Είμαι εγώ....

 

Είμαι εγώ

Θρηνούν κάποιον που δεν είμαι εγώ, που πότε δε θα είμαι εγώ

Είμαι ακριβώς μπροστά σου, δεν μπορείς να με δεις;  

Δεν φαντάστηκα ποτέ πως θα είμαι έτσι

Είμαι εντάξει με αυτό επειδή πίστευα πως θα το δεχόσουν. Μου είπες πως απλά περνάω μια φάση

Και τώρα δεν είναι παρά μόνο ένας σιωπηλός πόνος

 Είμαι εγώ

Το άτομο που προσπαθεί να σου πει ποιος πραγματικά είμαι 

Αλλά δεν καταλαβαίνεις επειδή δεν με ακούς ποτέ

Όχι, δεν είμαι μόνο αυτό κι εκείνο

Γιατί απλά δεν μπορείς να ακούσεις μια φορά αυτά που σου λέω; 

Είπες πως θα με αγαπάς άνευ όρων, ήταν αυτό ψέμα;

Δεν θέλω να σε κατηγορήσω και να πω πως εσύ είσαι ο λόγος που κλαίω, αφού αυτός είναι μόνο  ένας από τους λόγους

Είναι όλα τα ασήμαντα

Όλα τα τραύματα που προστίθενται στη λίστα

Τα ανούσια που με εκνευρίζουν

Είμαι εγώ

Δεν το βλέπεις;

Δεν μπορείς επειδή δεν μπορώ να είμαι και τόσο καλά εγώ

Αφήνω τους ανθρώπους να με αποκαλούν λάθος λέξεις, έννοιες, επίθετα και ονόματα

Σε έχει αποκαλέσει ποτέ κανείς με όνομα που να σε έκανε να νιώσεις άβολα και να κατσουφιάσεις;

Με κάνουν να ξεράσω αλλά δεν λέω κάτι

Πως γίνεται να χρειάζονται θυσίες για να είμαι ο εαυτός μου; 

Όλοι με βλέπουν και προσποιούνται πως είναι τυφλοπόντικες 

Προφανώς δεν με ακούς

Σου είπα ποιος είμαι και το όνομά μου

Σου μοιάζει όλο αυτό να είναι παιχνίδι για εμένα; Προσπαθώ τόσο πολύ για να επιβιώσω, δεν βλέπεις;

Αλλά κανένας γύρω μου δεν φαίνεται να ακούει

Είμαι εγώ

(Το ποίημα και το μουσικό κομμάτι ανήκουν στο ίδιο άτομο, που επιθυμεί την ανωνυμία. Ένας μαθητ@ς του σχολείου μας. )

"Βρες τη δική σου φωνή" - "Dead poets society"

 

Την Κυριακή 19 Φλεβάρη είδαμε στην κινηματογραφική λέσχη την ταινία ¨Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Η ταινία, αν και αρκετά παλιά, άρεσε στους μαθητές μας και πυροδότησε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Η διαφορετική διδασκαλία που ακολούθησε ο κ.Κίτιγκ , ο αυταρχισμός των γονιών, οι μαθητές που δεν έχουν φωνή μέσα στην τάξη , η αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας στα χρόνια της εφηβείας, η διαφορετικότητα, το να μάθεις να σκέφτεσαι και να έχεις δική σου γνώμη μέσα από την παιδεία- τα παιδιά τοποθετήθηκαν για όλα αυτά τα θέματα. Ακολουθούν οι κριτικές τους.

Η ταινία προσωπικά μου άρεσε .Είδαμε πολύ ωραία τοπία, τις σχολικές εγκαταστάσεις τις βρήκα πολύ ωραίες διότι μου θύμισε τις εγκαταστάσεις που είχε το Harry Potter και όπως κάθε άλλη ταινία έτσι και αυτή μας πέρασε ένα μήνυμα. Μ άρεσε η συμβολή του καινούργιου καθηγητή. Μας έδειξε ότι η διαφορετικότητα δεν είναι πάντα αποδεκτή και πολλές φορές για αυτό μένουμε και στο συνηθισμένο διότι είναι κάτι σίγουρο. Ο καινούριος αυτός ο καθηγητής όμως μας υπέδειξε ότι η διαφορετικότητα (που στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο τρόπος που δίδαξε) κινεί το ενδιαφέρον ενός μαθητή καθώς το μάθημα γίνεται πιο παραστατικό, ενώ ταυτόχρονα έρχονται και πιο κοντά οι μαθητές με τους καθηγητές. Τον θάνατο του μαθητή τον βρήκα λίγο υπερβολικό από την άποψη το ότι δεν το περίμενα και ιδιαίτερα. Πιστεύω ότι το παιδί έβλεπε τον πατέρα του εν μέρει ως είδωλο και έτσι όταν είδε ότι δεν ήταν ο πατέρας του καθόλου ευχαριστημένος από την απόφαση του γιου του αυτό το πλήγωσε. Επίσης, το παιδί ήξερε και βαθιά μέσα του ότι ο πατέρας δε θα συμφωνούσε με τι θέατρο και γενικά οι γονείς του δεν θα ήταν και ποτέ ολοκληρωτικά σύμφωνοι με την επιλογή του και  έτσι αποφάσισε να βάλει ένα τέλος σε αυτό. Μπορεί στην αρχή να βρήκα την ταινία βαρετή, αλλά με εξέπληξε η πλοκή και το τέλος όπως κάθε άλλη ταινία !

Χριστίνα Μαστροκώστα

 

Η ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» μου κίνησε το ενδιαφέρον.  Αρχικά , λόγω της ημερομηνίας κυκλοφορίας της ταινίας,  δεν ήξερα τι έπρεπε να περιμένω. Οι ιδέες που προωθεί ήταν σίγουρα προοδευτικές για την περίοδο που διαδραματίζεται το έργο.  Έδειξε με δημιουργικό και πρωτότυπο τρόπο την πραγματικότητα πολλών νέων στα μισά του 20ου αιώνα. Τα νέα παιδιά ήταν αναγκασμένα να υποχωρήσουν για να επιδιώξουν τις προσδοκίες των γονέων τους , αφήνοντας πίσω τους τα δικά τους όνειρα. Ακόμα , η απεικόνιση του πένθους για τον πρωταγωνιστή από την οικογένεια του, αλλά κυρίως από τους συμμαθητές  φίλους του ,ήταν φανταστική, με τον Todd επιτέλους να βρίσκει την δική του φωνή με σκοπό να τιμήσει τον αδικοχαμένο φίλο του . Προσωπικά, πιστεύω πως η ταινία αξίζει την προβολή και το νόημα της μπορεί να επηρεάσει και να διευκολύνει την ζωή νέων που δυσκολεύονται να αποφασίσουν για το μέλλον τους και χρειάζονται μια ώθηση να συνεχίσουν.

Αριέλα Διακονικολή Λούσκα

 

"Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη" Laurent Mauvignier - Συνάντηση με τη Λέσχη Ανάγνωσης της Β' Λυκείου

 

Την Κυριακή το απόγευμα στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας συναντηθήκαμε με τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Β’ Λυκείου για να συζητήσουμε το εξαιρετικό βιβλίο του Laurent Mauvignier «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη».

Στις αρχικές τοποθετήσεις τους ορισμέν@ επισήμαναν ότι τους μπέρδεψε το γεγονός πως στο μικρό αυτό πεζογράφημα απουσιάζουν οι τελείες και πως πρώτη φορά διάβασαν ένα τέτοιο βιβλίο. Η Κωνσταντίνα όταν ξεκίνησε να το διαβάζει δεν πρόσεξε πως έλειπαν οι τελείες . Το αντιλήφθηκε λίγο αργότερα, όταν είδε πως δε μπορούσε να σταματήσει την ανάγνωση. Της άρεσε πολύ η υπόθεση , αν και κάποια σημεία την μπέρδεψαν – ειδικά οι ενσωματωμένες αναδρομικές αφηγήσεις. Στη Ρένα επίσης άρεσε το βιβλίο – το συνδύασε με την ενότητα που κάνουν τώρα στη Γλώσσα σχετικά με τη ανεργία- αν και δεν απόλαυσε την ανάγνωση καθώς μας είπε πως δεν κατάφερε να το διαβάσει με ησυχία. Η Χριστίνα είπε πως τη συνεπήρε η ανάγνωση. Το γεγονός πως το βιβλίο είναι μονόλογος , χωρίς τελείες , πώς έθιγε το ρατσισμό με τέτοιο τρόπο, πως τα θέματα στα οποία αναφερόταν ήταν τόσο πολλά, πώς το συναίσθημα ξυπνούσε μέσα από τη γραφή – όλα αυτά ήταν αρετές ενός πολύ καλού βιβλίου. Η Μπιργκιούλ παρόλο που δεν το τελείωσε βρήκε ενδιαφέρον το θέμα. Την μπέρδεψε και την κούρασε το ότι το βιβλίο δεν έχει τελείες και οι αναδρομικές αφηγήσεις ήταν αρκετές και περίπλοκες για εκείνη. Στην Αντριάνα άρεσε πολύ το βιβλίο και ξεχώρισε τις περιγραφές που υπάρχουν σε αυτό- ειδικά της σκηνής του ξυλοδαρμού. Στο Μανώλη άρεσε το νόημα του βιβλίου, αλλά τον μπέρδεψε αρκετά ο τρόπος γραφής.

