Ο Θανάσης αγαπά το μίσος. Επίσης τρελαίνεται για τη μουσική, αλλά εκνευρίζεται με τους καθηγητές του, τους ξένους και τ’ αδέλφια του. Δέρνει τους συμμαθητές του, μαλώνει με τον πατριό του, εγκαταλείπει το σπίτι του, μπλέκεται σε ρατσιστικές οργανώσεις. Προτιμά τη βία, και ό,τι κάνει το βρίσκει σωστό. Βγάζει γλώσσα στη ζωή και τη μουντζώνει. Τι θα γίνει όμως όταν και η ζωή αποφασίσει να του βγάλει τη γλώσσα; Όταν ο ίδιος καταλάβει ότι εκείνο που μισεί περισσότερο είναι το είδωλό του στον καθρέφτη;
Το Στη διαπασών είναι ένα νεανικό μυθιστόρημα, μελωδικό όσο και η μουσική, σκληρό όσο και η εφηβεία. Μιλά γι’ αυτούς που αισθάνονται νικητές, ενώ οι άλλοι τούς θεωρούν χαμένους, ή γι’ αυτούς που βλέπουν τον εαυτό τους σαν λούζερ, αλλά θέλουν να γίνουν νικητές. Αφορά τελικά και όλους εκείνους που κάποια στιγμή καταλαβαίνουν ότι το ίδιο πράγμα που τους «αρρωσταίνει» είναι συγχρόνως η ίδια τους η γιατρειά. Κυρίως, όμως, είναι ένα βιβλίο για τους νέους που δεν αρκούνται μόνο στο να φαντάζονται τη ζωή τους μέσα από τα τραγούδια που ακούν, αλλά πατάνε το stop, βγάζουν τα ακουστικά και αποφασίζουν να τη ζήσουν.
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ
(Τα μέλη αφοσιωμένα στη συζήτηση!Και τα αποδεικτικά στοιχεία των καταχρήσεων - βλ. χυμοί!- διακρίνονται ολοκάθαρα!)
Η Κατερίνα με τον Αποστόλη εντυπωσιάστηκαν από τον τρόπο γραφής του συγγραφέα και συγκεκριμένα τους άρεσε που έγραφε «σαν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί». Παράλληλα- όπως και σε αρκετούς άλλους - άρεσε το ότι οι τίτλοι των ενοτήτων ήταν τραγούδια και μάλιστα τα περισσότερα από αυτά δεν τα γνώριζαν και, αφού ανέτρεξαν στο διαδίκτυο, τα άκουσαν και τους άρεσαν πολύ – αν και τραγούδια μιας άλλης εποχής.
Η Δανάη και η Στέλλα πάλι είπαν πως τους άρεσε η ενότητα που αναφερόταν στο θάνατο της μητέρας και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε, καθώς και το επεισόδιο με τον ανάπηρο στην παρέλαση (πράγμα που έκανε πολλά παιδιά να ανατριχιάσουν..). Επίσης η Δανάη χάρηκε που το βιβλίο δεν είχε το κλασσικό happy end και επέτρεπε στον αναγνώστη να συνεχίσει την ιστορία , όπως ήθελε.
(Η κ. Κρικέλη σε χρέη γκαρσονιού δε δίνει σημασία στο φωτογράφο!)
Η Θωμαή με το Γιάννη εστίασαν στη σχέση με τη Λουίζα και στη στήριξη που πρόσφερε στον Θανάση. Η Άννα με τη σειρά της μίλησε για την ανύπαρκτη στήριξη από την οικογένεια και το γεγονός πως ο Θανάσης ακολουθεί με ευκολία τον Κλεομένη, ο οποίος του προσφέρει το αίσθημα του να ανήκει κάπου. Ωστόσο, η Ελένη με την Μαρία υποστήριξαν πως ο ήρωας είχε πολλά καλά στοιχεία και πως ο ίδιος είχε τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του. Η Μιράντα αναφέρθηκε στο γεγονός πως η μουσική κυριαρχούσε στη ζωή του παιδιού και στο εξώφυλλο του βιβλίου που της άρεσε πολύ. Η Ελένη, ωστόσο, είπε πως τα τραγούδια δεν την έπεισαν ,γιατί ήταν παλιά στο σύνολο τους και δεν αποτελούν πρώτη επιλογή ενός εφήβου.
(Έλα και μια ομαδική φωτό για το αρχείο! Η Θωμαή ντρέπεται!)
Όλοι συμφώνησαν πως η μητέρα ήταν το πρόσωπο που κρατούσε ενωμένη την οικογένεια, αλλά τα μέλη της οικογένειας το συνειδητοποιούν μετά το θάνατό της, όταν πια είναι πολύ αργά να επανορθώσουν. Οι σκηνές του ξυλοδαρμού της μητέρας και ο θάνατος της αποτέλεσαν τα πιο δυνατά και συγκινητικά σημεία του βιβλίου.
Συνολικά η βαθμολογία του βιβλίου ήταν 9! Ωστόσο περισσότερα θα σας πούμε μετά τη συνάντηση με τον ίδιο τον κ. Παπαθεοδώρου!
Το Στη διαπασών είναι ένα νεανικό μυθιστόρημα, μελωδικό όσο και η μουσική, σκληρό όσο και η εφηβεία. Μιλά γι’ αυτούς που αισθάνονται νικητές, ενώ οι άλλοι τούς θεωρούν χαμένους, ή γι’ αυτούς που βλέπουν τον εαυτό τους σαν λούζερ, αλλά θέλουν να γίνουν νικητές. Αφορά τελικά και όλους εκείνους που κάποια στιγμή καταλαβαίνουν ότι το ίδιο πράγμα που τους «αρρωσταίνει» είναι συγχρόνως η ίδια τους η γιατρειά. Κυρίως, όμως, είναι ένα βιβλίο για τους νέους που δεν αρκούνται μόνο στο να φαντάζονται τη ζωή τους μέσα από τα τραγούδια που ακούν, αλλά πατάνε το stop, βγάζουν τα ακουστικά και αποφασίζουν να τη ζήσουν.
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ
Το Σάββατο 21 Φεβρουαρίου η Λέσχη Ανάγνωσης μας συναντήθηκε για να συζητήσει για το βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου «Στη διαπασών», το οποίο παρουσιάζουμε πιο πάνω. Το συγγραφέα τον περιμένουμε στο σχολείο μας στις 14 Απριλίου και ενόψει της συνάντησης μαζί του αποφασίσαμε να διαβάσουμε δύο τουλάχιστον βιβλία του. Όλα τα μέλη της λέσχης ήταν ενθουσιασμένα με το βιβλίο και αυτό φάνηκε και από τη συζήτηση που ακολούθησε.
(Τα μέλη αφοσιωμένα στη συζήτηση!Και τα αποδεικτικά στοιχεία των καταχρήσεων - βλ. χυμοί!- διακρίνονται ολοκάθαρα!)Η Κατερίνα με τον Αποστόλη εντυπωσιάστηκαν από τον τρόπο γραφής του συγγραφέα και συγκεκριμένα τους άρεσε που έγραφε «σαν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί». Παράλληλα- όπως και σε αρκετούς άλλους - άρεσε το ότι οι τίτλοι των ενοτήτων ήταν τραγούδια και μάλιστα τα περισσότερα από αυτά δεν τα γνώριζαν και, αφού ανέτρεξαν στο διαδίκτυο, τα άκουσαν και τους άρεσαν πολύ – αν και τραγούδια μιας άλλης εποχής.
Η Δανάη και η Στέλλα πάλι είπαν πως τους άρεσε η ενότητα που αναφερόταν στο θάνατο της μητέρας και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε, καθώς και το επεισόδιο με τον ανάπηρο στην παρέλαση (πράγμα που έκανε πολλά παιδιά να ανατριχιάσουν..). Επίσης η Δανάη χάρηκε που το βιβλίο δεν είχε το κλασσικό happy end και επέτρεπε στον αναγνώστη να συνεχίσει την ιστορία , όπως ήθελε.
(Η κ. Κρικέλη σε χρέη γκαρσονιού δε δίνει σημασία στο φωτογράφο!)Η Θωμαή με το Γιάννη εστίασαν στη σχέση με τη Λουίζα και στη στήριξη που πρόσφερε στον Θανάση. Η Άννα με τη σειρά της μίλησε για την ανύπαρκτη στήριξη από την οικογένεια και το γεγονός πως ο Θανάσης ακολουθεί με ευκολία τον Κλεομένη, ο οποίος του προσφέρει το αίσθημα του να ανήκει κάπου. Ωστόσο, η Ελένη με την Μαρία υποστήριξαν πως ο ήρωας είχε πολλά καλά στοιχεία και πως ο ίδιος είχε τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του. Η Μιράντα αναφέρθηκε στο γεγονός πως η μουσική κυριαρχούσε στη ζωή του παιδιού και στο εξώφυλλο του βιβλίου που της άρεσε πολύ. Η Ελένη, ωστόσο, είπε πως τα τραγούδια δεν την έπεισαν ,γιατί ήταν παλιά στο σύνολο τους και δεν αποτελούν πρώτη επιλογή ενός εφήβου.
(Έλα και μια ομαδική φωτό για το αρχείο! Η Θωμαή ντρέπεται!)Όλοι συμφώνησαν πως η μητέρα ήταν το πρόσωπο που κρατούσε ενωμένη την οικογένεια, αλλά τα μέλη της οικογένειας το συνειδητοποιούν μετά το θάνατό της, όταν πια είναι πολύ αργά να επανορθώσουν. Οι σκηνές του ξυλοδαρμού της μητέρας και ο θάνατος της αποτέλεσαν τα πιο δυνατά και συγκινητικά σημεία του βιβλίου.
Συνολικά η βαθμολογία του βιβλίου ήταν 9! Ωστόσο περισσότερα θα σας πούμε μετά τη συνάντηση με τον ίδιο τον κ. Παπαθεοδώρου!
Και για να σας δώσουμε μια γεύση μουσικής από το βιβλίο, σας αφιερώνουμε το τραγούδι που "κόλλησε" σε όλους μας! "I don't like Mondays", Boomtown Rats και Bob Geldof.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου