Υπόθεση: Ο Τζο
Μπέτζλερ, ένα αδύνατο και μοναχικό αγοράκι, μεγαλώνει στη ναζιστική Γερμανία με
την καλόκαρδη και τρυφερή μητέρα του, όσο ο πατέρας του λείπει εδώ και χρόνια
«για δουλειές». Ο «Τζότζο» έχει ένα όνειρο: να φορέσει τη στολή με τις
σβάστιγκες και να υπηρετήσει τον Φύρερ. Τον ενοχλεί που τον θεωρούν αδύναμο και
δειλό, εκείνος θα αποδείξει στους συμμαθητές του ότι είναι σκληρός, ικανός και
πιο πιστός στο όραμα από όλους. Αλλωστε έχει και τη βοήθεια του φανταστικού του
φίλου, Αδόλφου Χίτλερ, ο οποίος εμφανίζεται συχνά στο δωμάτιό του, τον
ενθαρρύνει και τον κατηχεί: μισούμε τους Εβραίους. Μόνο που την Ημέρα της
Ναζιστικής Νεολαίας, ο Τζότζο αποτυγχάνει στις δοκιμασίες: δεν μπορεί να
σκοτώσει ένα κουνελάκι με τα γυμνά του χέρια, ενώ τραυματίζεται από θραύσματα
μιας χειροβομβίδας και το πρόσωπό του παραμορφώνεται για πάντα. Καταστροφή. Τώρα
όλοι τον κοροϊδεύουν ακόμα περισσότερο από πριν: είναι άσχημος, είναι τέρας,
είναι δειλός όπως ο πατέρας του που το έσκασε. Είναι ο «Τζότζο το κουνέλι». Οσο
αναρρώνει, η μητέρα του τον σταματά από το σχολείο και, μένοντας σπίτι, η ζωή
του αλλάζει απότομα. Κι αυτό γιατί ανακαλύπτει ότι σε μια μυστική σοφίτα, που
επικοινωνεί μόνο από το δωμάτιό της, η μαμά του κρύβει από τους Γερμανούς μία
έφηβη Εβραία κοπέλα. Ο Τζο δεν έχει ξαναδεί ποτέ κάποιον που πρέπει να μισεί,
αλλά δεν νιώθει να μισεί την Ελσα. Δεν έχει ουρά, δεν μοιάζει με το διάβολο.
Οσο ο Τζότζο ερωτεύεται, όσο καταλαβαίνει την αλήθεια για την αντιστασιακή
μητέρα του, τόσο πρέπει να ξυπνήσει από τον τυφλό φανατισμό του, να καταλάβει
ποιος πραγματικά είναι, τι πραγματικά πιστεύει, και να πάρει θέση απέναντι σ'
έναν αδίστακτο πόλεμο που σκοτώνει ανεπίστρεπτα την παιδική (κι όχι μόνο)
αθωότητα.
Μετά την προβολή συζητήσαμε με τα παιδιά την
ταινία. Σταθήκαμε στην αλήθεια της ιστορίας (Ναζιστική Γερμανία, πογκρόμ
εναντίον των Εβραίων) και για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκε η ιστορική
αλήθεια. Οι μαθητ@ς μας έκαναν εύστοχες παρατηρήσεις – από τα χρώματα του έργου
που ενώ στην αρχή είναι εκτυφλωτικά και έντονα, στη συνέχεια σκοτεινιάζουν και
γίνονται θαμπά - μέχρι και για τον τρόπο
με τον οποίο έπαιξαν οι ηθοποιοί. Οι περισσότεροι βρήκαν βαριά την ταινία παρά τις
χιουμοριστικές στιγμές της και εστίασαν στα καταστροφικά αποτελέσματα της προπαγάνδας
και του πολέμου. Ακολουθούν οι απόψεις τους.
Για πρώτη ταινία ήταν βατή. Εννοώντας ότι
είχε δράμα, love story, βία
και κωμωδία σε ισορροπία. Η ταινία προκαλεί πολλά συναισθήματα. Αγωνία και φόβο
για το τι επρόκειτο να συμβεί τελικά στον ήρωα. Συγκίνηση σε πολλές άλλες
σκηνές, προσωπικά κυρίως σε αυτές με την μητέρα. Ένα περίεργο συναίσθημα που
προκαλείται με την αγάπη . Δεν ξέρω αν υπάρχει η σωστή λέξη για να το
περιγράψει. Ενθουσιασμό, χαρά για τον ήρωα. Δεν ξέρω ακριβώς. Απλώς ένα
συναίσθημα τόσο όμορφο και γλυκό. Που σε κάνει να πιστεύεις - παρόλο που είναι
΄΄φτιαχτό΄΄ - ότι υπάρχει αληθινή αγάπη,
και όχι μόνο μέσα στην ταινία αλλά και στην ζωή. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν
άραγε θα ήταν ποτέ δυνατό να συμβεί στην πραγματική ζωή. Αν θα μπορούσε να
συμβεί σε εσένα τον ίδιο. Μέσα από την ταινία αναπτύσσονται και θίγονται πολλά. Αρχικά, το πιο προφανές, ό πόλεμος. Η
ζωή των ανθρώπων σε τέτοιες περιόδους και πιο συγκεκριμένα στην εποχή της ναζιστικής
Γερμανίας. Πως ένα παιδί που χωρίς να το
θέλει γίνεται ΄΄όπλο΄΄ μιας ιδεολογίας χάνοντας την αθωότητά του μόνο και μόνο για
να ευχαριστήσει τ α παράλογα πιστεύω του κράτους. Πως ένας άνθρωπος που κάνει
το σωστό καταλήγει μπλεγμένος μόνο και μόνο επειδή κάποιος όρισε ότι μόνο το να
ζεις απαγορεύεται επειδή είσαι διαφορετικός. Πιο συγκεκριμένα εντύπωση μου
έκανε η σκηνή στην οποία το κορίτσι ζωγραφίζει το που ζει και αντί να
ζωγραφίσει ένα σπίτι απεικονίζει το κεφάλι του αγοριού. Ακόμα μιλά για την διαφορετικότητα και πως τελικά περνάνε
στα παιδιά τα στερεότυπα για τους ανθρώπους ( σκηνές όπου το αγόρι αναφέρετε
στο τι του μαθαίνουν στο σχολείο όσον αφορά τους Εβραίους). Επιπλέον,
παρουσιάζει και την φιλία. Προσωπικά σε πολλές σκηνές ήθελα να κλάψω, σε άλλες
δεν μπορούσα να πιστέψω σε αυτό που έβλεπα, ενώ σε άλλες ένιωθα χαρά και κάτι
σαν γλύκα για τους πρωταγωνιστές. Σε
γενικές γραμμές ήταν μια ωραία ταινία. Αν και σε μερικά σημεία λίγο
ψυχοπλακωτική , υπήρχαν τα υπόλοιπα που σε έκαναν αισιόδοξο. Το τέλος αν και σε
πολλούς μπορεί να φαντάζει απαισιόδοξο ίσως τελικά να μην είναι καθώς βλέπουμε
τους ήρωες να χορεύουν. Ελεύθερους. Και ακόμα και αν φαινομενικά δεν έχουν
τίποτα ταυτόχρονα έχουν αποκτήσει κάτι πολύ σημαντικό. Ο ένας τον άλλον. Αλλά
δεν λέω άλλα. Εξάλλου το τι συνέβη μετά αφήνεται ελεύθερο στην φαντασία του
καθενός.
Κωνσταντίνα
Κατά την γνώμη μου, ο Γιορκι ο φίλος του
Τζοτζο ήταν αντίθετος των ναζιστικών προτύπων του άνδρα και πως θα πρέπει να είναι
εμφανισιακά. Αρχικά ήταν χοντρούλης . Επίσης ήταν εντελώς μαυρομάλλης με σκούρα
μάτια ΕΝΤΕΛΩΣ αντίθετα από τον Άρειο άνδρα τον ξανθό, τον γαλανομάτη και τέλος φορούσε
γυαλιά που πάλι τότε θεωρούνταν αναπηρία.
Αυτό πιστεύω πως τονίζει/επισημαίνει
το γεγονός ότι ο Τζοτζο δεν ήξερε τίποτα για τον ναζισμό τις ιδεολογίες και τις
προκαταλήψεις και πως απλά ήταν φανατισμένος με τις στολές και τα σύμβολα όπως κάθε
10χρονο αγοράκι.
Γιώργος
Η ταινία που παρακολουθήσαμε με την
κινηματογραφική Jojo Rabbit ήταν
αρκετά καλή . Πέρναγε με πολύ ωραίο τρόπο -κάποιες φορές και με χιουμοριστικό
ύφος τα μηνύματα που ήθελε . Όπως την ειρήνη ση σκηνή που η μητέρα του (Rosie
Betzler) jojo μιλάει για την ελευθερία και την ειρήνη, αλλά και την αγάπη και
την ομόνοια . Το μήνυμα του έρωτα που ο Jojo κατά κάποιον παιδικό τρόπο νιώθει (στο
στομάχι με τις πεταλούδες που φτερούγιζαν) για την Elsa Korr την Εβραία . Στο σημείο
που ο captain klenzender δινει την ευκαιρία στο μικρό Jojo να σώσει τον εαυτό
του. Το ίδιο συνέβη και όταν τον επισκέφτηκαν στο σπίτι και ο captain
klenzender δεν πρόδωσε την Elsa αλλά την
προστάτεψε. Τέλος στο σημείο που δυστυχώς συνέλαβαν την μητέρα του και την κρέμασαν και
προς έκπληξη του κατάλαβε ότι το να είσαι ναζιστής δεν είναι κάτι καλό .
Πόπη
Την συγκεκριμένη ταινία δεν την είχα δει. Ήταν
μια εντυπωσιακή ταινία. Μας δείχνει πως τα παιδιά από μικρά μάθαιναν ποιοι
είναι οι δήθεν εχθροί και τους παρομοιάζει με μυθολογικά τέρατα (Εβραίοι). Η
Έλσα η Εβραία ειρωνεύεται τον μικρό ναζί για το πως ζουν οι Εβραίοι τι τρων που
και πως κοιμούνται. Είναι σκληρή η σκηνή που ο πρωταγωνιστής βλεέπι την μητέρα
του κρεμασμένη - για ένα παιδί είναι
τρομακτικό να βλέπει να χάνονται οι γονείς του από κάτι που ο ίδιος πίστευε .
Στο τέλος ο στρατηγός με ξάφνιασε αφού του ξανά έδωσε την ευκαιρία να σωθεί
αυτός και η Έλσα λέγοντας ότι είναι Εβραίος. Εκείνη την στιγμή το μικρό αγοράκι
συνειδητοποίησε τον πόνο που προκάλεσε ο πόλεμος και θυμήθηκε και γιατί η
μητέρα του ήθελε ειρήνη και γαλήνη. Όλη η ζωή του εξαρτάται από τον κόμπο ενός
παπουτσιού που, αν λυθεί, όλα θα χαθούν.
Μανόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου