Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

"εγώ εσύ αυτός εμείς εσείς αυτοί"




Κάθομαι και σκέφτομαι. Συλλογίζομαι. Όσο παράξενο κι αν είναι να συλλογίζεται μία 14χρονη μαθήτρια, εγώ συλλογίζομαι. Διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Απ'το τι θα φάω σήμερα το βράδυ ως το ρατσισμό. Και τα δύο, κατά τη γνώμη μου, έχουν την ίδια δυσκολία στο να λυθούν. Λέω να ξεκινήσω με το πρώτο πρόβλημα. Τι θα φάω σήμερα; Λύθηκε αμέσως με ένα άνοιγμα του ψυγείου. Τοστ. Και συνεχίζω.. Χμμ, ρατσισμός. Ναι, υπάρχει στις μέρες μας. Το βλέπω στα βλέμματα των ανθρώπων όποτε μπαίνει ένας μετανάστης - κυρίως Αλβανός ή Πακιστανός και όχι Αμερικάνος ή Γάλλος!!- στο μετρό, στο λεωφορείο, στο τρένο.. Τον κοιτάνε με τόσο μίσος που ώρες ώρες νομίζω πως τους έχει κάνει κάτι ο κακομοίρης. Μερικές φορές πιάνω κι εγώ τον εαυτό μου να τους κοιτάζει έτσι. Αλλά εγώ δεν είμαι ρατσίστρια. Εγώ απλώς τους φοβάμαι. Δεν είμαι η μόνη. Όλοι τους φοβούνται τους ξένους. Δεν πράττω κάποιο έγκλημα. Ή μήπως πράττω; Ουφ, δεν ξέρω. Εσείς οι μεγάλοι έχετε κάνει τον κόσμο τόσο περίπλοκο που ένα παιδί, γιατί αυτό είμαι.παιδί, δεν μπορεί να τον κατανοήσει. Γιατί να τους φοβάμαι τους αλλοδαπούς; Γιατί; Επειδή μερικές φορές οι συνθήκες ζωής τους είναι άθλιες και φτάνουν σε σημείο να ληστεύουν; Εμείς, δηλαδή, δεν το κάνουμε αυτό; Αχ δε σας καταλαβαίνω. Με αυτή τη λογική θα έπρεπε να φοβάμαι και τον ίδιο μου τον εαυτό! Πιστεύω -ναι, πιστεύω, γιατί είμαι άνθρωπος και έχω το δικαίωμα να πιστέψω, να χαρώ να δακρύσω, να φωνάξω, να ζήσω- ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ομορφιά είτε είναι μαύρος είτε είναι άσπρος, είτε μουσουλμάνους είτε μάρτυρας του Ιεχωβά. Είμαστε άνθρωποι και αυτό μετράει. Επανέρχομαι στο θέμα εάν είμαι ή όχι ρατσίστρια. Η ψυχή μου πιστεύει πως δεν είμαι, αλλά οι αυθόρμητες πράξεις μου άλλα δείχνουν. Δείχνουν ένα ρομποτάκι που το καθοδηγεί η κοινωνία και το κάνει να μισεί τα αδέλφια του. Γι' αυτό κι εγώ απο 'δώ και πέρα, θα διαφέρω από εσάς που μας κάνετε ό, τι θέλετε. Ωχ, η μαμά φωνάζει. Έτοιμο το τοστ. Καθώς κατεβαίνω στην κουζίνα, ακούω την παιδική φωνούλα του αδερφού μου να συλλαβίζει :


« εγώ διαφέρω

Εσύ διαφέρεις

Αυτός διαφέρει

Εμείς διαφέρουμε

Εσείς διαφέρετε

Αυτοί διαφέρουν»





Μιρέλλα.




1 σχόλιο:

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Βρε αθεόφοβη! Ακόμα και το τοστ η μαμά στο κάνει;!

Τελικά βλέπεις ότι ο ρατσισμός είναι μάλλον συνθετότερο θέμα από το τι θα φας το βράδυ. Ίσως γιατί δεν ασχοληθήκαμε, οι μεγάλοι, με το φαγητό σας...


ΥΓ. Η κατάληξη, με τον αδελφό σου να κλίνει το "διαφέρω", καταπληκτική!