Στη Γκιουλσέν άρεσε η χρήση του β ενικού προσώπου, το ότι ο συγγραφέας έμοιαζε να απευθύνεται στον αναγνώστη έμμεσα, η γραφή του βιβλίου , αυτός ο συνεχόμενος μονόλογος. Ο Αργύρης το διάβασε το πρωί της Κυριακής μονοκοπανιά, αλλιώς πιστεύει πως δε γίνεται να διαβαστεί αυτό το βιβλίο – δε θα γίνει κατανοητό το συναίσθημα που διαπερνά την αφήγηση. Οι εικόνες που παρουσιάζονται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη , ο τρόπος που στήνει το σκηνικό της επίθεσης, ο συνεχής μονόλογος του αφηγητή δείχνουν ένα φοβερό λογοτεχνικό ταλέντο. Και η Ελένη βρήκε γοητευτικό τον τρόπο γραφής. Η απουσία άλλων σημείων στίξης πλην του κόμματος το έκανε πολύ ιδιαίτερο και το συναίσθημα πηγάζει από τη γραφή. Θα μπορούσε να είναι πιο σύντομο κατά τη γνώμη της, για να μην περισσεύει κάτι από την υπόθεση. Τέλος η Άννα Μαρία δήλωσε ότι μπερδεύτηκε πολύ με την απουσία σημείων στίξης και παρόλο που το διάβασε , δεν μπόρεσε να κατανοήσει πλήρως το περιεχόμενο. H Πόπη έλειπε λόγω ασθένειας και αμς έστειλε την κριτική της. 

 

Στη συζήτηση που κάναμε διαβάσαμε αποσπάσματα από το βιβλίο που μας έκαναν εντύπωση και αναδεικνύουν το σύνολο των θεμάτων που θίγονται. Ρατσισμός, επίδειξη δύναμης προς οποιοδήποτε κατώτερο, αδιάφορες , μίζερες ζωές μέσα σε μια κοινωνία στην οποία η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι λιγότερη από ένα κουτάκι μπύρα, ένας κοινωνικός ιστός που έχει διαρραγεί. Η απουσία ονομάτων των ηρώων του βιβλίου, αφού ήρωας μπορεί να είναι ο καθένας μας, ο ασθματικός , συνεχόμενος, συναισθηματικά φορτισμένος μονόλογος συνεπαίρνουν τον αναγνώστη και τον αφήνουν συγκλονισμένο στην τελευταία παύλα του βιβλίου. Δεν παραλείψαμε να αναφερθούμε όμως και στην λογοτεχνικότατη, μεστή, ζωντανή μετάφραση του βιβλίου από τον κ.Γιανναρά. Το βιβλίο αυτό κατά τη γνώμη μας αποτελεί ένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο.

Ακολουθούν αποσπάσματα του βιβλίου.

«.. δεν προσπάθησε καν να τους πείσει, να τους πει πώς σε κάποια άλλη ζωή θα μπορούσαν να έχουν πάει στο ίδιο σχολείο ή να ήταν φίλοι και να υποστήριζαν την ίδια ομάδα, ή ακόμα, ορίστε , ακόμα και αυτό , θα μπορούσε κι εκείνος να δούλευε μαζί τους και να ήταν φύλακας, ξέρει καλά τι είναι οι δουλείες που κάνει κανείς για να ζήσει, δεν τους κατακρίνει,…»

«.. δε θα ταν τραύμα όταν θα αναρωτιόταν , εμένα γιατί με υποτιμήσατε έτσι; Αλήθεια με υποτιμήσατε εξαιτίας μιας φόρμας κι ενός κοντομάνικου; Εξαιτίας των μαλλιών μου; Του προσώπου μου; Της φυσιογνωμίας μου; Αυτός είναι αλήθεια ο λόγος που θεωρήσατε πώς μπορείτε να ξεσπάσετε πάνω μου; «

«.. πάει κιόλας τόσος καιρός, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, μια ζωή ολόκληρη σε μια άλλη πόλη και μια άλλη εποχή από τη σημερινή, όπου θα πρέπει να γεράσεις για δύο, πρέπει, όπου θα προσέχεις τον εαυτό σου αού εκείνος δεν κατάφερε να το κάνει, γιατί πρέπει ένας τουλάχιστον από τους δύο να καταφέρει αν γεράσει ώστε να δει πώς περίπου θα μοιάζατε ο ένας

«…. δεν είναι το πιο θλιβερό γεγονός της ζωής μου, αυτό που είναι πιο θλιβερό στη ζωή μου είναι αυτός ο κόσμος με τους φύλακες και τους ανθρώπους που αγνοούν ο ένας τον άλλο ενώ ζουν ζωές πεθαμένες όπως αυτή η ωχρότητα, αυτός ο διαρκής θάνατος, κάθε μέρα, ας τελειώσει.."

The Descedants (Οι απόγονοι)

 Μια πολύ ανθρώπινη και συγκινητική ταινία είδαμε την περασμένη Κυριακή με τους μαθητές μας: το Descedants του Αλεξάντερ Πέιν.

Υπόθεση: Ο δικηγόρος Ματ Κινγκ ζει με την οικογένειά του – τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του -στη Χαβάη, ώσπου η γυναίκα του ,μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που έχει, πέφτει σε κώμα και νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο. Τώρα αρχίζουν τα προβλήματα για τον ήρωα καθώς πρέπει να αναλάβει την ευθύνη των κοριτσιών του , κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν αποτελούσε δικό του καθήκον. Η γυναίκα του φρόντιζε για όλα και εκείνος έφερνε το χρήμα στο σπίτι. Παράλληλα πρέπει να πάρει μια σημαντική απόφαση σχετικά με μια τεράστια έκταση γης που ανήκει στην οικογένεια του πάρα πολλά χρόνια, αλλά και να διαχειριστεί την πληροφορία πως η γυναίκα του τον απατούσε.

Ο Τζωρτζ Κλούνει στον πρωταγωνιστικό ρόλο ανακαλύπτει πως η ζωή του είναι σε ένα αδιέξοδο, πως η γυναίκα του έχει πάψει να τον αγαπάει και τα παιδιά του δεν γνωρίζει καν πώς σκέφτονται. Ενώ λοιπόν βιώνει την απώλεια της γυναίκας του και την προδοσία της πριν το θάνατό της, παλεύει να σταθεί στα πόδια του και να βρει κώδικες επικοινωνίας με τις κόρες του.

Η ταινία θίγει πολλά θέματα: τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια, την αγάπη, την απώλεια, το ψέμα, τη συγχώρεση. Στη συζήτηση με τα μέλη της ομάδας εστιάσαμε στο ανθρώπινο κομμάτι της ταινίας: τους οικογενειακούς δεσμούς, τη σχέση παιδιών-πατέρα, την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο και τη διαχείριση της απώλειας των αγαπημένων προσώπων. Όμως ασχοληθήκαμε και με το θέμα της εκποίησης της γης σε τουριστικούς προορισμούς, αφού αγγίζει έμμεσα και το νησί. Όλα είναι προς πώληση; Οφείλει ο άνθρωπος να σεβαστεί την κληρονομιά των προγόνων του ή όλα μεταφράζονται σε χρήμα; Και τελικά έχουμε ανάγκη ένα ακόμη τουριστικό θέρετρο στο οποίο θα συρρέουν πλήθη τουριστών ή μια παραλία που μας συνδέει με το παρελθόν μας και αποτελεί και ένα χώρο φυσικού κάλλους; Ερωτήματα προς προβληματισμό και σκέψη. Τέλος τα παιδιά αναφέρθηκαν και στις υπέροχες λήψεις του σκηνοθέτη, τα χρώματα που πλημμυρίζουν την ταινία και τα πολύ όμορφα τοπία της Χαβάης.

 

"Ο πυροβάτης των αστεριών": Διαδικτυακή συνάντηση με το συγγραφέα κ.Κούκια

 

Μια πολύ όμορφη Κυριακή ήταν η περασμένη, 12 του Φλεβάρη. Τα μέλη της ομάδας Ανάγνωσης της Α Λυκείου συζήτησαν για το βιβλίο του Θ.Κούκια αλλά και συνομίλησαν μαζί του σε μια διαδικτυακή συνάντηση.

