Τι θα πει ο κόσμος σε όσες είναι Ατίθασες.... (Τα φύλα στη λογοτεχνία - κινηματογραφική προσέγγιση)

 

Στην ενότητα για τα φύλα στη λογοτεχνία μελετήσαμε με τα παιδιά ένα κείμενο από τη φετινή τράπεζα θεμάτων, το λογοτεχνικό κείμενο από το θέμα 14439, ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Αλεχάντρο Παλόμας «Ένας γιος». Το βιβλίο διαπραγματεύεται ένα πολύ ιδιαίτερο και δύσκολο θέμα όπως είναι η διαχείριση της «απώλειας» από ένα παιδί (περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ).  Ωστόσο το απόσπασμα που έχει επιλεγεί αφορά τη σχέση φιλίας του Γκιγε , του μικρού πρωταγωνιστή, με τη Ναζία, τη συμμαθήτρια του που είναι Πακιστανικής καταγωγής καθώς και τα στερεότυπα που σχετίζονται με το συντηρητικό οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο έχει ανατραφεί το κορίτσι και αφορούν τόσο τις μελλοντικές επιλογές του, όσο και το θέμα του γάμου αλλά και της θέσης της γυναίκας μέσα σε μια αυστηρά πατριαρχική, μουσουλμανική  οικογένεια.  Αφού ολοκληρώσαμε τη μελέτη του αποσπάσματος και εντοπίσαμε τα θέματα που θίγονται - θέματα που σε μεγάλο βαθμό αγνοούσαν οι μαθητές - τα δύο τμήματα της Α παρακολούθησαν δυο διαφορετικές ταινίες (βραβευμένες και οι δύο)με κοινό παρονομαστή την καταπίεση της γυναίκας,  αλλά και αξίες βαθιά ριζωμένες στις συντηρητικές κοινωνίας , όχι μόνο της Ανατολής αλλά και των Βαλκανίων και δη της χώρας μας. 

 Η μια ταινία ήταν «Οι ατίθασες» ( Mustang). Πέντε έφηβα κορίτσια ζουν στο πατρικό τους σπίτι στην παραλιακή τους κωμόπολη στη Μαύρη Θάλασσα. Χιλιάδες μίλια μακριά από την Κωνσταντινούπολη και, θαρρείς, χιλιάδες χρόνια από την οποιαδήποτε γυναικεία χειραφέτηση. Δεν γνωρίζεις σε ποια εποχή βρίσκεσαι, μέχρι που κάποια αυτοκίνητα, ή ρούχα, ή ποπ αναφορές το προδίδουν. Οχι, δεν είσαι 50 χρόνια πίσω. Είσαι απλά κολλημένος στο χρόνο, στα ταμπού και σε μία εγκλωβιστική πατριαρχική κοινωνία. Oι γονείς τους έχουν πεθάνει και οι πέντε αδελφές μεγαλώνουν με την γιαγιά-Κέρβερο, που τις τιμωρεί για οτιδήποτε θα μπορούσε να κουτσομπολέψει η γειτονιά, κι έναν βίαιο θείο που απειλεί και σηκώνει χέρι αν υποψιαστεί ότι «έχουν λερώσει την τιμή τους». Και τότε η ανήσυχη γιαγιά και ανυπόμονος θείος σκέφτονται την τέλεια λύση: ξεκινώντας από τις μεγάλες, να τις παντρέψουν με προξενιό. Μία βίαιη διαδικασία «ξεφορτώματος» ξεκινά. Πώς μπορούν να αντισταθούν; Πώς σπάει το χαλινάρι αιώνων από τη ράχη σου; Πώς μπορείς να τρέξεις ελεύθερη, μακριά; (Η περίληψη από το flix)

Η δεύτερη ταινία ήταν το «Τι θα πει ο κόσμος» (What will people say). Η Νίσα είναι μια έφηβη κοπέλα σαν όλες τις άλλες, που ζει στη Νορβηγία. Οταν βρίσκεται έξω, ή στο σχολείο, φλερτάρει, διασκεδάζει, κάνει ό,τι κάνουν και όλα τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της. Στον δικό μας (δυτικό) κόσμο. Οταν όμως βρίσκεται στο σπίτι της, ή στον στενό οικογενειακό της κύκλο, υποδύεται, όσο μπορεί, την τέλεια Πακιστανή κόρη. Ομως η εύθραυστη αυτή ισορροπία που με τόση άνεση συντηρεί καθημερινά, σαν να πρόκειται για δεύτερη φύση της, καταρρέει απότομα όταν ο πατέρας της την πιάνει στο κρεβάτι με το αγόρι της. Αποφασίζοντας να την τιμωρήσει παραδειγματικά, ουσιαστικά την απαγάγει και την στέλνει παρά τη θέλησή της στο Πακιστάν, αναγκάζοντάς την να μείνει με συγγενείς που δεν έχει γνωρίσει ποτέ, σε μια χώρα που της είναι παντελώς άγνωστη. (Η περίληψη από το flix)

         Σκοπός της προβολής ήταν να διακρίνουν οι μαθητές τη θέση της γυναίκας μέσα στην οικογένεια, να κατανοήσουν ότι ο κοινωνικός της ρόλος  ( σε όλες τις εκδοχές: σύζυγος, κόρη, αδελφή) σχετίζονται και με το πολιτισμικό και κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώνονται. Επιπλέον να συνειδητοποιήσουν πως από τη διαμορφωμένη θέση της γυναίκας στην οικογένεια εξαρτώνται άμεσα και οι προσδοκίες των άλλων απέναντί της, αλλά και η συμπεριφορά της ίδιας και των άλλων μελών της οικογένειας.

       Οι μαθητές, αφού είδαν την ταινία και τη συζητήσαμε στην τάξη, συμπλήρωσαν το φύλλο εργασίας στο σπίτι και το παρέδωσαν ως κανονική εργασία .Οι απαντήσεις τους στην πλειονότητά τους ήταν εξαιρετικές και απέδειξαν πως οι μαθητές μας έχουν και λόγο και άποψη και όταν τους δοθεί το βήμα μπορούν να μιλήσουν με τόλμη και συναίσθημα – ειδικά αν η εργασία που έχουν να κάνουν είναι δημιουργική. Ακολουθεί ένα δείγμα των απαντήσεων των μαθητών (όσων έστειλαν τις εργασίες τους σε αρχείο),   το αρχικό κείμενο της τράπεζας θεμάτων εμπλουτισμένο με ερωτήσεις καθώς και τα φύλλα εργασίας των ταινιών.

Με πηρες στα γονατα σου και με κρατησες σφιχτα τοτε. Εκλεισα το 8 εκεινη την ημερα. Το θυμάσαι; Ή το ξέχασες; 

 Όταν πηγες στο σχολείο και ρωτησες την δασκάλα, γύρισα σπίτι και μου ειπες οτι ησουν περηφανος. Το Θυμάσαι;  Ή το ξέχασες;

 Εσύ με πήρες απο το χέρι και χορέψαμε.Το Θυμάσαι;  Ή το ξέχασες; Κάποτε ήσουν περηφανος.

 Όμως   εσύ μου φώναζες και  μου έμαθες να σε φοβάμαι. Το Θυμάσαι;  Ή το ξέχασες;

Εσυ μου έμαθες να μην ανακαλύπτω και να μην εξερευνώ. Το θυμάσαι; Ή το ξέχασες;

Καθε φορα που φωναζες, ήθελα ακόμη και τότε να σε κάνω περήφανο και έψαχνα το λαθος μου.Το θυμάσαι; Ή το ξέχασες;

Εσύ μου φώναζες και  η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου, λογια που μου στέρησαν ενα- ενα τα χαμογελα που θα μπορουσα να εχω. Το θυμάσαι; Η το ξέχασες;

 Και ενα βραδυ επειδη αργησα με χτύπησες. Το Θυμάσαι;  Ή το ξέχασες;

Μου τράβηξες τα μαλλια και οι φωνες σου παιζουν ακομα στο κεφαλι μου. Το Θυμάσαι;  Ή το ξέχασες;

Οι φωνες σου με τσάκισαν,τραυμάτισες  την αυτοπεποίθηση μου, με έκανες να πιστευω οτι δεν αξιζω. Το Θυμάσαι;  Ή το ξέχασες;

 Όλα άλλαξαν σε ένα βράδυ. Με χτύπησες, μου φώναξες, με ταπείνωσες, με παράτησες, με έφτυσες,  απαίτησες να πηδήξω από τον γκρεμό, μου ειπες οτι σε διέλυσα, με πήγες σπίτι σε μια δική σου κατασκευασμένη κόλαση και απαίτησες  να φέρομαι κανονικά, να σε αγαπάω και να σε κάνω και πάλι περήφανο. Εσυ. Ο πατέρας μου. Το θυμάσαι; Ή το ξέχασες.

Όταν ήμουν κοντά σου ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν. Μου έμαθες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα,  ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα.

Το θυμάμαι δεν το ξέχασα.

Αναρωτήθηκα που πήγε ο μπαμπάς μου...σκεφτόμουν ότι δεν μ' αγαπάς πια.

Εσύ αναζήτησες μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά σου με μόρφωση και ευρωπαϊκή κουλτούρα και αρνήθηκες τις ίδιες τις επιλογές σου.Γιατί με έφερες στη Νορβηγία και με σπούδαζες αφού με ήθελες υποταγμένη και φυλακισμένη σε άγνωστες για μένα επιταγές και αξίες; Με απέρριψες και με τιμωρούσες επειδή μεγάλωνα, επειδή χαιρόμουνα σαν μια φυσιολογική έφηβη; Δεν μοιραζόμασταν τίποτα πιά. Να το θυμάσαι αυτό. Μην το ξεχνάς.

Θυμάμαι τα βουρκωμένα ματια σου οταν με ειδες απο το παραθυρο να φευγω και αναρωτιεμαι το  γιατι.Μήπως θυμήθηκες κάτι κι εσύ; Δεν με σταμάτησες και αναρωτιεμαι γιατι επρεπε να τα περασω ολα αυτα και δεν άφησες να φύγω νωρίτερα.  Επέτρεψα στον εαυτό μου να ρίξει  δακρυα για σενα, όμως στόχος μου είναι να δώσω στον εαυτό μου την αγαπη που εσυ δεν μπόρεσες να μου δωσεις και να επουλώσω όλες τις πληγές που εσυ δημιουργησες.

Γιατι εγω τις θυμαμαι και δεν τις ξεχναω.

Ο αγώνας μου ειναι να μην σου μοιάσω, να κάνω τα παντα να μην γίνω σαν εσένα.

 Αυτο δεν το ξεχναω.

 Καλά Χριστούγεννα

Πατέρα και μητέρα,

Μου καταστρέψατε τη ζωή. Μακάρι να μην ήμουν ποτέ κόρη σας. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω - ή μάλλον- αν αξίζει. δεν ξέρω τι με κάνει να πιστεύω πως αυτή τη φορά θα νιώσετε ένοχοι.

Ομολογώ ήταν άκρως ειρωνικό το πως ο μπαμπάς στο γυρισμό μου από το πακιστάν είχε τον εγωισμό να πει πως του κατέστρεψα τη ζωή, σταματημένοι μπροστά από έναν γκρεμό από τον οποίο ο ίδιος με ενθάρρυνε πριν λίγο να πέσω. επειδή του κατέστρεψα τη ζωή. Επειδή σας "ντρόπιασα".

Ζούσα δύο ζωές για εσάς. Πάντα προσπαθούσα να ήμουν καλή, να σας ενέπνεα περηφάνεια, γιατι ήξερα πόσο σημαντική ήταν η εικόνα μου για εσάς - πόσο σημαντικότερη από τον ίδιο μου τον εαυτό. Τόσο, μάλιστα, που όταν "χάλασε" σας ήταν τόσο εύκολο να με ξεφορτωθείτε, να με κάνετε να "μάθω".

Ποτέ δεν θα νιώσετε το φόβο που ένιωσα όταν με εγκαταλείψατε σε μία ξένη χώρα, με ξένους ανθρώπους, με άτομα που θα με μισούσαν όσο και εσείς.Ποτέ δεν θα δείτε κάθε διέξοδό σας να καίγεται, να χάνετε κάθε έλεγχο που είχατε στη ζωή σας.

Δεν έχω σκοπό να σας αλλάξω καμία γνώμη, είναι ανούσιο. Απλά θέλω να ξέρετε πως με αλλάξατε, και εξαιτίας σας κάποια πράγματα θα με στοιχειώνουν για πάντα. Πραγματικά εύχομαι να μην χρειαστεί να σας ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. Σας μισώ.

Αγαπητε πατέρα,
    Γιατι; Γιατι μου το εκανες αυτο; Τι σου εκανα; Ποιο ειναι το παραπτωμα που αξιζει και θανατο; Πραγματικα, το μονο που ζηταω ειναι να ειμαι σαν τα υπολοιπα παιδια. Να μην ειμαι τοσο διαφορετικη. Ειναι πολυ αυτο που ζηταω; Η σταση σου με εχει ξεπερασει. Τετοιες κινησεις δεν τις περιμενα απο εσενα. Ατιμια δεν υπηρχε καμια. Παρεξηγησες ολη την κατασταση. Ειναι αδικο.
    Σε ατιμησα τοσο που μου αξιζει να πεσω απο τον γκρεμο; Τι σοι γονιος θα ελεγε κατι τετοιο στο παιδι του; Η τιμη η δικη σου αναμεσα σε ξετσιπωτους ανθρωπους αξιζει περισσοτερο απο την ζωη μου; Θελω να με αφησεις μονη. Δεν θελω. Θελω να σταματησουν ολα. Δεν αντεχω πια. Απο που αρχισε αυτο; Δεν εχω τελικα το δικαιωμα να νιωθω αγαπη; Θελω να βαλουμε ενα τελος σε αυτο. Προσπαθησαμε ομως και δεν πετυχε. Επεστρεψα τελικα και εσεις με αρραβωνιαζετε με εναν τριτο τεταρτο. Τι γινεται; Ειμαι τελικα ενα μηχανημα αναπαραγωγης; Προγραμματισμενη να καθαριζω και να μεγαλωνω παιδια; Πατερα νομιζα πως ησουν περηφανος για εμενα. Νομιζα πως ηθελες να με δεις να θριαμβευω. Ημουν λαθος τελικα ο μονος λογος που ζω ειναι για να φερω δυο οικογενειες μαζι μονο και μονο για το δικο σου συμφερων; Δεν ειναι δικαιο. Ηθελα να ουρλιαξω απο την αδικια που νιωθω μεσα μου. Νομιζω πως επρεπε να το περιμενα. Ηταν αναμενομενο.
    Τωρα πια εχω φυγει. Δεν αντεξα αλλο. Μην με ακολουθησεις πατερα. Σου γραφω για να σου πω ενα τελευταιο αντιο. Οι πραξεις σου ηταν αναξιες. Ηταν ατιμες. Αντιο τωρα. Φευγω.
Αντιο, Νίσα

 

Αγαπητέ πατέρα,

Ξέρω ότι δεν έχουμε επικοινωνήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό, αλλά η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν αυτή τη στιγμή από τότε που έφυγα, τη στιγμή που θα είχα την ψυχική δύναμη να σε αντιμετωπίσω. Κατέληξα λοιπόν στο να πιστεύω ότι η καλύτερη λύση, είναι να σου στείλω ένα γράμμα γιατί με αυτόν τον τρόπο δε θα χρειαστεί να κρατήσουμε επαφές. Δεν είχα το θάρρος βέβαια τότε, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα σταθώ για τον εαυτό μου.

Έχει περάσει σχεδόν ένας  χρόνος από την τελευταία φορά που σας είδα, όμως ομολογώ αυτή η απόσταση με έκανε πιο δυνατή και ανθεκτική στις δυσκολίες. Δεν έχω σκοπό να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου και να πω ότι αυτός ο χρόνος ήταν ο καλύτερος της ζωής μου γιατί για ένα κορίτσι μόνο του χωρίς την οικογένειά του, τίποτα δεν είναι εύκολο. Παρ΄ όλα αυτά νιώθω ότι βρήκα τον εαυτό μου, καθώς και το νόημα της ζωής. Δε θέλω να γίνω γιατρός. Πότε δεν ήθελα για να είμαι ειλικρινής, αλλά για να σε κάνω χαρούμενο ποτέ δεν παραπονέθηκα ή έφερα αντίρρηση. Ο στόχος μου είναι να γίνω δασκάλα, όχι επειδή το σιχαίνεσαι, αλλά επειδή μ’ αρέσει. Από εδώ και πέρα, μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα ότι ο εαυτός μας έχει προτεραιότητα και κανένας άλλος. Άργησα να το καταλάβω όμως άξιζε τον κόπο, γιατί τώρα πια ξέρω ότι το μόνο άτομο που μπορείς να βασιστείς χωρίς να σε προδώσει είσαι εσύ ο ίδιος.

Η απορία μου όμως, που με στοιχειώνει η σκέψη αυτή κάθε βράδυ, είναι γιατί με άφησες να φύγω. Ξέρω ότι με είδες, ξέρω ότι αν ήθελες θα μπορούσες να με έσερνες ξανά μες στο σπίτι, ξέρω ότι μετά θα έπρεπε να αντιμετωπίσω τις συνέπειες. Όμως γιατί δε με σταμάτησες. Αυτή τη ζωή που μου επιλέξατε να κάνω, δε θα ξανά επιτρέψω να την περάσει κανείς, διότι τα τελευταία χρόνια ήταν απαίσια και τραυματικά. Για αυτό θα γίνω δασκάλα, γιατί όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, αξίζουν να έχουν ό,τι επιθυμούν χωρίς διακρίσεις.

Δε θα αναλύσω τη ζωή μου σε ένα γράμμα. Αν έχεις την ανάγκη να τα ακούσεις, εγώ εδώ θα είμαι. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να σου γράψω, αλλά δε το μετανιώνω. Ελπίζω όλοι να είστε καλά και σας σκέφτομαι καθημερινά.

 

 

 

Με πολύ αγάπη και σεβασμό,

η κόρη σας Νίσα        

Γιαγιά,

  Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω πόσο καλά είμαστε μακρυά σου αλλά και πόσο σε μισώ.

  Αρχικά,θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω σκοπό να σου πω που είμαστε. Είμαστε πολύ καλά και χαρούμενες μακρυά σας. Πριν ένα μήνα αρχίσαμε να ξανα πηγαινουμε στο σχολειο βέβαια η προσαρμογή ήταν δύσκολη και χρειάστηκε να κάνουμε κάποια επιπλέον μαθήματα ώστε να φτάσουμε το επίπεδο της τάξης. Όλο αυτό φυσικά θα μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει εάν εάν δεν μας κρατούσατε φυλακισμένες στο ίδιο μας το σπίτι, μέχρι και το σχολείο είχατε απαγορεύσει. Ακόμα να καταλάβω γιατί ο λόγος της γειτόνισσας υπερίσχυσε από των εγγονών σου. Αν την έβαζες στη θέση της αντί να την ακούσεις, θα ήμασταν μαζί, δεν θα χρειαζόμασταν επιπλέον μαθήματα και πιθανώς να είχαμε αποφύγει έναν  θάνατο. Αυτό είναι το πρόβλημά σου γιαγιά, δεν αντιδράς όπως και όταν πρέπει και για αυτό σε μισώ.

  Γιαγιά σε μισω. Σε μισω γιατί δεν έβαλες τη γειτόνισσα στη θέση της και την πίστεψες χωρίς δεύτερη σκέψη. Σε μισω γιατί μαζί με τον γιο σου μετατρέψατε το σπίτι σε φυλακή. Σε μισω γιατί και εσυ υπήρξες νεα νύφη που δεν γνώριζε τον άνθρωπο που θα παντρευόταν, ξέρεις καλύτερα από τον καθένα ποσό τραυματική είναι αυτή η εμπειρία κι όμως, έχοντας ζήσει όλο αυτό, επέστρεψες να συμβεί το ίδιο στις εγγονές σου. Ήταν πολύ μικρές γιαγιά και το ήξερες. Επέτρεψες να μεταφερθούν από τη μια φυλακή στην άλλη πάντα χαμογελαστή. Ποτέ δεν θα καταλάβω πως το έκανες αυτό. Εξαιτίας σου χάσαμε την Ετσέ. Εσυ τον άφηνες και δεν αντιδρούσες ώσπου αυτοκτόνησε. Υποθέτω πως ο θάνατος της εγγονής σου δεν ήταν αρκετός και για αυτό τον άφηνες να κάνει τα ίδια στη Νουρ. Δεν θέλω να φαντάζομαι τι θα είχε γίνει αν δεν είχαμε φύγει. Γιαγιά σε απεχθάνομαι και είμαι σίγουρη πως το ίδιο νιώθουν και οι γονείς μου όπου και αν είναι. Θα πίστευαν πως θα μας προσεχές και συνέβαλες στη δυστυχία και στα τραύματα μας.

  Δεν θελουμε να μας ψάξεις ούτε να απαντήσεις. Απλά θέλω να ξέρεις πως απέτυχες σαν κηδεμόνας όχι επειδή ,όπως σου είπαν, τριβόμασταν στους λαιμούς κάποιων αγοριών αλλά επειδή δεν αντέδρασες. Προδωσες την εμπιστοσύνη των γονιων μας και ξέρω πως ο Θεος θα σε τιμωρήσει για όλα όσα έκανες.

  Η εγγονή σου Λαλε

Αγαπημένη μου γιαγιά,

Πέρασαν μέρες, μήνες και χρόνια από την τελευταία φορά που σε είδα και από τότε σιωπή.Τα χρόνια που ζήσαμε μαζί σου δεν ήταν σίγουρα τα καλύτερα της ζωής μου,το αντίθετο θα έλεγα. Παρόλαυτα ξέρω ότι έστω και λίγο μας αγάπησες όσο και αν οι πράξεις σου έδειχναν το αντίθετο εγώ το ξέρω.

