Λέσχη Ανάγνωσης 2ου ΓΕΛ 2024-2025 : Κάπου να ανήκεις, Φ.Μανδηλαράς

 

 Πρώτη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης του 2^ου ΓΕΛ Κω για τη νέα σχολική χρονιά και η χαρά μας είναι μεγάλη αφού φέτος 30 παιδιά δήλωσαν συμμετοχή, ήρθαν στην πρώτη συνάντηση και έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το βιβλίο του Φίλιππου Μανδηλαρά «Κάπου να ανήκεις » .

Η Μαρία Κ.  αρχικά δεν ενθουσιάστηκε από την ιστορία του βιβλίου, διότι αφορούσε το ποδόσφαιρο που δεν είναι του γούστου της. Αυτό που της άρεσε είναι ότι μιλάνε και οι δύο πρωταγωνιστές και βλέπουμε την ιστορία και από τις δύο οπτικές- και της Ανθής και του Γιάννη - και αυτό που κατάλαβε από την αρχή εξαιτίας της χρήσης του αόριστου χρόνου είναι πως ο ήρωας θα πεθάνει. Αυτό που ξεχώρισε είναι ότι εμφανίζονται οι δύο διαφορετικές πραγματικότητες στις οποίες ζει ο ήρωας - ο ΠΑΟΚ και ο φανατισμός και μετά η μουσική και οι Τρύπες. Σίγουρα δεν θα ήθελε να έχει αυτό το τέλος ο ήρωας. 

Η Κατερίνα πάλι με τη σειρά της μας είπε ότι το βιβλίο μιλάει για την οπαδική βία, για τον οπαδισμό. Ο  ήρωας δεν ανήκει πουθενά, ο Γιάννης  υπέφερε επειδή δεν ανήκει σε μία ομάδα, δεν είχε ενταχτεί σε μία ομάδα ξεκάθαρα. Το βιβλίο αναφέρεται όχι μόνο στον οπαδισμό αλλά και στη σύνδεση του με τον εθνικισμό και το ναζισμό- ίδιες οι πρακτικές τους. Αυτό αφορά βέβαια και τις ελληνικές ομάδες και την ψυχολογία που κρύβεται πίσω από την το χουλιγκανισμό και τις επιθέσεις που συμβαίνουν μέσα στα γήπεδα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει στην εικόνα της δικής μας ομάδας, είναι ξένο προς εμάς, πρέπει να εξοντωθεί.  

Ο Κώστας στην αρχή νόμιζε ότι κάποιος παίρνει συνέντευξη από το Γιάννη για τη ζωή του και για αυτό ήταν γραμμένο κατά αυτό τον τρόπο του βιβλίο. Καθώς προχωρούσε, αντιλήφθηκε ότι μιλούν οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές. Το βιβλίο  του άρεσε πολύ και αυτό που τον εντυπωσίασε είναι πως ο Γιάννης παρόλο που ήταν ενταγμένος σε μια ομάδα και παρόλο που είχε αυτό το κόλλημα με τον ΠΑΟΚ έσωσε τη ζωή του παιδιού που κινδύνευε, ενώ συγχύστηκε πάρα πολύ με το επεισόδιο του με που είχε συμβεί στο σχολείο με το γυμναστή. 

Στην Παρασκευή άρεσε πολύ το βιβλίο , αν και δεν μπορούσε να καταλάβει αυτή την εμμονή με την ομάδα - ίσως γιατί η ίδια δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Η μετάβαση του ήρωα από το κόλλημα με την ομάδα στο κόλλημα με τη μουσική ήταν εντυπωσιακή και της ίδιας της άρεσε, αφού αυτή η μουσική που άκουγε ο βασικός ήρωας είναι ή μουσική που ακούει και η ίδια. 

 Στη Βάλια και τον Κια Χόνγκ άρεσε πάρα πολύ μουσική του υπήρχε μέσα στο βιβλίο, αλλά τη Βάλια τη  συγκίνησε και το θέμα που αφορούσε και το χουλιγκανισμό αλλά και τον ρατσισμό απέναντι σε οποιονδήποτε διαφέρει.

Η Άννα Μαρία, που παίζει και μπάσκετ,  είπε ότι αυτός ο ανταγωνισμός είναι έντονος στις ομάδες. Υπάρχει και στο μπάσκετ, υπάρχει παντού και πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει στη διάλυση μιας παρέας ακριβώς εξαιτίας αυτής της εμμονής που έχει ο καθένας να είναι καλύτερη η δική του ομάδα, να είναι η επικρατέστερη. 

Η Μαρία Α. που παίζει σε ομάδα βόλεϊ ότι αυτό που γίνεται είναι πολύς θόρυβος, όταν παίζουν, και αυτό όταν συνέβη την πρώτη φορά την παραξένεψε , δεν καταλάβαινε γιατί. Όμως αυτό είναι κάτι το οποίο συμβαίνει μέσα στο γήπεδο - δηλ. η πώρωση των θεατών με την ομάδα τους,  αλλά και τα συνθήματα που ακούγονται καθώς και οι βρισιές και τα λοιπά. 

Η Ευγενία μας είπε ότι το βιβλίο της έλυσε πολλές απορίες για την οπαδική βία αλλά και για το θέμα που αφορά το κόλλημα των οπαδών με την ομάδα τους γενικότερα. Δεν περίμενε όμως αυτό το τέλος. Ξεχώρισε το κομμάτι που  αφορούσε τον έρωτα των δύο ηρώων -  το πώς γνωρίστηκαν, το πως ήρθαν κοντά μέσω της μουσικής,  πώς έφτασαν να βγουν στο πρώτο τους και τελευταίο ραντεβού-  τον τρόπο με τον οποίο δόθηκε η σχέση τους. Παράλληλα, και η ίδια επειδή είναι σε ομάδα, μας επιβεβαίωσε αυτό που είπε η και η Άννα Μαρία ότι δηλ. και η ίδια έχει δει μέσα από ομάδες να χαλάνε παρέες.

 Η Αναστασία εντυπωσιάστηκε από το πώς ο Γιάννης εθίστηκε στον οπαδισμό από τους άλλους, δηλ. το νονό του και εξοικειώθηκε με την οπαδική βία. Η Ελένη είπε ότι αυτό που ήταν πολύ συγκλονιστικό είναι αυτή έννοια του οπαδισμού που δινόταν με μεγάλη ζωντάνια από το συγγραφέα, ενώ ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η  μετάβαση του ήρωα από την ομάδα στη μουσική. Παράλληλα πρόσθεσε πως κατανοούσε απόλυτα αυτό που είπε ο Γιάννης, ότι δηλ. στο Δημοτικό θες να είσαι αόρατος , να μη σε εντοπίζουν οι άλλοι, ενώ αυτό αρχίζει να αλλάζει στην εφηβεία. Η Σμαράγδα είπε πάλι ότι της άρεσε το βιβλίο γιατί  καταλαβαίνει αρκετά το ποδόσφαιρο και τους ποδοσφαιρικούς όρους, παρακολουθεί το άθλημα  και αυτό που την συγκλόνισε είναι ότι παρόλο που είχε αντιληφθεί ότι ο ήρωας θα πεθάνει, αυτό τελικά συνέβη στο τέλος. 

Η Εύα είπε ότι  αρχικά ξενέρωσε με το βιβλίο, γιατί δεν της αρέσει το ποδόσφαιρο, μετά κατάλαβε όμως καθώς προχωρούσε το βιβλίο ήταν πολύ ενδιαφέρον. Εκείνο που την εκνεύρισε πάρα πολύ ήτανε ο νονός του Γιάννη τον οποίο τον έκρινε ως απαράδεκτο με το να εξοικειώσει το παιδί με την ομάδα και να τον σέρνει μέσα στο γήπεδο σε τέτοια μικρή ηλικία. Ούτε και αυτή περίμενε αυτό το θλιβερό τέλος για το Γιάννη.

Η Διονυσία πάλι βρήκε πολύ ρεαλιστικό το βιβλίο,αν και της ήρθε λίγο ξαφνικό το τέλος με τη δολοφονία του ήρωα, ενώ στη Ζωή δεν άρεσε καθόλου το βιβλίο και είχε αντιληφθεί ήδη από την αρχή ότι ο Γιάννης θα πέθαινε στο τέλος.

Η Εύα Λ. μας είπε ως στην αρχή το βιβλίο της φαινόταν πάρα πολύ βαρετό γιατί μιλούσε πιο πολύ για τις ομάδες όμως τελικά πιστεύει ότι ήταν ευχάριστα κάποια σημεία και ειδικά όταν στράφηκε ο ήρωας προς την μουσική και δεν νοιαζόταν και τόσο για την ομαδα του . Επίσης όταν γνώρισε την Ανθή στο σχολείο της άρεσε που κάθισαν μαζί και στην τάξη και που αντάλλαξαν σιντι μουσικής.

Όμως δεν της άρεσε καθόλου που πέθανε η μητέρα της Mίνας και του Αντώνη ξαφνικά, μετά ότι μετακόμισε ο Γιάννης στον Πειραιά και δεν του συμπεριφερόταν ωραία μόνο επειδή ήταν ΠΑΟΚ .Tέλος δεν της άρεσε καθόλου που ο Βαγγέλης τον σκότωσε γιατί και καλά θεωρούσε ότι η ομαδα ήταν το παν και επειδή τον είχα προδώσει τον σκότωσε .Κανονικά δε θα έπρεπε να γίνονται τέτοιες βλακείες ,αλλά ακόμα και σήμερα γίνονται τέτοια.

Στη γενικότερη συζήτηση που ακολούθησε τα παιδιά μίλησαν για το θέμα του οπαδισμού, αναλογιστήκαμε γιατί να συμβαίνει αυτό το γεγονός  σε μια εποχή όπως η σημερινή,  ενώ αρκετά παιδιά όπως και η Σιδικά είπε  ότι δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί να νιώθεις έτσι ρατσιστικά απέναντι σε κάποιον επειδή δεν είναι ίδια ομάδα με σένα. Αυτό που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν αρκετά από τα παιδιά είναι ότι δεν γίνεται να έχεις αυτή τη στάση όταν είσαι ένας άνθρωπος που αγαπά απλά την ομάδα του.  Επίσης αναφερθήκαμε στο ρόλο που πολλές φορές παίζουν οι οπαδοί αυτοί που αποτελούν τα λεγόμενα πράγματα εφοδου των ομάδων και οι οποίοι κυκλοφορούν με full face και διάφορα αντικείμενα -  λοστούς, μαχαίρια και λοιπά και έχουνε ο οδηγηθεί πολλές φορές στη δολοφονία οπαδών αντίπαλης ομάδας.  

Βέβαια είπαμε ότι τα αίτια που μπορεί να σπρώχνουμε ένα νέο παιδί  να φερθεί έτσι είναι πάρα πολλά . Τις περισσότερες φορές έχουν αυτά ξεκινάνε από σπίτι- αν και δεν είναι μόνο το θέμα της οικογένειας. Μεγάλο ρόλο μπορεί να παίξει και η  παρέα. Τα κενά που νιώθει να παιδί ή η αδυναμία του να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα μπορούν να το ωθήσουν να μεταλλαχτεί σε οπαδό και να φτάσει σε ακρότητες.

Τα παιδιά δήλωσαν πως δε θα αγόραζαν ποτέ αυτό το βιβλίο οι ίδιοι αν δεν έρχονταν στην λέσχη. Οπότε ήταν καλό που το διαβάσαμε μέσα στη λέσχη. Στους περισσοτέρους άρεσε η διαγραφή των ξεκάθαρων χαρακτήρων των ηρώων  - τόσο του Γιάννη όσο και του Βαγγέλη, του κακού της υπόθεσης. Αρκετά παιδιά στάθηκαν και στη σχέση του Γιάννη με τους φίλους του καθώς και τη στάση που κράτησε όταν πληροφορήθηκε το θάνατο της μητέρας  τους. Τα αποσπάσματα από το βιβλίο που ξεχωρίσαμε ήταν τα ακόλουθα:

Δε μου άρεσε να ξεχωρίζω. Ούτε προς το καλό ούτε προς το κακό. Προτιμούσα να βρίσκομαι στη μέση , ανάμεσα στους πολλούς, ή στην άκρη, μακριά απ όλους , κάτι σας αόρατος , ας πούμε.

Λες και η ζωή είναι ένας αγώνας να κρατήσεις ανέπαφο το τέρμα σου.

Δεν ήμουν αόρατος πια, ούτε άδειος, αλλά διάφανος.

Πρόσεξα κάτι παράξενο στο βλέμμα σου. Μπορεί να ήταν ο φόβος ότι απειλώ τη μοναξιά σου.

 «Μην κάθεσαι και στενοχωριέσαι για τους φίλους, γιατί αυτούς τους κουβαλάμε εδώ», είπε μια μέρα η Μίνα και έδειξε το μέρος της καρδιάς.

Ο χειρότερος εχθρός σου είναι αυτός που πριν ήταν φίλος σου.

Η ζωή ολόκληρη είναι ένα παιχνίδι.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ ΝΑ ΣΑΚΑΤΕΥΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΕΣΥ!!!