''Όχι Έλλην, όχι ορθόδοξος, όχι οικογενειάρχης.'' - "Μικρό ημερολόγιο συνόρων" , Γκαζμέντ Καπλάνι - θεματική ενότητα Β Λυκείου: ρατσισμός

 Θεματική ενότητα: φυλετικός και κοινωνικός ρατσισμός. Για τη μελέτη του περιεχομένου της θεματικής ενότητας επιλέχθηκαν διάφορα κείμενα , που ανήκουν σε διαφορετικά κειμενικά είδη. Ένα από αυτά είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γκασμέντ Καπλάνι «ΜΙΚΡΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΥΝΟΡΩΝ». Οι μαθητ@ς μελέτησαν το κείμενο, απάντησαν σε ερωτήματα σχετικά με το νόημα του, τις επικοινωνιακές  συνθήκες και τις γλωσσικές επιλογές και έγραψαν άρθρα σχετικά με τις συνέπειες του ρατσισμού στους οικονομικούς μετανάστες. Στη συνέχεια μπορείτε να διαβάσετε ορισμένα από τα άρθρα, αλλά και να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf καθώς και τα θέματα που δόθηκαν στα παιδιά.  

ΜΑ ΤΙ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ;

 Ο ρατσισμός -  δυστυχώς για τη κοινωνία -  αποτελεί συχνό φαινόμενο το οποίο συναντάται πάντα και παντού. Δ εν ξεχωρίζει ηλικίες, έθνη, εμφάνιση...ανθρώπους. Ή βασικά τα ξεχωρίζει! Δεν είναι λίγα τα άτομα που υποφέρουν από ρατσιστικές και ξενοφοβικές συμπεριφορές στη χώρα μας. Τρανό παράδειγμα είναι ο Αλβανός συγγραφέας Γκαζμέντ Καπλάνι . Φυσικά ο ρατσισμός δεν περιορίζεται μονάχα σε ελάχιστες γνωστές προσωπικότητες των οποίων η ιστορία έγινε γνωστή,  αλλά αφορά και καταπιέζει δεκάδες ή ακόμη και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες. Ποιες είναι όμως οι δυσμενείς επιπτώσεις του ρατσισμού πάνω στον καθημερινό άνθρωπο;

 Πρώτα πρώτα πρέπει να αντιληφθεί κανείς την πραγματική όψη των γεγονότων που τον περιβάλλουν. Δουλειά ρουτίνας στη σημερινή Ελλάδα έχει καταλήξει η αδιαφορία απέναντι σε ρατσιστικές εκφράσεις και συμπεριφορές. Οι χώροι εργασίας έχουν κατακλυστεί από ανθρώπους που στερούνται τα βασικά δικαιώματα και δίκαιους μισθούς . «Αχ αυτοί οι καημένοι οικονομικοί μετανάστες!».  Οικονομικοί από τη λέξη οικονομία, εκείνη που στη χώρα μας είναι κατεστραμμένη έως και ανύπαρκτη. ''Ποιο κράτος πρόνοιας;'', ''Α! Είναι μόνο για τον Έλληνα πολίτη.'' Αυτόν που στις πλάτες μεταναστών χτίζει περιουσία και κατακλέβει το ίδιο κράτος πρόνοιας! Πάνω από όλα λογικοί και δίκαιοι, αυτά τα πανέξυπνα παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη! Η εκμετάλλευση είναι εμφανέστατη. Ιδιαίτερα στον εργατικό τομέα. Οι νόμοι; Οι νόμοι υπάρχουν για να μην τηρούνται -  προφανώς με τη συγκατάθεση των τοπικών πολιτευτών και υπό την αιγίδα των μικροπολιτικών συμφερόντων συνήθως. Ως εκ τούτου το άτομο βιώνει την αδικία και την εκμετάλλευση στο πετσί του (καλό σενάριο) ενώ στη χειρότερη τον απόλυτο επαγγελματικό αποκλεισμό από πλευράς εργοδοτών νεοναζί!

Η κλασική εκδοχή λέει πως το περιθώριο είναι τα Εξάρχεια των Αθηνών και οι αναρχικοί, τα ''σκουπίδια'' αυτά της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής σκηνής. Στη σημερινή εποχή ο κάδος του περιθωρίου έχει ξεχειλίσει μιας και είναι γεμάτος με άλλου είδους ''σκουπίδια'' ονομαζόμενα ''Όχι Έλλην, όχι ορθόδοξος, όχι οικογενειάρχης.'' Τούτη η απομόνωση στοιχίζει υπερβολικά  στη ψυχική υγεία του ατόμου. Τον κυριεύει ένα αίσθημα μοναξιάς και καταπίεσης το ποίο σαν ένα pdf σε υπολογιστή συμπιέζεται μέχρι που μια ωραία πρωία ...crushάρει! Ο άνθρωπος καταντά καχύποπτος , ακόμα και προς τους αγνούς συμπολίτες που επιθυμούν να τον στηρίξουν, και πολλές φορές επιθετικός. Ένα βήμα πιο πέρα βρίσκεται το μίσος, μίσος προς τον εαυτό του λόγω του ότι ντρέπεται για το ποιος είναι, και μίσος απέναντι στη κοινωνία που τον αναγκάζει να κρύβεται πίσω από πολλές μάσκες, προκειμένου να ενταχτεί επιτέλους σε εκείνη και ας μην τα καταφέρνει στην τελική.

         Πολλές φορές τα παζαροκάναλα της κυβέρνησης διαλαλούν με μια φωνή δυνατή ''Ο 34χρονος Αλβανός δράστης...''. Ο Αλβανός δεν είναι ένας τυχαίος προσδιορισμός στη λέξη δράστης. Είναι έθνος, εργοστάσιο παρασκευής (για τους αστούς καπιταλιστές ανάμεσα στους αναγνώστες) ''όχι δικό μας αλλά πιο βάρβαρο και παράνομο αλβανικό''.  Τώρα που ειπώθηκε και το άκουσαν όλοι μπορεί να πάνε ήσυχα για ύπνο, μιας και η υπόληψη του ελληνικού κράτους έμεινε ανέπαφη, ο δράστης δεν είναι προϊόν της ελληνικής κοινωνίας (αλλά της ξένης) ή μήπως τελικά όχι;

 

 

 

 

Συγγνώμη κύριε, αλλά δεν σας θέλουμε.

  Έχεις έρθει από έναν ξένο τόπο αναζητώντας ένα μέλλον, μία νέα αρχή, μία καλύτερη ζωή και ξαφνικά βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την απέχθεια ενός τόπου στον οποίο κανείς δεν θέλει να χωράς. “Το επάγγελμά σου είναι σκληρό” ονομάζεται το κείμενο του Γκαζμέντ Καπλάνι από το βιβλίο του “ Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων” το οποίο μελετήσαμε μέσα στην τάξη για την σκληρή πραγματικότητα του να είναι κανείς μετανάστης - ή μάλλον - ανεπιθύμητος. Με αφορμή λοιπόν το απόσπασμα αυτό θα ήθελα να αναφερθώ στις συνέπειες που έχει ο ρατσισμός στην κοινωνική ζωή και τον εσωτερικό κόσμο των ατόμων που τον βιώνουν.

