Θάνατος το ξημέρωμα: θανατική ποινή (Έκθεση Γ Λυκείου)

 

Το θέμα της θανατικής ποινής μας απασχόλησε με το Γ3 και η μελέτη της βασίστηκε στη λογοτεχνία αλλά και σε βίντεο. Αρχικά, το πρώτο δίωρο, μελετήσαμε με τους μαθητές τη μια από τις δύο ιστορίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου «Θάνατος το ξημέρωμα» , την ιστορία «Ο θάνατος του Ναπολέοντα Φίνλευ». Η υπόθεση του βιβλίου είναι συγκινητική και τραγική συγχρόνως αφού οι άθλιες συνθήκες της ζωής του νεαρού αγοριού  καθόρισαν τη μοίρα του. Ο Ναπολέων που ζει στο Μπρόνξ και εγκαταλείπει το σχολείο του, φεύγει στη Φλόριντα να βρει την τύχη του και καταλήγει στην προσπάθεια του να κλέψει ένα αυτοκίνητο να σκοτώσει έναν άνθρωπο. Η δίκη του θα είναι σύντομη και θα τον οδηγήσει στην ηλεκτρική καρέκλα. Το κείμενο δόθηκε σε φωτοτυπία στα παιδιά και αφού τη διαβάσαμε μέσα στην τάξη, καταγράψαμε στον πίνακα τα στοιχεία που αφορούσαν τη ζωή και την προσωπικότητα του ήρωα δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στο κοινωνικό και πολιτιστικό του υπόβαθρο . Στη συνέχεια αναφερθήκαμε στην καταδίκη του σε θάνατο και τα παιδιά διατύπωσαν τις απόψεις τους για το θέμα της θανατικής ποινής γενικά.

 Στο επόμενο δίωρο είδαμε το βίντεο της Διεθνούς Αμνηστίας για τη θανατική Ποινή και αφού δόθηκε στα παιδιά εργασία χρησιμοποίησαν τα κινητά τους για να καταγράψουν την άποψή τους. Το θέμα της εργασίας ήταν τι θα έκαναν αν ήταν ένορκοι στη δίκη του Ναπολέοντα (Ναπ μέσα στην ιστορία). Θα αποφάσιζαν τη θανάτωση του ή όχι; Στα κείμενα τους έπρεπε να αξιοποιήσουν τα στοιχεία που γνωρίζαμε από την ιστορία του αλλά και την επιχειρηματολογία (Υπέρ και Κατά) για τη θανατική καταδίκη. Τέλος και μετά την αποστολή των εεργασίων παρακολουθήσαμε το βίντεο του Infowar για την εξέλιξη της θανατικής ποινής.  Ακολουθούν οι απόψεις τους .

 

 Όχι δεν θα αποφάσισα να εκτελεστεί, γιατί αρχικά είναι ανήλικος οπότε την ευθύνη των πράξεών του πρέπει να πάρουν οι γονείς  του  ,αφού βλέποντας το παρελθόν  του όπως και τη σχέση  του με την οικογένειά του, σίγουρα θα βλέπαμε πως η πηγή όλων των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν στο μέλλον ήταν αυτή. Επίσης δε φταίει εκείνος που το θύμα πέθανε ,διότι το όπλο που χρησιμοποιήθηκε ήταν στην κατοχή του θύματος οπότε η δολοφονία δεν ήταν προμελετημένη αλλά  ατύχημα, εκτός από αυτό οι η δικη χρειάζεται να επαναληφθεί κατά τη γνώμη μου, διότι η απόφαση που πάρθηκε δεν ήταν αντικειμενική λόγω της καταγωγής (του ότι ήταν έγχρωμος, μαύρος)Α ν ο κατηγορούμενος που βρισκόταν κατά τις ίδιες συνθήκες ήταν λευκός τα αποτελέσματα θα ήταν πιο ευνοϊκά για αυτόν, αρα ο Ναπ βιώνει αδικία . Επίσης το θύμα και η οικογένειά του προέρχονται από τα εύπορα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας( πλούσιοι) ,  ενώ ο Ναπ (από τα κατώτερα) ένα ακόμα ένα γεγονός που συντέλεσε στην τελική απόφαση (θανατική ποινή).

Παρότι δεν συμφωνώ με την απόφαση του δικαστηρίου ,το παράπτωμα που έκανε συνεχίζει να είναι υπαρκτό ,και με ένα συγνώμη που θα έλεγε η ζωή του ανθρώπου που χάθηκε δεν θα ξαναγύριζε ποτέ πίσω. Οπότε νομίζω πως έπρεπε να δοθεί στον Ναπ διαφορετική τιμωρία από την αφαίρεση της ζωής του, (γιατι ως άνθρωποι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να αφαιρούμε ανθρώπινες ζωές και να βασανίζουμε οποιονδήποτε, αν κάνουμε κάτι τέτοιο παραβιάζουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα του καθενός) οπότε η τιμωρία που Θα πρότεινα για τον Ναπ είναι να δοθεί ένα χρηματικό ποσό ,και αν αυτό δεν είναι εφικτό να γίνει φυλάκιση τριών χρόνων και υποχρεωτική εθελοντική εργασία για όλο αυτό το χρονικό διάστημα πού θα ήταν κρατούμενος.

 

 

 

Αν ήμουν ενορκος στην εκτέλεση του Ναπολέοντα θα αρνιομουν την εκτέλεση του . Ο Ναπολέων όταν έπραξε το αδίκημα ήταν ακόμα ανήλικος, που σημαίνει ότι δεν είχε αντίληψη του τι έκανε . Ακόμα και αν ήταν ενήλικος, η θανατική ποινή είναι λάθος από πολλές απόψεις. Κατά κύριον λόγο, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σου αφαιρέσει τη ζωή. Επίσης, με την θανατική ποινή δεν θα καταλάβει ποτε το λάθος του ενώ με ισόβια φυλάκιση του δίνεται μια ευκαιρία να αντιληφθεί τα λάθη του και να βελτιωθεί ως άνθρωπος. Ωστόσο, ο Ναπολεον ήταν ένα παιδί χωρίς πολλές δυνατότητες :  Προερχόταν από δυσλειτουργικη οικογένεια , η μητέρα του τον έδιωξε από το σπίτι, το σχολείο αδιαφορησε για εκείνον, οι παρέες του κακές επιρροές, αυτό θα έπρεπε να ήταν από μόνο του ένα κίνημα στο να προσπαθήσει ο κόσμος να του δώσει την ευκαιρία να γίνει καλύτερος, που τόσο καιρό δεν του την είχε δώσει κανένας. Επομένως, αντί να αδιαφορησει και το ίδιο το κράτος για εκείνον σαν να είναι ένα τίποτα, μπορεί να τον βοηθήσει. Έτσι κι αλλιώς, φαίνεται ότι ήταν ένα παιδί πρόθυμο να φτιάξει το μέλλον του εφόσον έφυγε μόνος του σε άλλη πολιτεία για να βγάλει χρήματα . Επίσης, το έγκλημα του δεν ήταν δολοφονία πρώτου βαθμού, καθώς ο Ναπολέοντα έδρασε αυθόρμητα, πολύ πιθανό πάνω στο φόβο του. Άρα, όχι μόνο καταδικαζουμε σε θάνατο έναν άνθρωπο, αλλά ένα αβοήθητο παιδί που είχε ανάγκη την βοήθεια κάποιου. Η θανατική ποινή είναι μια απάνθρωπη πράξη που δεν αρμόζει σε κανέναν άνθρωπο, ασχέτως με το τι εχει συμβεί. Η θανατική ποινή δεν θα δώσει λύτρωση, αντιθέτως το αιώνιο βασανιστήριο της φυλάκισης μπορεί να γίνει χειρότερο από το να αφαιρεθεί η ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Κατά τη γνώμη μου, η αφαίρεση της ελευθερίας κάποιου και η συνειδητοποιηση ότι είναι κοντά στην ελευθερία αλλά δεν έχει το δικαίωμα να την λάβει, είναι πολύ χειρότερο 

 

 

 

Θεωρώ ότι ο Ναπ δεν πρέπει να εκτελεστεί αφού τα στοιχεία που μας δόθηκαν αν και είναι κατά του ,δεν παύουν να τον κάνουν άνθρωπο και συγκεκριμένα ένα παιδί.  Ένα παιδί που θόλωσε και έδρασε έτσι γιατί εκείνη την στιγμή δεν ήταν ένας ψυχρός δολοφόνος αλλά ένα φοβισμένο μαύρο παιδί , το οποίο φοβήθηκε για τη ζωή του . Πρέπει να πάρουμε όλα τα στοιχεία και να τα ξαναμελετησουμε την υπόθεση με καθαρό μυαλό χωρίς να υπάρχει φυλετικη διάκριση.  Ο κατηγορούμενος αρχικά όταν το διεπραξε το έγκλημα ήταν ένα παιδί και δεν όπλοφορουσε, αλλά την ώρα που ο δικαστικός υπάλληλος έβγαλε το όπλο του, ο Ναπ αντέδρασε όπως όλοι . Προσπάθησε να προφυλάξει τον εαυτό του όπως θα έκανε ο  οποιοσδήποτε είτε λευκός είτε μαύρος είτε πλούσιος είτε φτωχός γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι με ένστικτο επιβίωσης .  Δεν προσπαθώ να τον δικαιολογήσω αλλά ούτε και να τον κατηγορήσω.  Ο θάνατος είναι σκληρή απόφαση για ενα παιδι το οποίο δεν έχει νιώσει ποτέ αγάπη ,έχει μεγαλώσει σε ένα δυσλειτουργικο οικογενειακό περιβάλλον και ποτέ του δεν υπήρχε μια σωστή πατρική φιγούρα. Θα βασιστώ στο ότι είναι ένα παιδί και πρέπει να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία . Επίσης ήδη νιώθει εξάντληση και κούραση και η χειρότερη τιμωρία που έχει έρθει αντιμέτωπος  είναι ότι ενώ του φορτώνουμε ένα φόνο αυτό το παιδί το κουβαλάει και θα το κουβαλάει στο μυαλό του και στη ψυχή του και με αυτό θα πορεύεται στο υπόλοιπο της ζωής του . Πως θα μπορέσετε να συνεχίσετε να ζείτε ενώ ξέρετε ότι μπορεί στη θέση αυτού του παιδιού να είναι το δικό σας παιδί, τότε πως θα νιώθατε; Νιώθω ντροπή για όσους έχετε παιδιά και δεν μπορείτε να μπείτε στη θέση αυτής της μάνας που θα αναγκαστεί να δει το παιδί της στο χώμα και χωρίς να έχει δικαιωθεί γιατί μέσα της ξέρει ότι ο γιος της είναι αθώος.  Εγώ είμαι κατά. Δεν δέχομαι να πάρω στα χέρια μου μια αδικοχαμένη ψυχή. 

 

Κατά την άποψη μου εφόσον είμαι ένορκος και λαμβάνουν υπόψη την γνώμη μου δεν θα καταδίκαζα τον Ναπολέοντας σε θάνατο. Πρώτο και βασικό ο Ναπολέοντας ήταν ανήλικος. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει την ζωή ενός παιδιού επειδή αυτό το παιδί θα έχει όλα τα χρόνια μπροστά του για να επανορθώσει για το έγκλημα που διέπραξε. Όχι μόνο αυτό αλλά οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από τα δικαιώματα τους και το βασικότερο από αυτά είναι το δικαίωμα της ζωής κάτι πολύ ιερό κάτι που δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να καταπατείται. Ο Ναπολέοντας σύμφωνα με την δίκη πάτησε τη σκανδάλη εν βρασμω χωρίς να είχε πρόθεση να σκοτώσει το θύμα. Ήταν ουσιαστικά άμυνα και όχι δολοφονία πρώτου βαθμού. Ούτε το θύμα έπρεπε να βγάλει το όπλο του για να λύσει τον τσακωμό. Τα όπλα δεν πρέπει να δίνονται στους απλούς πολίτες. Ο Ναπολέοντας το μόνο που ήθελε ήταν να δραπετεύσει από την ζωή την οποία ζούσε. Μόρφωση δεν κατείχε και τον έδιωξαν από την οικογένεια του. Το όνειρο και ταλέντο του αυτό που ήθελε να επιδιώξει ήταν το μπάσκετ αλλά αυτό θα ήταν δύσκολο επειδή η κοινωνία δεν ευνοεί την θέση των μαύρων. Συνοψίζοντας χρόνια οι άνθρωποι αγωνίζονται για τα δολώματα μας και ουσιαστικά η θανατική ποινή θα σήμαινε ότι ο κόπος και ο αγώνας τους πάει στράφι στο θέμα του δικαιώματος μας να ζούμε. Ο Ναπολέοντας πιστεύω πως έχει μπροστά του περιθώριο να επανορθώσει για το έγκλημα του, είναι ανήλικος σε κανέναν δεν αξίζει αυτό.

 

Εγω ως ενορκος, ειμαι πολυ ξεκαθαρα κατα της ποινης που δεχτηκε ο Ναπ.  Αρχικα, το εγκλημα για το οποιο ηταν ενοχος, ηταν ο φονος ενος πολιτη υψηλοτερης κοινωνικης ταξης, και ερμηνευτηκε πως ηταν δολοφονια πρωτου βαθμου, δηλαδη εκ προθεσεως. Στο δικαστηριο εγινε κατα την γνωμη μου ρατσιστικη η παρουσιαση του, καθως αναφερθηκε η πολη απο οπου καταγοταν, η κατασταση της οικογενειας του και εν τελει συγκριθηκε με τον <<τελειο>> οπως μας τον παρουσιαζει και το δικαστηριο, πολιτη. Παραβλεποντας οτι ηταν ανηλικος, δεχτηκε μια ποινη που οχι μονο καταπατει το δικαιωμα που εχει ως ανθρωπος, αλλα με αυτο τον τροπο η <<δικαιοσυνη>> χανει το νοημα της, αφου η πραξη ειναι η ιδια, με διαφορετικη προθεση. Ενας φονος δεν μπορει να ειναι ποτε νομιμος και οσο σοβαρο και να ειναι το εγκλημα του ενοχου,το βρισκω ανουσιο και απανθρωπο να καταδικαστει ενα ανηλικο παιδι 17 ετων σε θανατο, απλα και μονο επειδη εκανε μια πολυ λαθος επιλογη στα πρωτα χρονια της ζωης του, την χανει πριν καλα καλα προλαβει να ξεκινησει. Γιαυτο θεωρω πως δεν πρεπει να πεθανει.

 

Πιστεύω πως δεν πρέπει να εκτελεστεί διότι ήταν μια πράξη που δεν την είχε υπολογίσει πιο πριν,  αλλά έφτασε εκεί προκειμένου να σώσει την ζωή του διότι απειλήθηκε – γι αυτό αναγκάστηκε να τον σκοτώσει. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν σκέφτεσαι τίποτα εκείνη την στιγμή και απλά σκοτώνεις "άθελά σου". Επιπλέον εκτός από αυτο δεν αξίζει να πεθάνει ένα παιδί ανήλικο για μια πράξη που έκανε , ενώ βίωνε τρομερά πράγματα σε εκείνη την φάση της ζωής του.Ένα παιδί παραμένει παιδί και όταν απουσιάζει η φροντίδα και η αγάπη από την οικογένεια προφανώς κάνει μεγάλα λάθη. Οταν πρόκειται για ένα άτομο με ευαίσθητο περιεχόμενο ζωής πρέπει να έχουμε κατά νου πως είναι δικαιολογημένος μέχρι ένα σημείο, άρα συμπερασματικά δεν του αξίζει ο θάνατος αλλά μια απλή τιμωρία για την κλοπή του αμαξιού.

 

Άσχετα από το πώς παρουσιάστηκε στο δικαστήριο, ο Ναπολέοντας σκότωσε έναν άνθρωπο και για αυτό πρέπει να τιμωρηθεί. Η θανατική ποινή, κατά την γνώμη μου, είναι υπερβολική για την συγκεκριμένη περίπτωση αφού είναι δυσανάλογη του εγκλήματος του. Μπορεί να σκότωσε έναν άνθρωπο αλλά αν λάβει αυτός την θανατική καταδίκη τότε πως θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τους κατά συρροή δολοφόνους και όσους έχουν βασανίσει τα θύματα τους πριν τα σκοτώσουν; Τέλος πρέπει να αγνοήσουμε το γεγονός ότι είναι ένας αμόρφωτος 17χρονος και το ιστορικό της οικογένειας του (όπως και του θύματος ) αφού δεν αποτελούν δικαιολογία για να σκοτώσει ούτε πρόκειται να απαλύνουν τον πόνο των συγγενικών προσώπων και φίλων του θύματος ούτε εμείς είμαστε φιλανθρωπικό ίδρυμα για να του δώσουμε χάρη. Αυτά δεν μπορούν να επαναφέρουν το θύμα στη ζωή και για αυτό πρέπει να φυλακιστεί σε ισόβια χωρίς την δυνατότητα να αποφυλακιστεί πρόωρα.

 

 

Αν ήμουν ένορκος στη δική του Ναπολέοντα θα ψήφιζα να μην εκτελεστεί για διάφορους λόγους. Αρχικά ο Ναπολέοντας δεν διέπραξε φόνο εκ προμελέτης. Ο Ναπολέοντας δεν σχεδίαζε πότε να σκοτώσει τον οδηγό του αμαξιού. Επίσης ο Ναπολέοντας ήταν ένα παιδί ακόμα και εκτός από αυτό κατά τη γνώμη μου η θανατική ποινή δεν θα έπρεπε να εφαρμοζόταν. Με τη θανατική ποινή οι ίδιοι οι δικαστές γίνονται ίδιοι με τους κατηγορουμένους και δολοφόνοι. Επίσης μπορεί να γίνει κάποιο λάθος, σκόπιμο ή μη, κατά την απόφαση της θανατικής ποινής και αντί να πεθάνει ο πραγματικός ένοχος να πεθάνει ένας αθώος. Αντί για θανατική ποινή οι ένορκοι θα μπορούσαν να τον βάλουν σε ένα αναμορφωτήριο αφού ήταν ακόμα παιδί και όταν ενηλικιωθεί ισόβια με καταναγκαστική εργασία. Κατά τη γνώμη μου αυτή η ποινή είναι πιο σωστή για έναν φόνο που δεν διαπράχθηκε εκ προ μελέτης και για μια απόπειρα κλοπής ξένης περιουσίας  

 

Εάν ήμουν ένορκος στην δική του Ναπολέοντα θα ψήφιζα κατά της θανατικής του ποινής για τον λόγο ότι είναι ηθικά λάθος να στερήσουμε την ζωή ενός ανθρώπου. Η  κατηγορία του για ανθρωποκτονία πρώτου βαθμού είναι λάθος διότι όπως είπε και ο ίδιος δεν είχε καμία πρόθεση να σκοτώσει τον δικαστικό υπάλληλο και καμία πρόθεση να τον πειράξει γενικά το μόνο που ήθελε σαν 17χρονο ήταν να πάει βόλτα . Επιπλέον πιστεύω πως δεν είναι σωστό να δικάσουμε έναν άνθρωπο για ένα λάθος που έκανε όταν ήταν ανήλικος διότι όπως ακούστηκε στο δικαστήριο είχε μια δυσλειτουργική οικογένεια . Το παιδί αυτό έχει περάσει πολλά στην ζωή του το να δικαστεί με θανατική ποινή είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει . Για εμένα η καλύτερη τιμωρία είναι 5 χρόνια φυλάκισής και επισκέψεις για ψυχανάλυση ώστε να μπορέσουν να σώσουμε την ζωή αυτού του παιδιού και το κυριότερο να μην γίνουμε και εμείς οι ένορκοι υπεύθυνοι για τον θάνατο ενός νέου παιδιού .

 

Αν ήμουν ένορκος στην δική του Ναπολέοντα δεν θα αποφάσιζα σε καμία περίπτωση να εκτελεστεί. Θεωρώ πως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να στερήσει την ζωή από έναν άλλον άνθρωπο, ακόμη και αν ο άνθρωπος αυτός είχε σκοτώσει κάποιον. Επίσης πιστεύω πως δεν μπορώ να κρίνω εγώ την ποινή που αναλογεί στον κάθε άνθρωπο, αναλόγως το έγκλημα που έχει διαπράξει, πόσο μάλλον όταν η ποινή αυτή είναι η θανατική. Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει μια τιμωρία εφόσον σκότωσε έναν άνθρωπο και κατάδικάζεται για δολοφονία πρώτου βαθμού ώστε να δικαιωθούν και οι συγγενείς του θύματος ωστόσο η τιμωρία του δεν θα πρέπει να  είναι η θανατική ποινή. Η τιμωρία αυτή εκτός του ότι είναι απάνθρωπη, δεν έχει αποτελέσματα στην μείωση της εγκληματικότητας αλλά αναπαράγει την πράξη της ανθρωποκτονιας. Τέλος , η συγκεκριμένη ποινή είναι και πάρα πολύ άδικη καθώς αφορά αποκλειστικά τους αμόρφωτους και φτωχούς ανθρώπους, όπως είναι και η συγκεκριμένη περίπτωση. Κανένας πλούσιος δεν έχει τιμωρηθεί με θανατική ποινή κι ας είχε σκοτώσει και αυτός κάποιον άνθρωπο.

 

 

Αν ήμουν ένορκος στη δίκη του Ναπολεοντα δεν θα τον καταδίκαζα σε θανατική ποινή . Κατά την άποψη μου αυτό που έκανε ο Ναπολεοντα δεν είναι έγκλημα πρώτου βαθμού και να οδηγηθεί σε θάνατο , ήταν κατι που ο Ναπολεοντα σίγουρα το μετάνιωσε αλλά ηταν σε μια πόλη μόνος,χωρίς κανεναν, 16 χρονων, αυτό δείχνει ότι δεν είχε την ωριμότητα να σκεφτεί και να έχει κάποιον να τον προστατεύει ώστε να μην φτάσει μέχρι εκεί .Αυτό που έκανε σε καμία περίπτωση δεν ηταν σωστό αλλά να τον τιμωρήσουν με διαφορετικό τρόπο και όχι να τον σκοτώσουν σε μια ηλεκτρική καρέκλα .Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας πάρει τη ζωή και ποσο μάλλον του Ναπολεοντα με αυτό που έκανε. Θεωρώ πως αν τον τιμωρουσαν διαφορετικά με πιο ήπιο τρόπο θα έπαιρνε το μάθημα του και όσο μεγάλωνε θα ωρίμαζε , με την θανατική ποινή του στερούν να ζήσει σαν έφηβος και να κάνει όσα ονειρεύεται.

 

 

Προσωπικά πιστεύω πως δεν θα πρέπει να εκτελεστεί ο ένοχος. Όπως αναφέρθηκε και πιο πριν δεν ήταν ανθρωποκτονία πρώτου βαθμου. Δεν το έκανε σκόπιμα και ήταν ένα ατύχημα. Το μόνο που ήθελε ήταν να "δανειστει" το αμάξι και ο οδηγός του αυτοκινήτου έβγαλε όπλο. Έτσι αμύνθηκε παίρνοντας του το όπλο  και καταλαθος τον σκότωσε. Πιστεύω πως οι κατηγορίες για ανθρωποκτονία πρώτου βαθμού είναι πολύ σοβαρές και δεν θα επρεπε να αναφέρονται έτσι λανθασμένα. Επιπλέον, δεν θα έπρεπε να υπάρχει γενικότερα η θανατική ποινή καθώς έτσι στερείται ο άνθρωπος το δικαίωμα να ζήσει καθώς και το δικαίωμα να μην βασανίζεται. Σωστό κατά την γνώμη μου θα ήταν απλώς να μπει φυλακή και να τιμωρηθεί για το λάθος του, όχι να του αφαιρεθει η ζωή καθώς όχι μόνο θα πονεσει σωματικά αλλά και  ψυχικά. Εκτός από τα βασανιστήρια που θα του υποστούν, είναι ψυχοφθόρο να περιμενει κάποιος εννέα ολόκληρα χρόνια και να μην ξέρει πότε θα εκτελεστεί.

 

 

Εγω ως ενορκος πιστευω οτι ο Ναπολεον δεν πρεπει να εκτελεστη για αυτους του λογους.
Η θανατικη πινη καταπατα τα ανθροπινα δικεοματα δηλαδη τα δικεοματα στο να μην παρης την ζωη ενος ανθροπου και το δικεομα στα βασανιστηρια ,ο Ναπολεον δικαζεται με ανθροποκτονια προτου βαθμου δεν πιστευω οτι αξηζει θανατικη πινη ειδηκα οταν το οπλο δεν ηταν καν δικο του και ηταν αυτοαμινα.Οπως ο Ναπολεον μας λεει οτι απλα ειθελε να παρει το αμαξη για μια απλη βολτα δεν συνφωνω με τον τροπω που το προσπαθεισε αλλα και ο αλλως του εβγαλαι περιστοφο.Ναπ ειναι ανα 16 χρονο παιδει το οπειο ειναι απο μια οικογενια φτοχον και επρεπαι να ζειση μονος του στον δρομο γιατι τον εδιοξε η μανα του απο το σπιτι επειδη σταματησε το σχολειο.Εγω πιστευω οτι του αξειζουν 10 χρονια φιλακεις οχι ο θανατος . 

 

Αν ήμουν ενορκος στη δικη του Ναπ, δεν θα υποστηρίζα να θανατωθει. Αυτό συμβαινει, πρώτα από όλα γιατί το να καταδικαστεί κάποιος σε θάνατο έρχεται σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και πιο συγκεκριμένα το δικαίωμα στην ζωή. Ακόμη, αυτό που συνέβη δεν ήταν στην πραγματικότητα δολοφονία α βαθμού, αλλά ένα ατύχημα, στο οποίο στη προσπάθεια του να αμυνθεί σκοτώθηκε το θύμα. Επίσης, τι θα είχε συμβεί αν το θύμα είχε σκοτώσει τον κατηγορούμενο? Θα είχε την ίδια αντιμετώπιση - δίκη το θύμα με τον Ναπ? Ή θα είχε αθωωθεί με την δικαιολογία της άμυνας? Παράλληλα πριν γίνει το περιστατικό αυτό ο Ναπ δεν είχε απασχολησει ιδιαίτερα τις αρχές, από κάποια μικρά ασήμαντα  περιστατικά, όπως με αυτό της κατανάλωσης αλκοόλ. Τελικά, ήταν κάτω από το όριο ηλικίας του για την κατανάλωση αλκοόλ αλλά πανω για την θανάτωση?
Ως ενορκος, δεν στηρίζω πλήρως την αθώωση του, αφού η κατάσταση έληξε με ένα θύμα, ωστόσο υποστηρίζω το να καταδικαστεί σε λίγα χρόνια φυλάκισης, όχι όμως ισόβια  

 

Εγώ σαν ένορκος θα αποφάσισα να μην εκτελεστεί διότι είναι ακόμα 16 χρόνων και κανένας ειδικά ένα παιδί δεν πρέπει να του αφαιρέσουμε την ζωή για τις εγκληματικές δραστηριότητες που έπραξε που κανονικά,δεν θα έπρεπε να ήταν επιλογή η θανατική ποινή για τους λόγους ότι είναι ακόμα 16 χρόνων, παρόλο που έκλεψε ενα αμάξι και σκότωσε έναν άνθρωπο διαφωνώ στην θανατική ποινή και συμφωνώ στο να τον βάλουμε φυλακή διότι έτσι θα πάρει το μάθημα του γιατί θα ήταν καλύτερο να είναι μέσα σε ένα κελί και μπορεί να κάνει πολλές δραστηριότητες ώστε για να μορφωθεί όπως μα διαβάζει βιβλία και να κανει γυμναστική και οταν βγει έξω μπορεί να αλλάξει την ζωή του εκτός αν γίνει το αντίθετο και βγει χειρότερος,αν βγεί έξω.

 

Θεωρώ ότι κανενας δεν είναι άξιος να καταδικαστεί σε θανατική ποινή, ακόμα κιαν έχει διαπράξει ένα έγκλημα ασυγχώρητο.Εξάλλου, ο Ναπ σκότωσε έναν άνθρωπο άθελα του και όχι εκ προ μελέτης, που στο κάτω κάτω εκείνος ήταν αυτος που έβγαλε πρώτος όπλο.Θα μπορούσε να του είχε ανατεθεί μια πολύ πιο ελαφριά ποινή, εάν οι δικαστές είχαν λάβει υπ όψιν τους το νεαρό της ηλικίας του και την οικονομική του κατάσταση.Επίσης, το γεγονός ότι ο άνθρωπος που σκοτώθηκε ήταν δικαστικός επιμελητής δε σημαίνει απολύτως τίποτα, καθώς έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους και αν βρισκόταν εκείνος στην θέση του Ναπ, ποκυ πιθανών να μην είχε την ίδια ποινη.Θα μπορούσε να του είχε δωθεί μια πολύ πιο ελαφριά ποινή,διότι ήταν ανήλικος και η οργή , η μοναξιά και η οικονομική του κατάσταση τον οδήγησαν σε αυτή του την πράξη.Ως ένορκος , θα προσπαθούσα να καταλάβω τον ναπ και να μπω στην θέση του, καθώς ούτε πατέρα είχε να τον υποστηρίζει, αλλά ποτε μητέρα. Έτσι, θα πρότεινα αρχικά να μπει σε ένα αναμορφωτήριο ανηλίκων, έπειτα σε κανονικές φυλακές, και αν διακρινόταν μια καλή διαγωγή,πιθανών να συμφωνούσα να αφεθεί και ελεύθερος. Τελος, θα πρότεινα τα του δωθεί και ψυχολογική υποστήριξη από ειδικούς, καθώς μιλάμε για ένα παιδι το οποίο έχει περάσει πολλά και σίγουρα την χρειάζεται.

 

 

Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να εκτελεστεί ο Ν. Η θανατική ποινή αδικεί, δεν την στήριξα ποτέ και θα συνεχίσω να μην την στηρίζω. Αντιλαμβάνομαι ότι σήμερα ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια δύσκολη υπόθεση καθώς ο νεαρός κατηγορείται για ανθρωποκτονία πρώτου βαθμού αλλά το να καταλήξουμε στην επανάληψη του εγκλήματος με θύμα τον Ν. αυτή το φορά δεν θα λύσει τίποτα. Πιστεύω στην αξία της ανθρώπινης ύπαρξης και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα μπορούσα να ψηφίσω υπέρ της έσχατης των ποινών οποία κι αν ήταν η κατηγορία. Οι ποινές οφείλουν να σωφρονίζουν τον δράστη όχι να τον βασανίζουν. Το σωστό είναι να δοθεί η ευκαιρία στον δράστη να καταλάβει τι έκανε λάθος κάτι που δεν θα μπορέσει να κάνει υπό την πίεση της τελευταίας του μέρας να πλησιάζει.

Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να εκτελεστεί ο Ν. Η θανατική ποινή αδικεί,δεν την στήριξα ποτε και θα συνεχίσω να μην την στηρίζω. Αντιλαμβάνομαι ότι σήμερα ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια δύσκολη υπόθεση καθώς ο νεαρός κατηγορείται για ανθρωποκτονία πρώτου βαθμού αλλά το να καταλήξουμε στην επανάληψη του εγκλήματος με θύμα τον Ν. αυτή το φορά δεν θα λύσει τίποτα. Πιστεύω στην αξία της ανθρώπινης ύπαρξης και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα μπορούσα να ψηφίσω υπέρ της έσχατης των ποινών οποία κι αν ήταν η κατηγορία. Οι ποινές οφείλουν να σωφρονίζουν τον δράστη όχι να τον βασανίζουν. Το σωστό είναι να δοθεί η ευκαιρία στον δράστη να καταλάβει τι έκανε λάθος κάτι που δεν θα μπορέσει να κάνει υπό την πίεση της τελευταίας του μέρας να πλησιαζει.

Αν ημουν ενορκος στη δικη του Ναπολεοντα δεν θα ψηφιζα να εκτελεστει επειδη παρα το γεγονος οτι η αφαιρεση ζωης καποιου δεν προσφερει τιποτα καλο και ουτε συνετιζει αυτον που εκτελεστηκε, ειναι βαρβαροτητα και απανθρωπο και δεν πρεπει σε καμια περιπτωση, οσο κακο και να ειναι αυτο που διέπραξε να του στερηθεί το δικαιωμα της ζωης. Στην συγκεκριμενη περιπτωση πιο αντικειμενικα ο Ναπολεοντας δεν επρεπε να εκτελεστει διοτι κατηγορήθηκε για κατι που δεν ισχυει και που δεν εκανε, δηλαδη την δολοφονία πρωτου βαθμου. Συμφωνα με τα γεγονοτα που συνεβησαν ο Ναπολεωντας  δεν ειχε προμελετήσει την δολοφονια του οδηγου που σκοτωσε και γι’αυτο δεν θα επρεπε το δικαστηριο να τον καταδικασει για κατι που δεν εγινε. Ομως σ’αυτο παιζει σημαντικο ρολο το κοινωνικο του υπόβαθρο μαζι με «background» του διοτι δεν προερχετε απο μια οικογενεια γεματη αγαπη και στοργη αλλα απο μια απο την οποια διωχθηκε και έχοντας υπόψην οτι δεν ηταν μορφωμένος, απεναντι σε αυτον που σκοτωσε θεωρούνταν «δημοσιος κίνδυνος». Επιπλεον ενας αλλος λογος για να μην δικαστει καποιος ειναι το δικαιωμα καθε ανθρωπου, η ζωη. Δεν μπορουμε να αφαιρούμε τη ζωη κανενος σε καμια περιπτωση διοτι δεν ειμαστε εμεις που δινουμε τη ζωη σε καποιον αρα δεν πρεπει να ειμαστε εμεις που θα υην αφαιρεσουμε απο αυτον. Αντιθετα, για τους ανθρωπους που εχουν πραξει καποιο αδικημα αντι να τους στερηθεί το δικαίωμα της ζωης και να μην τους δωθει περιθωριο για να επανορθωσου και να συνετιστουν, κατα τη γνωμη μου, θα επρεπε να μπουν στη φυλακη για πολλα χρονια και να κανουν κοινοφελης εργασιες γιατι ετσι αν και ζουν, τους στερειται η ελευθερια. Καπως ετσι ξεροντας οτι τα αδικηματα που θα πραξουν θα εχουν συνεπειες και οτι δεν θα «λυτρωθουν» αφου τους σκοτωσουν, θα μειωνονται οι τασεις για εγκλήματα και δεν θα χρειαστει να υποστούν σε βαρβαρες στασεις απεναντι στους εγκληματιες γιατι σκοτωνοντας τετοιους ανθρωπους,  μας κανει ιδιους με αυτους. 

Good Will Hunting: ακολούθησε το δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο...

 

Την Κυριακή 19 Νοεμβρίου παρακολουθήσαμε με την Κινηματογραφική Λέσχη μας την ταινία Good Will Hunting.

Υπόθεση: Ο Γουίλ Χάντινγκ εργάζεται ως επιστάτης σε ένα κορυφαίο αμερικανικό πανεπιστήμιο. Εκτός από καθαριστής, ο Γουίλ είναι πεισματάρης, επιθετικός και εριστικός, που περνάει τον ελεύθερο χρόνο του μπλέκοντας συνέχεια σε καυγάδες σε μια κακόφημη συνοικία της Βοστόνης. Όταν ο καθηγητής μαθηματικών του πανεπιστημίου Τζέραλντ Λαμπό αφήνει μια εξαιρετικά δύσκολη εξίσωση στον πίνακα του διαδρόμου, ο Γουίλ είναι ο μόνος, ανάμεσα στα κορυφαία μυαλά του πανεπιστημίου, που καταφέρνει να τη λύσει. Όταν ο καθηγητής Λαμπό ανακαλύπτει ότι ο Γουίλ είναι αυτός που έλυσε την εξίσωση, του προτείνει να επισκεφτεί έναν ψυχολόγο.

Ως αντάλλαγμα θα τον βοηθήσει με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με το νόμο. Μετά από αρκετές άκαρπες συνεδρίες με διάφορους ψυχοθεραπευτές, εμφανίζεται ο χαρισματικός Σον Μαγκουάιρ, ο οποίος καταφέρνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και να τον βοηθήσει να πάρει τις σωστές αποφάσεις που αφορούν το κοινωνικό του περιβάλλον αλλά και το μέλλον του.

 

Η ταινία άρεσε πολύ στα παιδιά, όπως φάνηκε και στη συζήτηση που ακολούθησε. Ο αλαζόνας Γουίλ κέρδισε συμπάθειες αλλά και αντιπάθειες Φυσικά  όλοι/ες λάτρεψαν τον ψυχολόγο του, τον Ρόμπιν Ουίλιαμς! Τα παιδιά αναφέρθηκαν στο ότι ο Γουίλ αντιμετώπιζε πολλά σοβαρά προβλήματα, και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη στάση του, αυτή την εγωιστική, απόλυτη και υπεροπτική. Η στάση των φίλων του, της παρέας ήταν πολύ ουσιαστική: ήταν φίλοι που δεν ήταν βαρίδια για το Γουίλ, αλλά αληθινοί φίλοι με ενδιαφέρον και αγάπη γι αυτόν. Η σχέση με την κοπέλα έδειξε σε μεγάλο βαθμό τη δυσκολία του Γουίλ να αφεθεί σε μια σχέση και να καταφέρει να αγαπήσει ουσιαστικά ξεπερνώντας τα εμπόδια που έθετε ο εαυτός του.

Ακολουθούν οι απαντήσεις των παιδιών στο ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο.

Ποια σκηνή της ταινίας σας άρεσε/ σας συγκίνησε/σας έκανε να γελάσετε/ να ταυτιστείτε;

Με συγκίνησε ιδιαίτερα η σκηνή όπου ο Γουίλ ξέσπασε και άρχισε να κλαίει στην αγκαλιά του Σον

Στο μπαρ

Όταν ο φίλος του Γουιλ ήταν έξω από τον χώρο που εργάζονται και του είπε να φύγει και να κάνει αυτό που μπορεί και είναι καλός

Εκεί που ο ψυχολόγος εξηγεί πως γνώρησε την γυναίκα του

1)Όταν ο Γιουλ κοροϊδευε τους πρώτους ψυχολογους που πήγε 2) Στο τέλος που ο φίλος του Γιουλ χάρηκε με την απόφαση του Γουιλ να φύγει επιτέλους

Η σκηνή που ο Σον έλεγε στον Γουιλ ότι δεν φταιει ο ίδιος για ότι του συνέβη

Το ξέσπασμα του ηρωα

Η σκηνή που η Γουίλ λυγισε και ξέσπασε στον Σον.

Οταν ο Σον ελεγε πως γνωρισε την γυναικα του.

Εκείνη η σκηνή που ο Γουιλ καθόταν με τον ψυχολόγο δίπλα απο τη λίμνη.

Οι αγαπημένες μου σκηνές της ταινίας ήταν αυτή που ο Σον έλεγε στον Γουίλ ότι δεν φταίει εκείνος για ό,τι έχει περάσει στο παρελθόν και αυτή στο τέλος της ταινίας που ο Γουίλ άφησε ένα γράμμα στο σπίτι του Σον που έγραφε την ατάκα που είχε πει ο ίδιος πριν πολλά χρόνια στην γυναίκα του.

Η σκηνή όπου ο Σον εξηγεί στον Γουίλ πως όσες γνώσεις και ας έχει από διάφορα βιβλία που έχει διαβάσει,δεν θα μπορέσει να κατανοήσει ακριβώς ορισμένα πράγματα στην ζωή εάν δεν τα βιώσει ο ίδιος. Όπως η αγάπη,ο έρωτας...

Με συγκίνησε ιδιαίτερα η σκηνή με το ξέσπασμα του πρωταγωνιστή σε λυγμούς όταν ο Σον (ο ψυχοθεραπευτής) τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως δεν φταίει αυτός για τις πράξεις στις οποίες κατέφυγε ο Γουιλ (ο πρωταγωνιστής) λόγω των δυσάρεστων βιωμάτων του.

Μου άρεσε η σκηνή όπου ο Γουιλ συζητάει με τον φίλο του στην οικοδομή. Αποτυπώνεται το βάθος της φιλίας τους και η αγάπη που δείχνουν οι φίλοι του Γουιλ απέναντί του. Θέλουν να τον δουν να εξελίσσεται

Κάθε διάλογος του Γουίλ με τον Σον και ειδικά η σκηνή στο πάρκο ,και όταν ξέσπασε ο πρωταγωνιστής επειδή συνειδητοποίησε ότι δεν φταίει αυτός για ό,τι του συνέβη

Η σκηνή η οποία μου άρεσε περισσότερο ήταν όταν ο Γουιλ και ο Σον βρισκόντουσαν στην λίμνη

Μου ερεσε εκεί που έλεγε "it's not your fault" και μετά έβγαλε τα συναισθήματα από μέσα του ο ήρωας

Η σκηνή που με συγκίνησε ήταν όταν είχα τελειώσει με την δουλειά και ο φίλος του Γουιλ του είπε να κάνει μια καλύτερη ζωή και να φύγει χωρίς να πει τίποτα

Η σκηνη που ηταν στην λιμνη

 

 

Θεωρείτε ότι η ταινία ήθελε να περάσει κάποιο μήνυμα, και αν ναι, ποιο είναι αυτό;

Ναι

Πιστεύω πως ταιριαστό για την ταινία είναι να μην αποφεύγεις τα προβλήματα σου

Οχι

Ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα παρά τις δυσκολίες ?

Ότι οικογένεια μπορεί να είναι και οι φίλοι

Ότι δεν πρεπει να αφήνουμε το παρελθόν μας να ορίζει το ποιος είμαστε και να μην τα παρατάμε αλλά να προχωράμε μπροστά

Να ακολουθούμε την καρδιά μας

Η ταινια ήθελε να δείξει την καλή φιλία και πως πρέπει να υπάρχει υποστήριξη και να μην αφήνουμε γεγονότα του παρελθόντος να επηρεάσουν το μέλλον μας.

Ναι πιστευω πως ηθελε να περασει το νοημα το οτι ειναι καλο καμια φορα να ζητας την βοηθεια των φιλων σου.

Το ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνεις κάποιον πολύ εύκολα.

Το νόημα της ταινίας είναι η μεγάλη σημασία του να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου και να αναλαμβάνεις ευθύνη για την μάθηση αλλά και γενικά για την ζωή σου

..

Πότε δεν θα μπορέσουμε να επιτύχουμε τους στόχους μας εάν δεν αγαπήσουμε και καταλάβουμε πρώτα τον εαυτό μας.

η γνώση δεν είναι αρκετή για να πάμε μπροστά. Χρειάζεται να εξελιχθούμε συναισθηματικά, να ωριμάσουμε ώστε να αναγνωρίσουμε την αξία μας. Αυτή νιώθω είναι η βασική διαμάχη που εμφανίζεται τόσο στον ψυχισμό του Γουιλ όσο και στην σχέση μεταξύ του Σον και του καθηγητή.

Ότι δεν ευθυνοναστε για ό,τι μας συμβαίνει από την οικογένειά μας και ότι εάν θέλουμε μπορούμε να ξεπεράσουμε τα πάντα

Ναι, πιστεύω πως η ταινία ήθελε να περάσει κάποια μήνυματα, αρχικά ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους χωρίς να γνωρίζουμε όσα έχουν περάσει στο παρελθόν. Επίσης, ότι, όταν έχεις ζήσει βίαια στο παρελθόν, είναι λογικό να αποκτήσεις και εσύ, ο ίδιος, μια βίαιη συμπεριφορά. Ακόμα, πως εάν έχουμε μια ευκαιρία για να ζήσουμε καλύτερα, θα έπρεπε να την αρπάζουμε και να μην την αφήσουμε να φύγει, επειδή μπορεί να φοβόμαστε το μέλλον και το πως αυτό θα αλλάξει τη ζωή μας και να μην δειλιάζουμε να κάνουμε αυτό το άλμα στο κάτι καλύτερο. Τέλος, μέσα από την ιστορία του Σιν, του ψυχολόγου, καταλαβαίνουμε ότι όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο στη ζωή μας, πρέπει να περνάμε τον καιρό του πόνο και του θρήνου, αλλά εν τέλει να συνεχίζουμε τη ζωή μας.

Δεν κατάλαβα εάν είχε κάποιο νόημα

Οτι ολοι εχουμε διαφορετικη γνωμη και οτι η ζωη ειναι δικη μας

 

 

 

Πώς κρίνετε τη στάση των φίλων του Γουίλ στο τέλος της ταινίας; 

Πιστεύω πως στήριξαν ιδιαίτερα τον Γουιλ και χάρηκαν με εκείνον

Πολύ καλη

Πολλή σωστή καθώς γνώριζαν ότι έπρεπε να το κάνει αυτό καθώς τους το είχαν πει να φύγει και μην πει τίποτα

Πολύ τέλεια 😂

Πολύ συγκινητική, υποστηριχτηκη ,τέτοιου είδους φίλους πρέπει να συναντάμε πάντα

Ήταν πολύ υποστηρικτικοί και πάντα ήθελαν το καλύτερο για τον φίλο τους πράγμα που θεωρώ πολύ σημαντικό για μια αληθινή φιλία

Όπως αρμόζει στους φίλους

Οι φίλοι του Γουίλ ήταν χαρουμενοι για αυτόν και χαρηκαν που έκανε αυτό που ήθελε.

Πιστευω πως οι φιλοι του του συμπεριφερθηκαν πολυ καλα και εδειξαν κατανοηση προς τον γουιλ ο οποιος ηταν ξεχωριστος.

Ήταν υποστηρικτικοί.

Οι φίλοι του φαίνεται να νοιάζονται πάρα πολύ για το καλό του Γουίλ και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στο τέλος της ταινίας.Δηλαδή όταν κατάλαβαν ότι ο Γουίλ έκανε ότι του είχε πει ο Τσάκι χάρηκαν για εκείνον γιατί επιτέλους αξιοποίησε το ταλέντο του και θα είχε ένα καλύτερο μέλλον εκεί που πήγε.

Συγκινητική,το πως τον αποδεχτηκαν και τον άφησαν να ανοίξει τα φτερά του.

Οι φίλοι του Γουίλ από την αρχή ήταν υποστηρικτικοί και των ωθούσαν να στοχεύσει για κάτι καλύτερο, στο τέλος της ταινίας ήταν ευτυχισμένοι και περήφανοι που ο Γουίλ επιτέλους κατάλαβε την αξία του.

Δείχνει πόσο αληθινή είναι η φιλία τους. Χαίρονται που βλέπουν τον φίλο τους να προχωράει, ακόμη και αν αυτό σημαίνει πως θα είναι μακριά τους.

Ήταν πολύ υποστηρικτικοί αφού τον ενθάρρυναν να αξιοποιήσει τις ικανότητες του και ήταν πολύ γενναιόδωρο εκ μέρους τους που του αγόρασαν ένα τόσο ακριβό δώρο ενώ δεν βρίσκονταν σε καλή οικονομική κατάσταση

Η στάση των φίλων του είναι συγκινητική, επειδή τον <<διώχνουν >> για να πάει να ακολουθήσει ένα καλύτερο μέλλον ακόμα και εάν εκείνοι ξέρουν ότι δεν θα μπορέσουν να έχουν το ίδιο. Όπως βλέπουμε και στο τέλος, όταν βλέπουν ότι έχει φύγει από το σπίτι του, χαίρονται και αυτό είναι που πρέπει να κάνουν οι πραγματικοί φίλοι. Να σταθούν σαν οικογένεια και σαν αδέρφια ο ένας στον άλλον

Τον βοήθησαν να ξεπέρασει τους φόβους του

Πολλή σωστή καθώς οι ίδιοι του το είχαν πει να το κάνει

Ηθελαν να κανουν οτι καλυτερο για τον φιλο τους

 

Πρώτη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης του 2ου ΓΕΛ Κω.: "Συγχώρεση", Σώτη Τριανταφύλλου

 Μια καινούρια χρονιά αρχίζει για τη Λέσχη Ανάγνωσης του 2^ου ΓΕΛ Κω,  που φέτος θα φιλοξενεί μαθητές και από τις τρεις τάξεις του σχολείου.  Μεγάλη η χαρά μας που τα μέλη μας έφτασαν αισίως τα είκοσι και χθες ήρθανε στη συνάντηση ορεξάτα και με διάθεση για συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων. Ευχαριστούμε και την Παρασκευή Ν. που μας έφερε κεράσματα και έκανε γλυκιά την πρώτη μας συνάντηση!

Το βιβλίο που διαβάσαμε ήταν «Η συγχώρεση», της Σώτης Τριανταφύλλου. Η Αντόνια Κούπερ, παντρεμένη νοικοκυρά και μητέρα ενός μικρού κοριτσιού από το Νάσβιλλ της πολιτείας του Τεννεσί στον αμερικανικό Νότο, αφηγείται την ιστορία της και πώς ένα φρικτό γεγονός, η εξαφάνιση και η δολοφονία της κόρης της Στέλλας, διαλύει την οικογένεια αλλά και τον εσωτερικό της κόσμο.

Αρχικά τα μέλη τοποθετήθηκαν για το βιβλίο.

Βασιλική: Το βιβλίο ήταν ευκολοδιάβαστο, είχε έντονο το προφορικό στοιχείο και ένιωσε σα να αφηγείται η πρωταγωνίστρια την ιστορία σε μια φίλη της. Είχε ενδιαφέρον η παρουσίαση του πως ένιωθαν όλα τα πρόσωπα για την υπόθεση και την εντυπωσίασε η στάση της μητέρας απέναντι στο φονιά.

Παρασκευή Ν: Της άρεσε που κάθε πρόσωπο αντιμετώπισε διαφορετικά την σκληρή αυτή ιστορία, ενώ ξεχώρισε τη Λώρεν , την αδερφή της Αντόνια, για τη στάση που κράτησε- που συνέχισε να ζει, παρά το σκληρό χτύπημα που δέχτηκε η ζωή της αδερφής της, που προσπάθησε να μην την πάρει από κάτω όλο αυτό. Δεν ενέκρινε τη σχέση  που ανέπτυξε η μητέρα με το δολοφόνο και το σημείο που την τάραξε ήταν όταν ακούμπησε με το χέρι της αυτό το χέρι του δολοφόνου.

Αντωνία: Το θέμα του βιβλίου ήταν ενδιαφέρον, αλλά την κούρασε η χρήση του α ενικού προσώπου- δεν είχε διαβάσει ποτέ ως τώρα κάτι παρόμοιο, με ίδια αφηγηματική τεχνική. Και δεν ενέκρινε ούτε και αυτή τη σχέση που αναπτύχτηκε μεταξύ της μητέρας και του δολοφόνου της κόρης της.

Ευγενία: ήταν ωραίο, όσο πρόλαβε να διαβάσει.

Κατερίνα: Το βιβλίο της άρεσε πολύ , ήταν πολύ ενδιαφέρον. Αυτό που της άρεσε περισσότερο ήταν ότι παρακολουθούμε την ιστορία μέσα από τα μάτια της μητέρας, μέσα από τη δική της οπτική. Και δεν της άρεσε ότι η μητέρα ήθελε να γνωρίσει το δολοφόνο του παιδιού της , αλληλογραφούσε μαζί του, ήθελε να τον σώσει.

Γκιουλσέν: Το θέμα του βιβλίου ήταν πολύ ιδιαίτερο και γι αυτό ενδιαφέρον . Της φάνηκε ότι δε δόθηκε αρκετή βαρύτητα στο πώς η μητέρα ξεπέρασε το φορτίο του χαμού της κόρης της και κατάφερε να σχετιστεί με το δολοφόνο.

Μαριαλένα: Ενδιαφέρον και ιδιαίτερο το θέμα του βιβλίου, αλλά δεν της άρεσε η σχέση της μητέρας με το δολοφόνο. Της εντυπωσίασε πώς ανοίχτηκαν μεταξύ τους αυτοί οι δυο άνθρωποι- παρά το τραύμα της μητέρας.

Ραλία: Το θέμα ενδιαφέρον, πρωτότυπο αλλά της φάνηκε ακατανόητη η στάση της μητέρας. Το πιο περίεργο ήταν ότι η Αντόνια φρόντισε για τη σορό του Κλίφτον και  ότι επισκεπτόταν τον τάφο του στο νεκροταφείο.

Ειρήνη: της άρεσε πολύ το βιβλίο, αν και ξαφνιάστηκε από την σχέση μητέρας- δολοφόνου. Κατέλαβε το γιατί συνέβη αυτό, αλλά θεώρησε ότι ήταν αρκετά απότομη η εξέλιξη.

Παρασκευή Κ: Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε τροφή για σκέψη . Το ότι μια μάνα συγχωρεί το δολοφόνο του παιδιού της, την ξάφνιασε και συγχρόνως της φάνηκε πολύ ενδιαφέρον.

Σεντά: το βιβλίο της άρεσε αλλά η συγχώρεση ου δολοφόνου της φάνηκε ακατανόητη.

Ουλφέτ: ευκολοδιάβαστο το βιβλίο , της άρεσε και το βρήκε πολύ ενδιαφέρον. Ούτε και εκείνη όμως εγκρίνει τη σχέση της μητέρας με το δολοφόνο.

Σεμά: δεν της άρεσε πολύ το βιβλίο και δε θα ήθελε να είναι στη θέση της μητέρας.

Έμμυ: Το βιβλίο της άρεσε και της κίνησε το ενδιαφέρον, αλλά δεν της άρεσε το τέλος. Επίσης της φάνηκε ότι ο χρόνος της ιστορίας κύλησε πολύ γρήγορα.

Σταυριάννα: Εντυπωσιάστηκε από το τέλος, αλλά την κούρασαν οι πολλές πληροφορίες για τη ζωή της μητέρας- της θεώρησε άσχετες και άχρηστες)

Διώνη: Το βιβλίο πολύ ενδιαφέρον και μεγάλη η ανατροπή του τέλους. Της φάνηκε πολύ τραγικό ότι η μητέρα μιλούσε με το δολοφόνο και αν ήταν κάποιος ήρωας θα ήθελε να είναι ο Τζίμυ, αφού θα ήθελε και αυτή να σκοτώσει το δολοφόνο του παιδιού της.

Ελισάβετ: Της άρεσε το βιβλίο, αλλά την εκνεύρισε η εξέλιξη της ιστορίας. Δε θα συγχωρούσε το δολοφόνο  και δεν ενέκρινε τη στάση της μητέρας γενικότερα.

Ελιβιόνα: Ευκολοδιάβαστο το βιβλίο και ενδιαφέρον το θέμα , αλλά υπήρχαν πολλές πληροφορίες που θεωρεί ότι δεν ήταν απαραίτητες.

 

Μαρία: όσο πρόλαβε να διαβάσει, της άρεσε.

Η κ.Κρύου αναφέρθηκε στην ψυχική γενναιότητα της μητέρας να φτάσει να συγχωρήσει το δολοφόνο του παιδιού της- μια πράξη που ταιριάζει στη θρησκεία. Όμως αυτό πηγάζει μέσα από την προσπάθεια της μητέρας να επιβιώσει, αν κατάφερε να συνεχίσει αν ζει. Να μη μετατρέψει σε εκδίκηση τον πόνο της.

Στην συζήτηση που ακολούθησε σχεδόν όλοι συμφωνήσαμε ότι πρόκειται για ένα βαρύ βιβλίο. Η Κατερίνα δήλωσε ότι τη συγκλόνισε η ψυχολογία της μητέρας: το πώς η θλίψη καταβρόχθιζε την ψυχή της, ότι περίμενε να επιτρέψει η κόρη της κάθε μέρα που περνούσε. Η απλότητα με την οποία μίλησε ο Κλίφτον για την υπόθεση της προκάλεσε αποστροφή και κατάλαβε πως η μητέρα λύγισε επειδή μπροστά της δεν είδε ένα τέρας, αλλά ένα απλό παιδί.

 Μας απασχόλησε το ερώτημα αν ο δολοφόνος γεννιέται ή γίνεται και είδαμε ότι σύμφωνα και με το βιβλίο η οικογένεια ενός ανθρώπου μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο για την εξέλιξη της ζωή του.  Ο Κλίφτον ήταν γέννημα μιας κακοποιητικής οικογένειας και ποτέ – προφανώς- δε βίωσε τι σημαίνει αγάπη, αποδοχή, φροντίδα. Η Λούλου, η φίλη του, φέρθηκε πολύ έξυπνα, καθώς απομακρύνθηκε έγκαιρα απ αυτό, - διαβλέποντας ίσως την εγκληματική φύση του.

Η συγγραφέας συγκρίνει την συγχώρεση με την εκδίκηση και φτάνει να καταλήγει στο συμπέρασμα πως η εκδίκηση ισοπεδώνει τον άνθρωπο και τον κάνει κτήνος, ενώ η συγχώρεση αλλάζει την προοπτική της ζωή του.

Αυτό που μας εντυπωσίασε είναι πως ο Κλίφτον δεν ήθελε να ζήσει, δεν επιδίωξε να αλλάξει την ποινή του – ίσως και γιατί κουράστηκε να είναι ένα τέρας, να νιώθει ότι κάνει μόνο το κακό, ίσως και να νιώσει ότι απαλλάσσεται από το παρελθόν του.

Οι υπόλοιποι ήρωες φαίνεται να αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο την υπόθεση: ο μπαμπάς συνεχίζει τη ζωή του, παντρεύεται, κάνει παιδί και η αδερφή της Αντόνια συνεχίζει και εκείνη τη ζωή της. Η Αντόνια πάλι φαίνεται να μη θέλει αν συνεχίζει τη ζωή της και γι αυτό διατηρεί το δωμάτιο της Στέλλας ανέγγιχτο ενώ προσμένει και την επιστροφή της.

Τα παιδιά διατύπωσαν ενδιαφέρουσες απόψεις και – φυσικά- με την απόλυτη οπτική της εφηβείας δε θα συγχωρούσαν το δολοφόνο. Ακολουθούν οι απαντήσεις τους στο ερωτηματολόγιο που τους δόθηκε ηλεκτρονικά. 

Ποιον ήρωα του βιβλίου ξεχωρίσατε και γιατί;

Δύσκολη ερώτηση. Θα έλεγα τον Τζίμμυ, ο οποίος υπέφερε και θρηνούσε την κόρη του στη σιωπή και έπνιγε τον πόνο του με το αλκοόλ, ενώ κάποια στιγμή αποφάσισε ότι πρέπει να προχωρήσει. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του πως αυτά που είχαν συμβεί δεν ήταν αληθινά και να διαγράψει τη Στέλλα από τη μνήμη του, σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Κανένα

Ξεχώρισα περισσότερο από όλους τον δολοφόνο, την αιτία δηλαδή όλου του "κακού",κυρίως γιατί καθόλη την διάρκεια του βιβλίου τον σύγκρινα με πραγματικές περιπτώσεις της καθημερινότητας

Θα έλεγα τον Τζιμμυ, γιατί παρόλο που έχασε το παιδί του κατάφερε κ συνέχισε την ζωή του. Ίσως κ η Λόρεν γιατί με εντυπωσίασε η στάση της.

Η Αντωνία επειδη συγχώρεσε τον δολοφόνο της κόρης της

Στέλλα

Την Αντόνια γιατί με εξέπληξε το ψυχικό σθένος που είχε που κατάφερε να συγχωρήσει τον δολοφόνο της κόρης της

Ο ήρωας που ξεχώρισα ήταν η ηρωίδα, η Αντονια, η μητέρα της Στέλλας. Αλλά και τον Κλιφτον για το ιστορικό του.

Η σχέση που δημιούργησε με το φονιά της κόρης της βοήθησε καθόλου την Αντονια;

Φαίνεται πώς όταν έρχεται σε επαφή με τον φονιά της κόρης της η Αντόνια καταφέρνει "επεξεργαστεί" καλύτερα τα συναισθήματα της και προσπαθεί να κατανοήσει γιατί έγινε ό,τι έγινε. Παράλληλα συνειδητοποιεί οτι δεν υπάρχει νόημα να τον αντιμετωπίζει με μίσος αφού έτσι δεν θα αλλάξει κάτι όσον αφορά τον θάνατο της κόρης της, κάτι το οποίο τη βοήθησε να βρει ψυχική ηρεμία και να αρχίσει μια προσπάθεια να πάρει πίσω τη ζωή της.

Πιστευω πως την βοηθησε να ξαλαφρωσει τον πονο της και να προχωρησει με τη ζωη της αλλα και ισως να καταλαβει την οπτικη του φονια

Πιστεύω πως ναι. Η ίδια άλλωστε ισχυρίστηκε πως η συγχώρεση ήταν το μόνο που θα της επέτρεπε να λυτρωθεί και πως η εκδίκηση δεν θα έφερνε το παιδί της πίσω. (κατά την γνώμη μου, πολύ σωστά σκέφτηκε, γιατί η εκδίκηση ίσως και να σημαίνει ισοπέδωση, πράγμα ίσως τελικά ανόητο).

Προσωπικά θεωρώ πως επειδή δημιούργησε μια άλλη σχέση πέρα από την οικογένεια της ίσως να την βοήθησε, εξίσου κ η θέληση της να τον βοηθήσει και να του φέρει γλυκό κ βιβλίο στη φυλακή.

Ναι

Ναι

Την βοήθησε να επιζήσει και να μην αναλώνεται σκεπτόμενη συνεχώς την εκδίκηση,κάτι που δεν θα την βοηθούσε καθόλου και θα την κρατούσε πίσω.

Ναι η σχέση που δημιουργήθηκε ανάμεσα τους ήταν η βασική αιτία που βοήθησε την Αντονια να προχωρήσει τη ζωή της

 

Θα συγχωρούσατε τον Κλίφτον αν ήσασταν η Αντόνια;

Οχι

Δεν είμαι σίγουρη , αλλά ίσως η απάντηση μου να τείνει πιο κοντά στο ναι. Όπως συνειδητοποίησε και η Αντόνια, δεν υπήρχε κάποιο όφελος στο να μισεί τον Κλίφτον, αλλά αντίθετα το μίσος θα "της έτρωγε τα σωθικά". Πιστεύω πως το να συγχωρεί κάποιος ένα άτομο που του εχει προκαλέσει πόνο μπορεί να ωφελήσει τον ίδιο, ωστόσο κατανοώ πως είναι αρκετά δύσκολο και στην περίπτωση της Αντόνιας, ένα μεγάλο κατόρθωμα.

Οχι γιατι αν και κατανοω πως βοηθησε την Αντονια, πιστευω πως η συγχωρεση του δολοφονου του παιδιου μου θα ηταν μια προδοσια του παιδιου μου απο εμενα γιατι θα ηταν σαν να εγκρινω αυτη την πραξη.

Πολλές φορές όσο διάβαζα το βιβλίο έβαζα τον εαυτό μου στην θέση της πρωταγωνίστριας, και πολλές φορές συμφωνούσα μαζί της. Αν και δεν το λέω με απόλυτη σιγουριά, μιας και αν πραγματικά βρισκόμουν στην θέση της Κούπερ ίσως να το βίωνα αλλιώς, πιστεύω πως τελικά θα συγχωρούσα τον δολοφόνο.

Λολ οχι

Θα τον συγχωρούσα μετά από παρά πολύ χρόνια για να συνέχιζα τη ζωή μου όπως και η Αντονια διότι δεν μπορείς να ζεις με μίσος

Δεν ξέρω αν θα τον συγχωρούσα γιατί χρειάζεται απίστευτη ψυχική δύναμη ,είναι κάτι σχεδόν ακατόρθωτο

Πιστεύω πως εάν ήμουν η Αντονια δεν θα κατάφερνα να τον συγχωρήσω, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Θα ήθελα να πάρω εκδίκηση για τον θάνατο της κόρης μου και θα ήθελα να τον δω να υποφέρει όπως εκείνη. Στη συνέχεια όμως, ίσως, να καταλάβαινα πως με αυτόν τον τρόπο δεν θα συνέχιζα τη ζωή μου και θα παρέμενα ένα φυτό. Πολλές φορές όμως ο μόνος τρόπος για να προχωρήσεις είναι βάζοντας ένα τέλος στο παρελθόν και με την εκδίκηση δεν θα νιώσεις ανακούφιση, βασικά θα νιώσεις αλλά μόνο για λίγο, εκείνη τη στιγμή. Και ακόμα και εάν ήθελα εκδίκηση, πιο οδυνηρό θα ήταν για τον δολοφόνο να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του ξέροντας ότι έχει χάσει την ελευθερία για πάντα. Θα προσπαθούσα να τον συγχωρήσω μετά από πολύ σκέψη και χρόνο και ίσως στο τέλος να το κατάφερνα ίσως όμως και όχι.

Grand Budapest Hotel - "H τιμή και το πένθος ενός κόσμου που χάθηκε"

Χθες το απόγευμα η Κινηματογραφική μας Λέσχη παρακολούθησε την ταινία του Γουες Άντερσον  «Grand Budapest Hotel». Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά δεν είχαν δει παρόμοια ταινία – και αυτό είναι πολύ λογικό καθώς βομβαρδίζονται από ταινίες mainstream,  δράσης, με πολλά εφέ και γρήγορες ταχύτητες.  Παρόλα αυτά η ταινία τους άρεσε και νομίζω ότι κανέναν δεν άφησε ασυγκίνητο αυτό ιδιαίτερο κινηματογραφικό σύμπαν του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Τα χρώματα που χρησιμοποιεί, οι λήψεις του, τα συμμετρικά σκηνικά του, οι πόρτες και τα παράθυρα που ανοίγουν και κλείνουν αδιάκοπα, οι ηθοποιοί καρικατούρες, η εξαιρετική μουσική που ντύνει κάθε πλάνο του.

Υπόθεση: Μέσω, λοιπόν, ενός βιβλίου για το Grand Budapest Hotel που έχει γραφτεί από ένα δημοσιογράφο μετά την διαμονή του εκεί και την συνάντηση του με τον γερασμένο πια και θρυλικό “Zero Moustafa” ιδιοκτήτη του παρηκμασμένου ξενοδοχείου, μαθαίνουμε όχι ακριβώς την ίδια την ιστορία του GBH αλλά του άλλου θρύλου και προκατόχου του Zero, “μεσιέ Γουστάβ”. Η ταινία είναι η ιστορία της ζωής του Γουστάβου, ενός φινετσάτου μαέστρου της ξενοδοχειακής φιλοξενίας, διηγημένη από τον Zero που στα νιάτα του ήταν ένας αμούστακος σκουρόχρωμος μετανάστης και μαθητευόμενος θαλαμηπόλος, προστατευόμενος του μεσιέ Γουστάβ. Το αλπικό ξενοδοχείο βρίσκεται σε ένα φανταστικό κρατίδιο, διασταύρωση Γερμανίας, Πολωνίας και Τσεχίας, την “Δημοκρατία της Zubrowka“, μια φανταστική ονομασία εμπνευσμένη από όνομα βότκας. Με μια ευτράπελη παιδικότητα σε μια ιστορία που γίνεται γρήγορα περιπέτεια με το ένα συμβάν οδηγεί στο άλλο με έρωτα, ζαχαρωτά, φόνους, μυστήριο, καταδιώξεις, απόδραση από την φυλακή, πόλεμο να έρχεται, φασισμό, όπλα και ώριμες ξανθιές κυρίες, το φιλμ έχει ό,τι χρειάζεται μια κωμικοτραγική ιστορία.

Ποια η αγαπημένη σας σκηνή;

Μου άρεσε το μέρος όπου διάφορα ξενοδοχεία κλήθηκαν να βοηθήσουν τους Monsieur Gustav και Zero, όπου κάθε ιδιοκτήτης τών ξενοδοχείων απάντησε και είχε το δικό του lobby boy. Δείχνει πόσο σημαντικός είναι αυτός ο ρόλος και πώς ήταν πάντα να τους εξυπηρετούν και να τους βοηθούν. Κατά κάποιον τρόπο, εκτός από αυτό που είδα, προσωπικά μου άρεσε η ιστορία γιατί πόσο πολύ είδα τον εαυτό μου στον Zero, είναι αυτή η επιθυμία να υπηρετήσεις να ανήκεις και να είσαι τέλειος σε κάτι που επιθυμείς , ή τουλάχιστον να μπορείς να επιβιώσεις μετά από τέτοιες τραγικές περιπτώσεις στη ζωή σου και να μπορείς να βρεις παρηγοριά σε πράγματα που σου έφερναν χαρά κρατώντας τα κοντά στην καρδιά σου όπως έκανε και εκείνος στο τέλος.

Το τέλος

Όταν ο γουστάβ και ο ζιρο κυνηγούσαν τον εχθρό

Την στιγμή την οποία ο μέσιε Γουσταβ πήγε να δει την γριά που πέθανε και παρατήρησε τα νύχια της

Ολη την ταινια

Η σκηνη που ελεγε ο ζιρο οτι ειναι προσφυγας

Που πέθανε η γατα

Η σκηνή στην οποία ο Ζίρο εξηγεί στον Γκουστάβ γιατί έφυγε από την χώρα του.

Η σκηνή που έφυγε ο γούσταβ από την φυλακή και ο Ζιρο του εξήγησε γιατί έφυγε από την χώρα του

Η απόδραση του κυρίου Γουσταβ και των άλλων φυλακισμένων

Τη σκηνή που έσπρωξε ο Ζιρο τον κακό με τις σίδερο γροθιές στο γκρεμό

Εκεινη που ο ζιρο αποκαλυπτει οτι εφυγε απτη χωρα του λογω πολεμου και ο γουσταβ αρχισε να του ζηταει συγνωμη για αυτα που του ειπε

Αυτή που ο Ζιρο μιλουσε στον Γκούσταβ για τον πόλεμο

Τη στιγμή που εξήγησε ο Ζίρο στον μεσιέ Γκουστάβ την ιστορία του (και το "παιχνίδι" με το όνομά του )

Αφού δραπέτευσε ο γουστάβ και μιλουσ εμέ τον ζιρο

 

 

Ποιο μήνυμα ήθελε να περάσει ο σκηνοθέτης;

Πως μπορείς να συνεργαστείς με οποιοδήποτε άτομο ανεξαρτήτως ηλικίας η οτιδήποτε άλλου χαρακτηριστικού, as long as there is communication and respect.

Ότι ο έρωτας δεν έχει ηλικία

That life is unexpected

Αντιρατσιστικο μηνυμα

Ότι πρέπει να αρχίσεις απ τα χαμηλά για να πας στα ψηλά

Έμμεσα παρουσιάζει τα προβλήματα που προκαλεί ο πόλεμος

Για το φασισμό

Ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους χωρίς να ξέρουμε τι έχουν περάσει

Την δύναμη που κατέχει μια πραγματική φιλιά

Οτι μπορεις να πετυχεις κι ας εισαι ενα «μηδεν»

Πιστεύω πως το νοημα που ηθελε να περασει ο σκηνοθέτης ειναι οτι μπορει να υπάρξει μια τοσο δυνατή φιλια μεταξυ δυο τελειως διαφορετικών ατόμων

Θα έλεγα και ξέρω την απάντηση, είναι η τιμή και το πένθος ενός κόσμου που χάθηκε, το οποίο μπορούμε να καταλάβουμε εφόσον ο Zero κράτησε το ξενοδοχείο μέχρι το τέλος για την μνήμη της Agatha αλλά σίγουρα δεν θα έχει ξεχάσει και για τον Monsieur Gustav εφόσον χάρη αυτόν μπόρεσε και έζησε τόσες έντονες στιγμές.

Θεωρώ ότι ήθελε να τονίσει τα προβλήματα των "ανώτερων" σε σύγκριση με τα προβλήματα του πολέμου και της ναζιστικής εξουσίας ,και ακόμη τη δυνατή φιλία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς που όμως ενώθηκαν τόσο όμορφα και πέρασαν όλα αυτά μαζί .

Ένα κοινωνικό μήνυμα το οποίο αφορά ακριβώς τη φιλια