Την καθάρισα, την ξεσκόνισα και… είναι έτοιμη να ξαναλειτουργήσει! Αυτή τη φορά όμως δεν με πήγε μπροστά από την πόρτα του Μπετόβεν, αλλά μπροστά από την πόρτα μιας μοναδικής προσωπικότητας που θαυμάζω πολύ! Είναι η Ελένη Αλταμούρα- Μπούκουρα, μία απίστευτα δυναμική προσωπικότητα και μία πολύ ταλαντούχα ζωγράφος!
Με υποδέχτηκε θερμά και δέχτηκε με ευχαρίστηση να απαντήσει στις ερωτήσεις μου! Μου πρόσφερε ένα ζεστό τσάι και πρότεινε να ξεκινήσουμε!
- Λοιπόν κυρία Αλταμούρα σας θαυμάζω πολύ…
- Ααα… μην τα λες αυτά! Με εκνευρίζουν! Τόσα χρόνια ακούω τους ανθρώπους να λένε πόσο με θαυμάζουν αλλά πιστεύω ότι κάνουν λάθος! Αυτό που πρέπει να θαυμάζουν είναι ο ίδιος τους ο εαυτός και θα πρέπει να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να τον κάνουν όσο καλύτερο γίνεται!
Μπλόκαρα… δεν ήξερα τι να πω! Είχε απόλυτο δίκιο… μου χαμογέλασε και με βοήθησε να συνεχίσω!
- Από ποια ηλικία ξεκίνησε το πάθος σας για τη ζωγραφική;
- Από ποια ηλικία ε;… Λοιπόν, με θυμάμαι από παιδί που ήμουν και δεν σταματούσα να ζωγραφίζω φίλες μου που μου πόζαραν στην αυλή του παρθεναγωγείου. Το λάτρευα!
- Πολύ ενδιαφέρον! Πως σας βοήθησε ο πατέρας σας ο οποίος ήταν και ο πρώτος που αναγνώρισε το ταλέντο σας;
- Προς μεγάλη μου χαρά ο πατέρας μου προσέβαλε δάσκαλο στο σπίτι τον καθηγητή του Σχολείου των Τεχνών, Ραφαέλο Τσέκκολι. Με δική του μάλιστα συστατική επιστολή έφυγα στην Ιταλία για σπουδές!
- Και εκεί πήρατε και την πιο ριψοκίνδυνη απόφαση της ζωής σας σωστά;
- Ναι σωστά , είπε χαμογελώντας. Η πραγματοποίηση του ονείρου μου ήταν πολύ σημαντική! Έτσι λοιπόν η μοναδική επιλογή που είχα προκειμένου να γίνω δεχτή στη σχολή που ονειρευόμουν ήταν να μεταμφιεστώ σε άνδρας.
- Και βέβαια δεν ήξερε κανένας για αυτή σας την απόφαση έτσι;
- Κανένας! Ούτε στον πατέρα μου δεν είχα πει τίποτα… φοβόμουν την αντίδρασή του! Μακάρι να μην χρειαζόταν να κάνω κάτι τέτοιο, μακάρι οι γυναίκες να μην ήταν κατώτερες και να μην θεωρούνταν ανίκανες και ανήμπορες, μακάρι να μπορούσα να ήμουν ο εαυτός μου. Είχα ουσιαστικά δύο ζωές!
- Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Και μία τελευταία ερώτηση. Πως γνωριστήκατε με τον άνδρα σας;
- Με τον Φραντσέσκο γνωριστήκαμε στην Ιταλία… δεν με γνώρισε με τον πραγματικό μου εαυτό όμως μετά ερωτευτήκαμε και ζήσαμε ωραία χρόνια με τα τρία μας παιδιά, τον Γιάννη, τη Σοφία και τον Αλέξανδρο. Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν.
- Με προβληματίζετε τώρα, γιατί το λέτε αυτό;
- Το λέω γιατί αυτή τη στιγμή οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει με τον Φραντσέσκο. Βλέπεις με το πέρασμα του χρόνου οι άνθρωποι αλλάζουν και μαζί με αυτούς αλλάζουν και τα θέλω τους. Όταν πια πάψεις να μοιράζεσαι τα όνειρά σου με τον άνθρωπό σου δεν υπάρχει πια λόγος να είσαι μαζί του…προσπαθείς μόνο να έχεις μία πολιτισμένη σχέση για χάρη των παιδιών σου. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό θα μπορέσω να το πετύχω γιατί αυτό το διαζύγιο μου έχει ήδη στερήσει το ένα μου παιδί.
Νιώθοντας ότι η ατμόσφαιρα έχει ήδη φορτιστεί δεν ήθελα να δυσκολέψω περισσότερο τη θέση της.
- Σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε μαζί μου την τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία σας.
- Η ευχαρίστηση ήταν όλη δική μου!
