Το όνομα μου είναι Σαμ.

Κυριακή απόγευμα και στο συνηθισμένο ραντεβού μας με την ομάδα της κινηματογραφικής λέσχης παρακολουθήσαμε την ταινία Το όνομα μου είναι Σαμ.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: Ο Sam Dawsons είναι διανοητικά καθυστερημένος κι έχει την αντίληψη ενός 7χρονου παιδιού. Έχει μια κόρη την οποία απέκτησε κατά την σύντομη σχέση του με μια άστεγη γυναίκα η οποία τους εγκατέλειψε μετά τη γέννα.
Η 7χρονη κόρη του, Lucy Diamond ζει υπό την κηδεμονία του Sam αλλά το πρόβλημα αρχίζει όταν κάποιος κοινωνικός λειτουργός αποφασίζει πως δεν είναι καλό για τη Lucy να μείνει μαζί του αφού μεγαλώνοντας θα γίνει πιο έξυπνη απ’ αυτόν και η σχέση τους βάζει σε κίνδυνο την ανάπτυξή της.
Ο Sam θα ξεκινήσει έναν δικαστικό αγώνα για να προσπαθήσει να κερδίσει την επιμέλεια της κόρης του.

Η ταινία θίγει ένα ένα πολύ σοβαρό ερώτημα:κατά πόσο ένας γονιός με νοητική ανεπάρκεια μπορεί να αναθρέψει ένα φυσιολογικό παιδί. Η ταινία προσπαθεί να βρει την ισορροπία ενός καλού γονιού μεταξύ λογικής και καρδιάς. Ο Σαμ δεν μπορεί να προσφέρει πολλά στην μικρή Λούσι παρά μόνο την ατέλειωτη βαθιά αγάπη του. Είναι αυτό όμως αρκετό; Έξυπνο δράμα με βαθιά ερωτήματα ως προς την ανατροφή του παιδιού καθώς πέρα από την κεντρική ιστορία βλέπουμε και την παράλληλη της πανέξυπνης δικηγόρου, η οποία όμως σαν μητέρα υστερεί, μιας και η δουλειά της μπαίνει συνέχεια μπροστά. Ένας μαγικός Sean Penn σε μια ιστορία που θα σας κάνει να δακρύσετε. Στα plus η μικρή, τότε, Fanning που στέκεται παραπάνω από επάξια δίπλα στα ονόματα Penn και Pfeiffer. (κριτική από την ιστοσελίδα http://www.tenia.gr/2013/05/i-am-sam.html)

  

Τα γενικά συμπεράσματα από την ταινία όπως αυτά αποτυπώθηκαν στη συζήτηση και τα φύλλα εργασίας που απάντησαν οι μαθητές ήταν τα ακόλουθα:

·        Ο κοινωνικός ρατσισμός είναι απαράδεκτος, αλλά αρκετοί παραδέχτηκαν ότι οι ίδιοι έχουν φερθεί κάποια στιγμή στη ζωή τους ρατσιστικά σε κάποιον ηθελημένα ή άθελα τους.

·         Στο ερώτημα αν θα έκαναν παρέα με κάποιο άτομο με αναπηρία κάποιοι απάντησαν ότι δε θα μπορούσαν να κάνουν γιατί θα ήταν δύσκολο να συνεννοηθούν. Η πλειοψηφία ωστόσο είπε ότι θα αποδεχόταν ως φίλο ένα άτομο με ειδικές ανάγκες.

·        Στο ερώτημα: “Πώς αντέδρασες στα πρώτα λεπτά της ταινίας όταν είδες το Sam, κάποιοι παραδέχτηκαν ότι γέλασαν ή ένιωσαν περίεργα αλλά μετά το μετάνιωσαν. Κάποιοι ένιωσαν και λύπηση για το Sam, ενώ άλλοι παραξενεύτηκαν επειδή δεν βλέπουν καθημερινά άτομα με αναπηρία.

·        Στην εξέλιξη της ιστορίας κατέκτησαν την αυτογνωσία και ο Sam και η δικηγόρος του, γεγονός που το αναγνώρισαν οι περισσότεροι μαθητές.

·        Στο ερώτημα τι θα έκαναν οι ίδιοι οι μαθητές αν ήταν η δικαστής που χειριζόταν την υπόθεση του Sam, όλοι οι μαθητές απάντησαν ότι θα αποφάσιζαν να μείνει η Lucy με τον πατέρα της. Παρόλα αυτά κάποιοι είχαν αμφιβολίες για το αν ο Sam θα τα κατάφερνε να τη μεγαλώσει μόνος του.

·        Οι μαθητές γενικά ένιωσαν συγκίνηση και χαρά στο τέλος της ταινίας και ικανοποιήθηκαν από την εξέλιξη της υπόθεσης.
        Όλγα Καζάκη, ΠΕ06

Ερωτόκριτος και Αρετούσα: Ο αποχαιρετισμός τους.

Ολοκληρώνοντας τη μελέτη του αποσπάσματος που υπάρχει στο σχολικό βιβλίο από τον Ερωτόκριτο (Διάλογος Ρήγα - Πεζόστρατου) και αφού ακούσαμε τα δύο αντίστοιχα τραγούδια του αποχωρισμού των δύο νέων, οι μαθητές κλήθηκαν να ενώσουν τους στίχους των δύο τραγουδιών και να παρουσιάσουν έναν διάλογο αποχαιρετισμού και αποχωρισμού αλλάζοντας τα λόγια όπου ήθελαν..

Ένας πολύ όμορφος διάλογος με μπόλικη φαντασία και ωραίο, ρεόντα λόγο ακολουθεί.Είναι η εργασία-συνεργασία των μαθητών του Γ1  Γιώργου Αραπόπουλου και Χρήστου Γιαννόπουλου.Μπράβο και στους δύο!

Ερ:  Άκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα

       Ο κύρης σου με εξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα

Αρ: Τα μαθα Ερωτόκριτε, τι άλλο πια να κάνω;

       Η μόνη μου επιλογή είναι να πεθάνω.

Ερ: Τέσσερις μέρες μοναχά μου δωκε να ανιμένω

       Κι ύστερα να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω

Αρ: Που πας βρε Ερωτόκριτε, θα φύγεις μακριά μου;

      Θα πας σε μέρη μακρινά χωρίς την αγκαλιά μου;

Ερ: Και πως θα σε αποχωριστώ, και πως θα σου μακρύνω;

       Και πως θα ζήσω δίχως σου τον ξορισμόν εκείνο;

Αρ: Θα ναι δύσκολο , θα δεις, μα θα το ξεπεράσεις

      Κάποτε Ερωτόκριτε θα πρέπει να ξεχάσεις

Ερ: Κατέχω το κι ο κύρης σου γρήγορα σε παντρεύει

      Ρηγόπουλο, αφεντόπουλο σαν είσαι εσύ γυρεύει

Αρ: Κανένα ααφεντόπουλο ποτέ μην παντρευτώ

       Γιατί εσέ Ρωτόκριτε έχω στο μυαλό.

Ερ: Και δεν μπορείς να αντισταθείς σαν θέλουν οι γονείς σου

      Νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάζει η ορεξή σου

Αρ : Ο έρως όλα τα νικά, τα πρέπει και τα θέλω

       Κι εγώ μονάχα θέλω σε, όσο κι αν περιμένω.

Ερ: Μια χάρη αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο

       και μετα εκείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω

       Και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερα σου

       Λόγιαζε το παθα για σε να με πονεί η καρδιά σου

Αρ:  Κάθε λεπτό Ερωτόκριτε σε έχω στο μυαλό μου

       Πώς γίνεται να μη σκεφτώ το φύλακα άγγελο μου;

Ερ : Και πιάσε και τη ζωγραφιά που βρες στ αρμάρι μέσα

       Και τα τραγούδια που λεγα κι όπου πολύ σ αρέσαν

Αρ : Λατρεύω τα τραγούδια ου, τα σιγοτραγουδάω

        Κι όσο για τις ζωγραφιές, πολλά τις αγαπάω.

Ερ : Και διάβαζε τα, θώριε τα κι αναθυμού και μένα

        Πως με ξορίσανε για σε πολλά μακριά στα ξένα.

Αρ : Πάντα θα σε σκέφτομαι, πάντα θα σε αγαπάω

         Πάντα θα σ ονειρεύομαι, ποτέ δεν σε ξεχνάω

Ερ : Κι όντε σου πουν κι απόθανα λυπήσου με και κλάψε

       Και τα τραγούδια που βγαλα μες στη φωτιά τα κάψε

Αρ : Όχι Ερωτόκριτε, τραγούδια εγώ δεν καίω

         Εσένα μου θυμίζουνε και όταν τα ακούω κλαίω

Ερ : Όπου κι αν πάω , κι αν βρεθώ, κι ό,τι καιρό κι αν ζήσω

       Τάσσω σου άλλη να μη δω ούτε να αναντρανίσω

Αρ : Ποτέ δε σε ξεχνώ, όσα χρόνια και να περάσουν

        Κι αυτοί που με πολιορκούν λυπάμαι αλλά θα χάσουν.

