Χνότα στο τζάμι

Τελευταία συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Γυμνασίου για φέτος και κλείνουμε με το βιβλίο του Β.Παπαθεοδώρου  «Χνότα στο τζάμι». Ένα βιβλίο που η ιστορία του διαδραματίζεται κάπου στο μέλλον- αλλά ποιος θα φανταζόταν ότι το μέλλον είναι τόσο κοντά μας πια….

Σε αυτή την ανώνυμη πόλη κάμερες παρακολουθούν την ιδιωτική ζωή των ανθρώπων στο όνομα μιας δήθεν προστασίας από το κακό. Τα παιδιά είναι η πιο καταπιεσμένη ομάδα σε αυτή την πόλη, αφού αγνοούν την έννοια της ζωής έξω από το σπίτι, του παιχνιδιού στην αλάνα ή στην παιδική χαρά. Οι μεγάλοι έχουν προσαρμόσει τη ζωή τους στις αυστηρές επιταγές της παρακολούθησης και έχουν συμμορφωθεί με τις εντολές της κυβέρνησης που καταγράφει τις συνομιλίες τους και επεμβαίνει κάθε φορά που ξεφεύγουν στο λόγο τους  και εκστομίζουν επικίνδυνες λέξεις-ακόμα και αθώες λέξεις όπως μπισκότο.

Όλο αυτό το σκηνικό θα ανατραπεί με τη τυχαία δολοφονία ενός φοιτητή, που εν συνεχεία κατηγορείται για τρομοκράτης. Τι θα συμβεί όμως όταν παρών στη δολοφονία είναι ο Άλεκ που καταγράφει τη δολοφονία και τα γεγονότα δεν συνάδουν με την επίσημη ανακοίνωση των αρχών; Πώς θα αξιοποιήσει το βίντεο αυτό; Πού θα τον οδηγήσουν οι δικές του προσωπικές έρευνες και πώς όλα αυτά τα γεγονότα θα ανατινάξουν την . κατά τα άλλα, ήσυχη ζωή της οικογένειας του αλλά και ολόκληρης της πόλης; Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί; Πώς να ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς όταν οι άνθρωποι υπό το καθεστώς του φόβου κρατούν κρυφά πολλά για τον εαυτό τους ή δείχνουν ένα ψεύτικο πρόσωπο;

Η Αγγελική θεωρεί το βιβλίο αυτό ως το καλύτερο που διαβάσαμε φέτος . Την εντυπωσίασε η παρουσίαση αυτής της μελλοντολογικής κοινωνίας με τις κάμερες παρακολούθησης , τα σκηνοθετημένα γεγονότα, τους ανθρώπους που δείχνουν αλλά δεν είναι τέλειοι. Και στη Ντανιέλα άρεσε πολύ το βιβλίο, το οποίο έθιγε και το θέμα του ρατσισμού( το περιστατικό με το αγόρι με τη μπάλα στην παιδική χαρά, η περιθωριοποίηση των ξένων με τον αποκλεισμό τους σε συγκεκριμένη συνοικία της πόλης, οι ξένοι αιτία των κακών που συνέβαιναν στην πόλη σύμφωνα με την κυβέρνηση). Και η Κυρανιώ μας μίλησε για το πώς ζούσαν οι κάτοικοι της πόλης (κάμερες παντού) αλλά και το πόσο ευρηματικά ήταν τα παιδιά που ξεκίνησαν να επικοινωνούν με τα χνότα τους στο τζάμι.

Ο Χρήστος στάθηκε σε συγκεκριμένα περιστατικά – στο ότι ο Άλεκ ήθελε να βρει τη Σιμόν, στη σχέση του Άλεκ με το Μάικ, στο ρόλο της αστυνομίας (που δεν ήταν τόσο αγαθός), στην πλύση εγκεφάλου των πολιτών από τα ΜΜΕ, στην επικοινωνία των παιδιών- για να μας μιλήσει για το πόσο του άρεσε το βιβλίο.

Ο Σωτήρης αγχώθηκε από το ότι υπήρχαν παντού κάμερες που παρακολουθούσαν τη ζωή των ανθρώπων και επέκρινε τη στάση του Νικ, του πατέρα του Άλεκ, απέναντι στον Τζόρτζ, μιας και ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικός και καχύποπτος. Οι ανατροπές στην πορεία της εξέλιξης ήταν πολύ ευρηματικές και διόλου αναμενόμενες.

Η Ειρήνη βρήκε περίεργο  το βιβλίο, γιατί δεν έμοιαζε με τα υπόλοιπα μελλοντολογικά βιβλία που έχει διαβάσει. Σε αυτά οι κοινωνίες είναι τέλειες , χωρίς ρατσιστικές αναφορές.

Το βιβλίο άρεσε πολύ στην Καλλιόπη ιδιαίτερα από το σημείο με την κάμερα μενταγιόν και μετά. Πολλές οι ανατροπές στην υπόθεση, πολλές οι αλλαγές στην πορεία (οι καλοί ήρωες αποδεικνύονται κακοί!). Υπήρξαν σημεία που την ανατρίχιασαν –όπως ο θάνατος του σκύλου της Ρόζας, ενώ δεν περίμενε ότι πολλά γεγονότα που παρουσιάζονταν ως αληθινά ήταν στημένα από την ίδια την κυβέρνηση.

Η γενική συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το ρόλο των ΜΜΕ που καλλιεργούν το φόβο στους ανθρώπους και ελέγχουν έτσι τη ζωή τους και τις αντιδράσεις τους είτε αποσιωπώντας είτε μεγεθύνοντας τα γεγονότα. Τα σκηνοθετημένα περιστατικά, οι πλαστές ειδήσεις αλλά και τα ψευδή γεγονότα κυριαρχούν και στη δική μας κοινωνία και ο άνθρωπος πρέπει να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικός σε ό,τι ακούει και βλέπει και οφείλει να ελέγχει την είδηση. Η σκηνοθετική ματιά του συγγραφέα είναι έντονη-τα περιστατικά μοιάζουν να εκτυλίσσονται μπροστα μας. Η ειρηνική επανάσταση των παιδιών που δίνει τη λύση στο τέλος του βιβλίου είναι άραγε εφικτή; Ή μήπως ναι μεν είναι εφικτή αλλά αποκλείεται να είναι αναίμακτη;  Τέλος, σταθήκαμε στο πόσο έξυπνα χειρίστηκε ο συγγραφέας το παιδικό αυτό παιχνίδι με τα χνότα στο τζάμι, προκειμένου να ξεκινήσει αυτή η αλλαγή στην κοινωνία. 

Τα παιδιά βαθμολόγησαν με 9 το βιβλίο και ετοίμασαν το ερωτηματολόγιο που θα χρησιμοποιήσουν στη συνάντηση τους με το συγγραφέα την ερχόμενη Πέμπτη!

Being different.

Δημιούργησα αυτό το κόμικ αρχικά επειδή επηρεάστηκα από το φεστιβάλ στο οποίο πήγαμε (σ.σ. στα πλαίσια της εκπαιδευτικής εκδρομής στη Αθήνα επισκεφτήκαμε το Comicdom con Athens).  Οπότε θεώρησα ότι ένα κόμικ θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να εκφραστώ. Το κόμικ απεικονίζει εμένα, να παίρνω βλακώδη, αρνητικά σχόλια. Και γιατί; Επειδή είμαι διαφορετική.

Έχω μάθει πως οι άνθρωποι αντιπαθούν κάποιον διαφορετικό και με κάθε αφορμή θα του κολλήσουν  μια ετικέτα. Σαν ένα καινούργιο όνομα. Η  αφορμή να φτιάξω λοιπόν το κόμικ ήταν κάποιοι συμμαθητές μου,  οι οποίοι με κακολογούσαν όσο και αν τους αγνοούσα, όσο και αν τους απαντούσα.