  Από την πρώτη κιόλας στιγμή η κοινωνία αποδίδει στους μετανάστες όλα τα ανεπιθύμητα πράγματα, όλα τα προβλήματα που δημιούργησε και πρέπει να αποβάλλει, έναν κάδο απορριμμάτων που μαζί με εκείνους θα ήθελε να στείλει πίσω, από όπου και αν ήρθαν. Οι μετανάστες κουβαλούν το βάρος όλων των δεινών, όλων τον οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων για τα οποία η υπόλοιπη κοινωνία τους έχει πετάξει την ευθύνη. Κάνουν τις δουλειές που δεν θέλουν οι ντόπιοι, δουλεύοντας σαν ζώα για ανεξήγητες ώρες, εισπράττοντας χρήματα πολύ χαμηλότερα από τον βασικό μισθό, αρκετά μόνο για να επιβιώσουν. Γιατι δυστυχώς αυτό είναι το μόνο που η κοινωνία κρινει πως δικαιούνται: την επιβίωση. Απομονώνονται από όλο τον υπόλοιπο κόσμο και ξεγυμνώνονται από κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα τους δεν είναι ισάξια των “γνήσιων” Ελλήνων, Αμερικανών, Γερμανών κοκ. και η αναζήτηση οποιασδήποτε δικαιοσύνης -πέρα από το ότι είναι μάταιη- τους καθιστά αχάριστους και ασεβείς. Για να “κερδίσουν” την αποδοχή και τον ελάχιστο σεβασμό των υπολοίπων θα πρέπει να σταματήσουν οι ίδιοι να αποδέχονται τον εαυτό τους. Για να κάνουν φίλους πρέπει να αλλάξουν το όνομά τους, τον τρόπο που φέρονται, τις λέξεις που χρησιμοποιούν, την προφορά τους, να απαρνηθούν κάθε τι που συντελεί στην πολιτισμική, εθνική και κοινωνική τους ταυτότητα. Εξαιτίας του ρατσισμού οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να διαχειριστούν την περιθωριοποίηση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την εκμετάλλευση και την αδικία.

  Όλα αυτά που προανέφερα επιδρούν αρνητικά και οδηγούν στην απόλυτη ψυχική και κοινωνική συντριβή του ατόμου. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται πλέον παντελώς μόνοι, περιτριγυρισμένοι από μία κοινωνία που δεν τους θέλει και αρνείται να τους στηρίξει. Αυτό γεννά μέσα τους αρκετά μεγάλες ανασφάλειες για το αν πραγματικά ανήκουν κάπου, γνωρίζοντας ήδη πως έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους για κάτι καλύτερο. Έτσι, δύσκολα μπορούν πλέον να εμπιστευτούν τους ανθρώπους γύρω τους και αναπτύσσουν μία στάση φόβου και καχυποψίας απέναντι στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι αυτοί  μπαίνουν σε μία διαδικασία να απορρίψουν την ταυτότητά τους και να υποτιμήσουν την αξία τους σε μία προσπάθεια να αισθανθούν την αποδοχή. Πολλοί συμβιβάζονται με τη θέση τους στο κοινωνικό σύνολο, λίγοι καταφέρνουν να κερδίσουν την έγκριση της κοινωνίας - χάνοντας βέβαια ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους- και άλλοι ενδίδουν στον θυμό και το μίσος που τους έχει καλλιεργηθεί εκδηλώνοντας βία και επιθετικότητα.

Σε κάθε περίπτωση, οι μετανάστες βρίσκονται πάντα στο στόχαστρο και είναι εντελώς φυσικό αυτοί οι άνθρωποι κάποια στιγμή να μην εκδηλώσουν την ίδια αποστροφή προς εμάς.  Ως κοινωνία έχουμε την ευθύνη να τους αποδεχόμαστε και να δημιουργούμε εξαρχής ένα κλίμα ασφάλειας και στήριξης ανεξάρτητα από το πού προέρχονται. Βρίσκονται και ζουν στη χώρα μας και για αυτό και μόνο θα πρέπει τα δικαιώματα τους αλλά και οι ευκαιρίες που δέχονται να είναι ισάξιες με τις δικές μας.

 

 

 

Ρατσισμός: μια μαύρη σελίδα στην Ιστορία του ανθρώπου

          Ο ρατσισμός,- η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι μεταξύ τους λόγω διαφορών μεταξύ τους όπως, η θρησκεία, οι πολιτικές πεποιθήσεις, η εθνικότητα και άλλα- δυστυχώς υπάρχει πολύ έντονα στις μέρες μας ακόμα και σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Ως ευαισθητοποιημενος έφηβος, με αφορμή από το απόσπασμα του βιβλίου <<μικρό ημερολόγιο συνόρων>> του Γκαζμέντ Καπλάνι, πήρα την πρωτοβουλία να συντάξω αυτό το άρθρο σχετικά με τις συνέπειες του ρατσισμού στον μετανάστη που τον δέχεται.

          Αρχικά, η κοινωνία πολλές φορές δεν δέχεται να τον αντιμετωπίσει ως άνθρωπο και όταν το κάνει το θύμα αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος β κατηγορίας. Ο εκάστοτε μετανάστης όταν περάσει τα σύνορα έρχεται αντιμέτωπος με την έλλειψη εισοδήματος. Έτσι πολλοί ντόπιοι εργοδότες τον αντιμετωπίζουν ως αντικείμενο εκμετάλλευσης, αδικώντας τον συνεχώς. Χαμηλοί μισθοί, απλήρωτες υπερωρίες, κακές συνθήκες εργασίας, ελάχιστες ως ανύπαρκτες μέρες άδειας είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο εργασιακό του περιβάλλον. Αλλά εξαιτίας του επαγγελματικού αποκλεισμού που βιώνει δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί. Εξ άλλου, που θα διαμαρτυρηθεί; Στον εργοδότη; Θα απολυθεί. Στο κράτος; Όχι μόνο υποτιμάται ως άνθρωπος από αυτό, αλλά και οι ίδιοι οι νόμοι και τα όργανα επιβολής του είναι εναντίον του. Όλη ή κοινωνίας είναι εναντίον του και για αυτό βιώνει την μοναξιά.

Μοναξιά. Αυτή η κατάσταση είναι η αιτία πολλών ψυχολογικών συνεπειών στην ζωή του μετανάστη. Ξεκινώντας από την κοινωνία η οποία τον περιθωριοποιεί από την πρώτη στιγμή, ο μετανάστης νιώθει ανεπιθύμητος σε μια ξένη χώρα, χωρίς συμπαράσταση, φίλους, οικογένεια ή οτιδήποτε άλλο για να μην “σπάσει”. Ο αγώνας για να μην ανταποδώσει το μίσος που δέχεται από παντού γύρω του, είναι δύσκολος και ατέλειωτος. Τον καθιστά καχύποπτο ίσως και επιθετικό και τον βάζει σε σκέψεις. Αφού αντιμετωπίζεται ως δολοφόνος, ληστής, εγκληματίας γενικότερα γιατί να μην γίνει ένας; Έτσι ο ρατσισμός οδηγεί μερικούς μετανάστες στην βία και σε πράξεις που πίσω στην χώρα τους δεν θα μπορούσαν να φανταστούν τους εαυτούς τους να κάνουν.

Σε κάθε περίπτωση, ο ρατσισμός δεν είναι αποδεκτή συμπεριφορά όποιος και να είναι απέναντι, όποιο και να είναι το ιστορικό του. Για αυτό και πρέπει να ζει μόνο στις μαύρες σελίδες των βιβλίων της ιστορίας ως ανάμνηση του τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σε άλλους ανθρώπους επειδή νιώθει κατώτερος τους.

 

 

ΜΙΚΡΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΥΝΟΡΩΝ by Γιώτα Κεφαλά

ΜΙΚΡΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΥΝΟΡΩΝ ΚΡ... by Γιώτα Κεφαλά

Little Miss Sunshine - Τρίτη συνάντηση της Κινηματογραφικής Λέσχης

 

Η ταινία ακολουθεί μια οικογένεια ετερόκλητων χαρακτήρων που προσπαθεί να φτάσει με ένα σακατεμένο βανάκι στην Καλιφόρνια, ώστε να μπορέσει η μικρή Όλιβ να πάρει μέρος στα τοπικά παιδικά καλλιστεία ομορφιάς. Μέσα από αυτό το ταξίδι η οικογένεια αυτή "χαμένων" αναθεωρεί τους στόχους της και τα μέλη της ωριμάζουν, ενώνονται, μαθαίνουν να συνυπάρχουν και να προστατεύουν ο ένας τον άλλον. Τα λάθη και οι ήττες μικραίνουν όταν έχεις με κάποιον να τα μοιραστείς, όταν έχεις με κάποιον να αλλάξεις τη σημασία τους.