Αρχικά συζητήσαμε το πώς μας φάνηκε το βιβλίο. Η Ουλφέτ διάβασε πολύ ευχάριστα το βιβλίο. Της άρεσε το θέμα του που ήταν πολύ δυνατό και το ότι ασχολούνταν με θέματα της εφηβείας και ξεχώρισε τον Τίτο, τον ήρωα. Στην Ίριδα άρεσε πολύ το χιούμορ του βιβλίου, το ότι ένα παλτό γίνεται η αφορμή για μια περιπέτεια που θα οδηγήσει τον ήρωα έξω από το σπίτι του. πώς ο Σαμίρ έγινε ο αληθινός φίλος του. Η Ειρήνη, βρήκε βαρετή την αρχή του βιβλίου , αλλά έπειτα την τράβηξε η δράση. Αυτό που την εντυπωσίασε είναι πως ο ήρωας παρά την ασθένειά του έκανε πράγματα, δεν ήταν παραιτημένος και αδρανής. Η Βικτώρια βρήκε πολύ ενδιαφέρουσα την προσωπικότητα της Αλίκης , που έλεγε μόνο αλήθειες. Ξεχώρισε ορισμένα αποσπάσματα του βιβλίου: «..Η βροχή είναι το πιο αγαπημένο μου στοιχείο της φύσης. Με κάποιο μαγικό τρόπο με βοηθάει να δραπατεύω για λίγο από την κλεισούρα του σπιτιού και να ταξιδεύω σε άλλους κόσμους. Με κάνει να σκέφτομαι πιο καθαρά και να φτιάχνω όνειρα δικά μου, αντί να ψάχνω τρόπους να ικανοποιώ τα όνειρα των άλλων. […]» (σελ. 17-18) «Δάσκαλε , γιατί δεν αφήνουν τους πρόσφυγες να μπούνε στο σχολείο;  Γιατί δεν έχουν αγαπηθεί στη ζωή τους…… και να κάποιος δεν έχει αγαπηθεί , πώς να μάθει να δείχνει αγάπη;» Η Διονυσία πάλι ξεχώρισε ως ηρωίδα τη Ρούσα, την οποία θα ήθελε να έχει φίλη. Εκείνο που της άρεσε πολύ στο βιβλίο είναι πως ο ήρωας από το πουθενά βρήκε μια αποστολή και βγήκε από την απραξία του. Η Κατερίνα πάλι θεωρεί πως σε αυτό το βιβλίο μοιάζει ένας έφηβος να έχει «ξεράσει» όλα τα συναισθήματά του . Και ενώ στην αρχή είχε μπερδευτεί λίγο με τον ήρωα- πίστευε πως εκφράζει μια στάση τοξικής αρρενωπότητας-  αναθεώρησε στη συνέχεια. Επίσης αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν η πολύ καλή σχέση των δύο αδερφών , το πόσο κοντά ήταν παρά τη διαφορά ηλικία στους. Αυτό το βιβλίο μιλάει για την εφηβεία που μόνο τέλεια δεν είναι. Έχει πολύ όμορφες εικόνες, κινηματογραφική δράση , ρεαλιστική, εφηβική γλώσσα. Και φυσικά της άρεσε που ο ήρωας είχε κόλλημα με τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Η Μαριαλένα μας είπε πώς αυτό που βρήκε μη αναμενόμενο ήταν το χιούμορ του βιβλίου – ο ήρωας διακωμωδούσε τα πάντα. Και παρόλο που ήταν εγκλωβισμένος στο σπίτι του, ο Τίτος ήταν ενημερωμένος για όλα , το διαδίκτυο ήταν η κύρια πηγή πληροφόρησής του. Τέλος της άρεσε που στο βιβλίο υπήρχε ενσωματωμένος στο αυτί του οπισθόφυλλου σελιδοδείκτης. Τέλος η κ. Κρύου αναφέρθηκε στο ότι στο βιβλίο υπάρχει μια πλήρης αναφορά στα θέματα της εφηβείας . Ο συγγραφέας μιλαει για τους έφηβους, για τους γονείς, το φλέρτ, το σχολείο, το μπούλιγκ, τη μοναξιά, τους ηλικιωμένους.

Ο κ. Κούκιας όταν συνδεθήκαμε μας ευχαρίστησε για την πρόσκληση και μας είπε πόσο ζηλεύει τις κάθε είδους λέσχες που γίνονται στα σχολεία και πόσο αλλιώτικα θα ήταν αν όλα αυτά συνέβαιναν και στη δική του εποχή , αν είχε και εκείνος ο ίδιος την ευκαιρία να συμμετέχει σε παρόμοιες δράσεις. Μας είπε πόσο τον έχει βοηθήσει η συναναστροφή του με τους μαθητές του στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται στα βιβλία του. Όπως συνηθίζει να λεει στους μαθητές του «Σας κλέβω τη γλώσσα σας». Ο πυροβατης έχει αγαπηθεί πολύ γιατί αναφέρεται στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι άνθρωποι. Οι δύο βασικοί ήρωες του ο Τίτος και η Ρούσα είναι παντελώς διαφορετικοί : ο ένας εσωστρεφής και με πρόβλημα υγείας, η άλλη το δημοφιλές κορίτσι του σχολείου, που τα σόσιαλ μίντια παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της. Παρόλα αυτά βρίσκουν το τρόπο να έρθουν κοντά, ανακαλύπτουν πως έχουν κοινές ανησυχίες, πώς μοιάζουν σαν κομμάτια παζλ που ταιριάζουν. Τώρα αν  να γίνουν φίλοι, ζευγάρι, κανείς δεν το ξέρει. Ο Τίτος όταν αρχίζει η ιστορία έχει πολύ περιορισμένη πρόσβαση στον έξω κόσμο και αυτή η περιπέτεια του δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψει τι συμβαίνει στον έξω κόσμο, πώς λειτουργεί η κοινωνία.

