Ο βίος μου

Αγαπητό μου ημερολόγιο ,

Η ιστορία που θα αφηγηθώ είναι ο βίος μου: τα σχολικά μου χρόνια και το σήμερα .Όταν ήμουν μικρός -  γύρω στα 10 -  είχα αρχίσει το σχολείο.  Το μόνο κακό ήταν πως δεν ήμουν καλός μαθητής .Έτσι , όταν η μητέρα μου ερχόταν στο σχολείο μου να ρωτήσει τον δάσκαλο μου τα πήγαινα στα μαθήματα,  ο δάσκαλος πάντα έλεγε ότι ήμουν ζωηρός και κακός μαθητής,  αν και ήμουν έξυπνος.

<<Αλλά τι να την κανείς την εξυπνάδα,  αν δεν την χρησιμοποιείς ;>> .

 Όταν γυρίζαμε στο σπίτι η μητέρα μου έβαζε τις φωνές και την άκουγε όλη η γειτονιά. Όταν τέλειωνε το κήρυγμα, όπως το έλεγα εγώ,  πήγαινα στο δωμάτιο μου και έκανα το μοναδικό πράγμα που μου άρεσε από όλα τα μαθήματα στο σχολείο : η ζωγραφική . Ήθελα να γίνω ζωγράφος από πολύ μικρός αλλά ο πατέρας μου έλεγε πως είχα λίγες ελπίδες . Έτσι η χαρά που είχα όταν ζωγράφιζα  τέλειωνε,  όταν ο πατέρας μου έμπαινε στο δωμάτιο να δει αν διάβαζα .Μάλιστα θυμάμαι κάθε λέξη του,  όταν με έβλεπε να ζωγραφίζω .Μου έλεγε πως είναι δουλειά χωρίς ελπίδα και ότι αν δεν μορφωνόμουν,  θα με έστελνε στον παππού και την γιαγιά να εκτρέφω τα ζα . Τελικά αν και δεν ήμουν κάλος μαθητής έγινα αυτό που ήθελα (ζωγράφος) και τώρα έχω μια ζωή που δεν θα μπορούσα να την φανταστώ καλύτερη . Μακάρι να ήταν και εκείνος εδώ να έβλεπε  πως ήμουν και τι έγινα.

Με αγάπη ,

Ορέστης

Χρυσάνθη Χατζηχριστοφή, Γ6