H ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, The fundamentals of caring

Πώς μπορείς να ζεις τη ζωή σου γνωρίζοντας ότι έχει ημερομηνία λήξης; Ποια βοήθεια μπορούν να σου προσφέρουν οι γύρω σου , όταν η κατάσταση της αναπηρίας σου είναι τέτοια που δεν μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς; Πώς μπορείς να διαχειριστείς το θυμό, την απογοήτευση, τα συναισθήματα σου χωρίς να εκμεταλλεύεσαι την οικογένεια και τους φίλους σου;

Ο Τρέβορ είναι ένα άτομο με μυϊκή δυστροφία, αρρώστια που χτυπάει έναν στους 3.500 άντρες. Η ζωή του δε θα ξεπεράσει τα 30 χρόνια-στην καλύτερη περίπτωση. Ζει με τη μητέρα του και έχει κάποιο φροντιστή που τον βοηθάει στην καθημερινότητα του. Ο Τρέβορ(Γκρεγκ Ρόμπερτς) διαθέτει ένα ιδιότυπο μαύρο χιούμορ, ένα τρόπο αντίδρασης στο χρόνιο πρόβλημα υγείας του. Όταν τη φροντίδα του θα αναλάβει ο Μπεν(Πωλ Ραντ), ένας αποτυχημένος πρώην συγγραφέας  που έχει βιώσει μια οικογενειακή τραγωδία, ο Τρέβορ θα αποφασίσει να κάνει ένα ταξίδι για να γνωρίσει μια σειρά από υποτιθέμενα αξιοθέατα της Αμερικής. Στο ταξίδι αυτό θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο της Ντοτ(Σελένα Γκομέζ) και θα αντιληφθεί ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή.

Η ταινία θίγει πολλά θέματα (αναπηρία, αποδοχή του διαφορετικού, σχέσεις με τους γονείς, έρωτας, φιλία, συμφιλίωση με το πένθος) με ένα πολύ γνήσιο, αυθεντικό τρόπο. Το μαύρο χιούμορ της ταινίας δίνει ένα ανάλαφρο τόνο στο σοβαρό θέμα της ταινίας και ο θεατής μένει με ένα γλυκό συναίσθημα στο τέλος.

Η ταινία που παρακολουθήσαμε σήμερα στην Κινηματογραφική λέσχη ήταν από τα πιο ωραία love story που έχω δει . Έχοντας δει μια παρόμοια της ήταν αυτονόητο πως θα συγκινηθώ για άλλη μια φορά . Από την ταινία μπορώ να κρατήσω αρκετά σημεία που με έκαναν να καταλάβω το νόημα της ζωής και πως την αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι . Μπορεί ένας περαστικός όταν βλέπει  έναν ανάπηρο άνθρωπο να λέει: Μακάρι να μην πάω ποτέ στην θέση του και καθηλωθώ σε μια καρέκλα ...μα εκμεταλλεύεται σωστά το προτέρημα που έχει ; ή ,διαφορετικά, το εκτιμά αυτό το προτέρημα; Θα μπορούσε κάποιος να δεχτεί πως θα γνωρίζει πότε θα πεθάνει και να αντιμετωπίζει την ζωή του με χιούμορ ;

Και όμως εκείνος μπόρεσε και κατάφερε να εκπληρώσει τα όνειρα του με την βοήθεια του φίλου του και επίσης να βρει τον έρωτα της ζωής του . Επίσης κάτι ακόμα σημαντικό ήταν πως και ο φίλος-βοηθός του κατάφερε με κάποιον τρόπο να καλύψει την ανάγκη που του έλειπε να είναι πατέρας και να συγχωρέσει τον εαυτό του για το λάθος του . Ο έρωτας της ζωής του ή καλύτερα το άλλο του μισό του έκανε να καταλάβει πως ο έρωτας είναι για όλους και δεν αποκλείει άτομα με ειδικές ανάγκες . Οπότε χωρίς καμία αμφιβολία προτείνω να δει κάποιος αυτή τη ταινία και θα τον βοηθήσει να εκτιμήσει αρκετά πράγματα που ποτέ δεν εκτίμησε πραγματικά.

Ηλιάνα Μισίρη, Γ3

Η ταινία ήταν πολύ ωραία και με νόημα. Πιστεύω πως έθιγε διαφορά θέματα όπως το ποσό δύσκολο είναι να ζει κανείς σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, να ξέρει πως θα πεθάνει και να έχει νιώσει και την εγκατάλειψη από τον πατέρα του. Το αγαπημένο μου σημείο -και αυτό που θεωρώ πιο συγκινητικό από όλα- είναι όταν ανακαλύπτει ότι τα γράμματα που υποτίθεται ότι ήταν από τον πατέρα του τα έγραφε η ίδια η μητέρα του, ώστε να νιώσει καλύτερα το παιδι της.

Μαρία Νίκη Χατζαντώνη, Γ5

Η ταινία που παρακολουθήσαμε χθες ήταν πολύ ενδιαφέρουσα αφού έθιγε άμεσα και έμμεσα σημαντικά θέματα για τη ζωή. Για παράδειγμα το χιούμορ με το οποίο αντιμετώπιζε ο Τρέβορ την άσχημη κατάσταση την οποία βιώνει ,μας δείχνει πως ακόμα και αν ξέρουμε πως κάτι πάει στραβά δεν πρέπει να μένουμε αδρανείς ,αλλά αντιθέτως να ζούμε το κάθε μας λεπτό, σαν να είναι το τελευταίο. Να πραγματοποιούμε τα όνειρα μας, να ταξιδεύουμε, να διασκεδάζουμε και να ερωτευόμαστε. Επίσης, μας δείχνει πως κύριος γνώμονας για να έρθεις κοντά με έναν άνθρωπο, να δεθείς μαζί του και να τον ερωτευτείς, δεν είναι η ικανότητα του να βλέπει, να περπατά ή να μιλά, αλλά αντιθέτως ο εσωτερικός του κόσμος και η ικανότητα του να κανει τους άλλους να νιώθουν ξεχωριστοί με τον δικό τους τρόπο.

Φαίη Παπαχαραλάμους, Γ4