Στη συζήτηση αναφερθήκαμε και στα υπόλοιπα βιβλία του αλλά και στο νέο του που μόλις κυκλοφόρησε και είναι δυστοπικό και αφορά την κυριαρχία της τεχνολογίας στη ζωή μας. Η απορία μας σχετιζόταν με το πώς καταφέρνει να μπει στην εφηβική ψυχολογία και να μας μεταφέρει όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις των ηρώων του με αυθεντικότητα. Ο συγγραφέας μας είπε πως έχει σπουδάσει και Συμβουλευτική και αυτό τον έχει βοηθήσει να είναι καλός ακροατής των εφήβων. Όπως τον έχει βοηθήσει και η διαμονή του σε διάφορα μέρη της Ελλάδας που τον έκανε να δει διαφορετικές συμπεριφορές , τρόπο ζωής και τον ενέπνευσε για τη συγγραφή των βιβλίων του. Εξάλλου του αρέσει να γράφει ιστορίες που έχει δει, ή έχει ζήσει ο ίδιος. Στη συγγραφή συνέβαλε και το πτυχίο της Ισπανικής Φιλολογίας αλλά και η μεγάλη αγάπη του για τη λατινοαμερικανικη λογοτεχνία. Στην ερώτηση των παιδιών για το ποιος ο δικός του αγαπημένος/η συγγραφέας αναφέρθηκε στη Μαργαρίτα Καραπάνου και το βιβλίο της «Ο Υπνοβάτης». Επίσης πρότεινε στα παιδιά να διαβάσουν τα βιβλία της Ελένης Κατσαμά και του Τομ Ρόμπινς- συγγραφείς που χρησιμοποιούν στοιχεία του μαγικού ρεαλισμού στη γραφή τους. Ο τίτλος του βιβλίου του «Ο πυροβάτης των αστεριών» ήταν μια επιλογή που είχε να κάνει με το περίεργο άκουσμα, με την ξεχωριστή σημασία του. Είναι μια αλληγορία που αφορά ένα παιδί που περπατά στα αστέρια όπως ο πυροβάτης στη φωτιά, κάνοντας μια ονειρική διαδρομή. Τέλος ο συγγραφέας αναφέρθηκε στη λυτρωτική επίδραση της λογοτεχνίας στη ζωή του ανθρώπου που είναι ίσως και η πιο καθοριστική συμβολή των βιβλίων.

Ευχαριστούμε πολύ τον κ.Κούκια για τη συνάντηση και ελπίζουμε κάποια στιγμή να συναντηθούμε από κοντά!

Pride (2014): Η αλληλεγγύη στην πράξη

 

Την περασμένη Κυριακή στην Κινηματογραφική μας Λέσχη αφού κάναμε τα γενέθλια της Παρασκευής μας, που έκλεισε τα 17 της, είδαμε την ταινία Pride.

Υπόθεση: Το 1984 ξέσπασε στη Νότια Ουαλία, η απεργία των ανθρακωρύχων ενάντια στα σκληρά μέτρα που είχε λάβει εναντίον τους η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ. Μια ομάδα Λονδρέζων ακτιβιστών που απαρτίζεται από ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες προσπάθησε τότε να συγκεντρώσει χρήματα για να υποστηρίξει τους ανθρακωρύχους και τις οικογένειές τους.

Η ταινία άρεσε πολύ στα παιδιά, όπως φάνηκε και στη συζήτηση που ακολούθησε. Η αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε ανάμεσα στους ήρωες της ταινίας , ανεξάρτητα από το σεξουαλικό προσανατολισμό τους, και η προάσπιση του δίκαιου αγώνα των ανθρακωρύχων από την πιο περιθωριοποιημένη ομάδα της εποχής ήταν εντυπωσιακή. Αυτό που παρατήρησαν ολ@ ήταν πως ακόμη και οι πιο δύσπιστοι και προκατειλημμένοι απέναντι στην γκει κοινότητα κάτοικοι, όταν επέτρεψαν στον εαυτό τους να γνωριστούν με αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους κατάλαβαν πώς δεν τους χωρίζει τίποτε, πώς αυτά που τους συνδέουν είναι πολλά , πολύ περισσότερα από εκείνα που φοβόντουσαν ότι τους χώριζαν.  

Η ταινία μιλούσε με ένα πολύ ευχάριστο και κωμικό σε αρκετά σημεία τρόπο για τον ακτιβισμό την αλληλοϋποστήριξη και την ενδυνάμωση. Το ότι η υπόθεση βασιζόταν σε αληθινά γεγονότα έκανε πιο συγκινητική την ταινία.  Ακολουθεί η άποψη της Πόπης.   

 

Η ταινία που είδαμε διαδραματίζεται στο Λονδίνο του 1984 όπου μια ομάδα γκέι ακτιβιστών καταλαβαίνουν ότι εκτός από εκείνους που κυνηγούσε η αστυνομία τώρα στοχεύει και στους ανθρακωρύχους. Προσπαθεί ένα γκει αγόρι να πείσει και άλλους ομοφυλόφιλους να τον βοηθήσουν να μαζέψει χρήματα για τους ανθρακωρύχους που ήταν σε άσχημη οικονομική κατάσταση αφού έκλεισαν τα ανθρακωρυχεία και έκαναν απεργία .

Η ταινία αυτή περνάει πολλά και διαφορετικά μηνύματα όπως η συνεργασία δύο διαφορετικών κοινοτήτων που ενώνουν τις δυνάμεις τους, το θέμα της ομοφυλοφιλίας και την αποδοχή της σεξουαλικότητας από την οικογένεια, την ανάμειξη ενός νέου ατόμου σε μια ομάδα, ένα σύνολο ανθρώπων.

 Στην ταινία πολλά σημεία μπορούν να σε κάνουν να αναρωτηθείς αν έχει αλλάξει κάτι, αν έχει αλλάξει το σκεπτικό που πορεύεται η κοινωνία. Στην συγκεκριμένη ταινία δύο ηθοποιούς ξεχώρισα τον Joe και τον Mark . Αυτοί οι δύο αν και πολλοί διαφορετικοί έκαναν ο ένας τον άλλον να καταλάβει τι θέλει από τη ζωή του . Ο Μαρκ είπε στο Joe να σταματησει να κρύβεται από την αλήθεια να μιλήσει στους γονείς του και να ζήσει τη ζωή του . Από την άλλην ο Joe μιλώντας του το έκανε να θυμηθεί τον στόχο του . Αυτός ήταν ο δημιουργός της κοινότητας Lesbian and Gays Sypport the Minors (LGSM) .

 Στην αρχή ο Μαρκ δυσκολεύτηκε να βρει κοινότητα που να δέχεται τα χρήματα τους,  αφού τους θεωρούσαν ανώμαλους. Όμως μια κοινότητα στην Ουαλία, αν και στην αρχή δεν δέχονταν  να έρθουν, αφού τους γνώρισαν και τους φιλοξένησαν, κατάλαβαν ότι δεν διαφέρουν τόσο. Οι σκηνές στην Ουαλία αλλά και στη παρέλαση ήταν καταπληκτικές και συγκινητικές.

Ήταν λυπητερο το γεγονός ότι όταν ένας πρώην του Μαρκ του είπε αντίο και τον φίλησε και κείνος κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και όταν εμείς το κοινό συνειδητοποιήσαμε ότι είχε κολλήσει AIDS ήταν πολύ συγκινητικό. Παρόλα αυτά αυτό δεν τον εμπόδισε να παλέψει για τα δικαιώματα όλων.

Στη σκηνή που η μητέρα και ο πατέρας του Joe ανακάλυψαν ότι ήταν γκει ήταν συγκλονιστική γιατί έτσι μπορούμε να καταλάβουμε ότι όταν δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς τη σεξουαλικότητα και τη διαφορετικότητα και να το αποδεχτείς,  τότε είναι καλύτερο να μην φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί που θα του απαγορεύσεις να είναι ο εαυτός του και να ερωτευτεί όπως και όποιον θέλει εκείνος.

Η Sian αν και ζούσε σε μια κλειστή κοινότητα ήταν πολύ προχωρημένη και καλοδεχτηκε και αποδέχτηκε αυτούς τους ανθρώπους που απλώς ήθελαν να βοηθήσουν. Νοιαζοταν για εκείνους και φαίνεται όταν απλώς είπε ότι θα φτιάξει σούπα στον Jonnathan που έμαθε ότι είναι και αυτός φορέας του AIDS αλλά και όταν επέστρεψε σπίτι τον Joe που είπε στη μητέρα του ότι ένα ολόκληρο χωριό τον θεωρεί ήρωα και εύχεται κάποια στιγμή να το εκτιμήσουν .

Υπήρχαν σημεία πολύ αστεία αλλά και πολλά που σε έκαναν να επεξεργαστείς σημερινά δεδομένα. Σίγουρα θα την ξαναέβλεπα.

Πόπη Παντελάκη

Ένας ήλιος με μουστάκια στην Κω! Η συγγραφέας κ.Μελίνα Σιδηροπούλου προσκεκλημένη του 2ου ΓΕΛ .

 

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχαμε τη χαρά να φιλοξενούμε τη συγγραφέα και δημοσιογράφο κ.Μελίνα Σιδηροπούλου. Η κ. Σιδηροπούλου συναντήθηκε με τις δύο Λέσχες Ανάγνωσης του 2^ου ΓΕΛ Κω , συζήτησε με τα παιδιά για το βιβλίο της και έκανε ένα μίνι εργαστήρι δημιουργικής γραφής μαζί τους.

Το Σάββατο 28/1 η συνάντηση ήταν μόνο με τη Λέσχη Ανάγνωσης της Α Λυκείου που είχε διαβάσει και το βιβλίο της «Ήλιος με μουστάκια». Τα παιδιά έθεσαν ερωτήματα στη συγγραφέα τόσο για το βιβλίο της όσο και για τον τρόπο που έγραψε το βιβλίο.

 Το βιβλίο της ήταν τελικά ένα ημερολόγιο της Μαρίνας, της ηρωίδας;  Η κ.Σιδηροπούλου απάντησε πως όντως ισχύει αυτό . Μοιάζει με ένα τετράδιο καταγραφής της προσωπικής ιστορίας της Μαρίνας, αφού όλες οι ιστορίες αφορούσαν την ίδια, γύριζαν γύρω από το οικείο περιβάλλον της. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην ανάγνωση συμμετέχουν δύο: ο συγγραφέας και ο αναγνώστης και ο δεύτερος παίζει το δικό του ρόλο στην πρόσληψη του έργου.

Στην ερώτηση της Αντριάνας που αφορούσε το τι δυσκόλεψε την ίδια στην ανάγνωση- η μετάβαση από ιστορία σε ιστορία- η συγγραφέας της είπε πως η ροή του βιβλίου μοιάζει έτσι αλλοπρόσαλλη, επειδή εμείς οι ίδιοι που γράφουμε την ιστορία μας- ακόμη και με τη μορφή ενός ημερολογίου- δεν είμαστε ίδιοι κάθε μέρα. Είμαστε πολλοί εαυτοί, πολλά κομμάτια που πρέπει να ενωθούν και να συντονιστούν. 

Το συγκεκριμένο βιβλίο της πήρε δώδεκα χρόνια να το γράψει εξαιτίας της εργασίας της και επειδή η ίδια , όταν άρχισε να γράφει,  δεν είχε στο μυαλό της την έκδοση ενός βιβλίου. Το βιβλίο περιέχει πολλά στοιχεία της προσωπικής της ζωής της και γι αυτό της πήρε χρόνο να ωριμάσει, να συμφιλιωθεί με όλα τα γεγονότα, με τις απώλειες και τις αλλαγές.

Στην απορία των παιδιών αν έγραψε κατόπιν σχεδίου μας είπε πως καλό είναι να υπάρχει ένα σχέδιο συγγραφής αλλά το εν λόγω βιβλίο δε γράφτηκε έτσι. Γράφτηκαν πολλές επιμέρους ιστορίες που μετά τις ένωσε. Και η ημερολογιακή μορφή του βοήθησε σε αυτή την κατεύθυνση. Ο πρώτος άνθρωπος που διάβασε το βιβλίο ήταν η αδερφή της , η οποία είναι αυστηρή κριτής. Όμως και η ίδια είναι πολύ αυστηρή με τον εαυτό της, ίσως επειδή και το δημοσιογραφικό επάγγελμα είναι αρκετά απαιτητικό. Αμφισβητούσε για χρόνια τον εαυτό της , δεν είχε την απαραίτητη εμπιστοσύνη για να γράψει και τη βοήθησε το εργαστήρι δημιουργικής γραφής που παρακολούθησε αλλά και οι συμμαθητές της σε αυτό.

Οι αγαπημένοι της συγγραφείς στην εφηβεία της ήταν η Τόνι Μόρισον και η Τζάνετ Γουίντερσον, ενώ ένα βιβλίο που πρότεινε στα παιδιά ήταν το βιβλίο του Ντέιβιντ Γκρόσμαν «Ένα άλογο μπαίνει σε ένα μπάρ».

Ολοκληρώνοντας συμβούλεψε τα παιδιά να κρατούν ένα ημερολόγιο καταγράφοντας την καθημερινότητά τους. Εκεί θα συνειδητοποιήσουν πόσα ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν κάθε μέρα, πόσες κινηματογραφικές σκηνές ζουν, τα παράδοξα που υπάρχουν γύρω τους . Σημειώνοντας και γράφοντας αφήνεις ελεύθερο τον εαυτό σου να εκφραστεί, αφήνεσαι, αποκτάς αυτογνωσία ενώ σε αρκετές περιπτώσεις το γράψιμο λειτουργεί ευεργετικά , λυτρωτικά.

Στη συνέχεια τα παιδιά έγραψαν ιστορίες χρησιμοποιώντας τεχνικές γραφής και στο τέλος διαβάσαμε όλα τα γραπτά τους. Η συνάντηση έκλεισε με πολλή συγκίνηση, αφού οι ιστορίες των παιδιών ήταν βαθιά εξομολογητικές και συναισθηματικές.

Την επόμενη ημέρα, Κυριακή 29/1 η κ.Σιδηροπούλου συνάντησε τα παιδιά της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Λυκείου και δούλεψε μαζί τους σε ένα μικρό εργαστήρι συγγραφής ιστοριών. Τα αποτελέσματα ήταν επίσης συγκινητικά. Τις ιστορίες μας τις διάβασε η ίδια η Μελίνα και η συνάντηση έκλεισε με την ευχή να επαναληφθεί!

Ευχαριστούμε το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του 2^ου ΓΕΛ Κω που ήταν ο χορηγός αυτού του διήμερου και πρόσφερε στα παιδιά την ευκαιρία να κάνουν μια διαφορετική δραστηριότητα , κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Μελίνα σε ευχαριστούμε πολύ για όλα και ελπίζουμε να μας ξανάρθεις!