Αυτή η ταινία για εμένα μοιάζει σαν μια ζεστή αγκαλιά. Είναι η 4η φορά που την βλέπω και πολύ πιθανό να την δω και 5η και 6η και στην ουσία δεν θα σταματήσω μέχρι να την σιχαθώ. Με δεδομένο ότι την είδα πρώτη φορά πρόσφατα, δηλώνω πως είναι η μόνη ταινία που μπορεί τόσο εύκολα να με σώσει από κάθε είδος κατάθλιψης και να ζωγραφίσει στο πρόσωπο μου ένα πλατύ, χαζό χαμόγελο. Και οι έξι αυτοί χαρακτήρες είναι κομμάτι μου και χωρίς την ώθηση όλων τους νιώθω ότι είμαι ένα κίτρινο βαν που δεν παίρνει μπρος…

 

 

Ήταν αρκετά καλή ταινία. Το θέμα της ταινίας ήταν ότι όσες δυσκολίες και αν περάσουμε πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε με θάρρος και να είμαστε αισιόδοξοι . Όσες αποτυχίες και να έρθουν μέσα από αυτές μαθαίνουμε όπως είχε πει και ο θείος που δίδασκε έναν ποιητή (τον Προυστ) που ήταν πλήρως αποτυχημένος. Τα βιβλία του πλέον δεν τα διάβαζε κάνεις και όμως όπως είχε παραδεχτεί μέσα από τις αποτυχίες- δυστυχίες έμαθε. Οι ευτυχισμένες στιγμές περνούν, ξεχνιούνται ενώ, όσες φορές περάσαμε άσχημα και έπρεπε να βγούμε από έναν βούρκο, αυτά μένουν, από αυτά μαθαίνουμε . Τα μέλη αυτής της συγκεκριμένης οικογένειας ήταν πλήρως αποτυχημένοι-ηττημένοι. Ο πατέρας στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Ο παππούς εθισμένος σε ναρκωτικές ουσίες (ηρωίνη). Η μητέρα στο κάπνισμα αν και όπως παρατηρούμε αυτή ήταν που κράταγε ενωμένη την οικογένεια ,ήταν ψύχραιμη και προσπαθούσε να είναι εκεί για όλους και όλα. Ο θείος ένας δυστυχισμένος άνθρωπος που μόλις είχε βγει από μια ερωτική απογοήτευση, ήταν gay, είχε μόλις απολυθεί και είχε μείνει χωρίς σπίτι, ενώ προσπάθησε να αυτοκτονήσει και απέτυχε. Ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας είχε πάρει όρκο σιωπής για 9 μήνες για να περάσει στη σχολή Ικάρων, αν και όπως φαίνεται όσο και να προσπαθεί το όνειρο του χάνεται μόλις ανακαλύπτει ότι έχει αχρωματοψία και δεν επιτρέπεται κάποιος με αχρωματοψία να γίνει πιλότος. Τέλος η μικρή Όλιβ, που το όνειρο της ήταν να πάει στα καλλιστεία και να κερδίσει. Ο πατέρας στην αρχή είναι εκνευριστικός ,δεν δέχεται να πει την αλήθεια για το θείο στην μικρή και εκνευρίζεται όταν η μητέρα και ο θείος της απαντανε με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις της και τις απορίες της . Προσπαθεί να την προστατέψει και ταυτόχρονα της κάνει κακό αφού δεν της λέει την αλήθεια και προσπαθεί να αποφύγει ερωτήσεις. Ο γιος είναι το παιδί που αντιμετωπίζει τα περισσότερα προβλήματα. Αλλά σκοπός της ταινίας δεν είναι να εμβαθύνει σε αυτά. Προσπαθεί έμμεσα να τα αναφέρει επιφανειακά και το παιδί, αν και κλείνεται στο εαυτό του και προσπαθεί να επικεντρωθεί σε ένα πράγμα, έχει τον πατέρα να τον ειρωνεύεται. Φυσικά όλα αυτά τα κρατάει μέχρι που έφτασε σε σημείο να τους τα κοπανήσει όταν αισθάνθηκε ότι χάνει τον κόσμο, το όνειρο του. Ο θείος του είναι ο μόνος που τον καταλαβαίνει και προσπαθεί να τον καταλάβει, αν και με όσα βλέπει ότι γίνονται στο σπίτι που ζει κατανοεί το πως νιώθει και γιατί απομακρύνεται από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Ο παππούς αφού πλέον έχει φάει τα ψωμιά του , φαίνεται πόσο πολύ αγαπά τα εγγόνια του ,ιδιαίτερη προσοχή δίνει στη μικρή και φαίνεται αφού πριν αποβιώσει της απαντά όλα τα ερωτήματα της και την ενθαρρύνει να συνεχίσει και την αποκαλεί όμορφη και ιδιαίτερη και η μικρή φαίνεται πόσο τον αγαπούσε αφού του αφιέρωσε το χορευτικό των καλλιστείων. Η μητέρα είναι το μόνο πρόσωπο που κρατά τις ισορροπίες και τους κράτα όλους ενωμένους.

Πόπη Παντελάκη

 

 

Η συγκεκριμένη ταινία μου άφησε γενικά καλές εντυπώσεις μπορώ να πω - κρίνοντας βέβαια σε ατομικό αλλά και σε συνολικό επίπεδο από τις αντιδράσεις των συμμαθητών μου. Μέσω των ηρώων έθιγε διαφόρων ειδών προβλήματα που ο άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της ζωής του. Πιο συγκεκριμένα χρεοκοπία/φτώχεια, εθισμός, χαμένα όνειρα και άλλα. Οι χαρακτήρες δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένοι, μιας και δεν γνωρίζουμε τις ιστορίες τους σε βάθος, παρόλα αυτά ο θεατής έχει τις αναγκαίες πληροφορίες προκειμένου να κατανοήσει τις - μερικές φορές - παράλογες συμπεριφορές τους. Τέλος, προβάλλεται το θέμα των καλλιστείων (και ως κινητήριος δύναμη της πλοκής) ανάμεσα στα μικρά παιδιά, άτομα χωρίς δομημένη προσωπικότητα τα οποία αναγκάζονται ή συχνά εξαπατώνται από τους γονείς τους να συμμετέχουν σε τέτοιου είδους διαγωνισμούς. Εκεί βέβαια, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, αντικρίζουν τεράστιο ανταγωνισμό και πίεση,  αλλά και την πραγματική ασχήμια των καλλιστείων.

"Η μεταμόρφωσή της", Αμάντα Μιχαλοπούλου - Δεύτερη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης της Β' και Γ' Λυκείου του 2ου ΓΕΛ Κω

 

Αντικρουόμενα τα αισθήματα και οι απόψεις για το βιβλίο που διαβάσαμε με τη Λέσχη Ανάγνωσης της Β και Γ Λυκείου. Η συζήτηση μας ήταν ζωηρή και ακούστηκαν πολλές και διαφορετικές γνώμες. Το βιβλίο μας έφερε αντιμέτωπ@ς με στερεότυπα, προκαταλήψεις, δικές μας αγωνίες και ενδόμυχες σκέψεις. 

Το βιβλίο που διαβάσαμε ήταν "Η μεταμόρφωση της", της Αμάντας Μιχαλοπούλου. Υπόθεση: 

«Ένα πρωί που ξύπνησε από εφιάλτη, η Σάσα ανακάλυψε πως είχε μεταμορφωθεί σε άντρα». Έτσι ξεκινάει η εξωφρενική περιπέτεια της νεαρής ηρωίδας, μιας φοιτήτριας που έχει γαλουχηθεί με τα θηλυκά πρότυπα της αυτοθυσίας και της υπακοής. Πώς θα ξανασυστηθεί στους φίλους, στους γονείς, στον τρομακτικό καθηγητή της; Θα καταφέρει να ξαναβρεί τον εαυτό της μέσα στο καινούργιο άγνωστο σώμα της; Και μάλιστα σ’ έναν κόσμο όπου ο Κατακλυσμός έχει ήδη συμβεί, ξηλώνοντας τα θεμέλια της κοινωνίας; Με άλλα λόγια, μπορεί να υπάρξει έρωτας, ελπίδα και πρόοδος μετά την κατάρρευση των καθορισμένων κοινωνικών ρόλων;

Η Αμάντα Μιχαλοπούλου έγραψε μια νουβέλα ενηλικίωσης για το τέλος των φύλων και την ερμαφρόδιτη φύση του ανθρώπου και ταυτόχρονα την ιστορία μιας μετα-Εδέμ, του τέλους του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Η μεταμόρφωσή της είναι ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο, που παλεύει λυσσαλέα με τα στερεότυπα των φύλων, της οικογένειας, της σεξουαλικής αγωγής, της αυθεντίας κάθε είδους και αμφισβητεί τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός μάς έχει μάθει να αναζητάμε την ευτυχία.

Αρκετά μέλη της Λέσχης ένιωσαν ότι το βιβλίο περιείχε πολλές πληροφορίες τις οποίες δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν ή ήταν μπερδεμένες (Ελενα, Βενέτα, Άννα Μαρία, Ζωή). Η Ειρήνη πιστεύει ότι η συγγραφέας προσπάθησε να βάλει πολλά στοιχεία μέσα και αυτό έκανε τη νουβέλα χαοτική. Θα ήθελε περισσότερες πληροφορίες ή στοιχεία για τον Κατακλυσμό, τους Τρωγλοδύτες, τους Μουγγούς. Η Κωνσταντίνα Χ.  επίσης θεώρησε ότι το βιβλίο περιείχε πολλές σκέψεις, πολλή πληροφορία και υπήρχε ένα μπρος πίσω στην αφήγηση που έπρεπε να ακολουθεί ο αναγνώστ@ς. Στην Πόπη το βιβλίο άρεσε, δεν την μπέρδεψε, εξηγούσε τα πάντα αναλυτικά και το β μέρος ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρον. Με την Πόπη συμφώνησε και ο Μανώλης στον οποίο άρεσαν οι επιμέρους λεπτομέρειες. Η Αντριάνα είχε ανάμεικτα συναισθήματα για το βιβλίο- σίγουρα της άρεσε η σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στους δύο ήρωες καθώς και το αποχαιρετιστήριο γράμμα.  Η Κωνσταντίνα ξεχώρισε τις εικόνες του βιβλίου, αλλά δεν ήταν κάτι που θα ήθελε να διαβάσει αυτή την περίοδο και δεν τη συγκίνησε ιδιαίτερα. 

Η Ελένη από την άλλη μας είπε ότι έχει διαβάσει βιβλία και έχει δει ταινίες με παρόμοιο θέμα και δεν θεώρησε ότι το βιβλίο ήταν κάτι πρωτότυπο. Αυτό που θα ήθελε σίγουρα πάντως είναι να έχει ένα όνομα και η ηρωίδα, ιδιοκτήτρια της γκαλερί. Ο Αργύρης βρήκε πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα με τον Κατακλυσμό και η ροή του βιβλίου του κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Τα όσα λέγονται στο βιβλίο έρχονται να  ανατρέψουν στερεότυπα σχετικά με το φύλο και αυτό φαίνεται πολύ έντονα και στα δύο μέρη του. Η Ισμάρα πάλι βρήκε ότι υπήρχαν πολλές σκηνές που δεν της άρεσαν , δεν τις κατάλαβε, στο α μέρος. Αντίθετα, το β μέρος ήταν πιο ενδιαφέρον και ξεχώρισε το γράμμα της Σάσας. Τέλος η Γκιουλσέν , αν και είχε ακούσει από τους άλλους ότι δεν ήταν πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο, το διάβασε μέσα σε μια μέρα και ξεχώρισε τις σκηνές με τα όνειρα που ήταν συμβολικές καθώς και τα όσα λέγονται για το φύλο, την ταυτότητα που διαλέγει ο καθένας.

Στη συζήτηση που ακολούθησε αναφερθήκαμε στην επιλογή της συγγραφέα να ασχοληθεί με αυτό το δύσκολο θέμα της ταυτότητας των φύλων, με το γκρέμισμα ενός παλιού συντηρητικού κόσμου και τη διαχείριση των στερεοτύπων. Πόσες φορές δεν σκέφτηκαν τα κορίτσια ότι φοβούνται να βγουν μόνες έξω το βράδυ, ότι δεν έχουν τα προνόμια των αγοριών; Ότι η κοινωνία αναθρέφει με πολύ συγκεκριμένα στερεότυπα τις γυναίκες και οδηγούνται στην καταπίεση πλευρών του εαυτού τους που είναι πιο ελεύθερες; Μήπως ο Κατακλυσμός έρχεται να φέρει την αλλαγή στη ζωή των ηρώων; 

Η ηρωίδα που γίνεται αγόρι ανακάλυψε αυτές τις ελευθερίες που έχει ένας άντρας, που η κοινωνία του τις χορηγεί. Οι αναφορές στα όνειρα που λειτουργούν λυτρωτικά, σε μια ζωή που επιλέγει να ζήσει η ηρωίδα Σάσα, που θέλει να την αγαπήσουν για αυτό που είναι άσχετα με το φύλο της,  που συγκρούεται με την αυθεντία του καθηγητή/ την εξουσία και με το θάνατό του μοιάζει να αποδεσμεύεται από τον έλεγχό του. 

Σταθήκαμε σε διάφορα αποσπάσματα του βιβλίου: « Το μόνο καλό στην ανατροφή των κοριτσιών είναι ότι κλαίνε χωρίς να το πολυσκέφτονται κι έτσι ξεπλένουν τα σωθικά τους από τον πόνο» (σελ.95) – το κλάμα που μοιάζει να αποτελεί μοναδικό προνόμιο του γυναικείου φύλου, ένα προνόμιο που στερούνται οι άντρες. « Άραγε να μαθαίνεις να κλαις , όπως μαθαίνεις να φιλάς, κοιτώντας τους άλλους; Κλάψτε καημένοι μου. Κλάψτε ο ένας στον ώμο του άλλου σαν απαρηγόρητα κορίτσια.»(σελ. 95) - μια προτροπή στους αναγνώστες του βιβλίου/ πολύ λυτρωτική.

 «Μας έχουν μεγαλώσει για να αποπλανούμε τους άντρες. Ή για να ανταποκρινόμαστε στη δική τους αποπλάνηση. Το θεωρούμε δουλειά μας, να μην πω χρέος μας, να αρέσουμε» (σελ. 67)- ανατροφή γυναικών που βάζει σε καλούπια το φύλο.

 «Υπάρχουν πλάσματα που μπορείς να εμπιστευτείς μια και καλή για πάντα; … Υπάρχουν έλεγε η μητέρα «Αυτά τα πλάσματα λέγονται μητέρες» . Μου λείπει η μητέρα . Ακόμη και η χειραγώγησή της μου λείπει. Πέρασε καιρός από τότε που καταλαβαίναμε και βασανίζαμε η μια την άλλη. (σελ. 29) « Μέσα από τα δάκρυά της ‘έβλεπε τους γονείς της θολούς. Και τι παράξενο: δεν ήταν μόνο γονείς της. Ήταν δυο άνθρωποι.» (σελ. 139)  – Σχέσεις κόρης –μητέρας, παιδιού-γονιών, χειραγώγηση, έλεγχος, μίσος, θυμός και αγάπη, συγχώρεση.

 Και τελευταίο το απόσπασμα με το όνειρο της ηρωίδας που η Γκιουλσέν θεώρησε ως ένα όνειρο μεταφυσικό, σημαδιακό , με τον άγνωστο άντρα να σημαδεύει με το όπλο το μέτωπο του, να ανοίγει μια τρύπα και να προτείνει στη Σάσα να μπει μέσα, στο δικό του κέλυφος, στο δικό του κουκούλι. (σελ. 73-74)

V for Vendetta - 2η συνάντηση της Κινηματογραφικής Λέσχης

Το κεντρικό θέμα της επανάστασης ήταν πολύ ενδιαφέρον, παρόλα αυτά σε πολλά σημεία η υπόθεση ξέφευγε. Καθ 'ολη τη διάρκεια των 2 ωρών είχα την αίσθηση πως η ταινία προσπαθούσε να χωρέσει πολλά, χωρίς βέβαια να αναλύει κάτι περεταίρω ή πιο σοβαρά. Σε συγκεκριμένες σκηνές, όπως για παράδειγμα αφού αποκαλύπτεται η αλήθεια πίσω από τον βασανισμό της πρωταγωνίστριας ή το αρκετά μεγαλόπρεπες τέλος, είναι που νιώθεις πως η ταινία έχει κάτι σημαντικό να πει. Μεταφέρει ωραία μηνύματα όσον αφορά την αυταπάρνηση, τον φόβο και την ελευθερία, την απολυταρχία και την επανάσταση. Βέβαια θα μπορούσε να ήταν καλύτερα αν δεν χάνονταν στην θολούρα όλων των υπολοίπων. Μοιάζει πιο πολύ σε κόμικ πάρα σε ταινία, πράγμα που βγάζει νόημα από τη στιγμή που εκεί βασίστηκε.

 

 

Η ταινία αυτή, V for Vendetta, ήταν μια ταινία διαφορετική από αυτές που έχω συνηθίσει να βλέπω. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε σαν σύνολο. Ακόμα και αν μερικές από τις σκηνές ήταν τελείως αντίθετες με το ότι έχω συνηθίσει  να βλέπω, σίγουρα δεν μπορώ να τις αφήσω να με κάνουν να μισήσω την ταινία.

Ήταν μια ταινία με πολλά μηνύματα. Τόσο για την πολιτική και το πολίτευμα όσο και για την ηθική του κάθε ανθρώπου. Πως κάποιοι εκμεταλλεύονται καταστάσεις αλλά και το πως κάποιοι άλλοι τις αποτρέπουν. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως ένας και μόνο άνθρωπος και οι πράξεις του ήταν αρκετό για να ξεσηκωθεί ένα και μόνο έθνος. Πως κανείς φτάνει από την απόλυτη υποταγή στην απόλυτη ελευθερία. Τέλος μπορώ να πω ότι μια από τις τελευταίες σκηνές, αυτή με τους στρατιωτικούς με εξέπληξε. Είδαμε ότι ακόμα και αυτοί, που υποτίθεται είχαν κάποια εξουσία, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα τελικά χωρίς την κυβέρνηση ΄΄τους΄΄ αλλά και ακόμα ότι όταν οι άνθρωποι αποφάσισαν να ενωθούν κατάφεραν να αλλάξουν πολλά.

 

 

 

Λέσχη Ανάγνωσης Α' Λυκείου 2ου ΓΕΛ Κω - Πώς φτάσαμε ως εδώ;

 

Άλλη μια Κυριακή στο σχολείο,  παρέα με τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Α’ Λυκείου αυτή τη φορά.  Οι μαθητ@ς που δήλωσαν συμμετοχή είναι παιδιά που αγαπούν τα βιβλία και θέλουν να μοιραστούν τις σκέψεις τους από την ανάγνωση (έλειπαν και κάποιοι μαθητές λόγω ασθενείας)! Το βιβλίο που είχαμε να διαβάσουμε και να συζητήσουμε ήταν το «Πώς φτάσαμε ως εδώ».  

Θέμα: Εφτά κεφάλαια.

Εφτά οικογένειες.
Εφτά παιδιά.
Εφτά βασικές ελευθερίες τους έχει στερήσει ένα κόμμα.
Τι κι αν λέγεται Κόμμα της Ελευθερίας, μόνο την ελευθερία δεν υπηρετεί... Κόσμος πολύς πανηγυρίζει στους δρόμους όλης της χώρας: το Κόμμα της Ελευθερίας κέρδισε τις εκλογές. Πολύ σύντομα η νέα εξουσία αποκλείει όσους διαφέρουν έστω και ελάχιστα από το πρότυπο που εκείνη έχει ορίσει, και καταδιώκει όσους εκείνη έχει χαρακτηρίσει "κακοντυμένους", "σκουρόχρωμους", "όχι αρκετά υγιείς"...
Επιβάλλει κανόνες όλο και πιο αυστηρούς: τι ώρα πρέπει να ξυπνάνε οι πολίτες, τι δεν επιτρέπεται να λένε, να κάνουν, να τρώνε, να φοράνε... Όμως, πως φτάσαμε ως εδώ;
Το βιβλίο "Πως φτάσαμε ως εδώ;" μιλάει για όσα μπορεί να συμβούν, αν δεν έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα.

Στην Αντριάνα άρεσε το θέμα , οι ήρωες και ιδιαίτερα το τέλος του βιβλίου που ήταν πολύ αισιόδοξο. Και η Ίριδα αναφέρθηκε στο θέμα του βιβλίου, που της θύμισε τη δικτατορία στη χώρα μας και έκανε τη σύνδεση με το φόβο των πολιτών. Ξεχώρισε ως ήρωες τον Γουαλίντ που το χρώμα του δεν ταίριαζε στο «χρωματολόγιο» του κόμματος της Ελευθερίας, αλλά και την οικογένεια Μικλόν, που κατάφερε να διαφύγει με το ιστιοπλοϊκό και γλύτωσε από την ανελευθερία και την καταπίεση. Στην Κατερίνα έκανε εντύπωση ο τρόπος γραφής του βιβλίου , αφού συνεργάστηκαν εφτά διαφορετικοί συγγραφείς για να γραφτεί και κατάφεραν και να έχει συνοχή και οι ιστορίες να είναι καλογραμμένες. Ως βιβλίο ήταν τρομακτικό, βίαιο, αφού κάτω από την απλή αφήγηση κρύβονταν φρικτές καταστάσεις- παράδειγμα η οικογένεια του Γουαλίντ που αναγκάζεται να περάσει με λευκό χρώμα το πρόσωπο της, προκειμένου να μην τους υποπτευθούν οι καταδότες του κόμματος. Μια σκηνή που φαντάζει αστεία, σχεδόν παιδική, αλλά είναι βαθιά τραγική. Επιπλέον η ιστορία των γκέι μπαμπάδων ήταν πολύ ιδιαίτερη και προβάλλει ένα θέμα που δεν αγγίζουν συχνά τα βιβλία. (σ.σ η Κατερίνα παρατήρησε πως στο εξώφυλλο του βιβλίου εικονίζονται επτά σπίτια, όσα και οι ιστορίες). Στην Βαρβάρα έκανε εντύπωση η στάση των πολιτών , που ψήφισαν ένα κόμμα που τους στέρησε την ελευθερία τους, ενώ τα παιδιά της χώρας δεν είχαν ιδέα για όσα συνέβαιναν και το συνειδητοποίησαν αργότερα νιώθοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να απαλλαχτούν από αυτή την κατάσταση. Μέχρι που βρήκαν τη λύση. Η Μαριαλένα, όταν πήρε το βιβλίο, περίμενε να είναι πιο πολιτικό το θέμα του. Συνειδητοποίησε ότι όντως άγγιζε την πολιτική , αφού αναφερόταν στη ζωή των πολιτών αυτής της χώρας. Οι συγγραφείς είχαν συμπεριλάβει όλες τις περιπτώσεις διαφορετικότητας και αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον. Αυτός ο ήρωας που ξεχώρισε ήταν το αγόρι, ο Εκτόρ , που συμμετείχε στην επανάσταση στο τέλος, ενάντια στους γονείς του. Ο ίδιος ήρωας άρεσε και στην Πηνελόπη , το παιδί που πάει κόντρα στους γονείς του και συμπαραστέκεται στους φίλους και συμμαθητές του. Επίσης η ιστορία με τους δύο μπαμπάδες ήταν ξεχωριστή.

