Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας

Η ταινία «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας» είναι μία από τις αγαπημένες μου. Αρχικά, καθένας μας πάνω από την ηλικία των δεκατεσσάρων –δεκαπέντε χρονών, θα έπρεπε να τη δει τουλάχιστον μία φορά. Η ταινία είναι κατά του ρατσισμού και ναζισμού. Είναι συγκλονιστικό πόσο ηλίθιος είναι κάποιος, που δεν ξέρει Ιστορία, πόσο εύκολα πιστεύει σε κάποιον που θα του προσφέρει λίγη δύναμη. Βασικά γελοίο είναι , όχι συγκλονιστικό. Ρατσισμός είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι. Γιατί να μισείς όμως κάτι διαφορετικό από εσένα; Γιατί θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο από τον άλλον; Τι κερδίζεις με το να μισείς; Καλυτέρεψε η ζωή σου μήπως ; Όπως είπε ο Σουίνυ «Πρέπει να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις». Πρέπει να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις , για να δεις αν είσαι σωστός, αν είσαι χαρούμενος και ικανοποιημένος. Τέλος θα αναφέρω αυτό που είπε ο Ντάνι στο τέλος της ταινίας: «Το μίσος είναι βάρος».  Το μίσος είναι βάρος. Αν μισείς και είσαι θυμωμένος, εκνευρισμένος όλη την ώρα , δε χαίρεσαι τη ζωή σου, δεν διασκεδάζεις, απλά μαραζώνεις εσωτερικά. Γιατί να χάνεις το χρόνο σου σκορπώντας μίσος και οργή , ενώ θα μπορούσες να μοιράσεις χαρά και αγάπη;

Μαρία Νίκη Χατζαντώνη, Γ5

 Η ταινία "Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας" είναι μια από τις ταινίες που μας μιλάνε για τις συμμορίες και για τις συγκρούσεις που υπάρχουν μεταξύ λευκών και μαύρων. Σε αυτήν την ταινία οι συγκρούσεις είναι αρκετά έντονες και βίαιες,  ανάμεσα στους λευκούς και στους μαύρους. Ο Ντερεκ,  που ήταν ο κύριος χαρακτήρας της ταινίας και ήταν ένας από αυτούς του λευκούς που πίστευαν ότι όλοι οι λευκοί είναι κατώτεροι και έπρεπε να φύγουν από την χώρα ή να πεθάνουν. Ο Ντερεκ φυλακίστηκε με την κατηγορία της αυτοάμυνας για 3 χρόνια και πέρασε αρκετά μέσα στην φυλακή. Κατάλαβε όμως πόσο λάθος ήταν οι  των αντιλήψεις που είχε και βγαίνοντας από την φυλακή αποφάσισε ότι τελείωσαν όλα αυτά για εκείνον και την οικογένεια του και προσπάθησε να σώσει τον αδελφό του από όλο αυτό το μπλέξιμο. Το μήνυμα που μας περνάει η ταινία είναι ότι, ο πόνος είναι βάρος και δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε τίποτα αν είμαστε συνεχεία τσαντισμένοι.

Ζωζώ Τσακίρη, Γ5