Ευαγόρας Παλληκαρίδης : ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ.

 

Τη Δευτέρα που μας πέρασε έγινε μια εκδήλωση για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ένα νέο παιδί της γενιάς του ’55 που έγραφε ποιήματα και αγωνίστηκε για την πατρίδα του, την Κύπρο. Τον κρεμάσανε στα 18 του.

 Και ενώ μιλούσαν για τον ήρωα η αδερφή του, ο συναγωνιστής του και οι λοιποί ομιλητές, κάποιοι άλλοι αδιαφορούσαν… Εγώ όμως άκουγα και ταυτόχρονα φανταζόμουν τον εαυτό μου να βγάζει λόγο, γιατί έχω πολλά πράγματα να πω.
Αυτό που έχω μάθει εγώ από τον Ευαγόρα είναι ότι δεν έχουμε όσο χρόνο πιστεύουμε. Όπως πολλά παιδιά έχω όνειρα για το μέλλον. Και πολλές φόρες πιστεύω πως όλα αυτά είναι μακριά. Αλλά όταν ακούω για παιδιά σαν τον Ευαγόρα καταλαβαίνω ότι δεν έχουμε πάντα όλο το χρόνο στη διάθεση μας. Και κάθε φόρα που προσπαθώ να μάθω κάτι, καταλαβαίνω πόσο λίγα ξέρω… Και τότε νιώθω ένα κενό, νιώθω φοβισμένη μπροστά σε αυτόν τον χείμαρρο γνώσεων. Καταλαβαίνω το πόσο ασήμαντη είμαι αλλά ταυτόχρονα και το πόσο σημαντική μπορώ να γίνω, όχι μόνο εγώ ,αλλά και όλοι οι άλλοι γύρω μου. Εννοείται πως ο Ευαγόρας ήταν και ακόμα είναι πρότυπο αλλά αυτό που εύχομαι είναι να γίνουμε όλοι σημαντικοί - ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Και πάνω από όλα να είμαστε ασφαλείς.

 Γιατί σκέφτομαι πως ο Ευαγόρας θα μπορούσε να ήταν τυχερός και να είχε κάνει αυτά που έχει κάνει χωρίς να τον θανατώσουν, θα μπορούσε να ήταν ο ίδιος στην εκδήλωση και να μας λέει αυτός,
προσωπικά της ιστορίες του. Θα μπορούσε να είναι δίπλα στην αδελφή του και να χαμογελάει, να βλέπαμε ένα ζεστό γεροντικό πρόσωπο, βασανισμένο από τους αγώνες και τις κακουχίες… Να βλέπαμε ένα ζωντανό πρόσωπο και όχι ένα ζωγραφισμένο 18χρονο πρόσωπο παγωμένο στο χρόνο για πάντα. Δεν θέλω κάνεις να καταλήξει έτσι. Όλα αυτά σκεφτόμουν, ενώ άκουγα τους διάφορους συγγενείς και φίλους να μιλάνε για το παιδί που παρόλη την ωριμότητα του, δεν μεγάλωσε ποτέ.

Δανάη Αμάλβυ, Γ1

Εγκαίνια αίθουσας εκδηλώσεων "Ευαγόρας Παλληκαρίδης"

Την Δευτέρα 22 Απριλίου πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της αίθουσας εκδηλώσεων του 1ου Ιπποκρατείου Γυμνασίου Κω. Ή αίθουσα αφιερώθηκε στον ήρωα , ποιητή και εθνομάρτυρα Ευαγόρα Παλληκαρίδη και η εκδήλωση των εγκαινίων έγινε υπο την αιγίδα του Πρέσβη της Κυπριακής Δημοκρατίας κ.Ιωσήφ και του Δήμου Κω.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν και χαιρέτησαν η αδελφή του Ευαγόρα, κ.Γεωργία Παλληκαρίδη,  ο κ. Γιώργος Στενιώτης συναγωνιστής του ήρωα,  ο κ. Ιωσήφ Ιωσήφ, πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο κ. Ουράνιος Ιωαννίδης, πρώην υπουργός Παιδείας και πρόεδρος της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής και ο κ.Μάριος Δημοσθένους , πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Ευαγόρας Παλληκαρίδης Πάφου.
Οι μαθητές του σχολείου, με την εποπτεία των φιλολόγων του σχολείου κ.Μαίρης Κορδάτου και κ.Χριστοφιλίνας Καματερού, συνομίλησαν με τον ήρωα,  ενώ η χορωδία του σχολείου με τη φροντίδα της μουσικού κ.Μαρίας Ζησοπούλου παρουσίασε μια εξαίρετη επιλογή τραγουδιών.

Χαιρετισμούς απηύθυναν επίσης ο διευθυντής του σχολείου κ.Δημήτρης Βλάχος, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ.κ.Ναθαναήλ, ο αναπληρωτής δήμαρχος κ.Θεοδόσης Νικηταράς, η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων κ. Μαρία Πολίτου και ο σχολικός σύμβουλος κ.Στεργιούλης.  Η εκδήλωση  έκλεισε με το "πότε θα κάνει ξαστεριά" και τον "Εθνικό ύμνο" που τραγούδησαν όλοι οι παριστάμενοι μαζί με τη χορωδία.

Η κ. Γεωργία Παλληκαρίδη



Ο διευθυντής του 1ου Γυμνασίου κ.Δημήτριος Βλάχος






 

Η μουσικός του Γυμνασίου κ.Μαρία Ζησοπούλου και η φιλόλογος κ.Μαίρη Κορδάτου





 

Η χορωδία του σχολείου

 

 

 

 

 

                                                 Οι μαθητές συνομιλούν με  τον Ευαγόρα

 

 

 



Αναγεννημένη σε έναν καινούριο εαυτό...

Αγαπημένη μου Σαββίνα,

Μακάρι να μπορούσα να σου πω όλα αυτά που θέλω από κοντά. Μετακόμισα στην Ιταλία και σπουδάζω στη σχολή των Ναζαρηνών ζωγράφων. Πώς ειναι δυνατόν αυτο; Λοιπόν είμαι ντυμένη άντρας.

Ο λόγος για τον οποίο ντύθηκα άντρας ακολουθώντας το παράδειγμα την Μπουμπουλίνας-  που προκειμένου να πετύχει το στόχο της, την αγάπη της για τη λευτεριά, ντυνόταν άντρας – ήταν γιατί έλεγε ότι μόνο ντυμένη έτσι μπορούσε να μπει στην πράξη του πολέμου. Έτσι και εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη ντύθηκα άντρας για να δώσω εξετάσεις στη σχολή των Ναζαρηνών ζωγράφων, αφού στο μοναστήρι τους δεν έκαναν δεκτές γυναίκες. Με συναρπάζει τόσο πολύ αυτό που θέλω να κάνω, που δεν με πειράζει να θυσιάσω λίγα χρόνια της ζωής μου, αναγεννημένη σε ένα καινούριο  εαυτό.
Η φίλη σου Ελένη

 

(Η αδερφή της Σαββίνας την ακούει να διαβάζει το γράμμα της Ελένης Μπούκουρα Αλταμούρα και αποφασίζει να συνομιλήσει μαζί της για να εξιχνιάσει όλα όσα παράξενα άκουσε)

Συγγνώμη!
-Παρακαλώ.
-Είμαι η αδερφή της Σαββίνας και χωρίς να το θέλω την άκουσα να διαβάζει το γράμμα σου. Δεν άκουσα πολλά. Μόνο ότι μεταμφιέστηκες. Αλήθεια... για ποιό λόγο το έκανες αυτό?
-Αχ,  σε παρακαλώ πρέπει να μείνει μυστικό!
-Μην ανησυχείς δεν πρόκειται να πω λέξη σε κανέναν. Για πες.
-Να... ήθελα να σπουδάσω στην Ιταλία και για να μπω στη σχολή που ήθελα η μεταμφίεση ήταν η μόνη μου λύση, αφού οι γυναίκες δεν γίνονταν δεκτές.
-Μα καλά τόσο πολύ ήθελες να πας σε αυτή τη σχολή; Τί σχολή ήταν αυτή;
-Είναι η σχολή των Ναζαρηνών ζωγράφων. Ε λοιπόν ναι. Είναι ένας από τους μεγαλύτερούς μου στόχους. Θα μεγαλώσεις και εσύ και θα καταλάβεις.
-Μα καλά η ζωή σου;
-Όπως σου είπα και πριν είναι ο στόχος μου να καταφέρω να τελειώσω σε αυτή τη σχολή και τώρα που κατάφερα να μπω δεν πρόκειται να τα παρατήσω. Αγαπάω την τέχνη όσο τίποτε άλλο και έτσι δε με πειράζει να χαραμίσω λίγα χρόνια από τη ζωή μου.
-Οι γονείς σου τι λένε για αυτό;
-Δεν το ξέρουν. Νομίζουν πως είμαι σε σχολή που κάνουν δεκτές γυναίκες.
-Και σε όλη αυτή τη διαδικασία ποιός σε παρότρυνε;
-Η αλήθεια είναι ότι ένα όνειρο που είδα με ταρακούνησε λιγάκι.
-Τι ονειρεύτηκες;
-Τη Μπουμπουλίνα. Είναι το πρότυπό μου. Παρόλο που ήταν γυναίκα κατάφερε να πολεμήσει και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα.
-Σου εύχομαι να τα καταφέρεις όπως εκείνη. Αυτό που κάνεις χρειάζεται πολύ θάρρος , κάτι που από ότι φαίνεται το έχεις. Ελπίζω κάποια μέρα να βγεις κερδισμένη από όλη αυτή την ιστορία και να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.

 

Χρυσούλα Μεταξωτού, Γ3

Το όνομά μου πλέον είναι Κανένας και όχι Ελένη,αλλά η Ελένη συνεχίζει και ζει μέσα μου.

Αγαπημένη μου Ειρήνη,
ελπίζω να είσαι καλά κοντά στην οικογένειά σου.Τα πράγματα εδώ στην Ιταλία είναι αρκετά δύσκολα.Αναγκάζομαι,σε καθημερινή βάση,να παριστάνω έναν άλλον άνθρωπο,έναν άνδρα,προκειμένου να κατορθώσω τα σχέδιά μου.
Η παρθενική μου διαδρομή για την υλοποίηση των πολυπόθητων ονείρων μου είναι δυσβάστακτη.Όπως γνωρίζεις και συ,η Σχολή των Ναζαρηνών ζωγράφων δεν δέχεται γυναίκες.Αυτό το τεράστιο εμπόδιο που δεν με αφήνει να πραγματοποιήσω το όραμά μου με οδήγησε στο να μεταμφιεστώ σε άνδρα.Το ντύσιμό μου είναι σύμφωνα με το αντρικό πρότυπο ντυσίματος της εποχής μας.

Είναι πολύ δύσκολο να ζεις δύο ζωές ταυτόχρονα.Το μόνο που μου δίνει κουράγιο για να συνεχίζω να αγωνίζομαι για τον σκοπό μου είναι το είδωλό μου,η Μπουμπουλίνα.Απ' αυτή εμπνέομαι και αντλώ δύναμη.Το όνομά μου πλέον είναι Κανένας και όχι Ελένη,αλλά η Ελένη συνεχίζει και ζει μέσα μου.Τα όνειρα είναι που μας κρατάνε ζωντανούς κι εγώ για να πραγματοποιήσω το δικό μου θα θυσιάσω τα πάντα!
Ελένη

(και για την αντιγραφή Γιώργος Αλεξογιαννόπουλος, Γ1)

"Μας αξίζει το δικαίωμα στη ζωή πόσο μάλλον από τη στιγμή που εμείς γεννάμε τη ζωή"

Στο παρακάτω απόσπασμα η Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου συζητά με την Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα για την δύσκολη θέση της γυναίκας μέσα στους αιώνες και ανταλλάσουν τις εμπειρίες τους σαν γυναίκες που γεννήθηκαν και έζησαν, όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821.