Το πρόβλημα είναι πως είμαι ένας καλός και χαρούμενος άνθρωπος με διαφορετικά ενδιαφέροντα από τους άλλους. Οπότε αυτό το θεωρούν περίεργο και γι αυτο με κοροϊδεύουν. Θεωρείτε μεν λεκτική βία, αφού γίνεται εδώ και μήνες...αλλά είναι κυρίως για τον τρόπο που ντύνομαι και τον τρόπο που έχω τα μαλλιά μου. Τα κοντά κουρεμένα μαλλιά μου, το ότι δεν βάφομαι, δεν ντύνομαι με τα ρούχα της μόδας αλλά με ένα δικό μου, ιδιαίτερο τρόπο προκαλούν τους άλλους να με κοροιδέψουν. Στον δρόμο ακόμη ακούω  αρνητικά σχόλια.

 Το μήνυμα λοιπόν που θέλω να περάσω είναι το ότι το να είσαι διαφορετικός από τους άλλους είτε εμφανισιακά είτε εξαιτίας της προσωπικότητας σου είναι το καλύτερο χαρακτηριστικό σε έναν άνθρωπο.

Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4

Ανάσταση ... με βιβλία!

Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων

Θοδωρής Κούκιας

Εκδόσεις Κέδρος

Η Νεφέλη βρίσκεται για ακόμη μία φορά σε καινούριο σχολείο. Αισθάνεται ότι δεν ανήκει πουθενά, ούτε σε κάποια παρέα ούτε σε κάποιο τόπο. Νιώθει τα χρώματα της σκέψης της να εξαφανίζονται σιγά σιγά… λες και έχει τρυπώσει στο κεφάλι της μια χρωμοπαγίδα που τα αιχμαλωτίζει. Μόνη της παρηγοριά η Ταβούλα Ρασά, μια φίλη διαφορετική απ’ όλες τις άλλες.

Ο Ίωνας είναι ο πιο παράξενος έφηβος του σχολείου. Την ώρα που οι συμμαθητές του ανταλλάσσουν I <3 facebook="" o:p="" u="">

Η διαφορετικότητα ενώνει τη Νεφέλη και τον Ίωνα. Την ίδια στιγμή, όμως, γίνεται κόκκινο πανί για όσους αντιλαμβάνονται το διαφορετικό ως βαρετό, γελοίο ή απειλητικό.

Μια κατάδυση στον κόσμο της εφηβικής κατάθλιψης και του συνδρόμου Άσπεργκερ. Ένα βιβλίο που διεισδύει στην ψυχή των νέων αποτυπώνοντας πτυχές του σχολικού εκφοβισμού. Ένα σύγχρονο νεανικό μυθιστόρημα, γλυκό και πικρό συνάμα, όπως είναι άλλωστε και η ίδια η διαδικασία ενηλικίωσης.
 

Δύσκολοι καιροί για μικρούς πρίγκιπες

Συγγραφέας: Μαρούλα Κλιάφα

Εκδόσεις : Πατάκης

Σε μια επαρχιακή πόλη, τέσσερις νέοι οραματίζονται ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Ο τρόπος που επιλέγουν είναι να ιδρύσουν έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Βρισκόμαστε πίσω στο 1989 κι όλα αρχίζουν με μια είδηση που έρχεται από το αστυνομικό δελτίο: ένα κλεφτρόνι, δεκαπέντε μόλις χρόνων, βρίσκει τον θάνατο καθώς προσπαθεί να ξεφύγει από τους αστυνομικούς. Ένα κλεφτρόνι που, κατά πώς όλα δείχνουν, καταγόταν από την πόλη τους…
Ποιο είναι αυτό το παιδί; Από πού ξεκίνησε και πώς βρέθηκε στο περιθώριο; Ο Κωστής βάζει σκοπό να αποκαλύψει όλη την αλήθεια και σιγά σιγά ξεδιπλώνεται μπροστά του η μοναχική πορεία του Οδυσσέα, ενός έφηβου που μεγαλώνει με τα τραγούδια του Πρινς και του Τζιμ Μόρρισον, τις σαπουνόπερες της τηλεόρασης, τη συντροφιά του Μικρού Πρίγκιπα και το όνειρο της μεγάλης περιπέτειας. 

Ένα μυθιστόρημα βίαιο και τρυφερό, που ανατέμνει την εφηβεία και μιλάει για τα αδιέξοδα της νεολαίας. Ταυτόχρονα, μια μαρτυρία για τους νέους και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωναν εκείνη την εποχή. 

Λέξεις που πονάνε

Abby Cooper
Μετάφραση: Χαρά Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Παπαδόπουλος

Η ζωή της Ελίζ είναι γεμάτη λέξεις. Λέξεις χαρούμενες και λέξεις που πονάνε πραγματικά. Νέα σχολική χρόνιά, νέο σχολείο, μια κολλητή που είχε επιλέξει άλλες φίλες και δεν θα την προστάτευε πια από τις λέξεις όπως παλιά. Κι ένα αγόρι που την άφησε. Τα πράγματα άλλαζαν και μάλιστα προς το χειρότερο. Μέχρι που μια μέρα η Ελίζ λαμβάνει ένα σημείωμα: «Ξέρω ποια είσαι και ξέρω τι περνάς. Θέλω να σε βοηθήσω». Στην προσπάθειά της να λύσει το μυστήριο, η Ελίζ θα βρει νέους τρόπους να αποδέχεται τον εαυτό της και να βγαίνει δυνατή.

Game over

Κική Ζουμπουλάκη

Εκδόσεις Κέδρος

Ο Έρωτας και ο Θάνατος
παίζουν ένα παιχνίδι.
Ο Μάρκος και η Άννα
είναι τα πιόνια
αλλά δεν το ξέρουν.

Για να κερδίσει ο Έρωτας,
πρέπει να κάνει το Μάρκο να αγαπήσει.
Για να κερδίσει ο Θάνατος,
πρέπει να κάνει την Άννα να πεθάνει.
Για να κερδίσουν το παιχνίδι
ο Μάρκος και η Άννα,
πρέπει να πάρουν τη ζωή τους
στα χέρια τους.

Το μυστήριο της Κωνσταντινούπολης

Χρύσα Σπυροπούλου

Εκδόσεις Καστανιώτης

Ο Άρης, η Λίζα και η Ήρα, μετά το συναρπαστικό ταξίδι τους στην πόλη Όρντου του Εύξεινου Πόντου, επισκέπτονται με τους γονείς της Λίζας την Κωνσταντινούπολη. Εκεί συναντούν τους φίλους τους από την Όρντου και αρχίζουν να αναζητούν στα μνημεία της Πόλης τις σελίδες ενός παλιού τετραδίου συνταγών που ανήκε στο σεφ κάποιου σουλτάνου. Ένας αόρατος φίλος τους τα καθοδηγεί στο κυνήγι του «κρυμμένου θησαυρού», ενώ κατά την αναζήτηση αυτή τα παιδιά θα ανακαλύψουν τις γνωστές και άγνωστες πλευρές της Κωνσταντινούπολης, με τον απαράμιλλο ιστορικό και αρχαιολογικό πλούτο της. Θα περιπλανηθούν στους δρόμους και στις γειτονιές της Βασιλεύουσας και θα επισκεφθούν την Αγια-Σοφιά, το μουσείο Τοπ Καπί, την Κλειστή Αγορά, τη Βασιλική Κινστέρνα, τον Ιππόδρομο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και πολλά άλλα μέρη που θα τα γοητεύσουν και θα τους αποκαλύψουν τα μυστικά ενός ολόκληρου κόσμου από την αρχαιότητα, τη ρωμαϊκή και βυζαντινή εποχή μέχρι τις μέρες μας.

Τ' άλλο μισό του κόσμου
Συγγραφέας: Τούλα Τίγκα

Εκδόσεις Πατάκη 

Σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη, με τις απολαύσεις, τα μυστικά και τις ιδιαιτερότητές της, μεγαλώνει μια παρέα παιδιών. Η καρδιά και μνήμη της κωμόπολης είναι ένα «μαγεμένο» σπίτι που προσελκύει αρκετό κόσμο λόγω της ιστορίας του. Γύρω από το σπίτι αυτό, το οποίο «προστατεύει» μια παθιασμένη και ανορθόδοξη στους τρόπους της ηλικιωμένη, θα συναντήσουμε τους ήρωες του μυθιστορήματος με τις ανησυχίες, τις αγάπες, τα πάθη και τους έρωτές τους. Από τη μία ο Ρηγόπουλος, αποστασιοποιημένος αλλά αγαπησιάρης αφηγητής, καθηλωμένος στο σπίτι του μετά από ένα ατύχημα με το μηχανάκι σε μια προσπάθεια εντυπωσιασμού μιας Λάουρας, κι από την άλλη η ευαίσθητη Μαρίνα, ερωτευμένη μέχρι τα βάθη της ψυχής της με τον Θοδωρή, ο οποίος την αγαπάει μεν σαν φίλη, αλλά έχει άλλα ερωτικά γούστα: του αρέσουν τα αγόρια... Τώρα πια η Μαρίνα, αλλά και ο Θοδωρής, πρέπει να αποδεχτούν την αλήθεια τους και να προχωρήσουν... 

Το παιδί της καρδιάς

Σοφία Παράσχου

Εκδόσεις: Καστανιώτης

Ένα πράγμα μόνο ήθελε να μάθει η Xαρά αυτό το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Aποκριάς: αν ήταν ερωτευμένος μαζί της ο Πάνος, ο συμμαθητής της στην τρίτη Γυμνασίου. Kι όταν άνοιξε το κρυφό ντουλαπάκι στο γραφείο του πατέρα της, τίποτε άλλο δεν έψαχνε παρά ένα τσιγάρο για να συμπληρώσει το αποκριάτικο ντύσιμό της. Mα το ντουλάπι έβγαλε ανέμους και θύελλες, που σάρωσαν όλα όσα μέχρι τότε αγαπούσε και πίστευε. Mυστικά και ψέματα που ζητούν απάντηση θα οδηγήσουν τη Xαρά στη Θεσσαλονίκη και το καρναβάλι στην Kαθαρή Δευτέρα...

Κόκκινη σαν το αίμα

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ (ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)

SIMUKKA SALLA

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Στην καρδιά του παγωμένου χειμώνα της Φινλανδίας, μέσα στον σκοτεινό θάλαμο ενός σχολικού εργαστηρίου φωτογραφίας, στεγνώνουν κρεμασμένα ένα σωρό πλυμένα χαρτονομίσματα. Χιλιάδες ευρώ πιτσιλισμένα με αίμα.
Η δεκαεφτάχρονη Χιονάτη Άντερσον δεν ανακατεύεται σε ξένες δουλειές. Αλλά τα ματωμένα λεφτά που βρίσκει ανατρέπουν τα πάντα στη ζωή της: αναζητώντας τα ίχνη τους θα βρεθεί μπλεγμένη σε κυκλώματα ναρκωτικών και διαφθοράς. Και θα ριχτεί σ' έναν θανάσιμο αγώνα δρόμου για να σώσει τους φίλους της και τον εαυτό της.
Όταν θα δει το ίδιο της το αίμα να χύνεται στο χιόνι, θα είναι άραγε αργά;

18 κεράκια και μια μολότοφ

Χαρά Κατσαρή

Εκδόσεις Διάπλαση

Κλείνοντας τα 18, ο Μαρίνος έχει την ίδια μπερδεμένη ιδέα για τη ζωή που είχε και τις προηγούμενες χρονιές. Μετακομίζοντας όμως στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο, ελπίζει πως θα καταφέρει να βγάλει μια άκρη με τα πράγματα που τον απασχολούν, όπως οι παρέες, ο έρωτας, η ενηλικίωση. Η Φένια, από την άλλη, δεν έχει αμφιβολίες. Ξέρει ακριβώς ποια είναι και τι ζητάει από τη ζωή της κι έτσι, όταν φτάνει κι εκείνη στην Αθήνα για τον ίδιο λόγο, τις σπουδές, ρίχνεται με τα μούτρα στο κυνήγι των ονείρων της. Οι επιλογές τους θα τους οδηγήσουν σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, θα τους κάνουν να χαρούν, να κλάψουν, να κινδυνέψουν, να δοκιμαστούν. Ευτυχώς, έχουν φέρει κάτι σπουδαίο μαζί τους στην καινούργια τους ζωή: ο ένας τον άλλο.

"Μην ελπίζετε να απαλλαγείτε από τα βιβλία"  

Έκο Ουμπέρτο & Καριέρ Ζαν-Κλοντ
Εκδόσεις Λιβάνης

Η χαρούμενη γνώση: σπανίως η έκφραση του Νίτσε βρίσκει τέτοια εφαρμογή όση σε αυτό το βιβλίο για... τα βιβλία. Από τον πάπυρο μέχρι τις ψηφιακές συσκευές ανάγνωσης, διανύουμε πέντε χιλιάδες χρόνια ιστορίας του βιβλίου μέσω μιας σειράς συζητήσεων εμβριθών και ταυτόχρονα χιουμοριστικών, λόγιων και αντικειμενικών, διαλεκτικών και ανεκδοτολογικών, περίεργων και απολαυστικών.

Διατρέχουμε το χρόνο και τους τόπους

• πραγματικά πρόσωπα μπερδεύονται με φανταστικούς ήρωες

• πλέκεται το εγκώμιο της βλακείας

• αναλύεται το πάθος για συλλογές

• εκφράζονται οι λόγοι για τους οποίους η τάδε ή η δείνα εποχή έχει γεννήσει αριστουργήματα

• αποκαλύπτεται ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η μνήμη και ταξινομούνται τα έργα σε μια βιβλιοθήκη. Δίνεται η εξήγηση στο γιατί «οι κότες χρειάστηκαν έναν αιώνα για να μάθουν να διασχίζουν το δρόμο» ή στο πώς «η γνώση μας για το παρελθόν οφείλεται σε κρετίνους, ανόητους ή αντιπάλους».

Εν ολίγοις, διασκεδάζουμε με τη «λογοτεχνική μανία» των δύο παθιασμένων συνομιλητών που μας παρασύρουν στον τρελό χορό τους, όπου κάθε γύρος εκπλήσσει, δημιουργεί ευφορία και διδάσκει. Σε αυτούς τους καιρούς του καλπάζοντος σκοταδισμού, αυτό το βιβλίο είναι ίσως ο καλύτερος φόρος τιμής στην κουλτούρα του πνεύματος και το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο για την απογοήτευση.

Ένας άγγελος στο ταβάνι μου

Μάγια Δεληβοριά

Εκδόσεις Κέδρος

Είχα πεθάνει; Αυτό αναρωτιόμουν. Μάλλον είχα πεθάνει. Ή έβλεπα ένα όνειρο. Βρισκόμουν με την πλάτη κολλημένη στο ταβάνι και κοίταζα κάτω. Δε μου φαινόταν λογικό. Πάντως εγώ από την τρομάρα μου ήμουν κολλημένος εκεί και δεν το κουνούσα ρούπι. Είχα τη βεβαιότητα πως αν κουνιόμουν θα έπεφτα με τη μούρη στο πάτωμα.
Σε νοσοκομείο ήμουν, δε χωρούσε αμφιβολία. Όλοι φορούσαν άσπρες μπλούζες και είχαν περικυκλώσει κάποιον, τον οποίο απομάκρυναν προτού προλάβω να δω ποιος ήταν. Τώρα, ή αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ και μόλις είχα πεθάνει ή υπήρχε κάποια άλλη λογική εξήγηση για την πλάτη μου στο ταβάνι και θα την έβρισκα από στιγμή σε στιγμή.
Και τότε μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα: να γίνω φύλακας άγγελος. Ποιανού; Δεν ξέρω. Πώς; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως το γιατί: Γιατί μπορώ! Κι αφού δε θυμάμαι ούτε το όνομά μου, αποφάσισα πως θα με λένε Κομπέιν. Τι πάει να πει γιατί; Γιατί μπορώ!