Η Ραφαέλα με τη σειρά της αναφέρθηκε στα κεφάλαια που της άρεσαν περισσότερο και αυτά ήταν αυτό με τη χορωδία και ο επίλογος , στον οποίο τα παιδιά επαναστατούν. Πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο, πολύ ωραίες όλες οι ιστορίες. Η Βικτώρια πάλι παρατήρησε πως συνδέονταν όλα τα κεφάλαια μεταξύ τους και έμοιαζε σε κάθε ιστορία να κλείνει ένας κύκλος. Το πιο θλιβερό συμβάν ήταν το γράμμα που έστειλε ο Μάρκο στην Λεονί και δεν κατάφερε να της εξομολογηθεί πόσο του άρεσε. Επίσης η σκηνή με τη γιαγιά που θεωρούσε πως η οικογένειά της δεν θα την έπαιρνε μαζί της, ότι ήταν ένα ανώφελο βάρος, ένα φορτίο και τελικά αυτό ανατρέπεται στο τέλος (έβαλε και άκουσε και το τραγούδι Strange fruit που αναφερόταν στη συγκεκριμένη ιστορία). Και ο Γιώργος αναφέρθηκε στην ίδια ιστορία με τη γιαγιά- το πόσο τα εγγόνια της ήθελαν  να έρθει μαζί τους και αυτό το είπαν με πολλή αγάπη στην ίδια. Επιπλέον τόνισε πως η μητέρα του Σιμόν είπε ότι το κόμμα το ψήφισαν γιατί θεωρούσαν πώς έφερνε την ελπίδα. Αλλά,  άλλα υποσχόταν και άλλα έκανε. Και η Ειρήνη με τη σειρά της μας είπε πως πίστεψε αρχικά ότι το βιβλίο ήταν πολιτικό και βαρύ, αλλά μετά κατάλαβε πως ήταν κάτι διαφορετικό. Η ιστορία με τους δύο μπαμπάδες και το αισιόδοξο τέλος ήταν εκείνα που άφησαν το δικό τους αποτύπωμα. Η Σεμά παρατήρησε ότι υπήρχε αυτός ο διαφορετικός τίτλος σε κάθε κεφάλαιο που συνδεόταν με την ιστορία- την προβλημάτισαν λίγο τα πολλά ονόματα,  εκεί μπερδεύτηκε λίγο- αλλά όλες οι ιστορίες ήταν κατανοητές. Και τέλος η Σεντά ξεχώρισε την ιστορία με τη γιαγιά , που ήταν πολύ συγκινητική και φάνηκε πόσο αποτελούσε ουσιαστικό μέλος της οικογένειας και όχι ένα περιττό βάρος.

Η κ. Κρύου βρήκε καταπληκτική την ιδέα της συγγραφής ενός βιβλίου με ένα τέτοιο επίκαιρο θέμα. Η συνεργασία εφτά διαφορετικών ανθρώπων που έπρεπε να γράψουν ιστορίες με σύνδεση και συνοχή , με ροή, ήταν πολύ επιτυχημένη. Ο φόβος που κυριαρχεί στη ζωή των ανθρώπων που ζουν σε αυτό το καταπιεστικό καθεστώς και ταλανίζει τη ζωή τους , οι κανόνες που τους κάνουν να υποφέρουν, η συνεργασία τους για να αποτινάξουν τη βία, η αντίσταση, η τελική επανάστασή τους, είναι δοσμένα με πειστικότητα και πολύ παραστατικό τρόπο.

Η συζήτησή μας περιστράφηκε γύρω από τα ζητήματα που θέτει το βιβλίο: αυταρχισμός, αδιαφορία των πολιτών και το θέμα της προσωπικής ευθύνης, η υπακοή στη βιαιότητα, ο αποκλεισμός του διαφορετικού, η αντίσταση των νέων ανθρώπων στην αδικία, η επανάσταση. Τα παιδιά μας ήταν εξαιρετικά, έχουν τη δική τους φωνή και ελπίζουμε ότι θα περάσουμε μια εξαιρετική χρονιά παρέα, ταξιδεύοντας στις σελίδες των βιβλίων. Το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσουμε είναι το « Ήλιος με μουστάκια», της Μελίνας Σιδηροπούλου.  Υπεύθυνες καθηγήτριες της Λέσχης οι κ.Κρύου και η κ.Κεφαλά. 

Κινηματογραφική Λέσχη 2ου ΓΕΛ Κω - Jojo Rabbit : "Όλη η ζωή εξαρτάται από τον κόμπο ενός παπουτσιού που, αν λυθεί, όλα θα χαθούν".

 Την Κυριακή 30/10/2022  στις 6 το απόγευμα εγκαινιάσαμε το πρόγραμμα της Κινηματογραφικής Λέσχης στο σχολείο μας. Το πρόγραμμα έχει  35 μαθητές από τη Β’ και Γ’ Λυκείου  και οι προβολές γίνονται στην αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων του σχολείου. Πρώτη ταινία για φέτος ο «Τζότζο» (Jojo Rabbit).  Υπεύθυνοι καθηγητές του προγράμματος είναι ο κ.Στάθης, η κ.Βενιζέλου, η κ. Φεραδούρου και η υποφαινόμενη.

Υπόθεση: Ο Τζο Μπέτζλερ, ένα αδύνατο και μοναχικό αγοράκι, μεγαλώνει στη ναζιστική Γερμανία με την καλόκαρδη και τρυφερή μητέρα του, όσο ο πατέρας του λείπει εδώ και χρόνια «για δουλειές». Ο «Τζότζο» έχει ένα όνειρο: να φορέσει τη στολή με τις σβάστιγκες και να υπηρετήσει τον Φύρερ. Τον ενοχλεί που τον θεωρούν αδύναμο και δειλό, εκείνος θα αποδείξει στους συμμαθητές του ότι είναι σκληρός, ικανός και πιο πιστός στο όραμα από όλους. Αλλωστε έχει και τη βοήθεια του φανταστικού του φίλου, Αδόλφου Χίτλερ, ο οποίος εμφανίζεται συχνά στο δωμάτιό του, τον ενθαρρύνει και τον κατηχεί: μισούμε τους Εβραίους. Μόνο που την Ημέρα της Ναζιστικής Νεολαίας, ο Τζότζο αποτυγχάνει στις δοκιμασίες: δεν μπορεί να σκοτώσει ένα κουνελάκι με τα γυμνά του χέρια, ενώ τραυματίζεται από θραύσματα μιας χειροβομβίδας και το πρόσωπό του παραμορφώνεται για πάντα. Καταστροφή. Τώρα όλοι τον κοροϊδεύουν ακόμα περισσότερο από πριν: είναι άσχημος, είναι τέρας, είναι δειλός όπως ο πατέρας του που το έσκασε. Είναι ο «Τζότζο το κουνέλι». Οσο αναρρώνει, η μητέρα του τον σταματά από το σχολείο και, μένοντας σπίτι, η ζωή του αλλάζει απότομα. Κι αυτό γιατί ανακαλύπτει ότι σε μια μυστική σοφίτα, που επικοινωνεί μόνο από το δωμάτιό της, η μαμά του κρύβει από τους Γερμανούς μία έφηβη Εβραία κοπέλα. Ο Τζο δεν έχει ξαναδεί ποτέ κάποιον που πρέπει να μισεί, αλλά δεν νιώθει να μισεί την Ελσα. Δεν έχει ουρά, δεν μοιάζει με το διάβολο. Οσο ο Τζότζο ερωτεύεται, όσο καταλαβαίνει την αλήθεια για την αντιστασιακή μητέρα του, τόσο πρέπει να ξυπνήσει από τον τυφλό φανατισμό του, να καταλάβει ποιος πραγματικά είναι, τι πραγματικά πιστεύει, και να πάρει θέση απέναντι σ' έναν αδίστακτο πόλεμο που σκοτώνει ανεπίστρεπτα την παιδική (κι όχι μόνο) αθωότητα.