-Ελισάβετ: Αγαπητή Ελένη, η θέση της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία είναι υποβαθμισμένη. Βέβαια το γυναικείο φύλο πάντα βρισκόταν σε αδυναμία να προστατέψει τον εαυτό του και αυτό το έκανε να βρίσκεται υπό τον έλεγχο των αντρών. Δεν ξέρω αν η σωματική μας αδυναμία ήταν αυτή που μας έκανε να γίνουμε πιόνια στα χέρια των αντρών ή αν η ίδια η κοινωνία, η οποία ανέκαθεν είχε αντρικό φύλο παρόλο που το όνομα της είναι γυναικείο, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα περιθωριοποίησης της γυναίκας. Η δική μου εμπειρία με έχει διδάξει ότι τόσο η αδυναμία μας όσο και ο εγωισμός του αντρικού φύλου είναι υπεύθυνοι για τον εγκλεισμό μα ς μέσα στο σπίτι και για τον αποκλεισμό μας από κάθε κοινωνική δραστηριότητα.
-Ελένη: Αγαπητή Ελισάβετ, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου καθώς η δύσκολη θέση της γυναίκας έχει οδηγήσει στην εξαφάνιση χρήσιμων μυαλών και ταλέντων που διαθέτουν πολλές γυναίκες διαθέτουν. Εγώ θεωρώ ότι αυτό που μας λείπει είναι το θάρρος και η τόλμη να διεκδικήσουμε την θέση μας μέσα στην κοινωνία. Θα πρέπει να ξέρεις, αγαπητή Ελισάβετ, ότι οι θέσεις κερδίζονται με προσπάθεια και με σωστή σκέψη. Εγώ οπλίστηκα με θάρρος, ντύθηκα με αντρικά ρούχα και βγήκα να παλέψω για τα όνειρα μου. Δεν αντέχω άλλο την δειλία του γυναικείου φύλου. Δεν ξέρω για την δική σου κατάσταση η δική μου όμως είναι επικίνδυνη γιατί αν με ανακαλύψουν θα χάσω τα πάντα.
-Ελισάβετ: Εγώ δεν έχω το θάρρος να τα βάλω με ολόκληρη την κοινωνία νιώθω αδύναμη στο σώμα παρόλο που η ψυχή μου διψάει για αγώνα και για ελευθερία. Δεν μπορώ να εναντιωθώ στην οικογένεια μου και ας ξέρω πως κανείς τους δεν με ξεπερνά στις γνώσεις και όμως αυτοί κάνουν κουμάντο για μένα, ορίζουν από το τι φαγητό θα φάω μέχρι ποιόν θα παντρευτώ. Αστείο, η χώρα μου βρίσκεται σε πόλεμο και διεκδικεί την ελευθερία της και μέσα στο σπίτι μου γίνεται πόλεμος για το πώς θα χάσω την ελευθερία μου.

 –Ελένη: Κουράγιο αγαπητή Ελισάβετ! O θεός για όση σωματική αδυναμία μας στέρησε τόση υπομονή μας γέμισε. Ξέρω πως είναι δύσκολο, όμως, πρέπει να παλέψεις για τα ιδανικά σου και τα ιδανικά κάθε γυναίκας, γιατί στην ίδια θέση με εμάς βρίσκονται εκατομμύρια γυναίκες. Μας αξίζει το δικαίωμα στη ζωή πόσο μάλλον από τη στιγμή που εμείς γεννάμε τη ζωή.

 Μαρία Παπαγγελή, Γ3

Αυτόν που πρέπει να θαυμάζουν οι άνθρωποι είναι ο ίδιος τους ο εαυτός..............

Την καθάρισα, την ξεσκόνισα και… είναι έτοιμη να ξαναλειτουργήσει! Αυτή τη φορά όμως δεν με πήγε μπροστά από την πόρτα του Μπετόβεν, αλλά μπροστά από την πόρτα μιας μοναδικής προσωπικότητας που θαυμάζω πολύ! Είναι η Ελένη Αλταμούρα- Μπούκουρα, μία απίστευτα δυναμική προσωπικότητα και μία πολύ ταλαντούχα ζωγράφος!

Με υποδέχτηκε θερμά και δέχτηκε με ευχαρίστηση να απαντήσει στις ερωτήσεις μου! Μου πρόσφερε ένα ζεστό τσάι και πρότεινε να ξεκινήσουμε!
- Λοιπόν κυρία Αλταμούρα σας θαυμάζω πολύ…
- Ααα… μην τα λες αυτά! Με εκνευρίζουν! Τόσα χρόνια ακούω τους ανθρώπους να λένε πόσο με θαυμάζουν αλλά πιστεύω ότι κάνουν λάθος! Αυτό που πρέπει να θαυμάζουν είναι ο ίδιος τους ο εαυτός και θα πρέπει να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να τον κάνουν όσο καλύτερο γίνεται!
Μπλόκαρα… δεν ήξερα τι να πω! Είχε απόλυτο δίκιο… μου χαμογέλασε και με βοήθησε να συνεχίσω!
- Από ποια ηλικία ξεκίνησε το πάθος σας για τη ζωγραφική;
- Από ποια ηλικία ε;… Λοιπόν, με θυμάμαι από παιδί που ήμουν και δεν σταματούσα να ζωγραφίζω φίλες μου που μου πόζαραν στην αυλή του παρθεναγωγείου. Το λάτρευα!
- Πολύ ενδιαφέρον! Πως σας βοήθησε ο πατέρας σας ο οποίος ήταν και ο πρώτος που αναγνώρισε το ταλέντο σας;
- Προς μεγάλη μου χαρά ο πατέρας μου προσέβαλε δάσκαλο στο σπίτι τον καθηγητή του Σχολείου των Τεχνών, Ραφαέλο Τσέκκολι. Με δική του μάλιστα συστατική επιστολή έφυγα στην Ιταλία για σπουδές!
- Και εκεί πήρατε και την πιο ριψοκίνδυνη απόφαση της ζωής σας σωστά;
- Ναι σωστά , είπε χαμογελώντας. Η πραγματοποίηση του ονείρου μου ήταν πολύ σημαντική! Έτσι λοιπόν η μοναδική επιλογή που είχα προκειμένου να γίνω δεχτή στη σχολή που ονειρευόμουν ήταν να μεταμφιεστώ σε άνδρας.
- Και βέβαια δεν ήξερε κανένας για αυτή σας την απόφαση έτσι;
- Κανένας! Ούτε στον πατέρα μου δεν είχα πει τίποτα… φοβόμουν την αντίδρασή του! Μακάρι να μην χρειαζόταν να κάνω κάτι τέτοιο, μακάρι οι γυναίκες να μην ήταν κατώτερες και να μην θεωρούνταν ανίκανες και ανήμπορες, μακάρι να μπορούσα να ήμουν ο εαυτός μου. Είχα ουσιαστικά δύο ζωές!
- Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Και μία τελευταία ερώτηση. Πως γνωριστήκατε με τον άνδρα σας;
- Με τον Φραντσέσκο γνωριστήκαμε στην Ιταλία… δεν με γνώρισε με τον πραγματικό μου εαυτό όμως μετά ερωτευτήκαμε και ζήσαμε ωραία χρόνια με τα τρία μας παιδιά, τον Γιάννη, τη Σοφία και τον Αλέξανδρο. Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν.
- Με προβληματίζετε τώρα, γιατί το λέτε αυτό;
- Το λέω γιατί αυτή τη στιγμή οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει με τον Φραντσέσκο. Βλέπεις με το πέρασμα του χρόνου οι άνθρωποι αλλάζουν και μαζί με αυτούς αλλάζουν και τα θέλω τους. Όταν πια πάψεις να μοιράζεσαι τα όνειρά σου με τον άνθρωπό σου δεν υπάρχει πια λόγος να είσαι μαζί του…προσπαθείς μόνο να έχεις μία πολιτισμένη σχέση για χάρη των παιδιών σου. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό θα μπορέσω να το πετύχω γιατί αυτό το διαζύγιο μου έχει ήδη στερήσει το ένα μου παιδί.
Νιώθοντας ότι η ατμόσφαιρα έχει ήδη φορτιστεί δεν ήθελα να δυσκολέψω περισσότερο τη θέση της.
- Σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε μαζί μου την τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία σας.
- Η ευχαρίστηση ήταν όλη δική μου!
Βγαίνοντας από το σπίτι της σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελα να της μοιάσω! Μία γυναίκα γεμάτη δυναμισμό και θάρρος. Άνθρωποι σαν και εκείνη είναι μετρημένη στα δάχτυλα στην εποχή που ζούμε. Ήταν μία απίθανη εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ!

Θεοδοσία Διακογιάννη, Γ1

Η Ελισάβετ Μουτζάν συζητά με την Ελένη Μπούκουρα: " Aνάμεσα σε εμένα και την ελευθερία υπήρχε ένας τεράστιος γκρεμός. Η «γέφυρα» που ένωνε τις δύο άκρες αυτού του γκρεμού, ήταν δυστυχώς άγνωστη για μένα."

Με την ίδια χρονομηχανή που επισκέφτηκα το Νίτσε αποφάσισα για άλλη μια φορά να πρωτοτυπήσω σε μία άλλη εργασία. Περιττό να αναφέρω πως και αυτή η εργασία ανατέθηκε από την ίδια καθηγήτρια που μας ανέθεσε και την προηγουμένη. Αχ… όλο δύσκολα μας βάζει! Πίσω στην ιστορία λοιπόν, αυτή τη φορά έπρεπε να γράψω έναν φανταστικό διάλογο μεταξύ της Ελισάβετ Μουτζάν –Μαρτινέγκου και της Ελένης Αλταμούρα-Μπούκουρα. Για να μην σας τα πολυλογώ τις απήγαγα και τις κλείδωσα σε ένα δωμάτιο. (Συνηθισμένη σε αυτά η Ελισάβετ.) Ορίστε ο διάλογος:

Ελένη: Ποια είσαι εσύ;

Ελισάβετ: Εσύ ποια είσαι;

     Χμμ… Καλύτερα να το κόψω αυτό το σημείο. Δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον. Λοιπόν, περιληπτικά δείτε τι έγινε: Αφού τσακώθηκαν λίγο στην αρχή, είπαν την ιστορία της ζωής τους η μία στην άλλη και μετά άρχισαν να συζητούν για διάφορα θέματα. Ορίστε αυτά τα θέματα:

-Ώστε, Ελισάβετ, θέλεις να μου πεις, πως οι γονείς σου δεν σε αφήνουν να βγαίνεις ούτε από το σπίτι;

-Έτσι ακριβώς. Μπορούσα να βγω μόνο με κάποιον άντρα της οικογένειας κι αυτό μόνο όταν το επιθυμούσε και εκείνος. Δυστυχώς, δεν έχω δικαίωμα ούτε να τους απευθύνω το λόγο.

-Και νόμιζα πως εγώ ήμουν αδικημένη. Σίγουρα, το ότι έχασα την ταυτότητα μου για να σπουδάσω μπορεί να είναι πολύ άσχημο, αλλά αυτό… Δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ.

-Ναι είναι απαίσιο πράγμα. Έχω να σου κάνω μία ερώτηση, όμως. Θυσίασες κάτι πολύ σημαντικό για να σπουδάσεις. Πιστεύεις ότι αξίζει μία τόσο μεγάλη θυσία για κάτι σαν κι αυτό;

-Με το να πάρω αυτήν την απόφαση, θυσίασα την ταυτότητα μου. Δεν ήμουν πια γυναίκα και φυσικά δεν ήμουν άντρας. Οπότε τι ήμουν; Ήμουν η μυστηριώδης φιγούρα του σχολείου που κανείς δεν ήξερε τι κρυβόταν από πίσω. Κανείς δεν ρώτησε, όμως, ούτε. Έτσι έγινα ανύπαρκτη. Κανείς δεν με ήξερε, κανέναν δεν ήξερα. Παρ’ όλα αυτά δεν το μετανιώνω. Μπορεί για τους άλλους να μην υπήρχα, αλλά με το να σπουδάσω, με το να αποκτήσω και εγώ δικαιώματα, κάθε άλλο παρά ανύπαρκτη ένιωσα.

-Ζηλεύω τη ζωή σου πραγματικά. Δυστυχώς, εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ αυτό. Δεν έχω δικαίωμα να πάω πουθενά, να κάνω τίποτα. Μια φορά προσπάθησα να δραπετεύσω, αλλά μάταια. Παρά το γεγονός ότι κατάφερα να φύγω από το σπίτι, δεν είχα ιδέα που να πάω. Χάθηκα για λίγο στους δαιδαλώδεις δρόμους της Ζακύνθου, αλλά αφού συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής, αποφάσισα να γυρίσω. ‘Ένιωσα τόσο κοντά στην ελευθερία όταν βγήκα από το σπίτι, αλλά όταν κατάλαβα πως δεν είχα που να πάω, κατάλαβα και πως ανάμεσα σε εμένα και την ελευθερία υπήρχε ένας τεράστιος γκρεμός. Η «γέφυρα» που ένωνε τις δύο άκρες αυτού του γκρεμού, ήταν δυστυχώς άγνωστη για μένα.

-Είναι πολύ κρίμα που οι γυναίκες αδικούνται τόσο πολύ στην κοινωνία.

-Ελπίζω πως μια μέρα θα αποκτήσουμε τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες.

Εκεί διέκοψα εγώ ανοίγοντας την πόρτα με την οποία τις είχα κλειδώσει 1 ώρα πριν.

-Και έτσι θα γίνει, τους είπα.

Τους εξήγησα, γιατί τις είχα φέρει εδώ και μετά τις γύρισα στην εποχή τους. Ευχαριστημένος, διάβασα την εργασία μου. Άξιζε ο κόπος τελικά. Εκεί που διάβαζα ξανά την εργασία μου, όμως, συνειδητοποίησα κάτι. Η «γέφυρα» που ανέφερε η Ελισάβετ, ήξερε πολύ καλά ποια είναι, η «γέφυρα» που θα της έδινε την ελευθερία που ζητούσε δεν ήταν άλλη από τον ίδιο το θάνατο.

 Γιάννος Μαστρομηνάς, Γ3