"Μας αξίζει το δικαίωμα στη ζωή πόσο μάλλον από τη στιγμή που εμείς γεννάμε τη ζωή"

Στο παρακάτω απόσπασμα η Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου συζητά με την Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα για την δύσκολη θέση της γυναίκας μέσα στους αιώνες και ανταλλάσουν τις εμπειρίες τους σαν γυναίκες που γεννήθηκαν και έζησαν, όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821.

-Ελισάβετ: Αγαπητή Ελένη, η θέση της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία είναι υποβαθμισμένη. Βέβαια το γυναικείο φύλο πάντα βρισκόταν σε αδυναμία να προστατέψει τον εαυτό του και αυτό το έκανε να βρίσκεται υπό τον έλεγχο των αντρών. Δεν ξέρω αν η σωματική μας αδυναμία ήταν αυτή που μας έκανε να γίνουμε πιόνια στα χέρια των αντρών ή αν η ίδια η κοινωνία, η οποία ανέκαθεν είχε αντρικό φύλο παρόλο που το όνομα της είναι γυναικείο, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα περιθωριοποίησης της γυναίκας. Η δική μου εμπειρία με έχει διδάξει ότι τόσο η αδυναμία μας όσο και ο εγωισμός του αντρικού φύλου είναι υπεύθυνοι για τον εγκλεισμό μα ς μέσα στο σπίτι και για τον αποκλεισμό μας από κάθε κοινωνική δραστηριότητα.
-Ελένη: Αγαπητή Ελισάβετ, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου καθώς η δύσκολη θέση της γυναίκας έχει οδηγήσει στην εξαφάνιση χρήσιμων μυαλών και ταλέντων που διαθέτουν πολλές γυναίκες διαθέτουν. Εγώ θεωρώ ότι αυτό που μας λείπει είναι το θάρρος και η τόλμη να διεκδικήσουμε την θέση μας μέσα στην κοινωνία. Θα πρέπει να ξέρεις, αγαπητή Ελισάβετ, ότι οι θέσεις κερδίζονται με προσπάθεια και με σωστή σκέψη. Εγώ οπλίστηκα με θάρρος, ντύθηκα με αντρικά ρούχα και βγήκα να παλέψω για τα όνειρα μου. Δεν αντέχω άλλο την δειλία του γυναικείου φύλου. Δεν ξέρω για την δική σου κατάσταση η δική μου όμως είναι επικίνδυνη γιατί αν με ανακαλύψουν θα χάσω τα πάντα.
-Ελισάβετ: Εγώ δεν έχω το θάρρος να τα βάλω με ολόκληρη την κοινωνία νιώθω αδύναμη στο σώμα παρόλο που η ψυχή μου διψάει για αγώνα και για ελευθερία. Δεν μπορώ να εναντιωθώ στην οικογένεια μου και ας ξέρω πως κανείς τους δεν με ξεπερνά στις γνώσεις και όμως αυτοί κάνουν κουμάντο για μένα, ορίζουν από το τι φαγητό θα φάω μέχρι ποιόν θα παντρευτώ. Αστείο, η χώρα μου βρίσκεται σε πόλεμο και διεκδικεί την ελευθερία της και μέσα στο σπίτι μου γίνεται πόλεμος για το πώς θα χάσω την ελευθερία μου.

 –Ελένη: Κουράγιο αγαπητή Ελισάβετ! O θεός για όση σωματική αδυναμία μας στέρησε τόση υπομονή μας γέμισε. Ξέρω πως είναι δύσκολο, όμως, πρέπει να παλέψεις για τα ιδανικά σου και τα ιδανικά κάθε γυναίκας, γιατί στην ίδια θέση με εμάς βρίσκονται εκατομμύρια γυναίκες. Μας αξίζει το δικαίωμα στη ζωή πόσο μάλλον από τη στιγμή που εμείς γεννάμε τη ζωή.

 Μαρία Παπαγγελή, Γ3