Μετά την προβολή συζητήσαμε με τα παιδιά την ταινία. Σταθήκαμε στην αλήθεια της ιστορίας (Ναζιστική Γερμανία, πογκρόμ εναντίον των Εβραίων) και για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκε η ιστορική αλήθεια. Οι μαθητ@ς μας έκαναν εύστοχες παρατηρήσεις – από τα χρώματα του έργου που ενώ στην αρχή είναι εκτυφλωτικά και έντονα, στη συνέχεια σκοτεινιάζουν και γίνονται θαμπά -  μέχρι και για τον τρόπο με τον οποίο έπαιξαν οι ηθοποιοί. Οι περισσότεροι βρήκαν βαριά την ταινία παρά τις χιουμοριστικές στιγμές της και εστίασαν στα καταστροφικά αποτελέσματα της προπαγάνδας και του πολέμου.  Ακολουθούν οι απόψεις τους.

 

Για πρώτη ταινία ήταν βατή. Εννοώντας ότι είχε δράμα, love story, βία και κωμωδία σε ισορροπία. Η ταινία προκαλεί πολλά συναισθήματα. Αγωνία και φόβο για το τι επρόκειτο να συμβεί τελικά στον ήρωα. Συγκίνηση σε πολλές άλλες σκηνές, προσωπικά κυρίως σε αυτές με την μητέρα. Ένα περίεργο συναίσθημα που προκαλείται με την αγάπη . Δεν ξέρω αν υπάρχει η σωστή λέξη για να το περιγράψει. Ενθουσιασμό, χαρά για τον ήρωα. Δεν ξέρω ακριβώς. Απλώς ένα συναίσθημα τόσο όμορφο και γλυκό. Που σε κάνει να πιστεύεις - παρόλο που είναι ΄΄φτιαχτό΄΄  - ότι υπάρχει αληθινή αγάπη, και όχι μόνο μέσα στην ταινία αλλά και στην ζωή. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν άραγε θα ήταν ποτέ δυνατό να συμβεί στην πραγματική ζωή. Αν θα μπορούσε να συμβεί σε εσένα τον ίδιο. Μέσα από την ταινία αναπτύσσονται και θίγονται  πολλά. Αρχικά, το πιο προφανές, ό πόλεμος. Η ζωή των ανθρώπων σε τέτοιες περιόδους και πιο συγκεκριμένα στην εποχή της ναζιστικής Γερμανίας. Πως ένα παιδί που  χωρίς να το θέλει γίνεται  ΄΄όπλο΄΄ μιας ιδεολογίας  χάνοντας την αθωότητά του μόνο και μόνο για να ευχαριστήσει τ α παράλογα πιστεύω του κράτους. Πως ένας άνθρωπος που κάνει το σωστό καταλήγει μπλεγμένος μόνο και μόνο επειδή κάποιος όρισε ότι μόνο το να ζεις απαγορεύεται επειδή είσαι διαφορετικός. Πιο συγκεκριμένα εντύπωση μου έκανε η σκηνή στην οποία το κορίτσι ζωγραφίζει το που ζει και αντί να ζωγραφίσει ένα σπίτι απεικονίζει το κεφάλι του αγοριού. Ακόμα μιλά για  την διαφορετικότητα και πως τελικά περνάνε στα παιδιά τα στερεότυπα για τους ανθρώπους ( σκηνές όπου το αγόρι αναφέρετε στο τι του μαθαίνουν στο σχολείο όσον αφορά τους Εβραίους). Επιπλέον, παρουσιάζει και την φιλία. Προσωπικά σε πολλές σκηνές ήθελα να κλάψω, σε άλλες δεν μπορούσα να πιστέψω σε αυτό που έβλεπα, ενώ σε άλλες ένιωθα χαρά και κάτι σαν γλύκα για τους πρωταγωνιστές.  Σε γενικές γραμμές ήταν μια ωραία ταινία. Αν και σε μερικά σημεία λίγο ψυχοπλακωτική , υπήρχαν τα υπόλοιπα που σε έκαναν αισιόδοξο. Το τέλος αν και σε πολλούς μπορεί να φαντάζει απαισιόδοξο ίσως τελικά να μην είναι καθώς βλέπουμε τους ήρωες να χορεύουν. Ελεύθερους. Και ακόμα και αν φαινομενικά δεν έχουν τίποτα ταυτόχρονα έχουν αποκτήσει κάτι πολύ σημαντικό. Ο ένας τον άλλον. Αλλά δεν λέω άλλα. Εξάλλου το τι συνέβη μετά αφήνεται ελεύθερο στην φαντασία του καθενός.

Κωνσταντίνα

 

Κατά την γνώμη μου, ο Γιορκι ο φίλος του Τζοτζο ήταν αντίθετος των ναζιστικών προτύπων του άνδρα και πως θα πρέπει να είναι εμφανισιακά. Αρχικά ήταν χοντρούλης . Επίσης ήταν εντελώς μαυρομάλλης με σκούρα μάτια ΕΝΤΕΛΩΣ αντίθετα από τον Άρειο άνδρα τον ξανθό, τον γαλανομάτη και τέλος φορούσε γυαλιά που πάλι τότε θεωρούνταν αναπηρία. 

     Αυτό πιστεύω πως τονίζει/επισημαίνει το γεγονός ότι ο Τζοτζο δεν ήξερε τίποτα για τον ναζισμό τις ιδεολογίες και τις προκαταλήψεις και πως απλά ήταν φανατισμένος με τις στολές και τα σύμβολα όπως κάθε 10χρονο αγοράκι.

Γιώργος

 

Η ταινία που παρακολουθήσαμε με την κινηματογραφική Jojo Rabbit ήταν αρκετά καλή . Πέρναγε με πολύ ωραίο τρόπο -κάποιες φορές και με χιουμοριστικό ύφος τα μηνύματα που ήθελε . Όπως την ειρήνη ση σκηνή που η μητέρα του (Rosie Betzler) jojo μιλάει για την ελευθερία και την ειρήνη, αλλά και την αγάπη και την ομόνοια . Το μήνυμα του έρωτα που ο Jojo κατά κάποιον παιδικό τρόπο νιώθει (στο στομάχι με τις πεταλούδες που φτερούγιζαν) για την Elsa Korr την Εβραία . Στο σημείο που ο captain klenzender δινει την ευκαιρία στο μικρό Jojo να σώσει τον εαυτό του. Το ίδιο συνέβη και όταν τον επισκέφτηκαν στο σπίτι και ο captain klenzender  δεν πρόδωσε την Elsa αλλά την προστάτεψε. Τέλος στο σημείο που δυστυχώς  συνέλαβαν την μητέρα του και την κρέμασαν και προς έκπληξη του κατάλαβε ότι το να είσαι ναζιστής δεν είναι κάτι καλό .

Πόπη

 

Την συγκεκριμένη ταινία δεν την είχα δει. Ήταν μια εντυπωσιακή ταινία. Μας δείχνει πως τα παιδιά από μικρά μάθαιναν ποιοι είναι οι δήθεν εχθροί και τους παρομοιάζει με μυθολογικά τέρατα (Εβραίοι). Η Έλσα η Εβραία ειρωνεύεται τον μικρό ναζί για το πως ζουν οι Εβραίοι τι τρων που και πως κοιμούνται. Είναι σκληρή η σκηνή που ο πρωταγωνιστής βλεέπι την μητέρα του κρεμασμένη -  για ένα παιδί είναι τρομακτικό να βλέπει να χάνονται οι γονείς του από κάτι που ο ίδιος πίστευε . Στο τέλος ο στρατηγός με ξάφνιασε αφού του ξανά έδωσε την ευκαιρία να σωθεί αυτός και η Έλσα λέγοντας ότι είναι Εβραίος. Εκείνη την στιγμή το μικρό αγοράκι συνειδητοποίησε τον πόνο που προκάλεσε ο πόλεμος και θυμήθηκε και γιατί η μητέρα του ήθελε ειρήνη και γαλήνη. Όλη η ζωή του εξαρτάται από τον κόμπο ενός παπουτσιού που, αν λυθεί, όλα θα χαθούν.

Μανόλης

Λέσχη Ανάγνωσης Β' και Γ΄Λυκείου 2ου ΓΕΛ Κω - "Θάνατος το ξημέρωμα"

 

Κυριακή 30 Οκτωβρίου και η βιβλιοθήκη του 2^ου ΓΕΛ Κω γέμισε με 20 μαθητές της Β’ και Γ’ Λυκείου , μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης. Η καινούρια χρονιά μας βρίσκει με περισσότερους συμμετέχοντ@ς , αφού πλέον έχουμε μέλη και από την Γ’ λυκείου. Υπεύθυνες της Λέσχης η συνάδελφος κ.Μαρίνα Κρύου και η υποφαινόμενη.

Το πρώτο βιβλίο για φέτος ήταν της Σώτης Τριανταφύλλου «Θάνατος το ξημέρωμα». Στα περισσότερα παιδιά άρεσε η δεύτερη ιστορία «Ο θάνατος του Ναπολέοντα Φίνλευ» , που ήταν πιο κοντά στην ηλικία τους και ίσως στα ενδιαφέροντά τους. Η Ειρήνη, η Ρένα, η Πόπη, η Ισμάρα και η Βενέτα συγκινήθηκαν πολύ από την ιστορία του μαύρου αγοριού που οδηγήθηκε στην ηλεκτρική καρέκλα, ενώ η Έλενα και η Μέρι τη βρήκαν πιο ενδιαφέρουσα αφού η αφηγήτρια εμβάθυνε στη σχέση της με τον Ναπ και στη φιλία που χτίστηκε μεταξύ τους. Η Αντριάνα πάλι συγκινήθηκε από το γεγονός ότι η αφηγήτρια μαζί με τον Καζανόβα αγωνίστηκαν όσο μπορούσαν να σώσουν τον φίλο τους και η Πόπη με τη Δήμητρα εστίασαν στο ότι αυτή η ιστορία εξακολουθεί να είναι επίκαιρη – κίνημα Black Lives Matter. Άλλοι πάλι – ο Μανώλης, η Μπιργκιούλ, η Χριστίνα και η Κωνσταντίνα- είπαν ότι αυτή η ιστορία ήταν πιο απλή, πιο ξεκάθαρη, πιο κατανοητή. Ο Αργύρης και η Ελένη αναγνώρισαν την τραγικότητα αυτής της ιστορίας και ότι ήταν πιο συγκινητική ακριβώς γιατί εμπεριείχε στοιχεία τραγικού, ενώ η Γκιουλσέν τη βρήκε ενδιαφέρουσα .

Η πρώτη ιστορία «Η Ιωάννα των εννέα ημερών» ήταν πιο δυσνόητη ιστορία, αφού αναφερόταν με πολύ περιεκτικό τρόπο σε μια σειρά αληθινών ιστορικών γεγονότων και αυτό μπέρδεψε και κούρασε καποιους από τους νεαρούς αναγνώστες – Ισμάρα, Μπιργκιούλ, Κωνσταντίνα, Αντριάνα, Δήμητρα- ενώ σε άλλους δεν άρεσε ιδιαίτερα- Μέρι, Μανώλης, Βενέτα, Έλενα. Ωστόσο ο Αργύρης στάθηκε στο σαρκασμό και την ειρωνεία με την οποία ήταν γραμμένη η πρώτη ιστορία , στο πόσο γελοίοι παρουσιάζονταν όλοι οι υπόλοιποι πλην της Ιωάννας, στο πώς απέδωσε η συγγραφέας μια ολόκληρη εποχή. Τα ίδια στοιχεία άρεσαν και στην Ελένη όπως και στη Χριστίνα, η οποία στάθηκε και εκείνη στο σαρκασμό και το χιούμορ , αν και βρήκε χαοτική την πλοκή.

Μετά τις τοποθετήσεις των μελών, ακολούθησε συζήτηση. Το «Θάνατος το ξημέρωμα» μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1550, και μας μιλάει για πριγκίπισσες,  για τον γελοίο, εγωιστή βασιλιά Ερρίκο και τις άτυχες συζύγους του, για άσχετους δήμιους που πετσόκοβαν τα θύματά τους.  Η συγγραφέας αντιμετωπίζει με σαρκασμό και χιούμορ και την εποχή και τους ήρωες. Αυτό που μας μένει είναι η τραγική μοίρα της 16χρονης Ιωάννας που άλλοι αποφάσισαν γι αυτήν και οι γνώσεις της δεν της χρησίμευσαν και πουθενά. Όπως λέει χαρακτηριστικά η συγγραφέας : «Την ιστορία η Ιωάννα την έπαιζε στα δάχτυλα. όχι ότι αυτό τη βοήθησε σε τίποτα». Μια κοινωνία που οι γυναίκες ήταν νεκρό βάρος αν δεν ήταν παντρέψιμες, αν είχαν σωματικά ελαττώματα.

Η ιστορία πάλι του Ναπολέοντα Φίνλευ ήταν συγκινητική και τραγική συγχρόνως και τα παιδιά αναφέρθηκαν στη σκληρότητα της μητέρας του – πώς μια μάνα διώχνει το ίδιο της το παιδί από το σπίτι γιατί επέστρεψε ο σύντροφος της και το πετάει στο δρόμο;- καθώς και στις άθλιες συνθήκες της ζωής του που καθόρισαν εν πολλοίς και τη μοίρα του. Στη σύντομη δίκη του νεαρού αγοριού αναγνώρισαν στοιχεία της σύγχρονης πραγματικότητας, αφού μια καλή υπερασπιστική γραμμή και ένας έντιμος πρότερος βίος συντρίβουν ένα άτομο που το βιογραφικό του περιέχει μια διαλυμένη οικογένεια και κάποιο παράπτωμα. Η ευκολία της καταδίκης σε θάνατο ήταν συγκλονιστική και μας έβαλε σε σκέψεις για το θέμα. Παράλληλα, η συζήτηση επεκτάθηκε και στο πώς στη σύγχρονη εποχή το οικογενειακό περιβάλλον καθορίζει και, ίσως, εκτρέφει παραβατικές συμπεριφορές που αργότερα θα γίνουν εμφανείς στην κοινωνία.

Το επόμενο βιβλίο μας ορίστηκε να είναι το καινούριο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου «Η μεταμόρφωσή της».