"'Ηλιος με μουστάκια" - 2η συνάντηση με τη Λέσχη Ανάγνωσης της Α' Λυκείου

 

Γίνεται οι τούρτες να μην έχουν μόνο μια γεύση; Μπορεί να μη φταίμε εμείς όταν κάτι δε μεγαλώνει; Οι γλάροι πώς βρίσκουν το δρόμο τους για τη θάλασσα; Πώς διατηρούμε στη μνήμη μας τους αγαπημένους μας που χάθηκαν για πάντα; Γίνεται να αγαπήσουμε κάποιον που δεν ξέραμε πριν; Και ο μεγαλύτερος μας εαυτός πώς θα μας οδηγούσε στο μέλλον;

Κυριακή 4 το απόγευμα και παρέα με τ@ς μαθητ@ς της Α’ Λυκείου βρεθήκαμε και πάλι στη βιβλιοθήκη του σχολείου στη δεύτερη συνάντηση της χρονιάς. Το βιβλίο που είχαμε να διαβάσουμε και να συζητήσουμε ήταν ο «Ήλιος με μουστάκια» της Μελίνας Σιδηροπούλου. Το βιβλίο , ένα βιβλίο ενηλικίωσης, έχει κεντρικό πρόσωπο τη Μαρίνα. Οι 26 ιστορίες , κομμάτια- στιγμιότυπα της ζωής της ηρωίδας, κινούνται στα όρια της πραγματικότητας και του μαγικού ρεαλισμού . Ιστορίες που θυμίζουν ημερολογιακή καταγραφή, που μοιάζει να συνθέτουν ένα σύνολο στιγμών που δε θα ξεχάσει η Μαρίνα.

Η Κατερίνα έκανε την αρχή στη συζήτηση . Ο απλός , αλλά όχι απλοικός λόγος , τα βιογραφικά στοιχεία της συγγραφέα, αλλά και τα μηνύματα που περνούσε η καθεμιά ιστορία με απλότητα ήταν τα στοιχεία που ξεχώρισε. Αγαπημένη της ιστορία «Life is a cake, not a piece of» αλλά και η ομότιτλη με το βιβλίο για το γάτο Αντριάνο. Η Ραφαέλα συμφώνησε με την Κατερίνα. Το βιβλίο ήταν πολύ ωραίο και αγαπημένη της ιστορία η ιστορία του Αντριάνο- οι σκέψεις της Μαρίνας για το γάτο ήταν πολύ τρυφερές. Παράλληλα, της άρεσε η περιγραφή της σχέσης με την αδερφή της  αλλά και η φαντασία που διατρέχει το βιβλίο και ο κόσμος περιγράφεται μέσα από αυτό το πρίσμα.  Ο Γιώργος ξεχώρισε την εικονογράφηση του βιβλίου καθώς και τον τρόπο γραφής. Αγαπημένη του ιστορία «Η Λεμονιά», γιατί ήταν πολύ συναισθηματική , αλλά και η τελευταία «Time to say» στην οποία ο μελλοντικός εαυτός μιλάει στη Μαρίνα.  Η Αντριάνα μπερδεύτηκε αρκετά με τον τρόπο γραφής- κινείται μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας- αλλά παρόλα αυτά ξεχώρισε και εκείνη δύο ιστορίες : τη Λεμονιά και τον Ήλιο με μουστάκια. Στην ‘Ιριδα άρεσε η ιστορία του παππού από το μέτωπο, που δείχνει την ανθρωπιά και το μεγαλείο του ανθρώπου. Γενικά όμως αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν ότι η ηρωίδα έτεινε να βλέπει αισιόδοξα όλα τα συμβάντα της ζωής της – ακόμη και στο διαζύγιο των γονιών είδε μια θετική πλευρά.

 Η Ουλφέτ βρήκε ευκολοδιάβαστο το βιβλίο και τη συγκίνησε η τελευταία ιστορία του βιβλίου στην οποία η ίδια είδε τη γιαγιά –και όχι το μελλοντικό εαυτό της συγγραφέα- να δίνει την ευχή στην εγγονή της. Η Σεμά και η Σεντά δεν κατάλαβαν ιδιαίτερα τις ιστορίες και τον τρόπο που συνδέονταν μεταξύ τους – η ανάμειξη ρεαλισμού /φαντασίας τις μπέρδεψε. Ωστόσο, στη Σεντά άρεσε η ιστορία «Life is a cake, not a piece of» στην οποία συνδέονταν η ζωή και τα γλυκά.  Η Μαριλένα βρήκε πολύ ευφάνταστους τους τίτλους των ιστοριών και ευκολοδιάβαστο το σύνολο του βιβλίου. Έθιγε δύσκολα θέματα – διαζύγιο, θάνατος, χωρισμός- με έναν πολύ όμορφο τρόπο και αγαπημένες της ιστορίες ήταν η «Lufthansa» και η εικόνα των γλάρων να ακολουθεί το διάδρομο προσγείωσης που δημιουργείται από το αεροπλάνο (το τεράστιο εργόχειρο των επιβατών..) καθώς και η τελευταία «Time to say». Τέλος η Βικτώρια, παρόλο που τη δυσκόλεψε η γλώσσα –και κατέφυγε αρκετά συχνά στο google translate- διάβασε ολόκληρο και της φάνηκε σαν μια ημερολογιακή καταγραφή της Μαρίνας, σα να κρατούσε σημειώσεις καθώς μεγάλωνε.  Της άρεσε η ιστορία με το δίσκο του μπαμπά «Ιπτάμενος δίσκος» , αλλά και η ιστορία με τους γλάρους και τον Αντριάνο το γάτο.

Στη συζήτηση που ακολούθησε μιλήσαμε για τον πολύ όμορφο λόγο με τον οποίο δόθηκαν δύσκολα θέματα καθώς και για την υπέροχη εικονογράφηση του βιβλίου -  κάθε σελίδα και ένας μικρός πίνακας ζωγραφικής.  Οι παιδικές, εφηβικές αγωνίες αλλά και αργότερα οι ενήλικες στιγμές δίνονται με ένα μαγικό τρόπο – γλυκό, τρυφερό αλλά και συγχρόνως αληθινό. Η φαντασία που διατρέχει όλε στις ιστορίες είναι εκείνη που μας κέρδισε τελικά – και όπως είπε και η Κατερίνα μας θύμισε έργα ζωγραφικής του Νταλί , στα οποία απελευθερώνεται πλήρως η φαντασία του καλλιτέχνη. Άλλωστε η λογοτεχνία υπάρχει στη ζωή μας για να βοηθήσει τη διαφυγή μας από την πραγματικότητα , να δώσει μια άλλη διάσταση στο ρεαλισμό.