Ζητείται ελπίς ... για ... αληθινή ζωή.

Σε γενικές γραμμές , ο κόσμος μας βρίσκεται στην κοινωνική και ηθική παρακμή του . Έχουν εκφραστεί πολλές απόψεις για το ότι ζητείται ελπίδα , και κατά την γνώμη μου μπορούν να δικαιολογηθούν.

      Αρχικά, ελπίδα ζητείται για να μπει ένα τέλος στην απληστία και την ιδιοτέλεια του ανθρώπου. Η ανυπέρβλητη αγάπη του για το χρήμα και την εκπλήρωση των προσωπικών του συμφερόντων , έχει οδηγήσει πολλές φορές σε πόλεμο. Έχουν χαθεί άπειρες, ανυπολόγιστες ανθρώπινες ζωές, για την απληστία ορισμένων πολιτικών αρχηγών. Αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ζητείται ελπίδα να κατανοήσουν οι άνθρωποι ότι μία ανθρώπινη ζωή , ανεξαρτήτως θρησκείας, ηλικίας ή καταγωγής, αξίζει αγάπη, φροντίδα , και όχι απλά 5 κιλά πετρέλαιο ή 10 ευρώ. 

       Εκτός από τον πόλεμο, το φαινόμενο του ρατσισμού, συνεχίζει να πλήττει πάρα πολύ την ανθρωπότητα, καθώς βρίσκεται στην ακμή του. Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι ένα άτομο αντιμετωπίζεται μεροληπτικά από τους υπόλοιπους, επειδή απλά γεννήθηκε στην Αφρική. Ζητείται ελπίδα , να αφομοιώσουμε όλοι την αξία της ελευθερίας και της μεταξύ μας ισότητας. Η ποικιλομορφία που υπάρχει είναι ένα θαύμα , και ο κόσμος μας θα ήταν πολύ ανιαρός . εάν ήμασταν όλοι ίδιοι. Καθημερινά, δολοφονίες, βιασμοί, κ.α. Εάν αυτό δεν σταματήσει , θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες , που θα γυρίσουν, σε εμάς τους ίδιους.

        Επίσης πασιφανές είναι το γεγονός, ότι η κρατική εξουσία εξαπατά, περιπαίζει και εκμεταλλεύεται τον σύγχρονο πολίτη. Όλο και περισσότεροι φόροι, όλο και εντονότερα καταπνικτικά μέτρα, όλο και περισσότερη κοροϊδία. Αλλά η στάση μας δυστυχώς είναι αξιοθρήνητη, παθητική. Απλά δεχόμαστε το κατεστημένο, ανεχόμαστε όλη αυτήν την εξαπάτηση. Ζητείται ελπίδα, να βρούμε, όλη την ψυχική δύναμη, να εκδηλώσουμε την αντίστασή μας, να επαναστατήσουμε , εναντίον όλων των δημιουργών της κατάστασης αυτής.

 Επιπροσθέτως, ορισμένα άτομα , είναι ηττοπαθή, φοβούνται να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Κάποια από αυτά, η συντριπτική πλειονότητα, δεν έχουν αντιληφθεί ούτε αφομοιώσει ορθά ότι η ζωή είναι μικρή και ότι πραγματικά αξίζει να την απολαμβάνουμε, καθώς αποτελεί δώρο για εμάς. Διότι τουλάχιστον , δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το τι υπάρχει μετά. Οπότε καλού-κακού , ας ζήσουμε όσο μπορούμε και όπως θέλουμε , ώστε όταν αποχαιρετήσουμε τον κόσμο αυτόν, να έχουμε όμορφες αναμνήσεις. Ζητείται ελπίδα, ο καθένας από εμάς, να κατανοήσει με τον δικό του τρόπο, την αξία και την μοναδικότητα του δώρου της ζωής.

   Συμπερασματικά, ελπίς ζητείται, για την βελτίωση του κόσμου αυτού, της ανθρωπότητας. Πρέπει να ξέρουμε που να δίνουμε βάρος και προπάντων όχι στον ματεριαλισμό και το χρήμα . Πρέπει να σεβόμαστε τους συνοδοιπόρους μας στο μονοπάτι που πολύ ψυχρά αποκαλούμε ζωή. Πρέπει να επαναστατούμε, να αντιστεκόμαστε, να μην είμαστε παθητικοί, να ονειρευόμαστε. Ζητείται ελπίς ... για ... αληθινή ζωή.

Γιώργος Περής, Γ4

Ο κόσμος ζητάει πολλά για να ευτυχήσει. Ένα από αυτά είναι να υπάρχει ειρήνη σε όλο τον κόσμο και οι άνθρωποι να ζουν ευτυχισμένοι,  να μην πεθαίνουν τόσο εύκολα. Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις,  να είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι. Να αποδεχόμαστε το διαφορετικό και να μην κρίνουμε, γιατί στη ζωή υπάρχουν πολλές εκπλήξεις. Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο γεμάτο αγάπη, ελπίδα, αφοσίωση και ειρήνη. Να νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπο και να μοιράζουμε αγάπη και ομόνοια.

Ειρήνη Πέτσαλη, Γ4

Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο που το κακό δεν θα είναι πια κυρίαρχο. Ζητώ αυτό γιατί θέλω ένα κόσμο χωρίς στεναχώριες, αδικία και εκμετάλλευση. Να 'μαστε αληθινοί και να προσφέρουμε στο συνάνθρωπό μας μόνο καλά πράγματα. Ζητείται ελπίς για ειρήνη σε αυτόν τον κόσμο. Ελπίζω για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, συγκρούσεις, όπου δεν θα χάνουν τη ζωή τους άνθρωποι άδικα και δεν θα υπάρχει τόσο μίσος μεταξύ των ανθρώπων. Ζητείται ελπίς για εμπιστοσύνη και αγάπη. Αυτό το ζητώ γιατί ελπίζω οι άνθρωπο να είναι όσο πιο έμπιστοι γίνεται και να μην προδίδουν τους συνανθρώπους τους βλάπτοντας τους. Να υπάρχει μόνο αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Τέλος, ζητείται ελπίς για έναν ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ!

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Στις μέρες μας ο κόσμος μέρα με την μέρα φαίνεται λες και σιγά σιγά καταρρέει. Για παράδειγμα, αν ανοίξει κανείς το πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας θα δει δυστυχία και πολέμους παντού. Θα δει αθώους ανθρώπους να υποφέρουν και να πεθαίνουν. Υπάρχουν ελάχιστες καλές ειδήσεις, αλλά ο κόσμος επικεντρώνεται σε αυτές, μόνο και μόνο για να μην σκέφτεται αυτό το μαύρο νέφος που καλύπτει τον κόσμο μας.
Ο κόσμος αναζητεί ελπίδα στους δρόμους, όπως οι φτωχοί στους δρόμους αναζητούν λεφτά και φαγητό. Αν βρεθεί ακόμη και ένα ψίχουλο ελπίδας, ο καθένας θα τρέξει να κρατηθεί απο αυτήν ευχόμενος ότι θα ξεχάσει την δυστυχία του. Αυτό που θέλω εγώ προσωπικά είναι ένας κόσμος στον οποίο μπορούμε να βρούμε ελπίδα στα μικρά πράγματα της ζωής  και ένας κόσμος στον οποίο κυριαρχεί η αγάπη και σεβασμός παρά το μίσος και η δυστυχία.
Ζητείται ελπίδα.
Ζητείται ελευθερία.
Ζητείται αγάπη.


Ντεφνέ Μποδούρ Γ’4