Ερ:  Κι ας τάξω ο κακορίζικος πως δε σ είδα ποτέ μου

      Ένα κερί αυτούμενο εκράτου κι έσβησε μου

Αρ:  Φύγε Ερωτόκριτε!Δε γίνεται αυτό!

        Παρηγορήσου με άλληνε κι εγώ αποχωρώ!

Ερ:  Κάλλιο έχω σε με θάνατο, παρά άλλη με ζωή μου

       Για σένα εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου..

Γιώργος Αραπόπουλος –Χρήστος Γιαννόπουλος, Γ1

Καιρός των τιμωριών.

Είναι μεγάλη η χαρά μας όταν μαθητές, αποφοιτήσαντες πια από το Γυμνάσιο, μας στέλνουν τις εξαιρετικές εργασίες τους και από το λύκειο. Το ακόλουθο ποίημα γράφτηκε στα πλαίσια εργασίας για το σπίτι στο μάθημα επιλογής Νεότερη Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία, το οποίο διδάσκει η συνάδελφος φιλόλογος κ.Κλεοπάτρα Γιαγιάκου. Μετά τη διδασκαλία του αποσπάσματος από το έργο του Δάντη "Θεία Κωμωδία, Κόλαση, άσμα τρίτο" ο Έντι έγραψε ένα ποίημα μιμούμενος την τεχνοτροπία του ποιητή.

 

 

 

Καιρός των τιμωριών

 

Α μέρος

Η πρώτη η τιμωρία.

 

Μου έστειλεν ο θεός οδηγία τρανή

να ακολουθήσω μια άγρια φωνή

σε δρόμους που γνωρίζει μόνο

αυτός που δεν αισθάνεται πια ανθρώπινο πόνο.

Αμαρτίες  να πληρώσω  την ψυχή μου αν τη βαραίνουν

ή λύτρωση να βρω που μια ζωή επιζητώ.

Ευθύς φτάνοντας στην είσοδο

η άγρια η φωνή μου είπε,

“Αλίμονο σε εκείνους που τους δρόμους αυτούς διαβαίνουν

και την ψυχή τους αμαρτίες την βαραίνουν,

τους περιμένει πόνος, και βάσανα αβάσταχτα,

αιώνια χωρίς ελπίδα θα χύνουν δάκρυα”

Και ευθύς ρώτησα

“Ποιαν αμαρτίαν έχω γω κάμει και την

βαραίνει την πονεμένη μου ψυχή;”

Και η φωνή μονάχα είπε

“Ακολούθα και θα δεις”

Κραυγές παντού κλάματα δυνατά,

εκλιπαρούν των αιώνια να τους συγχωρέσει .

Άνθρωποι γυμνοί, χωρίς τα μάτια τους

περιπλανιούνται  εδώ και εκεί ,

φίδια τους τσιμπάνε στα πόδια ,

και ξανά και ξανά και ξανά.

Τρομαγμένος κράζω “ω φωνή ιερή

του Μεγαλοδύναμου, παιδί πες μου, τι είναι εδώ

τι έχουν κάμει τούτοι οι άνθρωποι”.

“Άνθρωποι αισχροί είναι τούτοι εδώ

γιατί ποτέ τους δεν αγάπησαν τον σύντροφό τους

μα και με άλλους στην ιερή την κλίνη

την συζυγική πολλές φορές επλάγιασαν”

Έντι Ντρέου, Β2 1^ου Λυκείου Κω

 

Κινηματογραφική Λέσχη: Οι Άθικτοι (The Intouchables)

Την Κυριακή 17 Νοεμβρίου η Κινηματογραφική Λέσχη του σχολείου παρακολούθησε την ταινία Οι Άθικτοι. Το σενάριο βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Φιλίπ, ενός δισεκατομμυριούχου αριστοκράτη, ο οποίος, έχοντας μείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα ατύχημα με αλεξίπτωτο, επιλέγει για βοηθό του στην καθημερινότητα τον Ντρις, τον πιο απρόσμενο υποψήφιο, έναν πρόσφατα αποφυλακισμένο μαύρο νεαρό, από τις φτωχές συνοικίες στα προάστια του Παρισιού. Δυο διαφορετικοί κόσμοι συναντιούνται και παρ’ όλες τις διαφορές τους οι πρωταγωνιστές μοιράζονται μια αληθινή φιλία, κωμική και δυνατή, χαρίζοντας γέλιο αλλά και γνήσια συγκίνηση, με ένα θέμα που εκ πρώτης όψεως μόνο αστείο δεν φαντάζει. (http://www.lifo.gr/mag/cinema/1923)

 

Η συνολική εντύπωση ήταν θετικότατη και ψυχαγωγηθήκαμε – με την ουσιαστική έννοια του όρου. Στη διάρκεια της συζήτησης που ακολούθησε ανέκυψαν ζητήματα όπως : γιατί ο έγχρωμος Ντρις είναι και έγχρωμος και μόλις αποφυλακίστηκε – μήπως αυτό είναι ρατσιστική άποψη του σκηνοθέτη;- γιατί ο Ντρις έχει τόσα πολλά προβλήματα με την οικογένεια του, γιατί ο Φιλίπ να επιλέξει τον Ντρις , τον πιο ακατάλληλο υποψήφιο για βοηθό… Οι μαθητές που παρακολούθησαν την ταινία κατέγραψαν τις εντυπώσεις τους στο φύλλο εργασίας που τους δόθηκε και οι απόψεις τους έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Πώς συμπεριφέρεται ο Ντρις στη συνέντευξη ;Για ποιο λόγο νομίζετε ότι φέρεται έτσι;

Συμπεριφέρεται άνετα.

 

Είναι βιαστικός και θέλει να τελειώνει με τη συνέντευξη .Λογικά το κάνει αυτό γιατί δεν πιστεύει ότι θα πάρει τη δουλειά, απλώς θέλει το χαρτί για την ανεργία.

 

Δεν προσπαθεί να πετύχει τίποτα. Είναι ο εαυτός του.

 

Συμπεριφέρεται αυθόρμητα. Δεν είναι σοβαρός, αντιθέτως κάνει χιούμορ. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν το έκανε σκόπιμα. Φέρθηκε με τον τρόπο που εξέφραζε το χαρακτήρα του.

 

Ο Ντρις συμπεριφέρεται σαν να μην πρόκειται να τους ξαναδεί ποτέ ξανά. Γι αυτό ζητάει μόνο το χαρτί .Για να μην ασχοληθούν άλλο μαζί του.

 

Ήταν ο εαυτός του. Συμπεριφερόταν φυσικά.

 

Ο Ντρις στη συνέντευξη συμπεριφέρεται κανονικά , δεν αλλάζει το χαρακτήρα του και μιλάει με χιούμορ. Όπως φάνηκε όλοι ήταν σαν ρομπότ και είχαν μόνο χαρτιά αλλά όχι καρδιά και ψυχή.

 

Στη συνέντευξη ήταν πολύ τολμηρός και αστείος.

 

 

Γιατί ο Φιλίπ επιλέγει να δώσει δουλειά στον Ντρις;

Γιατί τον βρίσκει διασκεδαστικό και πιστεύει ότι θα περάσουν καλά.

 

Γιατί δε θέλει να προσλάβει κάποιον που τον λυπάται. Και θέλει κάποιον μοναδικό που θα του αλλάξει τη ζωή.

 

Γιατί είναι ρεαλιστής.

 

Ο Φιλίπ αποφασίζει να δώσει τη δουλειά στον Ντρις , γιατί ο Ντρις ήταν διαφορετικός από τους άλλους. Δεν του φερόταν σαν να τον λυπάται αλλά με ζεστασιά και αγάπη, τον βλέπει σαν φίλο.

 

Ο Φιλίπ διαλέγει τον Ντρις γιατί δεν τον βλέπει διαφορετικά και ξεχνάει ότι είναι ανάπηρος.

 

Γιατί ο Ντρις δε βλέπει την αναπηρία του Φιλίπ.

 

Γιατί ήταν αυθόρμητος και του συμπεριφερόταν σαν να ήταν ένας κανονικός άνθρωπος χωρίς κινητικά προβλήματα.

 

Γιατί ήταν πολύ άνετος και είχε πλάκα.

 

Γιατί ο Ντρις δε θα έδειχνε έλεος και ακριβώς αυτό ήθελε ο Φιλίπ.

 

Γιατί σε αντίθεση με τους άλλους ήταν άνθρωπος της πράξης κι όχι της θεωρίας.

 

 

Ποια σκηνή της ταινίας σας άρεσε περισσότερο ;Γιατί;

Μ άρεσε όταν ο Ντρις έπαιρνε τον Φιλίπ και έκαναν βόλτες και διασκεδάζανε.

 

Η τελευταία, γιατί ο Ντρις επέστρεψε στη ζωή του Φιλίπ σαν φίλος και τον βοήθησε να ξαναβρεί νόημα στη ζωή του παρά τις συμφορές του.

 

Η σκηνή που μου άρεσε  ήταν εκεί που ο Ντρις του ξύριζε το μουστάκι.

 

Η αγαπημένη μου σκηνή ήταν όταν ο Ντρις ξαναμπήκε στη ζωή του Φιλίπ. Αυτή σκηνή αποδεικνύει πως ο Ντρις ήταν αληθινός φίλος και μόλις άκουσε πως ο φίλος του δεν ήταν καλά, έτρεξε να τον βοηθήσει. Τότε βλέπουμε την αντίθεση και τη διαφορά που κάνει ο Ντρις στη ζωή του Φιλίπ γιατί μόλις γυρνάει ο Φιλίπ γεμίζει χαρά και ενθουσιασμό.

 

Η σκηνή που γύρισε ο Ντρις πίσω και η ζωή του αφεντικού του άλλαξε από το πρώτο λεπτό, όπως όταν τον είχε δει για πρώτη φορά.

 

Εκεί όπου ο Ντρις τον έκανε να χαμογελά.

 

Εκεί που πέταξαν με το αλεξίπτωτο και φοβόταν ο Ντρις.

 

 

 

 

Πώς θα ήταν η ζωή του Φιλίπ αν δεν είχε τόσο μεγάλη οικονομική άνεση;

Θα δυσκολευόταν πολύ να επιβιώσει.

 

Πολύ δύσκολη. Πιθανότατα θα ήταν νεκρός ή θα ζούσε σε κάποιο ίδρυμα.

 

Όπως είπε και στην ταινία οι θεραπείες και τα φάρμακα που χρειάζονταν κόστιζαν πολλά χρήματα και χωρίς αυτά θα είχε πεθάνει.

 

Πιστεύω ότι κανείς δεν θα ενδιαφερόταν , διότι στις μέρες μας όλοι κοιτούν το συμφέρον τους. Η ζωή του θα ήταν μίζερη και βαρετή. Τέλος η ευτυχία γράφεται με Ε και όχι με Ε(υρώ).

 

Προφανώς δύσκολη, εφόσον δε θα μπορούσε να ικανοποιήσει ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες του.

 

Αν δεν είχε τόσο μεγάλη οικονομική άνεση , δε θα μπορούσε να πληρώσει τα φάρμακα ή τους γιατρούς που θα τον πρόσεχα.

 

Δε θα είχε κανέναν από τους εργαζόμενους του, άρα θα ζούσε μοναχικός , χωρίς καμιά βοήθεια.

 

Δε θα μπορούσε να ζήσει γιατί θα είχε πολλά προβλήματα .Πιο πιθανόν να είχε αυτοκτονήσει .

 

Εγώ δεν βλέπω σύνορα.Εσύ;

           Όλα ξεκίνησαν όταν ψάχνοντας στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία από μια εξαιρετική δημιουργία των μαθητών του 2ου ΓΕΛ Ναυπάκτου, στην οποία τα παιδιά απεικόνιζαν έναν κόσμο χωρίς σύνορα. Η φωτογραφία κοινοποιήθηκε στους μαθητές του Γ1 και επειδή τους άρεσε πάρα πολύ αποφάσισαν να την αντιγράψουν στον τοίχο του δικού τους τμήματος.Πολλοί προθυμοποιήθηκαν να δουλέψουν γι αυτό, αλλά τελικά αυτές που το πήραν πάνω τους ήταν οι κοπέλες!(διόλου παράξενο κατ' εμέ!)
      Σήμερα λοιπόν ,μετά τη γιορτή του Πολυτεχνείου, η Νικολέτα, η Ίριδα, η Κατερίνα, η Θάλεια. η Μαρία, η Ζινέτ και η Αθηνά με την πολύτιμη βοήθεια του κ.Βασιλακόπουλου, του καθηγητή των καλλιτεχνικών, δημιούργησαν αυτή την εκπληκτική εικόνα στο τμήμα τους!
Οι φωτογραφίες είναι της Μαρίας, της Ίριδας και της Θάλειας.

Και το έργο ολοκληρωμένο!

Μπράβο σε όλα τα κορίτσια που βοήθησαν!