Grand Budapest Hotel - "H τιμή και το πένθος ενός κόσμου που χάθηκε"

Χθες το απόγευμα η Κινηματογραφική μας Λέσχη παρακολούθησε την ταινία του Γουες Άντερσον  «Grand Budapest Hotel». Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά δεν είχαν δει παρόμοια ταινία – και αυτό είναι πολύ λογικό καθώς βομβαρδίζονται από ταινίες mainstream,  δράσης, με πολλά εφέ και γρήγορες ταχύτητες.  Παρόλα αυτά η ταινία τους άρεσε και νομίζω ότι κανέναν δεν άφησε ασυγκίνητο αυτό ιδιαίτερο κινηματογραφικό σύμπαν του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Τα χρώματα που χρησιμοποιεί, οι λήψεις του, τα συμμετρικά σκηνικά του, οι πόρτες και τα παράθυρα που ανοίγουν και κλείνουν αδιάκοπα, οι ηθοποιοί καρικατούρες, η εξαιρετική μουσική που ντύνει κάθε πλάνο του.

Υπόθεση: Μέσω, λοιπόν, ενός βιβλίου για το Grand Budapest Hotel που έχει γραφτεί από ένα δημοσιογράφο μετά την διαμονή του εκεί και την συνάντηση του με τον γερασμένο πια και θρυλικό “Zero Moustafa” ιδιοκτήτη του παρηκμασμένου ξενοδοχείου, μαθαίνουμε όχι ακριβώς την ίδια την ιστορία του GBH αλλά του άλλου θρύλου και προκατόχου του Zero, “μεσιέ Γουστάβ”. Η ταινία είναι η ιστορία της ζωής του Γουστάβου, ενός φινετσάτου μαέστρου της ξενοδοχειακής φιλοξενίας, διηγημένη από τον Zero που στα νιάτα του ήταν ένας αμούστακος σκουρόχρωμος μετανάστης και μαθητευόμενος θαλαμηπόλος, προστατευόμενος του μεσιέ Γουστάβ. Το αλπικό ξενοδοχείο βρίσκεται σε ένα φανταστικό κρατίδιο, διασταύρωση Γερμανίας, Πολωνίας και Τσεχίας, την “Δημοκρατία της Zubrowka“, μια φανταστική ονομασία εμπνευσμένη από όνομα βότκας. Με μια ευτράπελη παιδικότητα σε μια ιστορία που γίνεται γρήγορα περιπέτεια με το ένα συμβάν οδηγεί στο άλλο με έρωτα, ζαχαρωτά, φόνους, μυστήριο, καταδιώξεις, απόδραση από την φυλακή, πόλεμο να έρχεται, φασισμό, όπλα και ώριμες ξανθιές κυρίες, το φιλμ έχει ό,τι χρειάζεται μια κωμικοτραγική ιστορία.

Ποια η αγαπημένη σας σκηνή;

Μου άρεσε το μέρος όπου διάφορα ξενοδοχεία κλήθηκαν να βοηθήσουν τους Monsieur Gustav και Zero, όπου κάθε ιδιοκτήτης τών ξενοδοχείων απάντησε και είχε το δικό του lobby boy. Δείχνει πόσο σημαντικός είναι αυτός ο ρόλος και πώς ήταν πάντα να τους εξυπηρετούν και να τους βοηθούν. Κατά κάποιον τρόπο, εκτός από αυτό που είδα, προσωπικά μου άρεσε η ιστορία γιατί πόσο πολύ είδα τον εαυτό μου στον Zero, είναι αυτή η επιθυμία να υπηρετήσεις να ανήκεις και να είσαι τέλειος σε κάτι που επιθυμείς , ή τουλάχιστον να μπορείς να επιβιώσεις μετά από τέτοιες τραγικές περιπτώσεις στη ζωή σου και να μπορείς να βρεις παρηγοριά σε πράγματα που σου έφερναν χαρά κρατώντας τα κοντά στην καρδιά σου όπως έκανε και εκείνος στο τέλος.

Το τέλος

Όταν ο γουστάβ και ο ζιρο κυνηγούσαν τον εχθρό

Την στιγμή την οποία ο μέσιε Γουσταβ πήγε να δει την γριά που πέθανε και παρατήρησε τα νύχια της

Ολη την ταινια

Η σκηνη που ελεγε ο ζιρο οτι ειναι προσφυγας

Που πέθανε η γατα

Η σκηνή στην οποία ο Ζίρο εξηγεί στον Γκουστάβ γιατί έφυγε από την χώρα του.

Η σκηνή που έφυγε ο γούσταβ από την φυλακή και ο Ζιρο του εξήγησε γιατί έφυγε από την χώρα του

Η απόδραση του κυρίου Γουσταβ και των άλλων φυλακισμένων

Τη σκηνή που έσπρωξε ο Ζιρο τον κακό με τις σίδερο γροθιές στο γκρεμό

Εκεινη που ο ζιρο αποκαλυπτει οτι εφυγε απτη χωρα του λογω πολεμου και ο γουσταβ αρχισε να του ζηταει συγνωμη για αυτα που του ειπε

Αυτή που ο Ζιρο μιλουσε στον Γκούσταβ για τον πόλεμο

Τη στιγμή που εξήγησε ο Ζίρο στον μεσιέ Γκουστάβ την ιστορία του (και το "παιχνίδι" με το όνομά του )

Αφού δραπέτευσε ο γουστάβ και μιλουσ εμέ τον ζιρο

 

 

Ποιο μήνυμα ήθελε να περάσει ο σκηνοθέτης;

Πως μπορείς να συνεργαστείς με οποιοδήποτε άτομο ανεξαρτήτως ηλικίας η οτιδήποτε άλλου χαρακτηριστικού, as long as there is communication and respect.

Ότι ο έρωτας δεν έχει ηλικία

That life is unexpected

Αντιρατσιστικο μηνυμα

Ότι πρέπει να αρχίσεις απ τα χαμηλά για να πας στα ψηλά

Έμμεσα παρουσιάζει τα προβλήματα που προκαλεί ο πόλεμος

Για το φασισμό

Ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους χωρίς να ξέρουμε τι έχουν περάσει

Την δύναμη που κατέχει μια πραγματική φιλιά

Οτι μπορεις να πετυχεις κι ας εισαι ενα «μηδεν»

Πιστεύω πως το νοημα που ηθελε να περασει ο σκηνοθέτης ειναι οτι μπορει να υπάρξει μια τοσο δυνατή φιλια μεταξυ δυο τελειως διαφορετικών ατόμων

Θα έλεγα και ξέρω την απάντηση, είναι η τιμή και το πένθος ενός κόσμου που χάθηκε, το οποίο μπορούμε να καταλάβουμε εφόσον ο Zero κράτησε το ξενοδοχείο μέχρι το τέλος για την μνήμη της Agatha αλλά σίγουρα δεν θα έχει ξεχάσει και για τον Monsieur Gustav εφόσον χάρη αυτόν μπόρεσε και έζησε τόσες έντονες στιγμές.

Θεωρώ ότι ήθελε να τονίσει τα προβλήματα των "ανώτερων" σε σύγκριση με τα προβλήματα του πολέμου και της ναζιστικής εξουσίας ,και ακόμη τη δυνατή φιλία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς που όμως ενώθηκαν τόσο όμορφα και πέρασαν όλα αυτά μαζί .

Ένα κοινωνικό μήνυμα το οποίο αφορά ακριβώς τη φιλια