ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου ο σεβασμιότατος μητροπολίτης κ. Ναθαναήλ μας έκανε την τιμή να μας συναντήσει και να μας παραχωρήσει μια συνέντευξη στο χώρο της Πνευματικής Εστίας. Οι μαθήτριες του Γ4 Μαραγκού Κατερίνα και Καπέκα Δανάη και ο μαθητής του Γ2 Παικόπουλος Διονύσης ρώτησαν τον μητροπολίτη και κείνος απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που του έθεσαν τα παιδιά. Τη συζήτηση προσπαθήσαμε να την καταγράψουμε αλλά δυστυχώς μας πρόδωσαν τα τεχνικά μέσα που διαθέταμε και η συζήτηση θα μεταφερθεί όπως τη θυμόμαστε.

Στην ερώτηση για ποιο λόγο έγινε κληρικός ο μητροπολίτης μας απάντησε ότι ποτέ δεν αποτέλεσε όνειρο ζωής να γίνει ιερωμένος. Η ιεροσύνη αποτελεί λειτούργημα και προϋποθέτει την αφοσίωση στον άνθρωπο και την εκκλησία και αυτό είναι κάτι που ανακαλύπτεις στην πορεία. Η ιεροσύνη σημαίνει πως από αγάπη και πίστη αφοσιώνεσαι στο εκκλησιαστικό έργο και δεν αποτελεί εφαλτήριο για ανώτερες επιδιώξεις. Τα αξιώματα δεν είναι αυτοσκοπός αλλά σημαίνουν μεγαλύτερη ευθύνη και ενασχόληση με τα θέματα του σώματος της εκκλησίας και τον ίδιο τον άνθρωπο.

Σε σχετική ερώτηση ο μητροπολίτης τόνισε πως η εκκλησία αγαπάει όλο τον κόσμο και δέχεται τους ανθρώπους ανεξαιρέτως εμφάνισης, καθώς σε κάθε άνθρωπο διακρίνει την εικόνα του Θεού. Η εκκλησία δεν είναι χώρος κριτικής της εμφάνισης του καθενός, αλλά χώρος προσευχής και λατρείας. Επομένως δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αμφίεση για να πάει κανείς να προσευχηθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν οφείλουμε να σεβόμαστε το χώρο και τους υπόλοιπους εκκλησιαζόμενους, όπως σεβόμαστε και το χώρο του σπιτιού μας.

Στην ερώτηση του Διονύση για ποιους λόγους απομακρύνονται οι σημερινοί νέοι από την εκκλησία ο μητροπολίτης απάντησε πως αυτό που πιστεύει είναι πως οι νέοι σήμερα δεν εκκλησιάζονται και όχι πως είναι απόμακροι σε σχέση με την εκκλησία. Εξάλλου, πάντα οι άνθρωποι πίστευαν πως η εκκλησία κινδύνευε και πως μόνο οι γέροι και τα παιδιά πάνε στην εκκλησία. Σε αυτό το σημείο ανέφερε ένα άρθρο από τη "Διάπλαση των παίδων" που είχε γραφεί πριν από 120 χρόνια περίπου, όπου ο συντάκτης διατύπωνε την πρόβλεψη ότι μετά από λίγα χρόνια οι ναοί θα είναι άδειοι από νέους. Η ίδια κινδυνολογία υπάρχει και σήμερα αλλά η εκκλησία δεν αισθάνεται να κινδυνεύει από κάτι.
Επίσης σημαντική ήταν η αναφορά του στο θέμα της προσωπικής ευθύνης που έχουν όλοι οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι που οφείλουν να αλλάξουν τον κόσμο στον οποίο ζουν. Η μιζέρια που κυριαρχεί στη σημερινή εποχή δεν πρέπει να επηρεάζει τους νέους, αλλά αντίθετα να τους ενδυναμώνει και να τους οδηγεί στην αλλαγή. Παράλληλα, αναφέρθηκε στο θέμα της τεχνολογίας και της εξάρτησης των νέων από αυτή και διατύπωσε την άποψη πως όλα τα νέα τεχνικά μέσα πρέπει να αξιοποιούνται με μέτρο. Οι νέοι ας ζήσουν την πραγματική ζωή εγκαταλείποντας την εικονική πραγματικότητα των υπολογιστών.

Στην ερώτηση της Δανάης για το αν τα βιβλία των Θρησκευτικών ανταποκρίνονται στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας , η οποία είναι πολυπολιτισμική και φυσικά πολυθρησκευτική, απάντησε πως όντως τα σημερινά βιβλία δεν ανταποκρίνονται πάντα στις απαιτήσεις των καιρών. Καλό θα ήταν -όπως είπε- να γράφονται από ανθρώπους που έχουν θητεύσει στα σχολεία και γνωρίζουν εκ των ένδον την κατάσταση και όχι από θεολόγους που κατέχουν το θεολογικό κομμάτι, αλλά αγνοούν τις ανάγκες των νέων. Έτσι και τα ίδια τα παιδιά θα μπορέσουν να κατανοήσουν καλύτερα την πίστη μας και να επιλύσουν απορίες και προβληματισμούς των νέων.

Παράλληλα στην ερώτηση που αφορούσε τον αφορισμό από την εκκλησία γνωστών προσώπων (π.χ. ο Ελ. Βενιζέλος, ο Ν. Καζαντζάκης, η Μπουμπουλίνα), ο μητροπολίτης είπε πως αφορισμός σημαίνει ότι παύω να έχω τον έλεγχο πάνω σου και πως αφορισμένος σύμφωνα με πίστη μας είναι όποιος για τρίτη συνεχόμενη Κυριακή δεν πάει στην εκκλησία, με την έννοια ότι έχει αποκοπεί από το Σώμα του Χριστού. Ωστόσο, ο αφορισμός π.χ. στην περίπτωση της ελληνικής επανάστασης εξυπηρετούσε κάποια θέματα (τη διατήρηση του Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη και την προστασία των χριστιανών της Πόλης από πράξεις αντεκδίκησης των Τούρκων). Στην περίπτωση πάλι του Βενιζέλου δεν υπήρξε αφορισμός αλλά ανάθεμα το οποίο δεν υπέγραψε ποτέ η εκκλησία, αλλά εξυπηρέτησε τις πολιτικές επιδιώξεις του βασιλιά. Ωστόσο, η εκκλησία ακόμα και μέσα από αυτή την εχθρική πράξη έκανε μια πράξη αγάπης χτίζοντας με τους λίθους του αναθέματος ένα ναό στο Πεδίο του Άρεως, το ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.

Ευχαριστούμε πολύ τον σεβασμιότατο, που δέχτηκε να συναντηθεί μαζί μας - αν και το πρόγραμμα του είναι φορτωμένο με πολλές υποχρεώσεις- και να απαντήσει στα ερωτήματα μας .