Οι μαθητές του 1ου Ιπποκρατείου Γυμνασίου Κω σας καλωσορίζουν στον χαρούμενο κόσμο τους! Ελάτε να μοιραστείτε τις σκέψεις μας,τις δημιουργικές ιδέες μας και .....ό,τι άλλο προκύψει!
Ο μητροπολίτης Κω και Νισύρου Ναθαναήλ προσκάλεσε τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων να γιορτάσουν τη σημερινή μέρα στην Πνευματική Εστία της Μητρόπολης. Στην πρόσκληση του ανταποκρίθηκαν πολλοί εκπαιδευτικοί οι οποίοι συγκεντρώθηκαν σήμερα στις 11:3ο στην Πνευματική Εστία για να συνεορτάσουν την ημέρα των Τριών Ιεραρχών.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με το απολυτίκιο των Τριών Ιεραρχών από τον κ. Μιχαήλ Ανδρέου και την ομιλία του θεολόγου του 2ου Γυμνασίου Κω, κ. Σωτήρη Μπάρδα, ο οποίος αναφέρθηκε στη ζωή και το κοινωνικό, θεολογικό και εκπαιδευτικό έργο των Ιεραρχών. Η γιορτή συνεχίστηκε με μουσική από το Κέντρο Μουσικών Σπουδών του κ. Καματερού. Οι συμμετέχοντες απο το Κέντρο Μουσικών Σπουδών ήταν :
Τσαμπίκος Καματερός (πιάνο)
Δημήτρης Καματερός (κλαρινέτο)
Θανάσης Πουλιού (σαξόφωνο)
Αλέξης Παντελίδης (τραγούδι)
Μαρία Ζησοπούλου (τραγούδι)
Το πρόγραμμα περιλάμβανε μια ωραία επιλογή τραγουδιών. Το Caro mio ben (Giussepe Giordani), το οποίο ερμήνευσε εξαιρετικά ο Αλέξης Παντελίδης
και το Die forelle (Franz Schubert), το οποίο τραγούδησε υπέροχα η Μαρία Ζησοπούλου.
Ακολούθησε η μουσική από το χαμόγελο της Τζοκόντα του Μ. Χατζιδάκι
και το πρόγραμμα έκλεισε με την μπαλάντα του Ούρι, από τον Α. Παντελίδη και την Περιμπανού από την Μ. Ζησοπούλου.
Ο μητροπολίτης κ.κ. Ναθαναήλ ευχαρίστησε τους εκπαιδευτικούς, που προσήλθαν στη γιορτή και συγκινημένος αναφέρθηκε στο δύσκολο έργο που επιτελούν. Τέλος πρόσφερε συμβολικά σε όλους τους παρευρισκόμενους το βιβλίο του Φ. Ντοστογιέβσκι "Το όνειρο ενός γελοίου".
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την Ιερά Μητρόπολη και τον μητροπολίτη για την λιτή και συγκινητική γιορτή και να ευχηθούμε να ακολουθήσουν παρόμοιες εκδηλώσεις.
Γιορτή των Τριών Ιεραρχών σήμερα και όλη η εκπαιδευτική κοινότητα γιορτάζει τους προστάτες των Γραμμάτων.Κάθε χρόνο τιμούμε τη γιορτή εκκλησιαζόμενοι και ακούγοντας λόγους, που οι περισσότεροι δεν προσέχουμε και, ίσως δεν έχουν τίποτα καινούριο να μας πουν, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Φέτος, όμως, ήρθε το μήνυμα του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου να κάνει τη διαφορά. Επιτέλους, ένα κείμενο με ζωντανό και εύστοχο λόγο, απλό και καίριο στο περιεχόμενο του. Ένα μήνυμα που αναφέρεται στην ουσία της εκπαίδευσης και μιλάει για "κατά πρόσωπο καλλιέργεια "και όχι "κατά κεφαλήν εισόδημα". Για εκπαίδευση που "θα σέβεται το δάσκαλο και το μαθητή". Το παραθέτουμε αυτούσιο. Τα σχόλια δικά σας..
Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου για τους Τρεις Ιεράρχες
Ἀγαπητοί μου Ἐκπαιδευτικοί, Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ζοῦμε μία ἐποχὴ ποὺ ἡ ἐκπαίδευση ἔχει χάσει τὸν καλλιτεχνικό της ρόλο˙ νὰ καλλιεργεῖ δηλαδή τὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν καὶ νὰ ἀλλάζει τὸν κόσμο. Εἶναι περισσότερο γραφειοκρατικὴ καὶ μονοδιάστατη χάνοντας τὸν ἀπελευθερωτικό της ρόλο. Δὲν εἶναι παράξενο ἑπομένως ποὺ ἡ ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν , ὡς ἑορτὴ τῆς Παιδείας, ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ μερικούς, μὲ ἀδιαφορία. Μία ἀργία, ποὺ κομίζει μία ἀκατανόητη ἑορτή.
Η ζωή είναι ένα θείο δώρο. Η κοινωνία μας αντιλαμβάνεται και αξιολογεί την ζωή σύμφωνα με τα δικά της κριτήρια και την κοστολογεί αναλόγως. Δίνει αξία στο φαίνεσθαι και όχι στην ουσία. Σκηνοθέτης της ταινίας ο Μιχαήλ-Γαβριήλ Ζενέλης.
Η ταινία κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στην Ολυμπία στο διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους για παιδιά και νέους, καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο φεστιβάλ της Πάτρας και βραβεία στο εξωτερικό.
Κυριακή απόγευμα με πολύ κρύο στο νησί. Εννέα από εμάς ,ωστόσο, δεν πτοήθηκαν από τις καιρικές συνθήκες και έφτασαν στη βιβλιοθήκη του σχολείου για τη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης. Μάλλον ,όμως, δεν μας ευνοούσε η μέρα. Μείναμε από φωτισμό (είναι συχνότατες οι διακοπές ρεύματος στο νησί) και αναγκαστήκαμε να μεταφέρουμε τη συνάντηση σε παρακείμενο cafe! Τελικά καταφέραμε να τακτοποιηθούμε και μεταξύ βασιλόπιτας , χυμών και ζωντανής μετάδοσης ποδοσφαιρικού αγώνα και θαμώνων, που υποστήριζαν την ομάδα τους, (εντελώς σουρεαλιστική σκηνή!) καταφέραμε να μιλήσουμε και για το βιβλίο!
Είχαμε προς κοινή μελέτη το Άρωμα του Πάτρικ Ζίσκιντ και αυτή τη φορά καταφέραμε να διαφωνήσουμε. Το βιβλίο αυτό είτε άρεσε, είτε προξένησε απέχθεια. Αυτό φάνηκε και στην τελική μας βαθμολογία.
(Εδώ ορισμένα από τα μέλη της - σχεδόν- γυναικοπαρέας!)
Η Στέλλα είπε ότι το διάβαζε για να δει τι θα γίνει στο τέλος- αν θα τιμωρηθεί ο Γκρενούιγ. Η Μιράντα διάβασε το μισό βιβλίο και είδε την ταινία . Η γνώμη της ήταν πως η υπόθεση του βιβλίου ήταν ενδιαφέρουσα και ακόμη πιο αξιοπρόσεκτος ο ήρωας. Η Κατιάνα γοητεύτηκε από την εικονοποιια, που υπάρχει στο βιβλίο, και απόρησε που στο τέλος η δικαιοσύνη αποδίδεται από τον ίδιο τον ήρωα και όχι από το δικαστήριο. Στην Κατερίνα άρεσε η υπόθεση, αν και ο ήρωας της προκάλεσε ανατριχίλα. Η Δανάη διάβασε κάτι λίγο από το βιβλίο, αλλά της άρεσε η ταινία και πιστεύει ότι αποδόθηκε το κλίμα του βιβλίου. Στην Άννα πάλι δεν άρεσε καθόλου - θεώρησε ότι το βιβλίο δεν την προσέλκυσε καθόλου. Η Αντωνία με τη σειρά της ήρθε με απορίες έχοντας διαβάσει το βιβλίο, το οποίο βρήκε¨"θριλερικό".Ο Αποστόλης πάλι - ο μοναδικός άντρας της παρέας- δεν συμμετείχε, καθότι ούτε το βιβλίο διάβασε ούτε την ταινία είδε (και δεν του άρεσε και η βασιλόπιτα!) Αλλά ακούγοντας την υπόθεση θεώρησε ότι το βιβλίο ήταν καλό! Από τη συνάντηση μας έλειψε η κ. Κρικέλη, που ήταν άρρωστη και της ευχόμαστε περαστικά! Η γνώμη της πάντως ήταν ότι το βιβλίο ήταν εξαιρετικό. Η υπόθεση πρωτότυπη, ο ήρωας αντιπαθητικός μεν ενδιαφέρων ως προσωπικότητα δε, και η ατμόσφαιρα του βιβλίου απέδιδε με ρεαλισμό το Παρίσι του 18ου αιώνα.
Τα κορίτσια μας ντρέπονται να βγουν φωτογραφία!Ωραία κόμμωση Κατιάνα!
Όλοι σχεδόν είχαμε μια εικόνα στο μυαλό μας που μας εντυπωσίασε. Η στιγμή της γέννας του Γκρενούιγ, οι εικόνες που σχετίζονταν με την όσφρηση, η πρώτη δολοφονία εξαιτίας της μυρωδιάς του ανθρώπινου σώματος, το Παρίσι λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση (βρωμιά, νεκροί στο δρόμο, πείνα...). Η περιγραφή του ήρωα - ψυχρός, αδίστακτος, γεμάτος μίσος για τους ανθρώπους, χωρίς αισθήματα - μας συγκλόνισε. Η τελική βαθμολογία μας ήταν 8.
Επίσης κόψαμε την βασιλόπιτα και το αστείο ήταν ότι την έφτιαξε η κ. Κεφαλά, αυτή την έκοψε και κέρδισε και το φλουρί! (Όχι, δεν έγινε κανένα "μαγείρεμα" στην κοπή της πίτας! Σας το ορκίζομαι!)
Εδώ και δεκαπέντε ημέρες η βροχή είναι ασταμάτητη στο νησί. Εκτός από δυο ημέρες αιθρίας, βρέχει ακατάπαυστα. Τι άλλο να σας αφιερώσουμε λοιπόν για το Σαββατοκύριακο;;Μουσική για τη βροχή!!!Μια ελληνική και μια ξενόγλωσση εκδοχή! Να περάσετε όλοι καλά! Και τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης μην ξεχάσετε το ραντεβού της Κυριακής!
Την Παρασκευή παρακολουθήσαμε στο σχολείο την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών". Μετά την προβολή της ταινίας συζητήσαμε και η καθηγήτρια μας ζήτησε να γράψουμε τις εντυπώσεις μας από την ταινία. Ιδού τα γραπτά μας.
Η ταινία μου άρεσε πολύ. Με ταξίδεψε στο παρελθόν και με μετέφερε στο σχολείο Γουέλτον. Μου άρεσαν πολύ οι ανορθόδοξοι τρόποι διδασκαλίας του Κήτινγκ. Τα παιδιά του ανοίγονταν και κατάφερε να τα κάνει να ανεξαρτητοποιηθούν. Επίσης εντυπωσιάστηκα από τη συναισθηματικότητα των παιδιών και τις σχέσεις μεταξύ τους. Ο ένας συμπαραστέκεται και καλύπτει τον άλλον, πράγμα που δεν ισχύει στην τάξη μας.
Δημήτρης
Στην ταινία μου άρεσε η μέθοδος της διδασκαλίας που χρησιμοποιούσε ο καθηγητής κ. Κήτινγκ. Η προσπάθεια του δηλ. να κινήσει το ενδιαφέρον των μαθητών για μάθηση, και όχι να τους την επιβάλλει όπως οι υπόλοιποι καθηγητές.
Αουρόρα
Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ. Πρώτον γιατί μου αρέσουν οι ταινίες που δείχνουν τη σχολική ζωή. Ακόμα η ταινία συνδυάζει το δράμα με την κωμωδία. Από τους ήρωες μου άρεσε ο Ντάλτον, γιατί είχε πλάκα. Η αγαπημένη μου σκηνή ήταν εκεί που ο Ντάλτον κάνει την πλάκα με το τηλέφωνο από το Θεό. Επίσης η σκηνή, που ο Νοξ πήγε στο πάρτυ της Κρις, και όλοι νόμιζαν πως ήταν ο αδερφός κάποιου Ματ!
Παναγιώτης
Η ταινία που είδαμε μου άρεσε πάρα πολύ και με άγγιξε , διότι όλοι οι δάσκαλοι ήταν γέροι και μόνο ένας άνθρωπος έκανε τη διαφορά. Ο Κήτινγκ μπορούσε να κάνει διαφορετικά το μάθημα από τους άλλους.
Μανώλης
Η ταινία ήταν πολύ ωραία. Μου άρεσε ο τρόπος που δίδασκε ο καθηγητής. Αυτό που δε μου άρεσε ήταν η ανοησία που κουβαλούσε στο κεφάλι του ο πατέρας του Νηλ, που ενώ έβλεπε το πάθος του παιδιού του για το θέατρο, αυτός εκεί επέμεινε στο δικό του.
Άννα
Η ταινία μου άρεσε γιατί είχε ωραίο πειεχόμενο και επειδή μου άρεσε το θάρρος του Ντάλτον. Επίσης μου άρεσε που ο Νηλ έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε.
Αποστόλης
Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ. Από την ταινία μου άρεσε ο καινούριος καθηγητής του σχολείου, ο Κήτινγκ. Μου άρεσε ο τρόπος που δίδασκε και ο τρόπος που συμπεριφερόταν στα παιδιά καθώς και η σχέση που είχε μαζί τους.
Κατερίνα
Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ γιατί ο καινούριος καθηγητής τους δίδασκε με διάφορους τρόπους - τρέχανε, παίζανε με τη μπάλα..- και έτσι μάθαιναν καινούρια πράγματα. Το άλλο που μου άρεσε ήταν που συγκεντρώνονταν στη σπηλιά και διάβαζαν ποιήματα.
Τατιάνα
Μια επιτυχημένη και χιουμοριστική προσέγγιση της πίεσης που ασκούν κάποιοι γονείς στα παιδιά τους. Παρουσιάζονται οι προσπάθειες του κ. Κήτινγκ να βάλει τα παιδιά να σκεφτούν. Επιτέλους μια ταινία χωρίς το καθιερωμένο happy ending!
Δανάη
Το μέρος της ταινίας που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το τέλος. Οι περισσότεροι μαθητές της τάξης καταλάβαιναν ότι ο καθηγητής τους ήταν αθώος και όλες οι κατηγορίες εναντίον του ήταν ψευδείς. Έτσι ανεβαίνουν στα θρανία τους ως δείγμα αντίστασης σε αυτό το γεγονός.
Θωμάς
Δε μου άρεσε και τόσο, αλλά επειδή έπαιζε ο Ρόμπιν Ουίλιαμς μου άρεσε.
Ρούμπενς
Η ταινία μου άρεσε πολύ, γιατί δείχνει πόσο σημαντική είναι η φιλία. Παράλληλα μου άρεσαν οι σωστοί αλλά ανορθόδοξοι τρόποι διδασκαλίας του καθηγητή.
Γιάννης
Αυτό που μου άρεσε ήταν ο τρόπος διδασκαλίας του καινούριου καθηγητή, που έκανε τα παιδιά να δουν το μάθημα με ενδιαφέρον και να το αγαπήσουν. Τους έκανε το μάθημα με πρωτότυπους τρόπους. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν οι αυστηροί κανόνες του σχολείου.
Ε.
Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ γιατί έδινε ένα μήνυμα στους γονείς να αφήνουν τα παιδιά να σπουδάζουν, ό,τι θέλουν. Επίσης μου άρεσε ο καθηγητής που ενθάρρυνε τα παιδιά και έτσι τα παιδιά έκαναν αυτό που ήθελαν. Για παράδειγμα το παιδί που αγαπούσε την Κρις τόλμησε να την πάρει τηλέφωνο και πήγε στο σχολείο της και της διάβασε το ποίημα μπροστά σε όλους, παρόλο που ήξερε ότι μπορεί να φάει ξύλο.
Χασάν
Στην ταινία κυριαρχεί η πίεση και ο αυταρχισμός αλλά μέσα από την καταπιεσμένη ψυχή των παιδιών και από την καινούρια μέθοδο διδασκαλίας του κ. Κήτινγκ δημιουργείται η ελευθερία που τόσο αναζητούσαν. Άρχισαν να σκέφτονται ελεύθερα και να υποστηρίζουν τη γνώμη τους - εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Η τελική θεωρία της ταινίας είναι ότι η πραγματική ευτυχία ενός ανθρώπου είναι η ελευθερία του, πως το σημαντικό είναι να μην εγκλωβίζεσαι στην ίδια σου την εικόνα. Άδραξε τη μέρα σου!!!!!
Βιολέτα
«Αγαπητέ “Υπάρχουμε. Συνυπάρχουμε;”, ήθελα να ανεβάσω το σχόλιο αυτό στο άρθρο σας στα “ΝΕΑ”. Δεν το κατάφερα (ο δαίμων της τεχνολογίας). Αλλά θα ήθελα τόσο να σας πω τι σκέπτομαι, που αποφάσισα να σας το στείλω και να το κάνω επιστολή. Ελπίζω να μη σας ενοχλώ. Θέλω να σας μεταφέρω ιστορίες οικογενειακές (από αυτές που σαν παραμύθια μού έλεγαν οι παππούδες μου όταν ήμουν μικρή, ευτυχώς νόμιζα ότι ήταν παραμύθια και δεν κατάλαβα μέχρι πρόσφατα ότι ήταν αλήθεια). Οι παππούδες και οι γιαγιάδες ήρθαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία, από εκεί διώχθηκαν γιατί ήταν Έλληνες. Όταν ήρθαν στην Ελλάδα κάποιοι γηγενείς τούς δέχθηκαν σαν Τούρκους (αιώνια ιστορία αυτό), αλλά κάποιοι δεν τους δέχθηκαν καν ως ανθρώπους. Δεν θα ξεχάσω ότι ο παππούς μου είπε πως δούλευε σε ένα χωράφι και του πρόσφεραν φαγητό στο πιάτο του σκύλου! Παρ΄ όλα όσα πέρασε ο παππούς στην Τουρκία και στην Ελλάδα, δεν μου έμαθε ποτέ να μισώ κανέναν, ούτε λόγω της καταγωγής ούτε λόγω της κακής συμπεριφοράς. Μου έμαθε πως αυτόν που έχει ανάγκη πρέπει να τον βοηθάμε, μου έμαθε πως ο ξένος δεν είναι απαραίτητα εχθρός, αλλά μπορεί να γίνει και ένα παράθυρο στον κόσμο. Ο παππούς όμως διέσχισε το 1922 όλη την Τουρκία με τα πόδια, έμεινε σε προσφυγικό καταυλισμό, κατάφερε να χτίσει ζωή και οικογένεια σε ένα νέο τόπο, συνάντησε εχθρούς και φίλους στον δρόμο του, είχε πατέρα που έφυγε για να δουλέψει στην Αμερική χωρίς να ξέρει κανείς αν ποτέ θα επιστρέψει.
Πολλοί άνθρωποι δεν είχαν την ευκαιρία να έχουν έναν τέτοιο παππού και να έχουν συνείδηση της επιβίωσης, της ανάγκης για ελευθερία και της ανάγκης να ξέρουν πως προσφέρουν στους γύρω τους (γιατί μπορεί κάποιος κάποτε να πρόσφερε ή να προσφέρει σε έναν δικό του). Τα δικά σας εγγόνια θα έχουν την ευκαιρία να έχουν έναν τέτοιο παππού. Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο για σας, αλλά θα είναι πολύτιμο γι΄ αυτούς... Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνουν σε μία μόνο χώρα, σε μία μόνο πόλη, με μία μόνο οικογένεια και κάποτε ίσως κάνουν τη δική τους και θα αναπαραγάγουν το ίδιο μοντέλο (το οποίο δεν λέω ότι είναι πάντα κακό). Όταν όμως δεν θέλεις να ξέρεις τι υπάρχει γύρω σου και τι θησαυρό μπορεί να κουβαλά ένας άνθρωπος που έχει περπατήσει από την άλλη άκρη της Γης είσαι φτωχός άνθρωπος στο πνεύμα. Τι κι αν κομπάζεις πως είσαι Έλληνας. Έχεις ξεχάσει τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει υπερήφανο που είσαι Έλληνας, έχεις ξεχάσει τον Ξένιο Δία, έχεις ξεχάσει τον Οδυσσέα που γύρισε τον κόσμο για να φτάσει στην Ιθάκη, έχεις ξεχάσει το πνεύμα το οποίο όλος ο κόσμος έχει θαυμάσει. Για την κάθε Μπέρτα και για τον κάθε παππού, που δεν είναι μια ιστορία όταν ο κόσμος καίγεται, είναι η πορεία του ανθρώπου στη Γη, είναι η ιστορία η ίδια. Αρκεί να μπορεί κανείς να τη δει καθώς εξελίσσεται γύρω του. Αυτά ήθελα να πω, δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί ντράπηκα διαβάζοντας κάποια από τα σχόλια στα άρθρα και στο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια. Ίσως γιατί θέλω να σας πω ότι δεν έχουμε όλοι φτωχό πνεύμα και ότι το ποιο άσχημο σενάριο θα ήταν το μίσος να γεννήσει μίσος. Χρειάζεται δύναμη, αλλά είναι δυνατό, να αγνοήσουμε το ασήμαντο και το κακό.
Σήμερα κόψαμε τη βασιλόπιτα του τμήματος και η τυχερή ήταν η Κατερίνα μας, που κοσμεί ντροπαλή τη φωτογραφία στο προφίλ μας! Μπράβο Κατερίνα! Να είσαι τυχερή όλο το χρόνο και να χαρίζεις χαρά στους γύρω σου!Σου αφιερώνουμε το ακόλουθο άσμα!
....Μπορεί κανείς να τον βρει σε ένα νεοκλασσικό της Ρώμης ή σε ένα πανέλο του Buenos Aires. Δεν πιστεύω ότι κανείς θα μπορέσει να προσέξει τον ίδιο όταν οι δουλείες του είναι περίπου 100 φορές μεγαλύτερες. Αυτός είναι ο Blu, ένας ιταλός writer από τη Bologna. Είναι εκεί που ζωγράφισε τις τεράστιες φιγούρες του και ανέπτυξε το ιδιόρρυθμο αυτό style. Όπως κάθε καλός writer, η αναζήτηση για νέα spots τον οδήγησε σε ένα παγκόσμιο tour, περνώντας περισσότερο χρόνο στις χώρες της λατινικής Αμερικής που υπήρξαν ανεξάντλητη πηγή ιστορίας και, κατ’ επέκταση, έμπνευσης για τον καλλιτέχνη...
.....Ο Blu ζωγραφίζει από την αυγή μέχρι το σούρουπο. «Έχει ένα σχεδόν αρχέγονο ρυθμό στον τρόπο που δουλεύει», δηλώνει ο Ivan. «Είναι συνέχεια σκαρφαλωμένος στη σκάλα του και σκέφτεται». Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι σπάνια βάφει με προσχέδιο, παρόλο που οι δουλειές του μοιάζουν να έχουν ολόκληρη σπουδή σε στήσιμο και λεπτομέρεια. Ο Marc Schiller, ο ιδρυτής του διακεκριμένου website woostercollective.com που είναι αφιερωμένο στην αστική εικογραφία (και ειδικά στο street art), σημειώνει ότι ο Blu «είναι ο πνευματικός ηγέτης του street art κινήματος […] κάποιος που ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται και απεικονίζει το περιβάλλον του».......
.....Όταν ο blu ζωγραφίζει ένα τοίχο, επανεφευρίσκει την ζωή μέσα σε αυτόν. Ακολούθως αρχίζει η περιπλοκή: σιγά σιγά τα χέρια, τα πόδια μορφοποιούνται ανάλογα με το χώρο που τα φιλοξενεί. Η βοή της πόλης δεν κουράζει τις φιγούρες, τους δίνει ζωή, σε αντίθεση με τους στείρους τοίχους ενός μουσείου που τους την αφαιρεί ακαριαία. Οι φιγούρες του μοιράζονται την ίδια μοίρα με τους τοίχους- γεννιούνται και πεθαίνουν στο δρόμο.....