Βγαίνοντας από το σπίτι της σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελα να της μοιάσω! Μία γυναίκα γεμάτη δυναμισμό και θάρρος. Άνθρωποι σαν και εκείνη είναι μετρημένη στα δάχτυλα στην εποχή που ζούμε. Ήταν μία απίθανη εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Θεοδοσία Διακογιάννη, Γ1
Με υποδέχτηκε θερμά και δέχτηκε με ευχαρίστηση να απαντήσει στις ερωτήσεις μου! Μου πρόσφερε ένα ζεστό τσάι και πρότεινε να ξεκινήσουμε!
- Λοιπόν κυρία Αλταμούρα σας θαυμάζω πολύ…
- Ααα… μην τα λες αυτά! Με εκνευρίζουν! Τόσα χρόνια ακούω τους ανθρώπους να λένε πόσο με θαυμάζουν αλλά πιστεύω ότι κάνουν λάθος! Αυτό που πρέπει να θαυμάζουν είναι ο ίδιος τους ο εαυτός και θα πρέπει να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να τον κάνουν όσο καλύτερο γίνεται!
Μπλόκαρα… δεν ήξερα τι να πω! Είχε απόλυτο δίκιο… μου χαμογέλασε και με βοήθησε να συνεχίσω!
- Από ποια ηλικία ξεκίνησε το πάθος σας για τη ζωγραφική;
- Από ποια ηλικία ε;… Λοιπόν, με θυμάμαι από παιδί που ήμουν και δεν σταματούσα να ζωγραφίζω φίλες μου που μου πόζαραν στην αυλή του παρθεναγωγείου. Το λάτρευα!
- Πολύ ενδιαφέρον! Πως σας βοήθησε ο πατέρας σας ο οποίος ήταν και ο πρώτος που αναγνώρισε το ταλέντο σας;
- Προς μεγάλη μου χαρά ο πατέρας μου προσέβαλε δάσκαλο στο σπίτι τον καθηγητή του Σχολείου των Τεχνών, Ραφαέλο Τσέκκολι. Με δική του μάλιστα συστατική επιστολή έφυγα στην Ιταλία για σπουδές!
- Και εκεί πήρατε και την πιο ριψοκίνδυνη απόφαση της ζωής σας σωστά;
- Ναι σωστά , είπε χαμογελώντας. Η πραγματοποίηση του ονείρου μου ήταν πολύ σημαντική! Έτσι λοιπόν η μοναδική επιλογή που είχα προκειμένου να γίνω δεχτή στη σχολή που ονειρευόμουν ήταν να μεταμφιεστώ σε άνδρας.
- Και βέβαια δεν ήξερε κανένας για αυτή σας την απόφαση έτσι;
- Κανένας! Ούτε στον πατέρα μου δεν είχα πει τίποτα… φοβόμουν την αντίδρασή του! Μακάρι να μην χρειαζόταν να κάνω κάτι τέτοιο, μακάρι οι γυναίκες να μην ήταν κατώτερες και να μην θεωρούνταν ανίκανες και ανήμπορες, μακάρι να μπορούσα να ήμουν ο εαυτός μου. Είχα ουσιαστικά δύο ζωές!
- Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Και μία τελευταία ερώτηση. Πως γνωριστήκατε με τον άνδρα σας;
- Με τον Φραντσέσκο γνωριστήκαμε στην Ιταλία… δεν με γνώρισε με τον πραγματικό μου εαυτό όμως μετά ερωτευτήκαμε και ζήσαμε ωραία χρόνια με τα τρία μας παιδιά, τον Γιάννη, τη Σοφία και τον Αλέξανδρο. Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν.
- Με προβληματίζετε τώρα, γιατί το λέτε αυτό;
- Το λέω γιατί αυτή τη στιγμή οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει με τον Φραντσέσκο. Βλέπεις με το πέρασμα του χρόνου οι άνθρωποι αλλάζουν και μαζί με αυτούς αλλάζουν και τα θέλω τους. Όταν πια πάψεις να μοιράζεσαι τα όνειρά σου με τον άνθρωπό σου δεν υπάρχει πια λόγος να είσαι μαζί του…προσπαθείς μόνο να έχεις μία πολιτισμένη σχέση για χάρη των παιδιών σου. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό θα μπορέσω να το πετύχω γιατί αυτό το διαζύγιο μου έχει ήδη στερήσει το ένα μου παιδί.
Νιώθοντας ότι η ατμόσφαιρα έχει ήδη φορτιστεί δεν ήθελα να δυσκολέψω περισσότερο τη θέση της.
- Σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε μαζί μου την τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία σας.
- Η ευχαρίστηση ήταν όλη δική μου!
Βγαίνοντας από το σπίτι της σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελα να της μοιάσω! Μία γυναίκα γεμάτη δυναμισμό και θάρρος. Άνθρωποι σαν και εκείνη είναι μετρημένη στα δάχτυλα στην εποχή που ζούμε. Ήταν μία απίθανη εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Θεοδοσία Διακογιάννη, Γ1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου