γονείς της στην αρχή μπορεί να θύμωσαν με την ιδέα ότι η κόρη τους θέλει να πάει σε διαγωνισμό μουσικής στο Παρίσι, όμως στο τέλος δεν της στέρησαν το όνειρο της. Η μητέρα της Πωλα μισούσε αυτούς που ακούνε και σε αυτό έφταιξε ο τρόπος που τους συμπεριφέρονται σαν να είναι κατώτεροι, επειδή ειναι κωφάλαλοι- δείγμα ύπαρξης ρατσισμού ακόμη και σήμερα. Τέλος, η Πώλα πήγε στο Παρίσι για το διαγωνισμό και τραγούδησε το "Πετάω" και κατάφεραν να την καταλάβουν ακόμη και οι γονείς και ο αδερφός της αφού τραγούδαγε ενώ παράλληλα μετέφραζε τους στίχους στη νοηματική, κάτι που δείχνει την τεράστια αγάπη της για την οικογένεια της.

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Η ταινία μας μετέφερε το μήνυμα πώς κανείς δεν είναι τέλειος και ο καθένας έχει τις ατέλειες του. Η νεαρή Πώλα έμενε μαζί με την οικογένεια της , που ήταν κωφάλαλοι. Η Πώλα συνεννοούνταν μαζί τους με νοήματα  και τους βοηθούσε αφού είχαν το δικό τους εμπόριο με χειροποίητο τυρί και αυτό πίστευαν ότι θα ήταν το μέλλον της. Τότε η Πώλα ανακαλύπτει ότι έχει ένα φοβερό ταλέντο στη φωνή της , η οποία μαγεύει και το αγόρι που της αρέσει αλλά και το δάσκαλο της γι αυτό και τη βάζει στη χορωδία.

Είναι συγκλονιστική η σκηνή στην οποία ο σκηνοθέτης ενώ τραγουδά η Πώλα μειώνει τον ήχο μέχρι του να μην ακούγεται τίποτα για να καταλάβουμε πώς νιώθουν οι κωφοί και να κατανοήσουμε πόσο τυχεροί είμαστε που ακούμε και δεν έχουμε τέτοιου είδους ατέλειες. Στο τέλος η Πώλα τραγουδάει μεταφράζοντας το τραγούδι στους γονείς της .Αυτό το κομμάτι είναι πολύ συγκινητικό και δείχνει την αγάπη που έχει για τους δικούς της, τους οποίους τους αγαπά παρά το πρόβλημα ακοής και στηρίζεται πάνω τους απόλυτα!

Αντζελίνα Πετρή, Γ4

Δεκατρία γιατί

Η σημερινή συζήτηση των μελών της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Γυμνασίου ήταν θυελλώδης! Το βιβλίο που είχαμε διαβάσει ήταν το ¨Δεκατρία γιατί», βιβλίο που έγινε και τηλεοπτική σειρά στην τηλεοπτική πλατφόρμα  Netflix. Ωστόσο , οι αναγνώστες μας μοιράστηκαν σχεδόν στα δυο – είτε τους άρεσε πάρα πολύ είτε όχι. Ακραία τα συναισθήματα!

Τη συζήτηση συντόνισε η Αγγελική, που είχε διαβάσει το βιβλίο, πριν το προτείνουμε. Πρώτα έδωσε το λόγο στην Αντωνία , οποία δήλωσε ότι δεν της άρεσε καθόλου το βιβλίο. Ήταν βαρετό, η Χάννα, η πρωταγωνίστρια παραπονιόταν για το παραμικρό και η υπόθεση δεν είχε ενδιαφέρον. Συμπλήρωσε , επίσης , ότι μπερδευόταν από τις εναλλαγές των αφηγητών και αυτό τη δυσκόλεψε στην ανάγνωση. Η Ντανιέλα δεν ήταν τόσο αρνητική. Μας είπε ότι το βρήκε βαρετό, αν και στην αρχή της άρεσε η υπόθεση. Το ίδιο και η Μαρία , που μετά τη μέση κουράστηκε και βαρέθηκε την πλοκή.  Αλλά της άρεσε το τέλος του.

Και η Αλεξάνδρα είπε ότι, αν και της άρεσε στην αρχή, μετά την κούρασαν οι συνεχείς εναλλαγές των αφηγητών –που ήδη την μπέρδευαν στην ανάγνωση. Ο Σωτήρης, αντίθετα, βρήκε καλό το βιβλίο. Η εναλλαγή των αφηγητών δεν αποτέλεσε πρόβλημα γι αυτόν. Εκείνο που τον κούρασε και δεν του άρεσε ήταν που σταματούσε η αφήγηση του Κλέυ-του δεύτερου πρωταγωνιστή- και ακολουθούσαν σχόλια ή άσχετες λεπτομέρειες. Επίσης τον ενόχλησε η ανώριμη συμπεριφορά της Χάννα απέναντι στον Κλέυ.

Ο Φίλιππος πάλι θεωρεί ότι το βιβλίο αυτό είναι το καλύτερο που έχουμε διαβάσει ως τώρα, αν και δε συμπαθεί τα δραματικά βιβλία. Του άρεσε που η Χάννα περιγράφει αναλυτικά το ρόλο που έπαιξε ο κάθε ήρωας στην υπόθεση .Ταυτίστηκε με τη συμπεριφορά όλων- θύματος και θυτών- και ένιωσε ότι πέρασε από τη θέση όλων, καθώς όπως μας είπε, και ο ίδιος έχει πειράξει συμμαθητές του ή τον έχουν κοροϊδέψει εκείνοι. Του άρεσε επιπλέον η εναλλαγή των αφηγητών. Το ίδιο μας είπε και ο Χρήστος. Του άρεσε πολύ το βιβλίο. Και επειδή αρχικά μπερδεύτηκε με την ανάγνωση του, ξαναδιάβασε τις πρώτες σελίδες, για να σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη. Αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν πόσο μικρά και ασήμαντα πράγματα τα φουσκώνουν οι άλλοι και πόσο η ζήλια αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στις σχέσεις των ανθρώπων.

Στην Καλλιόπη άρεσε η υπόθεση του βιβλίου, αλλά επειδή είχε δει τη σειρά , είχε άλλη εικόνα για την εξέλιξη της. Η εναλλαγή των αφηγητών ήταν κουραστική και γι αυτό της άρεσε το σημείο στο οποίο προστέθηκε στην ιστορία ο Τόνυ. Η Αναστασία (Ζελεζνιάκ) , που επίσης είχε δει τη σειρά θεώρησε κακό το βιβλίο –δεν της άρεσε όλο αυτό το δράμα που ζούσε η Χάννα ούτε και ο τρόπος που επιλέγει να αυτοκτονήσει. Η έτερη Αναστασία είπε ότι η Χάννα θα μπορούσε να διορθώσει αρκετά πράγματα στη ζωή της , αλλά δεν το έκανε. Και ξεχώρισε τον Τόνυ γιατί αποδείχτηκε πολύ καλός και πιστός φίλος για τον Κλέυ.

Και η Σελίν είχε δει τη σειρά και η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη . Στη σειρά υπάρχουν πολύ περισσότερες λεπτομέρειες από το βιβλίο που τονίζουν την τραγικότητα της Χάννα. Της άρεσε το εύρημα με τις κασέτες , αλλά δεν της άρεσε το τέλος του βιβλίου.Τέλος,  η προεδρεύουσα Αγγελική, είπε ότι δεν ήταν κακό το βιβλίο-απλώς δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Θεώρησε τη Χάννα μυγιάγγιχτη . Θα μπορούσε να εκφράζει ανοιχτά τα συναισθήματα της και να μην περιμένει από τους άλλους να την καταλάβουν χωρίς η ίδια να ανοίγεται.

Στη συζήτηση που ακολούθησε ο Φίλιππος μας είπε ότι το βιβλίο αυτό του άρεσε πολύ και τον επηρέασε συναισθηματικά. Συνήθως ταυτίζεται με τους ήρωες , όταν του αρέσει πολύ ένα βιβλίο, και γι αυτό το διαβάζει αργά –για να διαρκέσει περισσότερο η απόλαυση της ανάγνωσης. Η Αλεξάνδρα  συμπλήρωσε ότι εικόνες του βιβλίου σχηματίζονταν καθώς το διάβαζε, ενώ η Καλλιόπη είπε ότι επειδή είχε δει τη σειρά είχε την εικόνα των προσώπων των ηρώων μπροστά της. Ο Σωτήρης επίσης είπε ότι λυπηθηκε τον κ.Πόρτερ , ο οποίος προσπάθησε να βοήθησει την Χάννα, ενώ η Σελίν θεωρεί ότι οι αναφορές σε κάποια πρόσωπα θα έπρεπε να λείπουν εντελώς από το βιβλίο.

Κλείνοντας τη συνάντηση καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα:

·        ότι πολλές φορές μπορεί να μη μας αρέσει ένα βιβλίο, αν έχουμε δει ήδη την τηλεοπτική ή κινηματογραφική του μεταφορά

·        κάποια βιβλία περιγράφουν καταστάσεις και συμπεριφορές που μπορεί να είναι μακριά από τη δική μας νοοτροπία , γιατί αναφέρονται σε διαφορετικά δομημένες κοινωνίες

·        πρέπει να δίνουμε την ευκαιρία σε ένα βιβλίο, να μην είμαστε απορριπτικοί και αφοριστικοί από τις πρώτες σελίδες!

Για την επόμενη συνάντηση μας διαβάζουμε το βιβλίο του Β.Παπαθεοδώρου «Χνότα στο τζάμι».

Mustang

Αρχικά, η ταινία μου άρεσε παρά πολύ. Ήταν γυρισμένη στην Τουρκία και βασιζόταν στην αδελφική αγάπη. Ήταν πέντε αδερφές που οι γονείς τους είχαν πεθάνει και ζούσαν με την γιαγιά τους. Το χωριό παρεξήγησε  ένα καλοκαιρινό παιχνίδι των κοριτσιών και επειδή η κοινωνία είναι τόσο καχύποπτη, τα κορίτσια -έπειτα από παρέμβαση του θείου τους- αποφασίστηκε να παντρευτούν όλες με προξενιό για να αποκατασταθούν

Η πρώτη κοπέλα παντρεύτηκε το αγόρι που ήθελε , η δεύτερη δυστύχησε στην ζωή της αφού πήρε κάποιον που δεν ήθελε και έκλαιγε στον γάμο της , η τρίτη αυτοκτόνησε με το όπλο του θείου της, αφού δεν είχε άλλη επιλογή και δεν ήθελε να ακολουθήσει αυτή την ζωή,  και οι άλλες δυο οι μικρότερες με δική τους πρωτοβουλία και απόφαση έφυγαν από το χωριό τους μονές τους με την βοήθεια ενός καλού φίλου τους και πήγαν στην Κωνσταντινούπολη να συναντήσουν την δασκάλα τους και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, την οποία διάλεξαν.

Ειρήνη Πέτσαλη, Γ4

Η συγκεκριμένη ταινία δεν εξηγούσε κάθε σκηνή, ώστε το κοινό να καταλάβει τί γινόταν. Ορισμένοι είχαν αυτό ως παράπονο,  αλλά θεωρώ ότι μόνο και μόνο που έβαζε τον θεατή σε σκέψη, έκανε την ταινία τόσο ωραία. Προσπαθούσε να δείξει τις συνέπειες της πράξεις των κοριτσιών σε μία άλλη χώρα, με διαφορετικές παραδόσεις, το οποίο εκνεύρισε πολλά κορίτσια (αλλά όχι τόσα αγόρια) σε μεγάλο βαθμό. Σκηνές όπως ο γάμος της πρώτης αδερφής και το γεγονός ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που βρίσκονταν όλες μαζί ήταν πολύ στενόχωρες. Άλλες όπως η διαφυγή των δύο κοριτσιών προς την Κωνσταντινούπολη ήταν όμορφες, καθώς το συναίσθημα της ελευθερίας ήταν τόσο ευχάριστο!

Κων/να Ξαντά Γ4

Νιώθουμε ελεύθεροι και αυτό είναι που μας κρατάει μέχρι τώρα ζωντανούς! (Γράμματα από το Μεσολόγγι)

Αγαπητή μου Μαίρη,

με το λιγοστό φως του φεγγαριού σου γράφω αυτό το γράμμα, ώστε να σου περιγράψω την κατάσταση που υπάρχει εδώ στο Μεσολόγγι.

Όπως θα ξέρεις και από τα προηγούμενα γράμματα μου τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά και μέρα με τη μέρα χειροτερεύουν. Από που να πρωτοξεκινήσω; Από την πείνα που υπάρχει ή από την έλλειψη πολεμοφοδίων; Δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο. Βλέπω παιδιά μπροστά στα μάτια μου να πεθαίνουν, επειδή οι γονείς τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ώστε να τους διαθέσουν λίγο φαγητό. Όμως, δεν είναι μόνο αυτά που πεθαίνουν, αλλά και άνθρωποι που πολεμούν στη μάχη. Χθες μάλιστα πάνω στα χέρια μου σκοτώθηκε ο Πέτρος, ο καλύτερος μου φίλος. Τώρα που το διαβάζεις ίσως να μην αντιλαμβάνεσαι την τραγικότητα της κατάστασης, γιατί δεν βρίσκεσαι εδώ να τα ζεις όλα αυτά.

Παρ'όλα αυτά, Μαίρη, να είσαι σίγουρη πως δεν χάνουμε την ελπίδα μας! Νιώθουμε ελεύθεροι και αυτό είναι που μας κρατάει μέχρι τώρα ζωντανούς! Μάλιστα, έχουμε ένα σχέδιο, ώστε να ξεφύγουμε από εδώ. Έχουμε πολλές πιθανότητες να πεύχει και αν πετύχει, θα έρθω κατευθείαν στην Αθήνα να σε βρω και να σε ζητήσω από τον πατέρα σου.

Να με περιμένεις Μαίρη!

                                                      Σε φιλώ

                                                       Πάνος

Κατερίνα Πατάκου. Γ4

21\03\1825

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Όπως σου έχω γράψει οι Τούρκοι  μας πολιορκούν. Δεν μπορούμε να βγούμε έξω γιατί έχουμε τον φόβο να μην μας σκοτώσουν. Έχουμε μείνει χωρίς τρόφιμα και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επιζήσουμε. Οι στρατιώτες μας είναι αδύναμοι. Δε μπορούν ούτε τα όπλα τους να σηκώσουν από την πείνα. Πόσο ζηλεύω το πουλάκι που παίρνει το σποράκι για να φάει. Ζηλεύω ακόμα και το σκουλήκι στο χώμα, γιατί παρόλο που είναι το πιο ασήμαντο πλάσμα στον πλανήτη, είναι ελεύθερο, σε αντίθεση με μας που είμαστε φυλακισμένοι. Όμως προτιμούμε αυτό παρά να γίνουμε σκλάβοι.

   Είναι άνοιξη και όλα έχουν ανθίσει, είναι όλα τόσο όμορφα. Όμως δεν μπορούμε να τα χαρούμε. Αναπολώ τις παλιές εποχές, που είχαμε άφθονο φαγητό, τα παιδιά παίζανε ανέμελα στα λιβάδια γελώντας και φωνάζοντας. Μπορούσαμε να χαρούμε την μαγεία της άνοιξης, όλα τα λουλούδια ανθισμένα και να μοσχοβολάνε. Οι γυναίκες να μαγειρεύουν λαχταριστά φαγητά και να μυρίζει ο τόπος. Κάθε πρωί που ξυπνούσαμε για να ζυμώσουμε το ψωμί μας. Μου λείπουν όλα αυτά. Αυτά που υπήρχαν πριν να μας πολιορκήσουν. Ας ελπίσουμε πως κάποτε θα ξανανιώσουμε όλα αυτά τα συναισθήματα χαράς. Πλέον μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε, να ελπίζουμε.

  Σε λίγες μέρες ετοιμάζουμε την έξοδο μας. Έχουμε ετοιμάσει ένα σχέδιο απόδρασης και υπάρχει μια πιθανότητα να ζήσει κάποιος από μας. Θέλω να πιστεύω πως έστω και λίγοι θα τα καταφέρουν και θα ζήσουν ξανά την ζωή τους.

Βούλα Πυλιώτη, Γ4

Αγαπητέ αδερφέ μου Αντώνη,

μακάρι να ήξερες με πόση στενοχώρια σου γράφω αυτό το γράμμα, όταν ξέρω, πως μπορεί να μην σε ξαναδώ ποτέ... Η ζωή εδώ είναι πάρα πολύ δύσκολη. Κινούμε γη και ουρανό, για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση μας. Ελπίζω να είσαι τουλάχιστον εσύ, καλά.

   Οι συνθήκες ζωής μας στην πόλη είναι άθλιες. Τρέφομαι ανά τρεις μέρες, και αν βρω όνος μου κάτι. Τις προάλλες, τα παιδιά μου βρήκαν μια γάτα. Να φανταστείς, δεν πήρα χαμπάρι , πότε την έπιασαν , την έψησαν και την έφαγαν. Τι να πω; Εννοείται πως η ζωή η δική τους έχει προτεραιότητα. Εκτός από την πείνα , είναι και οι αρρώστιες... Φάρμακα πια, δεν μπαίνουν στην πόλη, υπάρχουν δύο επιλογές. Ή ο ασθενής, οδηγείται στην ανάνηψη μόνο με την βοήθεια του Θεού, ή πεθαίνει , γνωρίζοντας την χειρότερη μορφή θανάτου, τον αργό και βασανιστικό θάνατο. Ξέρεις πόσο φοβάμαι, μήπως κολλήσω και εγώ καμία ασθένεια; Ξέρεις πόσο πιθανόν είναι αυτό; Τί μπορώ να πω; Μακάρι να μην σταθώ άτυχος. Παρακαλώ τον Θεό κάθε μέρα, τρεις φορές την μέρα, όπως μας είχε μάθει ο μπαμπάς. Τότε, τα περισσότερα προβλήματα λύνονταν, τώρα,, δεν είμαι σίγουρος... Μακάρι στα δύσκολα, ο οργανισμός μου να αναδειχθεί δυνατός και υγιής, σιδερένιος.

Μπορεί η πείνα, η φτώχεια, η αρρώστια και η θνησιγένεια να αποτελούν σημαντικές δυσκολίες, ωστόσο , κατά καποιον τρόπο, κουτσά-στραβά, αντέχομαι. Αυτό που δεν αντέχεται, είναι το ψυχολογικό κομμάτι. Όλοι μας εδώ, νιώθουμε φόβο, αβεβαιότητα για το μέλλον, για το αν θα ζήσουμε, αν θα απελευθερωθούμε, αν θα ξαναδούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, αν θα ξαναζωγραφιστεί το χαμόγελο στα ζαρωμένα από το κρύο και την πείνα χείλη μας. Τρομάζουμε με την ασυνήθιστη ησυχία που υπάρχει. Δεν ακούγεται τίποτα, μόνο οι ήχοι της φύση. Αραιά και που, πέφτουν 1-2 πυροβολισμοί , να μας υπενθυμίζουν την μη αναστρέψιμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Αυτή η ησυχία , που διακόπτεται από τους πυροβολισμούς, γεμίζει τις καρδιές μας ανησυχία, όλο και αποδυναμώνει την λιγοστή ψυχική δύναμη που μας απομένει.                       Φοβάμαι πάρα πολύ.

 Ακούγοντας το κελάηδημα των πουλιών, τον αέρα, και αντικρίζοντας την φυσική ομορφιά της πόλης μας, κλαίμε. Κλαίμε... κυρίως από παράπονο, που δεν μπορούμε να την απολαύσουμε, λόγω του πολέμου. Μια μέρα, έκλαψα τόσο πολύ που λιποθύμησα. Εκτός από αυτό, αναπολώ συνέχεια τις παιδικές μας αταξίες. Θυμάσαι που απέφυγες , το πετραδάκι που σου πέταξα, και έσπασε το τζάμι; Θυμάσαι τα μολύβια που πετούσαμε, τις αμέτρητες φωνές μας, το ξύλο που παίζαμε; Γελάω και κλαίω όταν τα αναπολώ, αλλά στενοχωριέμαι ιδιαίτερα, αφού η κατάσταση είναι αξιοθρήνητη. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω τον χρόνο, παρόλο που το θέλω. Δεν θα τα ξαναζήσουμε όλα αυτά, το ξέρεις; Ποτέ!

   Από το κλάμα, αδυνατώ να συνεχίσω το γράμμα αυτό. Μπορεί να είναι μικρό η ελλιπές, και να μην περιγράφει όλα μου τα συναισθήματα, αλλά αν με δουν σε τέτοια κατάσταση θα τρελαθούν. Σε λίγες μέρες προετοιμάζουμε την έξοδο. Οι πιθανότητες είναι 90 θάνατος και 10 ζωή. Τι να πω; Τουλάχιστον οι πιθανότητες για ψυχική ελευθερία έστω και για λίγα δευτερόλεπτα είναι 100%. Ότι και να γίνει , να ξέρεις ότι ήμουν, είμαι και θα είμαι, όπου και να πάω, περήφανος που έχω έναν τέτοιο αδερφό ... Που με βοήθησε να χαρώ έστω και λίγο την κατά τα άλλα μικρή μου ζωή. Αντίο, αδερφέ μου ... Αντίο...

   Με αγάπη,

      Περής Γεώργιος...

Αγαπητή Αλεξάνδρα,

Το χέρι μου τρέμει, ενώ σου γράφω αυτό το γράμμα. Η κατάσταση στο Μεσολόγγι όλο και χειροτερεύει. Συγνώμη που δεν μπόρεσα να σας επισκεφτώ την περασμένη βδομάδα, αλλά όλοι έχουν κλειστεί μέσα και απαγορεύεται να βγούμε από τούτη την περιοχή. Ελπίζω να ήσαστε καλά εκεί πάνω. Ελπίζω να μην βρεθείτε ποτέ στην δικιά μας θέση.

Γνωρίζεις πως κάθε άνοιξη φεύγω προς όμορφους τόπους γεμάτους χρώμα και ζωντάνια για να ζωγραφίσω. Δυστυχώς τώρα δεν έχω την δυνατότητα να το κάνω αυτό. Το μόνο που προσέχω είναι το να τρώνε τα παιδιά. Τουλάχιστον απ’ ότι μας έχει απομείνει. Ο μικρός Γιάννης και η Αφροδίτη μου δεν έχουν καταλάβει καλά καλά τι γίνεται, αλλά κάνω απελπισμένες προσπάθειες να τους απασχολήσω, χωρίς να προσέχω πολύ την υγεία του εαυτού μου. Φοβάμαι πως θα πεινάσουν, ή θα κολλήσουν κάποια ασθένεια , ενώ παίζουν έξω. Είναι πανέμορφη η φύση και η αγάπη μου προς αυτή είναι απεριόριστη, όμως με στεναχωρεί που τόσοι και τόσοι πεθαίνουν καθημερινά από ασιτία και αρρώστιες . Η γειτόνισσα δεν έχει σταματήσει να κλαίει από χθες το βράδυ, επειδή πέθανε η μητέρα της και προσπαθώ να αγνοήσω τις κραυγές της. Τι να πω; Ακόμα δεν έχω πάθει κάτι σοβαρό, αλλά ο φόβος για τα παιδιά μου και τον εαυτό έχει αρχίσει να με τρώει από μέσα.

Εάν αυτό είναι το τελευταίο μου γράμμα προς εσένα, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω, θέλω να σου πω πως ό,τι και να γίνει, στέλνω τις ευχές μου σε εσένα και την μητέρα. Σας αγαπώ αφάνταστα. Ευχήσου μου καλή τύχη.

Με αγάπη, η αδερφή σου.

Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4

Τα πράγματα μέρα με την μέρα είναι πιο δύσκολα. Δεν θα αντέξουμε για πολύ ακόμα. Τα παιδιά θέλουν να μάθουν αν θα σωθούμε, και εμείς δεν μπορούμε να τους απαντήσουμε με σιγουριά αν θα ζήσουμε ή αν θα πεθάνουμε. Άλλες φορές έρχονται σε εμάς και μας ζητάνε φαγητό όμως δυστυχώς δεν έχουμε. Μαζευόμαστε όλοι στην πλατεία για συσσίτιο μικροί - μεγάλοι πηγαίνουμε να πάρουμε λίγο από το φαγητό που βρήκε κάποιος άλλος και προθυμοποιήθηκε να το μοιράσει στους υπόλοιπους. Η μερίδα είναι μικρή, αλλά τι να κάνουμε ! Το μυαλό να είναι καλά να σκεφτεί κάτι να φύγουμε μπας και σωθούμε.

Δεν μας βλέπω όμως να πολεμάμε. Μέχρι και εμείς οι Σουλιώτες , οι μόνοι εκπαιδευμένοι, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε τον κόσμο να φύγει. Σήμερα μετά το μεσημέρι έτσι όπως ήμασταν όλοι οι μεγάλοι μαζεμένοι, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλύτερο να φύγουμε. Να κάνουμε μία έξοδο. Όμως για να πετύχει πρέπει να σκεφτούμε πολλά ακόμα.

Καθώς μιλούσαμε με τους υπολοίπους για το σχέδιο απόδρασης, γύρισα το κεφάλι μου και είδα τα παιδιά να παίζουν έξω στην φύση, στα άνθη που είχαν βγει και στο φρέσκο χορταράκι. Εκεί ήταν που το αποφάσισα. Εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω Ανοιξιάτικα. Μες στη χαρά της φύσης δεν ταιριάζει ο θάνατος και τους το δήλωσα. Συμφώνησαν όλοι μαζί, μάλιστα ένας πρόσθεσε πως για να πετύχουμε την τέλεια απόδραση, δεν πρέπει να καταλάβουν οι πολιορκητές πως είμαστε ξύπνιοι.

Στη συνέχεια, αρχίσαμε όλοι να λέμε ιδέες για την << έξοδο >>. Μέχρι και τα παιδιά μας βοήθησαν , όταν πλέον δεν τα ακούγαμε και υποθέσαμε ότι κοιμήθηκαν. Το τελικό σχέδιο το αποφασίσαμε εκεί. Οι γυναίκες θα κοιμίσουν τα παιδιά, όπως κάθε φορά, όμως θα πρέπει να υπνωτίσουν με κάποιον τρόπο τα μωρά για να μην ξυπνήσουν και μας πάρουν είδηση. Στη συνέχεια οι γυναίκες θα ντυθούν σαν άντρες, ώστε στην απειροελάχιστη περίπτωση που θα μας δουν να νομίζουν πως είναι η νυχτερινή μα ς περίπολος. Όλα είχαν εξεταστεί μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Σε 2 μέρες απελευθερωνόμαστε!

 Επικρατεί μία μεγάλη ανησυχία και φόβος, κανείς Δεν θέλει να πεθάνει και φυσικά δεν θέλουν να πεθάνουν τα παιδιά τους. Το χειρότερο είναι, ότι η φύση συνεχίζει τη ζωή της. Δεν σταμάτησε για συμπαράσταση ο Φλεβάρης. Ήρθε και έφυγε. Δεν μπορώ να φανταστώ πως αρκετοί από εμάς θα πεθάνουν, χαρά θεού. Όλοι είμαστε έτοιμοι για τον θάνατο ,όμως κανένας δεν ξέρει τι θα κάνει εφόσον βγει. Εφόσον δραπετεύσει από βρώμικα χέρια του εχθρού.

Προσευχόμαστε για το καλύτερο όλοι μας, και ελπίζουμε να εισακουστούν οι προσευχές μας. Η τελευταία μας λειτουργία θα γίνει λίγο πριν από την έξοδο. Θεέ μου σώσε μας!
Δήμητρα Παππά, Γ4

"Συγγνώμη" (Spijt!)

Η ταινία που είδαμε μου άρεσε πολύ και ήταν πολύ συγκινητική. Ο Γιοχεμ ήταν ένα παιδί που δεχόταν bullying απο τους συμμαθητές τους για την εξωτερική εμφάνιση του. Μερικοί "νταήδες" τον χτυπάνε και τον κοροϊδεύουν. Όλα αυτά γινόντουσαν και στο χώρο του σχολείου, όμως ,κανείς δεν έπαιρνε θέση. Ακόμη και ο καθηγητής των μαθητών. Δύο παιδιά, ωστόσο ήταν αυτά που έδωσαν έστω και λίγη χαρά στον Γιοχεμ- η Βέρα και ο Ντάβιτ. Η Σέννα ήταν ένα από τα παιδιά που ασκούσε bullying στο Γιοχεμ. Ο πατέρας της ήταν ανάπηρος και δεν είχε μάνα. Ο Γιοχεμ θύμιζε στην Σεννα τον πατέρα της και αυτό έκανε την Σεννα να τον κοροϊδεύει για να αισθάνεται πιο άνετα. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα ο Γιοχεμ να αυτοκτονήσει. Από αυτήν την ταινία έμαθα οτι αν οποιαδήποτε μας ασκεί bullying για αυτά που είμαστε εμείς πρέπει να μιλάμε και να μη φοβόμαστε. Επίσης, όταν βλέπουμε ένα τέτοιο περιστατικό  δεν πρέπει να αδιαφορούμε, αλλά να πάρουμε θέση.