   Ξέρω ότι αναρωτιέσαι που είμαι, τι κάνω και που μένω τόσο καιρό αλλά δεν σου στέλνω τι γράμμα αυτό για να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις αλλά για να σου εξηγήσω επιτέλους τον λόγο που έφυγα. Ο κλοιός είχε αρχίσει να στενεύει γύρω μου .Μας έβλεπα κάθε μέρα να λιγοστευουμε και ταυτόχρονα να διαλυόμαστε. Είδα την μια μου αδερφή νεκρή και την άλλη δυστυχισμένη και εγώ να ζω έναν εφιάλτη ,ο οποίος δεν είχε σταματημό. Κάθε μέρα που ξυπνούσα ευχόμουν όλα αυτά να είναι απλά ένα κακό όνειρο το οποίο με το που θα άνοιγα τα μάτια μου θα τελείωνε. Όμως όχι τίποτα δεν τελείωνε.Δεν μπορούσα να παίζω με τους συμμαθητές μου,δεν μπορούσα να μιλάω ελεύθερα σε κανέναν, έπρεπε πάντα να κάνω αυτό που εσύ θεωρείς ηθικό και αξιοπρεπές με μόνο αποτέλεσμα εγώ να ζω μια ζωή,η οποία απείχε από τις δικές μου επιθυμίες. Χάσαμε τους γονείς μας νωρίς και εσείς όχι απλά δεν μας σταθήκατε όπως ελπίζαμε αλλά μας αναγκάσατε να ζούμε δυστυχισμένες για χρόνια ολόκληρα.

  Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπεις ούτε εσύ ούτε ο θείος μας αλλά εύχομαι τουλάχιστον να είστε καλά και όσο πιο μακριά μου γίνεται.

                                           Λαλε

Γεια σου γιαγιά ,

  Φύγαμε από το σπίτι έτσι  απότομα για λόγους που αντιλαμβάνεσαι. Αποφάσισα να σου στείλω για να σου πω κάποια πράγματα, που λόγω της κατάστασης δεν μπόρεσα να στα πω ποτέ.

   Ευχαριστούμε καταρχάς γιαγιά, που μετά  τον θάνατο των γονιών μας μας προστατεύεις εσύ. Έχεις σκεφτεί όμως πως μπορεί να  το έκανες με λάθος τρόπο ; Γιαγιά ήμασταν μικρές και ανώριμες, δεν καταλαβαίναμε πολλά από τα „μη”  που μας επιβαλες  να έχουμε και να ανεχόμαστε .Γιατί άφησες  να είναι έτσι  ζωές μας και να πάθουμε ότι πάθαμε; Γιαγιά ειχαμε ανάγκη μια στήριξη ,κάτι … Αλλά εσύ δεν μιλούσες και άφηνες να συμβούν σοβαρά πράγματα , δεν σε κατηγορώ μπορεί να φοβόσουν κι εσύ ότι αν μιλούσες ο Θείος θα αντιδρούσε , Αλλά γιαγιά ήταν ένα θέμα που ήταν πολύ σοβαρό κι εσύ τα άφησες να συμβεί, αναφέρομαι στο θέμα με την Εσέ και τον θείο που το γνώριζες και δεν έκανες τίποτα πως μπόρεσες ;γιαγιά πως ; Δες που κατέληξε, γιατί όταν έπρεπε να ήσουν δυνατή, δεν ήσουν Όταν χρειαζόταν για να εμποδίσεις όλα αυτά και να ήταν μαζί μας σήμερα. Γιαγιά τα λόγια τώρα δεν κάνουν κάτι δε γυρνάνε πίσω το χρόνο, θέλω απλά να ξέρεις πως η δασκάλα μου μας προσέχει πολύ καλά και όλα κυλάνε πολύ διαφορετικά και όμορφα, έχουν αλλάξει ζωές μας και λυπάμαι που δεν είσαι κι εσύ στην καινούρια μας ζωή. Τα λάθη δε σβήνονται ποτέ.

   Δε στα λέω μόνο για να σε κάνω να νιώσεις τύψεις απλά τα κρατούσα μέσα μου όλο αυτό τον καιρό, συγνώμη που κατέληξαν έτσι τα πράγματα, ίσως είναι καλύτερα έτσι για όλους μας.

 

            Με μεγάλη στεναχώρια, η εγγονή σου Λάλε.

Γκιγε και Ναζια by giota

Mustang by giota

What Will People Say by giota