"Η ομοιομορφία είναι βαρετή" - Διαδικτυακή συνάντηση με τον κ.Παναγιώτη Πιτσίνιαγκα.

 

Το έργο της Γκιουλσέν Χατζηκαρά

  Σήμερα φιλοξενήσαμε στο σχολείο μας (διαδικτυακά πάντα! , μέσω webex )τον κύριο Παναγιώτη Πιτσίνιαγκα, Υπεύθυνο Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων Ενσυναίσθησης – Εμψυχωτή του ΣΚΕΠ.Ο Παναγιώτης απέκτησε κινητική αναπηρία στα 21 του χρόνια, μετά από τροχαίο.

      Ο ΣΚΕΠ (Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους) είναι Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα το οποίο ιδρύθηκε στην Αθήνα, το 2008. Στηρίζεται στο θεμελιώδες δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει ελεύθερα, χωρίς διακρίσεις. Από το 2008 υλοποιεί Εκπαιδευτικά Προγράμματα Εξοικείωσης με την Αναπηρία, στοχεύοντας στην αλλαγή στάσης και νοοτροπίας απέναντι στη διαφορετικότητα. Με αφετηρία το σχολείο και κατάληξη το σύνολο της κοινωνίας, ο Σ.Κ.Ε.Π. επιδιώκει την ομαλή συνύπαρξη σε μια κοινωνία που διαρκώς εξελίσσεται και μεταλλάσσεται.

 

        Η σημερινή συνάντηση – συζήτηση έγινε στο πλαίσιο της ευαισθητοποίησης των μαθητών για θέματα ρατσισμού και ισότητας και μας τίμησαν με την παρουσία τους και οι συνάδελφοι κ. Γεωργακά και κ.Μπούσμπουλα. Παρόλο που ήταν μια μέρα γιορτής , μαθητές του Γ3, Γ5, Γ7 δήλωσαν συμμετοχή προαιρετικά και αφιέρωσαν δύο ώρες στον προσκεκλημένο μας.

 

       Αρχικά ο κ.Πιτσίνιαγκας μας μίλησε για το ΣΚΕΠ και τις δράσεις του και στη συνέχεια αναφέρθηκε στο ατύχημα που τον καθήλωσε στο αναπηρικό αμαξίδιο. Η όλη συζήτηση βασίστηκε στις ερωτήσεις είτε του κυρίου Πιτσίνιαγκα είτε των μαθητών. Όπως , λοιπόν, μας είπε ο ίδιος πριν καθίσει στο αμαξίδιο ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι και έτσι η χρήση του αμαξίδιου έφερε κάτι καινούριο και θετικό στη ζωή του. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά: «Το αγαπώ το αμαξίδιο, διότι μου επιτρέπει να κινούμαι».

    Στην ερώτησή του αν πιστεύουν τα παιδιά πώς στερείται κάποιο άθλημα στη ζωή του , μας μίλησε για τα αθλήματα που μπορεί να κάνει ένα άτομο με αναπηρία και όπως είπε υπάρχουν αθλήματα μόνο για αναπηρία αλλά και αθλήματα άσχετα με αυτή. Ο ίδιος κάνει ράγκμπι με αμαξίδιο.  Έτσι ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να κάνει τα πάντα- το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος με τον οποίο ασχολείται με αυτό.

     Σύμφωνα με τον κ.Πιτσίνιαγκα η αναπηρία δεν αποτελεί εμπόδιο για τη δράση του ανθρώπου. Δε φταίει το σώμα του , η αναπηρία του ή το αμαξίδιο για τη δράση του. Τα εμπόδια τα βάζουμε εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι με τις επιλογές μας- το πώς κατασκευάζουμε τις πόλεις, τα κτίριά μας, πώς έχουμε διαμορφώσει το περιβάλλον μας. Αυτά αποτελούν τροχοπέδη για ένα ανάπηρο, όχι η αναπηρία του. Γι αυτό και θα ήταν καλό η κοινωνία και η πολιτεία να διαμορφώσουν το περιβάλλον , ώστε να βοηθηθούν αυτοί οι άνθρωποι, που μπορούν να κάνουν τα πάντα.

Το έργο του Κων/νου Τσιτσίρη

   Εξάλλου όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας είμαστε εμποδιζόμενα άτομα (γυναίκες σε εγκυμοσύνη, γονείς με μωρά στο καροτσάκι, ηλικιωμένοι σε αμαξίδια..) είτε μόνιμα είτε προσωρινά και γι αυτό πρέπει να αναλογιστούμε τι είδους κοινωνία θέλουμε.

       Ο ομιλητής μας αναφέρθηκε και στη δύναμη των ΜΜΕ που διαμορφώνουν στάσεις και στερεότυπα που κυριαρχούν στην κοινωνία και έχουν να κάνουν με τη διαφορετικότητα. Αν δεν έρθει κοντά ο κάθε άνθρωπος με τους ανθρώπους που διαφέρουν από αυτόν – είτε στη φυλή, είτε στη θρησκεία, είτε στη σεξουαλική ταυτότητα- μπορεί πολύ εύκολα να χειραγωγηθεί, να πέσει θύμα των όσων ακούγονται , να τα πιστέψει με ευκολία.  Η διαφορετικότητα μόνο κέρδος μπορεί να φέρει σε καθένα από εμάς. Είναι πολύ βαρετή η ομοιομορφία. Μέσα από τη γνωριμία μας με τον Άλλο άνθρωπο μαθαίνουμε. Όπως είπε χαρακτηριστικά η μαθήτριά μας η Καλλιόπη «αν δεν ξέρουμε τους άλλους, έχουμε μια περιορισμένη αντίληψη της ζωής».

     Στην ερώτηση των παιδιών για το πώς νιώθουν οι άνθρωποι που τον βλέπουν σε αμαξίδιο, ο κ.Πιτσίνιαγκας τους εξήγησε πώς τα μικρά παιδιά έχουν δίκιο να απορούν για τους ανάπηρους και να ζητούν εξηγήσεις. Το θέμα είναι πώς αντιδρούν οι ενήλικοι σε αυτά τα ερωτήματα και πώς τα εξηγούν στα παιδιά.

  Όσο για το σχολείο – η συμπερίληψη των ατόμων με αναπηρία είναι το ζητούμενο. Το παιδί με αναπηρία σαφώς αντιμετωπίζεται με περιέργεια στην αρχή από τους συμμαθητές του. Στη συνέχεια όμως ενσωματώνεται στην κοινωνία του σχολείου και έτσι εμπεδώνεται το συναίσθημα του ότι ανήκουμε όλοι στην ίδια κοινωνία .

Τέλος η μαθήτρια Γκιουλσέν Χατζηκαρά και ο Κωνσταντίνος Τσιτσίρης χάρισαν διαδικτυακά στον κύριο Πιτσίνιαγκα τα έργα που δημιούργησαν γι αυτόν!

    Η συνάντηση με τον κύριο Πιτσίνιαγκα, ήταν κάτι διαφορετικό από τη συνηθισμένη διδασκαλία και τα παιδιά ευχαρίστησαν τον ομιλητή για όσα συζήτησαν. Σαφώς και οι συναντήσεις αυτές ανοίγουν ένα μικρό παράθυρο σε θέματα που μας αφορούν , αλλά συνήθως τα προσπερνάμε ή τα αντιμετωπίζουμε μόνο θεωρητικά. Αυτή η επαφή των μαθητών με άτομα έξω από τη μικρή, στενή τοπική αντίληψη, διευρύνει το πνεύμα τους, τους δημιουργεί ερωτήματα και καλλιεργεί την ενσυναίσθησή τους.

κ.Πιτσίνιαγκα,οι μαθητές μου και εγώ σας ευχαριστούμε θερμά!!

(Θα ήταν παράλειψή μου να μην ευχαριστήσω και την άξια συνάδελφο  κ. Ειρήνη Κουτρέτση που με σύστησε στον κύριο Πιτσίνιαγκα. Ειρήνη, σε ευχαριστώ)