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Ο εκβιασμός , η κοροϊδία και οι βρισιές εκτοξεύονται  από παιδιά , τα οποία νιώθουν ανώτερα ή καλύτερα σε κάτι και αυτό τα οδηγεί στο να μετατρέψουν σε θύμα ένα άτομο διαφορετικό από κείνα. Έτσι το παιδί γίνεται αντικοινωνικό, επειδή του συμβαίνουν πράγματα που το προσβάλλουν .

Στην ταινία που είδαμε ο Γιόχεμ πέφτει θύμα εκφοβισμού, επειδή είναι παχουλός , δεν μιλάει και δεν έχει κανένα ταλέντο- σύμφωνα με τους συμμαθητές του . Τρία παιδιά , δυο αγόρια και ένα κορίτσι,  κάθε μέρα τον χτυπούσαν και τον κορόιδευαν και τα άλλα παιδιά δε μιλούσαν όταν το έβλεπαν. Φοβόντουσαν να μιλήσουν και μόνο ένα κορίτσι πάτησε πόδι και είπε να σταματήσουν –όχι όμως για πολύ. Η ταινία τελειώνει με την αυτοκτονία του Γιόχεμ , διότι δεν άντεχε άλλο .  Απ ότι είδαμε στο τέλος ο Γιόχεμ είχε φοβερό ταλέντο στο πιάνο και ,όταν αυτό φανερώνεται, όλοι το μετανιώνουν. Και επειδή έχω πέσει και η ίδια θύμα εκφοβισμού πριν από τέσσερα χρόνια , θέλω να πω ότι είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον. Το να σε βρίζουν και να σε έχουν σαν το σκυλάκι –φέρε μου αυτό, φέρε μου εκείνο- σε κάνει να καταντάς θύμα. Σε χτυπάνε και φτάνεις στο σημείο να πηγαίνεις να κλειδώνεσαι στο σπίτι σου. Γι αυτό συγκινήθηκα και έκλαψα στην ταινία. Διότι καταλαβαίνω απόλυτα τον Γιόχεμ….

Αντζελίνα Πετρή, Γ4

Όλοι είμαστε ίδιοι- Εργασίες για το ρατσισμό

Οι μαθητές του Γ4 έγραψαν για το ρατσισμό ή δημιούργησαν βίντεο που είδαμε στην τάξη. Εδώ μόνο τρεις από τις εργασίες τους. 

Εξωτερική εμφάνιση

Συνεχώς στις μέρες μας γίνεται λόγος για την εμφάνιση και την ομορφιά. Προβάλλονται συνεχώς όμορφα καλοσχηματισμένα και αδύνατα πρότυπα. Τι συμβαίνει λοιπόν σε όλους τους υπόλοιπους που δεν είναι όπως οι άλλοι; Τα παιδιά τα οποία έχουν είτε λίγα παραπανίσια κιλά, είτε είναι λίγο πιο κοντά από το κανονικό ύψος, είτε έχουν σωματικές αναπηρίες δέχονται συνεχώς το λεγόμενο "μπουλιγκ". Έχουν ελάχιστους φίλους και μερικοί από αυτούς δεν έχουν και καθόλου φίλους. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είναι όπως οι άλλοι, "μοντέλα". Είναι λιγότερο κοινωνικοί και συνήθως περνούν την περισσότερη ώρα μόνοι επειδή δεν τους δέχονται οι άλλοι λόγω της εξωτερικής τους εμφάνισης. Δεν φοράνε μάρκες; Δεν αξίζουν. Είναι χοντροί; Να χάσουν κιλά, δεν είναι ωραίο να έχεις χοντρούς φίλους. Είναι κοντοί; Βάλε τακούνια αν είσαι κορίτσι, και αν είσαι αγόρι ψήλωσε-  δεν είναι ωραίο τα αγόρια να είναι κοντά. Πλέον αυτές είναι οι κριτικές για να δεχτούν ένα άτομο. Πιστεύω πως όπως και αν είσαι, είσαι ο ίδιος άνθρωπος άσχετα αν είσαι χοντρός η λεπτός, είτε ψηλός η κοντός. Παραμένεις το ίδιο άτομο, με έναν μοναδικό χαρακτήρα που έχει ο καθένας από εμάς.

Βούλα Πυλιώτη, Γ4

Φυλετικός ρατσισμός

Φυλετικός Ρατσισμός είναι η αντίληψη που υποστηρίζει την ανωτερότητα μιας φυλής και αποβλέπει στη διατήρηση της «καθαρότητάς» της και στη κυριαρχία της έναντι των υπολοίπων. Δηλαδή ρατσισμός είναι να θεωρούμε κάποια άλλη ομάδα ανθρώπων ως κατώτερη ή ακόμη και άξια περιφρόνησης, λόγω της φυλετικής ή εθνικής της καταγωγής.

Αίτια

Η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας και η πνευματική φτώχεια είναι δύο από τα σημαντικότερα αίτια του φαινομένου αυτού. Από τη στιγμή που τα άτομα δεν διδάσκονται την αξία της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, του σεβασμού είναι εύκολο να παρασυρθούν από ρατσιστικές αντιλήψεις. Παράλληλα το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο περιορίζει τους ορίζοντες των ανθρώπων με αποτέλεσμα να υιοθετούν άκριτα κάθε είδους στερεότυπα. Η κρίση των αξιών, όπως η ανηθικότητα, ο ανταγωνισμός, η γενικότερη αμφισβήτηση των ανθρωπιστικών ιδανικών καλλιεργούν το μίσος στις ψυχές των ανθρώπων που πυροδοτεί τις μεταξύ τους σχέσεις. 

Επιπτώσεις

Ο ρατσισμός εγκυμονεί απρόβλεπτους κινδύνους για μια κοινωνία, για ένα έθνος, επειδή οι έντονες διακρίσεις μπορεί να οδηγήσουν σε εκμετάλλευση κοινωνικών ομάδων, σε διχασμό και αναταραχές. Ευδοκιμούν ο πόλεμος αντί της ειρηνικής συνύπαρξης, η βία αντί της γαλήνης, η ξενοφοβία αντί της γόνιμης αλληλεπίδρασης των λαών. Το πρόβλημα, συνεπώς, μας αφορά όλους άμεσα και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητά του και να εναντιωθούμε σθεναρά.

Βιβλιογραφία: http://2gym-pefkis.att.sch.gr/old%20site/arthro_ratsismos.htm

Κατά τη γνώμη μου...

Κατά τη γνώμη μου, σήμερα στην κοινωνία δεν πρέπει να υπάρχει καμία μορφή ρατσισμού. Όσον αφορά το φυλετικό ρατσισμό, εγώ πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι είναι ανώτεροι απο κάποιους άλλους ανθρώπους απο άλλες φυλές και έτσι τους θεωρούν κατώτερους εξαιτίας της φυλής τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη διάκριση φυλών σε ανώτερες και σε κατώτερες φαινόμενο που οδηγεί στο φυλετικό ρατσισμό. Φαινόμενο που δεν πρέπει να υπάρχει σήμερα στην κοινωνία αφού "θεωρείται" Δημοκρατική. Επομένως, παράλογο που όλοι είμαστε διαφορετικοί ΟΛΟΙ είμαστε ΙΣΟΙ  και έχουμε ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ανεξαρτήτως φυλής,χρώματος,φύλου,θρησκείας κ.τ.λ.

                Μαρία Σαμαρά, Γ4

Σεξισμός

Ρατσισμό μπορούμε να δούμε σε πολλές μορφές όπως τον φυλετικό, τον εθνικό, τον θρησκευτικό, στα άτομα με ειδικές ανάγκες, στους τσιγγάνους, άμα είσαι φτωχός η πλούσιος, στην ομοφυλοφιλία, στην εξωτερική εμφάνιση και στους μετανάστες. Στην δικιά μας εποχή έχουμε απ 'ολα τα είδη ρατσισμού.

 Ρατσισμός. Μια λέξη που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά όμως υπάρχει και την βλέπουμε ακόμα και αυτήν καθημερινότητα μας. "Ρατσισμός" μπορούνε να πούμε ότι είναι μια αντίληψη του ανθρώπου που πιστεύει ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε κατώτερους και ανώτερους. Ο ρατσισμός κατά του γυναικείου φύλου είναι οι άτυπες διακρίσεις κατά των γυναικών.

Υπάρχουν αιτία στα οποία άρχισε αυτό το είδος ρατσισμού. Πρώτα απ'ολα είναι το μορφωτικό επίπεδο. Δεύτερον οι προκαταλήψεις απέναντι στις γυναίκες και τρίτον η έλλειψη σεβασμού μεταξύ των ανθρώπων και γενικά της καλλιέργειας των γυναικών κ.α. Εκδηλώνονται ως ρατσισμό στο χώρο εργασίας, τη σεξουαλική παρενόχληση, τις διάφορες ρατσιστικές αντιλήψεις όπως η πολυγαμία, η βία, η παρθενία κ.α. Και βέβαια οι κοινωνικές διακρίσεις εις βάρος των γυναικών. Μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες στα παλαιότερα χρόνια πάλι κακοποιούνταν από άντρες με πολλούς τρόπους και δεν μπορούσαν ούτε να κάνουν ούτε να πουν τίποτα γιατί θεωρούνταν κατώτερες, επίσης στην σημερινή εποχή η γυναίκα αν και ισότιμη με τον άντρα συνεχίζει να κακοποιείται . Ζητήματα που συνδέονται συνήθως με τις έννοιες των δικαιωμάτων των γυναικών περιλαμβάνουν -αν και δεν περιορίζονται σε αυτά- στο δικαίωμα για σωματική ακεραιότητα και αυτονομία-η αλλιώς η ανεξαρτησία- να είναι ελεύθερες, να ανταμείβονται με δίκαιους μισθούς, να μορφώνονται κ.α.

Πληροφορίες από www.antiracismreport Wikipedia

Ιρένα Μπάλλα, Γ4